Για μια σύγχρονη Μαρία Φαρράρ*

Με αφορ­μή το πε­ρι­στα­τι­κό στην Νέα Σμύρ­νη όπου 22χρο­νη μη­τέ­ρα έριξε το νε­ο­γέν­νη­το παιδί της στον ακά­λυ­πτο της πο­λυ­κα­τοι­κί­ας που έμενε, ανα­δύ­θη­καν για ακόμη μία φορά όλες οι πα­θο­γέ­νειες του κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κού συ­στή­μα­τος που ζούμε. Στον ακά­λυ­πτο της πο­λυ­κα­τοι­κί­ας της Νέας Σμύρ­νης κρύ­φτη­κε όλη η υπο­κρι­σία, η μο­να­ξιά και ο φόβος μιας κοι­νω­νί­ας που “απου­σιά­ζει”. Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να πάρει θέση για το έγκλη­μα, αλλά να μι­λή­σει για όλα εκεί­να που δεν μας απα­σχό­λη­σαν ενώ θα έπρε­πε, για όσα έπρε­πε να δούμε αλλά στρέ­ψα­με το βλέμ­μα αλλού. Ένα νε­ο­γνό είναι νεκρό, μια νεαρή γυ­ναί­κα αντι­με­τω­πί­ζει το εν­δε­χό­με­νο της κά­θειρ­ξης και κα­νέ­νας δεν βρέ­θη­κε, αλή­θεια, να μι­λή­σει για όλα εκεί­να που θα μπο­ρού­σαν να είχαν γίνει για τη στή­ρι­ξη, τη βο­ή­θεια και την εν­δυ­νά­μω­ση αυτής της γυ­ναί­κας ώστε να εί­χα­με απο­φύ­γει το έγκλη­μα.

Μια νεαρή γυ­ναί­κα που σκο­τώ­νει το νε­ο­γέν­νη­το παιδί της αντι­προ­σω­πεύ­ει για το σύ­στη­μα ό,τι πιο άρ­ρω­στο και χο­λε­ρια­σμέ­νο. Υπαί­τια είναι μόνο η γυ­ναί­κα και ου­δείς άλλος. Η συ­ζή­τη­ση αρ­χί­ζει και στα­μα­τά­ει στην ευ­θύ­νη της μη­τέ­ρας. Ου­δείς ανα­ρω­τιέ­ται όμως για τις συν­θή­κες που την οδη­γούν στην όποια επι­λο­γή. Η μο­να­ξιά, ο φόβος, η έλ­λει­ψη χρη­μά­των δεν απα­σχο­λεί κα­νέ­ναν. Ακόμη και αν η κα­τα­πί­ε­ση ή η ανι­σό­τη­τα ανα­πα­ρά­γο­νται από το ίδιο το σύ­στη­μα και τους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς οι υπέρ­μα­χοι των συ­ντη­ρη­τι­κών αντι­λή­ψε­ων  πρω­το­στα­τούν χύ­νο­ντας κρο­κο­δεί­λια δά­κρυα για την αξία της αν­θρώ­πι­νης ζωής και κρύ­βο­νται υπο­κρι­τι­κά πίσω από τις ψευ­δε­πί­γρα­φες αξίες τους. Έτσι, μέσω αυτής της τα­κτι­κής η οι­κο­νο­μι­κή ανι­σό­τη­τα με­τα­ξύ αν­δρών και γυ­ναι­κών απα­ξιώ­νε­ται, τα κρού­σμα­τα βίας, κα­κο­ποί­η­σης ή πα­ρε­νό­χλη­σης εξα­το­μι­κεύ­ο­νται, τα εγκλή­μα­τα που δια­πράτ­το­νται από γυ­ναί­κες κα­θι­στούν ως θύτες μο­νά­χα αυτές.

