Η «αντίσταση» του Σαμαρά φέρνει… τρίτο μνημόνιο

Το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, παρόλο που στα λόγια δείχνει να μη θέλει να εφαρμόσει τα ήδη συμφωνηθέντα αντεργατικά μέτρα, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της πολιτικής του επιβίωσης στην «καλοσύνη των ξένων» και στην καλλιέργεια ενός κλίματος τεχνητής αισιοδοξίας, που περιγράφεται από το τρίπτυχο: πρωτογενές πλεόνασμα – έξοδος στις αγορές – τέλος των μνημονίων.

Μέχρι την ερχόμενη Κυριακή αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί οι συζητήσεις με την τρόικα. Η κυβέρνηση, ενώ έχει συμφωνήσει με την τρόικα για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (σε μια χώρα 1,5 εκατ. ανέργων), όπως και για τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, συζητά μαζί της μόνο τις λεπτομέρειες εφαρμογής τους.

Εργασιακά

Για τις ομαδικές απολύσεις οι δανειστές επιμένουν σε νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία ο υπουργός Εργασίας δεν θα έχει λόγο σε αυτές, ενώ νέος γύρος διαθεσιμοτήτων-απολύσεων ετοιμάζεται και στο Δημόσιο. Για τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9%, συμφωνήθηκε να γίνει σε μια δόση τον Ιούλιο του 2014, αφαιρώντας από τα ασφαλιστικά ταμεία πάνω από 700 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που η τρόικα αμφισβητεί τα οικονομικά στοιχεία για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, προειδοποιώντας πως, εάν δεν υπάρξουν νέες περικοπές, πολλά ταμεία δεν θα είναι σε θέση να εγγυηθούν την καταβολή συντάξεων από το 2016. Ήδη εξετάζονται περαιτέρω συγχωνεύσεις ταμείων και η αλλαγή του καθεστώτος βαρέων και ανθυγιεινών.

Την ίδια ώρα, ήταν τόσο ισχυρές οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης, που άνοιξε η όρεξη για καινούργιες απαιτήσεις. Ειδικότερα, στο τραπέζι των συζητήσεων μπήκε το να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των εργαζομένων για την κήρυξη απεργιών, η επέκταση της αναστολής των μισθολογικών ωριμάνσεων (τριετιών) στον ιδιωτικό τομέα και μετά το 2017 (που σημαίνει κατώτατος μισθός... για πάντα), αλλά και το lockout. Η αλλαγή του νομικού πλαισίου για τις απεργίες, προκειμένου να δυσκολέψει την κήρυξή τους, όπως και η θεσμοθέτηση της «ανταπεργίας», είναι χρόνια αιτήματα του κόσμου του κεφαλαίου και παράλληλα ενδεικτικά του «ασφυκτικού πλαισίου» που ετοιμάζουν σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς.

Σε ό,τι αφορά τα «εργαλεία» που προτείνει ο ΟΟΣΑ, σε σχέση με τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, το γάλα, τα βιβλία και τα φαρμακεία, φαίνεται πως βρέθηκε η χρυσή τομή στην κατεύθυνση της «απελευθέρωσης» προϊόντων και τιμών. Χαράς ευαγγέλια δηλαδή για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Τράπεζες

Στο θέμα των τραπεζών –σημείο τριβής ντόπιων τραπεζιτών με το ΔΝΤ– αναμένεται η συμβιβαστική έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σε περίπου έξι μήνες, προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος για τις επιπλέον κεφαλαιακές ανάγκες του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η ΤτΕ τοποθετεί τις εν λόγω ανάγκες στα 6,4 δισεκατομμύρια ευρώ (βάσει της έκθεσης της Black Rock και το αισιόδοξο σενάριο, την οποία και δημοσιοποίησε «μονομερώς» η ΤτΕ), όταν το ΔΝΤ μιλάει για περίπου 9 δισ. ευρώ.

Δέκα μήνες μετά την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με 50 δισ. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (με άλλα λόγια τη διάσωσή τους με δημόσιο χρήμα), οι τραπεζίτες ετοιμάζονται να τις επαναϊδιωτικοποιήσουν και να ανακτήσουν πλήρως τον έλεγχό τους, βοηθούντος και του νομοσχεδίου που θα φέρει άμεσα ο Στουρνάρας. Οι τέσσερις «συστημικές» τράπεζες (Alpha, Πειραιώς, Εθνική, Eurobank –ειδικότερα οι δύο πρώτες) δήλωσαν μάλιστα πως θα καλύψουν τις ανάγκες τους βγαίνοντας στις αγορές… για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια.

Παρόμοιο «success story» ετοιμάζει και η κυβέρνηση που, λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου, θα βγει να πουλήσει «ελπίδα», «διανέμοντας» το πρωτογενές πλεόνασμα και ανακοινώνοντας-ίσως-μια πρώτη προσυμφωνημένη «έξοδο στις αγορές», δείγματα της περίφημης «ανάκαμψης» και του «τέλους» των μνημονίων.

Το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα της λεηλασίας των «από κάτω», θα αυξομειώνεται μέχρι και την επικύρωση από την Eurostat στις 22/4 και θα κρατηθεί για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού που θα εκτιμηθεί στο δεύτερο εξάμηνο του 2014. Έτσι, οι υποσχέσεις για «παροχές» στους συνταξιούχους μοιάζουν με κακόγουστο αστείο, όταν επιπλέον, δεν θα είναι και διατηρήσιμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι 375.000 ασφαλισμένοι περιμένουν ως και τέσσερα χρόνια για σύνταξη και εφάπαξ!

«Αντάρτικο»

Όλα αυτά τα παζάρια και τα «αντάρτικα» του Σαμαρά, του Προβόπουλου και άλλων κυβερνητικών παραγόντων, λογοδοτούν σε πολιτικές σκοπιμότητες. Οι δανειστές θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους από τα δάνεια που έχουν χορηγήσει. Ξέρουν όμως ότι αυτό θα γίνει μόνο με ένα καινούργιο δάνειο, άρα και ένα τρίτο μνημόνιο (ή όπως το βαφτίσουν), που σημαίνει και νέα βάρβαρα μέτρα. Ξέρουν επίσης ότι μόνο η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μπορεί να τους εξασφαλίσει μια τέτοια προοπτική. Μια κυβέρνηση όμως με επίφοβη σταθερότητα. Συνεπώς, δίνουν μια χρονική ανάσα στη δικομματική, μεταθέτοντας τα όποια κρίσιμα θέματα, όπως τη ρύθμιση του χρέους και τα επώδυνα μέτρα, για μετά τις ευρωεκλογές.

Οι παραπάνω σχεδιασμοί των αστικών επιτελείων δεν σημαίνει ότι είναι και εύκολα υλοποιήσιμοι. Η μαζική επανεμφάνιση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και μια πιο τολμηρή παρέμβαση της Αριστεράς μπορεί να τους τινάξουν στον αέρα και να μετατρέψουν την κάλπη του Μαΐου, για τους υποστηρικτές της άγριας λιτότητας και της πειθάρχησης στην ΕΕ, σε αληθινό Βατερλό.