Γράμμα σε αυτούς που άφησα πίσω...

Τις λέ­ξεις αυτές τις γράφω σε ένα δω­μά­τιο στην Αγ­γλία, μέσα σε ένα σπίτι που μοι­ρά­ζο­μαι με άλλα 5 άτομα. Ένα σπίτι στο οποίο μένω τους τε­λευ­ταί­ους 6 μήνες που ήρθα στην Αγ­γλία για να δου­λέ­ψω όπως εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νέοι έχουν κάνει τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Όχι μόνο στην Αγ­γλία, αλλά σε όλη την ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο και πέρα από αυτή.

Βλέ­πε­τε εγώ 6 μήνες πριν, όπως και τόσοι και τόσοι με τους οποί­ους έχω μι­λή­σει, φύ­γα­με από την Ελ­λά­δα όχι γιατί προ­τι­μή­σα­με το Λον­δί­νο, το Πα­ρί­σι, το Άμ­στερ­νταμ, την Ου­ψά­λα, το Βε­ρο­λί­νο, αλλά γιατί δεν εί­χα­με άλλη επι­λο­γή. Από αυ­τούς που φύ­γα­νε για με­τα­πτυ­χια­κές σπου­δές και αυ­τούς που δου­λεύ­ουν ως επι­στη­μο­νι­κό προ­σω­πι­κό μέχρι αυ­τούς που ως ανει­δί­κευ­τοι με­τα­νά­στευ­σαν σε ανα­ζή­τη­ση ενός με­ρο­κά­μα­του αφή­σα­με τους φί­λους, τις οι­κο­γέ­νειές μας, τη σχέση μας για να μπο­ρέ­σου­με να βρού­με κάπου μια δου­λειά να ζή­σου­με.

Η Ελ­λά­δα τα τε­λευ­ταία 5 χρό­νια έστη­νε όλο και με­γα­λύ­τε­ρα εμπό­δια μπρο­στά μας, στε­ρώ­ντας μας το μέλ­λον για το οποίο τόσο σκλη­ρά δου­λέ­ψα­με. Από την υπο­βάθ­μι­ση των πα­νε­πι­στη­μί­ων όταν τους στραγ­γί­ξα­νε τη χρη­μα­το­δό­τη­ση μέχρι και την έλ­λει­ψη υπο­τρο­φιών και χρη­μά­των για επι­στη­μο­νι­κή έρευ­να, οι επι­στή­μο­νες της χώρας μας οδη­γή­θη­καν σε μια πρω­το­φα­νή ασφυ­ξία και έλ­λει­ψη επι­λο­γών. Αντί­στοι­χα όσοι βρί­σκο­νταν στην αγορά ερ­γα­σί­ας χωρίς πτυ­χίο, αντι­με­τώ­πι­σαν ένα ερ­γα­σια­κό πε­ρι­βάλ­λον ξευ­τί­λας, έλ­λει­ψης επι­λο­γών και ανερ­γί­ας.

Εμείς λοι­πόν λέμε πως φύ­γα­με έξω αλλά δε ξε­χά­σα­με την Ελ­λά­δα. Δε ξε­χά­σα­με τους φί­λους μας, τις οι­κο­γέ­νειές μας, τους έρω­τές μας. Δε ξε­χά­σα­με τον τόπο μας. Όπως δε ξε­χά­σα­με και ποιός μας έφτα­σε ως εδώ. Ποιός μας ανά­γκα­σε να πούμε αντίο μια μέρα (ή μάλ­λον εις το επα­νει­δήν) και να βρε­θού­με σε κά­ποιο κρά­τος της Ευ­ρώ­πης που ψά­χνει ερ­γα­ζό­με­νους να ρίξει στη μη­χα­νή πα­ρα­γω­γής. Δε ξε­χά­σου­με ποιος απο­φά­σι­σε ότι ο νέος θα παίρ­νει 400 ευρώ βα­σι­κό μισθό. Δε ξε­χά­σα­με ποιός απέ­λυ­σε τους γο­νείς μας και μετά τους έβαλε να πλη­ρώ­νουν φό­ρους από λεφτά που πια δεν είχαν. Δε ξε­χά­σα­με ποιός πε­τσό­κο­ψε τη σύ­ντα­ξη της για­γιάς και του παπ­πού μας. Δε ξε­χά­σα­με και δε θα ξε­χά­σου­με.

Και τώρα αυτοί ζη­τά­νε από την Ελ­λά­δα να πει άλλο ένα πει­θή­νιο ναι.

Αλλά αυτό το γράμ­μα δεν απευ­θύ­νε­ται στους πο­λι­τι­κούς και τις κυ­βερ­νή­σεις που κα­ταρ­ρά­κω­σαν την Ελ­λά­δα. Αυτό το γράμ­μα απευ­θύ­νε­ται στους γο­νείς και τους φί­λους μας. Σε εσάς λοι­πόν λέμε ότι τώρα όσο ποτέ έχου­με ανά­γκη μιας Ελ­λά­δας που θα ορ­θώ­σει ανά­στη­μα. Μιας Ελ­λά­δας που θα πει φτά­νει πια. Μιας Ελ­λά­δας η οποία θα κα­λέ­σει πίσω τα παι­διά της ανοί­γο­ντάς πάλι το μέλ­λον για αυ­τούς. Μιας Ελ­λά­δας που επι­τέ­λους θα πει ΟΧΙ εκεί που μέχρι τώρα έλεγε ναι σε όλα. Μιας Ελ­λά­δας που δε θα υπο­κύ­ψει στο φόβο.

Για άλλη μια φορά όμως, το τε­ρά­στιο κομ­μά­τι αυτό των Ελ­λή­νων που ζει στο εξω­τε­ρι­κό δεν έχει λόγο για το μέλ­λον της χώρας. Δε θα ζη­τή­σω να δοθεί ψήφος στους Έλ­λη­νες του εξω­τε­ρι­κού γιατί ξέρω ότι κάτι τέ­τοιο δε θα γίνει. Αντί­θε­τα απευ­θύ­νο­μαι σε εσάς και ελ­πί­ζω να με ακού­σε­τε. Να ακού­σε­τε την κραυ­γή των ελ­λή­νων με­τα­να­στών που ζη­τά­ει η Ελ­λά­δα επι­τέ­λους να αλ­λά­ξει. Να πάψει να σκο­τώ­νει το μέλ­λον των παι­διών της και να τους προ­σφέ­ρει την ευ­και­ρία να γυ­ρί­σουν σπίτι τους. Γιατί εμείς αυτό πε­ρι­μέ­νου­με. Για αυτό όσοι σκέ­φτε­στε να ψη­φί­σε­τε ναι την Κυ­ρια­κή σκε­φτεί­τε τι ση­μαί­νει αυτό για τα παι­διά σας, τους φί­λους σας. Σκε­φτεί­τε ότι η κα­τα­δί­κη της Ελ­λά­δας να συ­νε­χί­σει να ζει σε αυτή την κα­τά­στα­ση θα κα­θυ­στε­ρή­σει τον επα­να­πα­τρι­σμό που τόσο πε­ρι­μέ­νου­με. Σκε­φτεί­τε ότι η Ελ­λά­δα θα χάσει άλ­λους τό­σους νέους αν­θρώ­πους που αδυ­να­τώ­ντας να ζή­σουν εκεί, φεύ­γουν έξω για να βρουν μια δου­λειά να ζή­σουν.

Αυτή την Κυ­ρια­κή ψη­φί­στε ΟΧΙ για την Ελ­λά­δα και τους αν­θρώ­πους της.

Αυτή την Κυ­ρια­κή ψη­φί­στε ΟΧΙ για την αξιο­πρέ­πεια μας.

Αυτή την Κυ­ρια­κή ψη­φί­στε ΟΧΙ και για εμάς που δε μπο­ρού­με. Ψη­φί­στε ΟΧΙ και για τα παι­διά και τους φί­λους σας που ελ­πί­ζουν σε μια Ελ­λά­δα κα­λύ­τε­ρη που θα τους χω­ρά­ει.

Ψη­φί­στε ΟΧΙ και για όλους αυ­τούς που ακόμα είναι εκεί και η επό­με­νη από­λυ­ση, ο επό­με­νος φόρος, το επό­με­νο χα­ρά­τσι θα τους στεί­λει εκτός συ­νό­ρων.

ΨΗ­ΦΙ­ΣΤΕ ΟΧΙ.

Κεί­με­νο από Έλ­λη­να του εξω­τε­ρι­κού, που λά­βα­με.