Παρουσίαση της κουβέντας στο πλαίσιο της Διεθνούς Συνάντησης του Rp.
Μέσα σ’ ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, με τη συμμετοχή εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών, πραγματοποιήθηκε η κεντρική πολιτική συζήτηση του διεθνούς 3ημέρου, το Σάββατο 2 Μάρτη, με θέμα τις πολιτικές επιλογές της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και το ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Πρώτος εισηγητής ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Ξεκαθάρισε πως, όταν μιλάμε για Αριστερά, μιλάμε για την αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού συνολικά και την εναλλακτική στρατηγική του σοσιαλισμού. Γι’ αυτό στην Αριστερά δεν συνυπολογίζεται η σοσιαλδημοκρατία.
Ένας τέτοιος στόχος, η σοσιαλιστική ανατροπή, αφορά σε όλον τον πλανήτη και γι’ αυτό είναι αναγκαία και απαραίτητη η συμπόρευση και η συνεργασία των δυνάμεων της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα μπορεί ν’ ανοίξει το δρόμο αυτό για όλη την Ευρώπη. Αυτό σημαίνει η «κυβέρνηση της Αριστεράς» και γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν μιλάμε για κεντροαριστερή, αλλά ούτε και για κεντρο-αριστερο-δεξιά κυβέρνηση. Απέρριψε τις κριτικές που μιλούν αφενός ότι κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει υποχρεωτικά διαχείριση του συστήματος και αφετέρου το αντίστροφο, ότι για να υπάρξει κυβέρνηση πρέπει δήθεν η Αριστερά να διευρύνει τη συνεργασία με άλλες αστικές δυνάμεις του «κεντρώου χώρου».
Μίλησε για την άμεση ανάγκη δεύτερου κύματος ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό, στο προγραμματικό και στο κινηματικό πεδίο. Για τις δυνατότητες που σήμερα υπάρχουν για την ενίσχυση της απεύθυνσης προς τα αριστερά. Για την ανάγκη να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό ότι μπορεί να υπάρξει δρόμος και ζωή πέρα από τους εκβιασμούς της χρηματοδότησης από την ΟΝΕ.
Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, εκπρόσωπος του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΡΑ), μίλησε για τη μεγάλη σημασία που έχει το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Σήμερα, τόνισε, η κρίση περιορίζει τις αστικές δυνατότητες δικομματικής εναλλαγής και αναδύονται νέες πολιτικές δυνατότητες που διεκδικούνται από τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά και από τους ρατσιστές, φασίστες.
Μίλησε για τη σημασία του διεθνισμού του εργατικού κινήματος σήμερα, ξεκαθαρίζοντας πως αυτό δεν σημαίνει να λέμε και να κάνουμε όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη τα ίδια, τονίζοντας πως το καθήκον στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, όπως η Γαλλία, είναι αντιμπεριαλιστικό ακόμη κι όταν είναι μειοψηφική η θέση αυτή, όπως η καταδίκη της γαλλικής επέμβασης στο Μάλι.
Σημείωσε πως, καθώς σήμερα δεν υπάρχουν κεϊνσιανές λύσεις για το κεφάλαιο, το μεταβατικό πρόγραμμα για την ανατροπή της λιτότητας αποτελεί «κήρυξη πολέμου» για τους καπιταλιστές και γι’ αυτό μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι απλά μια αμιγώς εκλογική λύση.
Ο Ζοζέ Μαρία Ατέντας, εκπρόσωπος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ισπανία, παρομοίασε την κατάσταση σαν τούνελ που όμως το φως στο βάθος υποδεικνύει δύο διεξόδους, μία αριστερά και μία δεξιά. Στην Ισπανία καταρρέει η αξιοπιστία του παλιού δικομματισμού, αλλά και ο θεσμός της μοναρχίας, καθώς το αστικό πολιτικό σχέδιο οδηγεί σε ολιγαρχική μετάλλαξη τη δημοκρατία. Ταυτόχρονα προκαλείται μαζική πολιτικοποίηση της κοινωνίας, την ώρα που η αυξανόμενη καταστολή δείχνει απ’ τη μια την πυγμή και απ’ την άλλη την υποχώρηση της ηγεμονίας του κεφαλαίου.
Ωστόσο, δεν έχει αναδειχθεί ακόμη το πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς. Μπορεί να είναι ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και Μπέπε Γκρίλο. Μίλησε για τη σημασία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι ως μοντέλο μίμησης, αλλά ως συμβολισμός της ανάγκης και της δυνατότητας να αναδειχθεί από τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες πολιτικό υποκείμενο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με πλειοψηφική επιρροή.
Ο Αντώνης Νταβανέλλος ξεκίνησε με τη διαπίστωση πως η συνεργασία της ευρωπαϊκής και διεθνούς Αριστεράς και του κινήματος δεν αφορά μόνο στην αλληλεγγύη, αλλά στην πολιτική συζήτηση με βάθος και την ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών. Σχετικά με το στόχο για κυβέρνηση της Αριστεράς τόνισε πως αποτελεί προϊόν της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και αφορά στον πολιτικό αγώνα γύρω από το ζήτημα της εξουσίας. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτει την ενότητα και την κοινή δράση όλης της Αριστεράς και παράλληλα την πλήρη ρήξη με οποιαδήποτε εκδοχή της κεντροαριστεράς – θέση που αποτελεί κατάκτηση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να πάει πίσω απ’ αυτήν.
Ωστόσο το τελευταίο διάστημα έγιναν λάθος επιλογές, όπως η πολιτική του «ώριμου φρούτου», το «στρογγύλεμα» των θέσεων και η κατεύθυνση για «διευρύνσεις» που η αποτυχία τους φάνηκε στα γκάλοπ. Η εικόνα άλλαξε μετά από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα σημαντικά κινηματικά γεγονότα της απεργίας στο ΜΕΤΡΟ, στους ναυτεργάτες, στις κινητοποιήσεις των αγροτών και στη γενική απεργία της 20ής Φλεβάρη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Απόδειξη αποτελεί η αρνητική εμπειρία της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, που υλοποίησε όχι μόνο το μνημόνιο, αλλά και τη συνεργασία με το Ισραήλ. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, τόνισε, δεν μπορεί να προκύψει με διολίσθηση σε σχήματα εθνικής ενότητας –εκβιασμούς που σωστά απέκρουσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μάη-Ιούνη.
Μόνο πεδίο συμμαχιών υπάρχει προς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με βάση το πρόγραμμα της άμεσης και μονομερούς ανατροπής του μνημονίου και της λιτότητας, της επαναφοράς μισθών, συντάξεων, δημόσιας Υγείας και Παιδείας και εργατικών κατακτήσεων, της εθνικοποίησης των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και κυρίως βαριά φορολογία στο κεφάλαιο.
Σημείωσε πως η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι ο τελικός σταθμός, αλλά ανοίγει το δρόμο για την πραγματική εξουσία με στόχο το σοσιαλισμό.
Αναφέρθηκε στο διεθνισμό, μέσα από τη σύγχρονη εμπειρία της μεταφοράς της «φλόγας» από την πλατεία Ταχρίρ στη Μαδρίτη και από εκεί στην πλατεία Συντάγματος, τονίζοντας πως μια ενδεχόμενη νίκη του κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μια χώρα άμεσα θα πολλαπλασιάσει τις δυνατότητες στις άλλες χώρες.
Τέλος, αναφερόμενος στο ζήτημα του ευρώ και της ΟΝΕ, εξήγησε πως η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» σημαίνει πως η πάλη για ανατροπή της λιτότητας πρέπει να διεξαχθεί με «κάθε αναγκαίο μέσο» και άρα το ευρώ δεν αποτελεί όριο. Αν χρειαστεί να βγούμε από την ΟΝΕ όμως, θα πρέπει κάτι τέτοιο να είναι αποτέλεσμα και «απαίτηση» του μαζικού κινήματος και όχι «ρεαλιστική» συμβουλή προς τους αστούς ως εναλλακτική διαχείριση της κρίσης.
Μετά τους εισηγητές ακολούθησαν οι προγραμματισμένες παρεμβάσεις.
Ο Τζιόρτζιο Κρεμάσκι, μέλος της ηγεσίας της FIOM, της ιταλικής ομοσπονδίας μετάλλου, μίλησε για την ιταλική εμπειρία όπου η αστική προπαγάνδα μιλά για την αναγκαιότητα των μέτρων της λιτότητας προκειμένου να μη γίνει η Ιταλία… Ελλάδα! Στις πρόσφατες εκλογές, όταν τα exitpollsέδειξαν νίκη της κεντροαριστεράς, τα χρηματιστήρια ανέβηκαν και, όταν αναστράφηκε η εικόνα, έπεσαν!
Η κοινωνία όμως αναζήτησε έκφραση της αντίθεσής της με τις πολιτικές αυτές και ένα σημαντικό τμήμα της επέλεξε το ψηφοδέλτιο του Γκρίλο, που σαφώς δεν πρέπει να συγχέεται με τη ριζοσπαστική Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξέφρασε την αισιοδοξία του για την ανοικοδόμηση της ιταλικής Αριστεράς, σημειώνοντας πως δεν μπορεί να υπάρξει «ταυτόχρονη» ανατροπή σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά θετικές εξελίξεις και εμπειρίες, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που τροφοδοτούν αποφασιστικά τις προσπάθειες της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις άλλες χώρες.
Ο Νίκος Γαλάνης από την Πρωτοβουλία των 1000 και την Παρέμβαση μίλησε για την ιστορικής κλίμακας επίθεση του κεφαλαίου που σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και με ιδεολογία την «παγκοσμιοποίηση» επιχειρεί να πάρει πίσω όλες τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Τόνισε πως στην Ευρώπη αυτή η επίθεση σχεδιάζεται και συντελείτε ακριβώς μέσα από τις ευρωπαϊκές δομές και τις συνθήκες και άρα η αριστερή απάντηση περνά μέσα από την αμφισβήτηση και τη σύγκρουση με την ΟΝΕ και την ΕΕ.
Τόνισε επίσης πως ο στόχος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι στόχος ανατροπής, σε αντίθεση με κυβερνήσεις δήθεν «εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας», περνά μέσα από την ξεκάθαρη απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με βάση το ανατρεπτικό, μεταβατικό πρόγραμμα και όχι μέσα από «ιστορικούς συμβιβασμούς» ή «ρεαλιστικά» παιχνίδια με τα ατλαντικά αφεντικά.
Ο Νάσος Ηλιόπουλος, γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού, μίλησε για τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης, τη διεθνή διάσταση και την απάντηση της Αριστεράς που πρέπει να είναι η επίθεση στο κεφάλαιο και τον πλούτο, σημειώνοντας την καθοριστική σημασία των κοινωνικών και ταξικών μαχών και νικών, ως προϋπόθεση για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ο Γιάννης Αλμπάνης μίλησε ως εκπρόσωπος της ΑΝΑΣΑ και της ομάδας Ρόζα και ξεκίνησε τονίζοντας πως ο στόχος για κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί όρο ύπαρξης για τον ΣΥΡΙΖΑ και άρα ο προβληματισμός εντοπίζεται στην ανάγκη να αυξηθεί το ποσοστό από 30% σε 40%. Σημείωσε ωστόσο πως η προσπάθεια απεύθυνσης στο μεσαίο και δεξιό χώρο είναι ατελέσφορη, καθώς είναι χώροι πολιτικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Άχμετ Σόκι, εκπρόσωπος της αμερικάνικης Αριστεράς, στην ηγεσία της οργάνωσης ISO, σημείωσε πως στις ΗΠΑ οι συνθήκες της πολιτικής πάλης απέχουν από τις ευρωπαϊκές, ωστόσο οι όροι της κρίσης επιταχύνουν τον πολιτικό χρόνο, όπως φαίνεται και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μίλησε για την ανάγκη οικοδόμησης νέων στελεχών των οργανώσεων της Αριστεράς, που θα παίξουν τον καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του σύγχρονου χαρακτήρα της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των σύγχρονων επεξεργασιών και πολιτικών αιχμών.
Ο Πάνος Λάμπρου από την ΑΚΟΑ μίλησε για την ανάγκη μια κυβέρνηση της Αριστεράς να δώσει άμεσα δείγματα γραφής του στρατηγικού στόχου και της σοσιαλιστικής προοπτικής, με έμφαση στην συμμετοχή του λαού μέσα από νέες διαδικασίες και θεσμούς και πρώτα μέτρα που να συγκροτούν ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Τέλος ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Kings College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, αναφέρθηκε στη ρήση του ’68 «ας τολμήσουμε να παλέψουμε, ας τολμήσουμε να νικήσουμε», για να υπογραμμίσει την ανάγκη να ξεπεραστεί το σύνδρομο της «ήττας» που εκφράζεται είτε με «δεξιό τρόπο» ως κεντροαριστερά και κυβερνητισμός είτε με «αριστερό τρόπο» ως κινηματισμός χωρίς καμιά προοπτική κυβέρνησης.
Στη συζήτηση παρενέβησαν επίσης σύντροφοι και συντρόφισσες της πορτογαλικής αντιπροσωπείας, μεταφέροντας το κλίμα, αλλά και πληροφορίες σχετικά με την τεράστια κινητοποίηση της πορτογαλικής κοινωνίας με διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σε όλη τη χώρα, προκαλώντας τον ενθουσιασμό του κοινού.
