Για μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ! Για μια μεγάλη νίκη της Αριστεράς...

Φτά­νο­ντας στην τε­λι­κή ευ­θεία για τις εκλο­γές, ποιοι είναι οι στό­χοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Έχου­με μπρο­στά μας τρεις κάλ­πες, που πρέ­πει να βγά­λουν το ίδιο μή­νυ­μα: κα­τα­δί­κη των δυ­νά­με­ων που στή­ρι­ξαν τα μνη­μό­νια, των δυ­νά­με­ων που εκ­φρά­ζουν τη συμ­μα­χία της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης με τους διε­θνείς «δα­νει­στές», με­γά­λη πο­λι­τι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, νίκη όλης της Αρι­στε­ράς. 

Ασφα­λώς η κάλπη όπου θα γίνει πιο άμεσα η πο­λι­τι­κή κα­τα­μέ­τρη­ση είναι αυτή των ευ­ρω­ε­κλο­γών. Εκεί το μή­νυ­μα πρέ­πει να είναι αναμ­φι­σβή­τη­το: συ­ντρι­βή των κυ­βερ­νη­τι­κών, σαφής ήττα των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. 

Επει­δή μπρο­στά στις κάλ­πες υπάρ­χει ένας, ας πούμε, φυ­σιο­λο­γι­κός «αντα­γω­νι­σμός» με­τα­ξύ των τμη­μά­των της Αρι­στε­ράς, θα ήθελα να θυ­μί­σω μια δια­χρο­νι­κή εμπει­ρία, του­λά­χι­στον της πε­ριό­δου μετά τη με­τα­πο­λί­τευ­ση: κάθε φορά που υπάρ­χει άνο­δος  του συ­νο­λι­κού ρεύ­μα­τος προς τα αρι­στε­ρά, αυτό ενι­σχύ­ει όλα τα τμή­μα­τά της. Οι σύ­ντρο­φοι του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δεν έχουν λό­γους να φο­βού­νται το μα­ζι­κό ρεύμα προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αντί­θε­τα όλοι θα κρι­θού­με από το πώς στε­κό­μα­στε απέ­να­ντι στον κοινό εχθρό, απέ­να­ντι στις δυ­νά­μεις της συ­γκυ­βέρ­νη­σης, τις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου και του ιμπε­ρια­λι­σμού...

Ποιος πρέ­πει να είναι ο άμε­σος στό­χος;

Να πέσει το τα­χύ­τε­ρο δυ­να­τό η συ­γκυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Το με­σο­πρό­θε­σμο θε­σμο­θε­τεί μια σειρά εγκλη­μα­τι­κών μέ­τρων για την τάξη μας και τον κόσμο. Δεν πρέ­πει να προ­λά­βουν να τα δρο­μο­λο­γή­σουν και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να τα εφαρ­μό­σουν. 

Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή θα δια­κό­ψει την πο­ρεία εφαρ­μο­γής της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, θα δη­μιουρ­γή­σει τις απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη συ­νο­λι­κή ανα­τρο­πή της. Ανήκω, όπως και όλοι οι σύ­ντρο­φοι του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου και της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στις ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­μεις που υπε­ρά­σπι­σαν με πάθος την άποψη ότι η ανα­τρο­πή πρέ­πει να επι­διω­χθεί με προ­τε­ραιό­τη­τα στις δια­δι­κα­σί­ες του κι­νή­μα­τος από τα κάτω. 

Μετά τη με­γά­λη κο­ρύ­φω­ση της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης το 2012, και με με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ση τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, πα­ρα­τη­ρού­με μια κοι­νω­νι­κή κό­πω­ση, μια κάμψη της συμ­με­το­χής στους μα­ζι­κούς αγώ­νες, μια ανα­μο­νή ότι η λύση θα δοθεί στο πο­λι­τι­κό-εκλο­γι­κό πεδίο. Γι’ αυτή την κα­τά­λη­ξη υπάρ­χουν ευ­θύ­νες –τόσο των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών όσο και των πο­λι­τι­κών ηγε­σιών της Αρι­στε­ράς–, όμως δεν είναι η ώρα για την έμ­φα­ση σε αυτήν τη συ­ζή­τη­ση. 

Η γνώμη μου είναι ότι η ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ, η πο­λι­τι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα φέρει ξανά και με με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ση τον κόσμο στο προ­σκή­νιο. Θα εξα­πο­λύ­σει ένα κύμα ελ­πί­δων, αι­τη­μά­των, απαι­τή­σε­ων. Θα φα­νε­ρώ­σει ένα κοι­νω­νι­κό δυ­να­μι­κό έτοι­μο να διεκ­δι­κή­σει τα αι­τή­μα­τά του απέ­να­ντι σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά και πρό­θυ­μο να υπε­ρα­σπί­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στην ανα­πό­φευ­κτη σύ­γκρου­ση με τη Δεξιά, την ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τους δα­νει­στές. 

Το μα­ζι­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα έχει κατ’ επα­νά­λη­ψη απο­δεί­ξει ότι δεν είναι μια «ελεγ­χό­με­νη δύ­να­μη». Αυτό πρέ­πει να το συ­νυ­πο­λο­γί­σει σο­βα­ρά η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις κρί­σι­μες επι­λο­γές που έρ­χο­νται και θα αφο­ρούν τη φυ­σιο­γνω­μία της κυ­βέρ­νη­σης και την πο­λι­τι­κή της. Το συ­νυ­πο­λο­γί­ζει, άλ­λω­στε, σο­βα­ρά η κυ­ρί­αρ­χη τάξη και γι’ αυτό –όχι μόνο, αλλά κυ­ρί­ως– δίνει μάχη για να απο­φύ­γει την «πε­ρι­πέ­τεια» μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, γνω­ρί­ζο­ντας τους κιν­δύ­νους απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης όλης της πο­λι­τι­κής για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. 

Ποιες θα είναι οι συ­νέ­πειες στην Ευ­ρώ­πη;

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα επι­χει­ρεί να ανα­τρέ­ψει στα σο­βα­ρά τη λι­τό­τη­τα, ανα­πό­φευ­κτα θα προ­κα­λέ­σει φαι­νό­με­να ντό­μι­νο. Η κα­τά­στα­ση σε όλες τις χώ­ρες-μέ­λη της ΕΕ μπο­ρεί να πα­ρο­μοια­στεί με τον ξερό κάμπο, όπου μια σπίθα αρκεί για να ανά­ψει με­γά­λη φωτιά. 

Η «με­τά­δο­ση» του ιού της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ανα­τρο­πής είναι, λοι­πόν, μια πο­λι­τι­κή στην οποία μπο­ρού­με να στη­ρί­ξου­με σο­βα­ρές ελ­πί­δες. Όμως αυτή η πο­λι­τι­κή έχει δύο βα­σι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις: α) Ότι θα επι­χει­ρή­σου­με στα σο­βα­ρά να ανα­τρέ­ψου­με τη λι­τό­τη­τα στην Ελ­λά­δα. Οι πο­λι­τι­κές της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς –π.χ. στην Ιτα­λία ή τη Γαλ­λία– δεν προ­κα­λού­σαν «με­τά­δο­ση», γιατί οι ερ­γά­τες πα­νευ­ρω­παϊ­κά διαι­σθά­νο­νταν ότι δεν απο­τε­λού­σαν εναλ­λα­κτι­κό-ανα­τρε­πτι­κό μο­ντέ­λο. β) Ότι η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα βρει τη δύ­να­μη να αντι­με­τω­πί­σει στα­θε­ρά και με αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή την «υπαρ­κτή» ΕΕ. Η πο­λι­τι­κή που κυ­ριαρ­χεί σή­με­ρα σε όλους τους θε­σμούς της ΕΕ –ο άγριος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός– απο­δει­κνύ­ει ότι η ΕΕ του Μά­α­στρι­χτ, του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας και του ευ­ρω­παϊ­κού «υπερ­μνη­μο­νί­ου» δεν είναι δυ­να­τόν να αυ­το­ρυθ­μι­στεί προς όφε­λος των ερ­γα­τών, δεν είναι δυ­να­τόν να αλ­λά­ξει με την ήπια μέ­θο­δο των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. 

Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να δε­σμευ­τεί για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας στη χώρα που πα­λεύ­ει, ενώ οφεί­λει επί­σης να υπο­στη­ρί­ξει αυτήν τη δέ­σμευ­ση με κάθε «ανα­γκαίο μέσο». Αυτό εξέ­φρα­ζε το σύν­θη­μα, που συμ­με­ρι­ζό­μα­στε, «καμιά θυσία για το ευρώ». Μετά τον άγριο εκ­βια­σμό σε βάρος της Κύ­πρου, θεωρώ ότι μέσα στα «ανα­γκαία μέσα» υπο­στή­ρι­ξης της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας θα πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται –όχι κατ’ ανά­γκη ως πρώτη επι­λο­γή– η σύ­γκρου­ση-ρή­ξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη, το ευρώ, την ΕΕ...

Όχι ως μια κα­τεύ­θυν­ση «εθνι­κής» διε­ξό­δου από την κρίση, αλλά ως επι­μο­νή στην ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και προ­σή­λω­ση στο σχέ­διο της συ­νο­λι­κής, σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης της κοι­νω­νί­ας. 

Στην κα­τεύ­θυν­ση αυτήν, όμως, έχουν υπάρ­ξει προ­βλή­μα­τα και εσω­τε­ρι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ...

Οι σύ­ντρο­φοι του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου και της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας έχου­με υπο­στη­ρί­ξει την ανά­γκη ενός 2ου κύ­μα­τος ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Επι­μέ­νου­με σε σα­φέ­στε­ρη πο­λι­τι­κή συμ­μα­χιών –υπο­στη­ρί­ζο­ντας ανοι­χτά την ενό­τη­τα δρά­σης με­τα­ξύ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΚΚΕ - ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Επι­μέ­νου­με στη σα­φέ­στε­ρη οριο­θέ­τη­ση του στό­χου της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, σε δια­φο­ρο­ποί­η­ση με κάθε μορ­φής συ­γκυ­βέρ­νη­ση με αστι­κά κόμ­μα­τα. Στη συ­ζή­τη­ση για την εκλο­γι­κή δια­κή­ρυ­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη­ρί­ξα­με τις αρι­στε­ρές-ρι­ζο­σπα­στι­κές επι­λο­γές και ζη­τή­σα­με σα­φέ­στε­ρη πο­λε­μι­κή απέ­να­ντι στην υπαρ­κτή ΕΕ. Στη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης των ψη­φο­δελ­τί­ων στη­ρί­ξα­με όσο μπο­ρέ­σα­με το αί­τη­μα για με­γα­λύ­τε­ρη συλ­λο­γι­κό­τη­τα και δη­μο­κρα­τία στις λει­τουρ­γί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Τα προ­βλή­μα­τα αυτά είναι υπαρ­κτά και εν γνώ­σει των μελών και των ορ­γα­νώ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Θε­ω­ρού­με, όμως, ότι το κα­λύ­τε­ρο πε­ρι­βάλ­λον για την επί­λυ­σή τους θα είναι μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και γι’ αυτό συ­γκε­ντρώ­νου­με σή­με­ρα όλες τις δυ­νά­μεις μας. Εί­μα­στε σί­γου­ροι ότι μετά τις εκλο­γές η ανα­γκαία πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –και όχι μόνο– θα έχει με­γά­λες δη­μιουρ­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες. 

Επα­να­λαμ­βά­νω ότι ο συν­δυα­σμός του ισχυ­ρού κοι­νω­νι­κού δυ­να­μι­κού της αντί­στα­σης στην Ελ­λά­δα με την προ­ο­πτι­κή μιας εφι­κτής πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής δη­μιουρ­γεί τις συν­θή­κες για μια με­γά­λη και επι­κίν­δυ­νη πε­ρι­πέ­τεια για τους αντι­πά­λους μας, για μια ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία για τον κόσμο μας και την Αρι­στε­ρά. 

Καλή δύ­να­μη σε όλους.