Η κοινωνική κίνηση μαζί με την Αριστερά είναι η εναλλακτική λύση!

Σε μια συ­νε­δρί­α­ση της Γραμ­μα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αμέ­σως μετά τις εκλο­γές του 2012 ο ει­ση­γη­τής της «νέας» γραμ­μής – «στρο­φής προς τον ρε­α­λι­σμό» ξε­κί­νη­σε με την δια­πί­στω­ση πως δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας αρι­στε­ρός διε­θνής συ­σχε­τι­σμός στον οποίο να στη­ρι­χτεί μια επι­θε­τι­κή, ανα­τρε­πτι­κή, αρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή στη Ελ­λά­δα, υπο­νο­ώ­ντας σαφώς ότι κάτι τέ­τοιο δεν μπο­ρεί να επι­χει­ρη­θεί.  Παρά το, φαι­νο­με­νι­κά, εύ­λο­γο επι­χεί­ρη­μα, σ’ αυτήν ακρι­βώς την αντί­λη­ψη βρί­σκε­ται το ου­σια­στι­κό πρό­βλη­μα το οποίο σή­με­ρα έχει εκ­δη­λω­θεί δρα­μα­τι­κά με την θέση στην οποία έχει πε­ριέλ­θει η κυ­βέρ­νη­ση και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εάν η Ιστο­ρία σου χτυπά την πόρτα, όπως συ­νέ­βη με την άνοδο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα – αδύ­να­μο κρίκο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης και απορ­ρί­ψεις εκ των προ­τέ­ρων την δυ­να­τό­τη­τα ανά­λη­ψης της ιστο­ρι­κής ευ­και­ρί­ας η ήττα είναι προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη.  

Σή­με­ρα έχου­με δυ­στυ­χώς, υπο­στεί μια σο­βα­ρή ήττα σαν αρι­στε­ρά, σαν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εν­δε­χο­μέ­νως σ’ ένα βαθμό, μη άμεσα ανα­στρέ­ψι­μη. Είναι η ήττα της κυ­βερ­νη­τι­κής στρα­τη­γι­κής που οδη­γεί στην αυ­το­α­κύ­ρω­ση με την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου από την κατ’ εξο­χήν αντι­μνη­μο­νια­κή δύ­να­μη, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρό­κει­ται για την απο­δο­χή του δόγ­μα­τος  του αντι­πά­λου: «Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή» και απει­λεί με κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες την αρι­στε­ρή απά­ντη­ση στην κρίση όχι μόνο στην Ελ­λά­δα μα πα­νευ­ρω­παϊ­κά.

Ωστό­σο δια­τυ­πώ­νο­νται επι­χει­ρή­μα­τα που μι­λούν είτε για την «αρι­στε­ρή δια­χεί­ρι­ση του μνη­μο­νί­ου», είτε για «αρι­στε­ρή στρο­φή» και «απε­μπλο­κή»… αρ­γό­τε­ρα. Το πιο φι­λό­δο­ξο επι­χεί­ρη­μα όμως είναι αυτό που εξέ­φρα­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός στην Βουλή, ότι παρά την συμ­φω­νία – μνη­μό­νιο επε­τεύ­χθη κά­ποια «κα­τά­κτη­ση θέσης» καθώς η  δια­πραγ­μά­τευ­ση ανέ­δει­ξε τα προ­βλή­μα­τα της ευ­ρω­ζώ­νης και δη­μιούρ­γη­σε ρήγ­μα­τα.

Πράγ­μα­τι η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Ευ­ρώ­πη ρα­γί­ζει αλλά όχι από την ελ­λη­νι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση. Ρα­γί­ζει από την βαθιά κρίση και μέσα από τις ρωγ­μές ξερνά βαρ­βα­ρό­τη­τα. Διαρ­κή τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα και πε­ρι­στο­λή της δη­μο­κρα­τί­ας.  Απο­δεί­χτη­κε τρα­γι­κή αυ­τα­πά­τη η προσ­δο­κία εκ­με­τάλ­λευ­σης των αντι­θέ­σε­ων με­τα­ξύ ΗΠΑ – Γερ­μα­νί­ας ή ακόμη και Γαλ­λί­ας – Γερ­μα­νί­ας. Υπάρ­χει ένας κοι­νός πα­ρο­νο­μα­στής στις δήθεν δια­φο­ρε­τι­κές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες εκ­δο­χές της λι­τό­τη­τας και αφορά στο θε­με­λιώ­δες ερώ­τη­μα μέσα στην κρίση: ποιος θα πλη­ρώ­σει το μάρ­μα­ρο; Η απά­ντη­ση είναι κοινή: ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Το μόνο επι­χεί­ρη­μα που απο­μέ­νει αφορά στην στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης ως αυ­το­σκο­πού. Απο­τε­λεί την απο­θέ­ω­ση του «κυ­βερ­νη­τι­σμού» που καμιά σχέση δεν έχει με την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» ως στό­χου με­τα­βα­τι­κού σε μια πο­ρεία δια­δο­χι­κών ρή­ξε­ων και ανα­τρο­πών, σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.  Τι ελέγ­χει σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση; Την Γραμ­μα­τεία εσό­δων; Τις τρά­πε­ζες; Τον Στουρ­νά­ρα; Το ΤΑΙ­ΠΕΔ και το νέο τα­μείο; Τον αυ­τό­μα­το μη­χα­νι­σμό διόρ­θω­σης; Ίσως μόνο τον Πα­νού­ση!

Ελέ­χθη ήδη από την ει­σή­γη­ση ότι το μνη­μό­νιο επι­βά­λει πε­ριο­ρι­σμέ­νη κυ­ριαρ­χία. Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστο­ρία που κυ­βερ­νή­σεις απο­δέ­χτη­καν να δια­χει­ρι­στούν συν­θή­κες πε­ριο­ρι­σμέ­νης κυ­ριαρ­χί­ας. Είναι όμως η πρώτη φορά που κα­λεί­ται να το κάνει μια κυ­βέρ­νη­ση στο όνομα της Αρι­στε­ράς! Τι νόημα έχει αυτό όταν το ίδιο το μνη­μό­νιο θέτει τους όρους και τα όρια της κυ­βέρ­νη­σης; Πως θα στα­θεί η κυ­βέρ­νη­ση και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το κόμμα απέ­να­ντι στα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα που απο­τε­λούν τα κα­τε­ξο­χήν στη­ρίγ­μα­τά της; Απέ­να­ντι στην κοι­νω­νι­κή αντί­δρα­ση και αντί­στα­ση;

Υπάρ­χει μπρο­στά μας ένα πο­λι­τι­κό ορό­ση­μο. Είναι η ορι­στι­κή ψή­φι­ση της συμ­φω­νί­ας – μνη­μό­νιο. Μετά από αυτό το γε­γο­νός δεν θα υπάρ­χουν πια δι­καιο­λο­γί­ες και επι­χει­ρή­μα­τα. Εν τού­τοις θα πρέ­πει να είναι σαφές πως το ΟΧΙ απ’ τ’ αρι­στε­ρά θα εκ­φρα­στεί ξανά, εν­δε­χο­μέ­νως και ενι­σχυ­μέ­νο. 

Μόνη διέ­ξο­δος για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­τε­λεί η κα­τα­ψή­φι­ση του μνη­μο­νί­ου και η επά­νο­δος στην γραμ­μή των συ­νε­δρια­κών του απο­φά­σε­ων που σή­με­ρα επι­βε­βαιώ­νε­ται με δρα­μα­τι­κό τρόπο: «καμία θυσία για το ευρώ – κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων - ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής»! Μια γραμ­μή, αρι­στε­ρή και ρι­ζο­σπα­στι­κή, που στο­χεύ­ει στην άμεση ανα­τρο­πή του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού μέσα στην χώρα υπέρ του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας ενώ ταυ­τό­χρο­να προ­χω­ρά στην σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές και την ευ­ρω­ζώ­νη επι­λέ­γο­ντας την παύση πλη­ρω­μών το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων και διεκ­δι­κώ­ντας την δια­γρα­φή (του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του­λά­χι­στον) του χρέ­ους.

Σή­με­ρα έχει κα­τα­σκευα­στεί από τις συ­στη­μι­κές, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες, κα­πι­τα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις το δί­λημ­μα «ευρώ ή δραχ­μή;» κομ­μέ­νο και ραμ­μέ­νο στα μέτρα της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας. Απαι­τεί από την Αρι­στε­ρά την λε­πτο­με­ρή πε­ρι­γρα­φή του σχε­δί­ου Β. Λες και αυτή η πε­ρι­γρα­φή υπάρ­χει για το σχέ­διο Α που εξε­λίσ­σε­ται εδώ και πέντε χρό­νια ως μια ατέρ­μο­νη τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα για τα τσα­κι­σμέ­να και φτω­χο­ποι­η­μέ­να από τα μνη­μό­νια κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Το σχέ­διο Α που ανα­νε­ώ­νε­ται με το τρίτο μνη­μό­νιο και κα­νείς δεν γνω­ρί­ζει τι θα ξη­με­ρώ­σει σε λί­γους μήνες! Αλλά η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να πε­ρι­γρά­ψει λε­πτο­με­ρώς το σχέ­διο Β σαν να μην είναι η ίδια, βαθιά κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση που απαι­τεί κάθε σχέ­διο διε­ξό­δου να αφορά στην τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα και την υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας. Όμως ακρι­βώς αυτή η ιστο­ρι­κή συν­θή­κη, τα συ­στη­μι­κά αδιέ­ξο­δα μέσα στην κρίση είναι που έδω­σαν την δυ­να­τό­τη­τα να απο­κτή­σει η Αρι­στε­ρά ξανά μετά από δε­κα­ε­τί­ες μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή απή­χη­ση για να προ­τεί­νει την προ­ο­πτι­κή του μέλ­λο­ντος, την ρήξη με το πα­ρελ­θόν. Η ίδια η κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση για την ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος της αγο­ράς και των κα­πι­τα­λι­στι­κών, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων «μο­νό­δρο­μων»  - για να θυ­μη­θού­με τα βα­σι­κά της θε­ω­ρί­ας μας – μαζί με την Αρι­στε­ρά, απο­τε­λεί την εναλ­λα­κτι­κή λύση. Δεν λεί­πουν οι τε­χνι­κές γνώ­σεις αλλά η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για μια με­γά­λη ανα­τρο­πή με αρι­στε­ρό, τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο στην Ελ­λά­δα – αδύ­να­μο κρίκο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης, που θα τρο­φο­δο­τή­σει με έμπνευ­ση τους λαούς και τα κι­νή­μα­τα πα­νευ­ρω­παϊ­κά. Συ­ντρί­βο­ντας το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα της μη εναλ­λα­κτι­κής και ανοί­γο­ντας ξανά τον δρόμο της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής.