Η αγνώριστη Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Μια… αγνώριστη Ελλάδα υποσχέθηκε μέσα από τις διαδικτυακές και έντυπες στήλες της «Καθημερινής της Κυριακής» ο ακόμη αναγνωρίσιμος πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης. Μια Ελλάδα, αγνώριστη, της… προόδου και της… ανάπτυξης κατά τα πρότυπα, λέει, του πολιτικού και οικογενειακού [η προγιαγιά του Κούλη, Κατίγκω (Αικατερίνη, όπως η νέα ΠτΔ), ήταν αδερφή του Ελευθερίου] προγόνου του, ιδιώνυμου εθνάρχη, Ελευθερίου Βενιζέλου, από τον οποίον ο Κυριάκος ή μάλλον ο λογογράφος του, δηλαδή ο ghost writer του πρωθυπουργού (άραγε, κάποιος δημοσιογράφος με προϋπηρεσία στην κυριακάτικη εφημερίδα;), αντέγραψε την εν λόγω φράση. 

Μάλιστα…

Καταρχάς και σίγουρα, αγνώριστη έχει καταντήσει η «Καθημερινή». 

Στο πλαίσιο, φαντάζομαι, της πολύπλευρης και αγαστής αλληλοϋποστήριξης με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη (τόσοι… δημοσιογράφοι της… αριστείας προερχόμενοι από το Φάληρο έχουν βρει δουλειά και μεροκάματο στο πρωθυπουργικό επιτελείο και την ΚΟ της ΝΔ!;), η πάλαι ποτέ σκληρή, μοναρχική και αντιβενιζελική εφημερίδα, διαγράφει το παρελθόν της, προβαίνοντας σε μια μυθική κωλοτούμπα στις οποίες μόνο ο συνεπής, σταθερός σε αρχές και αξίες, ερευνητικός και πάνω από όλα, ανεξάρτητος ελληνικός Τύπος μπορεί να πρωταγωνιστήσει (εκτός και αν απέναντι του, έχει τον Αλέξη τον Τσίπρα, ο οποίος έχει ανεβάσει κατακόρυφα και πολύ ψηλά τον πήχη των εν λόγω επιδόσεων στις γυμναστικές επιδείξεις κυβίστησης).

Πού είναι εκείνες οι… ωραίες εποχές, κατά τις οποίες η «Καθημερινή» απαιτούσε τη φυσική εξόντωση, με άλλα λόγια, τη δολοφονία του ιδιώνυμου εθνάρχη, για να απαλλαγεί η Ελλάς από τον «Σατανά» και αργότερα η μαύρη Πάκαρντ του εθνάρχη και της συζύγου του, Έλενας Σκυλίτση, γινόταν σουρωτήρι στην Κηφισίας από τις σφαίρες αστυφυλάκων του Τζαμαλούκα και ληστών του Καραθανάση-κράτος και παρακράτος, πάντα, το ένα χέρι να νίβει το άλλο και τα δυο το εκάστοτε πρωθυπουργικό και κυβερνητικό πρόσωπο. 

Πού είναι οι εποχές του «Οίκαδε» και των «Πομερανών», όταν ο ιδρυτής της καλής, αστικής εφημερίδας, Γεώργιος Βλάχος κατηγορούσε, μετά την εκτέλεση στο Γουδί των «6», τον νεκρό πια Δημήτριο Γούναρη ότι τον πίεζε να γράψει καθ’ υπαγόρευση την καθυστερημένη, λακίζουσα και άθλια αλλαγή γραμμής στην πολιτική της αντιβενιζελικής Ηνωμένης Αντιπολίτευσης, για απαγκίστρωση από τη Μικρασία και ενώ οι τσέτες του Μουσταφά Κεμάλ πασά, μετέπειτα, Ατατούρκ είχαν ήδη διασπάσει την αναιμική και αλλοπρόσαλλη άμυνα στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ; 

Πού είναι οι εποχές εκείνες, όταν οι χιτλερικοί έμπαιναν στην Αθήνα και η καλή αστική εφημερίδα καλούσε το πανελλήνιο σε «ψυχική αποστράτευση» για να τερματιστούν εν τη γενέσει τους, οι πρώτες προσπάθειες ένοπλης Αντίστασης ενάντια στους ξένους κατακτητές και τη ντόπια, αστική συνεργασία; 

Πού είναι, τέλος, οι εποχές εκείνες, το φθινόπωρο του 1993, παραμονές εκλογών, όταν ο επιχειρηματίας, Αριστείδης Αλαφούζος, ιδιοκτήτης τότε της εφημερίδας, μας ενημέρωνε με συνέντευξη του στα ΝΕΑ του Συγκροτήματος Λαμπράκη για περίεργες δοσοληψίες, εκβιασμούς, πιέσεις, μίζες και άλλα «υπέροχα» με τον τότε πρωθυπουργό σε αποδρομή και αναχώρηση, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη-με άλλα λόγια για… διαπλεκόμενα συμφέροντα νεοδημοκρατικού Τύπου και μητσοτακικού Μαξίμου (ο όρος είχε εισαχθεί στα καθ’ ημάς από τον…Μητσοτάκη!); 

Έχει κυλήσει τόσο νερό στο αυλάκι (ή κάτω από τη γέφυρα, όπως λένε οι διόλου φίλοι μας Αμερικανοί), Έχουν γίνει όλα λήθη και νερό και αλάτι; Περασμένα και ξεχασμένα όλα; 

Αγνώριστη, λοιπόν, η «Καθημερινή», αγνώριστη και η Ελλάδα όπως υπόσχεται στους αναγνώστες της «Καθημερινής», ο αναγνωρίσιμος και γνώριμος Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατά τα πρότυπα του ιδιώνυμου εθνάρχη. Οι διακεκομμένες και πολυτάραχες πρωθυπουργικές θητείες του οποίου υπήρξαν στην πραγματικότητα η επιτομή μιας φράσης του… επάρατου Βλαδίμηρου – ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω (και πέντε-έξι, πλαγίως θα συμπλήρωνα). 

Τι να πρωτοθυμηθούμε; 

Το πως μπήκε η Ελλάς στους Βαλκανικούς και το πώς βγήκε στον πηγαιμό για τον Σαγγάριο ως «μικρά αλλ΄έντιμος» των δυο ηπείρων, των πέντε θαλασσών και του παροξυσμικού πολεμικού εθνικισμού, τον οποίον σκίαζε μια ερώτηση του βρετανού πρωθυπουργού Λόιντ Τζωρτζ πρώτα στον Βενιζέλο και μετά στον Γούναρη, που έδωσαν διαδοχικά θετικές απαντήσεις, μια ερώτηση με πάντα επίκαιρη διάσταση : «Μπορείτε, οι Έλληνες, να επιβάλλετε μόνοι σας (ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ) τη συνθήκη των Σεβρών στην Τουρκία;» 

(σαν να λέμε, μπορούν οι Έλληνες σήμερα ΜΟΝΟΙ τους να επιβάλλουν ΑΟΖ στην Τουρκία, ενώ κατά τα άλλα ο κρατικός προϋπολογισμός θα τινάζεται στον αέρα για να αγοραστούν γερμανικά τανκς και υποβρύχια, γαλλικές φρεγάτες και αμερικανικά αεροσκάφη για να προετοιμαστεί η χώρα για πολεμικές περιπέτειες); 

Να θυμηθούμε τον Εθνικό Διχασμό, όταν το διαταξικό πολιτειακό σχίσμα έβαζε τα θεμέλια για έναν διαρκή, άλλοτε θερμό και άλλοτε ψυχρό, εμφύλιο πόλεμο, που τροφοδοτήθηκε και με ξένα όπλα και ξένες εισβολές, άλλοτε υπέρ του κωνσταντινισμού με Γερμανούς και Βούλγαρους στην Ανατολική Μακεδονία και άλλοτε υπέρ του βενιζελισμού με Γάλλους και Σενεγαλέζους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη; 

Να θυμηθούμε το τι πραγματικά συντελέστηκε με την αγροτική μεταρρύθμιση και τη διανομή γαιών σε πρόσφυγες και ακτήμονες, όταν πχ διάφοροι κωλοπετσωμένοι τραμπούκοι βενιζελικοί καταπατητές στην Ήπειρο και την Πρέβεζα, εξωθούσαν στην αυτοκτονία τον δημόσιο υπάλληλο, ποιητή και μοναρχικό στα πολιτικά φρονήματα, Κώστα Καρυωτάκη, επειδή αρνιόταν να νομιμοποιήσει τις παρανομίες τους; 

Να θυμηθούμε το ποια ήταν η άποψη του Ελευθερίου για το εκπαιδευτικό σύστημα και την παιδεία των Ελληνοπαίδων (πρόγραμμα που διεκπεραίωσε ο γνωστός παπατζής από το Καλέντζι της Αχαΐας, δίνοντας έμφαση κυρίως στην κατασκευή σχολείων), ο οποίος Ελευθέριος θεωρούσε ότι τα κλασικά γράμματα και μια μόρφωση ερευνητική και πολυδιάστατη, με έμφαση στην κριτική σκέψη και την εμβάθυνση των γνωστικών αντικειμένων, ήταν για λίγους και εκλεκτούς «αρίστους», ενώ ο απλός λαός θα έπρεπε να αρκεστεί σε στοιχειώδεις γνώσεις γραφής, ανάγνωσης και αριθμητικής-με άλλα λόγια, να μείνουν ζωντόβολα σε όλη τους τη ζωή και πελάτες στα κομματικά, βουλευτικά και εξουσιαστικά γραφεία του αστισμού; 

Να θυμηθούμε τη… μεγάλη τετραετία του 1928-1932 που έληξε στην πτώχευση και τη νομισματική συντριβή με τη στανική σύνδεση με το γαλλικό φράγκο λόγω και των ανελαστικών, δανειακών όρων που, ο κάποτε και προτού γίνει δικηγόρος, από οικογενειακή παράδοση έμπορος στο λιμάνι των Χανίων, Ελευθέριος φρόντισε να κληροδοτήσει στους εξίσου πανάθλιους λαϊκούς του Παναγή Τσαλδάρη, έχοντας κάνει ρόιδο τα οικονομικά που ούτως ή άλλως δεν τα σκάμπαζε; 

Να θυμηθούμε τον ρόλο του στρατού στα πολιτικά πράγματα, όταν ο ίδιος ο Ελευθέριος έφθανε να θεωρεί το παρακράτος του Γύπαρη, θεμέλιο λίθο για μια… πολιτική δυναστεία(!) κατά τα «πρότυπα» των ιπποτών στον γαλλικό μεσαίωνα-«δικαιώθηκε» εξ αντανακλάσεως αν σκεφθούμε ότι η πολιτική καριέρα του πατρός Μητσοτάκη ξεκίνησε το 1946 βασισμένη στην εαμοφαγική δράση των Γυπαραίων στα Χανιά (όπου η πλαστογραφία των ίδιων των Μητσοτάκηδων κάνει λόγο για… αποτροπή του εμφυλίου πολέμου, όταν ο ποταμός Κλαδισός γέμιζε από τα πτώματα των εκτελεσμένων στην κρεμάλα και το απόσπασμα αριστερών!). 

Ίσως να θυμηθούμε την άγρια, παρασκηνιακή και φανερή, δολοφονική πάλη ανάμεσα σε μοναρχικούς Επίστρατους με επικεφαλής τον Μεταξά και βενιζελικούς των μεσοπολεμικών Δημοκρατικών Ταγμάτων Ασφαλείας, που οργάνωναν (μέχρι τη δική τους κωλοτούμπα) ο Κονδύλης και ο Γονατάς, με αρχηγούς τον Ζέρβα και τον Ντερτιλή; 

Να θυμηθούμε το ιδιώνυμο και την καθιέρωση εγκλημάτων γνώμης για πρώτη φορά (ανεξάρτητα από τη… διάδοσιν των κομμουνιστικών ιδεών, μιας και ο Ελευθέριος ανέκαθεν ήταν κομματάκι δυσκοίλιος στην αντίθετη άποψη) ή θα μας χαρακτηρίσουν οι φελλοί απολογητές τύπου καψοκαλύβα… εαμοβούλγαρους κομμουνιστοληστοσυμμορίτες; 

Μήπως να θυμηθούμε ότι όταν ορισμένοι βενιζελικοί παρότρυναν τον Ελευθέριο να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας στην «παπαναστασική» Β΄Ελληνική Δημοκρατία, εκείνος ο… μέγας δημοκράτης(!) απάντησε : «Αν γινώ πρόεδρος της δημοκρατίας, ή εγώ θα σκάσω, ή το πολίτευμα. Και επειδή εγώ δεν θα σκάσω, θα σκάσει το πολίτευμα (με άλλα λόγια, ήταν ικανός να ανατρέψει τη δημοκρατία, επειδή ως πρόεδρος της δημοκρατίας δεν θα είχε αρκετές εξουσίες στα χέρια του!)» - κάποια τέτοια «ανωμαλία» μάλλον θα συνέβαινε και αν ο Κούλης πρότεινε σήμερα τον αντισυνταγματολόγο και δυστυχώς συνονόματο επωνυμικώς με τον εθνάρχη, Ευάγγελο Βενιζέλο, γι’ αυτό και εντέλει προτίμησε, μεταξύ άλλων δεδομένων και αιτίων, και τη «σιγουράτζα», Κατερίνα Σακελλαροπούλου. 

Να θυμηθούμε τους διεθνείς πολιτικούς εναγκαλισμούς με τη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, όταν ο Ελευθέριος (ο μεγάλος μάστορας που έκανε τα μεγάλα λάθη, η φράση δική του) έτρεχε να βρει καταφύγιο στα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα μετά το οπερετικό και αποτυχημένο Κίνημα του Μαρτίου του 1935 που οριστικοποίησε τον θάνατο της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας και άνοιξε τον δρόμο για την επαναφορά του θρόνου και του πανίβλακα Γεωργίου Β’ πάνω σε δυο δικτατορίες πρώτα του Κονδύλη και μετά του Μεταξά; 

Μήπως να θυμηθούμε τα «Ζήτω ο Βασιλεύς!» από το Παρίσι, όπου είχε καταφύγει αυτοεξόριστος ο Ελευθέριος λίγο πριν πεθάνει από συμφόρηση και μερικές δεκαετίες προτού τον μιμηθεί (στην…αυτοεξορία) ο κιουπκιοϊάρχης της Δεξιάς, που έκανε ταξιδιωτική καριέρα και νωχελικούς περιπάτους στο δάσος της Βουλώνης με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης; 

Τι να πρωτοθυμηθούμε που δεν συμπεριελήφθη στην αρθρογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη περί αγνώριστης Ελλάδας!; 

Ας θυμηθούμε τούτο – ότι στο ελληνικό σχολειό (sic) σήμερα της ά(χ)ριστης Κεραμέως χθες των εξίσου άχρηστων προκατόχων της, δεν διδάσκεται όχι η αρθρογραφία του Κούλη περί αγνωρίστου Ελλάδος και Βενιζέλου, αλλά το ανυπέρβλητο κεφάλαιο του Γιώργου Θεοτοκά από την «Αργώ» για τον «Κύριο Πρόεδρο», που αποτελεί μια αξέχαστη, καίρια και εν θερμώ αποτίμηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, από έναν πραγματικά μεγάλο και μορφωμένο αστό (όχι τα αρπακτικά και τιποτένια απολειφάδια της σήμερον), χωρίς ψευδοϊστορικό μακιγιάζ που με τα χρόνια έκανε τον ιδιώνυμο εθνάρχη, πολιτικά και ιστορικά… αγνώριστο. 

Όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πέρα από τα φληναφήματα περί αγνωρίστου Ελλάδος, δεν έκανε τον κόπο να προσδιορίσει επακριβώς σε τι θα συνίσταται αυτή η αδυναμία «φυσιογνωμικής» αναγνωρίσεως της μελλοντικής Ελλάδος σε σχέση με το δύσκολο παρόν και το «αμαρτωλό» (η λέξη δική του ή του ghost writer του, γιατί αμφιβάλλω σφόδρα αν και κατά πόσο ο Κούλης μπορεί να γράψει τέτοιο άρθρο γενικά και όχι ειδικά στην «Καθημερινή») παρελθόν της.

Με τις ταπεινές μας δυνάμεις, ας τολμήσουμε να ρίξουμε φως στην εύγλωττη αρθρογραφική σιωπή του πρωθυπουργού. 

Η αγνώριστος Ελλάς μετά την πρωθυπουργία του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είναι το ευρωπαϊκό «Τέξας από τα Lidl» με συγκεκριμένο, γεωγραφικό καταμερισμό χρεοδουλείας και επί τα χείρω μεταμορφώσεως, σε έναν άξονα Ανατολής και Δύσης, ανατολικής και δυτικής Ελλάδος. 

Η Ανατολική Ελλάς και ειδικότερα τα νησιά θα γίνουν ένα απέραντο στρατόπεδο, μια τεράστια φυλακή για μετανάστες και πρόσφυγες σήμερα λόγω των τυχοδιωκτικών πολέμων και της εκτεταμένης φτώχειας, αύριο λόγω της ραγδαίας επιδείνωσης της κλιματικής κρίσης. 

Η Δυτική Ελλάς ειδικά και μετά την ψηφοφορία στη Βουλή των Ελλήνων που συντελέστηκε στις 2 Οκτωβρίου 2019 θα γίνει ένα μεγάλο πρατήριο καυσίμων, πετρελαίου και φυσικού αερίου για την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. 

Προσοχή, δεν μιλάμε για τα θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο Πέλαγος, ούτε για τους αγωγούς τύπου EastMed, αλλά για τους χάρτες που ενέκρινε η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής και αφορούν πια τα χερσαία οικόπεδα «προς έρευνα, αξιοποίηση και εκμετάλλευση» σε μια τεράστια περιοχή η οποία ξεκινά από τον ποταμό Νέδα στα σύνορα Ηλείας και Μεσσηνίας και καταλήγει σχεδόν στον ποταμό Αώο στην Ήπειρο, καταμερισμένα ισομερώς μεταξύ ΕΛΠΕ, ΕΝΙ, Τοτάλ και Ρεπσόλ. 

Φαντάζομαι ότι οι χάρτες αυτοί έχουν ήδη αναρτηθεί στις πρωτεύουσες των νομών και τα χωριά από την Ηλεία έως τη Θεσπρωτία για να ξέρει ο κάθε καλόπιστος, αυτοφασκελωνόμενος και κοψοχέρης ψηφοφόρος, που θα χάσει στις απαλλοτριώσεις υπέρ πίστεως, πατρίδος, αστών και πετρελαίου, σπίτι, χωράφι, μαγαζί και καφενείο (ειδικά αυτό!) τι ακριβώς ψήφισε στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του περασμένου έτους – φαντάζομαι… 

Στα μεσαία γεωγραφικά διαμερίσματα από την Κεντρική Μακεδονία, με πέρασμα τη Θεσσαλία και έως την Αττική θα επανέλθουμε στο λαμπρό, αγροτικό παρελθόν, γιατί κάτι θα πρέπει να τρώνε και τα ζωντόβολα του ελληνικού, πολιτικού και εκπαιδευτικού παρόντος των «αρίστων» - πέρα από τον τηλεοπτικό και διαδικτυακό σανό ή την… ελπιδοφόρα αρθρογραφία της «Καθημερινής». 

Κέντρο Αθήνας, όπου πέρα από τη Ακρόπολη δεσπόζει πλέον και η πολιτική φιγούρα του πρωθυπουργικού ανιψιού, Κώστα Μπακογιάννη, Κυκλάδες, Ρόδος, Κέρκυρα και (φυσικά!...) Κρήτη θα κινούνται στους ρυθμούς του τουρισμού, της… βαριάς αυτής βιομηχανίας της χώρας, εφόσον βέβαια τα «κανόνια» χρεοκοπίας και διάλυσης τύπου Thomas Cook αντισταθμιστούν με μια ακόμη, πετυχημένη αυτή τη φορά, πρωθυπουργική περιοδεία ζητιανιάς τουριστών και συναλλάγματος στην Κίνα, όπως δεν έγινε το περασμένο φθινόπωρο, μπας και στραβωθεί κάποιος Κινέζος και αφήσει τα ωραία του γουάν σε τραπεζικούς λογαριασμούς Ελλήνων επιχειρηματιών (στην Ελβετία, τις ΗΠΑ, τα νησιά Κέιμαν, ή κατά λάθος, στην… Ψωροκώσταινα). 

Αυτή ΘΑ είναι η αγνώριστος Ελλάς του Κυριάκου Μητσοτάκη, μόλις ολοκληρωθούν και τα κλεπτοκρατικά πανηγύρια με κλαρίνα, νταούλια και πίπιζες για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 στα οποία θα πρωταγωνιστεί η πανταχού παρούσα σπάταλη καραμπουζουκλού Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη.

Στο μεσοδιάστημα και ενδεχομένως θα γίνει και το μπαμ! ενός πολέμου με την Τουρκία για τις ΑΟΖ και τις θάλασσες, αλλά, ΄ντάξει μια αγνώριστη Ελλάδα του Κούλη, έναν πόλεμο τον αντέχει, μάλλον, τουλάχιστον στην αρχή έως ότου βρεθεί ένας Πρωτοπαπαδάκης – Σταϊκούρας να κόψει το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ στη μέση – εδώ ο Ελευθέριος και οι κωνσταντινικοί αντίπαλοί του έκαναν τρεις-τέσσερις από τους Βαλκανικούς έως τη Μικρασία μαζί με τον εμφύλιο του Εθνικού Διχασμού… 

Σε ένα πολεμικό «επεισόδιο» με την Τουρκία θα κωλώσει ο Κούλης των δυο ΑΟΖ και των πέντε εξορυκτικών οικοπέδων; 

Βέβαια, έτσι όπως πάνε τα πράγματα στη διαμάχη και των Νεοελλήνων ολιγαρχών για την πίτα της «ανάπτυξης», πιο πιθανό είναι να ζήσει η Ελλάς έναν νέον «Εθνικό» Διχασμό ανάμεσα στους οπαδικούς στρατούς του Μαρινάκη και του Σαββίδη, ανάμεσα σε ερυθρόλευκους και μελανόλευκους – τότε θα είναι όντως εντελώς αγνώριστη η Ελλάς από τα ανοιγμένα κεφάλια και τον πόλεμο των συμμοριών, που λυμαίνονται τη χώρα. 

Η αγνώριστος Ελλάς του Κυριάκου Μητσοτάκη, δυστυχώς όμως θα είναι και πάρα πολύ όμοια με την προηγούμενη – θα συνεχίζει να κλέβει το λαμπρό όνομα των αρχαίων για να ζητιανεύει τουρίστες, θα συνεχίζει να δανείζεται και να κλέβει τα λεφτά των Ευρωπαίων, της μεγάλης… συμμάχου Αμερικής και των Κινέζων για να τα σκορπά μετά μεταξύ κλεπτοκρατίας, κυβερνήσεων, «ανεξάρτητου» Τύπου και οπλικών συστημάτων, θα παίζει το σάπιο κράτος στον ίσκιο της Ακρόπολης και στα διεθνή fora, από τον ΟΗΕ έως το Νταβός και ίσως και τη Χάγη (…), το ίδιο ψέμα πάντα θα κουβαλά, όπως θα συμπλήρωνε χρόνια αργότερα στον Θεοτοκά, ο μεγάλος Νίκος Γκάτσος.