ΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΩΝ για την Ιδρυτική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας

ΠΡΟ­ΟΙ­ΜΙΟ

Η Λαϊκή Ενό­τη­τα είναι ένας νέος, με­τω­πι­κός πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας, γεν­νη­μέ­νος το καυτό κα­λο­καί­ρι του 2015, αμέ­σως μετά τη με­γά­λη νίκη του ΟΧΙ στη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και την τα­πει­νω­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ΑΝΕΛ. Δη­μιουρ­γή­θη­κε με τη σύ­μπρα­ξη ανυ­πό­τα­κτων δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, φι­λο­δο­ξώ­ντας να συμ­βά­λει στη συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τα­του κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού με­τώ­που φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου από την κρίση που θα ανα­τρέ­ψει τα μνη­μό­νια, θα κα­ταρ­γή­σει την επι­τρο­πεία και την εξο­ντω­τι­κή λι­τό­τη­τα, ανοί­γο­ντας το δρόμο για το σο­σια­λι­σμό.

Η επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, που είχε ανα­φο­ρά στην Αρι­στε­ρά, να υπο­τα­χθεί στον εκ­βια­σμό, προ­κά­λε­σε σύγ­χυ­ση και ητ­το­πά­θεια σε με­γά­λο μέρος των λαϊ­κών στρω­μά­των. Προ­χω­ρώ­ντας σε εκλο­γές- εξ­πρές, η ηγε­σία του με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τά­φε­ρε να χα­ρί­σει στους δα­νει­στές τη νο­μι­μο­ποί­η­ση της ολέ­θριας πο­λι­τι­κής τους.

«Χά­σα­με μια μάχη, αλλά όχι τον πό­λε­μο», δια­κή­ρυ­ξε τότε η Λαϊκή Ενό­τη­τα. Κι αυτό δεν αφο­ρού­σε μόνο την ίδια και τις εκλο­γι­κές επι­δό­σεις της, αλλά πρω­τί­στως το ευ­ρύ­τε­ρο λαϊκό κί­νη­μα και την προ­ο­πτι­κή του. Οι μήνες που ακο­λού­θη­σαν επι­βε­βαί­ω­σαν ότι το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς δεν μπο­ρεί να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί εύ­κο­λα.

Η δια­χεί­ρι­ση  του τρί­του μνη­μο­νί­ου κι­νεί­ται προς τα ίδια αδιέ­ξο­δα που γνώ­ρι­σαν τα δύο προη­γού­με­να. Παρά τις επι­με­λείς προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα να εκ­πλη­ρώ­σει στο ακέ­ραιο τις δε­σμεύ­σεις της, οι αριθ­μοί «δεν βγαί­νουν».

 Στο κοι­νω­νι­κό πεδίο, αυτή η πο­λι­τι­κή τρο­φο­δο­τεί ήδη με­γά­λες αντι­στά­σεις, πράγ­μα ασυ­νή­θι­στο για μια κυ­βέρ­νη­ση με ηλι­κία μηνών. Η προ­σπά­θεια των πα­λαιο­μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων ή και της νε­ο­φα­σι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής, να χει­ρα­γω­γή­σουν και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν για τους δι­κούς τους σκο­πούς αυτές τις κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις, δεν νο­μι­μο­ποιούν τη συ­κο­φά­ντη­σή τους, με τρό­πους που θυ­μί­ζουν το ΠΑΣΟΚ του «κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού». υπο­γραμ­μί­ζουν  την ανά­γκη προ­ω­θη­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς μέσα στο υπαρ­κτό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα ώστε να απο­κτή­σει προ­ο­πτι­κή νίκης.

 Η πρό­ω­ρη άνο­δος του κοι­νω­νι­κού θερ­μο­μέ­τρου υπο­δη­λώ­νει ότι το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο της κυ­βέρ­νη­σης φθεί­ρε­ται γρή­γο­ρα, καθώς υπο­χρε­ώ­νε­ται να πλή­ξει ταυ­τό­χρο­να τη μι­σθω­τή ερ­γα­σία, όσο και τα πα­ρα­δο­σια­κά με­σαία στρω­μά­τα της πόλης και της υπαί­θρου. Ισχυ­ρά ελ­λη­νι­κά και ξένα κέ­ντρα επεν­δύ­ουν στον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη ως εναλ­λα­κτι­κή λύση. Είναι αμ­φί­βο­λο όμως αν η Νέα Δη­μο­κρα­τία και ο βλα­στός της πλέον δια­πλε­κό­με­νης πο­λι­τι­κής οι­κο­γέ­νειας μπο­ρούν να παί­ξουν αυτό το ρόλο.

 Στα πα­ρα­πά­νω έρ­χε­ται να προ­στε­θεί η γε­ω­πο­λι­τι­κή αστά­θεια στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή μας- Μ. Ανα­το­λή, Βαλ­κά­νια, Αν. Ευ­ρώ­πη. Η κα­θή­λω­ση της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής στον άξονα ΗΠΑ- Ισ­ρα­ήλ εκ­θέ­τει διε­θνώς τη χώρα. Το προ­σφυ­γι­κό, προ­ϊ­όν των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πο­λέ­μων, κλο­νί­ζει τα θε­μέ­λια της Ε.Ε. και εντεί­νει την πίεση προς την Ελ­λά­δα να με­τα­τρα­πεί σε στρα­τό­πε­δο συ­γκέ­ντρω­σης προ­σφύ­γων

 Για όλους αυ­τούς τους λό­γους το με­γά­λο, ρήγμα που άνοι­ξαν στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία τα μνη­μό­νια πα­ρα­μέ­νει ενερ­γό. Η πολ­λα­πλή κρί­ση- οι­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή, πο­λι­τι­κή, γε­ω­πο­λι­τι­κή- θα ξα­να­φέ­ρει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη τη ρήξη με τα μνη­μό­νια, το χρέος, την ευ­ρω­ζώ­νη και τους πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους τους, όπως και την ανα­ζή­τη­ση εναλ­λα­κτι­κής λύσης με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό. Σ’ αυτή την ανά­γκη φι­λο­δο­ξεί να απα­ντή­σει η Λαϊκή Ενό­τη­τα.

Κε­φά­λαιο Πρώτο: ΔΙΕ­ΘΝΕΙΣ ΕΞΕ­ΛΙ­ΞΕΙΣ

1.1. Σε πεί­σμα των αλα­ζο­νι­κών εξαγ­γε­λιών των κυ­ρί­αρ­χων δυ­νά­με­ων για έναν κόσμο όπου οι αγο­ρές και η πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση θα έφερ­ναν ει­ρή­νη και ευ­η­με­ρία, έχουν εντα­θεί οι ανι­σό­τη­τες, οι εστί­ες ανά­φλε­ξης, οι αντι­θέ­σεις,. Οι εκρη­κτι­κές δια­φο­ρές ανά­με­σα σε πλού­το και φτώ­χεια, η ανα­ζω­πύ­ρω­ση πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων, που γεν­νούν μαζί με τη φτώ­χεια, με­γά­λα με­τα­να­στευ­τι­κά κύ­μα­τα, η βα­ναυ­σό­τη­τα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων, οι νέες απει­λές για τη δη­μο­κρα­τία και τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία σφρα­γί­ζουν το διε­θνές τοπίο. Η συ­γκυ­ρία εγκυ­μο­νεί κιν­δύ­νους, αλλά και ανα­δει­κνύ­ει δυ­να­τό­τη­τες για ρήγ­μα­τα και ανα­τρο­πές. Ένα σύ­νο­λο αντι­στά­σε­ων στον ιμπε­ρια­λι­σμό, κι­νη­μά­των ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και πει­ρα­μά­των ρήξης με την κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή, κάνει επί­και­ρο το ιστο­ρι­κό δί­λημ­μα «Σο­σια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα».

1.2. Η πα­γκό­σμια δο­μι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση που ξέ­σπα­σε στην πε­ρί­ο­δο 2007-8 συ­μπύ­κνω­σε τις αντι­φά­σεις που ανα­πτύ­χθη­καν στο πα­γκό­σμιο οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, παρά τις εκτε­τα­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις των δε­κα­ε­τιών 1990 και 2000, αλλά και την κρίση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού ως βα­σι­κής αστι­κής πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής τις πε­ρα­σμέ­νες δε­κα­ε­τί­ες. Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός ανα­δύ­θη­κε ως στρα­τη­γι­κή απά­ντη­ση στην κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, δια­μορ­φώ­νο­ντας στα­δια­κά ένα συ­νο­λι­κό­τε­ρο κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό υπό­δειγ­μα. Αυτό πε­ρι­λαμ­βά­νει τη λι­τό­τη­τα και την ανα­δια­νο­μή του κοι­νω­νι­κού πλού­του υπέρ του κε­φα­λαί­ου, τη διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και μέσα από αυτά την ιστο­ρι­κή ανα­τρο­πή του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης εις βάρος της ερ­γα­σί­ας, τις εκτε­τα­μέ­νες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, την απορ­ρύθ­μι­ση των αγο­ρών, την έντα­ση της διε­θνο­ποί­η­σης του κε­φα­λαί­ου, την υπερ­διό­γκω­ση της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής σφαί­ρας σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα, στοι­χεία που με τη σειρά τους πυ­ρο­δό­τη­σαν εκ νέου τους μη­χα­νι­σμούς της κρί­σης.

1.3. Παρά τις τε­ρά­στιες ενέ­σεις ρευ­στό­τη­τας στα τρα­πε­ζι­κά συ­στή­μα­τα και τα κύ­μα­τα λι­τό­τη­τας, πε­ρι­κο­πών και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ανα­διαρ­θρώ­σε­ων, εί­μα­στε ακόμη μέσα στον κύκλο της δο­μι­κής κρί­σης. Ο έλεγ­χος των πλέον επι­κίν­δυ­νων συ­νε­πειών και αντι­φά­σε­ων της κρί­σης στις ΗΠΑ και λι­γό­τε­ρο στην Ευ­ρώ­πη και η επα­να­στα­θε­ρο­ποί­η­ση ύστε­ρα από τους βί­αιους κλυ­δω­νι­σμούς της πε­ριό­δου 2008-2009 απο­δει­κνύ­ε­ται ότι έχουν σχε­τι­κό, αβέ­βαιο και προ­σω­ρι­νό χα­ρα­κτή­ρα. Από τα τέλη του 2015 συσ­σω­ρεύ­ο­νται ξανά οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια νέα υπο­τρο­πή της: έντα­ξη, από τα μέσα του 2015, στον κύκλο της κρί­σης των λε­γό­με­νων ανα­δυό­με­νων οι­κο­νο­μιών (BRICS -Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βρα­ζι­λία, Νότια Αφρι­κή- και όχι μόνο),  νέος γύρος ανα­τα­ρα­χής στις αγο­ρές (χρη­μα­τι­στή­ρια, ομό­λο­γα και πα­ρά­γω­γα),  μα­ζι­κή φυγή κε­φα­λαί­ων από τις ανα­δυό­με­νες αγο­ρές,  έντα­ση των νο­μι­σμα­τι­κών πο­λέ­μων,  άμεση αλ­λη­λε­πί­δρα­ση οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και γε­ω­πο­λι­τι­κής αστά­θειας.

Απο­δει­κνύ­ε­ται ότι η αγορά δεν μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί την  την κοι­νω­νι­κή ευ­η­με­ρία. Κα­τα­δει­κνύ­ε­ται ότι για τις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου η έξο­δος από την κρίση είναι συ­νώ­νυ­μη με μια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων συ­ντρι­βή των κα­τα­κτή­σε­ων και του ει­σο­δή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με την απα­ξί­ω­ση αδύ­να­μων κε­φα­λαί­ων, τη μα­ζι­κή κα­τα­στρο­φή πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και τη δρα­μα­τι­κή πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή υπο­βάθ­μι­ση.

1.4. Οι με­τα­σχη­μα­τι­σμοί του «υπαρ­κτού κα­πι­τα­λι­σμού» ανέ­δει­ξαν τον ιδιαί­τε­ρο ρόλο των τρα­πε­ζι­κών και λοι­πών χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών φο­ρέ­ων στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες.. Ει­δι­κό­τε­ρα το σύγ­χρο­νο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο απο­τε­λεί την πιο επι­θε­τι­κή με­ρί­δα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Θρέ­φε­ται από τη γι­γά­ντω­ση των κρα­τι­κών και ιδιω­τι­κών χρεών, λει­τουρ­γεί απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κά, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας τις εθνι­κές οι­κο­νο­μί­ες σε δια­δο­χι­κά, πα­λιρ­ροϊ­κά κύ­μα­τα εισ­ρο­ής και εκρο­ής κε­φα­λαί­ων, σε φού­σκες και κραχ, που συ­ντρί­βουν κυ­ρί­ως ερ­γα­τι­κά και μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα. Κα­τα­δι­κά­ζει ολό­κλη­ρες χώρες, σαν την Ελ­λά­δα, σε κα­τά­στα­ση διαρ­κούς ομη­ρί­ας με μοχλό εκ­βια­σμού το δη­μό­σιο χρέος. Απο­τε­λεί βα­σι­κό μοχλό τα­ξι­κής λε­η­λα­σί­ας από το κυ­ρί­αρ­χο χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο και νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης των λαών από τις κυ­ρί­αρ­χες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις.

 1.5. Η εκρη­κτι­κή ανά­πτυ­ξη του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού δα­νει­σμού κάνει το ζή­τη­μα του χρέ­ους μια ανοι­χτή ωρο­λο­για­κή βόμβα. Το χρέος απο­τε­λεί μοχλό για την υπα­γω­γή χωρών ολό­κλη­ρων σε προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας και μα­ζι­κών ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και για την αναί­ρε­ση της εθνι­κής και λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Γί­νε­ται μη­χα­νι­σμός εξαν­δρα­πο­δι­σμού των κοι­νω­νιών και πο­λιορ­κη­τι­κός κριός του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Λει­τουρ­γεί ως μο­χλός επι­δεί­νω­σης της δη­μο­σιο­νο­μι­κής κρί­σης, πράγ­μα που αξιο­ποιεί­ται από της κυ­ρί­αρ­χες πο­λι­τι­κές ώστε να αντι­με­τω­πι­στεί η κρίση του τρα­πε­ζι­κού τομέα με δη­μό­σιες εγ­γυ­ή­σεις ή και δη­μό­σια δα­πά­νη.Η στάση πλη­ρω­μών για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους ως κομ­βι­κό αί­τη­μα απαλ­λα­γής από τις δε­σμεύ­σεις ένα­ντι του ΔΝΤ, της ΕΕ, αλλά και των λη­στρι­κών τρα­πε­ζι­κών ιδρυ­μά­των, και η δια­μόρ­φω­ση μη­χα­νι­σμών και επι­τρο­πών λο­γι­στι­κού ελέγ­χου του χρέ­ους, απο­τε­λούν αι­τή­μα­τα πρώ­της γραμ­μής πα­γκο­σμί­ως.

1.6. Η κρίση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού δη­μιουρ­γεί τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις ώστε ευ­ρύ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα να αμ­φι­σβη­τούν τους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους μο­νό­δρο­μους, να αρ­νού­νται τις τρο­μα­κτι­κές ανι­σό­τη­τες και την εξου­σία του πλού­του και του χρή­μα­τος, να διεκ­δι­κούν δη­μο­κρα­τι­κό έλεγ­χο στην οι­κο­νο­μία. Αυτό δια­μορ­φώ­νει ευ­νοϊ­κό­τε­ρο έδα­φος για εξε­λί­ξεις  με αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Ωστό­σο, χωρίς τη συ­νο­λι­κή πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση του κα­πι­τα­λι­σμού από τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές τά­ξεις, χωρίς ρι­ζο­σπα­στι­κή και ανα­τρε­πτι­κή Αρι­στε­ρά, οι αστι­κές δυ­νά­μεις μπο­ρούν και ανα­συ­γκρο­τού­νται, και με­τα­κυ­λί­ουν πε­ραι­τέ­ρω την κρίση σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων αξιο­ποιώ­ντας τη συ­γκυ­ρία της κρί­σης ως μοχλό για να βα­θύ­νουν την εκ­με­τάλ­λευ­ση.

1.7. Η επέ­λα­ση του αυ­ταρ­χι­σμού (των κυ­βερ­νή­σε­ων, των κρα­τών, των διε­θνών κα­πι­τα­λι­στι­κών και ιμπε­ρια­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών) και των αντι­δη­μο­κρα­τι­κών με­θο­δεύ­σε­ων σε διε­θνή κλί­μα­κα συ­γκε­φα­λαιώ­νει το βαθιά αντι­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Η λο­γι­κή ότι οι αγο­ρές μπο­ρούν να απο­φα­σί­ζουν κα­λύ­τε­ρα φαλ­κι­δεύ­ει κάθε έν­νοια δη­μο­κρα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Αυτό που οι αστι­κές τά­ξεις απο­κα­λούν «φι­λε­λεύ­θε­ρη δη­μο­κρα­τία» είναι μια αυ­ταρ­χι­κή σι­δη­ρό­φρα­κτη «με­τα­δη­μο­κρα­τία» με υπο­νό­μευ­ση κάθε έν­νοιας συλ­λο­γι­κής δη­μο­κρα­τι­κής από­φα­σης ιδίως σε ό,τι αφορά την οι­κο­νο­μία. Σή­με­ρα το δη­μο­κρα­τι­κό αί­τη­μα είναι στην πρώτη γραμ­μή των διεκ­δι­κή­σε­ων, απο­κτά, πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ, ένα τα­ξι­κό πρό­ση­μο: είναι το αί­τη­μα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών τά­ξε­ων για συλ­λο­γι­κό αυ­το­κα­θο­ρι­σμό, για αξιο­πρέ­πεια, για να οι­κο­δο­μή­σουν το δικό τους μέλ­λον.

1.8. Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί οξύ­νο­νται. Η έντα­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης ανά­με­σα στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις  σφρα­γί­ζει το διε­θνές τοπίο αλλά και τις επι­μέ­ρους πε­ρι­φε­ρεια­κές συ­γκρού­σεις. Πα­ρό­τι στο εσω­τε­ρι­κό της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας ανα­πτύσ­σο­νται αντα­γω­νι­σμοί (νο­μι­σμα­τι­κοί, εμπο­ρι­κοί, γε­ω­πο­λι­τι­κοί), σε αυτή τη φάση οι κε­ντρο­μό­λες δυ­νά­μεις υπε­ρι­σχύ­ουν των φυ­γό­κε­ντρων. Πα­ράλ­λη­λα όμως, έχου­με πλευ­ρές επι­κίν­δυ­νων πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων  «δι’ αντι­προ­σώ­πων» ανά­με­σα στους μεί­ζο­νες πό­λους του διε­θνούς συ­στή­μα­τος, όπως φά­νη­κε από τις εξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νία, την όξυν­ση των συ­γκρού­σε­ων στη Συρία και τη διέ­νε­ξη Ρω­σί­ας - Τουρ­κί­ας.

1.9. Οι ΗΠΑ, επι­κε­φα­λής του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­στι­κού μπλοκ, απο­τε­λούν την κύρια απει­λή για την πα­γκό­σμια ει­ρή­νη αλλά και ηγέ­τι­δα δύ­να­μη της πα­γκό­σμιας αντε­πα­νά­στα­σης (απο­φα­σι­στι­κή συμ­βο­λή στο τσά­κι­σμα της «Αρα­βι­κής άνοι­ξης» και στην κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου στη Μ. Ανα­το­λή, υπο­νό­μευ­ση των αρι­στε­ρών και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων στη Λ. Αμε­ρι­κή, ενορ­χή­στρω­ση της φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κής και ψυ­χρο­πο­λε­μι­κής πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής στην Ου­κρα­νία κ.λπ.).

Δεν έχου­με αυ­τα­πά­τες ούτε για την εσω­τε­ρι­κή ούτε για την εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της Ρω­σί­ας και της Κίνας, ούτε τις αντι­με­τω­πί­ζου­με ως εναλ­λα­κτι­κούς προ­ο­δευ­τι­κούς πό­λους. Άλ­λω­στε, έχου­με να κά­νου­με με κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες που διεκ­δι­κούν να κα­το­χυ­ρώ­σουν τη θέση τους στο πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα.  Ζώ­ντας στην ενταγ­μέ­νη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ Ελ­λά­δα το κομ­βι­κό είναι σή­με­ρα να αντι­στα­θού­με στην επι­θε­τι­κό­τη­τα του αμε­ρι­κα­νι­κού και δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Ωστό­σο, η πάλη για μια ρι­ζο­σπα­στι­κή ανα­τρο­πή στην Ελ­λά­δα, θα πρέ­πει να αξιο­ποιεί και τις υπαρ­κτές ρωγ­μές και αντι­θέ­σεις με­τα­ξύ των με­γά­λων δυ­νά­με­ων, καθώς τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα προ­ω­θούν –με δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο η κάθε μια- τα δια­κρι­τά τους συμ­φέ­ρο­ντα και δέ­χο­νται δια­φο­ρε­τι­κές πιέ­σεις από το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Παρά τις ιδε­ο­λη­ψί­ες της ευ­ρω­κε­ντρι­κής αρι­στε­ράς, ο κό­σμος δεν είναι μόνο η ΕΕ και –πα­ρό­τι κα­πι­τα­λι­στι­κός- δεν είναι ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νος

1.10. Η κρίση στη Συρία απο­τυ­πώ­νει την τρα­γι­κή κα­τά­λη­ξη της αρα­βι­κής άνοι­ξης. Δί­καια και δη­μο­κρα­τι­κά αι­τή­μα­τα δια­στρέ­φο­νται από τις επι­διώ­ξεις των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων και των πε­ρι­φε­ρεια­κών συμ­μά­χων τους. Για να στα­μα­τή­σει το σφα­γείο στη Μ. Ανα­το­λή, για την ει­ρή­νη, για να νι­κή­σουν οι λαοί, η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να υπο­στη­ρί­ξει και να πα­λέ­ψει για: Τον τερ­μα­τι­σμό των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων και στρα­τιω­τι­κών επι­θέ­σε­ων, την από­συρ­ση όλων των ξένων στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων και την ήττα της στρα­τη­γι­κής του δια­με­λι­σμού της Συ­ρί­ας και του Ιράκ. Την απο­μό­νω­ση των κα­θε­στώ­των-στη­ριγ­μά­των του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή: Πρώτα απ’ όλα, του σιω­νι­στι­κού κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, που δο­λο­φο­νεί τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό, έχει επι­βάλ­λει σε βάρος του ένα σκλη­ρό κα­θε­στώς απαρτ­χάιντ και αρ­νεί­ται το δι­καί­ω­μά του στην αυ­το­διά­θε­ση. Του δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος της Αι­γύ­πτου, που πνί­γει στο αίμα το δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα αντί­στα­σης του αι­γυ­πτια­κού λαού. Του κα­θε­στώ­τος των Σα­ούντ της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας, που είναι ο πιο πρό­θυ­μος σύμ­μα­χος του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και ο «φάρος» της πιο μαύ­ρης αντί­δρα­σης στη Μ. Ανα­το­λή. Την υπο­στή­ρι­ξη με όλα τα μέσα του πα­λαι­στι­νια­κού λαού και την ίδρυ­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Την υπο­στή­ρι­ξη του δι­καιώ­μα­τος του κουρ­δι­κού λαού στην αυ­το­διά­θε­ση.

1.11. Οι εξε­λί­ξεις με το λε­γό­με­νο «Ισλα­μι­κό Κρά­τος», ύστε­ρα και από τα τρα­γι­κά γε­γο­νό­τα του Πα­ρι­σιού, των Βρυ­ξελ­λών, αλλά και άλλες επι­θέ­σεις, δεί­χνουν τις επι­πτώ­σεις που είχε η δυ­τι­κή πο­λι­τι­κή των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων, των βομ­βαρ­δι­σμών, της ένο­πλης εξα­γω­γής «δη­μο­κρα­τί­ας και οι­κο­νο­μί­ας της αγο­ράς», στο Ιράκ, το Αφ­γα­νι­στάν, τη Λιβύη, τη Συρία, αλλά και η συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια να ενι­σχυ­θούν εκ­δο­χές ένο­πλου τζι­χα­ντι­σμού ενά­ντια σε όποιον η Δύση θε­ω­ρού­σε «εχθρό». Το «τέρας» του «Ισλα­μι­κού Κρά­τους» εκ­κο­λά­φθη­κε και ενι­σχύ­θη­κε από τέ­τοιες πο­λι­τι­κές. Η αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή υστε­ρία στην Ευ­ρώ­πη και τις ΗΠΑ δεν  ξε­ρι­ζώ­νει τα αίτια που τρο­φο­δο­τούν τέ­τοια φαι­νό­με­να, φαλ­κι­δεύ­ει τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και με τη μορφή της ισλα­μο­φο­βί­ας αντι­με­τω­πί­ζει με­γά­λο μέρος των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων στην Δυτ. Ευ­ρώ­πη ως πο­λί­τες β’ κα­τη­γο­ρί­ας, ενώ οδη­γεί και στην εκα­τόμ­βη νε­κρών στα σύ­νο­ρα της «Ευ­ρώ­πης Φρού­ριο».

1.12. Στην τρα­γω­δία των προ­σφύ­γων βλέ­που­με τον κυ­νι­σμό της ΕΕ και συ­νο­λι­κά των χωρών που υψώ­νουν φρά­χτες απαν­θρω­πιάς την ώρα που με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και την όξυν­ση των ανι­σο­τή­των συμ­βάλ­λουν στα κύ­μα­τα προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών που ανα­ζη­τούν να ξε­φύ­γουν από τον πό­λε­μο και την φτώ­χεια. Απέ­να­ντι σε αυτή την κα­θη­με­ρι­νή τρα­γω­δία αλλά και σε ρήξη με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες από­ψεις που βλέ­πουν τους πρό­σφυ­γες ως φτηνό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό, χρεια­ζό­μα­στε ένα κί­νη­μα, αντι­ρα­τσι­στι­κό και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό συ­νά­μα, που να συν­δυά­ζει τη διεκ­δί­κη­ση για την πλήρη κα­το­χύ­ρω­ση των δι­καιω­μά­των των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών με την πάλη ενά­ντια στις αι­τί­ες που γεν­νούν τα κύ­μα­τα με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων, δη­λα­δή τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, τον πό­λε­μο και την εξα­θλί­ω­ση. Οι χι­λιά­δες νε­κροί με­τα­νά­στες και πρό­σφυ­γες στα νερά της Με­σο­γεί­ου και του Αι­γαί­ου είναι το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο της «ενω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης»,.

1.13. Πραγ­μα­τι­κή απει­λή για την ει­ρή­νη σή­με­ρα είναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός. Προς το παρόν οι εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί κυ­ρί­ως πα­ρο­ξύ­νουν πε­ρι­φε­ρεια­κές συ­γκρού­σεις, αυτό όμως, δεν αναι­ρεί το βάθος και την έκτα­σή τους, ούτε και το εν­δε­χό­με­νο να πάρει γε­νι­κευ­μέ­νες μορ­φές η πο­λε­μι­κή ανά­φλε­ξη. Οι θε­σμοί της «διε­θνούς κοι­νό­τη­τας» από τον ΟΗΕ μέχρι και την ΕΕ, σή­με­ρα δεν απο­τε­λούν φο­ρείς εμπέ­δω­σης της ει­ρή­νης αλλά σε με­γά­λο βαθμό λει­τουρ­γούν ως μη­χα­νι­σμοί δια­χεί­ρι­σης και νο­μι­μο­ποί­η­σης της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας.

1.14. Οι πο­λι­τι­κές που έχουν δια­λέ­ξει δια­δο­χι­κές ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις έχουν εξυ­πη­ρε­τή­σει τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς. Η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται σε υπο­δε­έ­στε­ρη θέση ως προς τους ηγε­μο­νι­κούς σχη­μα­τι­σμούς στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, εντού­τοις η αστι­κή τάξη προ­σπα­θεί μέσα από την πρόσ­δε­ση στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς να ενι­σχύ­σει τη θέση της και να απο­κο­μί­σει οφέλη. Είναι μά­λι­στα δια­τε­θει­μέ­νη ακόμη και να δε­χτεί συ­γκυ­ρια­κά ένα κα­θε­στώς υπα­γό­ρευ­σης της ασκού­με­νης πο­λι­τι­κής, αν μπο­ρεί έτσι να ενι­σχύ­σει την τα­ξι­κή της θέση, κάτι που φά­νη­κε και στην πε­ρί­ο­δο των μνη­μο­νί­ων.

Η επι­μο­νή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ στον ατλα­ντι­σμό και στο δόγμα «ανή­κο­μεν εις την Δύσιν» εκ­φρά­ζε­ται με την πρό­σκλη­ση του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο, την ενί­σχυ­ση της στρα­τη­γι­κής για «άξονα» Ελ­λά­δας - Κύ­πρου - Αι­γύ­πτου - Ισ­ρα­ήλ, την πλήρη εμπλο­κή στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, τη συ­μπό­ρευ­ση με τις προ­σπά­θειες των ευ­ρω­παϊ­κών κρα­τών να εντεί­νουν τον «πό­λε­μο κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας» και τις ελ­λη­νι­κές στρα­τιω­τι­κές απο­στο­λές εκτός συ­νό­ρων. Ανα­δει­κνύ­ο­ντας την Ελ­λά­δα στον «κα­λύ­τε­ρο μα­θη­τή» του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη δη­μιουρ­γούν όλες τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις ώστε να γίνει η Ελ­λά­δα τμήμα της πε­ρι­φε­ρεια­κής αστά­θειας και να εμπλα­κεί θα­νά­σι­μα στους αντα­γω­νι­σμούς στην πε­ριο­χή, να χάσει κάθε κύρος και κάθε έρει­σμα στους λαούς της πε­ριο­χής, να εμπλα­κεί ακόμη και σε «θερμά» μέ­τω­πα και σε πο­λε­μι­κούς τυ­χο­διω­κτι­σμούς αν τα πράγ­μα­τα εξε­λι­χτούν πολύ άσχη­μα. Η Αρι­στε­ρά έχει κα­θή­κον να πα­λέ­ψει για να απο­τρα­πούν τέ­τοιες ζο­φε­ρές προ­ο­πτι­κές και κίν­δυ­νοι.

1.15. Η κυ­βέρ­νη­ση της Τουρ­κί­ας, που διεκ­δι­κεί ρόλο ανα­βαθ­μι­σμέ­νης πε­ρι­φε­ρεια­κής δύ­να­μης, συμ­βάλ­λει στην ευ­ρύ­τε­ρη απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση στην πε­ριο­χή, με τις πρω­το­βου­λί­ες της στο συ­ρια­κό και την εκ νέου όξυν­ση στο κουρ­δι­κό, με την αυ­ταρ­χι­κή στρο­φή στο εσω­τε­ρι­κό της, τόσο απέ­να­ντι στα δη­μο­κρα­τι­κά αι­τή­μα­τα των πο­λι­τών, όσο και απέ­να­ντι στον Κουρ­δι­κό λαό. Η το­πο­θέ­τη­σή μας αυτή δεν αναι­ρεί την ανά­γκη αλ­λη­λεγ­γύ­ης και φι­λί­ας στον Τουρ­κι­κό λαό. Ο αντα­γω­νι­σμός των δυο χωρών τις κα­θι­στά ευά­λω­τες στις πιέ­σεις των κυ­ρί­αρ­χων ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων 

1.16. Η «Ευ­ρω­παϊ­κή Ολο­κλή­ρω­ση» είναι σή­με­ρα ένα εγ­χεί­ρη­μα σε βαθιά κρίση. Με τη «συ­νταγ­μα­το­ποί­η­ση» του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού όξυνε την εκ­με­τάλ­λευ­ση και επέ­τει­νε τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας και της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας, ενώ με τη λο­γι­κή της μειω­μέ­νης κυ­ριαρ­χί­ας –με απο­κο­ρύ­φω­μα τα μνη­μό­νια– δεί­χνει το βαθιά αντι­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της. Το ευρώ απο­δεί­χτη­κε σι­δε­ρέ­νιος βρα­χί­ο­νας αντι­λαϊ­κών και αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών, βα­σι­κός μο­χλός για την εμπέ­δω­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού αλλά και για την ενί­σχυ­ση των χωρών του κέ­ντρου σε βάρος της πε­ρι­φέ­ρειας, μέσα από την ενί­σχυ­ση ιδίως της Γερ­μα­νί­ας. Σή­με­ρα κα­νείς δεν μπο­ρεί να έχει αυ­τα­πά­τες για τον αντι­λαϊ­κό, αυ­ταρ­χι­κό, αντι­δη­μο­κρα­τι­κό και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο χα­ρα­κτή­ρα της ΕΕ και πρώτα και κύρια της Ευ­ρω­ζώ­νης αλλά και συ­νο­λι­κά του πλαι­σί­ου των ευ­ρω­συν­θη­κών που επι­βάλ­λουν λι­τό­τη­τα, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και ελα­στι­κή ερ­γα­σία.

1.17. Η άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη απο­τε­λεί έκ­φρα­ση της βα­θιάς πο­λι­τι­κής κρί­σης και της απο­ξέ­νω­σης με­γά­λου μέ­ρους των πο­λι­τών από το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, ενώ τρο­φο­δο­τή­θη­κε από την κυ­νι­κή επέν­δυ­ση των συ­στη­μι­κών κομ­μά­των στο ρα­τσι­σμό, την ξε­νο­φο­βία και τον αυ­ταρ­χι­σμό. Η προ­σπά­θεια των ακρο­δε­ξιών κομ­μά­των στην Ευ­ρώ­πη να κα­πη­λευ­τούν την δυ­σα­ρέ­σκεια και τη δυ­σπι­στία των πο­λι­τών απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές της ΕΕ, μέσα από τη δική τους εκ­δο­χή «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμού» δεν αναι­ρεί ότι πρό­κει­ται για δυ­νά­μεις που σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση στη­ρί­ζουν τα συμ­φέ­ρο­ντα του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, ενώ κα­τα­δει­κνύ­ει και τα ελ­λείμ­μα­τα του «ευ­ρω­παϊ­σμού» των κυ­ρί­αρ­χων τά­σε­ων της Αρι­στε­ράς. Η άνο­δος της Ακρο­δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη κάνει ακόμη πιο επι­τα­κτι­κή την επα­νί­δρυ­ση της Αρι­στε­ράς ως δύ­να­μης που να μπο­ρεί να απα­ντή­σει στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και στην αντι­δρα­στι­κή με­τάλ­λα­ξη της ΕΕ, .

1.18. Οι συμ­φω­νί­ες εμπο­ρί­ου αγα­θών, υπη­ρε­σιών και επεν­δύ­σε­ων, με απο­κο­ρύ­φω­μα την TTIP με­τα­ξύ ΗΠΑ-ΕΕ και CETA με­τα­ξύ ΕΕ-Κα­να­δά, κα­θιε­ρώ­νουν το άνοιγ­μα των δη­μό­σιων αγα­θών και προ­μη­θειών (υγεί­ας, εκ­παί­δευ­σης, κοι­νής ωφέ­λειας) στην κερ­δο­σκο­πι­κή δράση των πο­λυ­ε­θνι­κών, θέ­τουν υπό «αί­ρε­ση» θε­με­λιώ­δη ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, επι­βάλ­λουν απορ­ρύθ­μι­ση των κα­νό­νων ασφά­λειας τρο­φί­μων, ανοί­γουν τις πόρ­τες στην πα­ρα­γω­γή και εμπο­ρία γε­νε­τι­κά τρο­πο­ποι­η­μέ­νων προϊ­ο­ντων, υπο­βαθ­μί­ζουν τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά πρό­τυ­πα και κα­νό­νες, θε­σμο­θε­τούν το δι­καί­ω­μα των πο­λυ­ε­θνι­κών να σέρ­νουν σε διε­θνή εται­ρι­κά δι­κα­στή­ρια κυ­βερ­νή­σεις, ζη­τώ­ντας απο­ζη­μιώ­σεις για δια­φυ­γό­ντα κέρδη από πρά­ξεις και ενέρ­γειες δη­μό­σιων αρχών ή κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. Η απόρ­ρι­ψη αυτών των συμ­φω­νιών γί­νε­ται από τη σκο­πιά της υπε­ρά­σπι­σης των θε­με­λιω­δών κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και συλ­λο­γι­κών αγα­θών από τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και την ασυ­δο­σία των πο­λυ­ε­θνι­κών. Η αξιο­ποί­η­ση των πλε­ο­νε­κτη­μά­των της διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ χωρών, μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί με δι­με­ρείς και πο­λυ­με­ρείς συμ­φω­νί­ες, στη βάση της ισό­τι­μης συ­νερ­γα­σί­ας και του αμοι­βαί­ου οφέ­λους.

1.19. Για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, οι στό­χοι της ανε­ξαρ­τη­σί­ας από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς και της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας ση­μα­το­δο­τούν τη στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών τά­ξε­ων να σφρα­γί­σουν με τη δική τους οπτι­κή το μέλ­λον τους και να ξε­κι­νή­σουν μια άλλη πο­ρεία,κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με ορί­ζο­ντα τον σο­σια­λι­σμό.

Είναι μια επι­λο­γή βαθιά διε­θνι­στι­κή, γιατί ξέ­ρου­με ότι εάν κα­τα­φέ­ρου­με να βγά­λου­με τη χώρα μας από το βρα­χνά του χρέ­ους, το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο του ευρώ και των ευ­ρω­συν­θη­κών και να βά­λου­με τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, της γνώ­σης και του πο­λι­τι­σμού στο τι­μό­νι, αυτό θα είναι ένα πα­ρά­δειγ­μα για τους λαούς και τα κι­νή­μα­τα σε όλη την Ευ­ρώ­πη (και όχι μόνο), θα είναι κο­ρυ­φαία πράξη διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς όλους όσοι αγω­νί­ζο­νται για έναν μέλ­λον δι­καιο­σύ­νης, ει­ρή­νης και κοι­νω­νι­κής ισό­τη­τας.

1.20. Είναι ιδιαί­τε­ρα αρ­νη­τι­κή συν­θή­κη ότι σή­με­ρα δεν υπάρ­χει ένας συ­νο­λι­κός εναλ­λα­κτι­κός πόλος στον πλα­νή­τη που να αντι­προ­σω­πεύ­ει έναν άλλο δρόμο αμ­φι­σβή­τη­σης των κα­πι­τα­λι­στι­κών κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων και ρήξης με τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Η κα­τάρ­ρευ­ση του λε­γό­με­νου «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού», αλλά και η κα­πι­τα­λι­στι­κή με­τάλ­λα­ξη της Κίνας και άλλων «σο­σια­λι­στι­κών» κρα­τών όντως έδει­ξε να δια­μορ­φώ­νει μια ει­κό­να μο­νο­κρα­το­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου. Όμως, αυτό δεν ση­μαί­νει ότι στα­μά­τη­σαν να υπάρ­χουν αντι­στά­σεις ούτε αναι­ρεί εκ των προ­τέ­ρων τη δυ­να­τό­τη­τα να υπάρ­ξουν ρή­ξεις και ανα­τρο­πές στους «αδύ­να­μους κρί­κους» της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας, σε χώρες όπου τα λαϊκά κι­νή­μα­τα μπο­ρούν πραγ­μα­τι­κά να αλ­λά­ξουν τους συ­σχε­τι­σμούς.

Τέ­τοια πα­ρα­δείγ­μα­τα υπήρ­ξαν τα προη­γού­με­να χρό­νια, πρώτα και κύρια στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, όπου η πάλη των λαών πυ­ρο­δό­τη­σε σο­βα­ρούς πο­λι­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς πει­ρα­μα­τι­σμούς. Σή­με­ρα τα εγ­χει­ρή­μα­τα αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή αντι­με­τω­πί­ζουν με­γά­λα προ­βλή­μα­τα, τα οποία σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις απει­λούν άμεσα την επι­βί­ω­σή τους. Προ­βλή­μα­τα, που προ­έρ­χο­νται από τις αντι­στά­σεις των αστι­κών τά­ξε­ων, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, αλλά και από τις στρα­τη­γι­κές αντι­φά­σεις των πρω­το­πό­ρων δυ­νά­με­ων (ανα­βλη­τι­κό­τη­τα σε τομές, εξάρ­τη­ση από τις διε­θνείς αγο­ρές, κυ­βερ­νη­τι­σμός). Την ίδια στιγ­μή, και στη γη­ραιά Ήπει­ρο υπάρ­χουν αντι­φα­τι­κές και ταυ­τό­χρο­να ση­μα­ντι­κές εξε­λί­ξεις : οι μα­ζι­κοί αγώ­νες στη Γαλ­λία, η εκλο­γι­κή άνο­δος του Podemos, παρά τα προ­βλή­μα­τα προ­σα­να­το­λι­σμού της ηγε­σί­ας του  η εκλο­γι­κή άνο­δος της αρι­στε­ράς στην Πορ­το­γα­λία, οι συ­ζη­τή­σεις για ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο στην Ευ­ρώ­πη (παρά την αντι­φα­τι­κό­τη­τα αρ­κε­τών το­πο­θε­τή­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό του), απο­τυ­πώ­νουν ότι σε ευ­ρύ­τε­ρα τμή­μα­τα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών στην Ευ­ρώ­πη υπάρ­χει ανα­ζή­τη­ση για μια αρι­στε­ρή και ρι­ζο­σπα­στι­κή διέ­ξο­δο. Ακόμα και στις ΗΠΑ η κα­μπά­νια Σά­ντερς ανα­δει­κνύ­ει τά­σεις ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης ερ­γα­τι­κών και λαι­κών μαζών

1.21. Το κύμα λαϊ­κών κι­νη­μά­των, εξε­γέρ­σε­ων, ερ­γα­τι­κών αγώ­νων, πο­λι­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων, ιδίως από το 2011 και μετά, τα κι­νή­μα­τα των  «Αγα­να­κτι­σμέ­νων», έφε­ραν ξανά στο προ­σκή­νιο το  αί­τη­μα της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, δη­μο­κρα­τί­ας, λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, αξιο­πρέ­πειας και συμ­με­το­χής,. Κομ­μά­τι αυτού του πα­γκό­σμιου κύ­κλου κι­νη­μά­των ήταν και ο δικός μας παλ­λαϊ­κός και πα­νερ­γα­τι­κός ξε­ση­κω­μός, από τις «Πλα­τεί­ες της Οργής» μέχρι τις με­γά­λες γε­νι­κές απερ­γί­ες και την «ανταρ­σία» του ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου του 2015.

Τα κι­νή­μα­τα αυτά, παρά τις αντι­φά­σεις τους (με πιο τρα­γι­κό το πα­ρά­δειγ­μα των δη­μο­κρα­τι­κών εξε­γέρ­σε­ων στον Αρα­βι­κό κόσμο), τρο­φο­δό­τη­σαν με­γά­λες πο­λι­τι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις. Έθε­σαν στο προ­σκή­νιο το αί­τη­μα της δη­μο­κρα­τί­ας, διεκ­δί­κη­σαν να επα­νοι­κειο­ποι­η­θούν το δη­μό­σιο χώρο και την πο­λι­τι­κή ως συλ­λο­γι­κή ανα­ζή­τη­ση, υπε­ρα­σπί­στη­καν όλα τα σύγ­χρο­να κοινά δη­μό­σια αγαθά, από το πε­ρι­βάλ­λον και τους φυ­σι­κούς πό­ρους μέχρι τη γνώση και την πλη­ρο­φο­ρία,. Η πρό­κλη­ση για μια σύγ­χρο­νη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά είναι να με­τα­φρά­σει αυτές τις εμπει­ρί­ες αγώνα και αυτή τη δυ­να­μι­κή σε πο­λι­τι­κό σχέ­διο και πρό­τα­ση, να τους δώσει κα­τεύ­θυν­ση, διάρ­κεια και βάθος.

Κε­φά­λαιο δεύ­τε­ρο:  Η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία στη δίνη των Μνη­μο­νί­ων

2.1 Η ελ­λη­νι­κή κρίση συ­νι­στά την οξύ­τε­ρη κρίση που έχει εκ­δη­λω­θεί σε χώρα του ανε­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού με­τα­πο­λε­μι­κά. Η έντα­ση της σχε­τί­ζε­ται με την επί­δρα­ση της διε­θνούς κρί­σης σε όλο το μο­ντέ­λο ανά­πτυ­ξης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες, με τη μεί­ω­ση πα­ρα­γω­γι­κών το­μέ­ων (βιο­μη­χα­νί­ας, πρω­το­γε­νούς πα­ρα­γω­γής), τη διό­γκω­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα, την αύ­ξη­ση της κα­τα­νά­λω­σης μέσω του δα­νει­σμού, την εκτό­ξευ­ση των δί­δυ­μων ελ­λειμ­μά­των τρε­χου­σών συ­ναλ­λα­γών και του δη­μο­σιο­νο­μι­κού ισο­ζυ­γί­ου. Στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση συ­ντο­νί­στη­καν δύο είδη κρί­σε­ων. Η κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου, που άρ­χι­σε να εκ­δη­λώ­νε­ται από το 2008 και η κρίση χρέ­ους που έπλη­ξε όλες τις χώρες της πε­ρι­φέ­ρειας της Ευ­ρω­ζώ­νης και ιδιαί­τε­ρα τη χώρα μας. Μέσα από την κρίση η Ελ­λά­δα κα­τέ­στη ο αδύ­να­μος κρί­κος στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή ολο­κλή­ρω­ση της ΟΝΕ - Ε.Ε.

2.2 Σή­με­ρα, όλοι οι κοι­νω­νι­κοί και οι­κο­νο­μι­κοί δεί­κτες συ­νε­χί­ζουν να επι­δει­νώ­νο­νται. Η πτώση του Α.Ε.Π. διαρ­κεί επτά χρό­νια και έχει πλη­σιά­σει σω­ρευ­τι­κά στο 27% σε σχέση με το επί­πε­δο του 2008, η ανερ­γία κυ­μαί­νε­ται γύρω στο 25%, η με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση αυ­ξά­νε­ται, η μεί­ω­ση της μέσης αμοι­βής από ερ­γα­σία σω­ρευ­τι­κά ανέρ­χε­ται στο 24 %, και της ιδιω­τι­κής κα­τα­νά­λω­σης στο 30 %, η με­τα­νά­στευ­ση των μορ­φω­μέ­νων και δυ­να­μι­κών στρω­μά­των του πλη­θυ­σμού ανέρ­χε­ται στο 2 % του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού  κατ’ έτος.

Η κρίση και οι κυ­ρί­αρ­χες πο­λι­τι­κές για την υπέρ­βα­σή της έπλη­ξαν ταυ­τό­χρο­να και την πα­ρα­γω­γι­κή δομή της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Η πτώση της βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γω­γής είναι πολύ με­γά­λη και ανέρ­χε­ται, στο 35%. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, πα­ρου­σιά­ζε­ται συ­νε­χώς το φαι­νό­με­νο της διαρ­κούς απο­ε­πέν­δυ­σης κε­φα­λαί­ου, το κλεί­σι­μο και η υπο­λει­τουρ­γία πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων, η μη ανα­νέ­ω­ση του πα­ρα­γω­γι­κού και άλλου εξο­πλι­σμού. Η πα­ρα­γω­γι­κή απο­ψί­λω­ση συ­νο­δεύ­ε­ται από αυ­ξα­νό­με­νη φτω­χο­ποί­η­ση λαϊ­κών στρω­μά­των.

2.3 Η συ­γκρό­τη­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης, απο­τέ­λε­σε συ­νο­λι­κό κοι­νω­νι­κό, οι­κο­νο­μι­κό σχέ­διο για την ανα­πα­ρα­γω­γή και ενί­σχυ­ση της ισχύ­ος των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων ένα­ντι των ερ­γα­ζό­με­νων. Η συμ­με­το­χή της Ελ­λά­δας σε αυτή δεν επι­βλή­θη­κε στην ελ­λη­νι­κή, αστι­κή τάξη από το εξω­τε­ρι­κό. Ηταν απο­τέ­λε­σμα στρα­τη­γι­κής επι­λο­γής των ισχυ­ρό­τε­ρων τμη­μά­των του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου,  με βα­σι­κό στόχο την επι­βο­λή πο­λι­τι­κής «κοι­νω­νι­κής ρε­βάνς» σε βάρος των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, εφ όσον το θε­σμι­κό πλαί­σιο της ΟΝΕ επέ­βαλ­λε ένα σύ­νο­λο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ανα­διαρ­θρώ­σε­ων. Στο πλαί­σιο της ΟΝΕ οι νο­μι­σμα­τι­κοί «πό­λε­μοι» αντι­κα­τα­στά­θη­καν από επι­θε­τι­κές εσω­τε­ρι­κές υπο­τι­μή­σεις, δη­λα­δή «πο­λέ­μους» μεί­ω­σης του κό­στους ερ­γα­σί­ας,

2.4 Το ευρώ ήταν κατ’ εξο­χήν συν­δε­δε­μέ­νο με τις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές αγο­ρές και με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο σχέ­διο. Η ΟΝΕ αφαι­ρώ­ντας την δυ­να­τό­τη­τα αντι­με­τώ­πι­σης των μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κών ανι­σορ­ρο­πιών δια­μέ­σου της υπο­τί­μη­σης και της νο­μι­σμα­τι­κής επέ­κτα­σης, μειώ­νο­ντας  το ρόλο του δη­μό­σιου τομέα στην αντι­με­τώ­πι­ση υφε­σια­κών κα­τα­στά­σε­ων, επι­βάλ­λει την υψη­λό­τε­ρη ανερ­γία και την χα­μη­λό­τε­ρη κα­τα­νά­λω­ση, ως τους βα­σι­κούς τρό­πους μεί­ω­σης των ελ­λειμ­μά­των και του εξω­τε­ρι­κού δα­νει­σμού.

2.5  Την αρ­χι­κή πε­ρί­ο­δο ανά­πτυ­ξης της ΟΝΕ, οι χώρες της πε­ρι­φέ­ρειας εντά­χθη­καν στο νέο οι­κο­νο­μι­κό κα­τα­με­ρι­σμό, με μειω­μέ­νο το ει­δι­κό βάρος του εξα­γω­γι­κού εμπο­ρί­ου, λόγω του γε­γο­νό­τος ότι δεν είχαν ισχυ­ρούς το­μείς κε­φα­λαιου­χι­κών αγα­θών. Η έντα­ξη τους σε αυτήν εμ­βά­θυ­νε την εξει­δί­κευ­ση τους στις κα­τα­σκευ­ές και στις εσω­τε­ρι­κές υπη­ρε­σί­ες.  Στα­δια­κά, εμ­φά­νι­σαν πολύ υψηλά εμπο­ρι­κά ελ­λείμ­μα­τα, ενώ οι χώρες του Βορρά, με επί­κε­ντρο τη Γερ­μα­νία, πολύ υψηλά πλε­ο­νά­σμα­τα. Ταυ­τό­χρο­να, η πλή­ρης απε­λευ­θέ­ρω­ση των κι­νή­σε­ων κε­φα­λαί­ου, είχε σαν απο­τέ­λε­σμα την από­κλι­ση των πραγ­μα­τι­κών επι­το­κί­ων δα­νει­σμού και την δια­μόρ­φω­ση χα­μη­λό­τε­ρων πραγ­μα­τι­κών επι­το­κί­ων σε σχέση με τις χώρες του Βορρά. Αυτή η τάση μα­κρο­πρό­θε­σμα δεν στη­ρι­ζό­ταν από τα πραγ­μα­τι­κά οι­κο­νο­μι­κά τους με­γέ­θη και ανα­τρά­πη­κε βίαια από την εκ­δή­λω­ση της διε­θνούς κρί­σης του 2008-2009.

Την ίδια πε­ρί­ο­δο (2007 – 2008) άρ­χι­σαν να εξα­ντλού­νται τα απο­τε­λέ­σμα­τα του εκ­συγ­χρο­νι­σμού του κε­φα­λαί­ου στην Ελ­λά­δα, που είχε ενι­σχυ­θεί από τους πό­ρους της Ε.Ε. και τα χα­μη­λά επι­τό­κια δα­νει­σμού. Το απο­τέ­λε­σμα αυτού του εκ­συγ­χρο­νι­σμού ήταν η τα­χύ­τε­ρη αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας της ερ­γα­σί­ας στην Ελ­λά­δα σε σχέση με τις υπό­λοι­πες χώρες της ΟΝΕ την πε­ρί­ο­δο 1999-2005, η διευ­κό­λυν­ση της διε­θνούς επέ­κτα­σης  του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου κυ­ρί­ως στις Βαλ­κα­νι­κές χώρες, καθώς και η αύ­ξη­ση του πο­σο­στού κέρ­δους.  Στα­δια­κά το μειω­μέ­νο βάρος της ελ­λη­νι­κής βιο­μη­χα­νί­ας στην πα­ρα­γω­γι­κή δομή, η εντο­νό­τε­ρη έκ­θε­ση των κε­φα­λαί­ων στο διε­θνή αντα­γω­νι­σμό, η συσ­σώ­ρευ­ση σε το­μείς χα­μη­λό­τε­ρης πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας της ερ­γα­σί­ας, αλλά και η το­πο­θέ­τη­ση ενός τμή­μα­τος του κε­φα­λαί­ου σε μα­κρο­πρό­θε­σμα αντι­πα­ρα­γω­γι­κές επεν­δύ­σεις (π.χ. Ολυ­μπιά­δα) ή και η κα­τα­σπα­τά­λη­ση του ως πλε­ό­να­σμα από τις πο­λι­τι­κές και επι­χει­ρη­μα­τι­κές ελίτ μέσω της δια­φθο­ράς, επέ­δρα­σαν στην έναρ­ξη της κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης. Από την επι­βρά­δυν­ση του πο­σο­στού κέρ­δους και των επεν­δύ­σε­ων το 2007-2009, με το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης το 2009 οδη­γή­θη­καν σε ρα­γδαία υπο­χώ­ρη­ση.

2.6 Όταν η οι­κο­νο­μι­κή κρίση εντά­θη­κε, έγινε κα­τα­νοη­τό από την αστι­κή τάξη  και τους με­γά­λους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, ότι το χρέος ήταν αδύ­να­τον να εξυ­πη­ρε­τη­θεί με τους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης των οι­κο­νο­μιών αυτών. Τότε συ­νέ­βη η αντι­στρο­φή της προη­γού­με­νης τάσης: η εκροή κε­φα­λαί­ων από το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό τομέα, η εκτό­ξευ­ση των επι­το­κί­ων δα­νει­σμού σε δυ­σθε­ώ­ρη­τα ύψη, με απο­τέ­λε­σμα η  Ελ­λά­δα, να πε­ριέλ­θει σε κα­τά­στα­ση οιο­νεί χρε­ο­κο­πί­ας.

Στο πλαί­σιο αυτό, το ζή­τη­μα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους ανα­δεί­χθη­κε ως κομ­βι­κό για τις οι­κο­νο­μι­κές εξε­λί­ξεις, αλλά και για τους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς. Η δια­φυ­γή τε­ρά­στιων πόρων για την απο­πλη­ρω­μή τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων, υπο­νο­μεύ­ει τις δυ­να­τό­τη­τες βιώ­σι­μης ανά­πτυ­ξης και τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες της χώρας. Οι δύο εναλ­λα­κτι­κές επι­λο­γές για την αντι­με­τώ­πι­ση του που δια­μορ­φώ­νο­νταν την πε­ρί­ο­δο του 2010 – 2011 αφο­ρού­σαν : α) είτε στη δια­γρα­φή ενός ση­μα­ντι­κού μέ­ρους του χρέ­ους και την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη, β) είτε στην πε­ρι­κο­πή ενός τμή­μα­τος του χρέ­ους, την ανα­χρη­μα­το­δό­τη­σή του υπο­λοί­που με νέο δα­νει­σμό από τα ευ­ρω­παϊ­κά κράτη και την συ­νέ­χι­ση της απο­πλη­ρω­μής του.

Η πρώτη λύση, ρι­ζο­σπα­στι­κή και μη απο­δε­κτή στο πλαί­σιο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και του ευ­ρω­συ­στή­μα­τος, πο­λε­μή­θη­κε από την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη και από τις ηγέ­τι­δες δυ­νά­μεις  της ευ­ρω­ζώ­νης διότι  θα απο­τε­λού­σε ένα εξαι­ρε­τι­κά αρ­νη­τι­κό προη­γού­με­νο. Θα δη­μιουρ­γού­σε προσ­δο­κί­ες για μεί­ω­ση του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού χρέ­ους των υπό­λοι­πων κρα­τών της πε­ρι­φέ­ρειας, που είναι σε από­λυ­τες τιμές πολύ υψη­λό­τε­ρο από της Ελ­λά­δας. Για αυτό τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κράτη της Ευ­ρω­ζώ­νης, δεν επε­δί­ω­ξαν πραγ­μα­τι­κά την έξοδο της Ελ­λά­δας από την ΟΝΕ.

2.7 Οι πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων είχαν σαν βα­σι­κό στόχο τη θω­ρά­κι­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα στην Ευ­ρω­ζώ­νη, κυ­ρί­ως των Γερ­μα­νι­κών και Γαλ­λι­κών τρα­πε­ζών, με τη δια­σφά­λι­ση της στα­δια­κής εξυ­πη­ρέ­τη­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους. Σε δεύ­τε­ρη φάση, τη δο­μι­κή ανα­διάρ­θρω­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, με τη ρα­γδαία συ­μπί­ε­ση του ερ­γα­τι­κού κό­στους, την εκ­κα­θά­ρι­ση των μη πα­ρα­γω­γι­κών κε­φα­λαί­ων και την αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας.. Οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές ήταν και είναι αδιέ­ξο­δες και αντι­φα­τι­κές με­τα­ξύ τους: η εξυ­πη­ρέ­τη­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους οδή­γη­σε σε με­γά­λη μεί­ω­ση της οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας και εκρη­κτι­κή αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας, χωρίς να μπο­ρούν να δια­μορ­φω­θούν όροι για  μια νέα ανα­πτυ­ξια­κή τρο­χιά.

2.8 Οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και τα απο­τε­λέ­σμα­τα τους οδή­γη­σαν σε τα­χύ­τα­τες πο­λι­τι­κές ανα­τρο­πές και με­τα­σχη­μα­τι­σμούς. Ο πα­ρα­δο­σια­κός δι­κομ­μα­τι­σμός, από αθροι­στι­κά πο­σο­στά της τάξης του 80 % και 5 εκ. ψη­φο­φό­ρους που είχε το 2009, κα­τέρ­ρευ­σε στο 34 % και στα 2 εκ. ψη­φο­φό­ρους το 2015. Το ΠΑΣΟΚ, κυ­ρί­αρ­χο αστι­κό κόμμα της με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής πε­ριό­δου, απο­διαρ­θρώ­θη­κε. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ένα κόμμα της τάξης του 3-4% με ισχυ­ρές δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής και κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς στο εσω­τε­ρι­κό του, κά­νο­ντας κε­ντρι­κό σύν­θη­μα την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων,  συ­γκρό­τη­σε ένα εκλο­γι­κό μπλοκ της τάξης του 36 %, γε­γο­νός πρω­το­φα­νές για χώρα της Δ. Ευ­ρώ­πης με­τα­πο­λε­μι­κά.

Οι εξε­λί­ξεις αυτές αλλά και στη συ­νέ­χεια η τα­χύ­τα­τη μνη­μο­νια­κή προ­σαρ­μο­γή και ο σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος με­τα­σχη­μα­τι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν είναι ανε­ξάρ­τη­τες από την αντι­φα­τι­κή επί­πτω­ση της έντα­ξης της Ελ­λά­δας στην ΟΝΕ. Η πρώτη φάση της ΟΝΕ, από το 2000 έως το 2008, κα­θο­ρί­στη­κε από την αύ­ξη­ση των ρυθ­μών συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου, την άνοδο της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας της ερ­γα­σί­ας, των πραγ­μα­τι­κών μι­σθών και της κα­τα­νά­λω­σης. Οι συν­θή­κες αυτές επέ­δρα­σαν στην στα­θε­ρό­τη­τα του δι­κομ­μα­τι­σμού και στη σύ­γκλι­ση των πο­λι­τι­κών ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Όμως το μο­ντέ­λο ανά­πτυ­ξης που ακο­λου­θή­θη­κε με την έντα­ξη στην ΟΝΕ είχε τέ­τοιες αντι­νο­μί­ες, που πα­ρό­ξυ­ναν την κρίση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού μετά το 2008, οδη­γώ­ντας σε μια κα­τά­στα­ση οιο­νεί χρε­ο­κο­πί­ας. 

2.9 Χωρίς την πα­ρέμ­βα­ση των βα­σι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών, η Ελ­λά­δα θα είχε χρε­ο­κο­πή­σει και τυ­πι­κά. Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές αστι­κές τά­ξεις, σε συ­ντο­νι­σμό με την εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη, επέ­βα­λαν εξαι­ρε­τι­κά πε­ριο­ρι­στι­κές πο­λι­τι­κές. Σε αυτή την πο­λι­τι­κή δεν υπήρ­ξε καμία με­ρί­δα της αστι­κής τάξης, η οποία να επι­διώ­κει την έξοδο από το ευρώ. Έτσι όλοι οι πο­λι­τι­κοί εκ­φρα­στές της, ανε­ξάρ­τη­τα από την ρη­το­ρεία τους όταν  βρί­σκο­νταν στην αντι­πο­λί­τευ­ση  και τις ποι­κί­λες δια­φο­ρές τους, εφάρ­μο­σαν τις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων. Μέσα από την ελ­λη­νι­κή κρίση και την επι­βο­λή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, ανα­βαθ­μί­στη­κε η επί­δρα­ση των κυ­ρί­αρ­χων ελίτ της ευ­ρω­ζώ­νης, στον ελ­λη­νι­κό αστι­κό συ­να­σπι­σμό εξου­σί­ας.

Οι πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων, η διαρ­κής πα­ρου­σία και ο έλεγ­χος για την εφαρ­μο­γή τους, από τους μη­χα­νι­σμούς της Ε.Ε και του ΔΝΤ, η απο­κρυ­στάλ­λω­ση της πα­ρου­σί­ας τους σε μη­χα­νι­σμούς, όπως η ΤτΕ, τους ει­σπρα­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς του δη­μο­σί­ου και σε άλ­λους κρί­σι­μους χώ­ρους, αντα­να­κλούν το γε­γο­νός ότι στο εσω­τε­ρι­κό της ΟΝΕ, δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί ανε­ξάρ­τη­τη πο­λι­τι­κή που να έρ­χε­ται σε σύ­γκρου­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα των ευ­ρω­παϊ­κών χρη­μα­τι­στι­κών και εν γένει οι­κο­νο­μι­κών ομί­λων. Το γε­γο­νός αυτός επι­δρά και στο ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Η οποια­δή­πο­τε από­κλι­ση αντι­με­τω­πί­ζει τον πει­θαρ­χι­κό μη­χα­νι­σμό της ΕΚΤ, την απει­λή της χρε­ο­κο­πί­ας του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, και τη δια­κο­πής ρευ­στό­τη­τας όπως φά­νη­κε τον Φλε­βά­ρη και τον Ιού­λιο του 2015.

2.10 Οι βα­σι­κοί στό­χοι και πο­λι­τι­κές που επι­βάλ­λουν με τα μνη­μό­νια αφο­ρούν: α) στην μεί­ω­ση της αξίας της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και του κό­στους ερ­γα­σί­ας, την επι­βο­λή απο­ρυθ­μί­σε­ων της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας και του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. β) στη μεί­ω­ση των δη­μο­σί­ων ελ­λειμ­μά­των και συ­να­κό­λου­θα τη διά­λυ­ση του κρά­τους πρό­νοιας.  γ) στην αύ­ξη­ση της φο­ρο­λο­γι­κής υπο­χρέ­ω­σης των ερ­γα­ζό­με­νων και λαϊ­κών στρω­μά­των  για να επι­τευ­χθεί η εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους. Στην από­σπα­ση πόρων για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους, με τη φο­ρο­λό­γη­ση όχι μόνο του ει­σο­δή­μα­τος, αλλά και της πε­ριου­σί­ας. Στην πα­ρά­δο­ση των τρα­πε­ζών και των «κόκ­κι­νων» στε­γα­στι­κών και επι­χει­ρη­μα­τι­κών δα­νεί­ων σε ξένα funds. δ) Στην πα­ρά­δο­ση δη­μο­σί­ων επι­χει­ρή­σε­ων και πε­ριου­σί­ας στον ιδιω­τι­κό τομέα ώστε πα­ρα­γω­γι­κές υπο­δο­μές ή φυ­σι­κά μο­νο­πώ­λια να πε­ρά­σουν σε χα­μη­λό­τε­ρη αξία από την πραγ­μα­τι­κή σε κε­φα­λαιού­χους, προ­κει­μέ­νου να αυ­ξη­θεί η κερ­δο­φο­ρία του κε­φα­λαί­ου, ε) στη μεί­ω­ση του πο­σο­στού των αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων και των αγρο­τών, που είναι πε­ρί­που τρι­πλά­σιο στην Ελ­λά­δα σε σχέση με τον μέσο όρο της Ε.Ε. των 15, ώστε να υπάρ­ξει ανα­κα­τα­νο­μή με­ρι­δί­ων αγο­ράς υπέρ των ισχυ­ρών. Εκτός από την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους, σε αυτό στο­χεύ­ουν οι ρυθ­μί­σεις στο φο­ρο­λο­γι­κό και το ασφα­λι­στι­κό των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων και των αγρο­τών.

2.11 Η πο­λι­τι­κή αυτή, ενώ πέ­τυ­χε σε ση­μα­ντι­κό βαθμό το στόχο της με­γά­λης μεί­ω­σης των μι­σθών, δεν μπό­ρε­σε να οδη­γή­σει σε ση­μα­ντι­κή βελ­τί­ω­ση των οι­κο­νο­μι­κών με­γε­θών. Σή­με­ρα η Ελ­λά­δα δεν έχει πρό­σβα­ση στις αγο­ρές κε­φα­λαί­ου και έτσι  δεν έχει την δυ­να­τό­τη­τα να ανα­χρη­μα­το­δο­τή­σει το χρέος της. Ο ελ­λη­νι­κός εξα­γω­γι­κός το­μέ­ας, με την εξαί­ρε­ση του του­ρι­σμού, δεν ωφε­λή­θη­κε από την εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση σε τέ­τοια βαθμό ώστε να απο­τε­λέ­σει μοχλό της ανά­πτυ­ξης και να πυ­ρο­δο­τή­σει ένα νέο κύκλο συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου. Ταυ­τό­χρο­να τα προ­βλή­μα­τα του ελ­λη­νι­κού τρα­πε­ζι­κού τομέα, εμ­φα­νί­ζο­νται οξυ­μέ­να με το πο­σο­στό των μη εξυ­πη­ρε­τού­με­νων δα­νεί­ων να ξε­περ­νά­ει το 40 %, τρι­πλά­σιο από ότι στις άλλες χώρες που βρί­σκο­νται σε πα­ρό­μοια κα­τά­στα­ση κρί­σης χρέ­ους.

Η κα­τά­στα­ση αυτή οδή­γη­σε στην νέα ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών με εκ­μη­δε­νι­σμό της αξίας των με­το­χών και την εξα­γο­ρά των τρα­πε­ζών αντί «πι­να­κί­ου φακής» από ξέ­νους ομί­λους σε συ­νερ­γα­σία με έλ­λη­νες κε­φα­λαιού­χους με πολύ χα­μη­λό τί­μη­μα και απο­τέ­λε­σμα την απώ­λεια 40 δις σε βάρος του δη­μο­σί­ου και 2 δις των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων.  Από την άλλη πλευ­ρά, η άσκη­ση πί­ε­σης προς τους δα­νειο­λή­πτες, κυ­ρί­ως με τους πλει­στη­ρια­σμούς πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων, προ­ϋ­πο­θέ­τει εκτε­τα­μέ­νη κρα­τι­κή, κα­τα­σταλ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Η εφαρ­μο­γή μίας τέ­τοιας κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, θα απο­τε­λέ­σει έναν από τους πα­ρά­γο­ντες πο­λι­τι­κής αστά­θειας της επό­με­νης πε­ριό­δου. Εντά­σεις επί­σης θα δη­μιουρ­γή­σει, η πώ­λη­ση επι­χει­ρη­μα­τι­κών δα­νεί­ων σε distress funds, που θα οδη­γή­σει είτε σε κλεί­σι­μο επι­χει­ρή­σε­ων και εκ­ποί­η­ση των πε­ριου­σια­κών τους στοι­χεί­ων, είτε σε αλ­λα­γές στο ιδιο­κτη­σια­κό κα­θε­στώς και το πέ­ρα­σμα τους δια του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος σε ισχυ­ρό­τε­ρους μο­νο­πω­λια­κούς ομί­λους.

2.12 Η Ελ­λά­δα παρά την κρίση και τη σχε­τι­κή υπο­βάθ­μι­ση της στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, είναι μία χώρα του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού. Πρό­κει­ται για μία κοι­νω­νία που από πλευ­ράς πα­ρα­γω­γι­κών και κοι­νω­νι­κών δυ­να­το­τή­των δια­θέ­τει τις δυ­να­τό­τη­τες για ένα άλλο μο­ντέ­λο κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης που να κα­λύ­πτει το σύ­νο­λο των σύγ­χρο­νων βιο­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­στι­κών ανα­γκών του ελ­λη­νι­κού λαού. Η βα­σι­κή αντί­θε­ση της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας είναι με­τα­ξύ κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας. Ωστό­σο η κυ­ρί­αρ­χη αντί­θε­ση  σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, αφορά στην εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και στην πάλη για την ανα­τρο­πή τους με την επι­βο­λή φι­λο­λαϊ­κού προ­γράμ­μα­τος εξό­δου από την κρίση.  Από την εξέ­λι­ξη αυτής της σύ­γκρου­σης θα εξαρ­τη­θεί αν η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία θα βγει από το τέλμα της κρί­σης σε προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση ή θα συ­νε­χι­στεί η πα­ρα­πέ­ρα φτω­χο­ποί­η­ση και εξα­θλί­ω­ση του ελ­λη­νι­κού λαού.

2.13 Η πο­λύ­πλευ­ρη και πα­ρα­τε­τα­μέ­νη οι­κο­νο­μι­κή κρίση οδή­γη­σε σε ανα­δια­τά­ξεις στο εσω­τε­ρι­κό της αστι­κής τάξης, όπως και στην ερ­γα­τι­κή τάξη και στα άλλα στρώ­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Ει­δι­κό­τε­ρα η αστι­κή τάξη,  απο­τε­λεί­ται κυ­ρί­ως από τους ιδιο­κτή­τες των με­σαί­ων και με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων (βιο­μη­χα­νι­κών, εμπο­ρι­κών, εφο­πλι­στι­κών, χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών, κα­τα­σκευα­στι­κών, του­ρι­στι­κών, αγρο­τι­κών, κλπ). Στους κόλ­πους της εντάσ­σο­νται τα ανώ­τα­τα στε­λέ­χη του επι­χει­ρη­μα­τι­κού τομέα (ιδιω­τι­κού και κρα­τι­κού), οι με­γα­λο­μέ­το­χοι ΑΕ και ΕΠΕ, καθώς και οι κά­το­χοι με­γά­λης ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας. Ως ηγε­μο­νι­κές με­ρί­δες του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου, δια­μορ­φώ­θη­καν τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες  το τρα­πε­ζι­κό και ευ­ρύ­τε­ρα το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο, καθώς και τα τμή­μα­τα του μο­νο­πω­λια­κού κε­φα­λαί­ου στους το­μείς της βιο­μη­χα­νί­ας, των κα­τα­σκευών και της ναυ­τι­λί­ας. 

Ει­δι­κά το τρα­πε­ζι­κό κε­φά­λαιο απο­κό­μι­σε ση­μα­ντι­κά κέρδη και πλε­ο­νε­κτή­μα­τα, την πε­ρί­ο­δο πριν από την κρίση. Παρά τη σχε­τι­κή υπο­βάθ­μι­ση του και ανα­δί­πλω­ση του από τις βαλ­κα­νι­κές χώρες, ο κα­θο­ρι­στι­κός του ρόλος απο­τυ­πώ­νε­ται στο ότι δυ­νη­τι­κά ελέγ­χει ένα με­γά­λο τμήμα του επι­χει­ρη­μα­τι­κού τομέα. Οι ισχυ­ρές με­ρί­δες της αστι­κής τάξης έχουν συ­γκρο­τή­σει με­γά­λης ή μι­κρό­τε­ρης κλί­μα­κας πο­λυ­κλα­δι­κές-πο­λυ­ε­θνι­κές επι­χει­ρη­μα­τι­κές ενώ­σεις που κατά κα­νό­να δια­θέ­τουν στον πυ­ρή­να τους μο­νο­πω­λια­κές επι­χει­ρή­σεις.   Οι με­γα­λο­μέ­το­χοι-ιδιο­κτή­τες των ισχυ­ρών επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων απο­τε­λούν τον πυ­ρή­να της σύγ­χρο­νης ελ­λη­νι­κής χρη­μα­τι­στι­κής ολι­γαρ­χί­ας. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή είναι η πε­ρί­πτω­ση του εφο­πλι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, που τα τε­λευ­ταία χρό­νια επεν­δύ­ει στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό τομέα, στο real estate, στα «μ.μ.ε.», στον του­ρι­σμό, αλλά και στην εξα­γο­ρά άλλων επι­χει­ρή­σε­ων.

Παρά την ύπαρ­ξη αντι­φα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων με­τα­ξύ των ισχυ­ρών με­ρί­δων της αστι­κής τάξης, σε βα­σι­κές επι­λο­γές χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από ενιαία κα­τεύ­θυν­ση, όπως η πα­ρα­μο­νή «πάση θυσία» στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε., η έντα­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, οι αντι­δρα­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις στα ερ­γα­σια­κά και στο δη­μό­σιο.

Το ξένο κε­φά­λαιο με τους πο­λύ­μορ­φους δε­σμούς με τις εγ­χώ­ριες αστι­κές δυ­νά­μεις απο­τε­λεί ανα­πό­σπα­στο τμήμα του ελ­λη­νι­κού αστι­κού συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας, και παί­ζει ενερ­γό ρόλο στην εφαρ­μο­γή  της πο­λι­τι­κής που υπα­γο­ρεύ­ε­ται από τους υπε­ρε­θνι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Πα­ράλ­λη­λα λόγω της πα­ρα­τη­ρού­με­νης αστά­θειας των μη­χα­νι­σμών κυ­ριαρ­χί­ας της αστι­κής τάξης, ση­μα­ντι­κό ρόλο στην επι­βο­λή των κυ­ρί­αρ­χων επι­λο­γών παί­ζουν οι υπε­ρε­θνι­κοί ιμπε­ρια­λι­στι­κοί μη­χα­νι­σμοί, όπως σή­με­ρα εκ­φρά­ζο­νται από το «κουαρ­τέ­το» των θε­σμών (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΕΜΣ).

2.14 Στο κοι­νω­νι­κό συ­να­σπι­σμό της αστι­κής τάξης συ­γκα­τα­λέ­γο­νται ορι­σμέ­να κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα λόγω του ρόλου που παί­ζουν στους μη­χα­νι­σμούς ανα­πα­ρα­γω­γής της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας (ανώ­τε­ρα στε­λέ­χη του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, ανώ­τε­ροι διευ­θυ­ντές των με­γά­λων ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νοι δη­μο­σιο­γρά­φοι, ανώ­τε­ροι δι­κα­στι­κοί και πα­νε­πι­στη­μια­κοί, εύ­πο­ρες κα­τη­γο­ρί­ες ελευ­θέ­ρων επαγ­γελ­μα­τιών, με­γα­λοει­σο­δη­μα­τί­ες ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας, ανώ­τα­τος κλή­ρος, κά), καθώς και τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στους κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς που συμ­με­τέ­χουν λόγω του ρόλου τους στην επι­βο­λή των κυ­ρί­αρ­χων πο­λι­τι­κών.

2.15 Από την άλλη πλευ­ρά, ανα­πτύσ­σε­ται το κοι­νω­νι­κό μπλοκ της ερ­γα­τι­κής τάξης και συ­νο­λι­κά των ερ­γα­ζό­με­νων, το βάρος των οποί­ων ξε­περ­νά­ει το 60% του ενερ­γού πλη­θυ­σμού. Μαζί τους συ­μπα­ρα­τάσ­σε­ται αντι­κει­με­νι­κά το σκλη­ρά πλητ­τό­με­νο τμήμα των με­σαί­ων στρω­μά­των της πόλης και της υπαί­θρου, που συ­μπιέ­ζε­ται ή κα­τα­στρέ­φε­ται από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Το συ­γκε­κρι­μέ­νο μπλοκ κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων δεν είναι ενο­ποι­η­μέ­νο και ομο­γε­νο­ποι­η­μέ­νο πο­λι­τι­κά. Δεν δια­θέ­τει ενιαίο ρι­ζο­σπα­στι­κό πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο, που να εκ­φρά­ζει τα ζω­τι­κά του συμ­φέ­ρο­ντα. Ωστό­σο υπάρ­χει αντι­κει­με­νι­κά δυ­να­τό­τη­τα δη­μιουρ­γί­ας ενός  με­γά­λου κοι­νω­νι­κού με­τώ­που. Αυτό θα μπο­ρού­σε να εκ­φρά­σει τη μάζα της ερ­γα­τι­κής τάξης που ερ­γά­ζε­ται στους διά­φο­ρους το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας (βιο­μη­χα­νία, με­τα­φο­ρές, κα­τα­σκευ­ές, τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες, εμπό­ριο, του­ρι­σμό, ναυ­τι­λία, υπη­ρε­σί­ες κοι­νής ωφέ­λειας, τρά­πε­ζες), στις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες (παι­δεία, υγεία, πρό­νοια), τους ανέρ­γους, την πλειο­ψη­φία της σπου­δά­ζου­σας νε­ο­λαί­ας, τη με­γά­λη μάζα των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων, την πλειο­ψη­φία των  ελευ­θέ­ρων επαγ­γελ­μα­τιών, τα μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα της πόλης (στους το­μείς του εμπο­ρί­ου, της βιο­τε­χνί­ας, των υπη­ρε­σιών), τους μι­κρο­με­σαί­ους αγρό­τες, τα νέα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα της δια­νοη­τι­κής ερ­γα­σί­ας που συ­μπιέ­ζο­νται μέσα από την κρίση και την ανα­διάρ­θρω­ση, κά. Αυτό είναι αντι­κει­με­νι­κά σε κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο το με­γά­λο μπλοκ των αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων και των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­τρο­πής.

2.16 Τα διά­φο­ρα κόμ­μα­τα που δρουν στην πο­λι­τι­κή σκηνή, το­πο­θε­τού­νται βα­σι­κά υπέρ ενός εκ των δύο βα­σι­κών κοι­νω­νι­κών συ­να­σπι­σμών, εκ­προ­σω­πώ­ντας ιδιαί­τε­ρα συμ­φέ­ρο­ντα  και επι­διώ­ξεις στο εσω­τε­ρι­κό του κα­θε­νός. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ,  Πο­τά­μι, Ενωση Κε­ντρώ­ων, Χ.Α. εκ­φρά­ζουν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου και απο­τε­λούν αντι­πά­λους των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων. Αντί­θε­τα, παρά τις δια­φο­ρές, τις αντι­φα­τι­κές πο­λι­τι­κές, τις αντι­θέ­σεις, τις αδυ­να­μί­ες και τα λάθη, δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, όπως η ΛΑΕ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, άλλες τά­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, τμή­μα­τα της συν­δι­κα­λι­στι­κής και κοι­νω­νι­κής Αρι­στε­ράς και γε­νι­κό­τε­ρα δυ­νά­με­ων προ­ο­δευ­τι­κού, αντι­μνη­μο­νια­κού, αντιΟ­ΝΕ προ­σα­να­το­λι­σμού, το­πο­θε­τού­νται από την πλευ­ρά των ευ­ρύ­τε­ρων συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των.

2.17 Η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων οδή­γη­σε σε ένα με­γά­λο κύκλο κοι­νω­νι­κών αγώ­νων, ει­δι­κά στην πρώτη φάση εφαρ­μο­γής τους. Αγώ­νες με ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, από πλευ­ράς μα­ζι­κό­τη­τας, με­θό­δων πάλης αλλά και ιδε­ο­λο­γι­κής ζύ­μω­σης. Οι αγώ­νες αυτοί πήραν διά­φο­ρες μορ­φές: 1) τις δε­κά­δες γε­νι­κές και κλα­δι­κές απερ­γί­ες με την συμ­με­το­χή εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων και δια­δη­λω­τών, που δη­μιούρ­γη­σαν συν­θή­κες πο­λι­τι­κής αστά­θειας ή και κρί­σης και αντι­με­τω­πί­στη­καν βίαια από τις κυ­βερ­νή­σεις με τις μο­νά­δες κα­τα­στο­λής, 2) τις παλ­λαϊ­κές συ­γκε­ντρώ­σεις του κι­νή­μα­τος των πλα­τειών, 3) τις εκα­το­ντά­δες λαϊ­κές πρω­το­βου­λί­ες, συ­νε­λεύ­σεις που ξε­πή­δη­σαν στις γει­το­νιές των πό­λε­ων, συ­γκρό­τη­σαν δί­κτυα πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης, κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και αυ­το­ορ­γα­νω­μέ­να εγ­χει­ρή­μα­τα. Ορι­σμέ­να από αυτά (όπως της ΒΙΟΜΕ, ή τα δί­κτυα εμπο­ρί­ου χωρίς με­σά­ζο­ντες) εμπε­ριεί­χαν τά­σεις για μία άλλη ορ­γά­νω­ση της πα­ρα­γω­γής και αμ­φι­σβη­τού­σαν την πρω­το­κα­θε­δρία του κέρ­δους.

Αυτοί οι αγώ­νες θα μπο­ρού­σαν να ανοί­ξουν άλλες πο­λι­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες ει­δι­κά την πε­ρί­ο­δο του κι­νή­μα­τος των πλα­τειών, όμως συ­νά­ντη­σαν όρια κυ­ρί­ως λόγω της έλ­λει­ψης   ενιαιο­με­τω­πι­κής – αντι­μνη­μο­νια­κής, αντι-ΟΝΕ πα­ρέμ­βα­σης των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς. Η έλ­λει­ψη αυτή και οι επι­πτώ­σεις της κρί­σης (με την ανερ­γία, την με­τα­νά­στευ­ση, την μεί­ω­ση του συν­δι­κα­λι­σμού), έπαι­ξαν ρόλο στην σχε­τι­κή ύφεση της πε­ριό­δου 2013- 2014 και την ισχυ­ρο­ποί­η­ση της λο­γι­κής της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ανα­μο­νής. Ομως έπαι­ξαν κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο, στην ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής σκη­νής και στην άνοδο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση.

2.18 Με τις εκλο­γές της 25ης Γε­νά­ρη 2015, ολο­κλη­ρώ­θη­κε μία φάση ενός πο­λι­τι­κού κύ­κλου με την ανα­τρο­πή του πα­ρα­δο­σια­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού. Άμεσα άνοι­ξε μία δεύ­τε­ρη φάση που είχε ως  πι­θα­νό – αλλά όχι βέ­βαιο – εν­δε­χό­με­νο τη μνη­μο­νια­κή προ­σαρ­μο­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον με­τα­σχη­μα­τι­σμό και τις ρή­ξεις στο εσω­τε­ρι­κό του. Η κα­τεύ­θυν­ση συμ­βι­βα­σμού της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ περί τον Αλέξη Τσί­πρα με τις δυ­νά­μεις των μνη­μο­νί­ων και του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου  απο­κρυ­σταλ­λώ­θη­κε σε συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές επι­λο­γές: στην εκλο­γή Παυ­λό­που­λου στην ΠτΔ, στη δια­τή­ρη­ση των εκ­φρα­στών των συμ­φε­ρό­ντων των χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών ομί­λων και της πο­λι­τι­κής της ΕΚΤ στην διοί­κη­ση των τρα­πε­ζών και της ΤτΕ, στην πλη­ρω­μή τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων αντί για ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τους μέχρι την ολο­κλή­ρω­ση του λο­γι­στι­κού ελέγ­χου του χρέ­ους  κά. Η υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας της 20ης Φλε­βά­ρη, η αντι­φα­τι­κή και ατέρ­μο­νη «δια­πραγ­μά­τευ­ση», χωρίς τον έλεγ­χο των τρα­πε­ζών και την επι­βο­λή φραγ­μών στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων, η ακύ­ρω­ση των όποιων μέ­τρων ανα­κού­φι­σης των λαϊ­κών τά­ξε­ων που εμπε­ριεί­χε το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, η άσκη­ση πο­λι­τι­κής κο­ρυ­φών, χωρίς την  ενερ­γο­ποί­η­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα, οδη­γού­σαν στην υπο­τα­γή στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, ενώ δια­μόρ­φω­ναν τους όρους (π.χ. με διά­θε­ση απο­θε­μα­τι­κών για την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους και την ανοχή στην εκροή κε­φα­λαί­ων) ώστε να εμ­φα­νι­στεί ανα­πό­φευ­κτη. Η ισχυ­ρή αντί­στα­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας και άλλων στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυτές τις επι­λο­γές κρα­τού­σε ανοι­χτό, μέχρι και τη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, το εν­δε­χό­με­νο της αλ­λα­γής πο­ρεί­ας και της ρήξης με το ευ­ρω­σύ­στη­μα, αλλά δεν κα­τά­φε­ρε να υπε­ρι­σχύ­σει και να απο­τρέ­ψει την ολέ­θρια συν­θη­κο­λό­γη­ση.

Το δη­μο­ψή­φι­σμα απο­τέ­λε­σε πο­λι­τι­κό ελιγ­μό της ηγε­τι­κής ομά­δας, κάτω από την πίεση που ασκού­νταν στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και από την κοι­νω­νι­κή του βάση. Προσ­δο­κού­σε ότι η δια­φο­ρά θα είναι μικρή, είτε υπέρ του ναι, είτε υπέρ του όχι, ώστε να απο­τε­λέ­σει ένα πα­ρά­γο­ντα εκτό­νω­σης των εσω­κομ­μα­τι­κών αντι­στά­σε­ων. Όμως το δη­μο­ψή­φι­σμα εξε­λί­χθη­κε σε μία σκλη­ρή κοι­νω­νι­κή σύ­γκρου­ση την οποία η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν επε­δί­ω­κε να την εκ­φρά­σει και για αυτό οδή­γη­σε στην προ­δο­σία της.

2.19 Οι τα­χύ­τα­τες με­τα­το­πί­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –( συμ­φω­νία 20 Φλε­βά­ρη – 47+ σε­λί­δες,  υπο­γρα­φή και εφαρ­μο­γή του τρί­του μνη­μο­νί­ου) οδή­γη­σαν στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε αυτό οδή­γη­σε η κυ­ρί­αρ­χη στρα­τη­γι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας Τσί­πρα  και τα κοι­νω­νι­κό τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που αυτή  κα­τέ­λη­ξε να εκ­προ­σω­πεί, παρά τις όποιες προη­γού­με­νες αρι­στε­ρές το­πο­θε­τή­σεις. Πάνω στη στρα­τη­γι­κή της απο­φυ­γής της σύ­γκρου­σης με τις ντό­πιες κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις και της πα­ρα­μο­νής πάση θυσία στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε. , θε­με­λιώ­θη­κε η εξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που εκλέ­χτη­κε δια­κη­ρύσ­σο­ντας το τέλος της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων και κα­τέ­λη­ξε στην υπο­γρα­φή ενός ακόμη μνη­μο­νί­ου και το βά­θε­μα της λι­τό­τη­τας πα­ρα­βιά­ζο­ντας ακόμα και τις απο­φά­σεις των συ­νε­δρί­ων του.   

  Η ολο­κλη­ρω­τι­κή προ­σχώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο μνη­μο­νια­κό μπλοκ, έκλει­σε προ­σω­ρι­νά τη δυ­να­τό­τη­τα για την πα­ρα­γω­γή πο­λι­τι­κής κρί­σης που να οδη­γεί σε μία εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή εξό­δου από τα μνη­μό­νια και την Ευ­ρω­ζώ­νη. Στις εκλο­γές της 20ης Σε­πτέμ­βρη, κα­τα­γρά­φη­κε ση­μα­ντι­κή επι­δεί­νω­ση του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού σε σχέση με κάθε άλλη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση των τε­λευ­ταί­ων πέντε χρό­νων. Τα κόμ­μα­τα τα οποία ανοι­χτά υπο­στή­ρι­ξαν το τρίτο μνη­μό­νιο κα­τέ­λα­βαν 79% του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, ενώ χωρίς κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση βρέ­θη­κε ο πο­λι­τι­κός χώρος που επε­δί­ω­ξε να εκ­φρά­σει την στρα­τη­γι­κή της εξό­δου από την ΟΝΕ και το τμήμα του ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος που συ­ναι­νού­σε σε αυτήν.

2.20 Το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φθεί­ρε­ται γρή­γο­ρα, υπό το βάρος των μέ­τρων που εφαρ­μό­ζει και της ευ­ρύ­τε­ρης οι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης που πιέ­ζει με­γά­λα τμή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν δια­θέ­τει δυ­να­τό­τη­τες πα­ρα­χω­ρή­σε­ων ή ελα­φρύν­σε­ων που να αντι­σταθ­μί­ζουν τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Στη­ρί­ζε­ται στο ότι δεν υπάρ­χει κά­ποια άμεση εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή λύση, στην ανοχή των ντό­πιων και ξένων κέ­ντρων εξου­σί­ας, αλλά και στο ότι οι κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις στην πο­λι­τι­κή του δεν ενο­ποιού­νται στον απα­ραί­τη­το βαθμό.  Τα μέτρα δια­μορ­φώ­νουν κοι­νω­νι­κές εντά­σεις, εντεί­νουν την ύφεση, και ανα­ζω­πυ­ρώ­νουν τα ερω­τή­μα­τα βιω­σι­μό­τη­τας του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους και την αστά­θεια του τρα­πε­ζι­κού τομέα. Οι κυ­ρί­αρ­χες δυ­νά­μεις απο­βλέ­πουν στο να εξα­ντλή­σουν την χρη­σι­μό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης και ταυ­τό­χρο­να να προ­ε­τοι­μά­σουν διά­δο­χες κα­τα­στά­σεις. Ανά­λο­γα με τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και τις πιέ­σεις που θα ασκη­θούν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αυτό μπο­ρεί να πάρει την μορφή διεύ­ρυν­σης του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου, ή σχη­μα­τι­σμού ευ­ρύ­τε­ρης κυ­βέρ­νη­σης ή και σε επό­με­νο στά­διο της διε­νέρ­γειας νέων εκλο­γών.

2.21 Ωστό­σο για να εμ­φα­νι­σθούν ξανά στοι­χεία ανοι­χτής πο­λι­τι­κής κρί­σης πρέ­πει να επι­συμ­βούν διερ­γα­σί­ες δια­φο­ρε­τι­κές από ότι μέχρι τώρα. Να πει­σθούν ευ­ρύ­τε­ρες μάζες ότι υπάρ­χει ρε­α­λι­στι­κή και ανα­γκαία εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή  και να υπάρ­ξει μία αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση πάνω σε συ­γκε­κρι­μέ­να μέ­τω­πα. Αυτά αφο­ρούν στο ζή­τη­μα των κα­τα­σχέ­σε­ων, στο ασφα­λι­στι­κό, στο φο­ρο­λο­γι­κό, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στα οποία πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θούν συ­σπει­ρώ­σεις πα­ρέμ­βα­σης και να επι­χει­ρη­θεί η δια­μόρ­φω­ση κοι­νω­νι­κών όρων αντι­πο­λί­τευ­σης. Αυτό απαι­τεί και την κα­τάλ­λη­λη με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς

2.22 Οι εξε­λί­ξεις των τε­λευ­ταί­ων δύο ετών παρά τις αρ­χι­κές με­γά­λες προσ­δο­κί­ες που δη­μιούρ­γη­σαν , κα­τέ­λη­ξαν τε­λι­κά σε  ήττα για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Ο σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος με­τα­σχη­μα­τι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τέ­δει­ξε την απο­τυ­χία μίας στρα­τη­γι­κής που βα­σι­ζό­ταν: α) στην αντί­λη­ψη περί ισχυ­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης και διερ­γα­σιών ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας που θα βρουν αντα­πό­κρι­ση στο εσω­τε­ρι­κό της Ευ­ρω­ζώ­νης, β) στην εκτί­μη­ση ότι υπάρ­χουν αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που θέ­λουν το τέλος της λι­τό­τη­τας, ει­δι­κά στις χώρες του Νότου, γ) στο ότι μπο­ρούν να γί­νουν αντι­κεί­με­νο εκ­με­τάλ­λευ­σης οι αντι­θέ­σεις με­τα­ξύ ΗΠΑ και Γερ­μα­νί­ας, και να αξιο­ποι­η­θούν για την στή­ρι­ξη της Ελ­λά­δας, δ) ότι οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις στην ΟΝΕ θα εκ­βιά­ζο­νταν από μία  απει­λή εξό­δου της Ελ­λά­δας γιατί αυτή θα συ­μπα­ρέ­συ­ρε το σύ­νο­λο της Ευ­ρω­ζώ­νης, ε) στο ότι μπο­ρού­σε να εφαρ­μο­σθεί μία πο­λι­τι­κή τερ­μα­τι­σμού της λι­τό­τη­τας εντός ΟΝΕ, με πο­λι­τι­κές ήπιας ανα­δια­νο­μής, χωρίς την επί­λυ­ση του ζη­τή­μα­τος του χρέ­ους,, στ) στην αντί­λη­ψη ότι η άνο­δος στην κυ­βέρ­νη­ση, θα μπο­ρού­σε να δη­μιουρ­γή­σει τομές και την αφε­τη­ρία αλυ­σι­δω­τών εξε­λί­ξε­ων, ανε­ξάρ­τη­τα από το πρό­γραμ­μα, τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που το στη­ρί­ζουν και την εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

2.23 Η συ­νο­λι­κό­τε­ρη απο­τυ­χία της στρα­τη­γι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι άσχε­τη με τις εσφαλ­μέ­νες πο­λι­τι­κές των άλλων δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς ούτε τις  άφησε ανε­πη­ρέ­α­στες.  Το ΚΚΕ ακο­λού­θη­σε σε­κτα­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή, που διευ­κό­λυ­νε την κυ­ριαρ­χία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Αρι­στε­ρά, αλλά και τη δεξιά προ­σαρ­μο­γή του. Δια­τη­ρεί εκλο­γι­κή επιρ­ροή και ανα­πτύσ­σει τον κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό, όμως η πο­λι­τι­κή του μειώ­νει τα απο­τε­λέ­σμα­τα του στην πο­λι­τι­κή σκηνή και στην τα­ξι­κή πάλη.  Δεν κα­τά­φε­ρε να αξιο­ποι­ή­σει την με­τα­κί­νη­ση προς τα αρι­στε­ρά των προη­γού­με­νων ετών, την πο­λι­τι­κή κρίση και την στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Υπο­νο­μεύ­ει  την έξοδο από το ευρώ ισχυ­ρι­ζό­με­νο ότι η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη, χωρίς τη λαϊκή εξου­σία, θα έχει κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες για τα λαϊκά στρώ­μα­τα, ση­μα­ντι­κό­τε­ρες από ότι η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων. Αυτή η το­πο­θέ­τη­ση  ενί­σχυ­σε το μνη­μο­νια­κό μπλοκ του ΝΑΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις εκλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου. Η άρ­νη­ση κάθε εί­δους συμ­μα­χί­ας με τις άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και η πα­ρα­πο­μπή της φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου από την κρίση στην αλ­λα­γή του συ­στή­μα­τος εξου­σί­ας και του κοι­νω­νι­κού μο­ντέ­λου, υπο­νο­μεύ­ει τις δυ­να­τό­τη­τες δια­μόρ­φω­σης ενός συ­νο­λι­κό­τε­ρου με­τώ­που.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ενώ έχει συμ­βά­λει στην ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών αγώ­νων πα­ρου­σί­α­σε ση­μα­ντι­κές αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις, στο κατά πόσο ένα πρό­γραμ­μα εξό­δου από την κρίση μπο­ρεί να εφαρ­μο­σθεί στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες ή ταυ­τί­ζε­ται με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή ή/και την επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία. Δεν προ­χώ­ρη­σε σε πο­λι­τι­κή συ­νερ­γα­σία με δυ­νά­μεις όπως η ΛΑΕ, που θα είχε σαν απο­τέ­λε­σμα να εκ­προ­σω­πη­θεί στο κοι­νο­βού­λιο το ρι­ζο­σπα­στι­κό τμήμα του ΟΧΙ και η αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση. Το πραγ­μα­τι­κό ερώ­τη­μα που αφορά την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ είναι το κατά πόσο μπο­ρούν να συ­γκρο­τη­θούν πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες και μέ­τω­πα στη βάση συ­γκλί­σε­ων στους άξο­νες του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, ή οι πο­λι­τι­κές της συμ­μα­χί­ες αφο­ρούν μόνο όσους έχουν άμεσο  στόχο την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού. Από την πο­ρεία της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ φαί­νε­ται ότι κυ­ριαρ­χεί το δεύ­τε­ρο, κάτι που είναι αδιέ­ξο­δο.

 2.24 Οι δυ­νά­μεις που απο­σπά­στη­καν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και συ­γκρό­τη­σαν με άλλες αρι­στε­ρές συλ­λο­γι­κό­τη­τες την ΛΑΕ, δεν κα­τά­φε­ραν να εκ­φρά­σουν εκλο­γι­κά την αρι­στε­ρή δυ­σα­ρέ­σκεια που προ­έ­κυ­ψε από την στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να δια­μορ­φώ­σουν ένα πο­λι­τι­κό χώρο που να θέτει με μα­ζι­κούς όρους την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και την εφαρ­μο­γή του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Η συ­γκυ­ρια­κή αδυ­να­μία αντα­πό­κρι­σης σε αυτό το ρόλο σχε­τί­ζε­ται με διά­φο­ρους πα­ρά­γο­ντες. Φά­νη­κε ότι πλειο­ψη­φι­κά οι λαϊ­κές μάζες, υπό την πίεση της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, εξα­κο­λου­θού­σαν να πι­στεύ­ουν ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση και ακο­λού­θη­σαν την λο­γι­κή του μι­κρό­τε­ρου κακού. Επί­σης ένα τμήμα των λαϊ­κών μαζών, το οποίο θα μπο­ρού­σε να εκ­φρα­στεί από ένα τέ­τοιο πο­λι­τι­κό μπλοκ, επέ­λε­ξε την αποχή. Ση­μα­ντι­κό ρόλο έπαι­ξε η στο­χο­ποί­η­ση της ΛΑΕ από μια σειρά μη­χα­νι­σμούς πριν τις εκλο­γές, στο βαθμό που ο εξο­βε­λι­σμός της από την πο­λι­τι­κή σκηνή και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, απο­τε­λού­σε κε­ντρι­κό στόχο της διε­ξα­γω­γής εκλο­γών «εξ­πρές».

Όμως η απο­τυ­χία αυτή οφεί­λε­ται και στο ότι γε­νι­κό­τε­ρα οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και ει­δι­κό­τε­ρα αυτές της ΛΑΕ δεν είχαν ανα­πτύ­ξει στον απα­ραί­τη­το βαθμό ορ­γα­νι­κούς δε­σμούς με τα τμή­μα­τα των λαϊ­κών μαζών και της νε­ο­λαί­ας που ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­θη­καν την πε­ντα­ε­τία της εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νί­ων.

 2.25 Για να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν συ­νο­λι­κό­τε­ροι πο­λι­τι­κοί με­τα­σχη­μα­τι­σμοί, αλλά και ρή­ξεις, θα έπρε­πε να έχει οι­κο­δο­μη­θεί ήδη από τις αρχές της κρί­σης μια δια­φο­ρε­τι­κή με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή ενός συ­νό­λου ρι­ζο­σπα­στι­κών και αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, που να συ­γκρο­τεί ενιαίο κοι­νω­νι­κό – πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο, στη βάση του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Η έλ­λει­ψη αυτού του αρι­στε­ρού ρι­ζο­σπα­στι­κού πο­λι­τι­κού με­τώ­που κα­θό­ρι­σε τις εξε­λί­ξεις, Η ανά­πτυ­ξη και η συ­γκρό­τη­ση των σχέ­σε­ων της ΛΑΕ με τις λαϊ­κές τά­ξεις είναι απα­ραί­τη­τη συν­θή­κη για να μπο­ρέ­σει να υπάρ­ξει και διευ­ρυν­θεί η αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Ση­μα­ντι­κός όρος για να επι­τευ­χθεί κάτι τέ­τοιο, απο­τε­λεί η δυ­να­τό­τη­τα της να δια­μορ­φώ­νει πο­λι­τι­κές σχέ­σεις και συμ­μα­χί­ες με άλλες δυ­νά­μεις της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής Αρι­στε­ράς. Ταυ­τό­χρο­να χρειά­ζε­ται αυ­το­κρι­τι­κή, εμ­βά­θυν­ση και διά­δο­ση του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, ανα­προ­σα­να­το­λι­σμός της πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής, ώστε να δια­φο­ρο­ποιεί­ται από λο­γι­κές κυ­βερ­νη­τι­σμού, που θε­ω­ρούν ότι η κα­τά­κτη­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού κέ­ντρου για την εφαρ­μο­γή ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος μπο­ρεί εύ­κο­λα και γρή­γο­ρα να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί με λο­γι­κές ανά­θε­σης και χωρίς την ανά­πτυ­ξη ισχυ­ρών κι­νη­μά­των που θα βά­λουν στην προ­με­τω­πί­δα τους τους άξο­νες αυτού του προ­γράμ­μα­τος.

Σή­με­ρα αντι­κει­με­νι­κά μπο­ρεί να υπάρ­ξει ρι­ζο­σπα­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή η οποία να στη­ρί­ζε­ται στο με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου από την κρίση. Η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και η εφαρ­μο­γή του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος συ­γκρού­ε­ται με τις βα­σι­κές επι­λο­γές των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων, την πα­ρα­μο­νή στην Ευ­ρω­ζώ­νη, την αντι­δρα­στι­κή, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, ανα­διάρ­θρω­ση,  την εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση, την εκ­ποί­η­ση των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και του δη­μό­σιου πλού­του. Η εφαρ­μο­γή αυτού του προ­γράμ­μα­τος απο­τε­λεί ανα­γκαία συν­θή­κη, δη­μιουρ­γεί τις δυ­να­τό­τη­τες για τις συ­νο­λι­κό­τε­ρες αλ­λα­γές που απαι­τού­νται για την σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

Κε­φά­λαιο τρίτο: ΤΑΥ­ΤΟ­ΤΗ­ΤΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑ­ΤΗ­ΓΙ­ΚΗ ΤΗΣ ΛΑΕ

3.1. Η συ­γκρό­τη­ση της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας ήρθε μέσα από τη λαϊκή ανταρ­σία της πλειο­νό­τη­τας των πο­λι­τών, με το συ­ντρι­πτι­κό «ΟΧΙ» στο δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου 2015. Η συν­θη­κο­λό­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα ώθησε σε μια δεύ­τε­ρη ανταρ­σία ση­μα­ντι­κή με­ρί­δα ανυ­πό­τα­κτων δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εγκα­τα­λεί­πο­ντας θέ­σεις εξου­σί­ας για να μεί­νουν πι­στές στα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα και τις αρι­στε­ρές αξίες, οι δυ­νά­μεις αυτές συ­νε­νώ­θη­καν με άλλα ρεύ­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και του ευ­ρύ­τε­ρου προ­ο­δευ­τι­κού χώρου σε ένα και­νούρ­γιο με­τω­πι­κό εγ­χεί­ρη­μα για τη χει­ρα­φέ­τη­ση του λαού και του τόπου.

Το εγ­χεί­ρη­μά μας έχει ανα­φο­ρά στους λαϊ­κούς αγώ­νες που προη­γή­θη­καν, σ' αυτή την πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λαϊκή εξέ­γερ­ση ενά­ντια στη μνη­μο­νια­κή κα­τα­στρο­φή. Αγώ­νες, που προ­σέ­φε­ραν πο­λύ­τι­μα πα­ρα­δείγ­μα­τα συ­ντο­νι­σμού, δη­μο­κρα­τί­ας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης, δια­μορ­φώ­νο­ντας μια νέα αί­σθη­ση συλ­λο­γι­κό­τη­τας και κοι­νής προ­ο­πτι­κής στα λαϊκά στρώ­μα­τα, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα ενός νέου «ιστο­ρι­κού μπλοκ» των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, της γνώ­σης και του πο­λι­τι­σμού.

3.2 Δεν υπο­τι­μά­με τα θε­τι­κά στοι­χεία που έφε­ραν όλα τα ρεύ­μα­τα της Αρι­στε­ράς, ούτε τις αξιό­μα­χες δυ­νά­μεις που εκ­προ­σω­πούν. Πι­στεύ­ου­με, όμως, ότι η αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς, διε­θνώς και εσω­τε­ρι­κά, να δια­μορ­φώ­σει ένα δυ­να­μι­κό, μα­ζι­κό ρεύμα ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­τρο­πής στις συν­θή­κες της διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης που άρ­χι­σε το 2008, απο­τυ­πώ­νει το ιστο­ρι­κό αδιέ­ξο­δο όλων των πα­ρα­δο­σια­κών απα­ντή­σε­ων και την ανά­γκη μιας επα­νί­δρυ­σης της Αρι­στε­ράς..

Στο χεί­λος της με­γά­λης ρήξης, που βρέ­θη­κε η Ελ­λά­δα το κα­λο­καί­ρι του 2015, ζυ­γί­στη­καν όλα τα ρεύ­μα­τα της Αρι­στε­ράς και βγή­καν όλα ελ­λι­πο­βα­ρή, το κα­θέ­να με τον τρόπο του και ανά­λο­γα με τις ευ­θύ­νες που του αντι­στοι­χού­σαν βάσει των δυ­νά­με­ων του. Από εδώ η πιε­στι­κή ανά­γκη για ένα και­νούρ­γιο πο­λι­τι­κό σχέ­διο και μια νέα με­τω­πι­κή δια­δι­κα­σία με βάση μια νέα προ­γραμ­μα­τι­κή σύν­θε­ση, που θα συν­δέ­ει τους άμε­σους στό­χους σω­τη­ρί­ας από την κα­τα­στρο­φή, το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα ρι­ζι­κών ανα­τρο­πών και μια σύγ­χρο­νη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή,

3.3 Η Λαϊκή Ενό­τη­τα φέρει μέσα της ιδε­ο­λο­γι­κά και αξια­κά γο­νί­δια από όλα τα με­γά­λα κι­νή­μα­τα κοι­νω­νι­κής και εθνι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης. Στις απο­σκευ­ές μας κου­βα­λά­με τα πιο προ­ω­θη­τι­κά στοι­χεία της Γαλ­λι­κής και της Ελ­λη­νι­κής Επα­νά­στα­σης, της δη­μο­κρα­τι­κής Άνοι­ξης των Λαών, το 1848 και της Πα­ρι­σι­νής Κομ­μού­νας, του ρω­σι­κού Οκτώ­βρη και των Γερ­μα­νών Σπαρ­τα­κι­στών, της ΕΑ­Μι­κής Αντί­στα­σης και της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης, της Κι­νέ­ζι­κης επα­νά­στα­σης,  του Μάη του 1968, του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώνα  και του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Δεν ανα­πο­λού­με ρο­μα­ντι­κά ένα εξι­δα­νι­κευ­μέ­νο πα­ρελ­θόν, ούτε σκο­πεύ­ου­με να αντι­γρά­ψου­με πρό­τυ­πα που γεν­νή­θη­καν σε άλλες επο­χές. Φι­λο­δο­ξού­με να μά­θου­με από τις νίκες και τις ήττες, τα πάθη και τα λάθη, τα επι­τεύγ­μα­τα και τις σκο­τει­νές σε­λί­δες των προη­γού­με­νων απε­λευ­θε­ρω­τι­κών ρευ­μά­των για να ανα­τρέ­ψου­με το δικό μας ζυγό, στη δική μας χώρα και εποχή: το ζυγό της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας και της ξένης επι­τρο­πεί­ας, τα αδιέ­ξο­δα του «ευ­ρω­παϊ­κού δρό­μου» και τους κα­θη­με­ρι­νούς εκ­βια­σμούς των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου, ντό­πιου και ξένου, που απει­λούν τον ελ­λη­νι­κό λαό και το αρι­στε­ρό κί­νη­μα με μια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων οπι­σθο­δρό­μη­ση.

3.4 Αυτό που κρί­νε­ται αυτή την εποχή στην Ελ­λά­δα δεν είναι μόνο αν θα χά­σου­με ει­σο­δή­μα­τα, θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες. Είναι το αν θα πε­ρά­σει η Ελ­λά­δα σε μια ποιο­τι­κά και­νούρ­για «κα­νο­νι­κό­τη­τα», που θα την εγκλω­βί­σει για απροσ­διό­ρι­στο χρο­νι­κό διά­στη­μα σε κα­θε­στώς κοι­νω­νι­κού Με­σαί­ω­να. Κάτι που θα με­τα­τρέ­ψει την ερ­γα­τι­κή τάξη σε ασπόν­δυ­λο «πλή­θος» μο­να­χι­κών ατό­μων χωρίς στοι­χειώ­δεις συλ­λο­γι­κές κα­τα­κτή­σεις, συλ­λο­γι­κά δι­καιώ­μα­τα και συλ­λο­γι­κή ταυ­τό­τη­τα, με στόχο την απλή επι­βί­ω­ση. Ένα κα­θε­στώς που θα κα­τα­στή­σει τη χώρα ένα τε­ρά­στιο «οι­κό­πε­δο» προς «επέν­δυ­ση» και «αξιο­ποί­η­ση», μια τε­ρά­στια «ει­δι­κή οι­κο­νο­μι­κή ζώνη» επι­χει­ρη­μα­τι­κής ασυ­δο­σί­ας και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής κα­τα­στρο­φής. Ένα κα­θε­στώς που θα μο­νι­μο­ποι­ή­σει την Ελ­λά­δα σε ρόλο οιο­νεί προ­τε­κτο­ρά­του της ΕΕ και των ΗΠΑ, κα­θι­στώ­ντας άδειο κέ­λυ­φος κάθε έν­νοια ανε­ξαρ­τη­σί­ας, λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας και δη­μο­κρα­τί­ας.

3.5 Στην Ελ­λά­δα, η επέ­λα­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, η έντα­ξη στην Ε.Ε. και στη συ­νέ­χεια στην ΟΝΕ, η ξέ­φρε­νη χρη­μα­τι­στι­κο­ποί­η­ση και τα φα­ρα­ω­νι­κά έργα (Ολυ­μπιά­δα) οδή­γη­σαν στη «φού­σκα», στη διό­γκω­ση του χρέ­ους και των ελ­λειμ­μά­των, και εν τέλει στο ζυγό των μνη­μο­νί­ων. Η απο­τί­να­ξη αυτού του ζυγού απο­τε­λεί πρω­ταρ­χι­κό όρο για τη διά­σω­ση και την ανα­γέν­νη­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και του ίδιου του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Ορί­ζει τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή ανά­με­σα στα αι­τή­μα­τα και τις ανά­γκες των λαϊ­κών τά­ξε­ων και τις στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης. Στη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των μνη­μο­νί­ων αρ­θρώ­νο­νται σε έναν ενιαίο δεσμό το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα (ο τα­ξι­κός πό­λε­μος ενα­ντί­ον της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας, η πε­ραι­τέ­ρω συ­γκέ­ντρω­ση και συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση του κε­φα­λαί­ου με συ­να­κό­λου­θη την κα­τα­στρο­φή ευ­ρύ­τε­ρων μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των), το δη­μο­κρα­τι­κό ζή­τη­μα (ο πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κός βια­σμός της λαϊ­κής βού­λη­σης) και το εθνι­κό ζή­τη­μα (η ακύ­ρω­ση κάθε έν­νοιας ανε­ξαρ­τη­σί­ας και  λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας στο ση­με­ρι­νό πλαί­σιο της ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε.

Αυτόν τον Γόρ­διο Δεσμό οφεί­λου­με να κό­ψου­με, αν θέ­λου­με να κά­νου­με το πα­ρα­μι­κρό βήμα προς προ­ο­δευ­τι­κές αλ­λα­γές. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα θε­ω­ρεί ως πρώ­τι­στο κα­θή­κον της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς όχι να επι­δί­δε­ται σε μια αφη­ρη­μέ­νη, έξω από το συ­γκε­κρι­μέ­νο ιστο­ρι­κό χω­ρο­χρό­νο, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ρη­το­ρεία, αλλά να ανα­στυ­λώ­σει το ηθικό των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, ενώ­νο­ντάς τες στους αγώ­νες του σκλη­ρού πα­ρό­ντος, που ανα­τρέ­πουν τους συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης και συ­γκε­ντρώ­νουν δυ­νά­μεις για βα­θύ­τε­ρες αλ­λα­γές. Άλ­λω­στε, δεν υπάρ­χει γε­νι­κά και αφη­ρη­μέ­να «κα­πι­τα­λι­σμός». έξω από τις συ­γκε­κρι­μέ­νες, κάθε φορά, μορ­φές ανα­πα­ρα­γω­γής του που κα­θο­ρί­ζουν εν πολ­λοίς τα κομ­βι­κά ζη­τή­μα­τα και τις μορ­φές του λαϊ­κού αγώνα..

3.6 Η Λαϊκή Ενό­τη­τα θέτει ως άμεσο στόχο μια με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, της οι­κο­νο­μι­κής ολι­γαρ­χί­ας και του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που τις υπο­στη­ρί­ζουν, σε ρήξη με το ευ­ρω­σύ­στη­μα, με την ανά­δει­ξη των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, της γνώ­σης και του πο­λι­τι­σμού στα ηνία της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Βα­σι­κοί κρί­κοι είναι η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων, η στάση πλη­ρω­μών με στόχο τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, η έξο­δος από τη νο­μι­σμα­τι­κή φυ­λα­κή της ευ­ρω­ζώ­νης και η συ­νο­λι­κή σύ­γκρου­ση με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση», η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των στρα­τη­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και η λει­τουρ­γία τους ως μο­χλού πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με ερ­γα­τι­κό- κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, η τα­χύ­ρυθ­μη προ­ώ­θη­ση μέ­τρων ανα­δια­νο­μής του κοι­νω­νι­κού πλού­του και βελ­τί­ω­σης των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών προς όφε­λος της ερ­γα­σί­ας. Την επι­τα­κτι­κή ανα­γκαιό­τη­τα αυτών των μέ­τρων, επί ποινή κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής συ­ντρι­βής, επι­βε­βαί­ω­σε με τον πιο δρα­μα­τι­κό τρόπο η εμπει­ρία της ανερ­μά­τι­στης «δια­πραγ­μά­τευ­σης» του επι­τε­λεί­ου Τσί­πρα, που κα­τέ­λη­ξε στην τα­πει­νω­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση.

3.7 Η προ­ώ­θη­ση αυτών των ανα­τρο­πών απαι­τεί κλι­μά­κω­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων στο όριο ενός πραγ­μα­τι­κού λαϊ­κού ξε­ση­κω­μού, που θα κλο­νί­σει το υπάρ­χον πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και θα δη­μιουρ­γή­σει προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ανά­δει­ξη μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης, στη­ριγ­μέ­νης στη δύ­να­μη του αγω­νι­ζό­με­νου λαού με βάση το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα. Ασφα­λώς, η κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί για την Αρι­στε­ρά αυ­το­σκο­πό, ένα­ντι του οποί­ου θυ­σιά­ζο­νται αρχές και στρα­τη­γι­κοί στό­χοι. Μπο­ρεί, όμως, να απο­τε­λέ­σει κρί­σι­μο βήμα σε μια συ­νο­λι­κή δια­δι­κα­σία ανα­τρο­πής. Και σί­γου­ρα δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί αυ­το­σκο­πό ούτε η αιώ­νια κα­θή­λω­ση στην αντι­πο­λί­τευ­ση- μια βο­λι­κή από πολ­λές από­ψεις στάση, που όμως δεν απα­ντά στις άμε­σες αγω­νί­ες των λαϊ­κών στρω­μά­των και δεν ενο­χλεί ιδιαί­τε­ρα την κυ­ρί­αρ­χη τάξη, καθώς κα­θη­λώ­νει την Αρι­στε­ρά να καλ­λιερ­γεί το δικό της, μικρό χω­ρα­φά­κι στην αρι­στε­ρή άκρη του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος.

3.8 Ζη­τού­με­νο, λοι­πόν, είναι η ανά­δει­ξη μιας κυ­βέρ­νη­σης της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς που θα στη­ρί­ζε­ται σε μια με­γά­λη άνοδο της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, ορ­γά­νω­σης και συ­νει­δη­το­ποί­η­σης,

Φυ­σι­κά, δεν πε­ρι­μέ­νου­με ότι η άρ­χου­σα τάξη και οι ξένοι εταί­ροι της θα μεί­νουν με τα χέρια σταυ­ρω­μέ­να, υπο­μέ­νο­ντας στω­ι­κά τη δη­μο­κρα­τι­κά εκ­φρα­σμέ­νη βού­λη­ση του λαού μας. Είναι βέ­βαιο ότι θα επι­στρα­τεύ­σουν όλα τα δια­θέ­σι­μα όπλα και πρώτα απ’ όλα το οι­κο­νο­μι­κό σα­μπο­τάζ. Αλλά οι δυ­σκο­λί­ες που θα προ­κα­λέ­σει η αντί­δρα­ση μπο­ρούν να γί­νουν κί­νη­τρο πε­ραι­τέ­ρω προ­ώ­θη­σης και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης.

3.9 Η επι­βο­λή αυτής της με­γά­λης ανα­τρο­πής προ­ϋ­πο­θέ­τει ευρύ, ισχυ­ρό μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων της ερ­γα­τι­κής τάξης και συ­νο­λι­κά των ερ­γα­ζο­μέ­νων με τους φτω­χούς και με­σαί­ους αγρό­τες, τα μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα της πόλης, ιδίως αυτά που επλή­γη­σαν  από τα μνη­μό­νια, τα τμή­μα­τα της δια­νό­η­σης που πο­λώ­νο­νται προς την πλευ­ρά της ερ­γα­σί­ας και τη νε­ο­λαία . Η οι­κο­δό­μη­σή του απαι­τεί όχι μόνο την κοινή δράση στις άμε­σες, λαϊ­κές διεκ­δι­κή­σεις, αλλά και την πο­λι­τι­κή συ­μπό­ρευ­ση όλων των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­μνη­μο­νια­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα αγω­νί­ζε­ται για ένα ενιαίο μέ­τω­πο όλων αυτών των δυ­νά­με­ων, ορ­γα­νω­μέ­νων και ανέ­ντα­χτων, πι­στεύ­ο­ντας ακρά­δα­ντα ότι στη ση­με­ρι­νή, κρι­σι­μό­τα­τη συ­γκυ­ρία κα­νέ­νας αγω­νι­στής δεν πε­ρισ­σεύ­ει και καμία ιδε­ο­λο­γι­κή δια­φο­ρά δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί λόγο για αδιέ­ξο­δες, μο­να­χι­κές πο­ρεί­ες. Η ιστο­ρία δεν θα συγ­χω­ρή­σει τις ηγε­σί­ες που, μπρο­στά στην αδυ­σώ­πη­τη επί­θε­ση του τα­ξι­κού εχθρού και την υπο­δού­λω­ση του λαού, επι­λέ­γουν το ναρ­κισ­σι­σμό των μι­κρών δια­φο­ρών και τον εν­δο­α­ρι­στε­ρό εμ­φύ­λιο.

Ασφα­λώς, κάθε αρι­στε­ρή δύ­να­μη που σέ­βε­ται τον εαυτό της έχει όχι μόνο δι­καί­ω­μα, αλλά και υπο­χρέ­ω­ση να δίνει τη μάχη για την ηγε­μο­νία των ιδεών της. Αλλά η ηγε­μο­νία δεν κερ­δί­ζε­ται με κη­ρύγ­μα­τα από τον άμ­βω­να της ιδε­ο­λο­γι­κής κα­θα­ρό­τη­τας στην εκ­κλη­σία των πι­στών. Κερ­δί­ζε­ται στον κοινό αγώνα των πολ­λών, τον αδέ­κα­στο, ύστα­το κριτή κάθε ηγε­σί­ας και ιδε­ο­λο­γί­ας.

3.10 Το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα που προ­τεί­νου­με δεν είναι ένας ατα­ξι­κός, τε­χνο­κρα­τι­κός "οδι­κός χάρ­της", αλλά μια πο­λι­τι­κή συ­σπεί­ρω­σης και αγώνα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων. με προ­ο­πτι­κή τη ρι­ζι­κή, κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή. Δια­περ­νά­ται εξαρ­χής από τη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, είναι σε σύ­γκρου­ση με τη λο­γι­κή του κέρ­δους και της αγο­ράς. Ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός του δεν είναι μια εύ­κο­λη φρα­στι­κή δια­κή­ρυ­ξη ούτε απλά μια «ταυ­τό­τη­τα», αλλά ο πυ­ρή­νας της σύγ­χρο­νης σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής.

Αυτό το πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, αλλά και πα­ρα­γω­γι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού δεν είναι απλώς μια σειρά θέ­σε­ων που θα τις επε­ξερ­γα­στεί κά­ποιο κομ­μα­τι­κό επι­τε­λείο και μετά θα τις προ­τεί­νει στο λαό. Ούτε είναι απλώς ένα κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα το οποίο θα εφαρ­μό­σει μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση. Είναι μια συλ­λο­γι­κή επε­ξερ­γα­σία που κα­τε­ξο­χήν πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται και στην εμπει­ρία, τη δράση, τον ορα­μα­τι­σμό, τον πει­ρα­μα­τι­σμό των ίδιων των κι­νη­μά­των. Πα­τά­ει στα κι­νή­μα­τα αλλά και καλεί σε ένα κί­νη­μα, μια συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια για ανα­συ­γκρό­τη­ση και με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Τα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, τα κι­νή­μα­τα χωρίς με­σά­ζο­ντες, τα πει­ρά­μα­τα αυ­το­δια­χεί­ρι­σης και συ­νε­ται­ρι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, τα κοι­νω­νι­κά ια­τρεία, τα κι­νή­μα­τα σε κρί­σι­μους το­μείς όπως η ενέρ­γεια, το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, η εκ­παί­δευ­ση, η υγεία, απο­τε­λούν πεδία πει­ρα­μα­τι­σμού και γνώ­σης για εναλ­λα­κτι­κές μορ­φές κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης.

Ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο: η έμπνευ­ση για μια σύγ­χρο­νη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή δεν προ­κύ­πτει με έναν «εγκε­φα­λι­κό» τρόπο, από κά­ποιες «επα­να­στα­τι­κές γρα­φές». Βλέ­που­με αυτή την προ­ο­πτι­κή στην ίδια τη συλ­λο­γι­κή αγω­νία και ανα­ζή­τη­ση των αγω­νι­στών, στο αί­τη­μα αξιο­πρέ­πειας, δη­μο­κρα­τί­ας και αυ­το­κα­θο­ρι­σμού, που απο­τυ­πώ­νε­ται μέσα στους αγώ­νες, στην απαί­τη­ση για δι­καιο­σύ­νη και δη­μο­κρα­τία, στις μυ­ριά­δες πρά­ξεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον άλλο, τον πρό­σφυ­γα, το με­τα­νά­στη, το συ­νά­δελ­φο. Αυτό το κόκ­κι­νο νήμα από τους ση­με­ρι­νούς αγώ­νες  ως τις αυ­ρια­νές ανα­τρο­πές θέλει να πιά­σει το πρό­γραμ­μά μας.

3.11 Υπό αυτό το πρί­σμα, μι­λά­με όχι απλώς για μια άλλη οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, αλλά για ένα νέο πα­ρα­γω­γι­κό υπό­δειγ­μα, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει και ένα νέο κα­τα­να­λω­τι­κό υπό­δειγ­μα, το­πο­θε­τώ­ντας, για πα­ρά­δειγ­μα, την πρό­σβα­ση σε ποιο­τι­κή και κα­θο­λι­κή δη­μό­σια υγεία πάνω από τη μία ή την άλλη κα­τα­να­λω­τι­κή δα­πά­νη και θα προ­κρί­νει τα μα­ζι­κά μέσα με­τα­φο­ράς ένα­ντι των ιδιω­τι­κών. Κομ­βι­κή πλευ­ρά αυτού του υπο­δείγ­μα­τος θα είναι και μια ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή σχέση με τη φύση. Ο πε­ριο­ρι­σμός της ενερ­γεια­κής κα­τα­νά­λω­σης, η ακύ­ρω­ση των φα­ρα­ω­νι­κών επεν­δύ­σε­ων, η έμ­φα­ση στη μικρή κλί­μα­κα, στην απο­κέ­ντρω­ση, στην ανα­κύ­κλω­ση, η αλ­λα­γή αγρο­δια­τρο­φι­κού προ­τύ­που, όλα αυτά πα­ρα­πέ­μπουν και σε μια δια­φο­ρε­τι­κή σχέση με το πε­ρι­βάλ­λον. Σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή και οι­κο­λο­γι­κή οπτι­κή είναι αλ­λη­λέν­δε­τες. Η φύση και το πε­ρι­βάλ­λον, η ίδια η επι­βί­ω­ση του πλα­νή­τη απει­λού­νται από τη λο­γι­κή του κέρ­δους και της αγο­ράς. Μόνο η προ­ο­πτι­κή ενός σύγ­χρο­νου σο­σια­λι­σμού μπο­ρεί απα­ντή­σει μα­κρο­πρό­θε­σμα στο ερώ­τη­μα μιας άλλης, πολύ πιο ισορ­ρο­πη­μέ­νης σχέ­σης του αν­θρώ­που με το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον.

3.12 Το με­τα­βα­τι­κό μας πρό­γραμ­μα αφορά πρω­τί­στως τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, τις πραγ­μα­τι­κές πα­ρα­γω­γι­κές και δη­μιουρ­γι­κές δυ­νά­μεις του τόπου. Δεν αφορά τα στρώ­μα­τα της αστι­κής τάξης και όσους πο­λώ­νο­νται προς τα συμ­φέ­ρο­ντά της. Παρά την προ­σπά­θεια των αστι­κών δυ­νά­με­ων να δια­σπά­σουν, να απο­διαρ­θρώ­σουν και να χει­ρα­γω­γή­σουν τις με­γά­λες μάζες των αν­θρώ­πων του μό­χθου, η εμπει­ρία των αγώ­νων και της αντί­στα­σης στα μνη­μό­νια έδει­ξε ότι μπο­ρεί να δια­μορ­φω­θεί μια ευ­ρύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, με ηγε­μο­νι­κό το ρόλο των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Συμ­μα­χία, ικανή όχι απλώς να στη­ρί­ξει εκλο­γι­κά μια ρι­ζο­σπα­στι­κή πρό­τα­ση, αλλά –και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο– να βάλει τον τόπο σε μια και­νούρ­για τρο­χιά, συ­γκρο­τώ­ντας ένα νέο «ιστο­ρι­κό μπλοκ». Με αυτή την οπτι­κή, δί­νου­με ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία στην ανά­δυ­ση αυ­τό­νο­μων μορ­φών ορ­γά­νω­σης του αγω­νι­ζό­με­νου λαού, που μπο­ρούν να εξε­λι­χθούν, σε στιγ­μές έξαρ­σης των λαϊ­κών αγώ­νων, σε κύτ­τα­ρα λαϊ­κής εξου­σί­ας.

3.13 Η ανά­δει­ξη μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης με με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, ακόμη και εάν υπο­στη­ρί­ζε­ται από ένα ρω­μα­λέο λαϊκό κί­νη­μα και αυ­τό­νο­μους θε­σμούς ορ­γά­νω­σης του αγω­νι­ζό­με­νου λαού, θα πα­ρα­μέ­νει υπό διαρ­κή δια­κύ­βευ­ση και κιν­δυ­νεύ­ει να υπο­κύ­ψει απέ­να­ντι στις αντε­πι­θέ­σεις της αστι­κής τάξης. Θα πρέ­πει επο­μέ­νως εξαρ­χής να βάλει μπρο­στά με­γά­λες και βα­θιές θε­σμι­κές ανα­τρο­πές, που θα κα­το­χυ­ρώ­νουν τον ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των. Για το σκοπό αυτό, προ­τεί­νου­με μια Συ­ντα­κτι­κή Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, που θα εμπε­δώ­σει νέους θε­σμούς, νέες διευ­ρυ­μέ­νες μορ­φές δη­μο­κρα­τί­ας και ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής συμ­με­το­χής, νέες μορ­φές πε­ριο­ρι­σμού της κα­πι­τα­λι­στι­κής ασυ­δο­σί­ας και νέες δυ­να­τό­τη­τες ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, νέες δυ­να­τό­τη­τες πρό­σβα­σης στη γνώση, την πλη­ρο­φο­ρία, την ενη­μέ­ρω­ση.

3.14 Η σύγ­χρο­νη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή απαι­τεί την ανά­πτυ­ξη πρα­κτι­κών χει­ρα­φέ­τη­σης, ισό­τη­τας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε όλα τα επί­πε­δα. Θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­τη­τη τη στή­ρι­ξη αι­τη­μά­των και κι­νη­μά­των που αφο­ούν την ταυ­τό­τη­τα φύλου και το σε­ξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, όπως και την πάλη ενά­ντια σε κάθε μορφή δια­κρί­σε­ων. Γνω­ρί­ζου­με ότι πα­τριαρ­χι­κές αντι­λή­ψεις και μορ­φές σε­ξι­σμού εξα­κο­λου­θούν να ανα­πα­ρά­γο­νται, ενί­ο­τε και να αξιο­ποιού­νται για την ανα­πα­ρα­γω­γή των κυ­ρί­αρ­χων σχέ­σε­ων. Γι’ αυτό το λόγο η πάλη ενά­ντια στην πα­τριαρ­χία και το σε­ξι­σμό είναι ανα­πό­σπα­στα δε­μέ­νες με την πάλη για δη­μο­κρα­τία, ελευ­θε­ρία, σο­σια­λι­σμό.

3.15 Η σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή προ­ϋ­πο­θέ­τει μια πραγ­μα­τι­κή, ανα­γεν­νη­τι­κή έκρη­ξη στο χώρο του πο­λι­τι­σμού και της δια­νό­η­σης. Η ανα­γκαία πο­λι­τι­στι­κή ανα­γέν­νη­ση δεν ση­μαί­νει απλώς «μέ­ρι­μνα για τα γράμ­μα­τα και τις τέ­χνες». Ση­μαί­νει προ­σπά­θεια για έναν σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­σμό του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. Πρό­σβα­ση στη γνώση και την πλη­ρο­φο­ρία, κό­ντρα σε όλους τους φραγ­μούς που υψώ­νουν κρα­τι­κές εξου­σί­ες και ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις. Αντι­με­τώ­πι­ση της γνώ­σης, της επι­στή­μης, ως αυ­θε­ντι­κά δη­μό­σιων αγα­θών. Προ­σπά­θεια για συ­γκρό­τη­ση μιας στρα­τευ­μέ­νης δια­νό­η­σης, δίπλα στο λαό και τις ανά­γκες του, μα­κριά από τον ελι­τι­σμό.

Δια­μόρ­φω­ση ενός σύγ­χρο­νου, λαΪ­κού πο­λι­τι­σμού, αντί­δο­το στην πο­λι­τι­στι­κή φτώ­χια και την αλ­λο­τρί­ω­ση της εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νης κουλ­τού­ρας,. Σε πεί­σμα της διά­κρι­σης με­τα­ξύ «αδαών» και «ει­δι­κών» που ανα­πα­ρά­γει την τε­χνο­κρα­τία και τα στε­γα­νά, επι­διώ­κου­με όλοι οι άν­θρω­ποι να γί­νο­νται μέσα από τη συμ­με­το­χή τους στους πο­λι­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες «δια­νο­ού­με­νοι», να μα­θαί­νουν να σκέ­φτο­νται, να κρί­νουν και να δρουν με τη δική τους ματιά, τη ματιά της χει­ρα­φέ­τη­σης.

