Για τρείς βδομάδες τώρα οι εργαζόμενοι/ες στα ξενοδοχεία Marriott είναι σε απεργία.
Δεν είναι μόνοι/ες τους σ’ αυτόν τον αγώνα. Καθημερινά περπατάνε μαζί τους μπροστά απ’ τα ξενοδοχεία ,έστω και για μία ώρα, δεκάδες αλληλέγγυοι/ες στις αλυσίδες με τις πικέτες τους. Στην πανεθνική μέρα δράσης (20/10) μαζί τους βρέθηκαν, με τα συνδικάτα τους, δασκάλες/οι, οδηγοί, ηλεκτρολόγοι, εργαζόμενοι/ες συγκοινωνιών, εργαζόμενοι στα λιμάνια, στα πανεπιστήμια και πολλοί/ες άλλοι/ες. Γιατί δεν είναι οι μόνοι/ες σε αγώνα. Από τις μεγάλες απεργίες των δασκάλων φέτος την άνοιξη μέχρι τις πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην υποψηφιότητα του Cavanaugh για το ανώτατο δικαστήριο, έχουν γίνει δεκάδες άλλες μικρότερες, αλλά εξίσου σημαντικές. Μέσα στα δύο χρόνια της προεδρίας Τραμπ ένας στους πέντε αμερικανούς έχει πάρει μέρος σε κάποια διαδήλωση, το 20% για πρώτη φορά («Washington Post» 6/4).
Το άρθρο του David Bacon για την απεργία στα Marriott με πολύ άμεσο τρόπο αναδεικνύει σημαντικά στοιχεία αυτής της γενικότερης εικόνας. Οι φωτογραφίες του μάλιστα είναι γεμάτες ψυχή! Το πρόσωπο της εργατικής τάξης!
Τρεις εβδομάδες σε απεργία είτε θα αποδυναμώσει μια απεργία, είτε θα την καταστήσει ισχυρότερη. Αλλά οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία Marriott σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ δεν δείχνουν να θέλουν να επιστρέψουν στην εργασία τους σύντομα, τουλάχιστον όχι χωρίς να λύσουν τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν την απεργία. Αντ’ αυτού, ο θόρυβος στις απεργιακές φρουρές γίνεται όλο και πιο δυνατός. Οι εργαζόμενοι χτυπούν κατσαρόλες, τύμπανα –ακόμα και παλιές πτυσσόμενες καρέκλες– κάνοντας τόση φασαρία αρκετά δυνατή για να διαπεράσει χοντρούς τοίχους και διπλά τζάμια. Ως αποτέλεσμα, πολλοί πελάτες του ξενοδοχείου, που δεν αποθαρρύνονται από τις αρχικές τους συναντήσεις με τους απεργούς εργάτες, τελικά παραιτούνται και φεύγουν.
«Περισσότεροι από 20 πελάτες μου είπαν ότι μετακομίζουν στο ξενοδοχείο Waterfront», δήλωσε ο Kenneth Walker, ο βετεράνος πορτιέρης στο Marriott City Center Hotel στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας. Το Waterfront Hotel, μόλις δώδεκα τετράγωνα πιο κάτω, δεν είναι σε απεργία.
Δεν συμβαίνει μόνο στο Όκλαντ. Ο Roland Li του «San Francisco Chronicle» αναφέρει ότι οι διοργανωτές του συνεδρίου ComNet 2018 (ένα δίκτυο ιδρυμάτων και ΜΚΟ που συζητούν για καλύτερες επικοινωνίες), που συνήθως μαζεύουν 1.000 συμμετέχοντες, μετέφεραν τις εκδηλώσεις τους από το ξενοδοχείο St. Francis Hotel που βρίσκεται σε απεργία. Το St. Francis Hotel αποτελούσε ιδιοκτησία του Westin, αλλά έγινε μέρος της αυτοκρατορίας Marriott των 700 ξενοδοχείων, όταν το Westin εξαγοράστηκε από τη σημερινή μεγαλύτερη ξενοδοχειακή αλυσίδα του κόσμου.
Άλλες οργανώσεις που ακυρώνουν κρατήσεις στα Bay Area Marriotts, περιλαμβάνουν την Εκστρατεία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Shanti Project, το Chicana Latina Foundation και την Bay Area Wilderness Training. Σε απάντηση, η Marriott έχει ξεκινήσει μια τεράστια τηλεφωνική καμπάνια σε χιλιάδες ανθρώπους στην περιοχή, προσπαθώντας να τους δελεάσει στα Marriotts με ειδικές προσφορές.
Ωστόσο, δεν είναι όλοι που αποφεύγουν τα ξενοδοχεία στα οποία οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απεργία. Για παράδειγμα, στη Βοστόνη, οι ομάδες μπέιζμπολ των New York Yankees και Los Angeles Dodgers δεν ακύρωσαν τις κρατήσεις για τις ομάδες τους. Αντ’ αυτού, οι παίκτες , οι ίδιοι μέλη συνδικάτου, τρύπωσαν από τις πίσω εισόδους των εν απεργία ξενοδοχείων, καθώς οι εργαζόμενοι τους έκαναν ερωτήσεις για την προφανή έλλειψη αλληλεγγύης τους.
Παρ’ όλα αυτά, οι αλυσίδες απεργιακής περιφρούρησης και οι δημιουργικές τακτικές, που χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους, είναι σε μεγάλο βαθμό οι λόγοι για τους οποίους οι πελάτες αποφεύγουν τα ξενοδοχεία. Ο αντίκτυπος των εργαζομένων στις απεργιακές φρουρές, αντί να στρώνουν κρεβάτια, είναι κάτι δύσκολο για την εταιρεία να αρνηθεί. Σύμφωνα με την Tonya Lee, εργαζόμενη στο Oakland Marriott για 28 χρόνια: «Αν ο προϊστάμενός μας έπρεπε να καθαρίσει επτά δωμάτια, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Αυτή τη στιγμή, απλώς στρώνει το κρεβάτι, το οποίο είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς. Και μετά δεν κάνει τίποτε άλλο. Οι προϊστάμενοι μου έχουν πει ότι η απεργία τους έκανε να σέβονται αυτό που εμείς κάνουμε κάθε μέρα».
Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Walker περιγράφει τη δικιά του εμπειρία ως μέλος της διαπραγματευτικής επιτροπής του σωματείου του, Unite Here Local 2850. «Θα κερδίσουμε», είπε. «Αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι απ’ την άλλη πλευρά των διαπραγματεύσεων έχουν μάθει να μας σέβονται».
Για να υποχρεώσουν τους διευθυντές του Marriott να πάρουν σοβαρά υπόψη τους τα αιτήματα του σωματείου, οι απεργιακές φρουρές έχουν ενισχυθεί με διαδηλώσεις και πορείες στους δρόμους. Σαράντα ένας απεργοί εργαζόμενοι/ες και αλληλέγγυοι/ες συνελήφθησαν στις 12 Οκτωβρίου για καθιστική διαμαρτυρία στο δρόμο μπροστά από τη ναυαρχίδα του Marriott στο Σαν Φρανσίσκο, το Marquis. Στο Oakland μια εβδομάδα αργότερα, κατά τη συντονισμένη εθνική ημέρα πορειών, εκατοντάδες απεργοί και αλληλέγγυοι/ες κατέλαβαν τη διασταύρωση της 10ης οδού και του Broadway, μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Καθώς η αστυνομία στεκόταν χωρίς να παρεμβαίνει, τα παιδιά ζωγράφιζαν το σύνθημα της απεργίας με τεράστια γράμματα στην άσφαλτο: «Μία δουλειά πρέπει να είναι αρκετή».
Το σύνθημα υπογραμμίζει το κύριο αίτημα του Συνδικάτου Unite Here στις διαπραγματεύσεις: Αμοιβή αρκετή ώστε να μη χρειάζεται οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δυο δουλειές για να επιβιώσουν. Ο Nicholas Javier, εργαζόμενος στο St. Francis, δήλωσε σε ακτιβιστές του συνδικάτου: «Είμαι ένα νοίκι μακριά απ’ το να ζω στο δρόμο και δεν έχω πραγματική ασφάλεια εργασίας. Αισθάνομαι σαν να ζω στην κόψη του ξυραφιού».Το Συνδικάτο προσπαθεί επίσης να διασφαλίσει ότι τα ξενοδοχεία θα συνεχίσουν να πληρώνουν για τις παροχές υγείας, αντί να ρίχνουν το βάρος της αύξησης των ασφαλίστρων στις αποδοχές των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι ζητούν προστασία από την αυξημένη χρήση αυτοματοποιημένου εξοπλισμού για εργασίες από τον έλεγχο των επισκεπτών μέχρι και την ανάμιξη κοκτέιλ. Η αλυσίδα των ξενοδοχείων εφαρμόζει ένα πρόγραμμα «πράσινου ξενοδοχείου», ενθαρρύνοντας τους επισκέπτες να μη ζητούν νέα σεντόνια και πετσέτες. Παρόλο που μοιάζει με μια φιλική προς το περιβάλλον ιδέα, οι εργαζόμενοι κατηγορούν τα ξενοδοχεία ότι το χρησιμοποιούν για να μειώσουν την ανάγκη για δουλειά, προωθώντας την εντατικοποίηση και θέτοντας τις θέσεις εργασίας τους σε κίνδυνο. Αντ’ αυτού, το σωματείο επιδιώκει να μειώσει τον εξοντωτικό φόρτο εργασίας, ειδικά για τους/τις εργαζόμενες/ους που καθαρίζουν τα δωμάτια και στρώνουν τα κρεβάτια.
Ενώ τα τοπικά σωματεία κάθε πόλης διεξάγουν διαπραγματεύσεις για τα ξενοδοχεία που βρίσκονται εκεί, η απεργία έχει συντονισμένες δράσεις από περισσότερους από 7.700 εργαζόμενους στο Σαν Φρανσίσκο, το Όκλαντ, το Σαν Χοσέ, το Σαν Ντιέγκο, το Ντιτρόιτ, τη Βοστόνη, το Μάουι και τη Χονολουλού. Οι εργαζόμενοι του Marriott στο Σιάτλ έχουν επίσης ψηφίσει υπέρ της έναρξης απεργίας.
Σε ορισμένα ξενοδοχεία, οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρίες παλαιότερων απεργιών. Το 2004 στο Σαν Φρανσίσκο, απέναντι στην απεργία του τοπικού σωματείου τα πιο πολυτελή ξενοδοχεία της πόλης προχώρησαν σε λοκ άουτ. Οι επιχειρήσεις προσπάθησαν να εξαναγκάσουν τους απεργούς εργαζόμενους να επιστρέψουν υπό τους όρους τους, διακόπτοντας την ασφαλιστική τους κάλυψη. Ακόμη και όταν το συνδικάτο έσπασε το λοκ άουτ και οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν χωρίς την υπογραφή νέας σύμβασης, τα ξενοδοχεία αρνήθηκαν να αφαιρούν αυτόματα τις συνδρομές των εργαζομένων προς το σωματείο, νομίζοντας ότι έτσι θα υποχρέωναν το σωματείο να συμφωνήσει σε παραχωρήσεις. Αντ’ αυτού, για δύο χρόνια, οι εργαζόμενοι κατέβαλαν τις συνδρομές τους οικειοθελώς και, τελικά, κέρδισαν συμφωνία για τη σύμβαση που ζητούσαν.
Από τότε, αυτό που κάποτε ήταν ένα δίκτυο μεγάλων ξενοδοχείων και εταιρειών που τα διαχειρίζονταν, έχει γίνει πολύ περισσότερο ένα μονοπώλιο. Η Marriott διαθέτει έξι ξενοδοχεία στο Σαν Φρανσίσκο, όπου οι εργαζόμενοι είναι σε απεργία. Σε δύο μη συνδικαλισμένα ακόμη –στο Airport Marriott Waterfront κοντά στο αεροδρόμιο και στο JW Marriott στο κέντρο της πόλης– οι εργαζόμενοι έχουν δηλώσει την ανοικτή υποστήριξή τους για την ένταξή τους στο Unite Here Local 2. Και απαιτούν από τη διεύθυνση μια δίκαιη διαδικασία για την αναγνώριση του συνδικάτου στο χώρο τους.
Η στρατηγική του Local 2, βοηθώντας τους εργαζόμενους να οργανωθούν στο σωματείο στη μέση μιας απεργίας, έρχεται σε αντίθεση με την αποδεκτή σοφία μεταξύ ορισμένων στελεχών, οι οποίοι φοβούνται ότι οι διευθυντές θα χρησιμοποιήσουν το ενδεχόμενο απεργίας και τις συνέπειές της για να αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους από την υποστήριξη των συνδικάτων. Οι ακτιβιστές του Local 2 αναφέρουν ότι η εμπειρία τους είναι το αντίθετο: Η απεργία δείχνει ότι το σωματείο και θέλει και μπορεί να αγωνιστεί για βελτιώσεις εναντίον του εργοδότη τους.
Στο Oakland, οι εργαζόμενοι του Marriott βιώνουν την πρώτη απεργία τους. Στην αρχή δεν ήταν σίγουροι αν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα τους στήριζαν, αν και η ψήφος για απεργία ήταν 98% υπέρ. «Δεν ήμασταν πραγματικά προετοιμασμένες/οι γι’ αυτό την πρώτη μέρα», δήλωσε ο Tony Scott, εργαζόμενος για 35 χρόνια. Η Tonia Lee προσθέτει: «Ήρθα στη δουλειά την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου και, όταν ήρθε η ώρα, πήγα μέσα και είπα στους συναδέλφους μου να βγουν έξω. Δεν ήξερα τι θα έκαναν. Όταν βγήκαν όλοι, ένιωσα ότι ήμουν ψηλή 10 πόδια».
Οι απεργίες είναι μια εκπαιδευτική εμπειρία για τη δύναμη των εργαζομένων και τα μαθήματά της δεν έχουν περάσει απαρατήρητα στις γραμμές των απεργιακών φρουρών. «Οι αριθμοί είναι πάντα σημαντικοί», εξηγεί ο Walker. «Η Marriott έχει χρησιμοποιήσει τους αριθμούς της –πόσα χρήματα κάνουν και πόσα ξενοδοχεία διαθέτουν. Τώρα χρησιμοποιούμε τους δικούς μας αριθμούς για να τους δείξουμε ότι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς εμάς».
«Αυτή είναι η πρώτη μου απεργία και βλέπω ότι το σωματείο είναι μια πολύ ισχυρή δύναμη, αν παραμείνουμε ενωμένοι», δήλωσε ο Scott. «Πρέπει να σταθούμε για κάτι. Θα μείνω στη γραμμή μέχρι το τέλος».
