Επιδημίες και αυταρχισμός στην εποχή του καπιταλισμού

Οι ασθέ­νειες και δη οι επι­δη­μί­ες έχουν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί πολύ συχνά, στην πε­ρί­ο­δο του κα­πι­τα­λι­σμού, ως προ­σχή­μα­τα για χρήση αυ­ταρ­χι­κών πο­λι­τι­κών, για αφαί­ρε­ση κα­τα­κτη­μέ­νων κοι­νω­νι­κών, ερ­γα­τι­κών και αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, αλλά και για ενί­σχυ­ση των εθνι­κών πο­λι­τι­κών καθώς και της άρ­χου­σας ιδε­ο­λο­γί­ας. 

Το τρα­γι­κό και πα­ρά­λο­γο ταυ­τό­χρο­να είναι ότι ενώ οι παν­δη­μί­ες είναι εξ ορι­σμού κάτι που ξε­περ­νά τα σύ­νο­ρα, οι προ­ε­τοι­μα­σί­ες και οι «θω­ρα­κί­σεις» σχε­διά­ζο­νται και ορ­γα­νώ­νο­νται σε εθνι­κή βάση. Και μά­λι­στα ενώ δα­πα­νώ­νται τε­ρά­στια ποσά στο εσω­τε­ρι­κό των πλού­σιων χωρών –ανε­ξάρ­τη­τα αν οι δα­πά­νες έχουν πρα­κτι­κό απο­τέ­λε­σμα– σε διε­θνές επί­πε­δο οι χώρες αυτές συμ­βάλ­λουν από ελά­χι­στα έως κα­θό­λου.

Δυ­στυ­χώς η εμ­φά­νι­ση του κο­ρο­νοϊ­ού επι­βε­βαί­ω­σε για άλλη μια φορά αυτή την κυ­νι­κή και συχνά εντε­λώς πα­ρά­λο­γη δια­σύν­δε­ση -εκ μέ­ρους των κυ­βερ­νή­σε­ων- της ασθέ­νειας με «εθνι­κούς κιν­δύ­νους» και «εχθρούς» και στη συ­να­κό­λου­θη εν­στι­κτώ­δη κι­νη­το­ποί­η­ση στρα­τιω­τι­κών και αστυ­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων, αντί για νο­σο­κο­μεία, για­τρούς, φάρ­μα­κα και έρευ­να. Αντί για τον ιό, εχθρός έγινε ο άν­θρω­πος-φο­ρέ­ας.

Κίνα

Στην Κίνα, απ΄όπου ξε­κί­νη­σε η εξά­πλω­ση του ιού, ήταν ο αυ­ταρ­χι­σμός αυτός που δεν επέ­τρε­ψε την έγκαι­ρη εκτί­μη­ση της κα­τά­στα­σης: Η εμπει­ρία του πα­ρελ­θό­ντος έλεγε ότι όποιος αξιω­μα­τού­χος της υγεί­ας έκανε δυ­σά­ρε­στες προ­βλέ­ψεις, πόσο μάλ­λον αν μι­λού­σε για κίν­δυ­νο ξε­σπά­σμα­τος επι­δη­μί­ας, γνώ­ρι­ζε έως και ποι­νι­κές διώ­ξεις. Την 1 Γε­νά­ρη η αστυ­νο­μία τι­μώ­ρη­σε οκτώ νο­ση­λευ­τές, για δια­σπο­ρά ψευ­δών ει­δή­σε­ων. Ανά­με­σά τους και τον διά­ση­μο και εκλι­πό­ντα πια για­τρό Λι Γου­εν­λιάνγκ, που ήταν από τους πρώ­τους που έκρου­σε τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου για επι­δη­μία.

Χρειά­στη­καν πολ­λές βδο­μά­δες ώστε η τε­λι­κά κυ­βέρ­νη­ση να πα­ρα­δε­χθεί το πρό­βλη­μα και να πάρει μέτρα. Όμως και αυτά δεν ήταν στην κα­τεύ­θυν­ση που έπρε­πε. Όπως και σε άλλες χώρες, η πρώτη αντί­δρα­ση είναι τα αστυ­νο­μι­κά μέτρα, πε­ρισ­σό­τε­ρος αυ­ταρ­χι­σμός, κα­τα­στο­λή κ.λπ. Οι δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας άρ­χι­σαν τους ελέγ­χους από πόρτα σε πόρτα, μά­ζε­ψαν χι­λιά­δες αν­θρώ­πους και τους έστει­λαν σε κέ­ντρα κα­ρα­ντί­νας, ενώ οι υπό­λοι­ποι απα­γο­ρευό­ταν να βγουν ή να μπουν στην πόλη, υπο­τί­θε­ται για το γε­νι­κό­τε­ρο καλό. Στην επαρ­χία Χου­μπέι, πάνω από 50 εκατ. άν­θρω­ποι πα­ρέ­με­ναν μέχρι τη στιγ­μή που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές σε έναν χωρίς ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο πε­ριο­ρι­σμό στην πόλη τους και σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις σε κατ’ οίκον πε­ριο­ρι­σμό. Στις πό­λεις της επαρ­χί­ας οι οι­κο­γέ­νειες μπο­ρούν να στέλ­νουν για ψώνια μόνον ένα μέλος τους κάθε δεύ­τε­ρη μέρα. Στους δρό­μους υπάρ­χουν οδο­φράγ­μα­τα και κυ­κλο­φο­ρούν μόνον ασθε­νο­φό­ρα. Σε ολό­κλη­ρη την Κίνα πάνω από 700 εκατ. άν­θρω­ποι υπο­βάλ­λο­νται σε κά­ποιου εί­δους πε­ριο­ρι­σμό της ελευ­θε­ρί­ας κί­νη­σης. Δεν μι­λά­με φυ­σι­κά για την ψυ­χο­λο­γι­κή κα­τά­στα­ση αυτών των αν­θρώ­πων. Για απελ­πι­σία, εγκα­τά­λει­ψη και από­λυ­τη έλ­λει­ψη ενη­μέ­ρω­σης κά­νουν λόγο όσοι μπο­ρούν να επι­κοι­νω­νή­σουν με τον έξω κόσμο. 

Και είναι αυτό το κα­θε­στώς των «ελεύ­θε­ρων πο­λιορ­κη­μέ­νων» που επι­τα­χύ­νει την πε­ραι­τέ­ρω με­τά­δο­ση του ιού. Η θνη­σι­μό­τη­τα (θνη­τό­τη­τα είναι η λέξη που χρη­σι­μο­ποιούν οι επι­στή­μο­νες)είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρη στο Βου­χάν, από την υπό­λοι­πη Κίνα. Οι άν­θρω­ποι δεν μπο­ρούν να φύ­γουν από αυτή την κό­λα­ση και την ίδια στιγ­μή οι δυ­τι­κές χώρες που, σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις κό­πτο­νταν για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα στην Κίνα, επι­κρο­τούν την κυ­βέρ­νη­ση του Πε­κί­νου ως ισχυ­ρή και απο­φα­σι­στι­κή, νο­μι­μο­ποιώ­ντας πε­ραι­τέ­ρω κα­τα­στο­λή και αυ­ταρ­χι­σμό εκ μέ­ρους της. 

Η δυ­να­τό­τη­τα των αν­θρώ­πων να φύ­γουν από τη Βου­χάν είναι προ­φα­νής: με τα κα­τάλ­λη­λα μέτρα προ­στα­σί­ας απο­μα­κρύν­θη­καν από την πε­ριο­χή πολ­λές χι­λιά­δες άν­θρω­ποι. Η μόνη δια­φο­ρά με τους υπό­λοι­πους είναι ότι είχαν δυ­τι­κά δια­βα­τή­ρια: Αμε­ρι­κα­νοί, Αυ­στρα­λοί κ.λπ.

Οι συν­θή­κες για τους έγκλει­στους στην Κίνα έχουν γίνει ακόμη χει­ρό­τε­ρες επει­δή δεν μπο­ρούν να φτά­σουν εκεί εθε­λο­ντές και το απα­ραί­τη­το υγειο­νο­μι­κό υλικό που με­τα­φέ­ρουν. Από τον Γε­νά­ρη πάνω από 20 νο­σο­κο­μεία του Βου­χάν ανήρ­τη­σαν στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα ανοι­χτά γράμ­μα­τα με τα οποία ζη­τού­σαν μά­σκες, προ­στα­τευ­τι­κές στο­λές και ει­δι­κά γυα­λιά. Ενώ συ­νε­λέ­γη από εθε­λο­ντές σε όλον τον κόσμο, μια πολύ ση­μα­ντι­κή πο­σό­τη­τα υλι­κού, τε­λι­κά αυτό δεν έφτα­σε ποτέ σε πολλά νο­σο­κο­μεία, λόγω έλ­λει­ψης υπο­δο­μών (φορ­τη­γά), γρα­φειο­κρα­τι­κών εμπο­δί­ων από την κυ­βέρ­νη­ση ή πλιά­τσι­κου εκ μέ­ρους αξιω­μα­τού­χων!

Δύση

Στη «φι­λε­λεύ­θε­ρη Ευ­ρώ­πη» υπήρ­ξαν ανά­λο­γες αντι­δρά­σεις αυ­ταρ­χι­σμού, κα­τα­στο­λής και απα­γό­ρευ­σης. Στην Ιτα­λία η αστυ­νο­μία δη­μιούρ­γη­σε υγειο­νο­μι­κό φρά­κτη γύρω από 10 κοι­νό­τη­τες στην πε­ριο­χή του νό­τιου Μι­λά­νου με συ­νο­λι­κό πλη­θυ­σμό 50.000 αν­θρώ­πων.

Στην Αυ­στρα­λία, η κυ­βέρ­νη­ση έστει­λε στο κο­λα­στή­ριο του Christmas Island (που προ­ο­ρι­ζό­ταν μόνον για πρό­σφυ­γες) εκα­το­ντά­δες Αυ­στρα­λούς κι­νε­ζι­κής κα­τα­γω­γής, οι οποί­οι πα­ρό­τι δεν είχαν δια­γνω­στεί με κο­ρο­νο­ϊό, έγι­ναν κι αυτοί θύ­μα­τα του δια­πλα­νη­τι­κού, βάρ­βα­ρου πρω­το­κόλ­λου της κα­ρα­ντί­νας. Η κυ­βερ­νη­τι­κή αυτή από­φα­ση δεν ήταν μια ύστα­τη κα­τα­φυ­γή σε μια ανε­ξέ­λεγ­κτη κα­τά­στα­ση αλλά η πρώτη επι­λο­γή της. Φυ­σι­κά θα ήταν αδια­νό­η­το να γίνει το ίδιο για Αμε­ρι­κα­νούς ή Ευ­ρω­παί­ους, αν τυχόν ο ιός είχε ξε­κι­νή­σει από αυτές τις χώρες.

Στην Ελ­λά­δα, ενώ ο ιός είχε ήδη φτά­σει από την Ιτα­λία, ενώ είχαν ήδη εντο­πι­στεί οι φο­ρείς που τα­ξί­δε­ψαν από εκεί, ο πρω­θυ­πουρ­γός συ­νέ­χι­ζε επί­μο­να να δη­λώ­νει (στις 27/2) ότι «το με­τα­να­στευ­τι­κό τώρα απο­κτά μία νέα διά­στα­ση, καθώς στις ροές προς την Ελ­λά­δα πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται άν­θρω­ποι από το Ιράν -όπου εί­χα­με πολλά κρού­σμα­τα κο­ρω­νοϊ­ού- και πολ­λοί διερ­χό­με­νοι από το Αφ­γα­νι­στάν». Κι όμως είναι τέ­τοια η ρα­τσι­στι­κή τύ­φλω­ση του πρω­θυ­πουρ­γού που αγνό­η­σε το γε­γο­νός ότι όχι μόνον η Ιτα­λία, αλλά και η Γερ­μα­νία, η Γαλ­λία, η Ισπα­νία, οι ΗΠΑ, η Βρε­τα­νία, η Ια­πω­νία, η Ν. Κορέα, η Αυ­στρα­λία, ο Κα­να­δάς, η Ελ­βε­τία, η Νορ­βη­γία, η Αυ­στρία, το Ισ­ρα­ήλ, η Ολ­λαν­δία, η Φιν­λαν­δία, η Ρου­μα­νία, η Τσε­χία, η Βρα­ζι­λία, η Ινδία, τα Ηνω­μέ­να Αρα­βι­κά Εμι­ρά­τα, και βε­βαί­ως η Κίνα (κατά μέσο όρο στη διάρ­κεια του έτους στην Ελ­λά­δα βρί­σκο­νται 200.000 Κι­νέ­ζοί) είχαν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα κρού­σμα­τα από το Αφ­γα­νι­στάν. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα λίγη ση­μα­σία είχε για τον πρω­θυ­πουρ­γό. Το ζή­τη­μα ήταν να κα­τα­λή­ξει σε υπο­δαύ­λι­ση του ρα­τσι­σμού, στη στο­χο­ποί­η­ση των προ­σφύ­γων και στην πε­ραι­τέ­ρω αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­ση και σκλή­ρυν­ση απέ­να­ντι στους κα­τα­τρεγ­μέ­νους που φτά­νουν στα σύ­νο­ρα της Ελ­λά­δας.

