Η δολοφονία της Ελένης, η έμφυλη βία και η μάχη ενάντια στο σεξισμό

Δολοφονήθηκε, κακοποιήθηκε και βασανίστηκε άγρια από δύο άνδρες επειδή δεν συναίνεσε να κάνει σεξ μαζί τους. Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Επειδή ακόμη και σήμερα οι γυναίκες δολοφονούνται για τον λόγο ότι είναι γυναίκες. Είναι ακόμη ένα περιστατικό που αποδεικνύει ότι ακόμη και σήμερα τα σώματα και οι ζωές των γυναικών συνιστούν καθημερινά ένα πεδίο μάχης. Εν έτει 2018, οι γυναίκες εξακολουθούν να δολοφονούνται, να βιάζονται, να παρενοχλούνται, να δέχονται τον εξευτελισμό, να είναι θύματα trafficking, να κακοποιούνται από συζύγους, συγγενείς, εραστές, εργοδότες, φίλους. Εν έτει 2018, σε επίπεδο Ε.Ε., τα στοιχεία μαρτυρούν ότι μία στις τρεις γυναίκες θα έρθει αντιμέτωπη κάποια στιγμή στη ζωή της κάποια μορφή έμφυλης βίας, ενώ η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί την πρώτη αιτία θνησιμότητας και αναπηρίας των γυναικών. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι γυναίκες έρχονται διαρκώς αντιμέτωπες με τη βία, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Ελένη δεν είναι η μόνη.

Η δολοφονία της Ελένης έθιξε τα πιο ευαίσθητα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Έφερε την κοινωνία αντιμέτωπη με την πιο φρικιαστική εικόνα, σηκώνοντας ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και οργής. Μια νεαρή γυναίκα, φοιτήτρια δολοφονήθηκε, η κοινωνία ήρθε αντιμέτωπη με τις ευθύνες της. Η παραπάνω εικόνα όμως αποτελεί τη μία όψη του νομίσματος. Η είδηση αυτή ήταν αφορμή να αναδυθεί για ακόμη μία φορά στην επιφάνεια όλη η αναλγησία και η βιαιότητα μεγάλου τμήματος της κοινωνίας. Τα ΜΜΕ έσπευσαν να φτιάξουν το προφίλ των δραστών (ο «καλός» Έλληνας, ο βίαιος μετανάστης), να ασχοληθούν με τη κοινωνική ζωή και δράση της νεαρής γυναίκας, να «ψαχουλεύσουν» τη ζωή της ψάχνοντας να βρουν απαντήσεις. Τι ρούχα φόραγε, τι είδους ζωή έκανε. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημμύρισαν από σεξιστικούς οχετούς και ύβρεις, οι δημοσιογράφοι παραληρούσαν στην είδηση του αποκλειστικού μη διστάζοντας να πουλήσουν και να βεβηλώσουν το νεκρό σώμα της Ελένης.

Μια μαχητική φεμινιστική απάντηση

Όλα όσα διαδραματίστηκαν με αφορμή τη δολοφονία της Ελένης μας θορύβησαν, μας θύμωσαν και μας εξόργισαν ακόμη περισσότερο, γιατί η εικόνα του τέρατος δεν συνηθίζεται.  Και έτσι την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, δώσαμε τη δική μας ηχηρή απάντηση. Πραγματοποιώντας μια μαζική, μαχητική και οργισμένη συγκέντρωση και πορεία εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες διαδηλώσαμε ενάντια στις γυναικοκτονίες, ενάντια στο σύστημα του σεξισμού και της καταπίεσης. Σε μία από τις μεγαλύτερες φεμινιστικές πορείες του τελευταίου διαστήματος έδωσαν το παρόν δεκάδες φεμινιστικές ομάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, οργανώσεις της Αριστεράς. Οι δρόμοι γύρω από την Καπνικαρέα πλημμύρισαν με συνθήματα, πανό και πικέτες από όλες εκείνες και εκείνους που διαδήλωσαν φωνάζοντας «Ούτε μία λιγότερη», «Ακόμα κι αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω «όχι» σημαίνει ότι δεν θέλω», «Ποτέ μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη, καμία γυναίκα δολοφονημένη».

Η βία καθημερινά

Η γυναικοκτονία στη Ρόδο δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, δεν είναι η κακιά στιγμή. Είναι η καθημερινότητα που βιώνουν πολλές γυναίκες. Η έμφυλη βία είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει παντού. Στο σπίτι, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στο δρόμο, στα ΜΜΜ οι γυναίκες βιώνουμε τη βία καθημερινά. Και αυτό γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που το σύστημα μας θέλει υποταγμένες, άβουλες, αδύναμες και ανήμπορες. Να συνηθίσουμε στη βία, να απολογηθούμε που κυκλοφορήσαμε πιο αργά, να ντυθούμε ως το λαιμό, να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα το σεξιστικό σχόλιο, να υποταχθούμε στις επιθυμίες των δυνατών, να μην αντιδρούμε στις σεξιστικές αποφάσεις των δικαστηρίων, να μην καταγγείλουμε την κακοποίηση ή τον ξυλοδαρμό μας, να μην αμφισβητούμε τις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας, να ανεχόμαστε τους κατώτερους μισθούς, να σιωπούμε μπροστά στα υψηλά ποσοστά της γυναικείας φτώχειας, να σκύβουμε το κεφάλι όταν γυναίκες απολύονται λόγω εγκυμοσύνης, να μην διεκδικούμε δομές για την ενίσχυση και την προστασία των γυναικών, να δεχόμαστε αβίαστα να μας βάζουν στο μικροσκόπιο ακόμα και όταν μας βιάζουν και μας δολοφονούν.  

Απέναντι σε όλα αυτά πρέπει να απαντήσουμε. Έχουμε χρέος να απαντήσουμε, έχουμε χρέος να ανατρέψουμε την έμφυλη βία, έχουμε χρέος να προστατεύσουμε τις ζωές και τα σώματά μας. Οι σεξιστικές συμπεριφορές δολοφονούν, η πατριαρχία δολοφονεί, ο καπιταλισμός δολοφονεί.

Μια διαρκής και συλλογική μάχη

Η μεγάλη φεμινιστική διαδήλωση της Παρασκευής απέδειξε πως ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι συλλογικός και καθημερινός. Για να καταφέρουμε εν τέλει να σταματήσουμε τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις των γυναικών οι φωνές μας πρέπει να ενωθούν. Τα αιτήματα για την άρση της βίας, της καταπίεσης, του σεξισμού, της εκμετάλλευσης πρέπει να βγαίνουν από τα στόματα όλων των γυναικών. Αυτή τη διαρκή μάχη όμως δεν μπορούμε να τη δώσουμε χωρίς συμμάχους. Δεν μπορούμε να παλέψουμε χωρίς τις γυναίκες με τις οποίες ζούμε μαζί, αυτές με τις οποίες εργαζόμαστε μαζί, σπουδάζουμε μαζί και περπατούμε μαζί. Δεν μπορούμε να παλέψουμε χωρίς τους άντρες συναδέλφους και συντρόφους μας, τα σωματεία και τα συνδικάτα, τις συλλογικότητες και τα κόμματα της Αριστεράς. 

Η πορεία της Παρασκευής είναι ένα ελπιδοφόρο σημείο αυτής της διαρκούς μάχης, που αφορά όλη την κοινωνία. Έχουμε χρέος λοιπόν να χτίσουμε αντιστάσεις σε κάθε γειτονιά, εργασιακό χώρο, πανεπιστήμιο ή σχολείο. Να χτίσουμε αντιστάσεις και να παλέψουμε συλλογικά με διαδηλώσεις στο δρόμο, με συλλογικούς- ενωμένους αγώνες και διεκδικήσεις, μέσω της καθημερινής πάλης και αμφισβήτησης. Πιάνοντας το νήμα της αντίστασης από το διεθνές ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα που ολοένα και μεγαλώνει και είναι όχημα για εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο να βγουν μαζικά και διεκδικητικά στους δρόμους, έχουμε χρέος να κατακλύσουμε τους δρόμους και εμείς φωνάζοντας: «Ούτε μία λιγότερη». 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά