Ιταλία: Λαμπεντούζα, νόμοι και πολιτικές που σκοτώνουν

Είχε εγκα­τα­λεί­ψει την πόλη της Λι­βύ­ης Misrata. Πε­ντα­κό­σια δε­κα­ο­κτώ άτομα που έψα­χναν ένα κα­τα­φύ­γιο για να προ­στα­τεύ­σουν τον εαυτό τους από τον πό­λε­μο, την πείνα, τις αρ­ρώ­στιες, τα βα­σα­νι­στή­ρια, τη δου­λεία. Όμως, 800 μέτρα από τις ακτές της νήσου Λα­μπε­ντού­ζα, στα Στενά της Σι­κε­λί­ας, 252 από αυ­τούς κα­τα­δι­κά­στη­καν σε θά­να­το.

Οι όροι της ντρο­πής και της φρί­κης, που εκ­φρά­στη­καν αντί­στοι­χα, από το νέο Πάπα Φρα­γκί­σκο και τον Πρό­ε­δρο της Ιτα­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, το 2006, Giorgio Napolitano, θα πρέ­πει να ισχύ­ουν και για την πο­λι­τι­κή του "ελέγ­χου της με­τα­νά­στευ­σης" των ιτα­λι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων έχουν κάνει αυτά τα στενά ένα τρο­μα­κτι­κό νε­κρο­τα­φείο για χι­λιά­δες με­τα­νά­στες -τριες.

Η "αρι­στε­ρά" ποι­νι­κο­ποιεί τους πρό­σφυ­γες

Μια σύ­ντο­μη ανα­σκό­πη­ση είναι απα­ραί­τη­τη για να κα­τα­δεί­ξει την υπο­κρι­σία των μελών των κομ­μά­των της κυ­βέρ­νη­σης.

Πράγ­μα­τι, τον Μάρ­τιο του 1998, ψη­φί­στη­κε ένας νόμος για να"διευ­θε­τή­σει ορ­γα­νι­κά το όλο θέμα της με­τα­νά­στευ­σης." Είναι γνω­στός ως νόμος Turco - Napolitano. Ει­σά­γει και επι­ση­μο­ποιεί την έν­νοια της πα­ρά­νο­μης με­τα­νά­στευ­σης που επι­φέ­ρει μια δια­δι­κα­σία ποι­νι­κο­ποί­η­σης του πρό­σφυ­γα, του αι­τού­ντα άσυλο, την κρά­τη­σή του σε"κέ­ντρα προ­σω­ρι­νής κρά­τη­σης" (άρθρο 12 ) για όλους τους άν­δρες και τις γυ­ναί­κες που θα υπό­κει­νται σε μια από­φα­ση απέ­λα­σης από την Ιτα­λία.

• Η Livia Turco μέχρι το 1991 ήταν μέλος του Ιτα­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος ( PCI ) και μετά του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος της Αρι­στε­ράς ( PDS ) μέχρι το 1998, ύστε­ρα των Δη­μο­κρα­τι­κών της Αρι­στε­ράς ( DS ) μέχρι το 2007, και του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος (PD) της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης του Enrico Letta. Αυτά τα κόμ­μα­τα με τα δια­φο­ρε­τι­κά ονό­μα­τα δεν είναι τί­πο­τα άλλο, παρά όλο και πιο εκ­φυ­λι­σμέ­νοι επί­γο­νοι του PCI. Αυτό το Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα που το 1943-44, έκανε μια συμ­φω­νία με το στρα­τη­γό Πιέ­τρο Μπα­ντό­λιο, τον πρώην στρα­τιω­τι­κό ηγέτη του φα­σι­στι­κού πο­λέ­μου στην Αι­θιο­πία. Ένα μέλος που δεν δί­στα­σε μπρο­στά στη χρήση χη­μι­κών όπλων πριν από την ει­σβο­λή στην Αντίς Αμπέ­μπα, στις 5 Μαΐου, 1936. Ωστό­σο, το σύ­νο­λο σχε­δόν των προ­σφύ­γων, αυτών που πε­θαί­νουν και αυτών που επι­βιώ­νουν, με βα­θιές και ανε­πα­νόρ­θω­τες πλη­γές, προ­έρ­χο­νται από τα εδάφη, των πρώην αποι­κιών της φα­σι­στι­κής Ιτα­λί­ας: τη Σο­μα­λία, την Ερυ­θραία, την Αι­θιο­πία. Ντρο­πή και φρίκη ισχύ­ουν για αυτή την ιστο­ρία και τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα στα οποία προ­σχώ­ρη­σε η Livia Turco που σή­με­ρα χύνει κρο­κο­δεί­λια δά­κρυα στην L' Unita, στις 4 και στις 6 Οκτω­βρί­ου 2013.

• Ο Giorgio Napolitano, αυτός ο σοφός, κα­θα­για­σμέ­νος από την ιτα­λι­κή αστι­κή τάξη έχει μια ταυ­τό­ση­μη πο­λι­τι­κή κα­ριέ­ρα, αν και οι αρ­μο­διό­τη­τές του στο PCI ήταν δια­φο­ρε­τι­κής φύσης. Ήταν ένας από τους ηγέ­τες της με­τά­βα­σης από το PCI στο PDS. Έχει υπάρ­ξει Υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών υπό την κυ­βέρ­νη­ση Πρό­ντι, δη­λα­δή, ο πρώ­τος υπουρ­γός  Εσω­τε­ρι­κών που προ­έρ­χε­ται από τις τά­ξεις των "κομ­μου­νι­στών". Τα χα­ρί­σμα­τά του ανα­γνω­ρί­ζο­νται από τον πρώην διοι­κη­τή της Τρά­πε­ζας της Ιτα­λί­ας Carlo Azeglio Ciampi (1973-1993) ο οποί­ος διό­ρι­σε τον Giorgio Napolitano ισό­βιο γε­ρου­σια­στή από τη στιγ­μή που ανέ­βη­κε (το 1999) στο αξί­ω­μα του προ­έ­δρου της δη­μο­κρα­τί­ας.

Εν ολί­γοις, δύο πρώην κομ­μου­νι­στι­κές (Turco - Napolitano) άνοι­ξαν το δρόμο της δι­καιο­σύ­νης για το " κυ­νή­γι των πα­ρά­νο­μων", δη­λα­δή των αι­τού­ντων άσυλο και αυτό, υπό την αι­γί­δα της κυ­βέρ­νη­σης του Romano Prodi που θε­ω­ρεί­ται προ­ο­δευ­τι­κή.

Κα­τα­δι­κά­ζουν τον πα­ρά­νο­μο νεκρό: το αί­σχος

Είναι σε αυτό το πνεύ­μα που ει­σή­χθη ο λε­γό­με­νος νόμος Bossi - Fini που ψη­φί­στη­κε από τη Βουλή τον Ιού­λιο του 2002, στο πλαί­σιο της δεύ­τε­ρης κυ­βέρ­νη­σης Μπερ­λου­σκό­νι ( 2001-2005).

Ο νόμος πήρε το όνομά του από τον αρ­χη­γό της ξε­νο­φο­βι­κής Λί­γκας του Βορ­ράς, Ου­μπέρ­το Μπόσι, και τον ηγέτη της Εθνι­κής Συμ­μα­χί­ας, Τζιαν­φράν­κο Φίνι, με­ταρ­ρυθ­μι­στή και εκ­συγ­χρο­νι­στή του φα­σι­στι­κού κόμ­μα­τος Ιτα­λι­κό Κοι­νω­νι­κό Κί­νη­μα ( MSI ) του Giorgio Almirante στα μέσα του 1990. Μετά από μια πε­ρί­ο­δο επι­τυ­χί­ας, ο Φίνι είναι τώρα ένα ναυά­γιο στην πο­λι­τι­κή σκηνή.

