Η νηφαλιότητα ως πολιτική αρετή

Η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα ιστο­ρι­κό σταυ­ρο­δρό­μι. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση επι­δί­ω­ξε μια αμοι­βαία επω­φε­λή συμ­φω­νία, όμως οι θε­σμοί την απέρ­ρι­ψαν. Η άρ­νη­ση των θε­σμών σε μια συμ­φω­νία αυτού του χα­ρα­κτή­ρα θέτει την Ελ­λά­δα μπρο­στά σε δύο επι­λο­γές. Η μία επι­λο­γή είναι η συμ­φω­νία στο έδα­φος της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας, δη­λα­δή πε­ραι­τέ­ρω υφε­σια­κά μέτρα, απα­γό­ρευ­ση αντι­στρο­φής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ρυθ­μί­σε­ων και συ­νέ­χεια της επι­τή­ρη­σης μέσω της μη ορι­στι­κής διευ­θέ­τη­σης του χρέ­ους.

Η άλλη επι­λο­γή είναι η μη επί­τευ­ξη συμ­φω­νί­ας, η οποία θα θέσει σε κί­νη­ση μια σειρά γε­γο­νό­των που θα ανα­τα­ρά­ξουν την ήδη απο­στα­θε­ρο­ποι­η­μέ­νη οι­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση στην Ελ­λά­δα. Είναι προ­φα­νές ότι και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις ει­σερ­χό­μα­στε σε μια πε­ρί­ο­δο έντο­νων ανα­τα­ρά­ξε­ων και οι­κο­νο­μι­κής επι­δεί­νω­σης.

Η πρώτη επι­λο­γή θα πλή­ξει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα­νά­σι­μα και την κοι­νω­νία ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο. Θα τσα­κι­στεί η μο­να­δι­κή δη­μο­κρα­τι­κή ελ­πί­δα για ου­σιώ­δη αλ­λα­γή του ζο­φε­ρού πα­ρό­ντος. Το χτύ­πη­μα θα είναι απο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας, καθώς μι­λά­με για μια κοι­νω­νία που φέρει ήδη τε­ρά­στιες πλη­γές από τα προη­γού­με­να πέντε χρό­νια. Βαθ­μιαία, αλλά γρή­γο­ρα, η ορ­θο­λο­γι­κό­τη­τα, η πο­λι­το­φρο­σύ­νη και ο σε­βα­σμός στην κοι­νό­τη­τα και την κοι­νω­νία θα απο­δυ­να­μω­θούν στα μυαλά των αν­θρώ­πων και τη συ­μπε­ρι­φο­ρά τους.

Γιατί κά­ποιος/α να ακο­λου­θεί τους όποιους κα­νό­νες όταν με τον πλέον επί­ση­μο τρόπο μια κυ­βέρ­νη­ση υπο­χρε­ώ­νε­ται να ακο­λου­θή­σει πο­λι­τι­κές που εξου­θε­νώ­νουν την κοι­νω­νία και με τις οποί­ες δια­φω­νεί; Το "δί­καιο του ισχυ­ρού" θα επι­κρα­τή­σει ως η μο­να­δι­κή αξια­κή νόρμα συ­μπε­ρι­φο­ράς.

Χωρίς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αντι­προ­σω­πεύ­ει την ελ­πί­δα για ου­σιώ­δη αλ­λα­γή και βελ­τί­ω­ση της τρα­γι­κής κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, η Χρυσή Αυγή -ή κάτι πα­ρα­πλή­σιο- θα ηγε­μο­νεύ­σει αργά ή γρή­γο­ρα στην πο­λι­τι­κή ζωή αντλώ­ντας από την απελ­πι­σία ενός ολο­έ­να διε­ρυ­νό­με­νου τμή­μα­τος της κοι­νω­νί­ας που πέ­φτει στην ανέ­χεια.

Δεν χρειά­ζε­ται να πω τι ση­μαί­νει για μια κοι­νω­νία, την προ­ο­πτι­κή και την ευ­η­με­ρία της μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη. Πρό­κει­ται για το από­λυ­τα επι­τυ­χη­μέ­νο κλεί­σι­μο της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου που στόχο είχε να με­τα­τρέ­ψει μια ανε­πτυγ­μέ­νη κοι­νω­νία (με πάρα πολλά προ­βλή­μα­τα νο­ο­τρο­πί­ας και προ­σα­να­το­λι­σμού) σε μια πα­ρηκ­μα­σμέ­νη και δια­λυ­μέ­νη κοι­νω­νία με τη βούλα της φα­σι­στι­κής Ακρο­δε­ξιάς.

Η κρυφή ελ­πί­δα συ­στη­μι­κών κύ­κλων ότι η κοι­νω­νία, μετά από τόσα χρό­νια λι­τό­τη­τας και την υπο­τα­γή και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­τέ­λους θα απο­δε­χθεί τη μοίρα της και θα βγά­ζει την οργή της με σιω­πη­ρό μη-πο­λι­τι­κό τρόπο, δη­λα­δή με τρόπο που δεν δια­τα­ράσ­σει τη φαι­νο­νε­νι­κή "στα­θε­ρό­τη­τα" μιας απάν­θρω­πης "κα­νο­νι­κό­τη­τας" (δια­προ­σω­πι­κή βία, ναρ­κω­τι­κά, ψυ­χι­κές πα­θή­σεις κ.ο.κ.) είναι του­λά­χι­στον αφε­λής. Δεν λαμ­βά­νουν υπόψη ότι μια τέ­τοια κοι­νω­νι­κή συν­θή­κη δεν ξορ­κί­ζει την πα­ρακ­μή και τη βαρ­βα­ρό­τη­τα, αλλά τις με­τα­τρέ­πει σε ωρο­λο­για­κή βόμβα στα σπλά­χνα της κοι­νω­νί­ας, έτοι­μες να εκρα­γούν ανά πάσα στιγ­μή.

Επι­πρό­σθε­τα η συ­νέ­χεια της μνη­μο­νια­κής λο­γι­κής θα κλο­νί­σει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τις διοι­κη­τι­κές και επι­χει­ρη­σια­κές ικα­νό­τη­τες των ελ­λη­νι­κών αρχών κα­θι­στώ­ντας πια υπο­λο­γί­σι­μη την πι­θα­νό­τη­τα απει­λής της ακε­ραιό­τη­τας της χώρας σε μια γε­ω­πο­λι­τι­κή πε­ριο­χή που απο­στα­θε­ρο­ποιεί­ται τα­χύ­τα­τα. Στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο τα σύ­νο­ρα και η ει­ρή­νη εξα­φα­νί­ζο­νται, ενώ τα Βαλ­κά­νια δι­χά­ζο­νται εκ νέου λόγω της έντα­σης με­τα­ξύ Δύσης και Ρω­σί­ας.

Η δεύ­τε­ρη επι­λο­γή θα εγκαι­νιά­σει άμεσα μια πε­ρί­ο­δο πο­λι­τι­κής, κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής ανα­τα­ρα­χής. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα στρι­μω­χτεί, αλλά θα δια­τη­ρή­σει την υπο­στή­ρι­ξη από τους πο­λί­τες που δεν έχουν τί­πο­τα να χά­σουν (απο­κό­πτο­ντας τη με­τα­κί­νη­σή τους προς τον φα­σι­σμό) και από αυ­τούς που αξιο­λο­γούν τη δη­μο­κρα­τία και την ελευ­θε­ρία ως τις πλέον πο­λύ­τι­μες αξίες για μια κοι­νω­νία.

Βε­βαί­ως δεν μπο­ρού­με να γνω­ρί­ζου­με την έντα­ση της πί­ε­σης από τις ελίτ εντός και εκτός της Ελ­λά­δας. Έχουν δεί­ξει ότι δεν έχουν κα­νέ­να κα­τώ­φλι π.χ. σε­βα­σμού προς τη δη­μο­κρα­τία, σύ­νε­ση και κοι­νω­νι­κή ευ­θύ­νη κ.ο.κ. Επί­σης έχουν δεί­ξει να επι­θυ­μούν την ανα­τα­ρα­χή ως μια κα­τά­στα­ση ευ­νοϊ­κή για την επι­βο­λή μιας νέας βάρ­βα­ρης κοι­νω­νι­κής συν­θή­κης.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, το γε­γο­νός ότι εν­δε­χο­μέ­νως δια­σφα­λί­ζε­ται η πο­λι­τι­κή βιω­σι­μό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ση­μαί­νει ότι πα­ρα­μέ­νει στην κοι­νω­νία μας ένας φάρος δη­μο­κρα­τί­ας, ελευ­θε­ρί­ας και ελ­πί­δας που θα συ­νε­χί­σει να τη συ­γκρα­τεί από την πτώση της στον ανορ­θο­λο­γι­σμό, την πα­ρακ­μή και τον φα­σι­σμό.

Μπρο­στά σε τέ­τοιες επι­λο­γές εμ­φα­νί­ζε­ται η δυ­σκο­λία απο­δο­χής από όλους μας, κοι­νω­νία και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του γε­γο­νό­τος ότι χωρίς δική μας υπαι­τιό­τη­τα το μέλ­λον προ­δια­γρά­φε­ται δύ­σκο­λο. Η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα πρό­κει­ται να δια­τα­ρα­χθεί και οι εξε­λί­ξεις θα είναι επώ­δυ­νες. Δεν είναι εύ­κο­λο να απο­δε­χθού­με ότι δεν μπο­ρού­με να κά­νου­με κάτι γι' αυτό, ότι δεν μπο­ρού­με να το απο­τρέ­ψου­με.

Ωστό­σο, όσο πιο γρή­γο­ρα ξε­πε­ρά­σου­με το απο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κό αί­σθη­μα μη απο­δο­χής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας όταν αυτή γί­νε­ται σκλη­ρή, τόσο πιο γρή­γο­ρα θα εί­μα­στε σε θέση να προ­σαρ­μο­στού­με στις νέες συν­θή­κες και να γί­νου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κοί.

Οι αμέ­τρη­τες ώρες αγώ­νων, συ­νε­λεύ­σε­ων, εκλο­γών κ.ο.κ. όλα όσα έχου­με κάνει και πάθει τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες, απο­κτούν μια δια­φο­ρε­τι­κή διά­στα­ση σή­με­ρα. Μέσα από μια απί­στευ­τη δια­δρο­μή γεν­νή­θη­κε αυτό που εί­μα­στε για να είναι σή­με­ρα εδώ. Όλα αυτά μας προ­ε­τοί­μα­ζαν κατά κά­ποιο τρόπο για αυτή την κρί­σι­μη για την πα­τρί­δα μας στιγ­μή. Ας βα­δί­σου­με με νη­φα­λιό­τη­τα και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα τον δύ­σκο­λο δρόμο για τον οποίο έχου­με φτια­χτεί.

* Ο Αν­δρέ­ας Κα­ρί­τζης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