Ιούνιος: μια συνηθισμένη μέρα σε ένα συνηθισμένο δημοτικό σχολείο του 2014...Αλλά ποιος νοιάζεται;

Τε­λειώ­νει η σχο­λι­κή χρο­νιά και οι αί­θου­σες, οι αυλές, οι διά­δρο­μοι ξε­χει­λί­ζουν από παι­δι­κές φωνές, τρα­γού­δια, σχέ­δια, χρώ­μα­τα, πρό­βες, παι­χνί­δια στην αυλή, μου­σι­κές και γέλια, πολλά γέλια, γιατί τα παι­διά ευ­τυ­χώς μπο­ρούν ακόμα να χαί­ρο­νται! Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Μι­κροί μπό­μπι­ρες κρυ­φο­κοι­τά­ζουν κρυμ­μέ­νοι πίσω από το χέρι των γο­νιών τους το νέο τους σχο­λείο και μας χα­ρί­ζουν δι­στα­κτι­κά χα­μό­γε­λα. Οι δά­σκα­λοι αγω­νιούν να τε­λειώ­σουν την ύλη, να ετοι­μά­σουν τις γιορ­τές, να πα­ρου­σιά­σουν τα προ­γράμ­μα­τα, να τα προ­λά­βουν όλα. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Ο Γιάν­νης βάζει στους τοί­χους τα τα­μπλό με τα φυτά και τα βό­τα­να και ψά­χνει την ασφά­κα και την ελιά που χά­θη­καν. Η Κλη­με­ντία με φω­νά­ζει να δω το χο­ρευ­τι­κό της πρώ­της μας, η Χρι­στί­να ρω­τά­ει αν φτά­νουν τα χρή­μα­τα του σχο­λεί­ου να εκτυ­πώ­σου­με πί­να­κες ζω­γρα­φι­κής για την Ει­ρή­νη, ο Χρή­στος πιά­νει πού και πού και την κι­θά­ρα του και μας χα­ρί­ζει νότες, ενώ η ει­κο­σιε­ξά­χρο­νη Αση­μί­να μας ανα­ρω­τιέ­ται πικρά αν και του χρό­νου θα είναι σε σχο­λείο και σε ποιο μέρος της Ελ­λά­δας. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Αύριο είναι η Πα­γκό­σμια Ημέρα Πε­ρι­βάλ­λο­ντος και φυ­τέ­ψα­με λου­λού­δια και βό­τα­να μέσα σε παλιά κα­λά­θια, σε σκι­σμέ­να πα­πού­τσια, στο παλιό ζω­γρα­φι­σμέ­νο κα­σε­λά­κι, στο μπου­ρί της σό­μπας και εί­πα­με ότι όλα και όλοι αξί­ζουν μια δεύ­τε­ρη ζωή. Η ομορ­φιά είναι πα­ντού γύρω μας. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Οι μα­θη­τές της έκτης φτιά­χνουν τα μαλ­λά­κια τους και φω­το­γρα­φί­ζο­νται με θέα τη θά­λασ­σα και τον κήπο μας για τα ανα­μνη­στι­κά του Συλ­λό­γου, έτοι­μοι για το γυ­μνά­σιο και για την εφη­βεία τους. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Η Αστρι­νιά αφή­νει τα πι­νέ­λα της με τα παι­διά του ολο­ή­με­ρου και με ρω­τά­ει: «Εγώ θα φύγω του χρό­νου απ’ το σχο­λείο; Πού να πάω; ». Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Η μικρή Κα­τε­ρί­να τρέ­χει κάθε πρωί να μ’ αγκα­λιά­σει και με ρω­τά­ει συ­νέ­χεια τον τε­λευ­ταίο καιρό: «Πού είσαι, κυρία, είσαι καλά; Γιατί δεν έρ­χε­σαι σχο­λείο;» Τι να πω στη μι­κρού­λα;

