Η παρέμβαση της Τζούντιθ Καρέρας στην αντιπολεμική εκδήλωση του Φεμινιστικού Φεστιβάλ

Αγαπητές φίλες, αγαπητές συντρόφισσες.

Χαιρετίζω το Φεμινιστικό Φεστιβάλ και συγχαρητήρια για αυτή σας την πρωτοβουλία. Είναι μεγάλη χαρά για μένα να συμμετέχω σε αυτήν την εκδήλωση. Λυπάμαι πραγματικά που δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί και θέλω να σας ευχαριστήσω που μου δώσατε την ευκαιρία να παρουσιάσω αυτό το διεθνές μανιφέστο, αυτήν την πρωτοβουλία των φεμινιστριών ενάντια στον πόλεμο.

Γιατί αυτό το μανιφέστο;

Μία ομάδα συντροφισσών φεμινιστριών από το Ισπανικό Κράτος, ανησυχώντας για τις εξελίξεις που ζούμε στην Ευρώπη, που μας πηγαίνουν πίσω στις πιο θλιβερές και άσχημες μνήμες της Ευρώπης του προηγούμενου αιώνα, μία ανησυχία που μοιράζεστε κι εσείς αλλά και ο κόσμος γενικότερα, είδαμε την ανάγκη να συνεισφέρουμε στο να οικοδομηθεί ένα κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης με τέσσερα σημεία - κλειδιά.

Πρώτον και πολύ σημαντικό:

Κατηγορηματική καταγγελία της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Ουκρανικός λαός εξαιτίας της εγκληματικής εισβολής του Πούτιν.

Δεύτερον αναγνωρίζουμε την ανάγκη να απαιτήσουμε να γίνουν άμεσα ενέργειες για να σταματήσει η σύγκρουση.

Τρίτον, θέλουμε να εκφράσουμε αλληλεγγύη στον Ρωσικό πληθυσμό και τις συντρόφισσες/φους που κινητοποιούνται ενάντια στον πόλεμο και διώκονται για αυτό.

Το τέταρτο σημείο, επίσης σημαντικό, είναι η υπενθύμιση ότι υπάρχει υπόβαθρο σε αυτήν τη σύγκρουση, ότι υπάρχει ευθύνη του ΝΑΤΟ για αυτήν την κατάσταση. Κάθε σύγκρουση έχει το υπόβαθρο της και να το αρνείται ή να το αγνοεί κανείς δε βοηθάει στο να βρεθεί λύση.

Αυτά τα 4 σημεία λοιπόν, και 2 στοιχεία ακόμα:

Αφενός, βλέπουμε το πως ο πόλεμος στην Ουκρανία χρησιμοποιείται σαν αφορμή για να αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες, όπως η πρόσφατη διακήρυξη των Βερσαλλιών από αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεις, είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα. Και χρησιμεύει ως δικαιολογία για την αναβίωση του ΝΑΤΟ και αυτό πρέπει να το καταδικάσουμε: "Όχι στο όνομα μας"

Αφετέρου, το Μανιφέστο είναι εμπνευσμένο από το κάλεσμα που έγινε από ακτιβίστριες του φεμινιστικού αντιπολεμικού κινήματος στην Ρωσία, με τις οποίες κάνουμε συζητήσεις από την αρχή.

Έχουμε επίγνωση, και αναγνωρίζουμε, πρέπει να αναφέρω, των διαφορών που έχουμε με τις συντρόφισσες μας από την Ουκρανία και τη Ρωσία για παράδειγμα σχετικά με την αποστολή όπλων ή την επικριτική στάση μας απέναντι στο ΝΑΤΟ αλλά πιστεύουμε ακράδαντα ότι υπάρχει ένας σημαντικός χώρος συνάντησης για να καθορίσουμε μια κοινή δράση και να χτίσουμε τη διεθνή αλληλεγγύη.

Για μας, είναι σημαντικό να αποφύγουμε να πέσουμε στην διπλή παγίδα της υποστήριξης του ενός ή του άλλου από αυτούς  τους ολιγαρχικούς ιμπεριαλισμούς που είναι υπό διαμάχη.

Γνωρίζουμε ότι το Μανιφέστο των Φεμινιστριών Ενάντια στον Πόλεμο είναι ένα πολύ σύντομο μανιφέστο, από το οποίο λείπουν πολλές λεπτομέρειες, αλλά θέλαμε αυτό το μανιφέστο να κυκλοφορήσει γρήγορα, διότι το αντιλαμβανόμαστε ως σημείο εκκίνησης και όχι σημείο άφιξης.

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, το υπέγραψαν πάνω από 2500 άτομα και ακτιβίστριες/ες από 21 χώρες και είναι ακόμα ανοιχτό για υπογραφές. Εδώ σήμερα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας, μερικές σκέψεις και συλλογισμούς των υποστηρικτριών γύρω από αυτή την πρωτοβουλία, το μανιφέστο και τα επόμενα βήματα.

Αυτές τις απόψεις δεν τις συμμερίζονται απαραίτητα όλα τα άτομα που υπέγραψαν το μανιφέστο, αλλά με το να τις μοιραστούμε, επιθυμούμε να τροφοδοτήσουμε τη συζήτηση και να βοηθήσουμε να καθοριστούν συλλογικά τα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνουμε.

Γιατί, όπως είπα και στην αρχή, χρειαζόμαστε διεθνές φεμινιστικό μανιφέστο;

Πρώτα από όλα γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει μόνο μία φεμινιστική οπτική. Οι φεμινισμοί κλίνονται στον πληθυντικό.

Υπάρχει, για παράδειγμα η ουσιοκρατική οπτική του φεμινισμού, που υποστηρίζει πως η θυληκότητα σημαίνει τη μη-βία και το συνδέει με το φεμινισμό, την οποία παρόλο που αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε, δεν είναι μια άποψη την οποία συμμερίζονται οι υποστηρίκτριες του μανιφέστο.

Στηριζόμαστε στην ιδέα ότι ο φεμινισμός μας βοηθά να κατανοήσουμε και να καταγγείλουμε τα νήματα που κινούν αυτόν τον πόλεμο και συνδέονται μεταξύ τους, έναν πόλεμο καπιταλιστικό μιλιταριστικό και πατριαρχικό και ο φεμινισμός στον οποίο πιστεύουμε μας δίνει εργαλεία για να δημιουργήσουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης.

Γιατι λέω ότι ο πόλεμος αυτός κινείται από καπιταλιστικά, μιλιταριστικά και πατριαρχικά νήματα; Μιλήσαμε για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βερσαλλιών το οποίο υιοθέτησε την δαπάνη του 2% του ΑΕΠ για την άμυνα στην Ευρώπη.

Αυτό σημαίνει τη μεγαλύτερη επένδυση στην άμυνα στην Ευρώπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρυσές δουλειές για τη στρατιωτική βιομηχανία. Πρέπει να αναρωτηθούμε: "Εις βάρος ποιανών;"

Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει μια μικρή αύξηση στον προϋπολογισμό για τη δημόσια υγεία, ή την εκπαίδευση, ή την έρευνα ή την φροντίδα.

Το ποιος  θα πληρώσει γι αυτό, το γνωρίζουμε. Το ποιος θα υποφέρει περισσότερο από αυτό, επίσης το γνωρίζουμε. Αφού οι περικοπές σε όλες αυτές τις παροχές επηρεάζουν κυρίως τις γυναίκες. Συνεπώς δεν θέλουμε μια οικονομία που να κάνει μπίζνες από τον πόλεμο.

Αυτό που θέλουμε είναι μια οικονομία πρόνοιας, που επίσης θέτει επι τάπητος τις περιβαλλοντικές προκλήσεις που έρχονται, και ανησυχούμε πολύ ότι θα δούμε αυτό το σχέδιο, για ακόμη μια φορά να αναβάλλεται.

Ο πόλεμος αυτός ενισχύει επίσης το πατριαρχικό σύστημα. Όχι μόνο επειδή ξέρουμε ότι τα γυναικεία σώματα γίνονται πεδία μάχης στους πολέμους. Όχι μόνο επειδή οι άνδρες αναγκάζονται να παραμείνουν στο μέτωπο και δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα, πχ την Ουκρανία, λόγω του στρατιωτικού νόμου, ή επειδή πιέζονται να κινητοποιηθούν με τον ρωσικό στρατό.

Επίσης καταδικάζουμε και αμφισβητούμε την ιδέα της «ασφάλειας» που βασίζεται στις δαπάνες για όπλα, την άμυνα και τις στρατιωτικές υποδομές.

Θέλουμε να αναπτύξουμε μία διαφορετική αντίληψη της ασφάλειας, που θα βασίζεται σε ένα αντιμιλιταριστικό μοντέλο και θα μπορεί να παρέχει μια πραγματική απάντηση στους κοινωνικούς κινδύνους τους οποίους ζούμε. Το είδαμε με τον Covid, το βλέπουμε με την κλιματική αλλαγή.

Αυτό λοιπόν που θέλουμε πραγματικά να αμφισβητήσουμε είναι αυτή η αντίληψη για την «ασφάλεια» που καλλιεργείται και προωθείται στην Ευρώπη, αυτή της Ευρώπης – φρούριο, με τείχη με την οποία αντιμετωπίζεται και το μεταναστευτικό.

Με το ξεκίνημα αυτής της πρωτοβουλίας, θέλουμε να συμβάλουμε καταγγέλοντας την ενδοϊμπεριαλιστική συλλογιστική, την οποία ζούμε.  Πιστεύουμε ότι είναι ένας πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλισμών, όχι μόνο εξαιτίας της αποστολής όπλων και της συμμετοχής του μπλοκ του ΝΑΤΟ στη σύγκρουση, αλλά βλέπουμε επίσης πως χρησιμοποιείται αυτός ο πόλεμος, στο εσωτερικό της Ευρώπης, σαν πρόφαση, θα έλεγα, για να  επαναστρατιωτικοποιηθεί η ΕΕ.

Ακόμα βλέπουμε πως το ΝΑΤΟ, το οποίο βρισκόταν σε κρίση, κατά κάποιον τρόπο ξαναλανσάρεται και πιστεύουμε σθεναρά ότι πρέπει να αποφύγουμε να πέσουμε στην διπλή παγίδα της υποστήριξης του ενός ή του άλλου από αυτούς τους ιμπεριαλισμούς υπό διαμάχη.

Και ίσως χρειάζεται να ξεκαθαρίσω πως δεν αρνούμαστε το νόμιμο δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Δεν καταδικάζουμε ούτε κρίνουμε, με το μανιφέστο και τις δράσεις μας, τις φεμινίστριες συντρόφισσες, οι οποίες ζητάνε, στη Ρωσία ή την Ουκρανία, την αποστολή όπλων.

Αλλά πρέπει και να αναγνωρίσουμε ότι τα δυτικά Ευρωπαϊκά κράτη θα στείλουν όπλα, ανεξάρτητα από το τι λένε η φεμινίστριες και για αυτόν ακριβώς τον λόγο πιστεύουμε πως πρέπει να ασκήσουμε ξεκάθαρη κριτική απέναντι στην στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

Διότι είναι αφελές να σκεφτόμαστε ότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός θα αυξηθεί για ένα ορισμένο διάστημα, και μετά θα επιστρέψει στα επίπεδα που ήταν πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Για αυτόν το λόγο πιστεύουμε επίσης ότι πρέπει να πιέσουμε για την υιοθέτηση πιο τολμηρών μέτρων, τα οποία δεν προβάλλονται αυτή τη στιγμή στα μέσα ενημέρωσης ή στις πολιτικές ατζέντες, τα οποία μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να δώσουν απαντήσεις γι αυτό που συμβαίνει, διότι βλέπουμε ότι ο πόλεμος διαιωνίζεται και συνεπώς χρειαζόμαστε αυτά τα τολμηρά μέτρα τα οποία δεν προβάλλονται στα media ούτε είναι στους πολιτικούς σχεδιασμούς, αλλά μπορούν να είναι πρωτοποριακά.

Για παράδειγμα η οργάνωση μιας εκστρατείας για τη διαγραφή του εξωτερικού χρέους της Ουκρανίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Μια απόφαση που θα χαλάρωνε την πίεση σε μια κατεστραμμένη οικονομία και θα βοηθούσε στην μελλοντική ανασυγκρότηση της.

Επιπρόσθετα, να απαιτήσουμε να ασκηθεί πίεση στη ρωσική ολιγαρχία και όχι στον ρωσικό πληθυσμό, ο οποίος επίσης υποφέρει από τον αυταρχισμό του Πούτιν, όπως για παράδειγμα η έναρξη μιας εκστρατείας κινητοποίησης των πολιτών  για την απόκτηση ενός μητρώου των Ρώσων ιδιωτών, οι οποίοι κρύβουν τα χρήματά τους σε ευρωπαϊκούς φορολογικούς παραδείσους και να ληφθούν τα απαιτούμενα μέτρα γι αυτό.

Επίσης θεωρούμε σημαντικό να σηκωθεί ένα κίνημα που να διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρχει διάκριση στην αντιμετώπιση των προσφύγων, όπως βλέπουμε να γίνεται τώρα, ότι δεν θα υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, όπως βλέπουμε με την άνιση και άδικη μεταχείριση των μεταναστών και των προσφύγων στις εισόδους της Ευρώπης, το οποίο είναι απαράδεκτο.

Ακόμα πιστεύουμε πως πρέπει να ασκηθεί πίεση στην ΕΕ να υποδεχθεί τους λιποτάκτες τόσο από τον ουκρανικό όσο και από τον ρωσικό στρατό, ευνοώντας έτσι τη μαζική λιποταξία. Να μην υποχρεώνονται οι άνδρες να πάρουν τα όπλα.

Και επιπλέον, πιστεύουμε πως χρειάζεται να συμβάλουμε, με το μανιφέστο και τις επερχόμενες δράσεις μας, στη δημιουργία ενός διαφορετικού αφηγήματος στην Ευρώπη, που δεν θα βασίζεται στον προστατευτισμό και τη στρατιωτικοποίηση και σχετικά με αυτό, στο Ισπανικό Κράτος, πλησιάζει μια σημαντική στιγμή.

Όπως πιθανώς ήδη να γνωρίζετε, στις 29 και 30 Ιουνίου θα λάβει χώρα στη Μαδρίτη η σύνοδος του ΝΑΤΟ. Μια σύνοδος που συνεπάγεται αυτό το επαναλανσάρισμα του ΝΑΤΟικού οργανισμού, στην οποία είναι σημαντικό να δοθεί μια απάντηση. Για τον λόγο αυτό, θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση κατά του ΝΑΤΟ την Κυριακή 25 Ιουνίου στη Μαδρίτη και επιπλέον, μέσα σε εκείνο το σαββατοκύριακο θα πραγματοποιηθούν μια σειρά από δρώμενα και ένα είδος εναλλακτικής συνόδου  που προωθείται από διάφορες πλατφόρμες, κοινωνικά κινήματα, κόμματα και συνδικάτα, ούτως ώστε να αλλάξουμε το αφήγημα, να δώσουμε μια απάντηση, να πούμε «Όχι στο όνομα μας, Δε το θέλουμε αυτό».

Τελειώνοντας, για μένα το βασικό μήνυμα και ιδέα αυτού του μανιφέστο είναι να εκφράσω είναι ότι πρέπει να ξεφύγουμε, δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να ξεφύγουμε από το δίπολο της υποστήριξης του ενός ή του άλλου ολιγαρχικού ιμπεριαλισμού.

Πρέπει επίσης να υψώσουμε ένα ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης, ένα διεθνές κίνημα ενάντια στη στρατιωτικοποίηση, υπέρ της ειρήνης, για τη δημοκρατία και την κοινωνική ευημερία.

Και ο φεμινισμός είναι ένα εργαλείο γι' αυτό. Όπως είπαμε, το Μανιφέστο είναι μια ταπεινή συμβολή σε αυτό. Ας οικοδομήσουμε τα επόμενα βήματα μαζί και αναμένουμε με ανυπομονησία τα αποτελέσματα της συζήτησής σας. Θα είμαι επίσης διαθέσιμη για οποιαδήποτε ερώτηση ή ανταλλαγή πληροφοριών μετά από αυτήν την εκδήλωση.

Σας ευχαριστώ.