Ή πληρώνεις ή πεθαίνεις!

Σε δημόσια διαβούλευση ως την Πέμπτη 3 Νοέμβρη έβαλε το Υπουργείο Υγείας το νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο κόλαφο για τη δημόσια υγεία που αν ψηφιστεί και εφαρμοστεί θα οδηγήσει χιλιάδες ασθενείς στο δίλημμα ή να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να έχουν περίθαλψη ή να βρεθούν σε λίστες αναμονής για χειρουργεία χειρότερες και από αυτές που είδαμε πρόσφατα στα νοσοκομεία παίδων με 3.000 παιδιά να περιμένουν τη σειρά τους για να χειρουργηθούν. 

Σύμφωνα λοιπόν με το προς διαβούλευση νομοσχέδιο τα δημόσια νοσοκομεία προσαρμόζονται ακόμη περισσότερο στις ανάγκες της αγοράς. Η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει πως δεν είδε ότι ο ιδιωτικός τομέας της υγείας τα τελευταία 2,5 χρόνια απείχε παντελώς από την αντιμετώπιση της πανδημίας. Κάνει ότι δεν είδε ότι οι υγειονομικοί που εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία και στις δημόσιες δομές υγείας ήταν αυτοί που εργάστηκαν και εργάζονται μέχρι τελικής εξάντλησης για να σώσουν το λαό, χωρίς τα απαραίτητα κρεβάτια ΜΕΘ, με τεράστιες ελλείψεις σε αναπνευστήρες, προσωπικό κ.ά. Κάνει ότι δεν είδε ότι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εφαρμοζόταν ούτως ή άλλως στο ΕΣΥ την τελευταία εικοσιπενταετία απέτυχε να σώσει το λαό.

Χειρουργεία επί πληρωμή και ιδιώτες γιατροί

Και αφού κάνει ότι δεν είδε όλα αυτά φέρνει ένα νομοσχέδιο που ανταποκρίνεται στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της και παραμένει πιστό στο στόχο της. Στην περαιτέρω δηλαδή συμπίεση του κόστους λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων και άρα στην  εκ νέου μείωση των δωρεάν παροχών υπέρ της ενίσχυσης της επιχειρηματικής και εμπορευματικής λειτουργίας τους. Καθιερώνει λοιπόν τα απογευματινά χειρουργεία για όσους διαθέτουν να πληρώσουν από την τσέπη τους 350 ευρώ. Επίσης δίνει τη δυνατότητα σε γιατρούς που δουλεύουν ως ιδιώτες να δουλέψουν ως μερικής απασχόλησης στα δημόσια νοσοκομεία και τη δυνατότητα στους γιατρούς του ΕΣΥ να ασκούν ιδιωτικό έργο σε ιατρεία και κλινικές αρκεί να συμμετέχουν και στην ιδιωτική λειτουργεία που θα υπάρχει εντός του ΕΣΥ (απογευματινά ιατρεία και χειρουργεία). Πρόκειται για την επιβολή ενός τρομακτικού πραγματικά καθεστώτος για τους ασθενείς και τα δημόσια νοσοκομεία η βιωσιμότητα των οποίων θα κρίνεται πλέον από το αν μπορούν να συγκεντρώσουν πελατεία και από το αν οι ασθενείς έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για να έχουν τη στοιχειώδη περίθαλψη.

