Η Ουάσινγκτον ανακήρυξε το λατινοαμερικάνικο κράτος σε «απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ»

Ο Μπα­ράκ Ομπά­μα ανα­κοί­νω­σε την επι­βο­λή κυ­ρώ­σε­ων σε Βε­νε­ζου­ε­λά­νους αξιω­μα­τού­χους, δη­λώ­νο­ντας πως η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση είναι «πολύ ανή­συ­χη για τις προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης της Βε­νε­ζου­έ­λας να κλι­μα­κώ­σει τον εκ­φο­βι­σμό των πο­λι­τι­κών της αντι­πά­λων». 

Μά­λι­στα. Όπως έγρα­ψε ο δη­μο­σιο­γρά­φος Γκλεν Γκρίν­γουολντ, «όποιος λο­γι­κός άν­θρω­πος είδε ολό­κλη­ρη την κο­ρυ­φή της ιε­ραρ­χί­ας της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να πα­ρα­τά­ει ό,τι έκανε προ­κει­μέ­νου να συμ­με­τά­σχει στο προ­σκύ­νη­μα στο Ριάντ και να τι­μή­σει τους Σα­ου­δά­ρα­βες μο­νάρ­χες, ή όποιος βλέ­πει τα βουνά όπλων και χρη­μά­των που ρέουν προς το κα­θε­στώς στο Κάιρο, δεν μπο­ρεί παρά να γε­λά­σει ακού­γο­ντας Αμε­ρι­κα­νούς αξιω­μα­τού­χους να ανα­κοι­νώ­νουν επι­βο­λή κυ­ρώ­σε­ων για να τι­μω­ρη­θεί η κα­τα­πί­ε­ση της αντι­πο­λί­τευ­σης». Ξε­χνώ­ντας τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, ας δούμε τους βα­σι­κούς συμ­μά­χους των ΗΠΑ στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή που ωφε­λού­νται από γεν­ναία οι­κο­νο­μι­κή-στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια: Είναι το Με­ξι­κό και η Κο­λομ­βία, τα δύο πιο κα­κό­φη­μα κράτη στο ζή­τη­μα της συ­στη­μα­τι­κής κα­τα­πά­τη­σης των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των.

Ωστό­σο, η ανα­κοί­νω­ση των νέων κυ­ρώ­σε­ων (είχαν επι­βλη­θεί και άλλες το Δε­κέμ­βρη του 2014) συ­νο­δεύ­τη­κε από μια ακόμα πιο απί­θα­νη στην υπο­κρι­σία και τη γε­λοιό­τη­τά της ανα­κοί­νω­ση. Η Βε­νε­ζου­έ­λα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται πλέον -με προ­ε­δρι­κό διά­ταγ­μα- «ασυ­νή­θι­στη και σο­βα­ρή απει­λή για την εθνι­κή ασφά­λεια των ΗΠΑ» και ενερ­γο­ποιεί­ται «κα­τά­στα­ση έκτα­κτης εθνι­κής ανά­γκης» για να αντι­με­τω­πι­στεί αυτή η «απει­λή»! 

Το κρά­τος με τις πε­ρισ­σό­τε­ρες πυ­ρη­νι­κές κε­φα­λές στον πλα­νή­τη, με τη με­γα­λύ­τε­ρη πο­λε­μι­κή μη­χα­νή στον πλα­νή­τη, που έχει βά­σεις και ένο­πλες δυ­νά­μεις σε κάθε γωνιά της γης, που έχει ει­σβά­λει σε δε­κά­δες χώρες, που έχει πρω­τα­γω­νι­στή­σει ή υπο­στη­ρί­ξει κα­θε­στω­τι­κές αλ­λα­γές και ανα­τρο­πές κυ­βερ­νή­σε­ων (και το 2002 στή­ρι­ξε το πρα­ξι­κό­πη­μα στη Βε­νε­ζου­έ­λα), «απει­λεί­ται» από τη Βε­νε­ζου­έ­λα! Το εξω­φρε­νι­κό είναι πως στα δυ­τι­κά ΜΜΕ αυτό θε­ω­ρεί­ται φυ­σιο­λο­γι­κό. Δεν βρέ­θη­κε ένας δη­μο­σιο­γρά­φος να ρω­τή­σει την αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία τι ακρι­βώς ετοι­μά­ζει η Βε­νε­ζου­έ­λα: Χρη­μα­το­δο­τεί τρο­μο­κρα­τι­κό χτύ­πη­μα; Απο­κτά πυ­ρη­νι­κά όπλα; Μήπως ορ­γα­νώ­νει ει­σβο­λή σε αμε­ρι­κα­νι­κό έδα­φος; Πραγ­μα­τι­κά ο Ομπά­μα έφτα­σε σε γε­λοιό­τη­τα τον Ρό­ναλντ Ρέι­γκαν που προει­δο­ποιού­σε το αμε­ρι­κα­νι­κό κοινό ότι οι Σα­ντι­νί­στας «απέ­χουν μόλις 2 μέρες από το Τέξας».

Όλοι γνω­ρί­ζου­με τι ακο­λού­θη­σε τότε ενά­ντια στο ρι­ζο­σπα­στι­κό κα­θε­στώς της Νι­κα­ρά­γουα. Όπως επί­σης όλοι γνω­ρί­ζου­με ότι όποτε η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση επι­κα­λεί­ται την «εθνι­κή ασφά­λεια», προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για επί­θε­ση. Και εδώ είναι που το προ­ε­δρι­κό ανα­κοι­νω­θέν παύει να αστείο. Μόλις έναν μήνα πριν, μα­ταιώ­θη­κε το «Μπλε Πρα­ξι­κό­πη­μα» (οι­κο­νο­μι­κός πό­λε­μος - διε­θνής μι­ντια­κή επί­θε­ση - πο­λι­τι­κή απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση - αε­ρο­πο­ρι­κή επί­θε­ση σε επι­λεγ­μέ­νους στό­χους) στο οποίο φέ­ρε­ται να είχε ρόλο η Blackwater (η ιδιω­τι­κή εται­ρεία μι­σθο­φό­ρων που «διέ­πρε­ψε» στο Ιράκ). 

Η κυ­βέρ­νη­ση Μα­δού­ρο έδωσε στη δη­μο­σιό­τη­τα στοι­χεία που δεν γνω­ρί­ζου­με αν είναι επαρ­κή, αλλά «έπει­σαν» όλα τα κράτη της ηπεί­ρου (εκτός ΗΠΑ, Κα­να­δά) που κα­τα­δί­κα­σαν προ­λη­πτι­κά κάθε πι­θα­νή «επι­θε­τι­κή ενέρ­γεια ενά­ντια στην εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση». Κάτι ξέ­ρουν. Προ­σπά­θειες υπο­νό­μευ­σης της κυ­βέρ­νη­σης της Βε­νε­ζου­έ­λας υπάρ­χουν εδώ και 15 χρό­νια, γιατί να μην εντα­θούν τώρα που η λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κή χώρα αντι­με­τω­πί­ζει υπαρ­κτά οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα; Κυ­ρί­ως ξέ­ρουν ότι δεν υπάρ­χει ανα­τρο­πή προ­ο­δευ­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή (φτά­νο­ντας στο κο­ντι­νό 2009 στην Ον­δού­ρα) που να μην είχε τη στή­ρι­ξη των ΗΠΑ. 

Μία μέρα πριν από την ανα­κοί­νω­ση των κυ­ρώ­σε­ων, το πε­ριο­δι­κό «TIME» έγρα­φε πως η πρό­σφα­τη προ­σπά­θεια βελ­τί­ω­σης των σχέ­σε­ων με την Κούβα μπο­ρεί να διευ­κο­λύ­νει το στόχο της «απο­μό­νω­σης του άλλου ρι­ζο­σπα­στι­κού κα­θε­στώ­τος στην ήπει­ρο» (που, προ­σθέ­του­με, είναι πιο ση­μα­ντι­κό «αγκά­θι» για την Ουά­σινγ­κτον και οι­κο­νο­μι­κά, και γε­ω­πο­λι­τι­κά). Βλέ­πο­ντας τις αντι­δρά­σεις στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, ο στό­χος της «απο­μό­νω­σης» μάλ­λον αυ­το­α­κυ­ρώ­θη­κε με αυτήν την ενέρ­γεια της Ουά­σινγ­κτον. Αλλά η αί­σθη­ση ότι ο αμε­ρι­κα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός επι­χει­ρεί να «κλεί­σει μέ­τω­πα» στην πάλαι ποτέ «αυλή» του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επι­βε­βαιώ­νε­ται...