Πλούταρχος, Γονίδης, Σφακιανάκης, Γαϊτάνος και πολλοί άλλοι. Γνωστοί για την επαγγελματική τους ενασχόληση, που οι ίδιοι αποκαλούν τέχνη, και προσφάτως για την πολιτική τους συμπάθεια προς τη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Άλλοι θα τους πουν απλά «λαϊκούς ανθρώπους», κομμάτι της «λαϊκής κουλτούρας». Μήπως, όμως, αυτοί οι άλλοι μπερδεύουν τη λέξη «λαϊκή» με τη λέξη «κυρίαρχη»*?

[αφιε­ρω­μέ­νο στα θύ­μα­τα του φα­σι­σμού]

Βε­βαί­ως, δεν είναι μόνο οι κύ­ριοι και κυ­ρί­ες της «τέ­χνης» που συγ­χέ­ουν τις έν­νοιες, τα νο­ή­μα­τα και τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και που συ­γκε­χυ­μέ­να τα απευ­θύ­νουν στο ευρύ κοινό. Πίσω τους υπάρ­χει ένα ολό­κλη­ρο lifestyle, ένα ολό­κλη­ρο star system, πολ­λές με­ση­με­ρια­νές, απο­γευ­μα­τι­νές, βρα­δι­νές εκ­πο­μπές, πολλά πάρτυ και δε­ξιώ­σεις που συν­θέ­τουν το φόντο της κουλ­τού­ρας αυτής.

Τα πρό­τυ­πα αν­θρώ­πων που προ­βάλ­λο­νται πολύ συ­γκε­κρι­μέ­να. Ο Άν­δρας: πλού­σιος, επι­τυ­χη­μέ­νος, γυ­μνα­σμέ­νος, με ακρι­βά ρούχα, αρέ­σει στις γυ­ναί­κες, κυ­κλο­φο­ρεί με ακρι­βά αμά­ξια. Η Γυ­ναί­κα: πλού­σια, επι­τυ­χη­μέ­νη, αδύ­να­τη με ωραίο σώμα, να ξυπνά απα­ραι­τή­τως τα σε­ξουα­λι­κά έν­στι­κτα των γύρω της, ενί­ο­τε να απο­δει­κνύ­ε­ται και «καλή για σπίτι». Υπάρ­χει ακόμα και το πρό­τυ­πο του Γκέι: θα είναι ή κομ­μω­τής ή σχε­δια­στής μόδας, συ­νή­θως χα­ζο­χα­ρού­με­νος. Πρό­τυ­πο της Λε­σβί­ας στους κύ­κλους αυ­τούς δεν υπάρ­χει.

Όπως δεν υπάρ­χει το πρό­τυ­πο του ερ­γα­ζό­με­νου ή της ερ­γα­ζό­με­νης σε γρα­φείο ή σε βαριά και αν­θυ­γιει­νή ερ­γα­σία. Ή το πρό­τυ­πο του συν­δι­κα­λι­στή και της συν­δι­κα­λί­στριας ή ακόμα πα­ρα­πέ­ρα του αγω­νι­στή και της αγω­νί­στριας. Ή ακόμα το πρό­τυ­πο του με­τα­νά­στη/τριας ερ­γα­ζό­με­νου/ης που έτρε­χε πάντα να γλι­τώ­σει από την πείνα και το θά­να­το και σή­με­ρα ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Έτσι, όταν χτυπάει η κρίση και η εξαθλίωση, όταν η εκμετάλλευση έχει αποτελέσματα κραυγαλέα, αλλά αιτίες πολύ θολές, οι κύριοι και κυρίες της κυρίαρχης κουλτούρας, που έχουν αποκτήσει ένα βήμα λόγου παραπάνω, παίρνουν σαφή θέση: « Το ξένο, το διαφορετικό, αυτό που δε μας δείχνουν στα κανάλια δεν το θέλουμε. Μπορεί να μη φταίει αυτό για τη μιζέρια μας, αλλά εμείς δε θα το ψάξουμε και τόσο πολύ. Θα υποστηρίξουμε όποιον νομίζουμε ότι μπορεί να το διώξει, θα υποστηρίξουμε αυτούς που υποστηρίζουν υπόγεια την εξαθλίωση και την καταπίεση. Αυτούς που λειτουργούν με τη θεωρία του δυνατότερου, όταν όλοι και όλες είμαστε οι «αδύναμοι/ες», και που δολοφονούν τους πραγματικούς αγωνιστές και αγωνίστριες.»...

Απέ­να­ντί τους, όμως, θα βρουν μια άλλη κουλ­τού­ρα, αυτή των κα­τα­πιε­σμέ­νων και ταυ­τό­χρο­να αγω­νι­ζό­με­νων αν­θρώ­πων, που έγνοια τους είναι η υπε­ρά­σπι­ση του συλ­λο­γι­κού αι­σθή­μα­τος, αλλά και του πο­λι­τι­σμού και όχι του ατο­μι­κού δρό­μου, του αντα­γω­νι­σμού και της αδι­κί­ας. Την κουλ­τού­ρα που αντι­λαμ­βά­νε­ται τις αντι­φά­σεις του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, αυτές δη­λα­δή που ιστο­ρι­κά οδη­γούν στις κρί­σεις του και που τρέ­φουν τα φα­σι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά των κοι­νω­νιών μέσα από τον κυ­ρί­αρ­χο λόγο. Αντι­φά­σεις όπως το να πει­νά­ει ή να ζει ζωή σκλά­βων το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του πα­γκό­σμιου πλη­θυ­σμού και από την άλλη να πνί­γε­ται στο χρήμα και στη χλιδή μία πολύ μικρή με­ρί­δα του. Ή όπως το να μην υπάρ­χουν δου­λειές για τον κόσμο, όταν ο κό­σμος είναι κα­τε­στραμ­μέ­νος και θέλει τόση πολλή δου­λειά για να φτια­χτεί.

Η κουλ­τού­ρα αυτή του αγώνα ζει μέσα σε ομά­δες και συλ­λο­γι­κό­τη­τες που απο­τε­λούν κύτ­τα­ρα της ορ­γά­νω­σης της αντί­στα­σης των «από κάτω» στην επί­θε­ση των «από πάνω». Αντι­μά­χε­ται το φα­σι­σμό, όπως και κάθε μορφή φόβου και μί­σους. Βάζει, ακόμα, τα πρώτα λι­θα­ρά­κια για τη δη­μιουρ­γία μιας νέας, δί­και­ης κοι­νω­νί­ας, που θα σέ­βε­ται την αν­θρώ­πι­νη ύπαρ­ξη και θα την αξιο­ποιεί στο έπα­κρο προ­κει­μέ­νου να προ­ο­δεύ­σει.

Στην πε­ρί­ο­δο που ζούμε, όπου η πραγ­μα­τι­κή φύση των πραγ­μά­των γύρω μας έχει αρ­χί­σει και γί­νε­ται πα­ρα­πά­νω από εμ­φα­νής, οφεί­λου­με να απορ­ρί­ψου­με το πρό­τυ­πο του αν­θρώ­που που συμ­βι­βά­ζε­ται με την κυ­ρί­αρ­χη κουλ­τού­ρα, αλλά και την ανα­πα­ρά­γει. Οφεί­λου­με να στα­θού­με αντά­ξιοι των και­ρών και να χτί­σου­με το πο­λι­τι­στι­κό αντι­πα­ρά­δειγ­μα που θα γκρε­μί­σει κάθε υπό­λειμ­μα της κουλ­τού­ρας που μας υπο­τι­μά και να πά­ρου­με επι­τέ­λους όλα όσα μας ανή­κουν!

Ετικέτες