Χρέος, γραβάτες και ο δράκος της ελληνικής πτώχευσης

Στην εξόδιο ακολουθία, οι παριστάμενοι φορούν ρούχα στα παραδοσιακά χρώματα που θεωρούνται δηλωτικά του πένθους και της θλίψης και ανάλογα με τη διαπροσωπική εγγύτητα με τον εκάστοτε νεκρό, οι τόνοι διαφέρουν. Οι πιο κοντινοί συγγενείς και φίλοι επιλέγουν το μαύρο, οι πιο μακρινοί το σκούρο γκρι ή μπλε, ο υπόλοιπος κοινωνικός περίγυρος ανάλογα με τη διάθεσή του. Στα στεφάνια κυριαρχούν σκούρες μωβ κορδέλες και παρατηρούνται οι αντίστοιχης απόχρωσης λαιμοδέτες.

Μια τέτοια γραβάτα, σε τόνους του μωβ, διάλεξε και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην τελετή κήδευσης του κόσμου της εργασίας, η οποία έλαβε χώρα στο Ζάππειο Μέγαρο, σε μικρή απόσταση από το Α΄ Νεκροταφείο, που θα ήταν πιο ταιριαστό για την περίσταση. Η χρωματική επιλογή εξυπηρέτησε τη λανθάνουσα γλώσσα της σημειολογίας –μπορεί εμφανώς οι ξεσαλωμένοι κυβερνητικοί να πανηγυρίζουν, αλλά στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι προσδιόρισαν και τον χρόνο της πτώχευσης και τον τρόπο εξόντωσης των εργαζόμενων, παλιών, νέων, ενεργών ή συνταξιούχων, άνεργων ή πρεκάριων.

Η περιβόητη συμφωνία για το χρέος είναι το τελευταίο καρφί στο μνημονιακό φέρετρο της Ελλάδας της εργασίας –η Ελλάδα της παρασιτικής επιχειρηματικότητας, του κομπραδορισμού, της διαφθοράς, της αρπακτικής ιδιωτικοποίησης και της σπέκουλας με το χρέος, μπορεί να πανηγυρίζει. Ο κόσμος της εργασίας βγαίνει από το τρίτο μνημόνιο, της υποτίθεται οικονομικής επιτήρησης, και μπαίνει στο μεταμνημόνιο, της αέναης και ανακυκλωμένης λιτότητας και της διαρκούς, πολιτικής επιτήρησης.

Το 2033 προσδιορίστηκε ως η χρονιά της ελληνικής πτώχευσης –αν φυσικά φτάσουν έως εκεί «ομαλά» ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, το ευρώ και η κλυδωνιζόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι σημαίνει «ομαλά»; Ότι για παράδειγμα η Ελλάδα, που θα χρειάζεται από φέτος και έως το 2023 περίπου 7 δις το χρόνο πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ή ολόκληρο το ασφαλιστικό και υγειονομικό δημόσιο σύστημα και από το 2023 έως το 2063 περίπου 5,6 δις «κατά μέσο όρο», δηλαδή κάποιες χρονιές πάνω κάποιες κάτω, θα πρέπει να εμφανίζει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης περί το 4-4,5% για να μπορεί να τα φέρει βόλτα.

Απίθανα πράγματα, όταν κάθε διαθέσιμο ευρώ θα καταβάλλεται για τόκους και χρεολύσια και για την κρατική επιδότηση της νέας, ντόπιας ολιγαρχίας, συντηρώντας το πανάθλιο μοντέλο ελληναράδικου καπιταλισμού! Αυτά παράλληλα με τη δαμόκλειο, ευρωνατοϊκή σπάθη ενός θερμού, πολεμικού επεισοδίου για τις εξορύξεις να επικρεμάται πάνω από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, στο παραμύθι της επίλυσης του χρέους, ο δράκος της πτώχευσης είναι και υπαρκτός και ορατός στο τέλος της επόμενης δεκαετίας, αν όχι και νωρίτερα. Πότε;

Μα το 2024, όπως προσδιορίστηκε ως η χρονιά που το ΔΝΤ θα μας αποχαιρετήσει τυπικά, εφόσον εξοφληθούν πλήρως τα ελλιπή δάνεια που έδωσε από το 2010 έως το 2014 και η Ελλάδα «θα γίνει Αργεντινή» –μέχρι τότε και κατά τας γραφάς του τρίτου μνημονίου, η εθνική σύνταξη των απομάχων της εργασίας δεν θα ξεπερνά τα 369 ευρώ και ο εθνικός μισθός των σκλάβων της χρεοδουλοπαροικίας τα 459, ενώ υπολείπεται η υλοποίηση της «εργαλειοθήκης» για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, βλέπε εισπρακτική συντριβή μισθωτών και συνταξιούχων και την περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας (και) στο δημόσιο. Στο μεσοδιάστημα, θα πρέπει να συντελεστούν 120.000 πλειστηριασμοί έως το 2021. Γίναμε Λατινική Αμερική, Βαλκάνια, Πολωνία και Λιθουανία, έπειτα από σαράντα χρόνια ευρωπαϊκής πορείας! Από τα παραπάνω, βέβαια, θα εξαιρούνται οι πραιτωριανοί του ευέλικτου και αυταρχικού κράτους, η ανώτερη κρατικοϋπαλληλία, οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, οι δικαστικοί και το πολιτικό προσωπικό του μνημονιακού συστήματος. 

Η περιβόητη διαγραφή χρέους επισήμως ποινικοποιήθηκε και τέθηκε εκτός συζήτησης το 2012, όταν το μεγαλύτερο μέρος πέρασε στους «θεσμικούς» δανειστές (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ, EFSM), ενώ το μικρότερο, καθώς και το μελλοντικό νέο και ανακυκλούμενο χρέος, πέρασε στη δικαιοδοσία του αγγλικού δικαίου και των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου (η πατρίδα του... φίλου της Ελλάδας, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ) –με τη συμφωνία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουσιαστικά ενταφίασε και κάθε άλλη προοπτική ή συζήτηση περί του θέματος σε ένα πλαίσιο «διαπραγμάτευσης» από οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, αν προκύψει ποτέ, μέσα στην επόμενη δεκαετία, ριζοσπαστική και γνήσια αριστερή κυβέρνηση, οφείλει να προετοιμάζει δυνάμεις και συνειδήσεις για ανοιχτή σύγκρουση με τους δανειστές, θεσμικούς και ιδιωτικούς, ξένους και εγχώριους. Ο δρόμος της «διαπραγμάτευσης» είναι dead-end, στην κυριολεξία.

Το παραπάνω πακέτο συμπεφωνημένων συνοδεύεται και με... λεφτά! Το κουαρτέτο των «θεσμικών» δανειστών παραδέχεται ότι το 2012 σπεκούλαρε στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, που δεν κουρεύτηκαν, και ότι αποκόμισε κέρδη περίπου 4,8 δις ευρώ. Αυτά θα έρθουν στα ελληνικά, κρατικά ταμεία εφόσον η Ελλάδα πάρει αντίστοιχου ύψους μέτρα (φοροεισπρακτικά, κρατικών περικοπών, επιβαρύνσεων κτλ 4,8 δις) μετά το 2019 και έως το 2022 –μνημονιακό μεταμνημόνιο! Προσοχή όμως, διότι τα πραγματικά κέρδη της εν λόγω κατάστασης ανέρχονται σε τουλάχιστον 7,8 δις ευρώ, όπως έχει παραδεχθεί στο παρελθόν ο ίδιος ο Μάριο Ντράγκι και σχεδόν όλα κρατούνται από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας. Ταυτόχρονα και επειδή οι «εταίροι» διαβλέπουν πως η τυπική, βρόμικη έξοδος από το μνημόνιο στα τέλη Αυγούστου δεν προκαλεί φρενίτιδα ενθουσιασμού στους ιδιώτες δανειστές, δηλαδή στις ίδιες τις τράπεζες και τα φαντς τους, προκειμένου να δανείσουν την Ελλάδα σε «λογικά» επιτόκια, αποφάσισαν να αποταμιεύσουν 25 δις (ακίνητα και αξίες πάλαι ποτέ δημόσιας περιουσίας και νυν ενέχυρου στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας) ως δέλεαρ, ώστε οι ιδιώτες δανειστές να κινηθούν, γνωρίζοντας ότι δεν θα χάσουν τα λεφτά τους, βραχυπρόθεσμα, ενώ και οι δανειακές υποχρεώσεις προηγούμενων ετών θα καλυφθούν εκ νέου από τους «θεσμικούς» –με άλλα λόγια, εγγυώνται ένα πρόγραμμα αναχρηματοδότησης «από τη μια τσέπη στην άλλη» και ο τελικός λογαριασμός στην Ελλάδα.

Το 2033 θα είναι η χρονιά κατά την οποία θα συμπληρώνει τα 33 της χρόνια –τα σταυρικά του Χριστού...– η γενιά που γεννήθηκε στη σημιτική, «ισχυρή» Ελλάδα και βύζαξε το γάλα της Μεγάλης Ιδέας των Ολυμπιακών Αγώνων. Την ίδια χρονιά θα ενηλικιώνονται τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2015, τη χρονιά του δημοψηφίσματος. Σήμερα είναι τριών ετών και οι γονείς τους ακούν τον πρωθυπουργό του ΟΧΙ να γίνεται ανοικτά αναθεωρητής, δηλαδή ανασκολοπιστής της ίδιας της θέσης του, διατυπώνοντας την άποψη στον γερμανικό Τύπο ότι, αν είχε όλα τα δεδομένα διαθέσιμα, θα αποφάσιζε διαφορετικά για το δημοψήφισμα. Ότι ο Τσίπρας έφερε τούμπα το ΟΧΙ (με διεθνή πλέον κατοχυρωμένη πατέντα την kolotoumba), το γνωρίζουμε από τις 10 του Ιούλη του 2015 και πολύ περισσότερο από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Ότι το ίδιο το ΟΧΙ είχε προκαλέσει πανικό και αμηχανία στο Μέγαρο Μαξίμου, το γνωρίζουμε από τις γραπτές και τις προφορικές μαρτυρίες των αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων.

Το ότι όμως το δημοψήφισμα δεν έσβησε από τον ιστορικό χάρτη και το κοχλάζον, ταξικό ρήγμα που αποκάλυψε, δεν έκλεισε, είναι μια πραγματικότητα, με την οποία θα αναμετρηθούμε όλοι μας τα επόμενα, δίσεκτα χρόνια, όπως τα προδιέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και με τη συμφωνία για το χρέος. Το θέμα είναι ποιοι θα βγουν νικητές μπροστά και στην απροκάλυπτη και εξαιρετικά σύντομη παράταση χρόνου που δόθηκε για την αναβολή του οικονομικού και πολιτικού τετέλεσται της υπό πτώχευση Ελλάδας.