Η δολοφονία της Ελένης, η έμφυλη βία και η μάχη ενάντια στο σεξισμό

Δο­λο­φο­νή­θη­κε, κα­κο­ποι­ή­θη­κε και βα­σα­νί­στη­κε άγρια από δύο άν­δρες επει­δή δεν συ­ναί­νε­σε να κάνει σεξ μαζί τους. Η Ελένη δο­λο­φο­νή­θη­κε επει­δή ήταν γυ­ναί­κα. Επει­δή ακόμη και σή­με­ρα οι γυ­ναί­κες δο­λο­φο­νού­νται για τον λόγο ότι είναι γυ­ναί­κες. Είναι ακόμη ένα πε­ρι­στα­τι­κό που απο­δει­κνύ­ει ότι ακόμη και σή­με­ρα τα σώ­μα­τα και οι ζωές των γυ­ναι­κών συ­νι­στούν κα­θη­με­ρι­νά ένα πεδίο μάχης. Εν έτει 2018, οι γυ­ναί­κες εξα­κο­λου­θούν να δο­λο­φο­νού­νται, να βιά­ζο­νται, να πα­ρε­νο­χλού­νται, να δέ­χο­νται τον εξευ­τε­λι­σμό, να είναι θύ­μα­τα trafficking, να κα­κο­ποιού­νται από συ­ζύ­γους, συγ­γε­νείς, ερα­στές, ερ­γο­δό­τες, φί­λους. Εν έτει 2018, σε επί­πε­δο Ε.Ε., τα στοι­χεία μαρ­τυ­ρούν ότι μία στις τρεις γυ­ναί­κες θα έρθει αντι­μέ­τω­πη κά­ποια στιγ­μή στη ζωή της κά­ποια μορφή έμ­φυ­λης βίας, ενώ η εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία απο­τε­λεί την πρώτη αιτία θνη­σι­μό­τη­τας και ανα­πη­ρί­ας των γυ­ναι­κών. Όλα τα πα­ρα­πά­νω απο­δει­κνύ­ουν πε­ρί­τρα­να ότι οι γυ­ναί­κες έρ­χο­νται διαρ­κώς αντι­μέ­τω­πες με τη βία, απο­δει­κνύ­ουν πε­ρί­τρα­να ότι η Ελένη δεν είναι η μόνη.

Η δο­λο­φο­νία της Ελέ­νης έθιξε τα πιο ευαί­σθη­τα αντα­να­κλα­στι­κά της κοι­νω­νί­ας. Έφερε την κοι­νω­νία αντι­μέ­τω­πη με την πιο φρι­κια­στι­κή ει­κό­να, ση­κώ­νο­ντας ένα τε­ρά­στιο κύμα συ­μπα­ρά­στα­σης και οργής. Μια νεαρή γυ­ναί­κα, φοι­τή­τρια δο­λο­φο­νή­θη­κε, η κοι­νω­νία ήρθε αντι­μέ­τω­πη με τις ευ­θύ­νες της. Η πα­ρα­πά­νω ει­κό­να όμως απο­τε­λεί τη μία όψη του νο­μί­σμα­τος. Η εί­δη­ση αυτή ήταν αφορ­μή να ανα­δυ­θεί για ακόμη μία φορά στην επι­φά­νεια όλη η αναλ­γη­σία και η βιαιό­τη­τα με­γά­λου τμή­μα­τος της κοι­νω­νί­ας. Τα ΜΜΕ έσπευ­σαν να φτιά­ξουν το προ­φίλ των δρα­στών (ο «καλός» Έλ­λη­νας, ο βί­αιος με­τα­νά­στης), να ασχο­λη­θούν με τη κοι­νω­νι­κή ζωή και δράση της νε­α­ρής γυ­ναί­κας, να «ψα­χου­λεύ­σουν» τη ζωή της ψά­χνο­ντας να βρουν απα­ντή­σεις. Τι ρούχα φό­ρα­γε, τι εί­δους ζωή έκανε. Τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης πλημ­μύ­ρι­σαν από σε­ξι­στι­κούς οχε­τούς και ύβρεις, οι δη­μο­σιο­γρά­φοι πα­ρα­λη­ρού­σαν στην εί­δη­ση του απο­κλει­στι­κού μη δι­στά­ζο­ντας να που­λή­σουν και να βε­βη­λώ­σουν το νεκρό σώμα της Ελέ­νης.

Μια μα­χη­τι­κή φε­μι­νι­στι­κή απά­ντη­ση

Όλα όσα δια­δρα­μα­τί­στη­καν με αφορ­μή τη δο­λο­φο­νία της Ελέ­νης μας θο­ρύ­βη­σαν, μας θύ­μω­σαν και μας εξόρ­γι­σαν ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, γιατί η ει­κό­να του τέ­ρα­τος δεν συ­νη­θί­ζε­ται.  Και έτσι την Πα­ρα­σκευή 14 Δε­κεμ­βρί­ου, δώ­σα­με τη δική μας ηχηρή απά­ντη­ση. Πραγ­μα­το­ποιώ­ντας μια μα­ζι­κή, μα­χη­τι­κή και ορ­γι­σμέ­νη συ­γκέ­ντρω­ση και πο­ρεία εκα­το­ντά­δες γυ­ναί­κες και άν­δρες δια­δη­λώ­σα­με ενά­ντια στις γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, ενά­ντια στο σύ­στη­μα του σε­ξι­σμού και της κα­τα­πί­ε­σης. Σε μία από τις με­γα­λύ­τε­ρες φε­μι­νι­στι­κές πο­ρεί­ες του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος έδω­σαν το παρόν δε­κά­δες φε­μι­νι­στι­κές ομά­δες, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και πρω­το­βου­λί­ες, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις, ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς. Οι δρό­μοι γύρω από την Κα­πνι­κα­ρέα πλημ­μύ­ρι­σαν με συν­θή­μα­τα, πανό και πι­κέ­τες από όλες εκεί­νες και εκεί­νους που δια­δή­λω­σαν φω­νά­ζο­ντας «Ούτε μία λι­γό­τε­ρη», «Ακόμα κι αν φο­ρέ­σω τη φού­στα μου κα­πέ­λο, όταν λέω «όχι» ση­μαί­νει ότι δεν θέλω», «Ποτέ μην ξε­χα­στεί τι κάναν στην Ελένη, καμία γυ­ναί­κα δο­λο­φο­νη­μέ­νη».

Η βία κα­θη­με­ρι­νά

Η γυ­ναι­κο­κτο­νία στη Ρόδο δεν είναι με­μο­νω­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κό, δεν είναι η κακιά στιγ­μή. Είναι η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα που βιώ­νουν πολ­λές γυ­ναί­κες. Η έμ­φυ­λη βία είναι ένα φαι­νό­με­νο που υπάρ­χει πα­ντού. Στο σπίτι, στη δου­λειά, στο πα­νε­πι­στή­μιο, στο σχο­λείο, στο δρόμο, στα ΜΜΜ οι γυ­ναί­κες βιώ­νου­με τη βία κα­θη­με­ρι­νά. Και αυτό γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που το σύ­στη­μα μας θέλει υπο­ταγ­μέ­νες, άβου­λες, αδύ­να­μες και ανή­μπο­ρες. Να συ­νη­θί­σου­με στη βία, να απο­λο­γη­θού­με που κυ­κλο­φο­ρή­σα­με πιο αργά, να ντυ­θού­με ως το λαιμό, να δε­χτού­με αδια­μαρ­τύ­ρη­τα το σε­ξι­στι­κό σχό­λιο, να υπο­τα­χθού­με στις επι­θυ­μί­ες των δυ­να­τών, να μην αντι­δρού­με στις σε­ξι­στι­κές απο­φά­σεις των δι­κα­στη­ρί­ων, να μην κα­ταγ­γεί­λου­με την κα­κο­ποί­η­ση ή τον ξυ­λο­δαρ­μό μας, να μην αμ­φι­σβη­τού­με τις πα­τριαρ­χι­κές δομές της κοι­νω­νί­ας, να ανε­χό­μα­στε τους κα­τώ­τε­ρους μι­σθούς, να σιω­πού­με μπρο­στά στα υψηλά πο­σο­στά της γυ­ναι­κεί­ας φτώ­χειας, να σκύ­βου­με το κε­φά­λι όταν γυ­ναί­κες απο­λύ­ο­νται λόγω εγκυ­μο­σύ­νης, να μην διεκ­δι­κού­με δομές για την ενί­σχυ­ση και την προ­στα­σία των γυ­ναι­κών, να δε­χό­μα­στε αβί­α­στα να μας βά­ζουν στο μι­κρο­σκό­πιο ακόμα και όταν μας βιά­ζουν και μας δο­λο­φο­νούν.  

Απέ­να­ντι σε όλα αυτά πρέ­πει να απα­ντή­σου­με. Έχου­με χρέος να απα­ντή­σου­με, έχου­με χρέος να ανα­τρέ­ψου­με την έμ­φυ­λη βία, έχου­με χρέος να προ­στα­τεύ­σου­με τις ζωές και τα σώ­μα­τά μας. Οι σε­ξι­στι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές δο­λο­φο­νούν, η πα­τριαρ­χία δο­λο­φο­νεί, ο κα­πι­τα­λι­σμός δο­λο­φο­νεί.

Μια διαρ­κής και συλ­λο­γι­κή μάχη

Η με­γά­λη φε­μι­νι­στι­κή δια­δή­λω­ση της Πα­ρα­σκευ­ής απέ­δει­ξε πως ο αγώ­νας που έχου­με να δώ­σου­με είναι συλ­λο­γι­κός και κα­θη­με­ρι­νός. Για να κα­τα­φέ­ρου­με εν τέλει να στα­μα­τή­σου­με τις γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, τους βια­σμούς, τις κα­κο­ποι­ή­σεις των γυ­ναι­κών οι φωνές μας πρέ­πει να ενω­θούν. Τα αι­τή­μα­τα για την άρση της βίας, της κα­τα­πί­ε­σης, του σε­ξι­σμού, της εκ­με­τάλ­λευ­σης πρέ­πει να βγαί­νουν από τα στό­μα­τα όλων των γυ­ναι­κών. Αυτή τη διαρ­κή μάχη όμως δεν μπο­ρού­με να τη δώ­σου­με χωρίς συμ­μά­χους. Δεν μπο­ρού­με να πα­λέ­ψου­με χωρίς τις γυ­ναί­κες με τις οποί­ες ζούμε μαζί, αυτές με τις οποί­ες ερ­γα­ζό­μα­στε μαζί, σπου­δά­ζου­με μαζί και περ­πα­τού­με μαζί. Δεν μπο­ρού­με να πα­λέ­ψου­με χωρίς τους άντρες συ­να­δέλ­φους και συ­ντρό­φους μας, τα σω­μα­τεία και τα συν­δι­κά­τα, τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες και τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς. 

Η πο­ρεία της Πα­ρα­σκευ­ής είναι ένα ελ­πι­δο­φό­ρο ση­μείο αυτής της διαρ­κούς μάχης, που αφορά όλη την κοι­νω­νία. Έχου­με χρέος λοι­πόν να χτί­σου­με αντι­στά­σεις σε κάθε γει­το­νιά, ερ­γα­σια­κό χώρο, πα­νε­πι­στή­μιο ή σχο­λείο. Να χτί­σου­με αντι­στά­σεις και να πα­λέ­ψου­με συλ­λο­γι­κά με δια­δη­λώ­σεις στο δρόμο, με συλ­λο­γι­κούς- ενω­μέ­νους αγώ­νες και διεκ­δι­κή­σεις, μέσω της κα­θη­με­ρι­νής πάλης και αμ­φι­σβή­τη­σης. Πιά­νο­ντας το νήμα της αντί­στα­σης από το διε­θνές ρι­ζο­σπα­στι­κό φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα που ολο­έ­να και με­γα­λώ­νει και είναι όχημα για εκα­τομ­μύ­ρια γυ­ναί­κες σε όλο τον κόσμο να βγουν μα­ζι­κά και διεκ­δι­κη­τι­κά στους δρό­μους, έχου­με χρέος να κα­τα­κλύ­σου­με τους δρό­μους και εμείς φω­νά­ζο­ντας: «Ούτε μία λι­γό­τε­ρη». 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά