Η κοινωνική ασφάλιση στο ρυθμό του κουαρτέτου

Χρησιμοποιώντας ως μοχλό εκβιασμού τις ασφυκτικές χρηματοδοτικές ανάγκες του κράτους (5 δισ. ευρώ το διάστημα 20 Αυγούστου-21 Σεπτεμβρίου και άλλα 7,16 δισ. ευρώ μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου), έχουν βάλει στο στόχαστρο ότι εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα είχε μείνει όρθιο από τα δύο προηγούμενα μνημόνια.

Αιχμή του δόρατος στα ισοπεδωτικά μέτρα που συζητούν κυβέρνηση-δανειστές, είναι η αντιμεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος.

Ήδη εκδόθηκε η εγκύκλιος του ΙΚΑ που μειώνει τις κύριες συντάξεις, μέσω της αύξησης των εισφορών Υγείας, από 4% σε 6%. Ανάλογη εγκύκλιο εφαρμογής της πρόσφατης νομοθετικής ρύθμισης, αναμένεται και για τις επικουρικές συντάξεις (6%). Οι νέες αυξημένες εισφορές για τον Ιούλιο και τον Αύγουστο θα παρακρατηθούν τελικά από τις συντάξεις του Σεπτεμβρίου, με αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι να πληρώσουν αυτό το μήνα τριπλή εισφορά για ασθένεια.

Για τους οπαδούς της ΤΙΝΑ, οι λεγόμενες «πρόωρες» συντάξεις αποτελούν τροχοπέδη για την «ανάπτυξη» και οφείλουν να εκλείψουν. Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στον Τύπο, από το 2023 και μετά, όλοι οι ασφαλισμένοι θα συνταξιοδοτούνται είτε στα 62 έτη με 40 χρόνια προϋπηρεσίας, είτε στα 67 έτη. Σε περίπτωση που η πρόταση των δανειστών υιοθετηθεί από τη βουλή, πέρα από την προφανή καταδίκη των νέων εργαζόμενων σε ισόβια δουλειά (εάν και εφόσον βέβαια βρουν κάπου μεροκάματο και ασφάλιση), περίπου 150.000 ασφαλισμένοι με κατοχυρωμένο δικαίωμα, θα δουν τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότησή τους να αυξάνονται μέχρι και 17 χρόνια. Αυτές είναι οι προβλέψεις του «τεχνοκρατικού» πίνακα που παρέδωσε ο Τζουζέπε Καρόνε, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας.

Οι νεοφιλελεύθερες αλλαγές στην κοινωνική ασφάλιση επανέρχονται ξανά και ξανά στο τραπέζι των «προαπαιτούμενων» στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας. Όλα τα αντεργατικά νομοθετήματα των τελευταίων χρόνων που αφορούν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, επιδιώκουν το δραστικό περιορισμό του δημόσιου-κοινωνικού χαρακτήρα του και τη μετατροπή του σε ιδιωτικό-κεφαλαιοποιητικό. Οι κοινωνικές παροχές και η αναδιανομή θεωρούνται «πολυτέλειες» άλλων εποχών, που, σύμφωνα με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα, αποτελούν «προνόμια συντεχνιών» και πρέπει να συντριβούν. Εξάλλου υπάρχουν και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, κλέφτες να γίνουν;

Το ανατριχιαστικό είναι ότι μια κυβέρνηση με «πυρήνα την Αριστερά» (όπως ευαγγελίζεται), έχει προσχωρήσει στην παραπάνω λογική. Και δεν αρκεί να δηλώνεις αριστερός/η. Η πολιτική σου πρακτική οφείλει να είναι πρώτα και κύρια αριστερή. Τα Ταμεία που έχασαν 13 δισ. ευρώ με το περίφημο PSI, που χάνουν δεκάδες δισ. το χρόνο από τα ποσοστά ανεργίας, από την αδήλωτη και ευέλικτη εργασία, από την εισφοροδιαφυγή και την εισφοροκλοπή, επιχειρείται να πριμοδοτηθούν, για άλλη μια φορά, από το «αίμα» των συνταξιούχων και των εργαζόμενων. Και όλα αυτά, τη στιγμή που παγώνει η κρατική χρηματοδότηση στα 9,5 δισ. ευρώ έως το τέλος του 2021, όπως προβλέπει το πακέτο μέτρων της 15ης Ιουλίου. Συνεπώς, με ποιό τρόπο η συμφωνία της 12ης Ιουλίου εξυπηρετεί-έστω και λίγο-τα συμφέροντα του λαού, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές της, στο πεδίο των ασφαλιστικών δικαιωμάτων;

Για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μονόδρομος θα ήταν μια σειρά ριζοσπαστικών μέτρων, στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής αντιστροφής των πληγμάτων που έχουν δεχτεί τα Ταμεία από τη διαχρονική τους ληστεία. Μέτρα-εργαλεία άντλησης πόρων για τη χρηματοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, που δεν μπορούν παρά να πλήττουν τον ταξικό αντίπαλο και να ενισχύουν τον υποχρεωτικό, καθολικό και αναδιανεμητικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης:

* Καμία μείωση στις κύριες και επικουρικές συντάξεις και επαναφορά τους στα προ μνημονίου επίπεδα. Κατάργηση των νόμων Λοβέρδου και Πετραλιά. 

* Επαναφορά των εργοδοτικών εισφορών και αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Ο προϋπολογισμός οφείλει να αποκαταστήσει την κλοπή των αποθεματικών των Ταμείων.

* Έκτακτη φορολόγηση σε κάποια μορφής δραστηριότητα του κεφαλαίου (π.χ. χρηματιστηριακές συναλλαγές, κέρδη ΟΠΑΠ κ.α.) που θα κατευθύνεται στα Ταμεία, ώστε να αντληθούν επαρκείς πόροι από αυτούς που πλούτισαν και πλουτίζουν ακόμη σε βάρος του ασφαλιστικού συστήματος.

* Μείωση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης στα πριν από την κρίση επίπεδα (35ετία στα 60 ή 37ετία χωρίς όριο ηλικίας).

* Νομιμοποίηση και πλήρης ένταξη των μεταναστών στο ασφαλιστικό σύστημα.

* Προσλήψεις στους τομείς της είσπραξης εσόδων και ελέγχων στους ασφαλιστικούς οργανισμούς. 

Προφανώς μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να ανοίξει ποτέ στα λόμπι των ξενοδοχείων που συναντιούνται οι «δράκουλες» και τα «ζόμπι» των «θεσμών», με τους υπουργούς της κυβέρνησης Τσίπρα. Το θέμα της υπεράσπισης του δημόσιου ασφαλιστικού προϋποθέτει αποφασιστικές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Πρώτα και κύρια, προϋποθέτει να γίνει βασικό αίτημα πάλης του εργατικού κινήματος και των οργανώσεών του, των επιτροπών του «ΟΧΙ μέχρι το τέλος», των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θεωρούν την ασφάλιση κοινωνικό δικαίωμα και όχι άσκηση υποταγής στη σκληρή δημοσιονομική εποπτεία.