Η επίμονη μηχανή του κιμά

Οι διαρ­κείς προ­κλή­σεις του πρώην ΔΗ­ΜΑ­Ρί­τη και νυν υπουρ­γού της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης, Γ. Πα­νού­ση, έχουν δι­καιο­λο­γη­μέ­να προ­ξε­νή­σει την οργή του όλου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι δη­λώ­σεις αλλά και οι πρά­ξεις του εν λόγω κυ­ρί­ου αντι­στρα­τεύ­ο­νται ολό­κλη­ρο τον πο­λι­τι­κό πο­λι­τι­σμό της Αρι­στε­ράς, της ΔΗΜΑΡ πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης!  Έρ­χο­νται σε ευ­θεία αντί­θε­ση με όσα και ο ίδιος έχει κατά και­ρούς δη­λώ­σει σε σχέση με αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, δι­καιώ­μα­τα με­τα­να­στών, δι­κα­στι­κό και σω­φρο­νι­στι­κό σύ­στη­μα. Έρ­χο­νται σε αντί­θε­ση με την ίδια τη συμ­με­το­χή του σε μια κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι από­ψεις και πρά­ξεις τις οποί­ες έχουν απο­φύ­γει ακόμη και οι υπουρ­γοί των δε­ξιών ΑΝΕΛ.

Το κέ­ντρο του κόμ­μα­τος, αλλά και το κέ­ντρο της κυ­βέρ­νη­σης –πο­λι­τι­κά μορ­φώ­μα­τα που κα­νείς δεν ελέγ­χει (ούτε η ΚΕ, ούτε η ΠΓ, ούτε η ΚΟ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ούτε η βάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ)– είχε δώσει έμ­με­σες υπο­σχέ­σεις ότι το «λάθος Πα­νού­ση» δεν θα επα­να­λη­φθεί και μά­λι­στα θα… διορ­θω­θεί. Αντ’ αυτού εί­χα­με επα­νά­λη­ψη και επέ­κτα­ση του «λά­θους»: Ο μεν ο υπουρ­γός Δη­μό­σιας Τάξης συ­νε­χί­ζει ανε­ξέ­λεγ­κτος τις προ­κλή­σεις του μετά  την κά­λυ­ψη που του πα­ρεί­χε ο πρω­θυ­πουρ­γός. Όμως, ο τε­λευ­ταί­ος προ­χώ­ρη­σε σε μία ακόμη «έκ­πλη­ξη» εν αγνοία μά­λι­στα του αρ­μό­διου υπουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης: όρισε υφυ­πουρ­γό Δι­καιο­σύ­νης τον πρώην επι­κε­φα­λής της Αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής Υπη­ρε­σί­ας αλλά και της ΕΥΠ -επί Κα­ρα­μαν­λή- Δη­μή­τρη Πα­παγ­γε­λό­που­λο (βε­βαί­ως η πρώτη φάση της πρό­κλη­σης ήταν η το­πο­θέ­τη­σή του στη θέση γε­νι­κού γραμ­μα­τέα στο ίδιο υπουρ­γείο πριν από ενά­μι­ση μήνα).

Ασφα­λώς δεν πρό­κει­ται για ένα ακόμη με­μο­νω­μέ­νο «λάθος». Η επι­λο­γή των Παυ­λό­που­λου, Πα­να­ρί­τη, Σπίρ­τζη και πολ­λών άλλων στε­λε­χών από το βαθύ κρά­τος του κα­ρα­μαν­λι­σμού και του ση­μι­το­πα­παν­δρεϊ­σμού, δεί­χνει μια σαφή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή: η ηγε­σία της κυ­βέρ­νη­σης προ­τι­μά όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο στε­λέ­χη του αστι­σμού αντί των στε­λε­χών του λαού και του κόμ­μα­τος. Και αυτό υπο­δη­λώ­νει τις δια­θέ­σεις της για τις συ­νο­λι­κές στο­χεύ­σεις της στα κε­ντρι­κά πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα.

Θα πει κα­νείς ότι ακόμη και οι μπολ­σε­βί­κοι είχαν χρη­σι­μο­ποι­ή­σει στε­λέ­χη του τσα­ρι­κού κα­θε­στώ­τος. Ναι, αλλά αφού είχαν δια­λύ­σει ολο­κλη­ρω­τι­κά το βαθύ κρά­τος, αφού δεν είχαν αφή­σει πέτρα πάνω στην πέτρα, αφού όλη η εξου­σία είχε πε­ρά­σει στα σο­βιέτ. Αν νο­μί­ζει κα­νείς ότι σή­με­ρα μπο­ρεί να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τους Παυ­λό­που­λους, τους Πα­παγ­γε­λό­που­λους και άλ­λους πα­ρό­μοιους για το με­γά­λο στόχο της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, δηλ. για την ανα­τρο­πή της βα­σι­κής πο­λι­τι­κής επι­λο­γής του πα­νευ­ρω­παϊ­κού αστι­σμού (του ελ­λη­νι­κού πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου), πλα­νώ­νται πλά­νην οκτράν. Ακόμη κι αν έχουν τις κα­λύ­τε­ρες δια­θέ­σεις, οι άν­θρω­ποι αυτοί είναι αξε­διά­λυ­τα δε­μέ­νοι με χίλια νή­μα­τα με το βαθύ κρά­τος που χτί­στη­κε εδώ και δε­κά­δες χρό­νια. Με άλλα λόγια, όσο κι αν νο­μί­ζει κα­νείς ότι μπο­ρεί να κάνει μια κρε­α­το­μη­χα­νή να πα­ρά­γει τρια­ντά­φυλ­λα, αυτή θα επι­μέ­νει να πα­ρά­γει κιμά.