Στην εί­δη­ση της παι­δο­κτο­νί­ας τα κα­θε­στω­τι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης αφιό­νι­σαν και  έσπευ­σαν να στο­λί­σουν τα δελ­τία τους με τί­τλους όπως “το φρι­κια­στι­κό- απάν­θρω­πο έγκλη­μα”, να ασχο­λη­θούν με την κοι­νω­νι­κή ζωή της 22χρο­νης και με το πώς κα­τά­φε­ρε να κρύ­ψει την εγκυ­μο­σύ­νη της. Τι ρούχα φό­ρα­γε, τι εί­δους ζωή έκανε. Μέσα από την εί­δη­ση όμως αυτή βγήκε στην επι­φά­νεια όλη η αναλ­γη­σία και η βιαιό­τη­τα της κοι­νω­νί­ας. Μιας κοι­νω­νί­ας που ακόμη και σή­με­ρα αντι­με­τω­πί­ζει κα­χύ­πο­πτα τις μη­τέ­ρες που απο­κτούν παι­διά εκτός γάμου, που σο­κά­ρε­ται στο εν­δε­χό­με­νο της παι­δο­θε­σί­ας από ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια, που στην εί­δη­ση μιας παι­δο­κτο­νί­ας θα προ­τι­μή­σει να ”λι­θο­βο­λή­σει” τη μη­τέ­ρα και να εκτο­ξεύ­σει σε­ξι­στι­κούς οχε­τούς και ύβρεις από το να αγω­νι­στεί για τον τερ­μα­τι­σμό αυτών των πε­ρι­στα­τι­κών. Και έτσι σιγά σιγά το πό­ρι­σμα βγήκε. Η μάνα “τέρας”, η σύγ­χρο­νη Μή­δεια θα βρε­θεί στο στό­χα­στρο της κοι­νω­νί­ας και θα καεί στην πυρά. Και κάπου εκεί η ιστο­ρία θα κλεί­σει. Η μη­τέ­ρα κα­τα­δι­κά­στη­κε από την κοι­νω­νία και οι “δή­μιοι” την απο­κε­φά­λι­σαν και την κα­τα­δί­κα­σαν πριν από τη δι­καιο­σύ­νη. Η κο­πέ­λα έδωσε το DNA της και ταυ­το­ποι­ή­θη­κε ως μη­τέ­ρα του νε­ο­γνού, ο φά­κε­λος έκλει­σε. Τα παι­διά είναι υπό­θε­ση της γυ­ναί­κας, η γυ­ναί­κα έχει την ευ­θύ­νη, η γυ­ναί­κα έπρε­πε να προ­σέ­χει. Πώς όμως θα δια­τα­ρα­χθούν οι ισορ­ρο­πί­ες της πα­τριαρ­χι­κής κοι­νω­νί­ας, πώς θα τερ­μα­τι­στεί όλη αυτή η υπο­κρι­σία αν δεν πα­λέ­ψου­με συλ­λο­γι­κά για την ανα­τρο­πή της υπάρ­χου­σας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας; Ο πα­τέ­ρας του μωρού δεν ταυ­το­ποι­ή­θη­κε ποτέ και ούτε πρό­κει­ται, σαν να μην έχει με­ρί­διο ευ­θύ­νης και η απου­σία του γί­νε­ται απο­δε­κτή από με­γά­λο μέρος του κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου. Εξάλ­λου όλοι τη Μή­δεια θυ­μού­νται και ο Κρό­νος βρί­σκε­ται ξε­χα­σμέ­νος στις σε­λί­δες της μυ­θο­λο­γί­ας.  

Το πε­ρι­στα­τι­κό της παι­δο­κτο­νί­ας συ­μπα­ρέ­συ­ρε μαζί που ζη­τή­μα­τα που θα έπρε­πε να έχουν λυθεί εδώ και καιρό. Σή­με­ρα εν έτη 2018 πολ­λές γυ­ναί­κες αγνο­ούν τα δι­καιώ­μα­τά τους. Γιατί κα­νείς δεν βρέ­θη­κε να τους μι­λή­σει για το δι­καί­ω­μα στην αυ­το­διά­θε­ση του σώ­μα­τος, για το κερ­δι­σμέ­νο με αγώ­νες δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση. Πέραν όμως της άγνοιας των γυ­ναι­κών είναι η αδια­φο­ρία του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και η έλ­λει­ψη του Κρά­τους Πρό­νοιας που εντεί­νει την κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών, που πα­ρα­τεί­νει το αδιέ­ξο­δο στο οποίο μπο­ρεί να βρί­σκο­νται. Πόσο δια­φο­ρε­τι­κή θα ήταν αλή­θεια η κα­τά­στα­ση αν τα κα­το­χυ­ρω­μέ­να δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών γί­νο­νταν σε­βα­στά, αν το δι­καί­ω­μα στην έκτρω­ση δεν ήταν ακόμη και σή­με­ρα μια “δύ­σκο­λη υπό­θε­ση” για πολ­λές γυ­ναί­κες; Πόσο δια­φο­ρε­τι­κά θα ήταν όλα αν η έκτρω­ση ήταν δω­ρε­άν; Σε τι βάση θα μι­λά­γα­με αν υπήρ­χαν δομές στή­ρι­ξης εγκύ­ων γυ­ναι­κών; Πόσο αλ­λαγ­μέ­νη θα ήταν η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αν οι γυ­ναί­κες δεν όφει­λαν να αντα­πο­κρι­θούν στο ρόλο που τους απέ­δω­σε το σύ­στη­μα; Με αφορ­μή την 22χρο­νη ήρθε η ώρα να μι­λή­σου­με. Η δική μας συ­ζή­τη­ση όμως δεν θα ψά­χνει τον ένοχο, αλλά θα σχε­τί­ζε­ται με την άρση της κα­τα­πί­ε­σης των γυ­ναι­κών και την αμ­φι­σβή­τη­ση των κοι­νω­νι­κών ρόλων όπως αυτοί απο­δί­δο­νται μέσα στο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Έχου­με χρέος να αγω­νι­στού­με. Ώστε να μη χρεια­στεί ξανά καμία γυ­ναί­κα να “ση­κώ­σει” μόνη της το βάρος της κα­τα­πί­ε­σής της.

*Ποί­η­μα του Μπέρ­τολτ Μπρέ­χτ :”Για την παι­δο­κτό­νο Μαρία Φαρ­ράρ”