«Για το αυτονόητο, τη δίωξη δηλαδή του κατηγορουμένου, παλέψανε πολύ οι παθούσες και μαζί με αυτές κι εγώ»

Είναι κοινή πα­ρα­δο­χή ότι η δίκη της μαιευ­τι­κής έχει επι­κε­ντρώ­σει το εν­δια­φέ­ρον του κό­σμου. Θέ­λεις να μας κά­νεις μια σύ­ντο­μη ανα­δρο­μή­στα γε­γο­νό­τα της υπό­θε­σης;

Η υπό­θε­ση αυτή απο­τε­λεί την πρώτη του εί­δους της που έφτα­σε στο ακρο­α­τή­ριο, πριν ανοί­ξει όλος αυτός ο χορός κα­ταγ­γε­λιών του metoo, σε μια γκάμα επαγ­γελ­μα­τι­κών χώρων και επαγ­γελ­μα­τιών, γυ­ναι­κών και κο­ρι­τσιών που έχουν υπο­στεί ασελ­γείς πρά­ξεις από ανώ­τε­ρους ιε­ραρ­χι­κά και θε­σμι­κά ή άν­δρες επαγ­γελ­μα­τί­ες από τους οποί­ους εξαρ­τώ­νταν με κά­ποιον τρόπο.

Η δική μας υπό­θε­ση ξε­κί­νη­σε από μια έρευ­να της Ασφά­λειας, κα­τό­πιν ει­σαγ­γε­λι­κής πα­ραγ­γε­λί­ας, για τη διε­ρεύ­νη­ση διά­πρα­ξης μιας σει­ράς αδι­κη­μά­των από ένα πλή­θος δι­δα­σκό­ντων στο Τμήμα Μαιευ­τι­κής του ΔΙΠΑΕ, έρευ­να που προ­κλή­θη­κε από μια ανώ­νυ­μη κα­ταγ­γε­λία. Από τις κα­τα­θέ­σεις πε­ρί­που 20 φοι­τη­τριών, που επι­λέ­χθη­καν τυ­χαία από την Ασφά­λεια μέσω των μη­τρώ­ων, του­λά­χι­στον 5 φοι­τή­τριες κα­τήγ­γει­λαν ασελ­γείς πρά­ξεις από κα­θη­γη­τή τους γυ­ναι­κο­λό­γο, οι οποί­ες συ­νέ­βαι­ναν στο προ­σω­πι­κό του ια­τρείο, κατά τη γυ­ναι­κο­λο­γι­κή τους εξέ­τα­ση. Ο ίδιος, φαί­νε­ται ότι κα­λού­σε όλες τις φοι­τή­τριές του σε δω­ρε­άν γυ­ναι­κο­λο­γι­κές εξε­τά­σεις, στα πλαί­σια της συ­να­δελ­φι­κό­τη­τας. Η ει­σαγ­γε­λι­κή Αρχή που επε­ξερ­γά­στη­κε τις κα­τη­γο­ρί­ες, έκρι­νε αρ­χι­κά ότι πι­θα­νώς επρό­κει­το για την τέ­λε­ση του αδι­κή­μα­τος της προ­σβο­λής γε­νε­τή­σιας αξιο­πρέ­πειας. Καθώς αυτό το αδί­κη­μα απαι­τεί έγκλη­ση του πα­θό­ντος για να κι­νη­θεί ποι­νι­κή δίωξη, λόγω της πα­ρέ­λευ­σης του τρι­μή­νου από την τέ­λε­ση του αδι­κή­μα­τος χωρίς αυτήν την έγκλη­ση από τις πα­θού­σες, δεν ήταν δυ­να­τόν να διω­χθεί ο κα­ταγ­γελ­λό­με­νος και τέ­θη­κε στο αρ­χείο η υπό­θε­ση. Κα­τό­πιν, ασκή­θη­κε από τις 3 πα­θού­σες προ­σφυ­γή κατά της ει­σαγ­γε­λι­κής διά­τα­ξης. Η Ει­σαγ­γε­λέ­ας Εφε­τών απε­φάν­θη ότι πι­θα­νόν να έχει τε­λε­στεί το αδί­κη­μα της κα­τά­χρη­σης σε γε­νε­τή­σια πράξη του άρ­θρου 343παρ.γ ΠΚ, δη­λα­δή η κα­τά­χρη­ση από τον κα­τη­γο­ρού­με­νο της θέσης του ως εκ­παι­δευ­τι­κού, προ­κει­μέ­νου εκ­με­ταλ­λευό­με­νος την ευ­κο­λία εξεύ­ρε­σης των θυ­μά­των, να τα καλεί σε προ­σω­πι­κό χώρο – ια­τρείο για γυ­ναι­κο­λο­γι­κές εξε­τά­σεις κι εκεί να ασελ­γεί σε βάρος τους. Πα­ρέ­πεμ­ψε μά­λι­στα την υπό­θε­ση στο ακρο­α­τή­ριο, θε­ω­ρώ­ντας ότι η υπό­θε­ση αυτή δεν πρέ­πει να θα­φτεί.

Μέχρι τώρα ποια ήταν η αντι­με­τώ­πι­ση από το δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα;

Είναι αλή­θεια ότι για το αυ­το­νό­η­το, τη δίωξη δη­λα­δή του κα­τη­γο­ρου­μέ­νου, πα­λέ­ψα­νε πολύ οι πα­θού­σες και μαζί με αυτές κι εγώ. Δυ­στυ­χώς «δεν πήρε εμπρός» αυ­τό­μα­τα η μη­χα­νή επι­βο­λής του νόμου με τη πολύ χλια­ρή αντι­με­τώ­πι­ση από την πρώτη Ει­σαγ­γε­λέα που έθεσε την υπό­θε­ση στο Αρ­χείο. Ως απο­τέ­λε­σμα της δικής μας πολύ δυ­να­μι­κής προ­σπά­θειας να νε­κρα­να­στή­σου­με την υπό­θε­ση, φτά­σα­με στη δεύ­τε­ρη, πολύ ξε­κά­θα­ρη αντι­με­τώ­πι­ση των γε­γο­νό­των όταν η Ει­σαγ­γε­λέ­ας Εφε­τών με τόλμη και αξιο­πρέ­πεια πα­ρέ­πεμ­ψε απευ­θεί­ας σε δίκη τον τώρα πια κα­τη­γο­ρού­με­νο.

Θα σταθώ όμως σε δυο ση­μεία πολύ ση­μα­ντι­κά της υπό­θε­σης: πώς είναι δυ­να­τόν, η πρώτη Ει­σαγ­γε­λέ­ας Πρω­το­δι­κών να άκου­σε πέντε νέες κο­πέ­λες να μι­λούν για πα­ρεμ­βα­τι­κές πρά­ξεις του κα­θη­γη­τή – γυ­ναι­κο­λό­γου στο σώμα τους και στα γεν­νη­τι­κά τους όρ­γα­να κατά την ια­τρι­κή τους εξέ­τα­ση και να θε­ω­ρή­σει ότι το προ­κύ­πτον αδί­κη­μα είναι αυτό το χλια­ρό και αφη­ρη­μέ­νο της προ­σβο­λής της γε­νε­τή­σιας αξιο­πρέ­πειας κι όχι το αδί­κη­μα, για το οποίο εκ­δι­κά­ζε­ται σή­με­ρα ο κα­τη­γο­ρού­με­νος ή το ακόμα πιο προ­σή­κον του άρ­θρου 338ΠΚ, αυτό της κα­τά­χρη­σης σε γε­νε­τή­σια πράξη, ανι­κά­νου προς αντί­στα­ση, το οποίο είναι και κα­κούρ­γη­μα; Κι επι­πλέ­ον, πώς είναι δυ­να­τόν, ενώ υπάρ­χουν του­λά­χι­στον 5 πα­θού­σες που κα­ταγ­γέλ­λουν ασελ­γείς πρά­ξεις στην Ασφά­λεια, τε­λι­κά η ποι­νι­κή δίωξη να έχει ασκη­θεί μόνο για τις τρεις που δή­λω­σαν πο­λι­τι­κή αγωγή, ενώ το αδί­κη­μα είναι αυ­τε­παγ­γέλ­τως διω­κό­με­νο;

Αυτές οι αστο­χί­ες της δι­καιο­σύ­νης στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση δεί­χνουν ότι τί­πο­τα δεν κι­νεί­ται από μόνο του, αλλά χρειά­ζε­ται αν­θρώ­πους (δι­κη­γό­ρους, δι­κα­στές, πο­λί­τες) που να είναι σε μια μό­νι­μη επα­γρύ­πνη­ση και να πιέ­ζουν συ­νε­χώς την, έτσι κι αλ­λιώς, πα­θο­γε­νή δι­καιο­σύ­νη να κάνει όσο κα­λύ­τε­ρα γί­νε­ται τη δου­λειά της.

Τι νο­μί­ζεις ότι εμπο­δί­ζει και τι διευ­κο­λύ­νει τη θε­τι­κή εξέ­λι­ξη υπο­θέ­σε­ων σαν κι αυτήν;             

Σί­γου­ρα εμπό­διο απο­τε­λεί η δι­καιο­λο­γη­μέ­νη τάση των θυ­μά­των να στρέ­φο­νται προς τα μέσα, μετά τα συμ­βά­ντα, αντί να επι­διώ­κουν την εξω­στρέ­φεια και την απο­κα­τά­στα­ση της βλά­βης τους. Επί­σης η συχνά ισχυ­ρή θέση των δρα­στών που επη­ρε­ά­ζει την κρίση του δι­κα­στη­ρί­ου, μιας και μια εύ­κο­λη κα­τα­δί­κη του δρά­στη, θα οδη­γή­σει σε ανα­τρο­πή όλης του της (ακα­δη­μαϊ­κής, ια­τρι­κής, επι­στη­μο­νι­κής και οι­κο­γε­νεια­κής) ζωής. Άρα οι δι­κα­στι­κοί λει­τουρ­γοί, έχουν να σκε­φτούν διπλά πριν απο­φα­σί­σουν την κα­τα­δί­κη των υπέρ άνω πάσης υπο­ψί­ας αυτών δρα­στών.

Ποια είναι  η στάση του πα­νε­πι­στη­μί­ου μέχρι τώρα και πώς την ερ­μη­νεύ­εις;

Το ΔΙΠΑΕ είναι απόν από όλη αυτή την ιστο­ρία από­δο­σης μιας τέ­τοιας ση­μα­ντι­κής κα­τη­γο­ρί­ας σ’ ένα από τα πιο γνω­στά μέλη του. Μά­λι­στα, όποια ενέρ­γεια έγινε από αυτό, πα­ρα­πλεύ­ρως της ποι­νι­κής δια­δι­κα­σί­ας (πχ πει­θαρ­χι­κή δίωξη), στό­χευε στον να τον κα­λύ­ψει και να τον προ­στα­τεύ­σει, θε­ω­ρώ­ντας ότι δεν προ­κύ­πτει κάτι μεμ­πτό έως τώρα. Γνω­μο­δο­τώ­ντας στην Υπουρ­γό Παι­δεί­ας για την προ­σω­ρι­νή παύση του ή όχι από την άσκη­ση των κα­θη­κό­ντων του, πρό­τει­νε ομό­φω­να τη μη ανα­στο­λή, αφού σύμ­φω­να με τη συ­νε­δρί­α­ση της αρ­μό­διας Επι­τρο­πής του ΔΙΠΑΕ, δεν προ­έ­κυ­ψε προς το παρόν η τέ­λε­ση των κατά συρ­ροή αδι­κη­μά­των του κα­τη­γο­ρου­μέ­νου. Κι όλα αυτά, ερή­μην των κο­ρι­τσιών που δεν τα κά­λε­σαν να τα ακρο­α­στούν, ώστε να έχουν και τη γνώμη της άλλης πλευ­ράς αλλά και κό­ντρα στη γνω­μο­δό­τη­ση του νο­μι­κού συμ­βού­λου του Πα­νε­πι­στη­μί­ου, ο οποί­ος θε­ω­ρεί την κα­τη­γο­ρία που εκ­κρε­μεί σε βάρος του κα­θη­γη­τή, ικανή να προ­κα­λέ­σει την επι­βο­λή πει­θαρ­χι­κών κυ­ρώ­σε­ων. Δυ­στυ­χώς, ο ακα­δη­μαϊ­σμός στη χώρα μας έχει πια απο­κτή­σει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της φήμης που τον συ­νό­δευαν τόσα χρό­νια και τα οποία δεν τον αφή­νουν να ανα­πνεύ­σει, για να πα­ρά­ξει αυτό για το οποίο γεν­νή­θη­κε, την από­λυ­τη ελευ­θε­ρία και ανε­ξαρ­τη­σία.

Ποιος ο ρόλος του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος στη στή­ρι­ξη των θυ­μά­των;

Όλον αυτό τον καιρό, φε­μι­νι­στι­κές, αντι­σε­ξι­στι­κές, αντι­ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις έχουν στα­θεί δίπλα στον αγώνα των κο­ρι­τσιών για την απο­κα­τά­στα­ση της θιγ­μέ­νης αξιο­πρέ­πειάς τους. Έτσι απο­δει­κνύ­ουν ότι κα­νείς δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον αγώνα και σε αυτή τη ζωή κι ότι μόνο πολ­λοί μαζί μπο­ρούν να πε­τύ­χουν, γε­γο­νός που το ξε­χνά­με όσο περ­νά­ει ο και­ρός, λόγω της απο­δυ­νά­μω­σης των συλ­λο­γι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων, του ατο­μι­κι­σμού και της απο­μό­νω­σης που γεννά ο τρό­πος ζωής μας και η απρό­σω­πη εποχή μας. Αν και τα προ­βλή­μα­τα πια πά­μπολ­λα και όλα πα­ρό­ντα από την αρχή στην πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση που βιώ­νου­με, το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα είναι από τα πιο μό­νι­μα και διαρ­κώς σε κι­νη­τι­κό­τη­τα στην αν­θρώ­πι­νη ιστο­ρία. Για αυτό πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει ζω­ντα­νό και να εν­δυ­να­μω­θεί, ει­δι­κά μετά από την απο­κά­λυ­ψη όλων αυτών των ιστο­ριών διά­κρι­σης λόγω φύλου. Απ’ ότι φαί­νε­ται, ο δρό­μος είναι πολύς και οι αγώ­νες αστα­μά­τη­τοι μέχρι να επι­τευ­χθεί πραγ­μα­τι­κή ισό­τη­τα της γυ­ναί­κας με τον κυ­ρί­αρ­χο άνδρα.