Αγω­νί­ζο­μαι, Κα­τε­ρι­νά­κι μου, γιατί όλα αλ­λά­ζουν. Δεν θέ­λουν αυτά τα σχο­λεία και τέ­τοιους δα­σκά­λους. Σκορ­πί­ζουν φόβο και ζη­τούν υπο­τα­γή. Μι­λούν για την εκ­παί­δευ­ση με νού­με­ρα και δεί­κτες, με εκ­θέ­σεις και σχέ­δια, γιατί θέ­λουν το ση­με­ρι­νό σχο­λείο να αλ­λά­ξει γρή­γο­ρα, αφού δεν ται­ριά­ζει στις επι­διώ­ξεις τους. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Δη­μό­σιο και δω­ρε­άν σχο­λείο για όλα τα παι­διά είναι μια πα­ρω­χη­μέ­νη, ανα­χρο­νι­στι­κή και επι­ζή­μια πο­λυ­τέ­λεια την εποχή των μνη­μο­νί­ων. Σχο­λεία κλει­στά, σχο­λεία σε κα­τη­γο­ρί­ες, μα­θη­τές πε­λά­τες, δά­σκα­λοι απο­λυ­μέ­νοι και ακρι­βά ιδιω­τι­κά για όλα τα γού­στα. Φτια­σι­δω­μέ­νες και πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νες εκ­παι­δευ­τι­κές αλ­λα­γές με φιο­ρι­τού­ρες δα­νει­σμέ­νων ευ­ρω­παϊ­κών συ­στη­μά­των, εκ­παι­δευ­τι­κά κου­πό­νια και προ­γράμ­μα­τα πλη­ρω­μέ­να από το ΕΣΠΑ. Στην Ελ­λά­δα του 2014 που εξαι­τί­ας της κρί­σης και των οι­κο­νο­μι­κών δυ­σκο­λιών το 30% των παι­διών εγκα­τέ­λει­ψε το σχο­λείο. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Θέ­λουν μελ­λο­ντι­κούς ερ­γα­ζό­με­νους  που δεν θα έχουν καμία γνώση και μόρ­φω­ση, ώστε να μη μι­λούν για τί­πο­τα. Στο τέλος να μην έχουν κι ελ­πί­δα. Γιατί το μά­θη­μά τους λέει ότι τα πάντα εξα­γο­ρά­ζο­νται με χρή­μα­τα. Η αλ­φα­βή­τα τους αρ­χί­ζει από την υπο­τα­γή και τε­λειώ­νει στον ωχα­δερ­φι­σμό, ενώ η δικιά μας αρ­χί­ζει από το Α, με την αξιο­πρέ­πεια, την αλή­θεια, την αγάπη και τον αγώνα για το σχο­λείο και τα παι­διά, για την κοι­νω­νία και τη ζωή μας. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Αύριο θα λείπω πάλι, Κα­τε­ρι­νά­κι μου, θα κάνω και πάλι απερ­γία για την αξιο­λό­γη­ση. Ολό­κλη­ρη τη χρο­νιά αγω­νι­ζό­μα­στε γι’ αυτό όλοι οι δά­σκα­λοι, ο κα­θέ­νας με τον τρόπο του. Τους δη­λώ­νου­με ότι δεν μπο­ρούν να επι­βά­λουν αυτή την αξιο­λό­γη­ση, για να απο­λύ­ουν συ­να­δέλ­φους, για να κλεί­νουν σχο­λεία. Να φυ­λα­κί­ζουν την παι­δα­γω­γι­κή ελευ­θε­ρία και να δη­μιουρ­γούν συν­θή­κες γα­λέ­ρας σε χώ­ρους δη­μο­κρα­τι­κής έκ­φρα­σης. Να ρί­χνουν τα σχο­λεία στο ρινγκ του αντα­γω­νι­σμού για μα­θη­τές-πε­λά­τες και ζη­τού­με­νο τα χρή­μα­τα χο­ρη­γών. Να δη­μιουρ­γούν κου­κου­λο­φό­ρους ανά­με­σά μας. Αλλά ποιος νοιά­ζε­ται;

Θέ­λου­με ν’ ανοί­ξου­με κι άλλα σχο­λεία, χρεια­ζό­μα­στε κι άλ­λους εκ­παι­δευ­τι­κούς, ονει­ρευό­μα­στε και πα­λεύ­ου­με για ένα αλ­λιώ­τι­κο, σχο­λείο σύγ­χρο­νο, δη­μιουρ­γι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό κα αν­θρώ­πι­νο, χωρίς εκ­πτώ­σεις στα μορ­φω­τι­κά αγαθά. Ονει­ρευό­μα­στε σχο­λεία που θα δια­μορ­φώ­νουν ενερ­γούς πο­λί­τες, με γνώση κι αυ­το­πε­ποί­θη­ση, πο­λί­τες που θα σκέ­φτο­νται και θα δρουν συλ­λο­γι­κά.

Γι’ αυτό πρέ­πει όλοι να νοια­ζό­μα­στε.

Όσο για μένα, που δεν μου απο­μέ­νει τί­πο­τα άλλο πια  εκτός  από τον αγώνα μου  και από το να μοι­ρα­στώ αυτές τις αλή­θειες μαζί σας, σας καλώ να αγω­νι­στού­με όλοι μαζί απέ­να­ντι σ’ αυτό το σύ­στη­μα που μας δεί­χνει απει­λη­τι­κά τα δό­ντια του και μας επι­βάλ­λει την τε­ρα­τώ­δη εξου­σία του. Αν τα κα­τα­φέ­ρουν και πα­ραι­τη­θούν κι άλλοι διευ­θυ­ντές, αν τα κα­τα­φέ­ρουν και φο­βί­σουν όσους αντι­στέ­κο­νται, αν σπεί­ρουν την ητ­το­πά­θεια και πε­ρά­σουν πα­ντού τη λο­γι­κή του «εντέλ­λε­σθε», τότε αλί­μο­νο στις γε­νιές που ακο­λου­θούν.

Γιατί η Παι­δεία είναι υπό­θε­ση όλων μας. 

* Διευ­θύ­ντρια, Δ.Σ. Πα­ρα­λί­ας Βέρ­γας, Κα­λα­μά­τα