Η ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμη

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση που μου απευθύνατε. Είμαι πολύ χαρούμενος που παρευρίσκομαι εδώ μαζί με το σύντροφο Αλέξη Τσίπρα, με το σύντροφο Λισάρντο Φερνάντες, με τη συντρόφισσα Μαρίσα, ευρωβουλευτή από την Πορτογαλία, και μαζί με όλους εσάς, τις νέες και τους νέους του ΣΥΡΙΖΑ, που δίνετε σε όλους εμάς το παράδειγμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Βιώνουμε μία από τις χειρότερες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος παγκόσμια. Όμως ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να πεθάνει από φυσικά αίτια, δεν πρόκειται να πεθάνει στο κρεβάτι του.

Οι κρίσεις αυτές αποτελούν μέρος του μεταβολισμού του ίδιου του καπιταλισμού, και μόνο οι δράσεις των λαών μπορούν να καταστρέψουν, και να υπερβούν τον καπιταλισμό. Δράσεις που μπορούν να μας ανοίξουν έναν δρόμο σοσιαλιστικό και δημοκρατικό.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της καπιταλιστικής κρίσης. Και ο τρόπος με τον οποίο ο ελληνικός λαός στο πλαίσιο και των κινητοποιήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορέσει να βρει την απάντηση σε αυτήν την καπιταλιστική κρίση, θα δώσει και την απάντηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Βρίσκεστε στο επίκεντρο της κρίσης, αλλά και της ίδιας της απάντησης απέναντι στην κρίση.

Εδώ και 6-7 χρόνια το επίκεντρο της εναλλακτικής απάντησης στον καπιταλισμό το συναντούσαμε στη Νότια Αμερική, στη Βενεζουέλα, στον Ισημερινό, στη Βολιβία, όταν ο Ούγκο Τσάβες ξεκινώντας από το 2004 είπε ότι δεν πίστευε πια στον “τρίτο δρόμο”, αλλά ότι χρειαζόμασταν το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Σήμερα οι εναλλακτικές, που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα, όπως σωστά αναφέρεται στον τίτλο της συζήτησης, αυτές οι εναλλακτικές που παλεύουν τώρα να γεννηθούν έχουν μεταφερθεί στην Ευρώπη.

Ένα στοιχείο, που τουλάχιστον ανέδειξαν σε παγκόσμιο επίπεδο οι λαοί της Βενεζουέλας, του Ισημερινού και της Βολιβίας, είναι ότι είναι απολύτως εφικτό να αντισταθούμε στην καπιταλιστική επίθεση, να εφαρμόσουμε πολιτική αναδιανομής του πλούτου, να κοινωνικοποιήσουμε μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Ότι είναι απολύτως εφικτό και αναγκαίο να πάρουμε υπό τον έλεγχό μας τα κοινωνικά αγαθά, όπως οι φυσικοί πόροι.

Όπως βλέπουμε, αυτοί οι λαοί είναι ακόμα στην εξουσία και ελπίζουμε ότι αύριο ο Ούγκο Τσάβες θα επανεκλεγεί πρόεδρος της Βενεζουέλας.

Ζούμε στην Ευρώπη μία ιστορική στιγμή. Ποτέ τα τελευταία 70 χρόνια στις ευρωπαϊκές χώρες δεν είχαμε δεχτεί μία τόσο βάρβαρη επίθεση, όπως αυτή που υφιστάμεθα τώρα.

Σε όλη την Ευρώπη χρησιμοποιούν το χρέος ως πρόσχημα, όχι μόνο στην Ελλάδα. Το πρόσχημα της πληρωμής του χρέους για να εφαρμοστούν οικονομικές πολιτικές λιτότητας, όπου φυσικά οι πιο σκληρές εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Όμως η Ελλάδα είναι μονάχα η αρχή μιας επίθεσης, που ήδη χτυπάει τους λαούς της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, ενώ πρόκειται να χτυπήσει και άλλες χώρες και λαούς της Ευρώπης. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να αγωνιστούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να πούμε όχι στην αποπληρωμή αυτού του άνομου χρέους, και αυτό είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα για εμάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μάθημα που έδωσε ο ελληνικός λαός τα τρία τελευταία χρόνια στην Ευρώπη είναι το εξής: Πρώτα, ότι ο ελληνικός λαός αντιστέκεται. Οργανώθηκε και συμμετείχε σε περισσότερες από 13 ή 14 γενικές απεργίες. Αλλά αυτό που μου φαίνεται πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι στις εκλογές ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού στις μεγάλες πόλεις, σε ηλικίες από 18 έως 35, και από 35 έως 55 ψήφισαν υπέρ των εναλλακτικών, ριζοσπαστικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό μάθημα για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Είναι σημαντικό μάθημα, γιατί ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες στην Ευρώπη η Αριστερά δεν είναι αρκετά δυνατή. Το ελληνικό παράδειγμα δείχνει μια Αριστερά ενωμένη, που ενώνει 12 διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις σε μία πολιτική οργάνωση, τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ελληνικό παράδειγμα μας δείχνει ότι όταν ένα κόμμα, ένας συνασπισμός λέει όχι, λέει ότι αν γίνουμε κυβέρνηση δεν θα υπακούσουμε στην τρόικα, και αυτού του τύπου η θαραλλέα και άφοβη στάση είναι που φέρνει τη στήριξη του λαού.

Το κούρεμα του ελληνικού χρέους το Μάρτη του 2012 ήταν ένα τέχνασμα, μια απάτη, μία παγίδα.

Είναι σημαντικό να μάθει η διεθνής κοινή γνώμη ότι το χρέος που απαιτεί η τρόικα να πληρωθεί φτάνει σήμερα στα 150 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι το χρέος της Ελλάδας στην τρόικα, 150 δις ευρώ, και όλο αυτό είναι ένα άνομο χρέος που πρέπει να ακυρωθεί. Να ακυρωθεί μέσα από τους αγώνες του λαού, μέσα από την ανυπακοή μιας κυβέρνησης του λαού.

Προσπαθούν να σας πείσουν ότι η ακύρωση του χρέους θα οδηγήσει σε χάος τη χώρα, αλλά την τελευταία δεκαετία υπάρχουν τρία παραδείγματα που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν, ότι τάχα δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κρίση αν δεν συνεχίσετε να πληρώνετε το χρέος. Η Αργεντινή για παράδειγμα ανέστειλε την πληρωμή του χρέους της το Δεκέμβριο του 2001 κατά 90 εκατομμύρια δολάρια και από το 2003 έχει ετήσια οικονομική ανάπτυξη 7%. Ο Ισημερινός έκανε αναστολή της πληρωμής του χρέους του από το Νοέμβριο 2008 έως τον Ιούνιο του 2009 και στη συνέχεια επέβαλε στους πιστωτές του μείωση του χρέους της τάξης του 65%. Αυτή τη στιγμή ο Ισημερινός τα πάει πολύ καλά οικονομικά. Η Ισλανδία, αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που τον Δεκέμβριο του 2008 κατέρρευσε όλο το τραπεζικό της σύστημα. Η Ισλανδία αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της προς το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Χώρα των Βάσκων από το 2008 μέχρι σήμερα και τώρα η Ισλανδία πάει πολύ καλά και έχει ανάπτυξη της τάξης του 3% ετησίως.

Φυσικά, η Ελλάδα δεν είναι το ίδιο με την Ισλανδία, την Αργεντινή και τον Ισημερινό. Σίγουρα υπάρχουν προφανείς διαφορές. Όμως μπορούμε να πάρουμε ένα μάθημα. Σε συνθήκες που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές και με διαφορετικά χαρακτηριστικά, υπάρχουν κυβερνήσεις, οι οποίες κάτω από τη λαϊκή πίεση αποφασίζουν να αναστείλουν την πληρωμή ενός άνομου χρέους για να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής του λαού τους. Αυτό είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση.

Σίγουρα η ακύρωση του χρέους είναι αναγκαία, όμως δεν αρκεί. Αν ακυρώσουμε το χρέος της Ελλάδας χωρίς να επιφέρουμε αλλαγές στην υπόλοιπη οικονομία ή στο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, δεν θα είναι δυνατό για την Ελλάδα να οικοδομήσει μια εναλλακτική λύση υπέρ του λαού. Η αναστολή της πληρωμής του χρέους είναι βέβαια αναγκαία, όμως η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, μια διαφορετική πολιτική φορολόγησης για να πληρώσουν φόρους οι πλούσιοι, μείωση φόρων, όπως του ΦΠΑ σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, αποτελούν απολύτως απαραίτητα τμήματα ενός εναλλακτικού μοντέλου.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, η ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμα. Υπάρχουν διάφορα σενάρια μπροστά στα μάτια μας. Μπορεί να συνεχίσουμε να ζούμε μια χαοτική κατάσταση όπως η σημερινή, με όλο και περισσότερο απολυταρχισμό, όπου οι κυβερνήσεις θα ορίζονται από τις τράπεζες. Μπορεί να ζήσουμε και χειρότερο σενάριο, ένα σενάριο απολυταρχικό, αφού ένα σενάριο νεοφασιστικό αποτελεί κίνδυνο, αποτελεί μία ενδεχόμενη πιθανότητα. Υπάρχουν και άλλα σενάρια όμως.

Υπάρχουν άλλα δύο σενάρια. Θα έλεγα ότι κάτω από την πίεση του λαού μπορεί να γυρίσουμε σε ένα ρυθμιστικό καπιταλισμό, σε έναν καπιταλισμό των δεκαετιών του '50 και του '60, σε έναν καπιταλισμό με κευνσιανές πολιτικές. Αυτό είναι μια πιθανή επιλογή, αλλά πιστεύω ότι, μιας και είμαστε εδώ απόψε τόσοι πολλοί ενωμένοι, πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν αξίζει να μειώσουμε τους αγώνες μας για να επαναφέρουμε στη ζωή τον καπιταλισμό. Δεν θέλουμε έναν πιο μαλακό καπιταλισμό, αυτό που θέλουμε είναι να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, θέλουμε ένα σοσιαλισμό του 21ου αιώνα με δημοκρατία και αυτοοργάνωση.

Ζήτω ο διεθνής σοσιαλισμός, ζήτω ο σοσιαλισμός με αυτοοργάνωση, ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ, ζήτω ο ελληνικός λαός, ζήτω η αντίσταση των λαών, ζήτω η επανάσταση, σύντροφοι και συντρόφισσες.