Η ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική Αριστερά στη δοκιµασία της περιόδου µέχρι τις ευρωεκλογές

Στις πρό­σφα­τες αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές (και ει­δι­κά στις δη­µο­τι­κές της Αθή­νας, της Θεσ­σα­λο­νί­κης και κά­ποιων άλλων Δήµων όπου έχει προϊ­στο­ρία ενω­τι­κής-µα­ζι­κής δρά­σης) πέ­τυ­χε ένα βήµα ανό­δου, από την κα­τα­γρα­φή στην πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία. Πο­σο­στά της τάξης του 5-6% δεί­χνουν τη σχέση µε ένα υπαρ­κτό ακρο­α­τή­ριο, που µπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει τη βάση για µια ανο­δι­κή συ­νέ­χεια.

Όµως αυτό θα κρι­θεί σε µια νέα κα­τά­στα­ση, µια πε­ρί­ο­δο απαι­τη­τι­κή πο­λι­τι­κά, µε πρώτο στα­θµό τις επερ­χό­µε­νες ευ­ρω­ε­κλο­γές. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη ήδη δεί­χνει τα δό­ντια της µε το µπα­ράζ των «µε­ταρ­ρυ­θµι­στι­κών» νο­µο­σχε­δί­ων που περ­νά­ει καλ­πά­ζο­ντας στη Βουλή. Είναι κοινό µυ­στι­κό ότι το 2024 ση­µα­το­δο­τεί ένα ορό­ση­µο νέας κρι­σια­κής δο­κι­µα­σί­ας για τους κα­πι­τα­λι­στές, που θα µε­τα­φρα­στεί σε ακραία κλι­µά­κω­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές θα ζή­σου­µε µια ου­σια­στι­κή ανα­µέ­τρη­ση, όπου θα κρι­θούν βα­σι­κά ση­µεία του κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σµού δύ­να­µης στην Ελ­λά­δα.

Σε αυτή την πο­ρεία θα χρεια­στούν κά­ποιες βα­σι­κές τα­κτι­κές εκτι­µή­σεις απέ­να­ντι στις αλ­λα­γές που δρο­µο­λό­γη­σε ο εκλο­γι­κός κύ­κλος του 2023.

Η τε­λι­κή κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Η εκλο­γή του Στέ­φα­νου Κασ­σε­λά­κη ση­µα­το­δό­τη­σε το τέλος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως ακόµα αυτός αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­ταν, ως ένα κόµµα µιας κά­ποιας εκ­δο­χής της «ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς». Ήταν µια βίαια ορι­στι­κή στρο­φή χωρίς προ­σχή­µα­τα, προς το πο­λι­τι­κό «Κέ­ντρο». Μια στρο­φή που πα­ρου­σιά­ζε­ται ως η, τάχα, ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να ητ­τη­θεί εκλο­γι­κά ο Μη­τσο­τά­κης.

Η απο­φα­σι­στι­κή προ­ερ­γα­σία για αυτήν τη συ­ντη­ρη­τι­κή στρο­φή έγινε επί Τσί­πρα. Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης 2015-2019, ο βαθιά µνη­µο­νια­κός χα­ρα­κτή­ρας της συ­µφω­νί­ας του 2018 µε τους δα­νει­στές (που ονο­µά­στη­κε θρα­σύ­τα­τα έξο­δος από τα µνη­µό­νια), η «λαϊ­κι­στι­κή»-εκλο­γο­κε­ντρι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση απέ­να­ντι στον Μη­τσο­τά­κη στα χρό­νια 2019-23, η διά­λυ­ση κάθε ορ­γα­νω­µέ­νης/δο­µη­µέ­νης κο­µµα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας και η εµπέ­δω­ση του ακραί­ου, απω­θη­τι­κού και τε­λι­κά πο­λι­τι­κά αδύ­να­µου αρ­χη­γι­σµού, ήταν µε­γά­λα βή­µα­τα προς το µο­ντέ­λο του Μα­κρόν στη Γαλ­λία ή του Δη­µο­κρα­τι­κού Κό­µµα­τος στις ΗΠΑ. Ο αρ­χι­τέ­κτο­νας του «φαι­νο­µέ­νου Κασ­σε­λά­κης» είναι ο Αλέ­ξης Τσί­πρας. Με αυτή την έν­νοια, ο Τσί­πρας δεν απο­τε­λεί πλέον «εφε­δρεία» για µια ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν θα κα­τα­γρα­φεί η κα­τάρ­ρευ­ση του Κασ­σε­λά­κη. Νο­µί­ζει ότι απο­τε­λεί εφε­δρεία µιας ευ­ρύ­τε­ρης κε­ντρώ­ας-σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κής (;) «ανα­σύν­θε­σης», πι­θα­νό­τα­τα αµέ­σως µετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, αλλά υπο­τι­µά το γε­γο­νός ότι η κα­τάρ­ρευ­ση του Κασ­σε­λά­κη θα επι­φέ­ρει ανα­πό­φευ­κτα και την υπο­βά­θµι­ση της µε­το­χής-Τσί­πρας.

Η πρα­γµα­τι­κή πο­λι­τι­κή του Κασ­σε­λά­κη -που στη­ρί­ζε­ται στην απο­δαι­µο­νο­ποί­η­ση του κε­φα­λαί­ου, στη δαι­µο­νο­ποί­η­ση της τα­ξι­κής πάλης και την χωρίς προ­σχή­µα­τα ευ­θυ­γρά­µµι­ση µε τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµό- οδη­γεί στη µε­γα­λύ­τε­ρη συρ­ρί­κνω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ερώ­τη­µα που αντι­µε­τω­πί­ζει πλέον δεν είναι, ασφα­λώς, το εάν θα νι­κή­σει τον Μη­τσο­τά­κη, αλλά το εάν θα δια­τη­ρή­σει την 3η θέση κάτω από την κλι­µα­κού­µε­νη πίεση του ΚΚΕ. Οι δη­µο­σκο­πή­σεις υπεν­θυ­µί­ζουν ότι ο κό­σµος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­σύ­ρο­ντας µα­ζι­κά την εµπι­στο­σύ­νη του, στέλ­νει «µή­νυ­µα» ότι θα επι­µεί­νει στο να ενα­πο­θέ­τει τις ελ­πί­δες -και την ψήφο του- προς την Αρι­στε­ρά. Προ­σέξ­τε τις «προ­τε­ραιό­τη­τες» στην πο­λι­τι­κή Κασ­σε­λά­κη (φο­ρο­λο­γι­κή δι­καιο­σύ­νη-κα­θη­µε­ρι­νό­τη­τα-ασφά­λεια-στε­γα­στι­κή πο­λι­τι­κή). Από αυτές απου­σιά­ζουν οι µι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις, η ελα­στι­κο­ποί­η­ση της ερ­γα­σί­ας, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, οι εξο­πλι­σµοί, οι βά­σεις κ.ο.κ. Αυτή η πο­λι­τι­κή είναι κα­τα­δι­κα­σµέ­νη να συ­ντρι­βεί.

Με αυτή την έν­νοια, οι ορ­γα­νω­µέ­νες απο­χω­ρή­σεις από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα µπο­ρού­σαν να έχουν ση­µα­ντι­κές πο­λι­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες και ει­δι­κό βάρος.

Δυ­στυ­χώς οι πο­λι­τι­κές επι­λο­γές τους υπο­νο­µεύ­ουν µια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή.

Διά­λε­ξαν να ανα­βα­θµί­σουν την ανα­φο­ρά στην πα­ρά­δο­ση της «ανα­νε­ω­τι­κής» Αρι­στε­ράς, ξε­χνώ­ντας το πού είχε οδη­γή­σει αυτή η πα­ρά­δο­ση στα τέλη του 20ού αιώνα, και το πώς το «ιδρυ­τι­κό γε­γο­νός» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη­ρί­χθη­κε στο κά­λε­σµα για στρο­φή στη «ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά», µέσω του διε­θνούς κι­νή­µα­τος ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σµιο­ποί­η­ση, στις µέρες του Φό­ρουµ, της Γέ­νο­βας και της Φλω­ρε­ντί­ας.

Ακόµα χει­ρό­τε­ρα διά­λε­ξαν να υιο­θε­τή­σουν την υπε­ρά­σπι­ση του «κυ­βερ­νη­τι­κού έργου» του 2015-19, τη στρο­φή προς το «ανοι­χτό κόµµα» και τη συ­νο­λι­κή «πα­ρα­κα­τα­θή­κη του Αλέξη Τσί­πρα». Οδη­γούν έτσι τον πο­λι­τι­κό κύκλο τους στην πα­ρά­λο­γη θέση να επι­χει­ρούν να συ­γκρου­στούν µε την πο­λι­τι­κή Κασ­σε­λά­κη, αρ­νού­µε­νοι να απορ­ρί­ψουν τις ιδέες και τις πρα­κτι­κές που έθρε­ψαν και ολο­κλή­ρω­σαν τον εκ­φυ­λι­σµό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την ηγε­σία Κασ­σε­λά­κη.

Με αυτές τις επι­λο­γές, τόσο η «Οµπρέ­λα», όσο και οι «6+6» υπο­νο­µεύ­ουν καί­ρια κάθε πι­θα­νό­τη­τα σχέ­σης µε πρω­το­βου­λί­ες ευ­ρύ­τε­ρης ανα­συ­γκρό­τη­σης. Υπο­νο­µεύ­ουν επί­σης τις όποιες δυ­να­τό­τη­τες να εκ­φρά­σουν πο­λι­τι­κά/εκλο­γι­κά τον κόσµο που αντι­δρά στον Κασ­σε­λά­κη ξε­κι­νώ­ντας µέσα από τις γρα­µµές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση του 2015, αρ­χι­κά η Αρι­στε­ρή Πλατ­φό­ρµα και στη συ­νέ­χεια η ΛΑΕ, αντι­µε­τώ­πι­ζε έναν «αντι­κει­µε­νι­κό» φρα­γµό: το δι­καί­ω­µα της αµφι­βο­λί­ας στη λαϊκή ετυ­µη­γο­ρία για την κω­λο­τού­µπα, λει­τουρ­γού­σε υπέρ του Αλέξη Τσί­πρα και της τότε πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σή­µε­ρα αυτός ο πα­ρά­γο­ντας έχει αντι­στρα­φεί: η λαϊκή ετυ­µη­γο­ρία έχει εκ­δο­θεί για τα πε­πρα­γµέ­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, µε την από­συρ­ση πε­ρισ­σό­τε­ρων του 1,3 εκατ. ψήφων από την κάλπη του 2023 σε σύ­γκρι­ση µε την κάλπη του 2015. Έτσι το ξα­να­κέρ­δι­σµα της εµπι­στο­σύ­νης αυτού του κό­σµου, όπως και το κέρ­δι­σµα της εµπι­στο­σύ­νης της πλειο­ψη­φί­ας των µελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχει πλέον πε­ρισ­σό­τε­ρες πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις από αυτές που προ­τί­θε­νται να κα­λύ­ψουν η «Οµπρέ­λα» και οι «6+6».

Έξω από το µα­ντρί

Το Μάη του 2023, οι δη­µο­σκο­πή­σεις έδει­χναν ότι το ΜΕ­ΡΑ­25 θα περ­νού­σε µε άνεση το όριο-λε­πί­δι του 3%. Παρά την ενί­σχυ­σή του από τις δυ­νά­µεις της ΛΑΕ, µέσω της ίδρυ­σης της Συ­µµα­χί­ας για τη Ρήξη, τε­λι­κά το ΜΕ­ΡΑ­25 απέ­τυ­χε να µπει στη Βουλή.

Η ερµη­νεία αυτής της απο­τυ­χί­ας βρί­σκε­ται στις απα­ντή­σεις που έδωσε (ή δεν έδωσε…) ο Γ. Βα­ρου­φά­κης κατά την πε­ρί­ο­δο της προ­ε­κλο­γι­κής σύ­γκρου­σης. Ο λόγος που το θυ­µό­µα­στε και το υπεν­θυ­µί­ζου­µε, είναι ότι αυτή η αδυ­να­µία µπο­ρεί και σή­µε­ρα να ανα­πα­ρα­χθεί.

Το γε­νι­κό πλαί­σιο ερµη­νεί­ας της επο­χής, η ονο­µα­σία των αντι­πά­λων που αντι­µε­τω­πί­ζου­µε, έχει πάντα ιδιαί­τε­ρη ση­µα­σία για τα εγ­χει­ρή­µα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Μι­λώ­ντας για τον κα­πι­τα­λι­σµό στην εποχή του ιµπε­ρια­λι­σµού, υπο­χρε­ω­νό­µα­στε να «δεί­χνου­µε µε το δά­χτυ­λο» τον ντό­πια αστι­κή τάξη, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αλλά και να ανα­γνω­ρί­ζου­µε το συ­γκε­κρι­µέ­νο κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­µε­νο -την ερ­γα­τι­κή τάξη και τους λαϊ­κούς συ­µµά­χους της- που µπο­ρεί να ανα­λά­βει την εναλ­λα­κτι­κή: το σο­σια­λι­σµό. Στη θέση αυτών των ακρο­γω­νιαί­ων ανα­φο­ρών, δεν είναι δυ­να­τόν να µπουν αβα­σά­νι­στα κά­ποιες «νέες ιδέες». Τι πε­ρί­που είναι η «τε­χνο­φε­ου­δαρ­χία»; Ποια είναι τα βα­σι­κά κοι­νω­νι­κά στη­ρί­γµα­τά της και ποια κοι­νω­νι­κή δύ­να­µη µπο­ρεί να την ανα­τρέ­ψει; Είναι ο «προ­ο­δευ­τι­σµός» (και ως φο­ρέ­ας του, µια «προ­ο­δευ­τι­κή διε­θνής») µια εναλ­λα­κτι­κή στο σο­σια­λι­σµό και στη διεκ­δί­κη­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης από την εκµε­τάλ­λευ­ση και την κα­τα­πί­ε­ση µέσω της ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας; Υπάρ­χει κάτι στις πρό­σφα­τες κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­µι­κές εξε­λί­ξεις που να µπο­ρού­µε να εκτι­µή­σου­µε ότι «σκό­τω­σε τον κα­πι­τα­λι­σµό»; Υπεν­θυ­µί­ζου­µε ότι το cloud δεν είναι ένας «αι­θέ­ρας»: Πα­τά­ει σε εκα­το­µµύ­ρια χι­λιό­µε­τρα οπτι­κών ινών και κα­λω­δί­ων, σε γι­γά­ντια ερ­γο­στά­σια και ερ­γο­τά­ξια, σε θη­ριώ­δη ερ­γα­σία εκα­το­ντά­δων εκα­το­µµυ­ρί­ων ερ­γα­τών και ερ­γα­ζο­µέ­νων υπαλ­λή­λων και τε­χνι­κών, κάτω από τον έλεγ­χο και την από­λυ­τη εξου­σία «µιας χού­φτας κα­πι­τα­λι­στών» που συσ­σω­ρεύ­ουν αµύ­θη­τα κέρδη και κτη­νώ­δη δύ­να­µη. Τα κέρδη της Amazon δεν τα εξα­σφα­λί­ζει κά­ποιος «αλ­γό­ρι­θµος» αλλά η µι­σθω­τή ερ­γα­σία στα κά­τερ­γα των απο­θη­κών και των κό­µβων στα δί­κτυά της. Και πρό­σφα­τα απο­δεί­χθη­κε ότι αυτός ο κα­πι­τα­λι­στι­κός γί­γα­ντας δεν είναι αµό­λυ­ντος από το µι­κρό­βιο της ερ­γα­τι­κής/απερ­για­κής δρά­σης. Με αυτές τις επι­ση­µάν­σεις δεν υπε­ρα­σπί­ζου­µε έναν συ­ντη­ρη­τι­σµό στην ανά­λυ­ση του σύγ­χρο­νου κα­πι­τα­λι­σµού, αλλά τη στα­θε­ρή γεί­ω­ση στη συ­νέ­χεια του µα­ζι­κού κι­νή­µα­τος για τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση. Που µε­τα­ξύ άλλων θα εµπό­δι­ζε το λάθος να προ­βλη­θεί ξαφ­νι­κά και ξε­κάρ­φω­τα η ιδέα για ένα ηλε­κτρο­νι­κό νό­µι­σµα (ιδέα ήδη πλειο­ψη­φι­κή στις τρά­πε­ζες στη Φραν­κφούρ­τη) ως µια µέ­θο­δος που µας επι­τρέ­πει να ελέγ­ξου­µε ή και να «κά­ψου­µε» τις τρά­πε­ζες…

Το ΜΕ­ΡΑ­25 έχει δώσει στη δη­µο­σιό­τη­τα τα «10 ση­µεία δια­λό­γου» όπου βάζει τις προ­τά­σεις του για ενό­τη­τα δρά­σης, συ­µπε­ρι­λα­µβα­νο­µέ­νης της εκλο­γι­κής συ­νερ­γα­σί­ας. Πρό­κει­ται για 10 κα­τη­γο­ρί­ες θε­µά­των, όπως θα µπο­ρού­σε να αρ­θρώ­νε­ται ένα κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γρα­µµα. Και εδώ πάλι υπει­σέρ­χο­νται κά­ποιες «νέες ιδέες» -όπως τα «συ­νε­ται­ρι­στι­κά-εται­ρι­κά σχή­µα­τα νέου τύπου» («1 µε­το­χή-1 ερ­γα­ζό­µε­νος-1 ψήφος») ως ερ­γα­λεία προς την κα­τά­κτη­ση µιας κά­ποιας «ερ­γα­σια­κής δη­µο­κρα­τί­ας».

Αυτές οι «νέες ιδέες» υπο­λεί­πο­νται σε ακρί­βεια και σα­φή­νεια των πα­ρα­δο­σια­κών µε­τα­βα­τι­κών συν­θη­µά­των του ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος: σαφής και δια­τυ­πω­µέ­νη αντί­θε­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, διεκ­δί­κη­ση της επα­νά­κτη­σης σε δη­µό­σιο έλεγ­χο των ιδιω­τι­κο­ποι­η­µέ­νων µε­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και ορ­γα­νι­σµών, διεκ­δί­κη­ση και πάλη για την ανά­πτυ­ξη των µορ­φών του ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου.

Στην πα­ρού­σα πε­ρί­ο­δο δεν χρεια­ζό­µα­στε ένα κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γρα­µµα ή ένα υπο­κα­τά­στα­τό του. Χρεια­ζό­µα­στε ένα σαφές και συ­γκε­κρι­µέ­νο µε­τα­βα­τι­κό πρό­γρα­µµα πάλης (που θα ενο­ποιεί δυ­νά­µεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και θα απευ­θύ­νε­ται στον κόσµο µε στόχο να τον κι­νη­το­ποιεί). Χρεια­ζό­µα­στε επί­σης µια κα­θα­ρή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, που θα «δε­σµεύ­ει» τις τα­κτι­κές µας στον ορί­ζο­ντα της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης. Και για όλα αυτά χρεια­ζό­µα­στε µια ανοι­χτή και έντι­µη δη­µό­σια πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση που θα πρέ­πει να ξε­δι­πλω­θεί έγκαι­ρα.

Δεν υπάρ­χει αµφι­βο­λία ότι στις ευ­ρω­ε­κλο­γές θα απο­τε­λεί κο­µβι­κό ζή­τη­µα η γρα­µµή σχε­τι­κά µε την ΕΕ. Απέ­να­ντι στη σκλη­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της Κο­µι­σιόν και όλων των ευ­ρω­η­γε­σιών υπάρ­χει, ασφα­λώς, η ανά­γκη να ξε­δι­πλω­θούν συ­γκε­κρι­µέ­νοι αµυ­ντι­κοί αγώ­νες και διεκ­δι­κή­σεις µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων προς άµεσο όφε­λος των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών µαζών. Όµως η πο­λι­τι­κή εµπει­ρία πολ­λών δε­κα­ε­τιών υπο­δει­κνύ­ει ότι το «οι­κο­δό­µη­µα» της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης δεν είναι δυ­να­τόν να αυ­τό-ρυ­θµι­στεί µε την κα­τά­κτη­ση «αρι­στε­ρής» πλειο­ψη­φί­ας µέσα στους ενω­σια­κούς θε­σµούς, ούτε να αντι­µε­τω­πι­στεί συ­νο­λι­κά µε τις µε­θό­δους της µε­ταρ­ρύ­θµι­σης. Η στρα­τη­γι­κή της ρήξης/ανα­τρο­πής είναι απα­ραί­τη­τη. Και αυτό δεν απο­τε­λεί µόνο ένα ταυ­το­τι­κό στοι­χείο όλων των πρα­γµα­τι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­µε­ων στην Ευ­ρώ­πη σή­µε­ρα, δεν είναι µόνο ένα κρί­σι­µο ιδε­ο­λο­γι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό: είναι ανα­γκαί­ος γνώ­µο­νας, ανα­γκαί­ος οδη­γός στην τα­κτι­κή και για την πε­ρί­ο­δο των αµυ­ντι­κών µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων εντός της ΕΕ και ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της. Και στις µέρες που ζούµε, η ρα­τσι­στι­κή-φι­λο­πό­λε­µη και φι­λο­µι­λι­τα­ρι­στι­κή «στρο­φή» της ΕΕ κάνει ανα­γκαία τη σύν­δε­ση αυτής της πάλης µε την άλλη µε­γά­λη πο­λι­τι­κή αιχµή: την πάλη ενά­ντια στο ΝΑΤΟ, τις βά­σεις, τους εξο­πλι­σµούς, τους αντι­δρα­στι­κούς «άξο­νες» στρα­τιω­τι­κο­δι­πλω­µα­τι­κών συ­µµα­χιών κλπ.

Είναι αλή­θεια ότι το ΜΕ­ΡΑ­25 έχει κάνει µια ρι­ζο­σπα­στι­κή προ­γρα­µµα­τι­κή στρο­φή σε ση­µα­ντι­κά θέ­µα­τα όπως η απόρ­ρι­ψη της εξο­ρυ­κτι­κής στρα­τη­γι­κής, η κα­ταγ­γε­λία των «αξό­νων» µε το Ισ­ρα­ήλ και την Αί­γυ­πτο, τα ζη­τή­µα­τα του ρα­τσι­σµού και του σε­ξι­σµού, τα ζη­τή­µα­τα των δη­µο­κρα­τι­κών δι­καιω­µά­των και ελευ­θε­ριών κ.ο.κ. Είναι επί­σης αλή­θεια ότι µαζί του βα­δί­ζει ένας αρι­θµός στε­λε­χών που έχει αντι­µε­τω­πί­σει θε­τι­κά τη δο­κι­µα­σία του 2015 στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όµως µια εκλο­γι­κή συ­µµα­χία µαζί του, όπως και µια συ­στη­µα­τι­κή πο­λι­τι­κή συ­µµα­χία µα­κρού χρό­νου, έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση την κα­λύ­τε­ρη συ­γκρό­τη­ση των δυ­νά­µε­ων της ορ­γα­νω­µέ­νης ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτό το «αντί­βα­ρο» είναι για εµάς µια ανα­ντι­κα­τά­στα­τη πο­λι­τι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση.

Σε αυτή την «πε­ριο­χή» η ει­κό­να δεν είναι καλή.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ βρί­σκε­ται σε προ­φα­νή πο­λι­τι­κή κρίση. Οι επι­δό­σεις της στις εκλο­γές του Μάη/Ιούνη 2023 απέ­δει­ξαν µια πε­ριο­ρι­σµέ­νη κι ευά­λω­τη σχέση µε το ευ­ρύ­τε­ρο ακρο­α­τή­ριο ακόµα και της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Μετά από πολλά χρό­νια κοι­νής µε­τω­πι­κής συ­νύ­παρ­ξης, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ όχι µόνο δεν έχει κα­τορ­θώ­σει να πε­τύ­χει µια ενο­ποί­η­ση σε ανώ­τε­ρο επί­πε­δο, αλλά αντί­θε­τα σή­µε­ρα πα­ρου­σιά­ζει όλο και πιο ση­µα­ντι­κές απο­κλί­σεις µε­τα­ξύ των βα­σι­κών συ­νι­στω­σών της.

Αυτός ο απο­λο­γι­σµός δεν είναι δυ­να­τόν να ξε­πε­ρα­στεί ούτε µέσα από µια σκλή­ρυν­ση του φε­τι­χι­σµού των «πλαι­σί­ων» (των, τάχα, προ­γρα­µµα­τι­κών συ­µφω­νιών που ζυ­γί­ζουν όσο το χαρτί που χρειά­ζο­νται για να γρα­φούν), ούτε µέσα από µια ενί­σχυ­ση του βε­ρµπα­λι­σµού και της τε­χνη­τής υπερ-αι­σιο­δο­ξί­ας του τύπου «ήρθε η ώρα να τους ανα­τρέ­ψου­µε».

Η µε­γα­λύ­τε­ρη απή­χη­ση των ενω­τι­κών πα­ρε­µβά­σε­ων στις δη­µο­τι­κές εκλο­γές δεί­χνει την ανά­γκη για νέα ξε­κι­νή­µα­τα.

Σε αυτή την προ­σπά­θεια ση­µα­ντι­κός ρόλος πέ­φτει στις πλά­τες ορ­γα­νώ­σε­ων που, στο προη­γού­µε­νο διά­στη­µα, απέ­δει­ξαν µια µε­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τό­τη­τα για συ­νερ­γα­σί­ες (Ανα­µέ­τρη­ση, Κ-Σχέ­διο/ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, ΑΠΟ, Ξε­κί­νη­µα κ.ά.). Η τα­κτι­κή δεν µπο­ρεί να ξε­κι­νά από τα κε­ρα­µί­δια προς τα θε­µέ­λια: πρέ­πει άµεσα να συ­γκρο­τη­θεί και να πα­ρου­σια­στεί ένας «πόλος» κοι­νής δρά­σης από τα κάτω, στα κι­νή­µα­τα και στο δρόµο. Πρέ­πει άµεσα να ξε­κι­νή­σει µια δια­δι­κα­σία δη­µό­σιας πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης, µε αντι­κεί­µε­νο το ανα­γκαίο µε­τα­βα­τι­κό πρό­γρα­µµα και τις στρα­τη­γι­κές συ­ντε­τα­γµέ­νες µιας ενω­τι­κής πο­ρεί­ας της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Πρέ­πει σε αυτό το σχέ­διο να διεκ­δι­κη­θεί η συ­µµε­το­χή, και γι’ αυτό να ανα­τε­θεί ρόλος, σε ση­µα­ντι­κό αρι­θµό ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών-στριών και κι­νη­µα­τι­κών οµά­δων, συ­σπει­ρώ­σε­ων κλπ.

Αυτή η προ­σπά­θεια, ασφα­λώς, δεν πρέ­πει να είναι πε­ρί­κλει­στη. Απευ­θύ­νε­ται σε όλο το φάσµα, από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ως τη ΛΑΕ και το ΜΕ­ΡΑ­25. Αυτό το «φάσµα» µπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει την επι­στρο­φή στην πο­λι­τι­κή ενός κό­σµου που έχει βυ­θι­στεί στην εξα­το­µι­κο­ποί­η­ση της απο­χής, µπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει κόσµο που «απε­λευ­θε­ρώ­νει» η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δεν πρέ­πει να αφε­θεί να χαθεί στην απο­γο­ή­τευ­ση.

Προ­φα­νές ση­µείο µέ­τρη­σης είναι η πα­ρέ­µβα­ση στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, µε το µάτι και την προ­σο­χή στην επό­µε­νη µέρα. Εξί­σου προ­φα­νές είναι ότι οι δυ­σκο­λί­ες συ­γκρό­τη­σης είναι µε­γά­λες και ο δια­θέ­σι­µος χρό­νος είναι πε­ριο­ρι­σµέ­νος.

Η γνώµη µας είναι ότι η προ­σπά­θεια πρέ­πει να ξε­κι­νή­σει άµεσα. Αν δεν γίνει εφι­κτή µια ενω­τι­κή και απο­τε­λε­σµα­τι­κή αντι­µε­τώ­πι­ση των ευ­ρω­ε­κλο­γών, θα µεί­νει µια σο­βα­ρή πα­ρα­κα­τα­θή­κη και υπο­δο­µή για την επό­µε­νη ηµέρα. Για την ώρα που ο κό­σµος µας θα έχει να αντι­µε­τω­πί­σει µια στρα­τη­γι­κή κλι­µά­κω­ση της επί­θε­σης της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά