Η ιστορία της κοινωνικής ασφάλισης: από τους αγώνες διεκδίκησης ενός δημόσιου κοινωνικού αγαθού, στα σχέδια ιδιωτικοποίησης

Σή­με­ρα, σε μία πε­ρί­ο­δο που επι­χει­ρεί­ται διαρ­κώς η διά­σω­ση του με­γά­λου ιδιω­τι­κού κε­φα­λαί­ου σε βάρος των δη­μό­σιων κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δρα­στη­ριο­τή­των, η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση δε θα μπο­ρού­σε να βρί­σκε­ται εκτός του σχε­δί­ου ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης δη­μό­σιων αγα­θών. Με βα­σι­κό επι­χεί­ρη­μα τα χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κά ελ­λείμ­μα­τα των τα­μεί­ων, ο θε­σμός της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως βα­ρί­δι για την εθνι­κή οι­κο­νο­μία που πρέ­πει να πε­τα­χτεί. Ταυ­τό­χρο­να όμως φαί­νε­ται να απο­τε­λεί και ένα ιδιαί­τε­ρα κερ­δο­φό­ρο πεδίο για να επεν­δύ­σει το ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο.

Ηκοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση δη­μιουρ­γή­θη­κε για να πα­ρέ­χει στον άν­θρω­πο το αί­σθη­μα της ασφά­λειας, της προ­στα­σί­ας και κατ’ επέ­κτα­ση της ζωής, απαλ­λάσ­σο­ντάς τον από την αγω­νία και το φόβο των γη­ρα­τειών και των πι­θα­νών κιν­δύ­νων, όπως η ανερ­γία, η αρ­ρώ­στια, τα οι­κο­γε­νεια­κά βάρη, η ανα­πη­ρία, το ερ­γα­τι­κό ατύ­χη­μα, ο θά­να­τος και κάθε τι άλλο που δεν του επι­τρέ­πει να που­λή­σει την ερ­γα­τι­κή  του δύ­να­μη για να ζήσει. Πα­ρό­τι η ασφά­λι­ση όπως και η υγεία έχουν κοι­νω­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα, η πο­λι­τι­κή πα­ρο­χής των υπη­ρε­σιών τους έχουν τα­ξι­κό πρό­ση­μο και υπό­κει­νται στους νό­μους της τα­ξι­κής πάλης. Γι αυτό και η κα­τά­κτη­σή τους είναι απο­τέ­λε­σμα σκλη­ρών ερ­γα­τι­κών αγώ­νων για αν­θρώ­πι­νες ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες και αξιο­πρε­πή ζωή και όχι προ­ϊ­όν γεν­ναιο­δω­ρί­ας των εκά­στο­τε κυ­βερ­νή­σε­ων και ερ­γο­δο­τών.

Στο «Κε­φά­λαιο» ο Μαρξ  πα­ρα­τη­ρεί:«Το κε­φά­λαιο όμως, που έχει τόσο «σο­βα­ρούς λό­γους» ν’ αρ­νιέ­ται τα βά­σα­να της ερ­γα­τι­κής γε­νε­άς που το πε­ρι­βάλ­λει σή­με­ρα, κα­θο­ρί­ζε­ται τόσο λίγο στην πρα­χτι­κή κί­νη­σή του από την προ­ο­πτι­κή του μελ­λο­ντι­κού σα­πί­σμα­τος της αν­θρω­πό­τη­τας, δη­λα­δή σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση από το ασυ­γκρά­τη­το ξε­κλή­ρι­σμα του πλη­θυ­σμού, όσο και από την εν­δε­χό­με­νη πτώση της γης πάνω στον ήλιο… Γι’ αυτό το λόγο το κε­φά­λαιο είναι ανε­λέ­η­το απέ­να­ντι στην υγεία και στη διάρ­κεια ζωής του ερ­γά­τη, πα­ντού όπου δεν το υπο­χρε­ώ­νει η κοι­νω­νία να τις υπο­λο­γί­ζει».

Στη Γερ­μα­νία, όταν πρώ­τος ο κα­γκε­λά­ριος Βί­σμαρκ ει­σή­γα­γε την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1880, δεν πα­ρα­κι­νή­θη­κε από την αυ­ξα­νό­με­νη δυ­στυ­χία των ερ­γα­τών αλλά από την εκ­δή­λω­ση του ρι­ζο­σπα­στι­σμού και την ικα­νό­τη­τα ορ­γά­νω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης. Ομοί­ως στην Βρε­τα­νία, προ­κει­μέ­νου να υπερ­κε­ρα­στεί η αρι­στε­ρά, το 1908 χο­ρη­γή­θη­κε κρα­τι­κό επί­δο­μα στους ηλι­κιω­μέ­νους και το 1911 ει­σή­χθη ένα πρώτο εθνι­κό ασφα­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα, το οποίο κα­τό­πιν επε­κτά­θη­κε με τους αγώ­νες των ερ­γα­τών μετά τον δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο στην Βρε­τα­νι­κή Κοι­νω­νι­κή Υπη­ρε­σία. Στις ΗΠΑ, μια ανε­πα­νά­λη­πτη έκρη­ξη της μα­χη­τι­κό­τη­τας της ερ­γα­τι­κής τάξης, ήταν η κα­θο­ρι­στι­κή πίεση πάνω στον Ρούζ­βελτ για να ιδρύ­σει τον νόμο Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης το 1935.

Την πε­ρί­ο­δο μετά το Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο (1945-1970), πε­ρί­ο­δος οι­κο­νο­μι­κής και βιο­μη­χα­νι­κής ανά­πτυ­ξης, ιδρύ­θη­κε το κρά­τος πρό­νοιας ως υπο­χρε­ω­τι­κή πα­ρα­χώ­ρη­ση της αστι­κή τάξης για να απο­τρέ­ψει την απει­λή των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων και την άνοδο της αρι­στε­ράς και γιατί η με­γά­λη αύ­ξη­ση του πο­σο­στού κέρ­δους των κα­πι­τα­λι­στών τότε έδινε αυτή τη δυ­να­τό­τη­τα. Από την δε­κα­ε­τία του ’80 με επι­κε­φα­λής τις κυ­βερ­νή­σεις Θά­τσερ και Ρή­γκαν ξε­κί­νη­σε μια άγρια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση, που υιο­θε­τεί­ται από τις αρχές του ΄90 και από τις σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις, ενά­ντια στο δη­μό­σιο σύ­στη­μα των υπη­ρε­σιών υγεί­ας και της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης.

Στην Ελ­λά­δα τη δε­κα­ε­τία του '20 η ερ­γα­τι­κή τάξη εμ­φα­νί­ζει έντο­να στοι­χεία ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης. Το 1918 ιδρύ­ε­ται η ΓΣΕΕ και το 1919 πραγ­μα­το­ποιού­νται οι πρώ­τες μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις την Πρω­το­μα­γιά με κε­ντρι­κό αί­τη­μα την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση. Σε πρώτο επί­πε­δο, η υγεία και η ασφά­λι­ση θε­σμο­θε­τού­νται με το νόμο 2868/1922 για την ασφά­λι­ση των μι­σθω­τών, βάση του οποί­ου συ­γκρο­τή­θη­καν τα πρώτα τα­μεία κατά κλά­δους στους πιο δυ­να­μι­κούς το­μείς ανά­πτυ­ξης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού εκεί­νη την εποχή όπως των κα­πνερ­γα­τών, των μυ­λερ­γα­τών, των τυ­πο­γρά­φων κλπ. Την δε­κα­ε­τία του ‘30 η κυ­βέρ­νη­ση Βε­νι­ζέ­λου κάτω από την απει­λή της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης του ‘29 και της ανό­δου του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος ψη­φί­ζει το νόμο 5733/1932 «Περί κοι­νω­νι­κών ασφα­λί­σε­ων» με την πρό­βλε­ψη για ενιαίο φορέα υγεί­ας των μι­σθω­τών, το ΙΚΑ. Η ήττα όμως του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος και η συ­γκρό­τη­ση του με­ταμ­φυ­λια­κού κρά­τους τη με­τα­πο­λε­μι­κή πε­ρί­ο­δο ανέ­βα­λε την ανά­πτυ­ξη του κοι­νω­νι­κού κρά­τους σε αντί­θε­ση με τις χώρες της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης. 

Το 1965, σε συν­θή­κες έκρη­ξης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, σύ­γκρου­σης με τη δεξιά και το πα­λά­τι και ανό­δου της αρι­στε­ράς επι­χει­ρεί­ται ένα σύ­στη­μα πλή­ρους ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής πε­ρί­θαλ­ψης μέσω της σύ­στα­σης ενός ενιαί­ου φορέα υγεί­ας, αλλά η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη κάτω από την απει­λή του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος απο­σύ­ρε­ται από τις επι­λο­γές της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης και στη­ρί­ζει το πρα­ξι­κό­πη­μα των συ­νταγ­μα­ταρ­χών. Στα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα κα­τέ­κτη­σε τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από τα ερ­γα­σια­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα που γνω­ρί­ζου­με σή­με­ρα και τα οποία κιν­δυ­νεύ­ουν να χα­θούν μέσα στη δίνη των μνη­μο­νί­ων, όπως το ΕΣΥ, το οποίο θε­σμο­θε­τή­θη­κε το 1983.

Στις μέρες μας, η ύπαρ­ξη σο­βα­ρών οι­κο­νο­μι­κών προ­βλη­μά­των στο κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα ασφά­λι­σης απο­τε­λεί αλη­θι­νή πα­ρα­δο­χή αλλά η εμ­φά­νι­ση τους δεν ήταν αντι­κει­με­νι­κή συν­θή­κη και σί­γου­ρα όχι ανα­πό­φευ­κτη. Διότι η διαρ­κής «νό­μι­μη» κα­τα­λή­στευ­ση των απο­θε­μα­τι­κών των τα­μεί­ων από την αρχή κιό­λας της δη­μιουρ­γί­ας τους απο­τε­λεί την κυ­ριό­τε­ρη αιτία των τε­ρά­στιων ελ­λειμ­μά­των τους με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται για τη δυ­να­τό­τη­τα τους να αντέ­ξουν στις πιέ­σεις της ση­με­ρι­νής οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης.

Τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία απο­τε­λού­σαν ανέ­κα­θεν μία τε­ρά­στια βάση απο­τα­μί­ευ­σης, έναν κου­μπα­ρά γε­μά­το λεφτά, ο οποί­ος υφί­στα­το αφαί­μα­ξη αρ­χι­κά για χάρη της ανά­πτυ­ξης και αρ­γό­τε­ρα για τη διά­σω­ση της εθνι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Αρ­χι­κά, τη δε­κα­ε­τία του '50 τα απο­θε­μα­τι­κά των τα­μεί­ων δε­σμεύ­ο­νταν υπο­χρε­ω­τι­κά από την τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δος με ευ­τε­λές επι­τό­κιο, χα­μη­λό­τε­ρο από το επι­τό­κιο κα­τα­θέ­σε­ων και κατά πολύ χα­μη­λό­τε­ρο από τον πλη­θω­ρι­σμό. Το 1992 όταν τα τα­μεία χρειά­στη­καν χρή­μα­τα για συ­ντά­ξεις δα­νεί­στη­καν από τις εμπο­ρι­κές τρά­πε­ζες με 32% ενώ τα απο­θε­μα­τι­κά τους δε­σμεύ­ο­νταν με επι­τό­κιο 18%! Τις δε­κα­ε­τί­ες '60 και '70 τα απο­θε­μα­τι­κά των τα­μεί­ων χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των «δω­ρε­άν» δα­νεί­ων προς τους βιο­μή­χα­νους και τις δε­κα­ε­τί­ες '80 και '90 για την ανά­πτυ­ξη των τρα­πε­ζών. Στη συ­νέ­χεια τα χρή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων έγι­ναν αντι­κεί­με­νο τζό­γου για να στη­ρί­ξουν τη χρη­μα­τι­στη­ρια­κή φού­σκα, η οποία όταν έσκα­σε οι απώ­λειες ξε­πέ­ρα­σαν τα 3 δισ. Μετά τις με­το­χές ήρθαν τα δο­μη­μέ­να ομό­λο­γα. Δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια υπο­θη­κεύ­τη­καν και έκα­ναν φτερά για την στή­ρι­ξη των εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των και την κά­λυ­ψη της μαύ­ρης τρύ­πας του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού επί υπουρ­γί­ας Αλο­γο­σκού­φη. Τέλος ήρθε και το υπο­χρε­ω­τι­κό κού­ρε­μα του psi. Τoα­ξιο­ση­μεί­ω­το είναι ότι ενώ για όλες τις πα­ρα­πά­νω «κλε­ψιές» τα χρή­μα­τα των τα­μεί­ων θε­ω­ρού­νταν δη­μό­σιο χρήμα και άρα οι κυ­βερ­νή­σεις μπο­ρού­σαν να βά­ζουν χέρι, για να μπο­ρέ­σουν να κου­ρευ­τούν, θε­ω­ρή­θη­καν μέσα σε μία νύχτα ιδιω­τι­κό χρήμα και άρα ιδιω­τι­κό πρό­βλη­μα.

Την πο­λύ­χρο­νη κα­τα­λή­στευ­ση των απο­θε­μα­τι­κών συ­μπλή­ρω­σε η τε­ρά­στια και διαρ­κής ει­σφο­ρο­δια­φυ­γή, κυ­ρί­ως με­γα­λο­ο­φει­λε­τών, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου και οι χα­ρι­στι­κές ρυθ­μί­σεις χρεών. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, η αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας και της ανα­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας, οι πε­ρι­κο­πές στους μι­σθούς, καθώς και η συ­νε­χώς μειού­με­νη κρα­τι­κή ενί­σχυ­ση, προ­κά­λε­σαν δρα­μα­τι­κές απώ­λειες εσό­δων και επι­δεί­νω­σαν την οι­κο­νο­μι­κή βιω­σι­μό­τη­τα των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων.

Δυ­στυ­χώς, οι πρα­κτι­κές που ακο­λου­θή­θη­καν από τις κυ­βερ­νή­σεις για την «επί­λυ­ση» του ασφα­λι­στι­κού, όπως και οι πρό­σφα­τες αλ­λα­γές που δρο­μο­λο­γού­νται το 2014, δεν αφο­ρούν μέτρα ενί­σχυ­σης της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, αλλά ακρι­βώς το αντί­θε­το. Αφο­ρούν μέτρα σα­ρω­τι­κών πε­ρι­κο­πών και κα­ταρ­γή­σε­ων ασφα­λι­στι­κών κε­κτη­μέ­νων που με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια θα οδη­γή­σουν στη χει­ρο­τέ­ρευ­ση και υπο­βάθ­μι­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης από δη­μό­σιο κοι­νω­νι­κό αγαθό σε φι­λαν­θρω­πι­κό επί­δο­μα. Συ­γκε­κρι­μέ­να:

–                    Με την εφαρ­μο­γή του νέου κα­νο­νι­σμού του ΕΤΕΑ (Ενιαίο Τα­μείο Επι­κου­ρι­κής Ασφά­λι­σης) παύει η εγ­γύ­η­ση του ύψους των συ­ντά­ξε­ων και εφε­ξής θα εφαρ­μό­ζε­ται η ρήτρα του μη­δε­νι­κού ελ­λείμ­μα­τος των τα­μεί­ων. Οι μειώ­σεις στις επι­κου­ρι­κές από αυτή την αλ­λα­γή ανα­μέ­νε­ται να ξε­πε­ρά­σουν το 20%.  Ει­δι­κά για τους ασφα­λι­σμέ­νους από την 1/1/2001 και μετά, η επι­κου­ρι­κή σύ­ντα­ξη θα υπο­λο­γί­ζε­ται εξο­λο­κλή­ρου με βάση το ατο­μι­κό- κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό σύ­στη­μα, δη­λα­δή, το ποσό της σύ­ντα­ξης είναι ακα­θό­ρι­στο και ατο­μι­κό και θα προσ­διο­ρί­ζε­ται από δη­μο­γρα­φι­κά δε­δο­μέ­να, από το ατο­μι­κό ποσό συσ­σώ­ρευ­σης ει­σφο­ρών από το επι­τό­κιο προ­ε­ξό­φλη­σης, ενώ από το 2015 οι επι­κου­ρι­κές θα αλ­λά­ζουν με βάση τρι­μη­νιαί­ες με­λέ­τες βιω­σι­μό­τη­τας των τα­μεί­ων. Ου­σια­στι­κά οι επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις θα εξα­φα­νι­στούν καθώς τα τα­μεία δε θα έχουν επαρ­κείς πό­ρους και θα απο­κλεί­ε­ται η με­τα­φο­ρά πόρων από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό.

–                    Στην πε­ρί­πτω­ση των πρό­ω­ρων επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων λόγω ερ­γα­τι­κού ατυ­χή­μα­τος, αν ο ανί­κα­νος προς ερ­γα­σία ασφα­λι­σμέ­νος δεν έχει θε­με­λιώ­σει τη στιγ­μή του ατυ­χή­μα­τος δι­καί­ω­μα στη σύ­ντα­ξη δεν θα του απο­δί­δε­ται ανα­πη­ρι­κή σύ­ντα­ξη αλλά θα του επι­στρέ­φο­νται μόνο οι ει­σφο­ρές του. Οι επι­κου­ρι­κές συ­ντά­ξεις χη­ρεί­ας θα απο­δί­δο­νται στον/στην δι­καιού­χο με τη συ­μπλή­ρω­ση του 62ου έτους ηλι­κί­ας τους και όχι άμεσα, όπως ίσχυε μέχρι σή­με­ρα, στην πε­ρί­πτω­ση που δεν ερ­γά­ζο­νταν.

–                    Εφαρ­μό­ζε­ται νέος τρό­πος υπο­λο­γι­σμού του εφά­παξ που οδη­γεί σε νέες μειώ­σεις πάνω από 25%.

–                    Από 01/01/2014 το ΕΚΑΣ κό­βε­ται για όσους είναι κάτω των 65 ετών αφή­νο­ντας εκτός χι­λιά­δες συ­ντα­ξιού­χους. Επι­πλέ­ον δε θα ισχύ­ει για όσους ασφα­λι­σμέ­νους έχουν ανα­πη­ρία κάτω του 80% με απο­τέ­λε­σμα η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των ΑμΕΑ, που βρί­σκο­νται με­τα­ξύ πο­σο­στού ανα­πη­ρί­ας 67%-80%, να μην το λαμ­βά­νουν.

–                    Από το 2015 θα εφαρ­μο­στεί η βα­σι­κή σύ­ντα­ξη των 360 ευρώ που και αυτή ακόμα δε θα είναι σί­γου­ρη αλλά θα εξαρ­τά­ται από την κα­τά­στα­ση της εθνι­κής οι­κο­νο­μί­ας, τα οι­κο­νο­μι­κά των τα­μεί­ων και από τα πε­ριου­σια­κά στοι­χεία του ασφα­λι­σμέ­νου.

–                    Ανα­μέ­νε­ται πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών μέχρι και 3,9% έως το 2016 ενώ σε ΔΕΚΟ και τρά­πε­ζες θα εφαρ­μο­στεί άμεση μεί­ω­ση των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών στα επί­πε­δα του ΙΚΑ (20%) με ανά­λο­γες μειώ­σεις στις συ­ντά­ξεις.

–                    Το όριο συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης αυ­ξά­νε­ται κατά ένα εξά­μη­νο στις γυ­ναί­κες ασφα­λι­σμέ­νες πριν το 1993, κατά ένα έτος στους ερ­γα­ζό­με­νους στα ΒΑΕ και κατά ενά­μι­ση έτος στους έν­στο­λους.

Όλα τα πα­ρα­πά­νω απο­τε­λούν προ­σαρ­μο­γή στην στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή κυ­βερ­νή­σε­ων-κε­φα­λαί­ου στο σύ­στη­μα τριών πυ­λώ­νων ασφά­λι­σης. Ο ίδιος ο υπουρ­γός ερ­γα­σί­ας σε πρό­σφα­το συ­νέ­δριο του ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κού εμπο­ρι­κού επι­με­λη­τη­ρί­ου με τίτλο «Συ­νερ­γα­σία δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα για την προ­α­γω­γή της απα­σχό­λη­σης και της ασφά­λι­σης» έκανε λόγο για άμεση με­τά­βα­ση σε ένα νέο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, μέσω του πο­ρί­σμα­τος της επι­τρο­πής σοφών που θα συ­στα­θεί το επό­με­νο διά­στη­μα. Επί­σης μί­λη­σε για πλήρη αλ­λα­γή του υφι­στά­με­νου ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος που θα δρο­μο­λο­γη­θεί από το 2015, με την κα­θιέ­ρω­ση της εθνι­κής σύ­ντα­ξης των 360 ευρώ και της ανα­λο­γι­κής - αντα­πο­δο­τι­κής σύ­ντα­ξης και υπεν­θύ­μι­σε τη μεί­ω­ση της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης από 12,6 δισ. ευρώ που ήταν το 2013 στα 10,5 δισ. ευρώ το 2014 (46,5%) και στα 9,7 δισ. ευρώ το 2015 και 2016.

Με βάση τους σχε­δια­σμούς αυ­τούς, ο πρώ­τος πυ­λώ­νας θα αφορά το ποσό της εθνι­κής βα­σι­κής σύ­ντα­ξης των 360 ευρώ και ενός συ­μπλη­ρώ­μα­τος, ανά­λο­γο των ει­σφο­ρών όλων των χρό­νων ασφά­λι­σης και της πε­ριου­σια­κής κα­τά­στα­σης του ασφα­λι­σμέ­νου. Για τις πρό­σθε­τες πα­ρο­χές, συ­μπλη­ρω­μα­τι­κής σύ­ντα­ξης και υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας, αυτές θα απο­τε­λούν προ­σω­πι­κή επι­λο­γή των ασφα­λι­σμέ­νων μέσω των επαγ­γελ­μα­τι­κών τα­μεί­ων και της ιδιω­τι­κής ασφά­λι­σης, δη­λα­δή του δεύ­τε­ρου και τρί­του πυ­λώ­να αντί­στοι­χα.    

Ο θε­σμός της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης κα­ταρ­γεί­ται ως δη­μό­σιο κοι­νω­νι­κό αγαθό και με­τα­τρέ­πε­ται σε πε­νι­χρό κρα­τι­κό επί­δο­μα και σε εμπό­ρευ­μα του ιδιω­τι­κού ασφα­λι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, πα­ρα­δο­μέ­νο στην λει­τουρ­γία των αγο­ρών και πλή­ρως απο­ξε­νω­μέ­νο από τις αρχές και τους σκο­πούς που εξυ­πη­ρε­τεί. Την αρχή της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ των γε­νε­ών και τον σκοπό της κα­θο­λι­κής προ­στα­σί­ας και εξα­σφά­λι­σης αξιο­πρε­πούς και ασφα­λής δια­βί­ω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των ανέρ­γων, των μη­τέ­ρων, των ανί­κα­νων για ερ­γα­σία συ­ναν­θρώ­πων μας.

Για αυτό και η υπε­ρά­σπι­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης είναι άμεσο κα­θή­κον του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της αρι­στε­ράς. Δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψου­με κα­τα­κτή­σεις που χτί­στη­καν με τον ιδρώ­τα και τα χρή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων να χρη­σι­μεύ­σουν ως σω­σί­βιο για τη διά­σω­ση των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων ασφα­λι­στι­κών. Οι τε­λευ­ταί­ες εξαγ­γελ­θεί­σες ρυθ­μί­σεις δεν πρέ­πει να εφαρ­μο­στούν γιατί η εφαρ­μο­γή τους θα απο­τε­λέ­σει την αρχή του τέ­λους για το ασφα­λι­στι­κό. Άλ­λω­στε οι πε­ρισ­σό­τε­ρες από αυτές αφο­ρούν σε πα­λαιό­τε­ρους αντια­σφα­λι­στι­κούς νό­μους, οι οποί­οι εφαρ­μό­στη­καν στα­δια­κά προ­κει­μέ­νου να πε­ριο­ρι­στεί η κοι­νω­νι­κή αντί­δρα­ση.

Τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, όσα απέ­μει­ναν, χρειά­ζο­νται εδώ και τώρα ου­σια­στι­κή κρα­τι­κή ενί­σχυ­ση από τον εθνι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό για να απο­τρα­πεί η οι­κο­νο­μι­κή κα­τάρ­ρευ­σή τους. Η επι­στρο­φή των απο­θε­μα­τι­κών, του­λά­χι­στον όσων κου­ρεύ­τη­καν με το psi, απο­τε­λεί δί­καιη και αυ­το­νό­η­τη απαί­τη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ο αγώ­νας κατά των απο­λύ­σε­ων και το κλεί­σι­μο ορ­γα­νι­σμών, καθώς και η διεκ­δί­κη­ση πλή­ρους απα­σχό­λη­σης είναι απα­ραί­τη­τες συν­θή­κες για τον πε­ριο­ρι­σμό με­γέ­θυν­σης των ελ­λειμ­μά­των. Πα­ράλ­λη­λα, μέτρα όπως η επα­να­φο­ρά των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών στα προη­γού­με­να επί­πε­δα και η υπο­χρε­ω­τι­κή ασφά­λι­ση όλων των με­τα­να­στών που ζουν και ερ­γά­ζο­νται στην Ελ­λά­δα είναι προ­φα­νώς δί­καια αλλά επι­πλέ­ον μπο­ρούν να το­νώ­σουν γρή­γο­ρα τα έσοδα των τα­μεί­ων. Η αντι­με­τώ­πι­ση της ει­σφο­ρο­δια­φυ­γής και ει­σφο­ρο­κλο­πής πρέ­πει πρω­τί­στως να προ­σα­να­το­λι­στεί στις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις και τους με­γα­λο­ο­φει­λέ­τες και να μην εξα­ντλεί­ται όλη η αυ­στη­ρό­τη­τα στις μι­κρο­ε­πι­χει­ρή­σεις και τα μι­κρο­μά­γα­ζα που στε­νά­ζουν από την ύφεση.

Η αρι­στε­ρά που ανα­γνω­ρί­ζει στον εαυτό της το κα­θή­κον υπε­ρά­σπι­σης των λαϊ­κών και ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων πρέ­πει όχι μόνο να στη­ρί­ξει και να κα­λύ­ψει πο­λι­τι­κά τους αγώ­νες του λαού για τη διά­σω­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, όταν αυτοί προ­κύ­ψουν, αλλά να βοη­θή­σει στη ορ­γά­νω­ση και σχε­δια­σμό των αγω­νι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Οι αρι­στε­ροί συν­δι­κα­λι­στές και αγω­νι­στές στους χώ­ρους δου­λειάς πρέ­πει μπουν μπρο­στά στην πρό­κλη­ση γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων, να σπά­σουν το κλίμα φόβου και τρο­μο­κρα­τί­ας, να εμπνεύ­σουν και να ξα­να­θυ­μί­σουν τη δύ­να­μη του συλ­λο­γι­κού μα­ζι­κού αγώνα που κα­τά­φε­ρε να βάλει στο συρ­τά­ρι αντια­σφα­λι­στι­κούς νό­μους όπως του Γιαν­νί­τση το 2001 και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο, κα­τά­φε­ρε να ρίξει κυ­βερ­νή­σεις όπως την κυ­βέρ­νη­ση ΓΑΠ το φθι­νό­πω­ρο του 2011.

Η αρι­στε­ρά που πα­λεύ­ει για την ανα­τρο­πή χρειά­ζε­ται να συμ­βά­λει στο πο­λι­τι­κό προ­χώ­ρη­μα των οι­κο­νο­μι­κών αι­τη­μά­των για να ξα­να­νοί­ξει η συ­ζή­τη­ση για μία κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση πραγ­μα­τι­κά κα­θο­λι­κή και δη­μό­σια με ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο, ως απο­κλει­στι­κή υπο­χρέ­ω­ση του κρά­τους και των ερ­γο­δο­τών που κερ­δί­ζουν από την απλή­ρω­τη ερ­γα­σία της ερ­γα­τι­κής τάξης.