Αν νομίζει κανείς ότι σήμερα μπορεί να χρησιμοποιήσει τους Παυλόπουλους, τους Παπαγγελόπουλους και άλλους παρόμοιους για το μεγάλο στόχο της ανατροπής της λιτότητας, δηλ. για την ανατροπή της βασικής πολιτικής επιλογής του πανευρωπαϊκού αστισμού (του ελληνικού περιλαμβανομένου), πλανώνται πλάνην οκτράν.
Οι διαρκείς προκλήσεις του πρώην ΔΗΜΑΡίτη και νυν υπουργού της σημερινής κυβέρνησης, Γ. Πανούση, έχουν δικαιολογημένα προξενήσει την οργή του όλου ΣΥΡΙΖΑ. Οι δηλώσεις αλλά και οι πράξεις του εν λόγω κυρίου αντιστρατεύονται ολόκληρο τον πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς, της ΔΗΜΑΡ περιλαμβανομένης! Έρχονται σε ευθεία αντίθεση με όσα και ο ίδιος έχει κατά καιρούς δηλώσει σε σχέση με ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα μεταναστών, δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα. Έρχονται σε αντίθεση με την ίδια τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απόψεις και πράξεις τις οποίες έχουν αποφύγει ακόμη και οι υπουργοί των δεξιών ΑΝΕΛ.
Το κέντρο του κόμματος, αλλά και το κέντρο της κυβέρνησης –πολιτικά μορφώματα που κανείς δεν ελέγχει (ούτε η ΚΕ, ούτε η ΠΓ, ούτε η ΚΟ και πολύ περισσότερο ούτε η βάση του ΣΥΡΙΖΑ)– είχε δώσει έμμεσες υποσχέσεις ότι το «λάθος Πανούση» δεν θα επαναληφθεί και μάλιστα θα… διορθωθεί. Αντ’ αυτού είχαμε επανάληψη και επέκταση του «λάθους»: Ο μεν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης συνεχίζει ανεξέλεγκτος τις προκλήσεις του μετά την κάλυψη που του παρείχε ο πρωθυπουργός. Όμως, ο τελευταίος προχώρησε σε μία ακόμη «έκπληξη» εν αγνοία μάλιστα του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης: όρισε υφυπουργό Δικαιοσύνης τον πρώην επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας αλλά και της ΕΥΠ -επί Καραμανλή- Δημήτρη Παπαγγελόπουλο (βεβαίως η πρώτη φάση της πρόκλησης ήταν η τοποθέτησή του στη θέση γενικού γραμματέα στο ίδιο υπουργείο πριν από ενάμιση μήνα).
Ασφαλώς δεν πρόκειται για ένα ακόμη μεμονωμένο «λάθος». Η επιλογή των Παυλόπουλου, Παναρίτη, Σπίρτζη και πολλών άλλων στελεχών από το βαθύ κράτος του καραμανλισμού και του σημιτοπαπανδρεϊσμού, δείχνει μια σαφή πολιτική επιλογή: η ηγεσία της κυβέρνησης προτιμά όλο και περισσότερο στελέχη του αστισμού αντί των στελεχών του λαού και του κόμματος. Και αυτό υποδηλώνει τις διαθέσεις της για τις συνολικές στοχεύσεις της στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα.
Θα πει κανείς ότι ακόμη και οι μπολσεβίκοι είχαν χρησιμοποιήσει στελέχη του τσαρικού καθεστώτος. Ναι, αλλά αφού είχαν διαλύσει ολοκληρωτικά το βαθύ κράτος, αφού δεν είχαν αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα, αφού όλη η εξουσία είχε περάσει στα σοβιέτ. Αν νομίζει κανείς ότι σήμερα μπορεί να χρησιμοποιήσει τους Παυλόπουλους, τους Παπαγγελόπουλους και άλλους παρόμοιους για το μεγάλο στόχο της ανατροπής της λιτότητας, δηλ. για την ανατροπή της βασικής πολιτικής επιλογής του πανευρωπαϊκού αστισμού (του ελληνικού περιλαμβανομένου), πλανώνται πλάνην οκτράν. Ακόμη κι αν έχουν τις καλύτερες διαθέσεις, οι άνθρωποι αυτοί είναι αξεδιάλυτα δεμένοι με χίλια νήματα με το βαθύ κράτος που χτίστηκε εδώ και δεκάδες χρόνια. Με άλλα λόγια, όσο κι αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να κάνει μια κρεατομηχανή να παράγει τριαντάφυλλα, αυτή θα επιμένει να παράγει κιμά.