Η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα υποστηρίζει ότι προκειμένου να μειωθούν οι αναμονές δεν πειράζει να πληρώσουν και κάποια λεφτά από την τσέπη τους οι ασθενείς που δεν πληρώνουν τίποτα. Τεράστιο ψέμα. Πρώτον οι ασθενείς ακόμη κι αν δεν πληρώσουν άμεσα πληρώνουν μέσω των ασφαλιστικών εισφορών που κρατούνται από το μισθό τους. Και από τους εργοδότες βέβαια αλλά εκεί θα πρέπει να απαντήσει η ίδια η κυβέρνηση γιατί καλεί τους ασθενείς να βάλουν το χέρι στην τσέπη και την ίδια ώρα έχει μειώσει επανειλημμένα τις ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν οι εργοδότες και επί κυβέρνησης Σαμαρά και επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Επίσης πολλοί ασθενείς που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα πανάκριβα κόστη π.χ. για τα δόντια τους σε ιδιώτες οδοντιάτρους, επιλέγουν να πληρώνουν τα πιο φθηνά απογευματινά ιατρεία ή να επισκέπτονται επίσης τα πιο φθηνά ιατρεία της Οδοντιατρικής Σχολής. Δεύτερον οι ασθενείς ενώ θα έπρεπε να μπορούν να κάνουν δωρεάν τις εξετάσεις τους σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας λόγω της έλλειψης προσωπικού αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Όσον αφορά τους γιατρούς είναι αθλιότητα όσα επικαλούνται ο υπουργός υγείας Θ. Πλεύρης και η υφυπουργός κ. Γκάγκα για άρνηση των ιατρών να δουλέψουν στο ΕΣΥ καθώς δεν αποδέχονται να υποβάλλουν αιτήσεις για θέσεις που έχουν προκηρυχθεί και ότι αυτό θα λυθεί με part-time γιατρούς από τον ιδιωτικό τομέα. Πρώτον οι κενές θέσεις γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία είναι χιλιάδες και οι θέσεις μονίμων που έχουν προκηρυχθεί τα τελευταία χρόνια ελάχιστες. Δεύτερον όντως οι νέοι γιατροί δεν βλέπουν με καλό μάτι το διορισμό τους σε δημόσιο νοσοκομείο καθώς γνωρίζουν εξαρχής ότι θα αντιμετωπίσουν άθλιες συνθήκες δουλειάς. Απάνθρωπα ωράρια με ατελείωτες και απλήρωτες για μήνες και χρόνια εφημερίες. Μισθοί αναντίστοιχοι με τις υπηρεσίες που θα προσφέρουν όταν επιμελητές μεγαλογιατροί δίπλα τους θα ζητάνε ανενόχλητοι φακελάκι. Μισθοί αναντίστοιχοι με τις ανάγκες τους για τα ενοίκια που έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και την ακρίβεια σε ενέργεια και καθημερινά προϊόντα και είδη πρώτης ανάγκης. Μηδενικός ελεύθερος χρόνος για την κοινωνική τους ζωή αλλά και για την επιστημονική τους εξέλιξη. Ενώ σε πολλές περιπτώσεις ειδικά στην περιφέρεια καλούνται να αναλάβουν μόνοι τους χωρίς να έχουν την εμπειρία που απαιτείται τη λειτουργία ενός τμήματος ή μιας κλινικής και αυτό εξαιτίας της πολιτικής μείωσης των προσλήψεων που έχουν εφαρμόσει από το 1997 κι έπειτα όλες οι κυβερνήσεις. Με τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και εξοπλισμό και με έλλειψη άλλων ειδικοτήτων για να υπάρχει ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του κάθε ασθενή. 

Η κυβέρνηση θέλει στα σοβαρά να πιστέψουμε ότι έχει σχέδιο για την υγεία μας όταν με το νομοσχέδιο μας δηλώνει ξεκάθαρα ότι τα κενά στα νοσοκομεία θα καλυφθούν ανάλογα με το αν έχουν κέφια να δουλέψουν με μερική απασχόληση οι ιδιώτες γιατροί. Αλήθεια τις μέρες και τις ώρες που δεν θα υπάρχουν part-time γιατροί πως θα καλυφθούν τα κενά; Επίσης είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι ένας γιατρός που θα έχει τη δυνατότητα να εργάζεται και ως ιδιώτης θα προσέχει το ίδιο καλά και τους ασθενείς που έχει στο νοσοκομείο; Ή ότι μπορεί να προσέχει παραπάνω ασθενείς από αυτούς που παρακολουθεί σήμερα το ίδιο καλά; Το αποτυχημένο παράδειγμα με τον προσωπικό γιατρό όπου πολλοί γιατροί αρνούνται να συμμετέχουν και να τους φορτωθούν 2.000 ασθενείς δείχνει πως όχι. Εκεί φτάσαμε στο σημείο οι ασθενείς λόγω ελλείψεως σε ώρες για να τους δουν οι γιατροί να καλούνται να συμπληρώσουν μόνοι τους ηλεκτρονικά την ατομική τους καρτέλα.

Ολοκλήρωση αλλαγής μοντέλου

Το πρότυπο της κυβέρνησης είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Βρετανίας και ίσως ακόμη χειρότερα των ΗΠΑ. Στην πρώτη περίπτωση τα στοιχεία που δίνουν οι ίδιοι οι Βρετανοί είναι αποκαλυπτικά. Έχουν κενό 6.500 χιλιάδων γιατρών στο δημόσιο σύστημα υγείας τους αλλά ακόμη κι αν αυτό το κενό καλυπτόταν θα χρειάζονταν ακόμη 42.000 προσλήψεις για να πιάσουν τον αριθμό που οι στυγνοί νεοφιλελεύθεροι του ΟΟΣΑ έχουν ως επιθυμητό όριο (3,7 γιατροί ανά 1.000 κατοίκους). Ενώ στις ΗΠΑ δεν υπάρχει καθολική ασφάλιση για όλους με αποτέλεσμα κόσμος να πεθαίνει χωρίς να μπορέσει ποτέ να μπει σε νοσοκομείο και άλλες κατηγορίες ασθενών όπως για παράδειγμα οι διαβητικοί να μην μπορούν να προμηθευτούν τα απαραίτητα για την υγεία τους φάρμακα.

Αν το νομοσχέδιο φτάσει στη βουλή και ψηφιστεί θα ολοκληρώσει τα εγκλήματα ενάντια στο ΕΣΥ που ξεκίνησαν το 1992 όταν η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπάθησε να αλλάξει το νομοσχέδιο του 1983 που θέσπιζε την αποκλειστική απασχόληση των γιατρών στο ΕΣΥ. Χωρίς επιτυχία ευτυχώς τότε. Εγκλήματα που συνεχίστηκαν από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 1997 με την καθιέρωση του θεσμού των επικουρικών και το 2002 με την πρώτη ξεκάθαρη «κερκόπορτα» ιδιωτικοποίησης των νοσοκομείων, την καθιέρωση των με πληρωμή των ασθενών απογευματινών ιατρείων. Πολιτικές που δεν άλλαξαν ούτε επί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που επικαλείται ακόμη και σήμερα κατά τα άλλα το έργο της ενάντια στην ανθρωπιστική κρίση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον προϋπολογισμό του 2022 αναμένονταν έσοδα 100 εκ. ευρώ από τα απογευματινά ιατρεία. Θα έχει ανοίξει την τελική ευθεία για την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων.

Αντιστάσεις

Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και τη δημόσια υγεία αλλά και όλοι μας, κάθε εργαζόμενος, κάθε συνταξιούχος, κάθε άνεργος, κάθε φοιτητής και μαθητής χρειάζεται να δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη για να μην περάσει, να μην ψηφιστεί, να μην εφαρμοστεί αυτό το νοσμοσχέδιο. Είναι μια συνολική υπόθεση της εργατικής τάξης να απαντήσει στο δίλημμα «ή πληρώνεις ή πεθαίνεις» θέτοντας αποφασιστικά και με τους αγώνες της τους δικούς της όρους στο τραπέζι.

Μέσα στις συνθήκες της ακρίβειας και της έκρηξης της φτώχειας η ανεμπόδιστη και δωρεάν πρόσβαση σε όλη τη δημόσια υγεία είναι πρωτεύουσα μάχη για όλους μας. Οι υγειονομικοί του δημόσιου τομέα εκτός από το ότι ήταν αυτοί που έκαναν ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό στις υπάρχουσες συνθήκες για να μας σώσουν από την πανδημία ήταν αυτοί που σπάσανε το κινηματικό σιωπητήριο, ήταν αυτοί που εν μέσω πανδημίας μας υπενθύμισαν ότι τίποτα δεν κερδίζετε χωρίς αγώνες. Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες πολλές φορές ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών και βγήκαν στους δρόμους απεργώντας.

Ακόμη και στην τελευταία κινητοποίηση περίπου 600-700 εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία μαζί με αλληλέγγυους διαδήλωσαν δυναμικά απαιτώντας για πολλοστή φορά την ενίσχυση της δημόσια υγείας. Το νούμερο μπορεί να φαίνεται μικρό αλλά δεν είναι αν λάβουμε υπόψη τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκομεία και το ότι είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα και την Κρήτη την ίδια ώρα. Με τμήματα ολόκληρα που λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας καθημερινά. Με 3 νοσηλεύτριες και νοσηλευτές για 35, 40, 45 ασθενείς. Αυτό το προσωπικό που είτε δεν μπορεί να συμμετέχει εύκολα στην απεργία είτε πολλές φορές είναι και απόλυτα εξοντωμένο για να συμμετέχει στις διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις που με τον τρόπο που τις οργανώνει η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ δεν πρόκειται να συγκεντρώσουν ποτέ περισσότερο κόσμο. Με τις πορείες ατελείωτων χιλιομέτρων για το εξοντωμένο από την εργασία προσωπικό και με τις στάσεις εργασίας (για την Αττική και 24ωρες για την Περιφέρεια) που υποχρεώνονται να τις κάνουν 8ωρες στάσεις τα πιο ελεγχόμενα από την Αριστερά τουλάχιστον πρωτοβάθμια σωματεία. 

Διεκδικήσεις όπως η αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την υγεία και τα δημόσια νοσοκομεία σε βάρος των εξοπλισμών καθώς δεν ξεχνάμε ότι ένα ραφάλ κοστίζει όσο 1.300 κρεβάτια ΜΕΘ, διεκδικήσεις όπως η αύξηση των μισθών και η πληρωμή των δεδουλευμένων εφημεριών, διεκδικήσεις όπως οι μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για την πλήρη κάλυψη των κενών, ξεκινώντας με τη μονιμοποίηση των επικουρικών και κάθε μορφής συμβασιούχων που εργάζονται στη δημόσια υγεία δεν μπορούν να διεκδικηθούν αν αφεθούν στις ηγεσίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο υγειονομικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ηγεσίες που δεν τόλμησαν να οργανώσουν συνελεύσεις στους χώρους, δεν τόλμησαν να κάνουν περιοδείες που να συνδέουν την απεργία στις 20 Οκτώβρη και τα προβλήματα του κλάδου με την γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη.

Επιμέρους καταστάσεις σε κάποια νοσοκομεία έδειξαν ότι απαιτείται πολύ σκληρή προσπάθεια από τα σωματεία για να κινητοποιήσουν κόσμο. Τα δείγματα όμως έστω και αν είναι μικρά είναι θετικά. Π.χ. η κινητοποίηση που διοργανώθηκε μέσα σε 2 μέρες (και μάλιστα με Σαββατοκύριακο) στο Ασκληπιείο ενάντια στην επίσκεψη του υπουργού υγείας Θ. Πλεύρη. Αντίστοιχα πολύ μαζική συμμετοχή στη διαδήλωση της 20ης Οκτώβρη είχαν και οι εργαζόμενοι στο Γεννηματάς όπου είχαν ένα μήνα συνεχών δράσεων και κινητοποιήσεων και επίσης μπόρεσαν να χαλάσουν την εκεί φιέστα που προσπάθησε να στήσει ο Υπουργός Υγείας για το ανακαινισμένο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του νοσοκομείου.

Οι δυνατότητες για μαζικές αντιστάσεις υπάρχουν. Αυτό έδειξαν οι 2 αυτές κινητοποιήσεις και σε αυτό το δρόμο χρειάζεται να συνεχίσουν τη δράση τους οι υγειονομικοί με τη συμπαράσταση όλων μας. Το νομοσχέδιο κόλαφος της κυβέρνησης πρέπει να μείνει στα χαρτιά και αυτό χρειάζεται να δυναμώσει με δράσεις σε νοσοκομεία και γειτονιές από τις 10 Νοέμβρη κι έπειτα ώστε να αποτελέσει το κύριο αίτημα μιας επόμενης γενικής απεργίας.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά