Καταλονία: Το μπλοκ της ανεξαρτησίας και η Αριστερά μπροστά σε νέες προκλήσεις

Η συ­ζή­τη­ση δεν κι­νεί­ται πια γύρω από το αν μπο­ρεί να υπάρ­ξει ένα αυ­τό­νο­μο κα­τα­λα­νι­κό κρά­τος, αλλά γύρω από το αν μπο­ρεί να υπάρ­ξει κα­τα­λα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο και αν με τους συ­σχε­τι­σμούς όπως δια­μορ­φώ­θη­καν μετά τις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές μπο­ρεί να σχη­μα­τι­στεί κυ­βέρ­νη­ση. Θυ­μί­ζου­με ότι στις εκλο­γές της 21ης Δε­κέμ­βρη, οι δυ­νά­μεις που το­πο­θε­τού­νται υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας (JxCAT, ERC, CUP) κα­τόρ­θω­σαν να κερ­δί­σουν την πλειο­ψη­φία των εδρών του κα­τα­λα­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου, δη­λα­δή 70 στις συ­νο­λι­κά 135 έδρες. 

Μετά από από­φα­ση του ισπα­νού πρω­θυ­πουρ­γού Ραχόι, στις 17 Γε­νά­ρη, το κα­τα­λα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο είναι υπο­χρε­ω­μέ­νο να συ­νε­δριά­σει, ανοί­γο­ντας τη δια­δι­κα­σία διε­ρευ­νη­τι­κής εντο­λής για το σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης μέχρι τις 31 Γε­νά­ρη. Εάν δεν υπάρ­ξει συμ­φω­νία για το ποιος-α θα είναι ο επό­με­νος-η πρό­ε­δρος της Κα­τα­λο­νί­ας, τότε οι εκλο­γές θα γί­νουν σε δύο μήνες, δη­λα­δή τον Μάη του 2018. Τα πράγ­μα­τα θα ήταν αρ­κε­τά απλά, αν το απο­τέ­λε­σμα κα­θο­ρι­ζό­ταν από μια απλή συμ­φω­νία των ανε­ξαρ­τη­σια­κών δυ­νά­με­ων. Τόσο το κε­ντρο­δε­ξιό κόμμα του Πουι­τζ­ντε­μόντ (JxCAT) όσο και η Εσκέρ­ρα Ρε­που­μπλι­κά­να (ΕRC), με την ανοχή της CUP, απο­δέ­χο­νται τον Πουι­τζ­νε­μόντ ως αδιαμ­φι­σβή­τη­το πρό­ε­δρο της κα­τα­λα­νι­κής αυ­το­νο­μί­ας. Μόνο που υπάρ­χει μια μικρή λε­πτο­μέ­ρεια. Ότι τόσο ο ίδιος ο Πουι­τζ­ντε­μόντ όσο και κά­ποιοι από τους εκλεγ­μέ­νους βου­λευ­τές των τε­λευ­ταί­ων εκλο­γών βρί­σκο­νται είτε στην εξο­ρία (Βέλ­γιο), είτε στις φυ­λα­κές της Μα­δρί­της.

Ερω­τη­μα­τι­κά

Σε αυτές τις συν­θή­κες προ­κύ­πτουν δι­λήμ­μα­τα που, αν δεν απα­ντη­θούν, δεν γί­νε­ται εφι­κτή η συ­γκρό­τη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας. Ένα από τα βα­σι­κά δι­λήμ­μα­τα αφορά το κατά πόσο ο Πουι­τζ­ντε­μόντ θα επι­στρέ­ψει στην Κα­τα­λο­νία ως πρό­ε­δρος της κα­τα­λα­νι­κής Αυ­το­νο­μί­ας, ανα­γκά­ζο­ντας τον Ραχόι να συλ­λά­βει όχι πια έναν απλό βου­λευ­τή και πρώην πρό­ε­δρο, αλλά τον αρ­χη­γό της νέας κυ­βέρ­νη­σης. Θυ­μί­ζου­με ότι εκ­κρε­μεί ένταλ­μα σύλ­λη­ψης ενά­ντια στα τέσ­σε­ρα μέλη της κυ­βέρ­νη­σης που έχουν ζη­τή­σει άσυλο από τη Βελ­γι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

Η αντι­πρό­τα­ση του Πουι­τζ­ντε­μόντ για τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της Κα­τα­λο­νί­ας «από μα­κριά» αντι­με­τω­πί­στη­κε με χλευα­σμό από το PP, τους Ciudadanos και το PSOE, που επι­μέ­νουν ότι δια­κυ­βέρ­νη­ση μέσω τουί­τερ δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Επο­μέ­νως το ερώ­τη­μα είναι αν ο Πουι­τζ­ντε­μόντ θα επι­στρέ­ψει ως ήρωας και θα συλ­λη­φθεί ως πρό­ε­δρος ή αν θα πα­ρα­χω­ρή­σει τη θέση του σε κά­ποιαν-ον άλλο. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση αυτός ο άλλος είναι ο Χουν­κέ­ρας, ο πρώην υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών και αντι­πρό­ε­δρος της προη­γού­με­νης κυ­βέρ­νη­σης και νυν εκλεγ­μέ­νος βου­λευ­τής. Όμως ο Χουν­κέ­ρας μαζί με άλ­λους τρεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των δύο κοι­νω­νι­κών αγω­νι­στών Jordi, βρί­σκο­νται στη φυ­λα­κή.

Το δί­λημ­μα αφορά και τους υπό­λοι­πους εκλεγ­μέ­νους που βρί­σκο­νται στη φυ­λα­κή και στην εξο­ρία, αφού αν δεν πα­ρου­σια­στούν στο κοι­νο­βού­λιο στις 17 Γε­νά­ρη και δεν αντι­κα­τα­στα­θούν από τους επό­με­νους, οι ανε­ξαρ­τη­σια­κές δυ­νά­μεις χά­νουν την πλειο­ψη­φία τους. Επο­μέ­νως δεν έχει ξε­κα­θα­ρι­στεί ακόμα το κατά πόσον οι δυ­νά­μεις της ανε­ξαρ­τη­σί­ας θα επι­λέ­ξουν τη μία ή την άλλη τα­χτι­κή. Το πρό­βλη­μα πε­ρι­πλέ­κε­ται από το γε­γο­νός, ότι εντός αυτού του μπλοκ υπάρ­χουν δια­φο­ρε­τι­κές εκτι­μή­σεις για την έντα­ση της σύ­γκρου­σης και για τα επό­με­να βή­μα­τα.

Κα­τα­στο­λή

Στο με­τα­ξύ με από­φα­ση του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου στις 5 Γε­νά­ρη, οι τέσ­σε­ρις κρα­τού­με­νοι πα­ρα­μέ­νουν στη φυ­λα­κή. Η Άντα Κο­λά­ου και άλλα δη­μό­σια πρό­σω­πα κά­νουν πλέον λόγο για ομη­ρία, που οδη­γεί τα πράγ­μα­τα στα άκρα, αφού οι κρα­τού­με­νοι δεν είναι πια απλά πο­λι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι, αλλά όμη­ροι της κυ­βέρ­νη­σης Ραχόι. 

Από την άλλη ο μο­νάρ­χης Φε­λί­πε πυ­ρο­δό­τη­σε το κλίμα με νέες δη­λώ­σεις, υπο­σχό­με­νος κλι­μά­κω­ση της κα­τα­στο­λής, προ­κει­μέ­νου να ητ­τη­θεί η κα­τα­λα­νι­κή εξέ­γερ­ση. Στο με­τα­ξύ, κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη δη­λώ­νουν ότι κατά τη διάρ­κεια των προη­γού­με­νων εβδο­μά­δων ο στρα­τός  βρι­σκό­ταν σε επι­φυ­λα­κή και το εν­δε­χό­με­νο πα­ρέμ­βα­σής του για την επι­βο­λή της τάξης ήταν αρ­κε­τά πι­θα­νό. 

Σε αυτό το σκη­νι­κό, οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς είτε είναι υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, είτε προ­τεί­νουν μια ομο­σπον­δια­κού τύπου ισπα­νι­κή δη­μο­κρα­τία, χρειά­ζε­ται να συ­ντο­νι­στούν και να ορ­γα­νώ­σουν την απά­ντη­ση στο κα­θε­στώς του ’78, που πα­λεύ­ει με νύχια και με δό­ντια για την επι­βί­ω­σή του. Είναι ανα­γκαίο να χτι­στεί μια ενό­τη­τα των λαών της Ισπα­νί­ας γύρω από τα κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά αι­τή­μα­τα που θα πε­ρι­λαμ­βά­νουν και ταυ­τό­χρο­να θα ξε­περ­νούν το κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα. Όπως γρά­φει ο πο­λι­τι­κός επι­στή­μο­νας Jaime Pastor στο τε­λευ­ταίο του άρθρο (6/1/18) στο πε­ριο­δι­κό «Viento Sur»: « Η απο­φυ­γή μιας αντι­πα­ρά­θε­σης ανά­με­σα στους λαούς περνά μέσα από την κα­τα­νό­η­ση ότι μπο­ρού­με και οφεί­λου­με να πα­λέ­ψου­με μαζί, προ­κει­μέ­νου να υπε­ρα­σπι­στού­με τις ελευ­θε­ρί­ες και τα δι­καιώ­μα­τά μας απέ­να­ντι σε μια κλι­μα­κού­με­νη κα­τα­στο­λή του κρά­τους και στην άρ­νη­σή του να ανα­γνω­ρί­σει το δι­καί­ω­μα των λαών να απο­φα­σί­ζουν. Αυτός είναι και ο απα­ραί­τη­τος όρος για να εμπο­δί­σου­με τους από πάνω να βά­λουν ένα τέλος στην κρίση κα­θε­στώ­τος και για να δια­τη­ρή­σου­με ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή μιας δη­μο­κρα­τι­κής, ρε­που­μπλι­κα­νι­κής, συ­νταγ­μα­τι­κής και ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα ρήξης».

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά