Τέσσερα χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε τον Λουκμάν. Τέσσερα χρόνια μετά, το «Ποτέ Ξανά» έχει ιδιαίτερη, συγκεκριμένη, σημασία.
Στις 17 Γενάρη του 2013, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στα Πετράλωνα ο 26χρονος Σαχζάτ Λουκμάν, από μέλη της Χρυσής Αυγής. Ήταν το πρώτο θύμα (που μάθαμε το όνομά του και το χαμό του) της νεοναζιστικής δολοφονικής βίας, την εποχή που οι χρυσαυγίτες βρίσκονταν «στα πάνω τους» και έμπαιναν σε μια διαδρομή κλιμάκωσης των βίαιων επιθέσεών τους, η οποία θα κατέληγε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Χρειάστηκε να χυθεί το αίμα του Παύλου για να ενεργοποιηθούν τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά της κοινωνικής πλειοψηφίας και να φράξουν το δρόμο στη ΧΑ.
Τέσσερα χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε τον Λουκμάν. Τέσσερα χρόνια μετά, το «Ποτέ Ξανά» έχει ιδιαίτερη, συγκεκριμένη, σημασία. Παραμένει η ανάγκη αντιφασιστικής επαγρύπνησης και δράσης για να μην επιτρέψουμε στη ΧΑ να αντεπιτεθεί, να μην επιτρέψουμε μια «επιστροφή» στο 2013, να μην επιτρέψουμε να υπάρξουν άλλα θύματα της ναζιστικής βίας.
Αυτά ίσχυαν και παλιότερα και πάντα. Ισχύει ιδιαίτερα στη νέα συγκυρία: όπου ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ σπέρνει την απογοήτευση και τον κυνισμό, η ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων δημιουργεί «εύφορο έδαφος» για νέους «Άγιους Παντελεήμονες» στα νησιά, και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διστάζει να «ξεπλένει» τους ναζί (από το Καστελόριζο έως τις δηλώσεις Παρασκευόπουλου για «σοβαρότερη ΧΑ»).
Απομόνωση
Αυτά επιχειρεί να αξιοποιήσει η ΧΑ για να βγει από την «απομόνωση» στην οποία είχε βρεθεί από το αντιφασιστικό κίνημα και τους περιορισμούς που της επιβάλλει η δίκη της. Φαίνεται και στα νησιά, και στις πρώτες προσπάθειες να ξαναβγεί στο δρόμο, αλλά και στο ότι δημοσκοπικά «τσιμπάει» 1-1,5 μονάδα.
Αν δεν χρειάζεται εφησυχασμός, δεν χρειάζεται και πανικός. Το κλίμα «απειλής εκρηκτικής ανόδου» της ΧΑ που εμφανίζεται συχνά όταν οι εκλογές είναι ένα ενδεχόμενο (όπως στη σημερινή συγκυρία), αντικατοπτρίζει την «ακατανίκητη» εικόνα που προβάλλει η ΧΑ για τον εαυτό της μέσα από τα ΜΜΕ της, συνήθως καταφεύγοντας σε ψέματα και υπερβολές.
Το αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό κίνημα και η Αριστερά οφείλουν να μπουν στη μάχη με επίγνωση της κρίσιμης συγκυρίας για το αν θα «γυρίσει» το κλίμα αλλά και με την αυτοπεποίθηση ότι η ΧΑ παραμένει στριμωγμένη και ότι μπορούμε να την αποδυναμώσουμε ακόμα περισσότερο.
Σε μια εξαιρετική έρευνα («Η πολιτική και οργανωτική κατάσταση της Χρυσής Αυγής σήμερα») που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη στο Jailgoldendawn.com, παρουσιάζεται η πολιτική-οργανωτική κατάσταση της ναζιστικής οργάνωσης με συγκεκριμένα στοιχεία: το εκλογικό της σώμα παραμένει συμπαγές, αλλά δείχνει να περιορίζεται στο παραδοσιακό ακροδεξιό ακροατήριο και να χάνει την «χύμα αντισυστημική ψήφο διαμαρτυρίας» (ακόμα και στην ευνοϊκή συγκυρία του Σεπτέμβρη του 2015), ενώ οι προσπάθειές της να συνδεθεί πιο οργανικά με τους ψηφοφόρους της δεν έχουν αποδώσει: το 40% των γραφείων της σε όλη την Ελλάδα έχουν κλείσει, η «μαζική-μετωπική» εφημερίδα «Εμπρός» βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση (από τα 7.500 φύλλα σε κάτι παραπάνω από 1.000), η δυνατότητα κινητοποίησης (Ίμια, Μελιγαλάς, Βίτσι) φθίνει από χρόνο σε χρόνο μετά την «κορύφωση» του 2013, οι προσπάθειες συνδικαλιστικής παρουσίας δεν έχουν αποδώσει, ενώ ο «φύρερ» της παραμένει με διαφορά ο πιο αντιδημοφιλής πολιτικός αρχηγός στην ιστορία, αδυνατώντας να σπάσει το φράγμα του 90% που σταθερά εκφράζει την αποστροφή του σε αυτόν δημοσκοπικά.