Η νο­μο­θε­σία Bossi - Fini προ­βλέ­πει τον άμεσο επα­να­πα­τρι­σμό των λε­γό­με­νων "πα­ρά­νο­μων" με­τα­να­στών/τριών από την αστυ­νο­μία, αφού μεί­νουν σε ένα κέ­ντρο προ­σω­ρι­νής κρά­τη­σης σαν και αυτά που ιδρύ­ο­νται με το νόμο Turco - Napolitano. Σε αυτό το κέ­ντρο, υπο­τί­θε­ται ότι πρέ­πει να ανα­γνω­ρι­στούν. Για την άδεια πα­ρα­μο­νής θα πρέ­πει να έχουν άδεια ερ­γα­σί­ας και για την άδεια ερ­γα­σί­ας θα πρέ­πει να έχουν άδεια πα­ρα­μο­νής. Όπως δή­λω­σε ο Ignazio Fonzo, ο ανα­πλη­ρω­τής ει­σαγ­γε­λέ­ας της πόλης του Agrigento (Σι­κε­λία ), ένας από τους δύο ει­σαγ­γε­λείς στην έρευ­να του ναυα­γί­ου του Οκτω­βρί­ου 3: "Για την ιτα­λι­κή νο­μο­θε­σία, οι με­τα­νά­στες με το που πα­τά­νε το πόδι τους επί του ιτα­λι­κού εδά­φους, δια­πράτ­τουν το αδί­κη­μα της πα­ρά­νο­μης με­τα­νά­στευ­σης." Ο  ανα­πλη­ρω­τής ει­σαγ­γε­λέ­ας υπο­γραμ­μί­ζει ακόμα ότι  "ακόμα κι αν τε­λι­κά τους χο­ρη­γη­θεί το κα­θε­στώς του πο­λι­τι­κού πρό­σφυ­γα, η δίωξη για το αδί­κη­μα θα συ­νε­χι­στεί, μέχρι να πά­ρουν απαλ­λα­κτι­κό βού­λευ­μα." ( L' Unita, 6 Οκτω­βρί­ου, 2013). Πράγ­μα το οποίο σύμ­φω­να με αυτόν τον νο­μι­κό, απο­κα­λύ­πτει τη φύση της νο­μο­θε­σί­ας των Bossi, Fini που έχει ως στόχο να πο­νι­κο­ποιεί. Ει­δι­κά δε­δο­μέ­νου ότι ει­σή­χθη πρό­στι­μο 5000 €  (άρθρο 10α του νόμου Bossi - Fini) για το έγκλη­μα της πα­ρα­νο­μί­ας... που θα επι­βάλ­λε­ται σε έναν "πα­ρά­νο­μο με­τα­νά­στη" που πρό­κει­ται αμέ­σως να απε­λα­θεί από την Ιτα­λία.

Το άλλο αί­σχος του νόμου Bossi - Fini έγκει­ται στην κα­τα­δί­κη για συ­νέρ­για, οποιου­δή­πο­τε βοη­θή­σει έναν, που εκ των προ­τέ­ρων θε­ω­ρεί­ται πα­ρά­νο­μος, να πα­τή­σει το πόδι του "στο έδα­φος της Ιτα­λί­ας." Έτσι, οι αλιείς της Λα­μπε­ντού­σα που βοη­θούν έναν άν­θρω­πο που πνί­γε­ται μπο­ρεί το σκά­φος τους, που είναι το μέσο της ερ­γα­σί­ας τους, να δη­μευ­θεί, και να κα­τα­δι­κα­στούν. Αυτό έρ­χε­ται σε πλήρη αντί­θε­ση με τη Σύμ­βα­ση του ΟΗΕ για τους Πρό­σφυ­γες και με το Διε­θνές Δι­καίο της πλο­ή­γη­σης. Έτσι, ο Giorgio Bisagna, ει­δι­κός στο δί­καιο της με­τα­νά­στευ­σης και δι­κη­γό­ρος στο Πα­λέρ­μο λεει: "Στην πε­ρί­πτω­ση του ναυα­γί­ου της Λα­μπε­ντού­ζα, το αδί­κη­μα μπο­ρεί να δια­πρά­χθη­κε από εκεί­νους που δεν πα­ρε­νέ­βη­σαν για τη διά­σω­ση των προ­σφύ­γων στη θά­λασ­σα".

