Η δραχμή και το καναρίνι στη στοά

1. Ο Νίκος Ξυδάκης ΔΕΝ είναι ο πρώτος που προτού καν συμπληρωθεί ο πρώτος μήνας του 2017, έθεσε άμεσα, έμμεσα, «ξαφνικά» και... απροσδόκητα θέμα-για να το διατυπώσω κάπως «ουδέτερα»- επαναξιολόγησης της θέσης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Έχουν προηγηθεί τα ετήσια και εβδομαδιαία δελτία του ΣΕΒ, έχει προηγηθεί η αρθρογραφία του Αλέξη Παπαχελά στην «Καθημερινή της Κυριακής», το τριήμερο των Θεοφανείων, έχει προηγηθεί η τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, όπου ναι μεν το ενδεχόμενο επαναφοράς «εθνικού νομίσματος» ξορκίζεται, αλλά η υπόθεση εργασίας επικεντρώνεται περισσότερο στην... αγωνία των συντακτών, ώστε αυτή η επαναφορά να μην προκαλέσει τσουνάμι λαϊκών προσδοκιών και απαιτήσεων ανακουφιστικής ή ανατρεπτικής, κοινωνικής και φιλεργατικής πολιτικής. Και αυτός είναι ο πραγματικός, κοινός τόπος των παραπάνω τοποθετήσεων, που σταχυολογούνται - το αν επανέλθει, επανεκτυπωθεί και επανακυκλοφορήσει η (κάτι σαν ή περίπου) δραχμή ως μέσο πληρωμών, συναλλαγών και τραπεζικής(;) και καταναλωτικής πίστης δεν είναι πια θέμα μιας απαγορευμένης συζήτησης ή ένα θέμα ταμπού για το ελληνικό, αστικό, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και την άρχουσα τάξη.

Θέμα ταμπού, θέμα εκτός συζήτησης και εκτός νεοφιλελεύθερου προγράμματος, για τον ελληνικό αστισμό, είναι η κατάργηση της λιτότητας και η αναστροφή των καταστροφικών συνεπειών των μνημονίων και της προηγηθείσας καταστροφικής διαχείρισης του κοινωνικού και δημόσιου πλούτου από τις γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις. Με απλά λόγια, ο ελληνικός αστισμός δεν αναθεωρεί τουλάχιστον ανοικτά και δημόσια την ταύτιση του με τον νομισματικό ευρωπαϊσμό και το δημοσιονομικό σύμφωνο - αλλά το πρώτο δεν είναι το μείζον, πλέον, αρκεί το δεύτερο να αποτελέσει το μοναδικό, κοινό, πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα των κατοπινών κυβερνήσεων και ο συνδετικός κρίκος της ελληνικής, άρχουσας τάξης είτε με τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη είτε με την Ουάσιγκτον, στην όποια ειδική, νομισματική, εμπορική και πολιτική σχέση ακολουθήσει (το αστικό Grexit). Το αν αυτό το δημοσιονομικό σύμφωνο και αυτή η αέναη λιτότητα «πάση θυσία» των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων συντελείται με ευρώ ή «δραχμή» ή όπως τέλος πάντων θα ονομάζεται η μπανκανότα που προετοιμάζουν ή σχεδιάζουν ή συζητούν, είναι δευτερεύον θέμα.

2. Ο Ξυδάκης ΔΕΝ είναι ένας ακόμη σοβαροφανής ή γραφικός ή αποσυνάγωγος ή περιθωριακός «δραχμιστής» ούτε μια μειοψηφική φωνή στον ταγμένο πια ψυχή τε και σώματι στην ευρωλιτότητα, ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλουν ορισμένοι να τον παρουσιάσουν και να τον συκοφαντήσουν, ακόμη και μέσα στην ίδια του την ΚΟ. Ούτε είναι απλώς ένας ακόμη βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος που θέλει να κάνει το κομμάτι του από τηλεοράσεως και επιζητεί μερικές ώρες παραπάνω δημοσιότητας-δεν το έχει και ανάγκη.

Μιλάμε για τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, αρμόδιο για ευρωπαϊκά θέματα, τον καθ’ύλην συνομιλητή και ακροατή των ευρωπαίων «εταίρων» στο ευρωπαϊκά fora. Κάτω από το χαλί των όσων είπε, των όσων ανασκεύασε, των όσων επανέλαβε και των όσων μισοπήρε πίσω, προσωπικά, είδα να κρύβεται μια προειδοποίηση και μια αγωνία - ότι η (αυτό που τέλος πάντων ο ίδιος μπορεί να έχει στο μυαλό του και στις πεποιθήσεις ως) Ελλάδα παίζει μέσα στο 2017 το κεφάλι της, στην κόψη των πελέκεων που κρατούν ΕΕ και ΔΝΤ, χωρίς η ίδια η χώρα είτε να αντιδρά είτε να κουνιέται είτε να θέλει να σηκώσει κεφάλι και να δει τι θα κάνει. Αυτός είναι ο συλλογισμός πίσω από τις δηλώσεις του και αποκαλύπτει και το περιβάλλον που έχει διαμορφώσει η προτεξιονιστική εκδοχή της «λιτότητας χωρίς ορατό τέλος», το κάτι σαν Brexit και ο αντιδραστικός τραμπισμός του νεοϊμπεριαλισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση, τα διευθυντήρια, μέσα και έξω από τη χώρα, έχουν αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να πέσουν κεφάλια προς γνώση, συμμόρφωση, παραδειγματισμό και τιμωρητική επιτήρηση πια της κοινωνικής λεηλασίας με «δραχμές», τυπωμένες στην Φρανκφούρτη και Γενικό Λογιστήριο, Τράπεζα της Ελλάδας και «ανεξάρτητη» Αρχή Δημοσίων Εσόδων, κάτω από τις εντολές και τον έλεγχο του ΣΕΒ και της ΕΚΤ.

3. Η υποκριτική αλλεργία του συνόλου των αστικών και μνημονιακών, πολιτικών και επιχειρηματικών δυνάμεων στη «συζήτηση περί δραχμής» θα ήταν ενδεχομένως κατανοητή και πιθανώς ιάσιμη υπό έναν όρο: Αν δεν ήταν οι ίδιοι που έχουν αποδεχθεί ακόμη και αναδρομικά (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) τον όρο και τη ρήτρα εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας σε ευρώ, ήδη στο δεύτερο Μνημόνιο, τον Φλεβάρη του 2012...

Σε αυτή τη ρήτρα (και τις συνακόλουθες υπαγωγές του συνόλου του χρέους στο κατάφωρα ετεροβαρές και ευνοϊκό για τους δανειστές, αγγλικό δίκαιο και τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου) βρίσκεται η μήτρα κάθε αναζωπύρωσης της αστικής συζήτησης για τη «δραχμή» (τους). Αυτή η ρήτρα πιστοποίησε την «πίστη» ευρωπαίων εταίρων και ελλήνων αστών στο «ευρώ πάση θυσία», αρκεί η θυσία στο βωμό να προέρχεται εξολοκλήρου από τους Αβραάμ της εργατικής τάξης και τα λαϊκά στρώματα.

4. Η πλατιά κοινωνική εργατική πλειοψηφία της Ελλάδας, όπως και εκείνες της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας ή της Ιρλανδίας, έχει γίνει το καναρίνι της λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης - την κατέβασαν μέσα στο χρυσό κλουβί του ευρώ στον πάτο της στοάς, περιμένοντας να δουν πόσο αντέχει στα τοξικά αέρια της λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, της εμπορευματοποίησης και της λεηλασίας του εργατικού μόχθου, του δημόσιου πλούτου και των κοινωνικών, πολιτικών και συλλογικών κατακτήσεων. Την ώρα που το καναρίνι δείχνει τα τελευταία σημάδια αντοχών, ευρωπαίοι εταίροι, ΔΝΤ και έλληνες αστοί εμφανίζονται διατεθειμένοι ναι μεν να αφαιρέσουν το χρυσό κλουβί, αλλά και να ανατινάξουν τη στοά, προκειμένου να θάψουν το καναρίνι μέσα στα ερείπια, στερώντας του κάθε δυνατότητα ζωής και κάθε ανάσα οξυγόνου.

Προλαβαίνει το καναρίνι να βγει ταυτόχρονα ΚΑΙ από το χρυσό κλουβί ΚΑΙ από τη στοά;

Εδώ, έγκειται η πολιτική και κοινωνική πρόκληση για τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά.