ΗΠΑ: Ένα χρόνο αργότερα και διπλά τσαντισμένες

Το τεράστιο μέγεθος των διαδηλώσεων –η συνολική συμμετοχή ήταν μικρότερη από αυτή του περασμένου έτους των περίπου 3,5 εκατομμυρίων διαδηλωτών, επρόκειτο για τη μεγαλύτερη μονοήμερη διαμαρτυρία στην ιστορία των ΗΠΑ, αλλά όχι πολύ μικρότερη- αιφνιδίασε οργανωτές και ακτιβιστές με πολυετή πείρα. Κατέβηκαν μέχρι και 300.000 άνθρωποι στο Σικάγο, 200.000 στη Νέα Υόρκη σύμφωνα με την επίσημη καταμέτρηση, αλλά η συμμετοχή ήταν κατά πάσα πιθανότητα διπλάσια, μισό εκατομμύριο στο Λος Άντζελες, 65.000 στο Σαν Φρανσίσκο και 50.000 κατά μήκος του κόλπου στο Όκλαντ.

Μικρότερες πόλεις και χωριά, συμπεριλαμβανομένων και παραδοσιακών προπύργιων των Ρεπουμπλικάνων, συμμετείχαν δυναμικά: περίπου 8.000 στην Ομάχα της Νεμπράσκα, για παράδειγμα..

Στην πόλη της Νέας Υόρκης, κατέβηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που χρειάστηκαν ώρες για να ξεκινήσει να κινείται το πίσω μέρος της πορείας. Οι παράπλευροι δρόμοι που τροφοδοτούσαν την κύρια αρτηρία ήταν γεμάτοι με κόσμο που περίμενε ώρες για να εισέλθει στο κορμό της διαδήλωσης.

Όπως και πέρυσι, στις διαδηλώσεις συμμετείχαν κυρίως άτομα, οικογένειες και παρέες φίλων που αυτό-οργανώθηκαν με προσωπική τους πρωτοβουλία για να διαδηλώσουν, και όχι μέσα από συντεταγμένα, οργανωμένα μπλοκ. Όπως και πέρυσι, αυτοσχέδια πλακάτ εξέφρασαν τα πολλά μηνύματα που γυναίκες και άνδρες ήθελαν να στείλουν μετά από ένα χρόνο που υπομένουν την διακυβέρνηση Trump.

Αυτό ήταν κάτι που οι επικεφαλής διοργανωτές των Διαδηλώσεων των Γυναικών σε εθνικό επίπεδο είχαν ελπίσει ότι θα περιοριζόταν.

Αρχικά, οι κινητοποιήσεις του 2018 υποτίθεται ότι θα επικεντρώνονταν σε ένα συνέδριο του Λας Βέγκας, με θέμα "Δύναμη στις Κάλπες", αντικατοπτρίζοντας την έμφαση που δίνονταν στην προώθηση μιας διαδικασίας συγκέντρωσης ψήφων για τους υποψήφιους των Δημοκρατικών το 2018. Αυτό στόχευε στο να "αξιοποιήσει τη συλλογική μας ενέργεια για την υποστήριξη των πολιτικών και των υποψηφίων που αντικατοπτρίζουν τις αξίες μας ", ανέφερε ο ιστότοπος.

Αλλά η πλάστιγγα έγειρε προς την αντίθετη πλευρά, καθώς ασκήθηκε πίεση απ’ τον κόσμο που ήταν αποφασισμένος να εκδηλώσει την αηδία του για τον Trump στις πόλεις όπου ζει. Όπως και πέρυσι, όταν οι παραδοσιακές φιλελεύθερες οργανώσεις υπολείπονταν σε δράση, νεότερες ή ανεξάρτητες ακτιβίστριες ανέλαβαν δράση για να εξασφαλίσουν ότι θα γινόταν Διαδήλωση Γυναικών 2018.

Φυσικά, το "Δύναμη στις Κάλπες" ήταν κεντρικό μήνυμα όπου έγιναν διαδηλώσεις. Δεν ήταν πιθανό να γίνει κάτι διαφορετικό, με δεδομένα αφενός το μίσος για τον Trump και αφετέρου την ελπίδα για την εμφάνιση μιας συνεπούς εναλλακτικής πρότασης από την πλευρά των Δημοκρατικών, παρά το μακρύ κατάλογο με τις προδοσίες που έχει διαπράξει αυτό το κόμμα.

Όμως, για κάθε πικέτα που έλεγε «Αρπάξτε τον απ’ τις κάλπες» (“Grab him by the polls”), υπήρχαν δύο ή τρεις ή πέντε ή δέκα φορές περισσότερες σχετικά με επείγοντα πολιτικά ζητήματα - τα δικαιώματα των μεταναστών και την υπεράσπιση των DREAMers, την αντίσταση στην ισλαμοφοβία, το ζήτημα της σεξουαλικής βίας, το άνοιγμα του θέματος του ρατσισμού και πολλά άλλα- γύρω από τα οποία θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα διαφορετικό είδος αντίστασης.

Σε ορισμένες πόλεις, οι διοργανωτές προσπάθησαν να αποκλείσουν κάποιες συμμετοχές από τις φετινές διαδηλώσεις. Στο Λος Άντζελες, μια Παλαιστινιακή ομάδα απέσυρε την υποστήριξή της προς την τοπική πορεία σε διαμαρτυρία για το ότι η ηθοποιός Scarlett Johansson, που είναι γνωστή για την αντίθεσή της προς την εκστρατεία μποϊκοτάζ, αποκλεισμού και κυρώσεων κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ, βρισκόταν στον κατάλογο των ομιλητών.

Στη Φιλαδέλφεια, οι διοργανωτές, κατόπιν διαπραγματεύσεων με την αστυνομία, ανακοίνωσαν "αυξημένα μέτρα ασφάλειας", στα οποία συμπεριλαμβάνονταν έλεγχοι σε τσάντες και ανιχνευτές μετάλλων. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι διοργανωτές σε άλλες πόλεις στάθηκαν ρητά ενάντια σε μέτρα ασφαλείας που θα περιόριζαν τη συμμετοχή, ιδιαίτερα των μη-λευκών ανθρώπων.

Αλλά αυτές οι διαφωνίες, αν και σημαντικές, ήρθαν σε αντίθεση με τις διαθέσεις του κόσμου στη μια πόλη μετά την άλλη, σύμφωνα με όλες τις αναφορές. Το πνεύμα αλληλεγγύης κυριάρχησε, με τα πλήθη να φωνάζουν συνθήματα εναντίον του Τράμπ, υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών, κατά της ρατσιστικής βίας και υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Παρά τις προσπάθειες των διοργανωτών να περιορίσουν το μήνυμα ώστε να αφορά μόνο τις προσεχείς εκλογές, μια εντυπωσιακή καταγραφή των γεγονότων από ένα κεντρικό ειδησεογραφικό πρακτορείο της Φιλαδέλφειας, είναι ενδεικτική των συναισθημάτων των ανθρώπων που συμμετείχαν:

«Το Σάββατο μια άγνωστη γυναίκα αποκάλεσε τη Stacy Shilling "ηρωίδα" της. Δεκάδες άλλοι ζητούσαν να βγάλουν μια φωτογραφία της. Αυτό έγινε επειδή η Shilling φορούσε ένα καπέλο με την επιγραφή "Διαδήλωση των Γυναικών Φιλαδέλφειας" και είχε κρεμάσει μια ταμπέλα γύρω από το λαιμό της που έγραφε: "Κανείς δεν ρωτά τι φορούσε ο βιαστής μου".

"Ξαναβρήκα τη φωνή μου," είπε η Shilling. "Και θέλω να βοηθήσω και άλλες γυναίκες να βρουν και τη δική τους φωνή".»

Στην Ουάσινγκτον, το πλήθος ήταν μικρότερο από το περυσινό τεράστιο πλήθος των 500.000 διαδηλωτών -αλλά πολύ μεγαλύτερο από το πλήθος που μαζεύτηκε για να πανηγυρίσει την ορκωμοσία του Trump το 2017.

