Η απεργία των εκπαιδευτικών ανάγκη για την κοινωνία

Η συνέλευση των προέδρων  των ΕΛΜΕ (τοπικών ενώσεων) αποφάσισε αντί για την επόμενη πενθήμερη απεργία να συνεχίσει με σαρανταοκτάωρη σηματοδοτώντας μια πρώτη αναδίπλωση του απεργιακού αγώνα. Την πρόταση για σαρανταοκτάωρη στήριξε ένα μέτωπο δυνάμεων, που ξεκινούσε από τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ και κατέληγε στη ΔΗΑΡΜΕ (ΔΗΜΑΡ) και δυστυχώς και στο ΠΑΜΕ.
Το ενιαίο μπλοκ αυτών των δυνάμεων μπορεί να μην κατάφερε να πάρει την πλειοψηφία των συνελεύσεων, αλλά κατόρθωσε να αποτρέψει την απόφαση για επανάληψη της πενθήμερης απεργίας. Έτσι στις τελικές ψηφοφορίες, η πρόταση για 5ήμερες συγκέντρωσε την πλειοψηφία δηλαδή το 65,7% των ψήφων, αλλά όχι την απαιτούμενη με βάση το καταστατικό το οποίο προβλέπει το 66,66%. Δηλαδή για 0,7%  ή για 4 ψήφους δεν υπήρξε η απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία!
Δεν υπήρξε συναίνεση ούτε για τριήμερη απεργία και τελικά ψηφίστηκε η πρόταση για 48ωρη στις 23 και 24/9. Νέες γενικές συνελεύσεις θα γίνουν την Τρίτη 24/9 και νέα ΓΣ προέδρων στις 25/9, για να αποφασιστεί πώς θα συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις.
Η απεργία των εκπαιδευτικών αποφασίστηκε στο συνέδριο της ΟΛΜΕ το καλοκαίρι. Ο στόχος δεν ήταν μια κλαδική απεργία που θα συγκρουόταν με την κυβερνητική πολιτική και θα κέρδιζε παραχωρήσεις. Ήταν κατανοητό από την αρχή ότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο ούτε να πάρει πίσω τις απολύσεις, ούτε να επανασυστήσει την τεχνική εκπαίδευση που κατεδάφισε. Αν έκανε τόσο σοβαρές υποχωρήσεις, θα ήταν σήμα σε όλους τους κλάδους ότι η πολιτική της μπορεί να ανατραπεί. Και αυτό θα οδηγούσε στην ανατροπή της.
Η απεργία των εκπαιδευτικών σχεδιάστηκε να λειτουργήσει ως πυροδότης των κοινωνικών αντιστάσεων. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό μέτωπο αντίστασης θα μπορούσε να εξέλθει ο κλάδος νικηφόρος από την απεργία. Και η νίκη ενός τέτοιου μετώπου απεργιών μπορούσε να έχει ένα μόνο αποτέλεσμα. Την ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων!
Καταλήψεις
Οι καταλήψεις στα σχολεία είναι η άλλη έκφραση μιας κοινωνίας που ψάχνει να βρει τρόπους να σταματήσει τη βαρβαρότητα που επελαύνει. Είναι ενδεικτικό ότι οι γονείς συμμετέχουν σε πολλές καταλήψεις σχολείων. Την ώρα που γράφεται το άρθρο, συνολικά 46 σχολεία ανά την Ελλάδα τελούν υπό κατάληψη.
Ένας λόγος που οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές επέλεξαν να στηρίξουν στις συνελεύσεις οποιαδήποτε άλλη πρόταση εκτός από πενθήμερες απεργίες και έφτασαν να υποστηρίζουν ακόμα και την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καθώς και την ανατροπή του καπιταλισμού, αφού το ΠΑΜΕ συνόδευε την πρότασή του για 48ωρες επαναλαμβανόμενες με πλαίσιο, είναι ότι επείγει να κλείσει η απεργία των καθηγητών. Γιατί, όσο κρατάει η απεργία, τόσο το ενδεχόμενο ενός μαζικού κύματος καταλήψεων σχολείων από γονείς και μαθητές πλησιάζει πιο κοντά.
Επιτροπές
Ένα από τα πιο κρίσιμα εργαλεία του αγώνα είναι οι απεργιακές επιτροπές. Οι απεργοί καθηγητές, που συμμετέχουν στις επιτροπές οργάνωσης της απεργίας, παίζουν κρίσιμο ρόλο τόσο στο κράτημα της συμμετοχής στην απεργία, όσο και στο βγάλσιμό της προς τα έξω. Το πρόβλημα της απεργίας, σε ό,τι αφορά τα χαμηλά ποσοστά των τελευταίων ημερών, οφείλεται πέρα από την ακινησία χρόνων στο μεγαλύτερο τμήμα του κλάδου, κυρίως στο πόσο ρεαλιστικό είναι το ενδεχόμενο νίκης.
Η γέφυρα ανάμεσα στις δυσκολίες των σημερινών ποσοστών και μια απεργιακή κλιμάκωση, που θα κάνει εφικτή τη νίκη, είναι οι δραστήριες μειοψηφίες. Το πόσο γρήγορα και πόσο αποτελεσματικά θα πάρουν τις τύχες της απεργίας στα χέρια τους, είναι το κλειδί για την επιτυχία. Και αυτές οι δραστήριες μειοψηφίες συναδέλφων διευρύνονται, όσο κρατάει η απεργία.
Παλιοί και για χρόνια αποστρατευμένοι συνάδελφοι μαζί με νέους, που τώρα μπαίνουν στα βαθιά, γυρίζουν στα σχολεία, προσπαθώντας με όλα τα λάθη τους να πείσουν τους καθηγητές να απεργήσουν, μοιράζουν υλικό στις λαϊκές και στις αγορές των πόλεων, κρατάνε τις απεργιακές φρουρές στις πύλες των σχολείων.
Είναι αυτοί, που μαζί με την αποφασισμένη ηγεσία μιας Αριστεράς που πιστεύει στο κίνημα και στη δυναμική που απελευθερώνει, παίρνουν τις πλειοψηφίες στις συνελεύσεις, παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια της αντίδρασης να εμποδίσει τον αγώνα, αξιοποιώντας μια κοντόθωρη πολιτική του ΠΑΜΕ που αρνείται τις επαναλαμβανόμενες πενθήμερες, με το σκεπτικό ότι το κίνημα βοηθά πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ …
Σε κάποιες περιοχές οι απεργιακές επιτροπές έχουν πάρει την πρωτοβουλία να συγκροτήσουν επιτροπές αλληλεγγύης στην απεργία, αλλά και υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών. Αυτή η διαδικασία είναι πολύτιμη. Γιατί βάζει στη μάχη όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και άλλους φορείς και τη γειτονιά.
Το πιο μαχητικό κομμάτι του εργατικού κινήματος, οι καθηγητές, παρασύροντας άλλους κλάδους που είναι σε κίνηση, προσπαθούν συνειδητά να γίνουν ο πυρήνας μιας διαδικασίας συγκρότησης επιτροπών στις γειτονιές.
Η εργατική τάξη μπορεί να νικήσει μόνο αν μπει επικεφαλής της κοινωνίας στην προσπάθεια για την ανατροπή των μνημονίων. Και οι επιτροπές είναι το εργαλείο σε μια τέτοια προσπάθεια. Και είναι ένα εργαλείο που έχει διπλή λειτουργία. Από τη μια βοηθάει τη συγκρότηση της αντίστασης στις γειτονιές και από την άλλη η αλληλεγγύη, που οι επιτροπές εξασφαλίζουν στην απεργία, σπάει την απομόνωση της απεργίας και φέρνει πιο κοντά τη νίκη. Και αυτό σίγουρα επηρεάζει τα ποσοστά της απεργίας!
Οι επιτροπές αλληλεγγύης, συμπεριλαμβάνοντας στη σύνθεσή τους και τους γονείς, έχουν να παίξουν ακόμα έναν κρίσιμο ρόλο, όταν κλιμακωθούν οι μαθητικές καταλήψεις, προστατεύοντας τους μαθητές από τις συκοφαντίες και την καταστολή.
Η απεργία στην κόψη του ξυραφιού
Η συνέχιση της απεργίας των καθηγητών είναι κρίσιμη για τη συνέχεια του αγώνα. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τα αποτελέσματα που θα έχει μια τυχόν αναδίπλωση του κλάδου.
Μπορούμε να ξαναπιάσουμε δυνατά τη σκυτάλη του αγώνα μέσα από αποφάσεις συνέχισης και διεύρυνσης του απεργιακού μετώπου. Να μην την αφήσουμε να πέσει κάτω. Αλλά να την πάρουν και τα υπόλοιπα κομμάτια του εργατικού κινήματος, να την πάρει η νεολαία και οι άνεργοι, να την πάρει η κοινωνία. Γιατί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αρκεί μόνο να αντέξουμε!
Όλοι στις συνελεύσεις. Όλοι στον αγώνα!