Ιταλία: Λαμπεντούζα, νόμοι και πολιτικές που σκοτώνουν

Είχε εγκαταλείψει την πόλη της Λιβύης Misrata. Πεντακόσια δεκαοκτώ άτομα που έψαχναν ένα καταφύγιο για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τον πόλεμο, την πείνα, τις αρρώστιες, τα βασανιστήρια, τη δουλεία. Όμως, 800 μέτρα από τις ακτές της νήσου Λαμπεντούζα, στα Στενά της Σικελίας, 252 από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Οι όροι της ντροπής και της φρίκης, που εκφράστηκαν αντίστοιχα, από το νέο Πάπα Φραγκίσκο και τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, το 2006, Giorgio Napolitano, θα πρέπει να ισχύουν και για την πολιτική του "ελέγχου της μετανάστευσης" των ιταλικών κυβερνήσεων έχουν κάνει αυτά τα στενά ένα τρομακτικό νεκροταφείο για χιλιάδες μετανάστες -τριες.

Η "αριστερά" ποινικοποιεί τους πρόσφυγες

Μια σύντομη ανασκόπηση είναι απαραίτητη για να καταδείξει την υποκρισία των μελών των κομμάτων της κυβέρνησης.

Πράγματι, τον Μάρτιο του 1998, ψηφίστηκε ένας νόμος για να"διευθετήσει οργανικά το όλο θέμα της μετανάστευσης." Είναι γνωστός ως νόμος Turco - Napolitano. Εισάγει και επισημοποιεί την έννοια της παράνομης μετανάστευσης που επιφέρει μια διαδικασία ποινικοποίησης του πρόσφυγα, του αιτούντα άσυλο, την κράτησή του σε"κέντρα προσωρινής κράτησης" (άρθρο 12 ) για όλους τους άνδρες και τις γυναίκες που θα υπόκεινται σε μια απόφαση απέλασης από την Ιταλία.

• Η Livia Turco μέχρι το 1991 ήταν μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ( PCI ) και μετά του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς ( PDS ) μέχρι το 1998, ύστερα των Δημοκρατικών της Αριστεράς ( DS ) μέχρι το 2007, και του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) της σημερινής κυβέρνησης του Enrico Letta. Αυτά τα κόμματα με τα διαφορετικά ονόματα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά όλο και πιο εκφυλισμένοι επίγονοι του PCI. Αυτό το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα που το 1943-44, έκανε μια συμφωνία με το στρατηγό Πιέτρο Μπαντόλιο, τον πρώην στρατιωτικό ηγέτη του φασιστικού πολέμου στην Αιθιοπία. Ένα μέλος που δεν δίστασε μπροστά στη χρήση χημικών όπλων πριν από την εισβολή στην Αντίς Αμπέμπα, στις 5 Μαΐου, 1936. Ωστόσο, το σύνολο σχεδόν των προσφύγων, αυτών που πεθαίνουν και αυτών που επιβιώνουν, με βαθιές και ανεπανόρθωτες πληγές, προέρχονται από τα εδάφη, των πρώην αποικιών της φασιστικής Ιταλίας: τη Σομαλία, την Ερυθραία, την Αιθιοπία. Ντροπή και φρίκη ισχύουν για αυτή την ιστορία και τα πολιτικά κόμματα στα οποία προσχώρησε η Livia Turco που σήμερα χύνει κροκοδείλια δάκρυα στην L' Unita, στις 4 και στις 6 Οκτωβρίου 2013.

• Ο Giorgio Napolitano, αυτός ο σοφός, καθαγιασμένος από την ιταλική αστική τάξη έχει μια ταυτόσημη πολιτική καριέρα, αν και οι αρμοδιότητές του στο PCI ήταν διαφορετικής φύσης. Ήταν ένας από τους ηγέτες της μετάβασης από το PCI στο PDS. Έχει υπάρξει Υπουργός Εσωτερικών υπό την κυβέρνηση Πρόντι, δηλαδή, ο πρώτος υπουργός  Εσωτερικών που προέρχεται από τις τάξεις των "κομμουνιστών". Τα χαρίσματά του αναγνωρίζονται από τον πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ιταλίας Carlo Azeglio Ciampi (1973-1993) ο οποίος διόρισε τον Giorgio Napolitano ισόβιο γερουσιαστή από τη στιγμή που ανέβηκε (το 1999) στο αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας.

Εν ολίγοις, δύο πρώην κομμουνιστικές (Turco - Napolitano) άνοιξαν το δρόμο της δικαιοσύνης για το " κυνήγι των παράνομων", δηλαδή των αιτούντων άσυλο και αυτό, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης του Romano Prodi που θεωρείται προοδευτική.

Καταδικάζουν τον παράνομο νεκρό: το αίσχος

Είναι σε αυτό το πνεύμα που εισήχθη ο λεγόμενος νόμος Bossi - Fini που ψηφίστηκε από τη Βουλή τον Ιούλιο του 2002, στο πλαίσιο της δεύτερης κυβέρνησης Μπερλουσκόνι ( 2001-2005).

Ο νόμος πήρε το όνομά του από τον αρχηγό της ξενοφοβικής Λίγκας του Βορράς, Ουμπέρτο Μπόσι, και τον ηγέτη της Εθνικής Συμμαχίας, Τζιανφράνκο Φίνι, μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή του φασιστικού κόμματος Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα ( MSI ) του Giorgio Almirante στα μέσα του 1990. Μετά από μια περίοδο επιτυχίας, ο Φίνι είναι τώρα ένα ναυάγιο στην πολιτική σκηνή.

Η νομοθεσία Bossi - Fini προβλέπει τον άμεσο επαναπατρισμό των λεγόμενων "παράνομων" μεταναστών/τριών από την αστυνομία, αφού μείνουν σε ένα κέντρο προσωρινής κράτησης σαν και αυτά που ιδρύονται με το νόμο Turco - Napolitano. Σε αυτό το κέντρο, υποτίθεται ότι πρέπει να αναγνωριστούν. Για την άδεια παραμονής θα πρέπει να έχουν άδεια εργασίας και για την άδεια εργασίας θα πρέπει να έχουν άδεια παραμονής. Όπως δήλωσε ο Ignazio Fonzo, ο αναπληρωτής εισαγγελέας της πόλης του Agrigento (Σικελία ), ένας από τους δύο εισαγγελείς στην έρευνα του ναυαγίου του Οκτωβρίου 3: "Για την ιταλική νομοθεσία, οι μετανάστες με το που πατάνε το πόδι τους επί του ιταλικού εδάφους, διαπράττουν το αδίκημα της παράνομης μετανάστευσης." Ο  αναπληρωτής εισαγγελέας υπογραμμίζει ακόμα ότι  "ακόμα κι αν τελικά τους χορηγηθεί το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα, η δίωξη για το αδίκημα θα συνεχιστεί, μέχρι να πάρουν απαλλακτικό βούλευμα." ( L' Unita, 6 Οκτωβρίου, 2013). Πράγμα το οποίο σύμφωνα με αυτόν τον νομικό, αποκαλύπτει τη φύση της νομοθεσίας των Bossi, Fini που έχει ως στόχο να πονικοποιεί. Ειδικά δεδομένου ότι εισήχθη πρόστιμο 5000 €  (άρθρο 10α του νόμου Bossi - Fini) για το έγκλημα της παρανομίας... που θα επιβάλλεται σε έναν "παράνομο μετανάστη" που πρόκειται αμέσως να απελαθεί από την Ιταλία.

Το άλλο αίσχος του νόμου Bossi - Fini έγκειται στην καταδίκη για συνέργια, οποιουδήποτε βοηθήσει έναν, που εκ των προτέρων θεωρείται παράνομος, να πατήσει το πόδι του "στο έδαφος της Ιταλίας." Έτσι, οι αλιείς της Λαμπεντούσα που βοηθούν έναν άνθρωπο που πνίγεται μπορεί το σκάφος τους, που είναι το μέσο της εργασίας τους, να δημευθεί, και να καταδικαστούν. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και με το Διεθνές Δικαίο της πλοήγησης. Έτσι, ο Giorgio Bisagna, ειδικός στο δίκαιο της μετανάστευσης και δικηγόρος στο Παλέρμο λεει: "Στην περίπτωση του ναυαγίου της Λαμπεντούζα, το αδίκημα μπορεί να διαπράχθηκε από εκείνους που δεν παρενέβησαν για τη διάσωση των προσφύγων στη θάλασσα".