Αυτή είναι η εικόνα «της στιγμής», που δείχνει τις δυνατότητες για ενεργοποίηση σε μια ανοιχτή μάχη που θα κρίνει αν θα αλλάξει η εικόνα και αν στις επόμενες εκλογές θα καταφέρει η ΧΑ να ενισχυθεί και να επανανομιμοποιηθεί. Ένα επόμενο «μέτρημα» θα είναι η επέτειος των Ιμίων. Παραδοσιακά η ΧΑ καλεί σε φασιστοσυνάξεις για να μετρήσει τις δυνάμεις της, καπηλευόμενη τα θύματα των εθνικών ανταγωνισμών και του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο. Πολιτικές, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις καλούν σε διεθνιστική-αντιφασιστική διαδήλωση στις 28 Γενάρη στις 4 μ.μ στην πλατεία Ρηγίλλης. Θα αποτελέσει δείκτη της κατάστασης της ΧΑ στη νέα συγκυρία, αλλά το ζήτημα δεν είναι απλώς να «παρακολουθούμε» την κατάσταση των νεοναζί. Θα είναι και ευκαιρία για το κίνημα να μετρήσει τις δικές του δυνατότητες να αυξήσει ακόμα περισσότερο την πίεση στους χρυσαυγίτες. Συνολικότερα, είναι η δράση του κινήματος αυτή που θα κρίνει και την ανασύνταξη ή μη των φασιστών.
Κινητικότητα στην ακροδεξιά
Ωστόσο, όπως σημειώνουν και οι διοργανωτές της αντιφασιστικής διαδήλωσης, «ο φασισμός και ο εθνικισμός δεν μπορούν να νικηθούν μόνο με μια εκδίωξη των οργανώσεών τους από το δρόμο». Αυτή η διαχρονική αλήθεια, αφορά και μια ιδιαιτερότητα της συγκυρίας, όπου η απειλή δεν περιορίζεται στα «τάγματα εφόδου» της ΧΑ, αλλά σε μια γενικευμένη κινητικότητα στην ακροδεξιά που μπορεί να εμφανιστεί με διάφορες μορφές (λιγότερο ή περισσότερο «γραβατωμένες», με «σοβαρή» ΧΑ, ή με νέους σχηματισμούς, με σύμπραξη των διάφορων ομαδοποιήσεων).
Το ακροδεξιό ακροατήριο υπάρχει πάντα στην Ελλάδα, πέρα από το φορέα που διαλέγει για να εκφραστεί κάθε φορά, όπως και οι διάφορες «διακλαδώσεις» του χώρου. Πέρα από την προσπάθεια της ΧΑ να ανασυνταχτεί, υπάρχουν ο Μπαλτάκος, ο Καρατζαφέρης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, οι διάφοροι «απόστρατοι», ομαδοποιήσεις με δεσμούς με την εκκλησία και το στρατό, μέχρι και το φαινόμενο «Σώρρας» που έχει πάψει από καιρό να είναι γραφικό και αστείο.
Αυτός ο «χώρος» εκτιμά πως έχει την ευκαιρία να αντεπιτεθεί, και να κάνει την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ (που διασύρει το όνομα της Αριστεράς) δική του ευκαιρία. Το κλίμα στα σχετικά ιστολόγια συμπυκνώνει το πρωτοσέλιδο του «Ελεύθερου Κόσμου»: «Ενωμένοι οι εθνικιστές κάτω από τη σημαία – Ερχόμαστε! – Και τελειώνουμε με την Αριστερά». Η απειλή αφορά τη μάχιμη Αριστερά, το εργατικό κίνημα, τους αντιφασίστες, τον αντιρατσισμό. Είναι αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που πρέπει να συντονιστούν και να δράσουν για να δώσουν αριστερή απάντηση στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, φράζοντας έτσι το δρόμο και στην ακροδεξιά…