Αλλά, φυσικά, αυτό δεν σταμάτησε τον Trump από το να χλευάσει τις διαδηλώσεις στο Twitter, γράφοντας ότι ήταν "Ωραίος ο καιρός σε όλη τη σπουδαία χώρα μας, μια τέλεια μέρα για όλες τις γυναίκες να διαδηλώσουν. Βγείτε στους δρόμους τώρα, για να γιορτάσετε τα ιστορικά ορόσημα και τη χωρίς προηγούμενο οικονομική επιτυχία και τη δημιουργία πλούτου που πραγματοποιήθηκε τους τελευταίους 12 μήνες".

Αν ο Trump δεν υποχρεωθεί να καταπιεί τα λόγια του, θα έπρεπε κάποιος να τον υποχρεώσει. "Ο κόσμος ήταν έξαλλος πέρυσι και είναι έξαλλος και φέτος", δήλωσε στο Associated Press η Tamika Mallory, συμπρόεδρος της επιτροπής Διαδηλώσεων των Γυναικών.

Στην καρδιά αυτού του θυμού βρίσκεται η εκστρατεία #MeToo κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης και της βίας, η οποία ξεκίνησε πριν από αρκετούς μήνες. Αναφορές σ` αυτήν έβλεπες παντού στις πορείες. Ένα πανώ στη διαδήλωση της Νέας Υόρκης προειδοποιούσε "το #MeToo έρχεται να σας πιάσει".

Στο Σαν Φρανσίσκο, όπου κατέβηκαν 65.000 άνθρωποι, η 16χρονη διαδηλώτρια Joan, έκανε μια συγκλονιστική ομιλία για το λόγο για τον οποίο θέλησε να διαδηλώσει: «Με βίασαν, έπεσα θύμα κατηγοριών καθ` όλη τη διάρκεια του Γυμνασίου – Λυκείου και αυτό με κατέστρεψε. Αλλά θα συνεχίσουμε να πιέζουμε και να αγωνιζόμαστε. Και απλά έχω κουραστεί από αυτή την κατάσταση».

"Ήμασταν εδώ πέρυσι και είμαστε πάλι εδώ φέτος και τα πράγματα δεν έχουν βελτιωθεί", δήλωσε μια άλλη διαδηλώτρια ονόματι Μαρία, η οποία μίλησε για την ανάγκη διαρκούς οργάνωσης προκειμένου να υπάρξει μόνιμη αλλαγή. "Το κλειδί είναι η καθημερινή μας παρουσία. Δεν αρκεί το να πάει κανείς σε κάνα δυο διαδηλώσεις - πρέπει να είμαστε παρόντες και για τον εαυτό μας και για τους άλλους και να συνεχίσουμε να δίνουμε αυτή τη μάχη οπουδήποτε και αν μας οδηγήσει".

Για άλλες-ους, υπήρξε μια αίσθηση συλλογικής ανακούφισης για το ότι οι γυναίκες αρχίζουν επιτέλους να μιλάνε για τις εμπειρίες τους. Όπως συνόψισε η διαδηλώτρια στο Σαν Φραντσίσκο Λουζ Πέρεζ:

Όταν ξεπήδησε η εκστρατεία #MeToo, φοβόμουν ότι οι γυναίκες δεν θα λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη και φοβόμουν για την απογοήτευση που θα προκαλούσε κάτι τέτοιο. Γι' αυτό είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε σκληρά και να συνεχίσουμε να μιλάμε γι` αυτό με τους συναδέλφους, τους φίλους, την οικογένεια, τους άνδρες, νέους και ηλικιωμένους και να τους πούμε: "Η ζωή είναι διαφορετική μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας".

Στο Σιάτλ, όπου περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, τα μέλη της ομάδας "Εξαφανισμένες και Δολοφονημένες Ιθαγενείς Γυναίκες" τέθηκαν επικεφαλής της πορείας και ένα από τα μεγαλύτερα μπλοκ ήταν της Αναπαραγωγικής Δικαιοσύνης, που οργανώθηκε από την ομάδα Προστασίας Κλινικών του Σιάτλ, τη Νομική Φωνή και το Σύνδεσμο Δικαιοσύνης Φύλου, μεταξύ άλλων.

Ίσως η πιο συγκινητική εικόνα προήλθε από μια πορεία στην Καναδική πόλη του Whitehorse στο Yukon. Κρατώντας ψηλά ένα κόκκινο φόρεμα για να τιμήσει τη μνήμη των ιθαγενών γυναικών που εξαφανίστηκαν, δολοφονήθηκαν ή έπεσαν θύματα σεξουαλικής επίθεσης, μια ομάδα διαδήλωσε μέσα στα χιόνια σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός.

Το κύμα της εκστρατείας #METOO το οποίο συνέχισε να δίνει φωνή τους τελευταίους μήνες στο βαθύ θυμό για τις σεξουαλικές επιθέσεις, ανοίγει μια μεγαλύτερη συζήτηση για την ανάγκη κοινωνικής αλλαγής.

Αυτή η αίσθηση της συλλογικής αδικίας υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα του σεξισμού: φτάνει στην ανάγκη της υπεράσπισης των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων και του αγώνα για δικαιοσύνη στο χώρο εργασίας και για ίση αμοιβή. Στον αγώνα για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ. Για να οικοδομηθεί ο αντιρατσιστικός αγώνας και ο αγώνας για την καταπολέμηση της αστυνομικής βαρβαρότητας -εν ολίγοις, να σταθούμε αλληλέγγυοι εναντίον της καταπίεσης σε όλες τις μορφές της.

Πολλοί άνθρωποι στις διαδηλώσεις σκόπιμα υπογράμμισαν την ανάγκη να οικοδομηθεί η αντίληψη ότι τραύμα σε έναν είναι τραύμα για όλους.

"Πολέμα την άγνοια, όχι τους μετανάστες", έγραφε ένα πλακάτ που κουβαλούσε η τρανς ακτιβίστρια Janet Mock στη διαδήλωση του Λος Άντζελες. Μια άλλη φωτογραφία από την ίδια πορεία έδειχνε νεαρές γυναίκες να κουβαλάνε πλακάτ υπέρ ενός «διατομικού» (Intersectional, όρος που περιγράφει την άρνηση πλήρους διαχωρισμού μεταξύ των διαφόρων μορφών καταπίεσης) φεμινισμού και αλληλεγγύης: «Πραγματοποιούμε πορεία για ΟΛΕΣ τις γυναίκες: Μαύρες, μετανάστριες, μουσουλμάνες, ανάπηρες, φτωχές, ΛΟΑΤ. Ο αληθινός φεμινισμός είναι intersectional».

Στη Νέα Υόρκη, ένα μπλοκ για την «Απελευθέρωση της Ahed Tamimi» ανέδειξε την περίπτωση της Παλαιστίνιας έφηβης που φυλακίστηκε επειδή υπερασπίστηκε την οικογένειά της ενάντια στη βιαιότητα του ισραηλινού απαρτχάιντ -και υπογράμμισε ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών πρέπει να απλωθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Αυτά είναι ορατά παραδείγματα του βαθέματος της πολιτικής συνείδησης για ένα στρώμα ανθρώπων που δραστηριοποιούνται μέσω της εκστρατείας #MeToo και του σημερινού αντι-Trump αισθήματος, και οι οποίοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να κινητοποιηθούν επειδή το διακύβευμα είναι μεγάλο -όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά για όλους όσους πέφτουν θύματα περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσης.

Στη Βοστώνη, όπου 5.000 διαδηλωτές-τριες συγκεντρώθηκαν στο Cambridge Common, μαθήτριες-τες Γυμνασίου-Λυκείου, οικογένειες κ.ά. κουβαλούσαν πλακάτ που έλεγαν «Αν δεν είναι intersectional, δεν είναι φεμινισμός», «Είμαστε όλοι DREAMers» και «Να μπει τέλος στη μαζική φυλάκιση και τις ατιμώρητες δολοφονίες των μη-λευκών».

Μια από τις ομιλίες που ηλέκτρισαν περισσότερο εκείνη τη μέρα δόθηκε από μια γυναίκα από την Εκστρατεία των Φτωχών, η οποία υποστήριξε το όραμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για τη σύνδεση του ρατσισμού, του μιλιταρισμού και του υλισμού με τον αγώνα για τη σεξουαλική απελευθέρωση.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, νέα παιδιά πήραν το προβάδισμα, όπως στο Μονπελιέ του  Βερμόντ, όπου 3.000 άνθρωποι κινητοποιήθηκαν σε μια "Διαδήλωση για το Μέλλον Μας" που διοργάνωσαν μαθήτριες-τες μέσης εκπαίδευσης.

Άλλες διαδηλώτριες-τες ανήκαν σε μια προηγούμενη γενιά που είχε αγωνιστεί στο παρελθόν, αλλά τώρα αισθάνονται την υποχρέωση να ξαναβγούν στους δρόμους. «Είμαι ηλικιωμένη», δήλωσε η 63χρονη Debbie Droke στο σταθμό NPR στην Ουάσινγκτον. "Το έκανα αυτό στη δεκαετία του '70. Βάδιζα μαζί με τη Γκλόρια Στάινεμ. Και ποτέ δεν φαντάστηκα ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια ότι θα έπρεπε να το ξανακάνω για να υπερασπισθώ τα δικαιώματα των γυναικών".

Σε κάθε διαδήλωση, βέβαια, υπήρχαν συνθήματα σχετικά με την καθαίρεση του Τραμπ και των Ρεπουμπλικάνων –τα οποία αποτυπώνονταν όχι μόνο από το θέμα «Δύναμη στις Κάλπες» που είχαν πολλές διαδηλώσεις και το συνέδριο στο Λας Βέγκας, αλλά και σε αρκετά πλακάτ.

Σε συνοδεία των παραπάνω ήταν η ώθηση υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος. Στο Σικάγο, ο Δημοκρατικός δήμαρχος Rahm Emanuel -ο οποίος έχει ηγηθεί της επίθεσης στα σχολεία του Σικάγου και στο υπό γυναικεία ηγεσία Σωματείο Εκπαιδευτικών του Σικάγο, και έχει υπό τις εντολές του μια αστυνομική δύναμη που συνηθίζει να βιαιοπραγεί κατά μη-λευκών νεολαίων- διακήρυξε ότι ήταν "υπερήφανος που συμμετέχει" στην πορεία.

Πολλές-οι διαδηλώτριες-ες έδειχναν ενθουσιασμό και για τις διαδηλώσεις στους δρόμους και για τη συμμετοχή στις εκλογές -παρά το παρελθόν αθετημένων υποσχέσεων και  προδοσιών του Δημοκρατικού Κόμματος.

Για τους σοσιαλιστές και άλλους ριζοσπάστες που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις, αυτό το ζήτημα μπορεί να αποτελέσει μια διαρκή συζήτηση με συναδέλφους, φίλους και συγγενείς. Το ίδιο ισχύει και για τις ενέργειες των διοργανωτών -για παράδειγμα στο Λος Άντζελες και τη Φιλαδέλφεια- που οδήγησαν στον αποκλεισμό κάποιων φωνών από το μήνυμα των διαδηλώσεων. Οτιδήποτε περιορίζει τους αγώνες μας και δημιουργεί εμπόδια στην αλληλεγγύη θα πρέπει να μας βρει αντίθετους.

Αλλά είναι σημαντικό για την Αριστερά να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει ερωτήματα και να διαμορφώνει δράσεις σαν κι αυτές στους δρόμους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, βοηθώντας στο να υποστηριχτούν πολιτικές που στέκονται ενάντιες στους διαχωρισμούς και τη μισαλλοδοξία.

Ήταν σημαντικό, για παράδειγμα, ότι η Αριστερά στη Νέα Υόρκη βοήθησε στο να ηγηθεί μία φιλοπαλαιστινιακή οργάνωση στη Διαδήλωση των Γυναικών.

Στη Βοστώνη, η παρουσία σοσιαλιστών και αριστερών ακτιβιστών αποδείχθηκε κρίσιμη όταν 20 μέλη της ακροδεξιάς ομάδας «Αντίσταση στο Μαρξισμό» επιχείρησαν να διαδηλώσουν περνώντας μέσα από το Cambridge Common με συνθήματα μίσους που επικαλούνταν τη «σωτηρία» των γυναικών από την «παράνομη μετανάστευση» και το νόμο της Σαρία.

Αρχικά, υπήρξε σύγχυση ανάμεσα στον κόσμο σχετικά με το αν θα έπρεπε ή όχι να αγνοήσουν αυτήν την ομάδα και τα συνθήματα μίσους. Όμως, οι αριστεροί αγωνιστές συγκέντρωσαν αμέσως κόσμο και μετά από έντονη και ηχηρή αντιπαράθεση, οι φανατικοί μισαλλόδοξοι έβαλαν την ουρά στα σκέλια και έφυγαν, αποδεικνύοντας τη σπουδαιότητα του να μην παραχωρείται πολιτικός χώρος στη δεξιά.

Η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να παραιτηθεί από την ευθύνη της συμμετοχής όταν ο κόσμος θέλει να αναλάβει δράση για να αντιταχθεί στον Τράμπ και στην απαίσια πραγματικότητα του στάτους κβρο που επικρατεί στην Αμερικανική πολιτική. Υπάρχουν σημαντικές συζητήσεις, που ξεκινούν με το τι άλλο μπορεί να γίνει πέρα από τις ημέρες διαδήλωσης, όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές, όπως του Σαββάτου. Και το συμβατικό μήνυμα που πολλοί διοργανωτές προσπάθησαν να επιβάλουν στις Διαδηλώσεις των Γυναικών δεν εκφράζει όλους-ες εκείνους-ες που κινητοποιήθηκαν για να συμμετάσχουν.

Πριν από ένα χρόνο, η αριστερή συγγραφέας Keeanga-Yamahtta Taylor αμφισβήτησε μια αντίδραση από μερίδα της Αριστεράς στις τεράστιες διαδηλώσεις του περασμένου έτους:

«Οι φιλελεύθεροι γίνονται ριζοσπάστες μέσα από τις δικές τους απογοητευτικές εμπειρίες από το σύστημα, αλλά και μέσω της εμπλοκής τους με ανθρώπους που είχαν γίνει ριζοσπάστες πριν από αυτούς. Έτσι, όταν οι ριζοσπάστες που έχουν ήδη καταλήξει σε κάποια σημαντικά συμπεράσματα σχετικά με την ανεπάρκεια των υπαρκτών συστημάτων, κοροϊδεύουν, ειρωνεύονται ή απαξιώνουν όσους δεν έχουν κατορθώσει να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο συνείδησης, δεν βοηθούν κανέναν».

Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε εάν μόνο ένα μέρος από τη δύναμη και την ενέργεια που είδαμε να επιδεικνύεται το περασμένο Σάββατο επιστρατεύονταν στον αγώνα για το σταμάτημα των απελάσεων και των επιδρομών όποτε το Αλλοδαπών εισβάλει στις γειτονιές μας. Την υπεράσπιση των κλινικών αμβλώσεων όποτε η Δεξιά επιχειρεί να τις κλείσει. Την οικοδόμηση μαζικής αντίστασης όταν οι Ρεπουμπλικάνοι περνάνε νόμους όπως αυτόν για τις γιγαντιαίες φοροαπαλλαγές στους πλούσιους.

Ένα χρόνο μετά την ορκωμοσία Trump, η αντίθεση στο μίσος και στις αντιδραστικές ιδέες είναι ισχυρή, τροφοδοτούμενη από το φαινόμενο #MeToo που βρίσκει νέες μορφές έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου και το να κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους.

Τώρα το καθήκον μας είναι να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση των δεσμών μεταξύ των διαφορετικών προβλημάτων και αγώνων που είδαμε το περασμένο Σάββατο -και να οργανώσουμε την αντίσταση τους προσεχείς μήνες.

Οι Caty Caldwell, Nisha Cirino, Paul Fleckenstein, Kristen Martin, Natalia Tylim, Melanie West και Jenna Woloshyn συνέβαλαν σε αυτό το άρθρο.