Η Frontex διοργανώνει ναυάγια

Μετά  την τραγωδία λαμβάνει χώρα μια συζήτηση για την "αποτελεσματικότητα" του νόμου Bossi - Fini για την "ρύθμιση της μετανάστευσης." Με άλλα λόγια, η λεγόμενη αριστερά, του PDκαι άλλες δυνάμεις, σιωπούν για τη μεγάλη επιχείρηση που υλοποιείται στο πλαίσιο της Frontex, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού "επιτήρησης των εξωτερικών συνόρων των κρατών μελών της ΕΕ" 2004-2005. Συμβολικά, η έδρα της Frontex βρίσκεται στη Βαρσοβία.

Στο πλαίσιο της Frontex και πριν τη Frontex, η ιταλική κυβέρνηση έχει υπογράψει συμφωνίες με τη δικτατορία του Καντάφι στη Λιβύη για να σταματήσουν στα σύνορα της Λιβύης τα άτομα που προσπαθούσαν  να ξεφύγουν από τις χειρότερες διώξεις και τη δυστυχία σε διάφορες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής ή από το Κέρας της Αφρικής μεταξύ άλλων. Στις 29 Δεκεμβρίου 2007, η κυβέρνηση Πρόντι υπέγραψε μια πρώτη συνολική συμφωνία. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, στις 4 Φεβρουαρίου 2009, ολοκλήρωσε τη συμφωνία, μεταξύ άλλων, για το σύστημα του στρατιωτικού ελέγχου των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων.

Η συμφωνία αυτή ανανεώθηκε στις 4 Ιουλίου 2013, σε μια συνάντηση μεταξύ του Giorgio Alfano, Υπουργού Εσωτερικών, και του Μοχάμεντ Αχμέτ Αμπντελαζίζ, του υπουργού Εξωτερικών της Λιβύης.

Η βίαιη καταστολή από τη λιβυκή αστυνομία είναι σύνηθες φαινόμενο εδώ και καιρό, οι φυλακίσεις και κακοποιήσεις ( βιασμοί, βασανιστήρια, κλπ.. ), η εκβιαστική απόσπαση χρημάτων. Για  όλα αυτά έγιναν αρκετές αναφορές των ΜΚΟ. Η οικονομική και τεχνική υποστήριξη της ιταλικής κυβέρνησης ( κορβέτες, ραντάρ, δορυφορικές επικοινωνίες) να επιτρέπει την από κοινού εργασία των δύο "συνοριακών αστυνομιών".

Στην πραγματικότητα, εδώ και χρόνια, ένα αστυνομικό τείχος έχει υψωθεί στα θαλάσσια στενά της Σικελίας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε κάθε "τραγωδία", όπως και αυτή τη φορά, τονίζουν την ανάγκη να "βελτιωθεί η λειτουργία της Frontex" να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός της, όπως προτείνεται τόσο από το Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών Laurent Fabius, τόσο και από τον πρόεδρο της Ιταλίας Ενρίκο Λέττα.

Αλλά είναι ακριβώς επειδή η Frontex λειτουργεί, μετανάστες που έφθασαν στη Λιβύη - δηλαδή αυτοί που διέφυγαν το θάνατο ή τις εκτοπίσεις - αναγκάζονται να πάρουν κάθε ρίσκο και να επιβιβαστούν περισσότεροι από 500 για ένα σαπιοκάραβο, ελπίζοντας να φτάσουν στις ακτές της νήσου Λαμπεντούζα. Παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας 5000 μετανάστες/τριες  έχουν καταδικαστεί σε θάνατο από πνιγμό. Η βαθιά απελπισία τρέφει την ελπίδα - γιατί τίποτα άλλο δεν φαίνεται δυνατό - να διασχίσουν τον τοίχο. Θα πρέπει να έχει κανείς διοικητικές παρωπίδες για να μην καταλαβαίνει ή αρνείται να καταλάβει.

Ως εκ τούτου, ένας στόχος προσιτός: η ημι - μαφιόζικες οργανώσεις που "οργανώνουν" τη μεταφορά των μεταναστών/ τριών έναντι  χρηματικών ποσών οδηγούν τις απελπισμένες οικογένειες τους σε ένα χρέος, συχνά χωρίς τέλος, και οδηγώντας σε περισσότερες από μια δουλείες, για χρέη στη χώρα προέλευσης, αλλά και στη χώρα προορισμού (παράνομη εργασία, η πορνεία, κλπ.. ).

Κάποιος μπορεί να κάνει μια απλή ερώτηση για κάθε ιστορικό: είναι η ποτοαπαγόρευση στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1920 και 1933, η οποία διευκόλυνε την ανάπτυξη της μαφίας ή είναι η μαφία η αιτία της ποτοαπαγόρευσης; Ή ακόμα, για να φτάσουν στον προορισμό τους, πόσοι ευρωπαίοι τουρίστες δεν πληρώνουν για τις υπηρεσίες ενός ταξιδιωτικού πράκτορα των οποίων τα δίκτυα και τα τιμολόγια συχνά γειτνιάζουν με την απάτη ; Ως εκ τούτου, σε μια κατάσταση φυγής που χαρακτηρίζεται από την ανασφάλεια, μια πρόσφυγας από τη Σομαλία ή από την Ερυθραία δεν έχει άλλη επιλογή από το να δείξει "εμπιστοσύνη" ένα δίκτυο των "μεταφοράς", του οποίου τα μαφιόζικα χαρακτηρίστηκα έχουν σχέση με ανθρώπους που δεν διστάζουν  μπροστά σε οποιαδήποτε απάτη που αφορά τα τρόφιμα, την υγεία, κ.λπ..

Όσο αηδιαστικό κι αν είναι, αυτά τα μαφιόζικα δίκτυα μεταφοράς τροφοδοτούνται έμμεσα από τους νόμους, όπως ο λεγόμενος Bossi - Fini ή από τα θεσμικά όργανα, όπως η Frontex.

Επιπλέον, πέρα από τους μύθους για τα μεταναστευτικά κύματα ( αυτά του Νότου στο Νότο είναι μαζικά μεγαλύτερα από εκείνα του Νότου στο Βορρά ), η αντίδραση της κυβέρνησης είναι πρώτα απ 'όλα να κρύψει τη μαύρη και υποχρεωτική εργασία των παράνομων στις λεγόμενες χώρες υποδοχής. Δεύτερον, οι κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές άρχουσες τάξεις, σε συνδυασμό με διάφορα "λούμπεν στοιχεία της αστικής τάξης" νέους εταίρους μπορούν να αποκρύψουν το σύνολο των οικονομικών μηχανισμών, κοινωνικής και στρατιωτικής προέλευσης της μετανάστευσης. Ένα παράδειγμα: η μαζική εξόρυξη μεταλλευμάτων είναι πλέον ένας παράγοντας της στρατιωτικοποίησης και των πολέμων σε πολλές περιοχές και χώρες.

Επιπλέον, μια περίεργη αμνησία έχει προσβάλει τη θεσμική αριστερά στην Ιταλία. Στις 28 Μαρτίου 1997, μια ναυτική κορβέτα, που επενέβη στο στενό του Οτράντο, (που ενώνει την Αδριατική Θάλασσα με το Ιόνιο Πέλαγος ) για να "προστατεύσει τα ιερά σύνορα της Ιταλίας," εμβόλισε μια μικρή βάρκα και προκάλεσε το θάνατο σε 81 άτομα. Μετά από μια μακρά έρευνα, αν και η προσφυγή έχει κατατεθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο, δεν έχει ακόμα επιλυθεί, αν και η μονομερής ευθύνη του πολεμικού ναυτικού έχει τεκμηριωθεί ευρέως. Οι συζητήσεις μεταξύ των διαφόρων φορέων της στρατιωτικής διοίκησης παρέχουν γι' αυτό θέμα, πολύ σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία. Όλα αυτά δεν εμπόδισαν την πρώτη μεγάλη τραγωδία να περάσει με όρους κερδών και ζημιών. Ωστόσο, η Frontex είναι μια πιο εξελιγμένη έκδοση του ναυτικού αποκλεισμού, η οποία ξεκίνησε με την κυβέρνηση του Ulivo - συνασπισμός δήθεν κέντρο αριστερής κυβέρνησης που δημιουργήθηκε το 1995 υπό την ηγεσία του Ρομάνο Πρόντι - μαζί με μια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης για τη δημιουργία μιας φοβίας έναντι σε μια υποτιθέμενη εισβολή των μεταναστών στη Ιταλία, από διάφορα μέρη της Αφρικής. Τι κι αν όλα τα στατιστικά στοιχεία μέχρι στιγμής δείχνουν ότι ο αριθμός των μεταναστών στην Ιταλία σε σχέση με τον πληθυσμό είναι "στο κάτω μέρος της κλίμακας" των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ανώνυμη τιμή απέναντι στη θεσμική υποκρισία

Το "αίσχος" σε όλο του το μεγαλείο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Λαμπεντούσα, στις 4 Οκτωβρίου, του Angelino Alfano, του άνθρωπου του Μπερλουσκόνι που εξακολουθεί να κατέχει, μετά την κυβερνητική κρίση, το ρόλο του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Εσωτερικών. Τόλμησε να δηλώσει ότι" Λαμπεντούσα πρέπει να πάρει το βραβείο Νόμπελ." Αυτό προκάλεσε μια τσουχτερή απάντηση των κατοίκων της Λαμπεντούσα.