Την ίδια φα­ει­νή ιδέα και πρα­κτι­κή είχε και ο δε­ξιός Πρό­ε­δρος στην Κύπρο και έκλει­σε τα σύ­νο­ρα με τη Βό­ρεια Κύπρο: αιτία, με­ρι­κοί Ιρα­νοί που βρί­σκο­νται ως φοι­τη­τές στην τουρ­κο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά. Όμως και ο κ. Ανα­στα­σιά­δης ξέ­χα­σε τους εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Κι­νέ­ζους που βρί­σκο­νται στην Ελ­λά­δα και έτσι δεν σκέ­φτη­κε να κλεί­σει τα σύ­νο­ρα με την Ελ­λά­δα. Όμως σε κάθε πε­ρί­πτω­ση τα επει­σό­δια που ξέ­σπα­σαν στο οδό­φραγ­μα της Λή­δρας με­τα­ξύ Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων πο­λι­τών και εθνο­φυ­λα­κής από την άλλη, για το κλεί­σι­μο των συ­νό­ρων ανέ­δει­ξαν το αυ­ταρ­χι­κό και πα­ρά­λο­γο χα­ρα­κτή­ρα του κλει­σί­μα­τος αυτού.

Οι κα­ρα­ντί­νες, οι κατ’ οίκον πε­ριο­ρι­σμοί και άλλα αυ­ταρ­χι­κά μέτρα, όταν δεν είναι εθε­λο­ντι­κά, μπο­ρούν -και έχουν- οδη­γή­σει σε χει­ρό­τε­ρα απο­τε­λέ­σμα­τα από την ίδια την ασθέ­νεια. Ο ίδιος ο φόβος ότι μπο­ρεί κά­ποιος να βρε­θεί σε κα­ρα­ντί­να, οδη­γεί σε αντί­στα­ση. Αν η προ­ο­πτι­κή είναι να σε κλει­δώ­σουν κάπου, δεν θα θέ­λεις να απο­κα­λύ­ψεις ότι είσαι φο­ρέ­ας ή ότι νο­σείς. Και φυ­σι­κά δεν θα πη­γαί­νεις στον για­τρό. Αν σου πουν ότι δεν επι­τρέ­πε­ται να φύ­γεις από την πόλη σου, είναι πι­θα­νόν να απο­πει­ρα­θείς να δρα­πε­τεύ­σεις. Αυτό συ­νέ­βη στην Κίνα κατά τη διάρ­κεια της επι­δη­μί­ας SARS: η φήμη ότι η κυ­βέρ­νη­ση σχε­δί­α­ζε με­γά­λης κλί­μα­κας ανα­γκα­στι­κή κα­ρα­ντί­να, οδή­γη­σε τότε 250.000 αν­θρώ­πους να εγκα­τα­λεί­ψουν το Πε­κί­νο.

Οι κα­ρα­ντί­νες οδη­γούν και σε άλλες, πα­ρά­πλευ­ρες, απώ­λειες. Στο Βου­χάν οι άν­θρω­ποι δεν μπο­ρούν να φτά­σουν και να πε­ρι­ποι­η­θούν τους άρ­ρω­στους ηλι­κιω­μέ­νους που ζουν στην πόλη. Ει­δι­κά αυτοί που χρειά­ζο­νται διαρ­κή φρο­ντί­δα (αι­μο­κά­θαρ­ση, καρ­κί­νος κ.λπ.) μέ­νουν εντε­λώς αβο­ή­θη­τοι. Η υπη­ρε­σία των Ηνω­μέ­νων Εθνών για το AIDS ανα­κοί­νω­σε πρό­σφα­τα ότι το ένα τρίτο των αν­θρώ­πων στην Κίνα που ζουν με τον HIV κιν­δυ­νεύ­ουν να βρε­θούν χωρίς τα φάρ­μα­κά τους εξαι­τί­ας της κα­ρα­ντί­νας και της απα­γό­ρευ­σης των με­τα­κι­νή­σε­ων.

Επί­σης σε πε­ρί­πτω­ση κα­ρα­ντί­νας, οι με­ρο­κα­μα­τιά­ρη­δες δεν έχουν την πο­λυ­τέ­λεια να μεί­νουν σπίτι και να μην δου­λέ­ψουν –το ίδιο συμ­βαί­νει και με όσους δεν δι­καιού­νται πλη­ρω­μέ­νη άδεια από τη δου­λειά τους, όπως είναι οι επι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νοι σε όλον τον κόσμο, ει­δι­κά σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Κίνα. Ο εθε­λο­ντι­σμός και η ατο­μι­κή υπευ­θυ­νό­τη­τα δεν φτά­νει. Αν πράγ­μα­τι χρειά­ζε­ται να μεί­νουν οι άν­θρω­ποι σπίτι τους, τότε πρέ­πει το κρά­τος να προ­νο­εί για αυ­τούς. Και αυτό μπο­ρεί και έχει γίνει:

Το πα­ρά­δειγ­μα της Ν. Κο­ρέ­ας

Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές η Κίνα είχε πο­σο­στό θνη­τό­τη­τας από τον κο­ρο­νο­ϊό 3,7%. Γι’ αυτά τα πο­σο­στά φταί­ει η εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή που ανα­φέ­ρα­με: ο αυ­ταρ­χι­σμός, η κα­θυ­στέ­ρη­ση, η έλ­λει­ψη φρο­ντί­δας και φαρ­μά­κων ακόμη και οι κα­ρα­ντί­νες. Γιατί στην Ιτα­λία το πο­σο­στό θνη­τό­τη­τας είναι πολύ χα­μη­λό­τε­ρο (2,1%) πα­ρό­τι έγι­ναν κι εκεί εγκλη­μα­τι­κά λάθη στην αρχή.

Στην Ια­πω­νία το πο­σο­στό είναι 2%, στη Γαλ­λία 1,5%, ενώ στη Βρε­τα­νία, τη Γερ­μα­νία, τη Νορ­βη­γία, τη Σου­η­δία και την Ελ­βε­τία είναι 0%. Κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς ότι το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, οι αυ­ξη­μέ­νες δα­πά­νες για υγεία, αλλά και η ίδια η δη­μο­κρα­τία σώ­ζουν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες ζωές. Θα πει κα­νείς,όμως, ότι τα κρού­σμα­τα σε αυτές τις χώρες ήταν λίγα άρα δεν είναι αντι­προ­σω­πευ­τι­κή η κα­τά­στα­ση.

Το πα­ρά­δειγ­μα της Ν. Κο­ρέ­ας είναι πιο σαφές. Η χώρα αυτή είναι δεύ­τε­ρη χώρα στον κόσμο σε αριθ­μό κρου­σμά­των κο­ρο­ναϊ­ού μετά την Κίνα (πε­ρί­που 5.000). Επί­σης και εκεί άρ­γη­σαν να λη­φθούν μέτρα όχι εξαι­τί­ας του κρά­τους, αλλά εξαι­τί­ας του ότι η ηγε­σία μιας θρη­σκευ­τι­κής αί­ρε­σης στην πόλη Ντα­ε­γού απέ­κρυ­ψε το γε­γο­νός της ευ­ρύ­τα­της διά­δο­σης της μό­λυν­σης με­τα­ξύ των μελών της και συ­νέ­χι­σε τις συ­να­θροί­σεις της. Παρ’ όλα αυτά η Ν. Κορέα έχει θνη­τό­τη­τα 0,52% (!) δηλ. χα­μη­λό­τε­ρη κι από πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές χώρες Γιατί; 

Κατ’ αρχάς δεν έκλει­σαν τα σύ­νο­ρα με την Κίνα -αντί­θε­τα μά­λι­στα ει­σήλ­θε πολύ με­γά­λος αριθ­μός Κι­νέ­ζων εξαι­τί­ας των εορ­τα­σμών για το Σε­λη­νια­κό Νέο Έτος. Αντί οι αρχές να δα­πα­νή­σουν εκα­τομ­μύ­ρια στέλ­νο­ντας στρα­τό να φυ­λά­ει τα σύ­νο­ρα και αντί να υπο­δαυ­λί­σουν αντι­κι­νε­ζι­κή υστε­ρία και ρα­τσι­σμό, επι­κέ­ντρω­σαν τους οι­κο­νο­μι­κούς και τους αν­θρώ­πι­νους πό­ρους στην προ­σπά­θεια αντι­με­τώ­πι­σης του ιού που έτσι κι αλ­λιώς θα έφτα­νε στη χώρα. Όσοι έρ­χο­νταν από την Κίνα έμπαι­ναν σε 14ή­με­ρη κα­ρα­ντί­να, αλλά όχι βέ­βαια σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης. Ακόμη κι αυτή η από­φα­ση πάρ­θη­κε ως τε­λευ­ταία κα­τα­φυ­γή όταν είχαν ήδη δια­γνω­στεί 30 κρού­σμα­τα στη χώρα. Χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν αμέ­σως νέα φάρ­μα­κα όπως το Kaletra  που έσω­σαν ζωές. Πε­ρί­που 30 νο­σο­κο­μεία σε όλη τη χώρα ανέ­λα­βαν να απο­μο­νώ­σουν τα δια­γνω­σμέ­να ή πι­θα­νά κρού­σμα­τα. Σε εκα­το­ντά­δες κέ­ντρα για την πρό­λη­ψη της ασθέ­νειας διε­ξά­γο­ταν τα­χεία δια­γνω­στι­κά τεστ για τον ιό. Από τις 7 Φε­βρουα­ρί­ου δια­τέ­θη­κε σε όλη τη χώρα ένα ολο­καί­νουρ­γιο δια­γνω­στι­κό σύ­στη­μα που μπο­ρεί να ανι­χνεύ­σει την ύπαρ­ξη του ιού σε λι­γό­τε­ρο από έξι μόνον ώρες.

Βέ­βαια λή­φθη­καν και μέτρα πε­ριο­ρι­σμού των με­τα­κι­νή­σε­ων στην Ντα­ε­γού και στην Γκε­ον­γκ­μπούκ, χωρίς όμως κα­τα­να­γκα­σμό, όπως στην Κίνα. Έγινε σύ­στα­ση στους ερ­γο­δό­τες να πα­ρα­χω­ρούν 14ή­με­ρη άδεια επί πλη­ρω­μή στους ερ­γα­ζό­με­νους που επέ­στρε­φαν από την Κίνα –ή να τους επι­τρέ­πουν να ερ­γά­ζο­νται από το σπίτι. Το άνοιγ­μα των σχο­λεί­ων ανα­βλή­θη­κε για μία εβδο­μά­δα. Η κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε να δια­θέ­σει άμεσα στις το­πι­κές αρχές πάνω από 100 εκατ. ευρώ για την πρό­λη­ψη και τον έλεγ­χο του ιού. Επί­σης διέ­θε­σε ένα τε­ρά­στιο αριθ­μό από μά­σκες αλλά και από δια­γνω­στι­κά τεστ. 

Αλλά την ίδια στιγ­μή έστει­λε υγειο­νο­μι­κό υλικό στη Βου­χάν της Κίνας, ανά­με­σά τους 40.000 ει­δι­κές προ­στα­τευ­τι­κές μά­σκες. 

Όλα αυτά μπο­ρού­σαν να γί­νουν και σε άλλες χώρες αντί για τη μι­λι­τα­ρι­στι­κή υστε­ρία και τον αυ­ταρ­χι­σμό. Τότε το πο­σο­στό θνη­τό­τη­τας θα ήταν πολύ χα­μη­λό­τε­ρο πα­γκό­σμια…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες