Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά. Τίποτα λιγότερο

Η ανα­γνώ­ρι­ση της ιθα­γέ­νειας, δη­λα­δή της ιδιό­τη­τας του πο­λί­τη του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και των δι­καιω­μά­των που συν­δέ­ο­νται με αυτή, απο­τε­λεί το ελά­χι­στο δι­καί­ω­μα για όλους τους αν­θρώ­πους, την ανα­γκαία –αν και όχι από μόνη της ικα­νή- συν­θή­κη για κοι­νω­νι­κή ισό­τη­τα και δι­καιο­σύ­νη. Προ­φα­νώς λοι­πόν, για εμάς, για το με­τα­να­στευ­τι­κό και αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα, αλλά και για κάθε πο­λί­τη με κά­ποια λο­γι­κή και αν­θρω­πιά, η ανα­γνώ­ρι­ση της ιθα­γέ­νειας απο­τε­λεί αυ­το­νό­η­το δι­καί­ω­μα όλων των παι­διών που γεν­νιού­νται ή με­γα­λώ­νουν στη χώρα μας, χωρίς εξαι­ρέ­σεις, ανε­ξάρ­τη­τα από την εθνι­κή, θρη­σκευ­τι­κή ή φυ­λε­τι­κή τους κα­τα­γω­γή. Από τη σκο­πιά αυτή, η κα­τά­θε­ση του νο­μο­σχε­δί­ου απο­τε­λεί ένα ανα­γκαίο βήμα, αφού ανα­γνω­ρί­ζει αυτό το δι­καί­ω­μα στα παι­διά με­τα­να­στευ­τι­κής κα­τα­γω­γής, αλλά και την αντί­στοι­χη υπο­χρέ­ω­ση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους.

Εδώ όμως στα­μα­τούν τα καλά νέα. Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση, στο πλαί­σιο μάλ­λον του κα­τευ­να­σμού των θε­σμών και των αντι­δρά­σε­ων και φο­βού­με­νη προ­φα­νώς μία σύ­γκρου­ση με το ΣτΕ και μία εν­δε­χό­με­νη νέα ακύ­ρω­ση του νόμου, έκανε την επι­λο­γή να απο­δε­χθεί ως βάση συ­ζή­τη­σης τη προη­γού­με­νη από­φα­ση του ΣτΕ και του ρα­τσι­στι­κού σκε­πτι­κού της, το οποίο συν­δέ­ει την ιδιό­τη­τα του πο­λί­τη με την «ελ­λη­νι­κό­τη­τα». Έθεσε έτσι αυ­στη­ρούς όρους και πε­ριο­ρι­σμούς στην ανα­γνώ­ρι­ση της ιθα­γέ­νειας -πολύ πιο στε­νούς ακόμα από τον προη­γού­με­νο νόμο Ρα­γκού­ση- και εξάρ­τη­σε το δι­καί­ω­μα των παι­διών με την επι­τυ­χή φοί­τη­σή τους στην εκ­παί­δευ­ση και –ακόμα πιο ση­μα­ντι­κό- με το κα­θε­στώς νο­μι­μό­τη­τας των γο­νιών τους. Πολύ σχη­μα­τι­κά λοι­πόν, για να απο­κτή­σει κά­ποιο παιδί ιθα­γέ­νεια θα πρέ­πει ένας του­λά­χι­στον γο­νέ­ας του να είναι νό­μι­μος επί με­γά­λη σειρά ετών, ή να έχει αυτό πα­ρα­κο­λου­θή­σει με επι­τυ­χία όλη τη βα­σι­κή εκ­παί­δευ­ση.

Η προ­ϋ­πό­θε­ση της νό­μι­μης δια­μο­νής των γο­νέ­ων ωστό­σο είναι άδικη, αφού, όπως όλοι γνω­ρί­ζου­με, λόγω της κρί­σης, της ανερ­γί­ας και της μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας, ήταν πρα­κτι­κά αδύ­να­το για τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των με­τα­να­στών να συλ­λέ­γουν κάθε χρόνο τα 150 έν­ση­μα που απαι­τού­νταν για την ανα­νέ­ω­ση της άδειας πα­ρα­μο­νής τους. Η πα­ρο­χή ή όχι «νο­μι­μό­τη­τας», δη­λα­δή «χαρ­τιών» και οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις της, ήταν και είναι ευ­θύ­νη και από­φα­ση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, όχι επι­λο­γή των ίδιων των με­τα­να­στών. Αφού λοι­πόν το ελ­λη­νι­κό κρά­τος κα­τα­δί­κα­σε τόσα χρό­νια τους με­τα­νά­στες στην ομη­ρία της πα­ρα­νο­μί­ας και της μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας, με προ­φα­νή συ­νέ­πεια (ή στόχο) τη μεί­ω­ση των με­ρο­κά­μα­των και την αύ­ξη­ση των κερ­δών, τώρα τι­μω­ρεί και τα παι­διά τους, λες και φταί­νε αυτά για το γε­γο­νός ότι το ίδιο το κρά­τος στέ­ρη­σε τους γο­νείς τους από τα νο­μι­μο­ποι­η­τι­κά έγ­γρα­φα.

Αν δούμε τις πα­ρα­πά­νω προ­ϋ­πο­θέ­σεις αντί­στρο­φα, ένα παιδί που γεν­νή­θη­κε και με­γά­λω­σε δίπλα μας, στις ίδιες γει­το­νιές με τα ελ­λη­νό­που­λα και τα «νό­μι­μα» με­τα­να­στό­που­λα, αλλά είχε την ατυ­χία να χά­σουν οι γο­νείς του τη δου­λειά τους και τα χαρ­τιά τους, απο­κλεί­ε­ται από την πα­ρο­χή ιθα­γέ­νειας με την εγ­γρα­φή του στο σχο­λείο. Θα πρέ­πει να πε­ρά­σει με επι­τυ­χία όλη τη βα­σι­κή εκ­παί­δευ­ση και να αι­τη­θεί ξανά τότε· αν απο­τύ­χει –και όλοι επί­σης γνω­ρί­ζου­με πόσο με­γά­λο είναι το πρό­βλη­μα της σχο­λι­κής απο­τυ­χί­ας και διαρ­ρο­ής, ιδιαί­τε­ρα για τα παι­διά από φτω­χές και άνερ­γες οι­κο­γέ­νειες- κα­τα­δι­κά­ζε­ται και αυτό στην αιώ­νια ομη­ρία της «πα­ρα­νο­μί­ας», στην ίδια του την πα­τρί­δα, τη χώρα που γεν­νή­θη­κε.

Γνω­ρί­ζου­με βέ­βαια ότι το βα­σι­κό μέ­τω­πο που θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει η κυ­βέρ­νη­ση, όσο αφορά το συ­γκε­κρι­μέ­νο νο­μο­σχέ­διο, θα είναι με τη ρα­τσι­στι­κή και εθνι­κι­στι­κή δεξιά· ήδη ο εκ­πρό­σω­πος της ΝΔ, σε ένα πα­ρα­λή­ρη­μα απαν­θρω­πιάς και άγνοιας, απο­κή­ρυ­ξε το νο­μο­σχέ­διο ως «κά­λε­σμα σε λα­θρο­με­τα­νά­στες». Στο μέ­τω­πο αυτό, θα στα­θού­με φυ­σι­κά και εμείς απέ­να­ντι στις δυ­νά­μεις του μί­σους. Κα­τα­νο­ού­με επί­σης τον κίν­δυ­νο ένα πιο δί­καιο νο­μο­σχέ­διο να αμ­φι­σβη­τού­ταν ξανά από προ­σφυ­γές ρα­τσι­στών στο ΣτΕ. Στη μάχη όμως για την αξιο­πρέ­πεια, την ισό­τη­τα και τη δι­καιο­σύ­νη, η δει­λία δεν είναι ο κα­λύ­τε­ρος σύμ­βου­λος. Δεν δε­χό­μα­στε ότι οι ρα­τσι­στι­κές δυ­νά­μεις ή η δι­κα­στι­κή ιε­ραρ­χία μπο­ρούν να κρα­τούν όμη­ρους τα παι­διά της χώρας μας και να τα κα­τα­δι­κά­ζουν στον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό. Και δεν δε­χό­μα­στε επί­σης ότι μία κυ­βέρ­νη­ση που θέλει να ανα­φέ­ρε­ται στην αρι­στε­ρά και ένα κόμμα που μέχρι σή­με­ρα έδινε μαζί μας τη μάχη για ιθα­γέ­νεια σε όλα τα παι­διά, θα υπο­τα­χθούν σε αυτό τον εκ­βια­σμό.

Συ­νε­χί­ζου­με λοι­πόν τον αγώνα για ιθα­γέ­νεια σε όλα τα παι­διά που γεν­νή­θη­καν και με­γά­λω­σαν στην Ελ­λά­δα, χωρίς όρους και απο­κλει­σμούς. Για να απο­κα­τα­στα­θεί η νο­μι­μό­τη­τα των με­τα­να­στών που έχα­σαν τα χαρ­τιά τους λόγω ανερ­γί­ας και να απο­συν­δε­θεί επι­τέ­λους η άδεια πα­ρα­μο­νής από τον αριθ­μό εν­σή­μων. Για να ανοί­ξει, δέκα ολό­κλη­ρα χρό­νια μετά την τε­λευ­ταία φορά, μία νέα δια­δι­κα­σία νο­μι­μο­ποί­η­σης για όλους τους με­τα­νά­στες και τις με­τα­νά­στριες χωρίς χαρ­τιά.

Ταυ­τό­χρο­να, και μέχρι την ψή­φι­ση του συ­γκε­κρι­μέ­νου νόμου από τη Βουλή, ζη­τά­με από όσους βου­λευ­τές το­πο­θε­τού­νται υπέρ των δι­καιω­μά­των και κατά του ρα­τσι­σμού, να δώ­σουν μαζί μας αυτή τη μάχη, διεκ­δι­κώ­ντας τη διεύ­ρυν­ση των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων που θέτει αυτός ο νόμος. Ένα άμεσο βήμα, με με­γά­λη όμως ση­μα­σία, θα είναι να αντί για νό­μι­μη πα­ρα­μο­νή του γονέα για 5 συ­νε­χή χρό­νια πριν τη γέν­νη­ση του παι­διού και κατά τη στιγ­μή της εγ­γρα­φής του στο σχο­λείο, να απαι­τεί­ται η από­δει­ξη ότι στο ίδιο χρο­νι­κό διά­στη­μα έχει λάβει ή αι­τη­θεί αρ­χι­κά άδεια πα­ρα­μο­νής, ακόμα και αν την έχει στο με­τα­ξύ χάσει λόγω έλ­λει­ψης εν­σή­μων· με άλλα λόγια, ότι ζει και ερ­γά­ζε­ται μό­νι­μα στη χώρα, ακόμα και αν δεν έχει χαρ­τιά. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση το παιδί του αυ­το­νό­η­τα έχει δε­σμούς με τη δική μας χώρα, αφού εδώ με­γά­λω­σε, και δι­καιού­ται να ανα­γνω­ρι­στεί ως πο­λί­της. Επί­σης, η σχο­λι­κή απο­τυ­χία δεν πρέ­πει να γί­νε­ται αιτία τι­μω­ρί­ας και απο­κλει­σμού του παι­διού από την ιθα­γέ­νεια, αλλά κί­νη­τρο για με­γα­λύ­τε­ρη στή­ρι­ξή του.