Η Αποικία της “αξιοπρέπειας” και του τρόμου στην Χιλή

Τα εγκληματικά του σχέδια όμως δεν έλαβαν τέλος στην Βόννη. Πουλώντας στο γερμανικό δημόσιο το “ορφανοτροφείο” που είχε στην κατοχή του διαφεύγει στην Χιλή, δημιουργώντας ένα νέο “παράδεισο τεράτων”. Ένα κολαστήριο ψυχών από αυτά που αρέσκονταν να δημιουργούν οι Ναζί κατά τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αρρώστια της ναζιστικής ιδεολογίας είχε πλέον περάσει την μεριά του Ατλαντικού και σύντομα η Χιλή θα βίωνε τα διεστραμμένα σχέδια του Σέφερ και των ανθρώπων του που τον ακολούθησαν ως υποστηρικτές του ναζιστικού καθεστώτος.

Η κοινότητα Colonia Dignidad όπως ονομάστηκε ήταν ένα μικρό “κρατίδιο” 130 τετρ. χιλ. περιφραγμένο με ηλεκτροφόρα καλώδια και συνεχής φρούρηση που κατάφερε να διαμορφώσει ο Σέφερ σε ένα νότιο κομμάτι της Χιλής το 1961. Στις εγκαταστάσεις της κοινότητας σύντομα θα λάμβαναν χώρα βασανιστήρια, αποτρόπαια εγκλήματα, εξαφανίσεις Χιλιανών, σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών, και ότι πιο διαταραγμένο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους...και όλα αυτά με την πλήρη συνεργασία και κάλυψη του χιλιανού κράτους του Πίνοσετ (δικτάτορας).

“Ο Σέφερ βρίσκει αυτό που αναζητά στον δικτάτορα Πινοσέτ”

Ο Αυγκουστο Πινοσέτ με την αμέριστη συνεργασία των ΗΠΑ το 1974, αυτοανακηρύχθηκε πραξικοπηματικά σε πρόεδρο της Χιλής τερματίζοντας βίαια το όραμα του φιλόδοξου αριστερού Σαλβατόρε Αλιέντε (εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής το 1970) για σοσιαλισμό, πλουραλισμό και ελευθερία. Η τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες αλλά και οι ακατάπαυστες διώξεις και εκτοπίσεις προς τους αριστερούς (επιχείρηση Κόνδορας) και τους υποστηρικτές των απόψεων του Αλιέντε ήταν μερικά από τα εγκλήματα του καθεστώτος Πινοσέτ. Ο αιμοσταγής στρατιωτικός της Χιλής εφάρμοσε άψογα ένα οικονομικό πρόγραμμα “ραμμένο” απόλυτα στα μέτρα της άρχουσας τάξης της Χιλής με την μάστιγα της πείνας και της ανέχειας να πλήττει φυσικά, τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα της χώρας. Ο Σέφερ λοιπόν, κατάφερε να χτίσει μια άψογη ανταλλακτική -κερδοφόρα από κοινού- σχέση με τον Πινοσέτ. Ο Ναζί αξιωματικός απολάμβανε τα προνόμια, την κάλυψη και τα χρηματικά κεφάλαια που του παρείχε το δικτατορικό καθεστώς διαπράττοντας ανενόχλητος τα εγκλήματα του και υλοποιώντας τα άρρωστα σχέδια του, ενώ από την άλλη ο Πινοσέτ ξεφορτώνονταν ένα μεγάλο βραχνά για το καθεστώς του, στέλνοντας στο κολαστήριο του Σέφερ αριστερούς και αντιφρονούντες-αντικαθεστωτικούς. Με αυτόν τον τρόπο  η Αποικία μετατρέπεται σε μυστική φυλακή, όπου με ανείπωτη βαρβαρότητα βασανίζεται και δολοφονείται αθώος κόσμος.

“Οι θηριωδίες και τα εγκλήματα εντός συνόρων”

Στο ναζιστικό στρατόπεδο υπήρχε πλήρης διαχωρισμός με βάση το φύλο του ατόμου, ενώ οι οικογένειες που διέμεναν εκεί και είχε φέρει μαζί του από την Γερμανία ο Σέφερ δεν έμεναν μαζί. Απαγορεύονταν κάθε σεξουαλική ή άλλη επαφή μέσω φαρμάκων αλλά και ηλεκτροσόκ, ενώ στις άρρωστες σκέψεις του Ναζί αξιωματικού κυριαρχούσαν τα νεαρά αγόρια, όπου καθημερινά κακοποιούνταν σεξουαλικά και όχι μόνο από τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Σύμφωνα με στοιχεία της DW, στα 40 δραματικά χρόνια της Αποικίας έπεσαν θύματα βιασμού παραπάνω από 30.000 αγόρια. Ο “ απομονωμένος παράδεισος” του Σέφερ, όπως προωθούνταν σαν ιδέα και εικόνα από το δικτατορικό καθεστώς, φρόντιζε να απασχολεί γύρω στους 300 αντιφρονούντες και “κατοίκους” της Αποικίας, βάζοντας τους να δουλεύουν ακατάπαυστα κάτω από άθλιες συνθήκες καλλιεργώντας την γη και σκάβοντας τα πλουσιοπάροχα ορυχεία...χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα για τους ίδιους. Ο πλούτος που παρήγαγαν οι ίδιοι μέσα από την υποχρεωτική τους καταναγκαστική εργασία,  κατευθύνονταν εξολοκλήρου στα χέρια του Σέφερ, που διασφάλιζε το καλό και την “αξιοπρέπεια” της Αποικίας. Το κολαστήριο  ψυχών κατάφερνε να βγάζει εκατομμύρια από αυτές τις δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να εξελίσσεται με τα χρόνια σε τομείς στρατηγικούς για τον Σέφερ, όπως τα όπλα, οι κτιριακές εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός. Η ναζιστική ιδεολογία αλλά και το μεγάλο όραμα της Γερμανίας του Φύρερ που συνοδεύονταν από απαράμιλλο μίσος, απανθρωπιά και απαχθείς μεθόδους εξόντωσης εκ. αθώων κατόρθωσαν να μακροημερεύσουν και να αναγεννηθούν σε ένα βαθμό από τις στάχτες της απογυμνωμένης πλέον Γερμανίας. Εξάλλου ο Σέφερ διατηρούσε ακόμα και τότε, δεσμούς με το γερμανικό κράτος: 1)μέσω των πρεσβειών που γνώριζαν τα εγκλήματα που διέπραττε αλλά κρατούσαν σιγή ιχθύος, 2)μέσω του Βαυαρού πρωθυπουργού Γιόζεφ-Στράους που είχε μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από το έργο της Αποικίας.

“Η αρχή του τέλους...!”

Το τέλος του ανατριχιαστικού και εγκληματικού στρατοπέδου συνοδεύτηκε από την πτώση της μισητής δικτατορίας Πινοσέτ. Άλλωστε ο ένας δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και να “μεγαλουργήσει” (διαπράττοντας ποικίλες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων) χωρίς την βοήθεια του άλλου. Ο Ναζί αξιωματικός κατάφερε να διαφύγει από την κοινότητα καταφεύγοντας μετά από μερικά χρόνια στην Αργεντινή, όπου και συνελήφθη το 2005. Πέθανε απομονωμένος σε βαθιά γεράματα στην φυλακή, αφού πρώτα καταδικάστηκε σε 33 χρόνια κάθειρξη με την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης 25  ατόμων. Τα τελευταία χρόνια Γερμανοί βουλευτές άνοιξαν την υπόθεση και τον φάκελο της Αποικίας μιας και δεν έχει παραγραφεί τίποτα, συστήνοντας εξεταστική επιτροπή ώστε να αποζημιωθούν τα θύματα, αλλά και οι οικογένειες όσων κατέληξαν στο κολαστήριο, με σκοπό να υπάρξει μια κατηγορία, καταδίκη και πλήρης διαφάνεια για τις ωμότητες των Ναζί φυγάδων, από το σύγχρονο Γερμανικό κράτος.

Η κοινότητα ακόμα και στις μέρες μας δεν έχει διαλυθεί. Λειτουργεί ως τουριστικό θέρετρο από το κράτος της Χιλής μετονομαζόμενο από το ίδιο το κράτος ως Villia Baviera. Το δραματικότερο όλων είναι πως ανήμπορα θύματα της τρέλας του Σέφερ συνεχίζουν να ζουν εκεί. Ο φόβος και η ψυχική κατάρρευση είναι τα συναισθήματα ακόμα κυριαρχούν σε αυτούς τους ανθρώπους που βίωσαν τον τρόμο της Ναζιστικής ιδεολογίας επί 40 ολόκληρα χρόνια.