Η "ημέρα πένθους" ονομάστηκε από την πλειοψηφία του πληθυσμού "ημέρα απεργίας" ( Il Manifesto, 5 Οκτωβρίου 2013). Η δήμαρχος της Λαμπεντούσα, Giusy Nicolini, είπε:" Αυτοί είναι οι νόμοι, οι πολιτικές που προκαλούν τέτοιες τραγωδίες." Και πρόσθεσε: "Η Ιταλία έχει απάνθρωπους νόμους: τρεις ψαράδες απομακρύνθηκαν από τον τόπο της τραγωδίας επειδή η χώρα μας έχει καταθέσει αγωγές για τους ψαράδες, που έσωσαν ωστόσο ζωές, για το αδίκημα  της ενθάρρυνσης παράνομης μετανάστευσης." Ο ιερέας Stefano Nastasi χρησιμοποίησε τις πιο σκληρές λέξεις εναντίον της υποκρισίας και του ψεύδους που βασιλεύουν, καθώς και τη ανατριχιαστική λογιστική των νεκρών, ενώ οι πραγματικές αιτίες "αυτού του πολέμου" δεν αντιμετωπίζονται.

Πιο ρεαλιστικά και πιο ευγενικά λόγια από αυτά της Πρόεδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, Laura Boldrini ( SEL -Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία ), η οποία κατήγγειλε το νόμο Bossi - Fini, παρόλο που ήταν σίγουρα από πολύ καιρό ενήμερη για την κατάσταση, δεδομένου ότι είχε τη θέση του Επιτρόπου του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.

Δύο ερασιτέχνες ψαράδες έσωσαν 12 πρόσφυγες. Οκτώ φίλοι σε μια βάρκα έσωσαν  47, 46 άνδρες και μία γυναίκα - Γύρω στις 3 π.μ.. Ζήτησαν βοήθεια από άλλα σκάφη και όπως λένε: "Μια πραγματική ανθρώπινη αλυσίδα βοήθειας συστάθηκε για να σώσει αυτούς τους νέους μεταξύ 16 και 24 χρονών, απελπισμένους, γυμνούς, που έλεγαν κλαίγοντας: "Σώστε τα παιδιά, δεν πρέπει να πεθάνουν." ( Il Fatto Quotidiano, 4 Οκτωβρίου 2013)

Από μόνες τους, οι πρωτοβουλίες αυτές είναι αρκετές για να καταγγείλουμε την επίσημη κυβερνητική πολιτική. Ακόμα και κατά την ανάγνωση των δηλώσεων των υπαλλήλων του Λιμενικού Σώματος, οι οποίοι όταν οι ψαράδες τους ζητούσαν να τους βοηθήσουν, τους απάντησαν: "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, θα πρέπει να περιμένουμε για την επιβεβαίωση του πρωτοκόλλου που πρέπει να ακολουθηθεί." Όσο για τους άλλους αξιωματούχους του πολεμικού ναυτικού, υπογράμμιζαν την έλλειψη πόρων από πλευράς των τηλεπικοινωνιών και άλλων τεχνολογιών αιχμής.

Η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να καθορίσει, πολύ συγκεκριμένα, μια πολιτική που θα προωθεί τη διαπολιτισμικότητα και την ταξική ενότητα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που είναι ένα σημαντικό διακύβευμα στον εν εξελίξει κοινωνικό πόλεμο, έναν πόλεμο στον οποίο οι μετανάστες /τριες, είναι μια λεγεώνα των "άγνωστων στρατιωτών" για τους κυβερνώντες και των οποίων τα πρόσωπα, η ιστορία, οι πόνοι και οι αγώνες πρέπει να  γίνουν οικεία για ένα κοινό δρόμο για την ταξική οικοδόμηση. (6 Οκτωβρίου 2013)