Το Πολυτεχνείο-Μουσείο, όπου καλούν τις προσυγκεντρώσεις τους τη μέρα της απεργίας οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.), το ΜΕΤΑ και σωματεία του ιδιωτικού τομέα, χρειάζεται να γίνει το κέντρο συσπείρωσης κάθε πρωτοβουλίας, κάθε συντονισμού από χώρους και γειτονιές.
Με την απόφαση που υπερψηφίστηκε από τις δυνάμεις της Αριστεράς στο 36ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, η απεργία της Πέμπτης 8 Δεκέμβρη μετατράπηκε σε γενική απεργία. Το ότι η απεργία αυτή υπερψηφίστηκε μόνο από τις δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά. μικρότερες οργανώσεις και κόμματα) δείχνει τις πραγματικές προθέσεις των δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) που δεν προχώρησαν στον προγραμματισμό της γενικής απεργίας νωρίτερα.
Φοβούνται μήπως γενικευτεί η οργή του κόσμου, που βλέπει σιγά σιγά να υπερψηφίζονται όλα τα μέτρα του Μνημονίου 3. Που βλέπει ότι η κυβέρνηση, οι δανειστές και το κεφάλαιο δεν έχουν να του προσφέρουν παρά μόνο μια εν ζωή κόλαση. Με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με μισθούς και συντάξεις πείνας για όσους έχουν ακόμη εργασία, με τους άνεργους και τη νεολαία να παρακαλάνε για μια δουλειά 8 και 10 ωρών που πληρώνεται με 300 και 400 ευρώ. Και την ίδια ώρα, με καταλήστευση ακόμη και του δικαιώματος στη στέγη. Ακόμη και του δικαιώματος σε βασικά αγαθά, όπως το νερό και η ηλεκτρική ενέργεια, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Θέλουν την εργατική τάξη να καίγεται στα εργασιακά κάτεργα σαν το Everest και οι καπιταλιστές να κερδίζουν όλο και περισσότερα. Θέλουν ο λαός και η φτωχολογιά να πληρώνουν εσαεί άμεσους και έμμεσους φόρους και αυτοί να χαρίζουν τα χρέη στους Μαρινόπουλους.
Όσο για το χρέος που δημιούργησαν αυτοί και ως τώρα πληρώνουμε εμείς, η κυβέρνηση Τσίπρα και οι Ευρωπαίοι εταίροι αποφάσισαν στο τελευταίο Eurogroup ότι τα βάρη μας τελειώνουν σύντομα... και θα μας κάνουν και μια αθροιστική μείωση του χρέους κατά 20% του ΑΕΠ το... 2060!!! Αφού βέβαια απορρυθμίσουμε την αγορά εργασίας με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» του νεοφιλελευθερισμού (χαμηλοί μισθοί, ενοικιαζόμενη εργασία με συμβάσεις μίας ημέρας, απελευθέρωση των απολύσεων κ.λπ.), ώστε να μπορεί να συμμετάσχει στο πρόγραμμα διάσωσης του μεγάλου κεφαλαίου και το ΔΝΤ.
Απέναντί σε αυτήν την κατάσταση, το εργατικό κίνημα έναν δρόμο έχει. Αυτόν της ανυπακοής και του αγώνα. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, χρειάζεται να αγωνιστούμε σαν μια γροθιά για να καταφέρουμε να τους νικήσουμε. Η Αριστερά, παρότι δεν έχει ακόμη πάρει στα σοβαρά αυτή την ευθύνη πάνω της, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει το σύνθημα προς αυτή την κατεύθυνση.
Ακόμη και στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, παρότι δεν σχηματίστηκε ενωτικό ψηφοδέλτιο, όπου χρειάστηκε υπήρξε από κοινού ψήφιση και για να υπάρξουν κοινά σωματεία μόνιμων και μη μόνιμων (εργολαβικών κ.ά.) εργαζομένων στο Δημόσιο, αλλά και στα ψηφίσματα αλληλεγγύης σε μετανάστες, πρόσφυγες, διωκόμενους από το μνημονιακό καθεστώς εργαζόμενους. Αυτή η δράση χρειάζεται να απλωθεί παντού. Τα σωματεία οφείλουν να πάρουν άμεσα πρωτοβουλίες απεύθυνσης στις τοπικές κοινωνίες και οι δυνάμεις της Αριστεράς στις γειτονιές να πρωτοστατήσουν σε ενωτικές και κινηματικές δράσεις, για τη σωτηρία των νοσοκομείων, των σχολείων, για να μπορούμε ακόμη να κρατήσουμε το δικαίωμα να πίνουμε καθαρό και φθηνό νερό, για να διατηρήσουμε το δικαίωμα στη φθηνή στέγη για όλους.
Σε αυτές τις μάχες θα κριθεί αν και κατά πόσο θα υπάρξει το δυναμικό για να κλιμακωθούν οι αγώνες μας, για να ανατραπεί το μνημόνιο και η λιτότητα. Από αυτές τις μάχες θα κριθεί αν η Αριστερά θα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου, αν θα ξαναμαζικοποιηθούν οι διαδηλώσεις των γενικών απεργιών, ώστε να προχωρήσει σε σύγκρουση με τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Υπάρχει ο κίνδυνος (και έχει συμβεί και στο παρελθόν) η απεργία να μην εμπνεύσει. Πολύς κόσμος μέσα από το πώς χειρίστηκε εξαρχής η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τις δύο απεργίες (24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη) δεν έβλεπε λόγο να απεργήσει και τις δυο φορές. Σε αυτόν το κόσμο χρειάζεται να γίνει ξεκάθαρο με πρωτοβουλίες σαν αυτές που γράψαμε παραπάνω ότι η μοναδική περίπτωση να υπάρξει νικηφόρα κατάληξη για τους αγώνες μας είναι αυτοί να οργανωθούν πλατιά και ενωτικά.
Το Πολυτεχνείο-Μουσείο, όπου καλούν τις προσυγκεντρώσεις τους τη μέρα της απεργίας οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.), το ΜΕΤΑ και σωματεία του ιδιωτικού τομέα, χρειάζεται να γίνει το κέντρο συσπείρωσης κάθε πρωτοβουλίας, κάθε συντονισμού από χώρους και γειτονιές. Από κόσμο που θα γυρίσει στην εργασία του και στη γειτονιά του ξέροντας ότι μπορεί να δώσει και τις υπόλοιπες μάχες με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