Η Frontex διορ­γα­νώ­νει ναυά­για

Μετά  την τρα­γω­δία λαμ­βά­νει χώρα μια συ­ζή­τη­ση για την "απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα" του νόμου Bossi - Fini για την "ρύθ­μι­ση της με­τα­νά­στευ­σης." Με άλλα λόγια, η λε­γό­με­νη αρι­στε­ρά, του PDκαι άλλες δυ­νά­μεις, σιω­πούν για τη με­γά­λη επι­χεί­ρη­ση που υλο­ποιεί­ται στο πλαί­σιο της Frontex, του Ευ­ρω­παϊ­κού Ορ­γα­νι­σμού "επι­τή­ρη­σης των εξω­τε­ρι­κών συ­νό­ρων των κρα­τών μελών της ΕΕ" 2004-2005. Συμ­βο­λι­κά, η έδρα της Frontex βρί­σκε­ται στη Βαρ­σο­βία.

Στο πλαί­σιο της Frontex και πριν τη Frontex, η ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει υπο­γρά­ψει συμ­φω­νί­ες με τη δι­κτα­το­ρία του Κα­ντά­φι στη Λιβύη για να στα­μα­τή­σουν στα σύ­νο­ρα της Λι­βύ­ης τα άτομα που προ­σπα­θού­σαν  να ξε­φύ­γουν από τις χει­ρό­τε­ρες διώ­ξεις και τη δυ­στυ­χία σε διά­φο­ρες χώρες της υπο­σα­χά­ριας Αφρι­κής ή από το Κέρας της Αφρι­κής με­τα­ξύ άλλων. Στις 29 Δε­κεμ­βρί­ου 2007, η κυ­βέρ­νη­ση Πρό­ντι υπέ­γρα­ψε μια πρώτη συ­νο­λι­κή συμ­φω­νία. Στη συ­νέ­χεια, η κυ­βέρ­νη­ση Μπερ­λου­σκό­νι, στις 4 Φε­βρουα­ρί­ου 2009, ολο­κλή­ρω­σε τη συμ­φω­νία, με­τα­ξύ άλλων, για το σύ­στη­μα του στρα­τιω­τι­κού ελέγ­χου των χερ­σαί­ων και θα­λάσ­σιων συ­νό­ρων.

Η συμ­φω­νία αυτή ανα­νε­ώ­θη­κε στις 4 Ιου­λί­ου 2013, σε μια συ­νά­ντη­ση με­τα­ξύ του Giorgio Alfano, Υπουρ­γού Εσω­τε­ρι­κών, και του Μο­χά­μεντ Αχμέτ Αμπ­ντε­λα­ζίζ, του υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών της Λι­βύ­ης.

Η βίαιη κα­τα­στο­λή από τη λι­βυ­κή αστυ­νο­μία είναι σύ­νη­θες φαι­νό­με­νο εδώ και καιρό, οι φυ­λα­κί­σεις και κα­κο­ποι­ή­σεις ( βια­σμοί, βα­σα­νι­στή­ρια, κλπ.. ), η εκ­βια­στι­κή από­σπα­ση χρη­μά­των. Για  όλα αυτά έγι­ναν αρ­κε­τές ανα­φο­ρές των ΜΚΟ. Η οι­κο­νο­μι­κή και τε­χνι­κή υπο­στή­ρι­ξη της ιτα­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης ( κορ­βέ­τες, ρα­ντάρ, δο­ρυ­φο­ρι­κές επι­κοι­νω­νί­ες) να επι­τρέ­πει την από κοι­νού ερ­γα­σία των δύο "συ­νο­ρια­κών αστυ­νο­μιών".

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εδώ και χρό­νια, ένα αστυ­νο­μι­κό τεί­χος έχει υψω­θεί στα θα­λάσ­σια στενά της Σι­κε­λί­ας. Οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις και η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, σε κάθε "τρα­γω­δία", όπως και αυτή τη φορά, το­νί­ζουν την ανά­γκη να "βελ­τιω­θεί η λει­τουρ­γία της Frontex" να ενι­σχυ­θεί ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της, όπως προ­τεί­νε­ται τόσο από το Γάλλο Υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών Laurent Fabius, τόσο και από τον πρό­ε­δρο της Ιτα­λί­ας Εν­ρί­κο Λέττα.

Αλλά είναι ακρι­βώς επει­δή η Frontex λει­τουρ­γεί, με­τα­νά­στες που έφθα­σαν στη Λιβύη - δη­λα­δή αυτοί που διέ­φυ­γαν το θά­να­το ή τις εκτο­πί­σεις - ανα­γκά­ζο­νται να πά­ρουν κάθε ρίσκο και να επι­βι­βα­στούν πε­ρισ­σό­τε­ροι από 500 για ένα σα­πιο­κά­ρα­βο, ελ­πί­ζο­ντας να φτά­σουν στις ακτές της νήσου Λα­μπε­ντού­ζα. Παρά το γε­γο­νός ότι κατά τη διάρ­κεια της τε­λευ­ταί­ας δε­κα­ε­τί­ας 5000 με­τα­νά­στες/τριες  έχουν κα­τα­δι­κα­στεί σε θά­να­το από πνιγ­μό. Η βαθιά απελ­πι­σία τρέ­φει την ελ­πί­δα - γιατί τί­πο­τα άλλο δεν φαί­νε­ται δυ­να­τό - να δια­σχί­σουν τον τοίχο. Θα πρέ­πει να έχει κα­νείς διοι­κη­τι­κές πα­ρω­πί­δες για να μην κα­τα­λα­βαί­νει ή αρ­νεί­ται να κα­τα­λά­βει.

Ως εκ τού­του, ένας στό­χος προ­σι­τός: η ημι - μα­φιό­ζι­κες ορ­γα­νώ­σεις που "ορ­γα­νώ­νουν" τη με­τα­φο­ρά των με­τα­να­στών/ τριών ένα­ντι  χρη­μα­τι­κών ποσών οδη­γούν τις απελ­πι­σμέ­νες οι­κο­γέ­νειες τους σε ένα χρέος, συχνά χωρίς τέλος, και οδη­γώ­ντας σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από μια δου­λεί­ες, για χρέη στη χώρα προ­έ­λευ­σης, αλλά και στη χώρα προ­ο­ρι­σμού (πα­ρά­νο­μη ερ­γα­σία, η πορ­νεία, κλπ.. ).

Κά­ποιος μπο­ρεί να κάνει μια απλή ερώ­τη­ση για κάθε ιστο­ρι­κό: είναι η πο­το­α­πα­γό­ρευ­ση στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες με­τα­ξύ 1920 και 1933, η οποία διευ­κό­λυ­νε την ανά­πτυ­ξη της μα­φί­ας ή είναι η μαφία η αιτία της πο­το­α­πα­γό­ρευ­σης; Ή ακόμα, για να φτά­σουν στον προ­ο­ρι­σμό τους, πόσοι ευ­ρω­παί­οι του­ρί­στες δεν πλη­ρώ­νουν για τις υπη­ρε­σί­ες ενός τα­ξι­διω­τι­κού πρά­κτο­ρα των οποί­ων τα δί­κτυα και τα τι­μο­λό­για συχνά γειτ­νιά­ζουν με την απάτη ; Ως εκ τού­του, σε μια κα­τά­στα­ση φυγής που χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από την ανα­σφά­λεια, μια πρό­σφυ­γας από τη Σο­μα­λία ή από την Ερυ­θραία δεν έχει άλλη επι­λο­γή από το να δεί­ξει "εμπι­στο­σύ­νη" ένα δί­κτυο των "με­τα­φο­ράς", του οποί­ου τα μα­φιό­ζι­κα χα­ρα­κτη­ρί­στη­κα έχουν σχέση με αν­θρώ­πους που δεν δι­στά­ζουν  μπρο­στά σε οποια­δή­πο­τε απάτη που αφορά τα τρό­φι­μα, την υγεία, κ.λπ..

Όσο αη­δια­στι­κό κι αν είναι, αυτά τα μα­φιό­ζι­κα δί­κτυα με­τα­φο­ράς τρο­φο­δο­τού­νται έμ­με­σα από τους νό­μους, όπως ο λε­γό­με­νος Bossi - Fini ή από τα θε­σμι­κά όρ­γα­να, όπως η Frontex.

Επι­πλέ­ον, πέρα από τους μύ­θους για τα με­τα­να­στευ­τι­κά κύ­μα­τα ( αυτά του Νότου στο Νότο είναι μα­ζι­κά με­γα­λύ­τε­ρα από εκεί­να του Νότου στο Βορρά ), η αντί­δρα­ση της κυ­βέρ­νη­σης είναι πρώτα απ 'όλα να κρύ­ψει τη μαύρη και υπο­χρε­ω­τι­κή ερ­γα­σία των πα­ρά­νο­μων στις λε­γό­με­νες χώρες υπο­δο­χής. Δεύ­τε­ρον, οι κυ­βερ­νή­σεις και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές άρ­χου­σες τά­ξεις, σε συν­δυα­σμό με διά­φο­ρα "λού­μπεν στοι­χεία της αστι­κής τάξης" νέους εταί­ρους μπο­ρούν να απο­κρύ­ψουν το σύ­νο­λο των οι­κο­νο­μι­κών μη­χα­νι­σμών, κοι­νω­νι­κής και στρα­τιω­τι­κής προ­έ­λευ­σης της με­τα­νά­στευ­σης. Ένα πα­ρά­δειγ­μα: η μα­ζι­κή εξό­ρυ­ξη με­ταλ­λευ­μά­των είναι πλέον ένας πα­ρά­γο­ντας της στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης και των πο­λέ­μων σε πολ­λές πε­ριο­χές και χώρες.

Επι­πλέ­ον, μια πε­ρί­ερ­γη αμνη­σία έχει προ­σβά­λει τη θε­σμι­κή αρι­στε­ρά στην Ιτα­λία. Στις 28 Μαρ­τί­ου 1997, μια ναυ­τι­κή κορ­βέ­τα, που επε­νέ­βη στο στενό του Οτρά­ντο, (που ενώ­νει την Αδρια­τι­κή Θά­λασ­σα με το Ιόνιο Πέ­λα­γος ) για να "προ­στα­τεύ­σει τα ιερά σύ­νο­ρα της Ιτα­λί­ας," εμ­βό­λι­σε μια μικρή βάρκα και προ­κά­λε­σε το θά­να­το σε 81 άτομα. Μετά από μια μακρά έρευ­να, αν και η προ­σφυ­γή έχει κα­τα­τε­θεί στο Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο, δεν έχει ακόμα επι­λυ­θεί, αν και η μο­νο­με­ρής ευ­θύ­νη του πο­λε­μι­κού ναυ­τι­κού έχει τεκ­μη­ριω­θεί ευ­ρέ­ως. Οι συ­ζη­τή­σεις με­τα­ξύ των δια­φό­ρων φο­ρέ­ων της στρα­τιω­τι­κής διοί­κη­σης πα­ρέ­χουν γι' αυτό θέμα, πολύ σο­βα­ρά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία. Όλα αυτά δεν εμπό­δι­σαν την πρώτη με­γά­λη τρα­γω­δία να πε­ρά­σει με όρους κερ­δών και ζη­μιών. Ωστό­σο, η Frontex είναι μια πιο εξε­λιγ­μέ­νη έκ­δο­ση του ναυ­τι­κού απο­κλει­σμού, η οποία ξε­κί­νη­σε με την κυ­βέρ­νη­ση του Ulivo - συ­να­σπι­σμός δήθεν κέ­ντρο αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης που δη­μιουρ­γή­θη­κε το 1995 υπό την ηγε­σία του Ρο­μά­νο Πρό­ντι - μαζί με μια εκ­στρα­τεία στα μέσα ενη­μέ­ρω­σης για τη δη­μιουρ­γία μιας φο­βί­ας ένα­ντι σε μια υπο­τι­θέ­με­νη ει­σβο­λή των με­τα­να­στών στη Ιτα­λία, από διά­φο­ρα μέρη της Αφρι­κής. Τι κι αν όλα τα στα­τι­στι­κά στοι­χεία μέχρι στιγ­μής δεί­χνουν ότι ο αριθ­μός των με­τα­να­στών στην Ιτα­λία σε σχέση με τον πλη­θυ­σμό είναι "στο κάτω μέρος της κλί­μα­κας" των χωρών της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης.

Η ανώ­νυ­μη τιμή απέ­να­ντι στη θε­σμι­κή υπο­κρι­σία

Το "αί­σχος" σε όλο του το με­γα­λείο κατά τη διάρ­κεια της επί­σκε­ψης στην Λα­μπε­ντού­σα, στις 4 Οκτω­βρί­ου, του Angelino Alfano, του άν­θρω­που του Μπερ­λου­σκό­νι που εξα­κο­λου­θεί να κα­τέ­χει, μετά την κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση, το ρόλο του Αντι­προ­έ­δρου της Κυ­βέρ­νη­σης και Υπουρ­γού Εσω­τε­ρι­κών. Τόλ­μη­σε να δη­λώ­σει ότι" Λα­μπε­ντού­σα πρέ­πει να πάρει το βρα­βείο Νό­μπελ." Αυτό προ­κά­λε­σε μια τσου­χτε­ρή απά­ντη­ση των κα­τοί­κων της Λα­μπε­ντού­σα.

Η "ημέρα πέν­θους" ονο­μά­στη­κε από την πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού "ημέρα απερ­γί­ας" ( Il Manifesto, 5 Οκτω­βρί­ου 2013). Η δή­μαρ­χος της Λα­μπε­ντού­σα, Giusy Nicolini, είπε:" Αυτοί είναι οι νόμοι, οι πο­λι­τι­κές που προ­κα­λούν τέ­τοιες τρα­γω­δί­ες." Και πρό­σθε­σε: "Η Ιτα­λία έχει απάν­θρω­πους νό­μους: τρεις ψα­ρά­δες απο­μα­κρύν­θη­καν από τον τόπο της τρα­γω­δί­ας επει­δή η χώρα μας έχει κα­τα­θέ­σει αγω­γές για τους ψα­ρά­δες, που έσω­σαν ωστό­σο ζωές, για το αδί­κη­μα  της εν­θάρ­ρυν­σης πα­ρά­νο­μης με­τα­νά­στευ­σης." Ο ιε­ρέ­ας Stefano Nastasi χρη­σι­μο­ποί­η­σε τις πιο σκλη­ρές λέ­ξεις ενα­ντί­ον της υπο­κρι­σί­ας και του ψεύ­δους που βα­σι­λεύ­ουν, καθώς και τη ανα­τρι­χια­στι­κή λο­γι­στι­κή των νε­κρών, ενώ οι πραγ­μα­τι­κές αι­τί­ες "αυτού του πο­λέ­μου" δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται.

Πιο ρε­α­λι­στι­κά και πιο ευ­γε­νι­κά λόγια από αυτά της Πρό­ε­δρου της Βου­λής των Αντι­προ­σώ­πων, Laura Boldrini ( SEL -Αρι­στε­ρά, Οι­κο­λο­γία και Ελευ­θε­ρία ), η οποία κα­τήγ­γει­λε το νόμο Bossi - Fini, πα­ρό­λο που ήταν σί­γου­ρα από πολύ καιρό ενή­με­ρη για την κα­τά­στα­ση, δε­δο­μέ­νου ότι είχε τη θέση του Επι­τρό­που του ΟΗΕ για τους πρό­σφυ­γες.

Δύο ερα­σι­τέ­χνες ψα­ρά­δες έσω­σαν 12 πρό­σφυ­γες. Οκτώ φίλοι σε μια βάρκα έσω­σαν  47, 46 άν­δρες και μία γυ­ναί­κα - Γύρω στις 3 π.μ.. Ζή­τη­σαν βο­ή­θεια από άλλα σκάφη και όπως λένε: "Μια πραγ­μα­τι­κή αν­θρώ­πι­νη αλυ­σί­δα βο­ή­θειας συ­στά­θη­κε για να σώσει αυ­τούς τους νέους με­τα­ξύ 16 και 24 χρο­νών, απελ­πι­σμέ­νους, γυ­μνούς, που έλε­γαν κλαί­γο­ντας: "Σώστε τα παι­διά, δεν πρέ­πει να πε­θά­νουν." ( Il Fatto Quotidiano, 4 Οκτω­βρί­ου 2013)

Από μόνες τους, οι πρω­το­βου­λί­ες αυτές είναι αρ­κε­τές για να κα­ταγ­γεί­λου­με την επί­ση­μη κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Ακόμα και κατά την ανά­γνω­ση των δη­λώ­σε­ων των υπαλ­λή­λων του Λι­με­νι­κού Σώ­μα­τος, οι οποί­οι όταν οι ψα­ρά­δες τους ζη­τού­σαν να τους βοη­θή­σουν, τους απά­ντη­σαν: "Δεν μπο­ρού­με να κά­νου­με τί­πο­τα, θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νου­με για την επι­βε­βαί­ω­ση του πρω­το­κόλ­λου που πρέ­πει να ακο­λου­θη­θεί." Όσο για τους άλ­λους αξιω­μα­τού­χους του πο­λε­μι­κού ναυ­τι­κού, υπο­γράμ­μι­ζαν την έλ­λει­ψη πόρων από πλευ­ράς των τη­λε­πι­κοι­νω­νιών και άλλων τε­χνο­λο­γιών αιχ­μής.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά πρέ­πει να κα­θο­ρί­σει, πολύ συ­γκε­κρι­μέ­να, μια πο­λι­τι­κή που θα προ­ω­θεί τη δια­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα και την τα­ξι­κή ενό­τη­τα για την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των που είναι ένα ση­μα­ντι­κό δια­κύ­βευ­μα στον εν εξε­λί­ξει κοι­νω­νι­κό πό­λε­μο, έναν πό­λε­μο στον οποίο οι με­τα­νά­στες /τριες, είναι μια λε­γε­ώ­να των "άγνω­στων στρα­τιω­τών" για τους κυ­βερ­νώ­ντες και των οποί­ων τα πρό­σω­πα, η ιστο­ρία, οι πόνοι και οι αγώ­νες πρέ­πει να  γί­νουν οι­κεία για ένα κοινό δρόμο για την τα­ξι­κή οι­κο­δό­μη­ση. (6 Οκτω­βρί­ου 2013)