Έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο φετινός Σεπτέμβρης βρίσκει το αντιφασιστικό κίνημα να αναπτύσσει δράσεις στις γειτονιές του Παύλου και τους δολοφόνους χρυσαυγίτες να απολογούνται στα δικαστήρια.
Ο φετινός «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» περιλαμβάνει τις πολυήμερες, τοπικές, πολύμορφες δράσεις κι εκδηλώσεις (συναυλίες σχολικών συγκροτημάτων, γκράφιτι, προβολές, ανοιχτές εκδηλώσεις-συζητήσεις) στο Κερατσίνι. Το τριήμερο «Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές μας», στις 13-15 Σεπτέμβρη, στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου (Κωνσταντινουπόλεως 51) στέλνει το μήνυμα που έχει ως τίτλο. Στις 17 Σεπτέμβρη, οι δράσεις συνεχίζονται με τη μεγάλη συναυλία «Σιγά μη φοβηθώ». Στις 18 Σεπτέμβρη, μια ενωτική αντιφασιστική συγκέντρωση (οδός Παύλου Φύσσα 60) θα ξεκινήσει στις 5.30΄ και θα πορευτεί στους δρόμους της περιοχής.
Στα θετικά νέα που έρχονται διαρκώς από την κρίση της Χρυσής Αυγής προστέθηκε πρόσφατα το κλείσιμο των γραφείων της στον Πειραιά –το σημείο προς το οποίο θα κατευθυνθεί η διαδήλωση, που θα απαιτούσε το κλείσιμό τους. Έχει ένα ισχυρό συμβολισμό το κλείσιμο αυτών των γραφείων, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο στόχος των διοργανωτών ήταν φέτος να απομονωθεί η Χρυσή Αυγή σε μια από τις γειτονιές που εξακολουθούσε να επιχειρεί και να έχει παρουσία.
Αυτή η εξέλιξη και η στιγμή που συνέβη δίνει στις κινητοποιήσεις και τις δράσεις του Σεπτέμβρη έναν «πανηγυρικό» χαρακτήρα. Επίσης «συμπυκνώνει» τη συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε πλέον και πιο συγκεκριμένα μια «αλλαγή φάσης» στην αντιφασιστική πάλη, όπου η απειλή της Χρυσής Αυγής δείχνει να αποσύρεται και τα καθήκοντα και οι στόχοι αλλάζουν.
Ωστόσο η κρίση και μια πιθανή κατάρρευση της Χρυσής Αυγής στο άμεσο μέλλον δεν βάζει τέλος στα καθήκοντα, αλλά τα διαφοροποιεί. Μετά τις εκλογές, αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες δηλώνουν σκωπτικά ότι απλά «άλλαξε ο μανωλιός…», παρατηρώντας τις μετακινήσεις των πρώην ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής προς τον Βελόπουλο και τη ΝΔ, ή και τις κυβερνητικές πολιτικές. Στο βαθμό που υποτιμούν τις κομβικές διαφορές μεταξύ νεοναζιστικής οργάνωσης, «γραβατωμένης» ακροδεξιάς και δεξιού συντηρητικού κόμματος με ακροδεξιές «συνιστώσες» στο εσωτερικό του, πρόκειται για πολύ σοβαρό λάθος. Ωστόσο υπάρχει μια διάσταση που είναι απολύτως σωστή –το γεγονός δηλαδή ότι δεν ξεμπερδέψαμε με τις αντιδραστικές ακροδεξιές ιδέες, την ύπαρξη του σχετικού ακροατηρίου και πολιτικών δυνάμεων που επιχειρούν να το «χαϊδέψουν», αλλά και να το διευρύνουν.
Έχουμε μπροστά μας μια κατάσταση που υπενθυμίζει κάποια διαχρονικά καθήκοντα της περιόδου. Αναφερόμαστε στην ανάγκη ενός διαρκούς και παρατεταμένου «πολέμου θέσεων» απέναντι στις ρατσιστικές, αντιδραστικές ιδέες και πολιτικές. Τον όρο χρησιμοποιούν αντιφασίστες αναλυτές κι αγωνιστές διεθνώς για να περιγράψουν τις τακτικές της διεθνούς ακροδεξιάς, που μετά την αρχική ορμητική της εμφάνιση, πλέον διεξάγει ακριβώς έναν τέτοιο πόλεμο για τις «καρδιές και τα μυαλά» των ανθρώπων, επιχειρώντας να συγκροτήσει ένα αντιδραστικό «ηγεμονικό» κοινωνικό μπλοκ. Θα χρειαστεί λοιπόν η Αριστερά και το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα να ετοιμαστούν να απαντήσουν σε αυτή την πρόκληση και να εμπλακούν σε έναν αντίστοιχο παρατεταμένο «πόλεμο». Η επιλογή του φετινού τοπικού φεστιβάλ στο Κερατσίνι «φωτίζει» με ένα πιο συγκεκριμένο τρόπο αυτά τα καθήκοντα: Μια προσπάθεια να «τοπικοποιηθεί» και να «ριζώσει» ο αντιφασισμός στις γειτονιές πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά κ.ο.κ.
Έχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση που «χαϊδεύει» ρατσιστικά ή ξενοβοφικά ακροατήρια για να συγκροτήσει επιρροή. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις της (π.χ. επιθέσεις σε καταλήψεις στέγης) και τη «νομιμοποίηση» των ρατσιστικών και γενικότερα αντιδραστικών ιδεών από στελέχη της ακροδεξιάς πτέρυγάς της ή του κρατικού μηχανισμού που αισθάνονται «απελευθερωμένα». Θα έχουμε επίσης την προσπάθεια του Βελόπουλου να υπερθεματίζει από τα δεξιά και να κερδίζει επιρροή από το κλίμα που διαμορφώνεται. Και σε αυτό το «χωράφι» μπορούν να «ανθίσουν» ομάδες από τα θραύσματα της Χρυσής Αυγής.
Από την υπογραφή της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας κι έπειτα επιχειρείται συστηματικά η διάβρωση κι αντιστροφή του κλίματος λαϊκής αλληλεγγύης, που είχε συγκλονίσει κατά την άφιξη των πρώτων μεγάλων «κυμάτων» προσφύγων, στο όνομα της «αποτροπής» και της «φύλαξης των συνόρων». Ξεκινάμε και σε αυτό το ζήτημα λοιπόν την πάλη, έχοντας πίσω μας τη «ζημιά» που προκάλεσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη διεθνή κι εγχώρια εμπειρία της πάλης ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς προκύπτει ένα «σταθερό» τρίπτυχο –που χρειάζεται συγκεκριμενοποίηση, αλλά αποτελεί οδηγό.
1. Η κινηματική παρέμβαση, η οργάνωση της αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες και το ξεδίπλωμα αγώνων και διεκδικήσεων για ίσα δικαιώματα.
2. Η –συχνά υποτιμημένη– ιδεολογική πάλη. Με απαντήσεις σε ρατσιστικούς μύθους, με την ανάδειξη της σημασίας της ενότητας των «από κάτω», με την προώθηση των αξιών της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης, απέναντι στην παλιανθρωπιά και τον κανιβαλισμό.
3. Η προσπάθεια για οικοδόμηση αντίπαλου δέους στη συνολική πολιτική πάλη. Και απέναντι στην ακροδεξιά και απέναντι στο ακρο-φιλελεύθερο «κέντρο», χρειάζεται να σπάσουμε αυτό το καταθλιπτικό δίπολο που διαιωνίζει τη σημερινή κατάσταση. Πρόκειται για ένα γενικότερο καθήκον, που όμως αγγίζει και διαπερνά και την αντιρατσιστική-αντιφασιστική πάλη.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
