Ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς σκάβει έναν πολύ βαθύ λάκκο
Ας ξεκινήσουμε με τα εύκολα : Μετά το δημοψήφισμα και την ιουλιανή kolotoumba του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη που παρέμειναν σε αυτόν, δεν ανήκουν στην Αριστερά, ό,τι επιθετικό προσδιορισμό και αν διαλέξει κάποιος για να συνοδεύσει το ουσιαστικό. Μπορεί να διατηρούν τον χαρακτηρισμό στον τίτλο του κόμματος, μπορεί το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να μην τους έχει αποβάλει από τις τάξεις του - και πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν και εκεί πλειοψηφούν διάφοροι πρώην, διάφοροι περίπου, διάφοροι «όπως μπαίνεις», αριστεροί - μπορεί άλλοι να διατηρούν μεταμνημονιακές αυταπάτες και άλλοι φρούδες ελπίδες (που δεν έρχονται...), πάντως, εκεί, κατά Κουμουνδούρου και Μαξίμου μεριά, δεν κατοικεί ελληνική Αριστερά.
Γιατί, όπως πάντα, το θέμα δεν είναι τι ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι, αλλά τι εφαρμόζει για να είναι - εν προκειμένω, για να είναι στην κυβερνητική εξουσία.
Ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς που αποκόπηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την αυγουστιάτικη παραίτηση της κυβέρνησης, ανελαστικό προαπαιτούμενο για να ολοκληρωθεί ο δρόμος της κωλοτούμπας διά της σεπτεμβριανής κάλπης ισχυρίζεται, αντιστρόφως, ότι επειδή δεν εφαρμόζει μνημόνιο και επειδή εγκατέλειψε τις θέσεις εξουσίας, είναι αριστερό, διεκδικώντας δάφνες συνέπειας και σταθερότητας για όσα λέει και όσα πράττει.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, όπως θα έγραφε και ο ιταλός δραματουργός, Λουίτζι Πιραντέλλο.
Στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τη «στιγμή 2015», το ίδιο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς έχει δείξει περίεργα και αλλοπρόσαλλα δείγματα πολιτικής γραφής, και για την ακρίβεια, ανορθογραφίας, με τελευταίο κρούσμα τα τεκταινόμενα στην Ιταλία.
Μετά την εκλογή Τραμπ, και τους τότε πανηγυρισμούς (αν είναι δυνατόν...) μετά το tailor-made Brexit του Συντηρητικού Κόμματος (χωρίς μια σαφή, κατηγορηματική απόσταση από τα γεγονότα με ένα σχέδιο Lexit), μετά τις χειραψίες και τις φωτογραφίες με τη Χεζμπολάχ, που αποτελεί, ας το θυμηθούμε, το κατά δήλωση Παναγιώταρου στο BBC, οργανωτικό και πολιτικό πρότυπο της Χρυσής Αυγής (επειδή, συν τοις άλλοις, τα ΄χει τακιμιάσει με το λιβανέζικο και το αραβικό κεφάλαιο, μετά τους υπουργικούς θώκους του 2006), μετά την εκλογική άνοδο στην εξουσία ακροδεξιών κομμάτων με... «ευρωσκεπτικιστική» ατζέντα, που άμεσα μεταμορφώθηκε σε ευρύχωρη, ευρωπαϊκή ατζέντα, όπου οι μόνοι που δεν έχουν θέση κάτω από τα αστέρια της σημαίας της ΕΕ, είναι οι μετανάστες και το προλεταριάτο-πρεκαριάτο της εποχής μας (όπου και τα δύο σύνολα εν πολλοίς τέμνονται πλέον).
Ακριβώς εκείνοι δηλαδή τους οποίους υποτίθεται ότι θέλει να εκφράσει, να κινητοποιήσει, να οργανώσει και να εκπροσωπήσει η Αριστερά (ελληνική και ξένη, ευρωπαϊκή και διεθνής).
Όταν όμως η Αριστερά (εν προκειμένω ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής...) θεωρεί ότι το πουλόβερ σε πρώτο χρόνο της Ευρωζώνης και σε δεύτερο χρόνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να ξηλωθεί από... «ευρωσκεπτικιστική» σκοπιά, δηλαδή από τους νεοφιλελεύθερους και τους νεοφασίστες, που έχουν μια κάποια συστολή με την πραγματική τους ταυτότητα, έως ότου θρυμματίσουν το προσωπείο και αναλάβουν υπουργεία, τότε μήπως σκάβει έναν πολύ βαθύ λάκκο και αντί να βρεθεί η ΕΕ μέσα σε αυτόν, θα βρεθούν οι προλετάριοι, οι πρεκάριοι, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες και εντέλει και η ίδια η Αριστερά;
Με άλλα λόγια, και επειδή σάπια «φρούτα» όπως οι Πέντε Αστέρων και η Λέγκα ευδοκιμούν τηρουμένων των αναλογιών και στο πολιτικό πανέρι της χώρας μας, είτε κοινοβουλευτικά είτε εξωκοινοβουλευτικά, σαν παγκίτες ποδοσφαιριστές τρίτης διαλογής που περιμένουν πώς και πώς την ευκαιρία τους να μπουν στο γήπεδο, μήπως ήρθε η ώρα το κομμάτι αυτό της Αριστεράς στην Ελλάδα να πάρει καταγγελτικές και πολεμικές, σαφείς αποστάσεις από αυτές τις εκτρωματικές κυβερνήσεις, σήμερα στην Ιταλία, χθες, στην Αυστρία, αύριο, στη Σλοβενία, όπου ο προσφάτως φυλακόβιος διεφθαρμένος πρώην πρωθυπουργός Γιάνσα, επανέρχεται ως... αντιμεταναστευτικός «ευρωσκεπτικιστής»; Πολεμική τέτοια και αποστάσεις τέτοιες που δεν θα αφήνουν σκιές και αμφιβολίες σε αμφιταλαντευόμενους και παραζαλισμένους που δεν θα το ΄χουν σε τίποτα να μας σύρουν σε νέους, πολιτικούς γκρεμούς διά της ψήφου αν δοθεί βήμα στο πολιτικό προσκήνιο σε ανάλογης «ποιότητας» στοιχεία, τα οποία κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς θα θεωρεί, τραγικά, εσφαλμένα και ασύγνωστα, μέρος της λύσης και όχι βαθιά σήψη του προβλήματος.
Το πουλόβερ δεν ξηλώνεται από τα δεξιά και τα «ευρωσκεπτικιστικά» - αντίθετα, ποτίζεται με δηλητήριο που μοιάζει με τον μανδύα του Ηρακλή Μαινόμενου, θα καταφάει τις σάρκες των κοινωνιών μας και θα μας συμπαρασύρει σε μεγάλες περιπέτειες.
Και γράφοντας για περιπέτειες ας θυμηθούμε τούτο : Πέρυσι, τέτοια εποχή, η τότε υπουργός Άμυνας, δηλαδή Πολέμου της Ιταλίας, Ρομπέρτα Πινότι, έκανε επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο και διαβεβαίωνε την Λευκωσία ότι η Ιταλία ήταν έτοιμη να υποστηρίξει παντί τρόπω τις εξορύξεις φυσικού αερίου και πετρελαίου στην κυπριακή ΑΟΖ. Να υποστηρίξει τις εξορύξεις και τα κοιτάσματα που μεταξύ άλλων εταιριών έχει αναλάβει και αγοράσει η ιταλική ΕΝΙ. Και μάλιστα, παντί τρόπω.
Προχθές, υπουργός Πολέμου, ορκίστηκε η Ελιζαμπέτα Τρέντα, στέλεχος των Πέντε Αστέρων, γνωστό θηλυκό, μεταφεμινιστικό «γεράκι» της γείτονος, που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει πολιτικά πρότυπά της τα αμερικανικά «γεράκια» της περιόδου Μπους (Ράμσφελντ, Τσέινι, Γούλφοβιτς). Για να μην υπογραμμίσουμε και το γεγονός ότι το υπουργείο προοριζόταν αρχικά για τη μουσολινική, Τζόρτζια Μελόνι, ηγέτιδα του φασιστικού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας, την οποία είχαν καλέσει οι... αντισυστημικοί ευρωσκεπτικιστές να βάλει και αυτή ένα χεράκι στην νέα, ιταλική κυβέρνηση-αρνήθηκε, αλλά τα Φρατέλι ντ’ Ιτάλια θα δώσουν ψήφο...ανοχής.
Τι θα πει και κυρίως τι θα κάνει αυτό το κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς, όταν ο κρατικός στρατιωτικός βραχίονας του οποίου προΐσταται η Τρέντα μπει σε φάση εφαρμογής των δεσμεύσεων και των υποσχέσεων που ΄χει δώσει η προκάτοχός της τυπικά στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση της Λευκωσίας και ουσιαστικά στην ΕΝΙ;
Τι θα πει και κυρίως τι θα κάνει το ίδιο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς, όταν η...ευρωσκεπτικιστική νεοφασιστική και νεοφιλελεύθερη ιταλική κυβέρνηση θα αρχίσει να καταστρώνει τα σχέδιά της για μια ενεργειακή «Αιθιοπία» στα βάθη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου;
Αλλά, εντέλει, θα είναι Αριστερά αυτό το κομμάτι αν δεν πολεμήσει και αν δεν καταγγείλει την νέα κυβέρνηση της Ιταλίας, άμεσα και έγκαιρα προτού φτάσει η ώρα που θα σημάνουν οι καμπάνες ενός τέτοιου εφιάλτη;
