Για μια ακόμη φορά, τα τελευταία πολλά χρόνια, το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας εκφυλίστηκε πριν καν ξεκινήσει.
Οι εργασίες του Συνεδρίου, το οποίο ήταν έτσι κι αλλιώς και οργανωτικά υπονομευμένο, αφού ξεκινούσε Κυριακή και ολοκληρωνόταν Δευτέρα πρωί, περιορίστηκαν σε διαμάχες για την νομιμοποίηση σωματείων και συνέδρων, με τις περισσότερες δυνάμεις του Διοικητικού Συμβουλίου να αποχωρούν από τη διαδικασία, ενώ η διαδικασία ουσιαστικά συνεχίστηκε στις δικαστικές αίθουσες για τη νομιμοποίηση μιας σειράς σωματείων.
Ως αναμενόταν, οι δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού και της γραφειοκρατίας αντιμετώπισαν το συνέδριο - από την προετοιμασία έως τη διεξαγωγή του - ως μια τυπική, υποχρεωτική και «υπηρεσιακή» διαδικασία που έπρεπε να διεκπεραιώσουν στους προκαθορισμένους χρόνους.
Η ειρωνεία του πράγματος βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ώρα που οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών παρατάξεων ξιφουλκούσαν για το ποια σωματεία και ποιους αντιπροσώπους θα «κόψουν» για να διαμορφώσουν τους κατάλληλους συσχετισμούς, η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψήφιζε στη βουλή νέα βάρβαρα, αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στη βουλή, χωρίς ουσιαστική αντίσταση από τα εργατικά συνδικάτα.
Πρακτικά λοιπόν καμιά συζήτηση δεν έγινε για την κατάσταση του εργατικού κινήματος και τις μάχες που ακολουθούν, πόσο μάλλον για τη νέα φάση στην οποία βρισκόμαστε, για το πώς τα συνδικάτα θα πλησιάσουν τον ασυνδικάλιστο κόσμο και τους ανέργους , ή για τον συντονισμό και τους κοινούς αγώνες των σωματείων της Αθήνας. Το συνέδριο, με ευθύνη τόσο των καθεστωτικών γραφειοκρατικών εκλογικών μηχανισμών, όσο και της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ), που αποφάσισε να προχωρήσει σε επιλεκτικές εκκαθαρίσεις για να "ρίξει το μέτρο", δεν έγινε απλώς μακριά από τους εργαζόμενους, αλλά δεν ασχολήθηκε καν με τα ζητήματά τους.
Το συνέδριο αυτό καταδεικνύει με τον πιο έντονο τρόπο την ανάγκη να έρθουν τα πάνω κάτω στο ΕΚΑ, γιατί η συλλογική εργατική και συνδικαλιστική δράση είναι ακόμη πιο αναγκαία σήμερα, αφού οι εργοδότες, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους θέλουν να γυρίσουν τους δείκτες των εργατικών κατακτήσεων έναν αιώνα πίσω.
Στη σημερινή Εργατική Τάξη μπαίνει το ιστορικό καθήκον όχι μόνο να αγωνιστεί για την επαναφορά και διεύρυνση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων που απωλέσθησαν στη μνημονιακή περίοδο, αλλά και να γίνει η εμπροσθοφυλακή στη μάχη για τη ρήξη με τις πολιτικές της λιτότητας και τον βραχνά των μνημονίων, ανοίγοντας έναν άλλο δρόμο για όλους τους «από κάτω» στη χώρα μας. Για να μπορέσει να τα κάνει αυτά όμως, θα πρέπει να μπορεί και να συζητάει ως τάξη, και όχι στη βάση των σχεδιασμών των μηχανισμών.