3.16 Η σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή είναι δια­δι­κα­σία κοι­νω­νι­κών συ­γκρού­σε­ων, ανα­τρο­πών και με­τα­σχη­μα­τι­σμών, με ορί­ζο­ντα την κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης. Γνω­ρί­ζου­με ότι όλες οι λέ­ξεις της χει­ρα­φέ­τη­σης –ο σο­σια­λι­σμός, ο κομ­μου­νι­σμός, η Αρι­στε­ρά, η επα­νά­στα­ση- έχουν φθα­ρεί στο πέ­ρα­σμα του χρό­νου. Όλες πλή­ρω­σαν βαρύ τί­μη­μα στη διπλή προ­δο­σία: των γρα­φειο­κρα­τι­κών κα­θε­στώ­των του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού» που κα­τέρ­ρευ­σαν, από τη μια πλευ­ρά, και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εγκλη­μά­των της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που με­ταλ­λά­χθη­κε σε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά», από την άλλη. Σε­βό­μα­στε και τι­μού­με την ιστο­ρία των αγώ­νων του ιστο­ρι­κού ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος αλλά κι ανα­με­τριό­μα­στε κρι­τι­κά και αυ­το­κρι­τι­κά με την με­τάλ­λα­ξη των εγ­χει­ρη­μά­των του υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού σε αυ­ταρ­χι­κή και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Ο σο­σια­λι­σμός δεν μπο­ρεί να ταυ­τι­στεί ούτε με την κρα­τι­κο­ποί­η­ση των μέσων πα­ρα­γω­γής, ούτε με την αυ­ταρ­χι­κή ορ­γά­νω­ση της πα­ρα­γω­γής, ούτε βέ­βαια με την κα­τα­στο­λή των ίδιων των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων. Όπως δεν μπο­ρεί να ταυ­τι­στεί με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή πρό­τα­ση, η οποία ου­δέ­πο­τε αμ­φι­σβή­τη­σε τις κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις. Η απο­τί­μη­ση αυτών των ιστο­ρι­κών εμπει­ριών απαι­τεί σο­βα­ρό θε­ω­ρη­τι­κό και πο­λι­τι­κό διά­λο­γο ανά­με­σα στα διά­φο­ρα ρεύ­μα­τα της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα, ένα ανοι­χτό πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα στο οποίο συμ­με­τέ­χουν ορ­γα­νώ­σεις και αγω­νι­στές δια­φο­ρε­τι­κών κα­τα­βο­λών και ευαι­σθη­σιών, δεν φι­λο­δο­ξεί, βέ­βαια, να κλεί­σει αυτή τη συ­ζή­τη­ση στην πρώτη της συν­διά­σκε­ψη. Θέλει, όμως, να συμ­βά­λει σε αυτήν, όχι μόνο με όρους ιστο­ρι­κής απο­τί­μη­σης, αλλά πάντα με το βλέμ­μα στραμ­μέ­νο στο μέλ­λον.

3.17 Την ανα­γκαιό­τη­τα της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής υπο­γραμ­μί­ζει το γε­γο­νός ότι η ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση πραγ­μά­των είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά αβί­ω­τη για ένα πολύ με­γά­λο μέρος της σύγ­χρο­νης αν­θρω­πό­τη­τας. Έχο­ντας εποι­κί­σει πρα­κτι­κά όλο τον πλα­νή­τη, όλες τις σφαί­ρες της πα­ρα­γω­γής και της κυ­κλο­φο­ρί­ας, όλα τα πεδία της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, ακόμη και το αν­θρώ­πι­νο γο­νι­δί­ω­μα, ο σύγ­χρο­νος κα­πι­τα­λι­σμός ανα­γκά­ζε­ται να τρώει τις ίδιες τις σάρ­κες του προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λί­ζει την ανα­πα­ρα­γω­γή του. Εξα­σφα­λί­ζει καύ­σι­μα μέσα από την υπο­νό­μευ­ση των δύο πηγών κάθε μελ­λο­ντι­κού πλού­του, της αν­θρώ­πι­νης ερ­γα­σί­ας και της Φύσης, όπως μαρ­τυ­ρούν η εν­δη­μι­κή, μα­ζι­κή ανερ­γία και η επι­τα­χυ­νό­με­νη οι­κο­λο­γι­κή κα­τα­στρο­φή. Στη διε­θνή σφαί­ρα, ο σύγ­χρο­νος ιμπε­ρια­λι­σμός δεν οδη­γεί σε έναν ομο­γε­νή κόσμο, χωρίς ιε­ραρ­χί­ες και εθνι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, αλλά σε έναν νέο «ιμπε­ρια­λι­σμό των κα­τα­στρο­φών», που πολ­λα­πλα­σιά­ζει τους πε­ρι­φε­ρεια­κούς πο­λέ­μους και δια­λύ­ει εθνι­κά κράτη.

Μαζί με τους κιν­δύ­νους, ωστό­σο, γι­γα­ντώ­νο­νται και οι αντι­κει­με­νι­κές δυ­να­τό­τη­τες, υλι­κές και πο­λι­τι­στι­κές, για το σο­σια­λι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Η  γε­νι­κή άνο­δος του μορ­φω­τι­κού επι­πέ­δου και η έξο­δος της γυ­ναί­κας από το νοι­κο­κυ­ριό στην ερ­γα­σία δη­μιουρ­γούν μια πιο προ­χω­ρη­μέ­νη πο­λι­τι­στι­κή βάση για το σο­σια­λι­στι­κό εγ­χεί­ρη­μα, ενώ η διε­θνο­ποί­η­ση της επι­κοι­νω­νί­ας, πα­ρό­λα τα αλ­λο­τριω­τι­κά φαι­νό­με­να που τη συ­νο­δεύ­ουν, βγά­ζουν τον πο­λί­τη από τον εθνι­κό μι­κρό­κο­σμο και τις προ­κα­τα­λή­ψεις του, ανοί­γο­ντας πλα­τύ­τε­ρους, διε­θνείς ορί­ζο­ντες. Οι ση­με­ρι­νές γε­νιές του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, με τις πολύ πιο ανα­πτυγ­μέ­νες δε­ξιό­τη­τες παρά ποτέ, με την εξοι­κεί­ω­ση με τις νέες τε­χνο­λο­γί­ες της πλη­ρο­φο­ρί­ας και τον ολο­έ­να και πιο κομ­βι­κό ρόλο τους στην πα­ρα­γω­γή του κοι­νω­νι­κού πλού­του, μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζουν συν­θή­κη με­γα­λύ­τε­ρης επι­σφά­λειας, δια­σκορ­πι­σμού και κα­τα­κερ­μα­τι­σμού, αλλά είναι, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σε θέση, να γί­νουν πρω­τα­γω­νι­στές ενός εγ­χει­ρή­μα­τος με­τα­σχη­μα­τι­σμού και επα­νοι­κειο­ποί­η­σης των συλ­λο­γι­κών πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων. Μπο­ρούν να γί­νουν όχι απλώς δύ­να­μη κρού­σης ενα­ντί­ον κάθε τυ­ραν­νί­ας, αλλά και ενερ­γοί πρω­τα­γω­νι­στές της δη­μιουρ­γι­κής, σο­σια­λι­στι­κής από­πει­ρας, που κα­λεί­ται να κα­ταρ­γή­σει, μαζί με την αντί­θε­ση εκ­με­ταλ­λευ­τών και εκ­με­ταλ­λευό­με­νων, τον αλ­λο­τριω­τι­κό δια­χω­ρι­σμό διευ­θυ­νό­ντων και διευ­θυ­νό­με­νων.

Την ίδια στιγ­μή, η ανά­πτυ­ξη των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων, ιδιαί­τε­ρα στα πεδία της πλη­ρο­φο­ρι­κής και της βιο­τε­χνο­λο­γί­ας, δη­μιουρ­γεί δυ­να­τό­τη­τες πρα­κτι­κά δω­ρε­άν πρό­σβα­σης του πλη­θυ­σμού σε πο­λι­τι­στι­κά και μορ­φω­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα, καθώς και σε φάρ­μα­κα και υπη­ρε­σί­ες, βά­ζο­ντας σε οξεία κρίση την ιδιω­τι­κή ιδιο­κτη­σία. Με δυο λόγια, οι απε­λευ­θε­ρω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες της επο­χής μας –προ­ϊ­ό­ντα του συλ­λο­γι­κού μό­χθου, της δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας και των αγώ­νων δια­δο­χι­κών γε­νιών πα­ρα­γω­γών του κοι­νω­νι­κού πλού­του– είναι τε­ρά­στιες. Προ­σφέ­ρουν τη βάση εκ­κί­νη­σης για μια ανώ­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή προ­σπά­θεια. Εκεί­νο που χρειά­ζε­ται, είναι να σπά­σει το κέ­λυ­φος των οπι­σθο­δρο­μι­κών, εκ­με­ταλ­λευ­τι­κών σχέ­σε­ων.

3.18 Ο σο­σια­λι­στι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός προ­ϋ­πο­θέ­τει μια με­γά­λη επα­νά­στα­ση, που θα απλω­θεί σε όλες τις σφαί­ρες της κοι­νω­νι­κής ζωής, ξε­κι­νώ­ντας από τις σχέ­σεις ιδιο­κτη­σί­ας, το κρά­τος και τις διε­θνείς σχέ­σεις της χώρας, για να φτά­σει στο δί­καιο, την παι­δεία και τον πο­λι­τι­σμό. Επα­νά­στα­ση δεν ση­μαί­νει ένα σύ­ντο­μο πα­ρο­ξυ­σμό βίας –άλ­λω­στε, είναι οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις και όχι η λαϊκή πλειο­ψη­φία εκεί­νες που ρέ­πουν προς τη βία και τον πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­σμό για να εμπο­δί­σουν την ιστο­ρι­κή πρό­ο­δο– αλλά μια δια­δι­κα­σία αγώ­νων, συ­γκρού­σε­ων αλλά και πρω­τό­γνω­ρης δη­μο­κρα­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης της ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής πρω­το­βου­λί­ας και δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας. Δεν απο­τε­λεί υπό­θε­ση κά­ποιων φω­τι­σμέ­νων «πρω­το­πο­ριών», που δια­πνέ­ο­νται από ανώ­τε­ρα «ιδα­νι­κά», αλλά έργο των συ­νη­θι­σμέ­νων αν­θρώ­πων, που κάτω από εντε­λώς ασυ­νή­θι­στες συν­θή­κες γί­νο­νται ικα­νοί για εντε­λώς ασυ­νή­θι­στα πράγ­μα­τα. Αυτό που τους πεί­θει δεν είναι κυ­ρί­ως η σο­σια­λι­στι­κή «κα­τή­χη­ση», οι «ιδέες» –που έχουν, βέ­βαια, κι αυτές τη ση­μα­σία τους– αλλά ο με­γά­λος δά­σκα­λος που λέ­γε­ται ανά­γκη, οι απτές εμπει­ρί­ες της ζωής και των κοι­νών τους αγώ­νων, το αστεί­ρευ­το αί­τη­μα για μια ζωή που να αξί­ζει να τη ζει κα­νείς.

Κε­φά­λαιο τέ­ταρ­το: Για ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα ρήξης και με­τα­σχη­μα­τι­σμού

4.1 Το πρό­γραμ­μα της ΛΑΕ ξε­κι­νά με την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη, τη δια­γρα­φή του χρέ­ους και την προ­ώ­θη­ση ρι­ζο­σπα­στι­κών κοι­νω­νι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών που ανοί­γουν δρό­μους οι­κο­νο­μι­κής προ­ό­δου και ανα­βάθ­μι­σης της ποιό­τη­τας ζωής. Πρό­κει­ται για τον οδικό χάρτη μιας με­γά­λης λαϊ­κής ανα­τρο­πής για την εφαρ­μο­γή ενός με­τα­βα­τι­κού πρό­γραμ­μα φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου από την κρίση, το οποίο πε­ρι­λαμ­βά­νει αλ­λη­λέν­δε­τους και ενιαί­ους στό­χους που αλ­λά­ζουν τους συ­σχε­τι­σμούς, ανα­κου­φί­ζουν τους ερ­γα­ζό­με­νους και απο­τε­λούν αφε­τη­ρία για ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές αλ­λα­γές.  Οι στό­χοι αυτοί κω­δι­κο­ποιού­νται ως εξής:

• Κα­τάρ­γη­ση της λι­τό­τη­τας, κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας, στή­ρι­ξη των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των με ανα­δια­νο­μή προς όφε­λος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων
• Στάση πλη­ρω­μών- δια­γρα­φή του χρέ­ους-
• Εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών, «Σει­σά­χθεια» σε ιδω­τι­κά χρέη
• Προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη και με­τά­βα­ση στο εθνι­κό νό­μι­σμα.
• Ανυ­πα­κοή, σύ­γκρου­ση και ρήξη με τις πο­λι­τι­κές και τις συν­θή­κες της ΕΕ
• Ακύ­ρω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, ανά­κτη­ση του κοι­νω­νι­κού πλού­του, πα­ρα­γω­γι­κός και οι­κο­λο­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός με εθνι­κο­ποί­η­ση στρα­τη­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, ενί­σχυ­ση της αυ­το­δια­χεί­ρι­σης στις επι­χει­ρή­σεις που κλεί­νουν, πρό­γραμ­μα δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας
• Εξα­σφά­λι­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών σε υγεία-παι­δεία-πο­λι­τι­σμό
• Συ­ντα­κτι­κή συ­νέ­λευ­ση για μια νεα λαϊκή με­τα­πο­λί­τευ­ση-ευ­ρεία κα­το­χύ­ρω­ση δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των
• Πο­λυ­διά­στα­τη, ανε­ξάρ­τη­τη εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή

Κα­τάρ­γη­ση της λι­τό­τη­τας -Άμε­σα μέτρα απαλ­λα­γής από τη μνη­μο­νια­κή κα­τα­στρο­φή

4.2. Αυ­το­νό­η­τη πλευ­ρά του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και από τα πρώτα μέτρα που πρέ­πει να επι­βλη­θούν είναι η επα­να­φο­ρά των βα­σι­κών ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και η αναί­ρε­ση του συ­νό­λου του βά­ναυ­σου μνη­μο­νια­κού «κε­κτη­μέ­νου». Η πε­ρί­ο­δος των μνη­μο­νί­ων ενί­σχυ­σε τη θέση και το ει­σό­δη­μα του κε­φα­λαί­ου. Αυτό πρέ­πει να αντι­στρα­φεί και να ενι­σχυ­θεί η θέση και το ει­σό­δη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, αυτών που πα­ρά­γουν πραγ­μα­τι­κά τον κοι­νω­νι­κό πλού­το.

4.3. Ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα – Μι­σθοί - Απα­σχό­λη­ση: 

• Κα­τάρ­γη­ση όλων των μνη­μο­νια­κών νόμων που μεί­ω­ναν τους κα­τώ­τε­ρους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, επέ­βα­λαν μειω­μέ­νες απο­δο­χές στους νέους ερ­γα­ζο­μέ­νους, επα­να­φο­ρά δώρων Χρι­στου­γέν­νων - Πάσχα σε όλους τους ερ­γα­ζο­μέ­νους δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα όπως και στους συ­ντα­ξιού­χους.
• Απα­γό­ρευ­ση των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων και των αναι­τιο­λό­γη­των απο­λύ­σε­ων.
• Επί­δο­μα ανερ­γί­ας σε όλες/όλους τους ανέρ­γους για όλη την πε­ρί­ο­δο ανερ­γί­ας.
• Αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας με προ­γράμ­μα­τα δη­μιουρ­γί­ας νέων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας ιδιαί­τε­ρα στον δη­μό­σιο και κοι­νω­νι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, αλλά και μέσα από τη συ­νο­λι­κή προ­σπά­θεια να υπάρ­ξει κλα­δι­κή πο­λι­τι­κή και ανα­ζω­ο­γό­νη­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων κλά­δων.
• Διευ­κό­λυν­ση και δια­σφά­λι­ση της ελεύ­θε­ρης δρά­σης των συν­δι­κά­των σε όλους τους χώ­ρους δου­λειάς (εί­σο­δος των συν­δι­κά­των, δι­καιώ­μα­τα ενη­μέ­ρω­σης, κα­το­χύ­ρω­ση συ­νε­λεύ­σε­ων εντός του χρό­νου ερ­γα­σί­ας κ.λπ.). Πλή­ρης απα­γό­ρευ­ση κάθε μορ­φής αντα­περ­γί­ας.
• Άμεση επα­να­φο­ρά του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου για τις συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και συμ­βά­σεις (μο­νο­με­ρής προ­σφυ­γή στη με­σο­λά­βη­ση και διαι­τη­σία, υπο­χρε­ω­τι­κό­τη­τα, επε­κτα­σι­μό­τη­τα, με­τε­νέρ­γεια) εμπλου­τι­σμέ­νο με βάση τις ανά­γκες που προ­κύ­πτουν από τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων.
• Ενί­σχυ­ση των μη­χα­νι­σμών ελέγ­χου της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας και τα­χεί­ας απο­νο­μής δι­καιο­σύ­νης στις ερ­γα­τι­κές δια­φο­ρές.
• Απο­κα­τά­στα­ση της πλή­ρους και στα­θε­ρής απα­σχό­λη­σης σε βάρος των ευ­έ­λι­κτων και επι­σφα­λών μορ­φών ερ­γα­σί­ας.
• Στή­ρι­ξης της ανα­τρο­φής τέ­κνων με δη­μό­σιες κοι­νω­νι­κές υπο­δο­μές και προ­σαρ­μο­γή των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και των αδειών ανα­τρο­φής στις ανά­γκες των γο­νέ­ων.
• Δια­σφά­λι­ση των όρων υγιει­νής και ασφά­λειας στην ερ­γα­σία.   

4.4. Ασφα­λι­στι­κό – Συ­ντά­ξεις:

• Σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης δη­μό­σιο, αλ­λη­λέγ­γυο, κα­θο­λι­κό, ανα­δια­νε­μη­τι­κό.
• Όλοι/ες οι ερ­γα­ζό­με­νοι-ερ­γα­ζό­με­νες οφεί­λουν να απο­λαμ­βά­νουν τα ίδια κοι­νω­νι­κο-ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα ανε­ξάρ­τη­τα από την ιθα­γέ­νειά τους.
• Κύρια σύ­ντα­ξη 80% του συ­ντά­ξι­μου μι­σθού και επι­κου­ρι­κή στο 20%. Η κα­τώ­τε­ρη σύ­ντα­ξη χο­ρη­γεί­ται στο 65ο έτος ηλι­κί­ας και αντι­στοι­χεί σε 20 ημε­ρο­μί­σθια ανει­δί­κευ­του ερ­γά­τη.
• Τα όρια ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης για πλήρη σύ­ντα­ξη να επα­νέλ­θουν στα 65 από τα 67 έτη και στα 60 για μειω­μέ­νη. Προ­ϋ­πό­θε­ση ασφά­λι­σης 35 ετών για πλήρη σύ­ντα­ξη στα 58 έτη και 37 ετών ασφά­λι­σης χωρίς όριο ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης. Δια­τή­ρη­ση για τους ασφα­λι­σμέ­νους πριν το 1983 της δυ­να­τό­τη­τας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης με 35 έτη ασφά­λι­σης χωρίς όριο ηλι­κί­ας. Συ­ντά­ξι­μος μι­σθός πρέ­πει να είναι ο μέσος όρος της κα­λύ­τε­ρης πε­ντα­ε­τί­ας.
• Πλή­ρης ασφά­λι­ση και υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη των ερ­γα­ζό­με­νων σε προ­γράμ­μα­τα κοι­νω­φε­λούς ερ­γα­σί­ας.
• Ανα­γνώ­ρι­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων με ΔΠΥ ως μι­σθω­τών με ανά­λο­γα δι­καιώ­μα­τα .

Από πλευ­ράς χρη­μα­το­δό­τη­σης, το σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στην τρι­με­ρή χρη­μα­το­δό­τη­ση. Ανα­γνω­ρί­ζου­με ως δί­καιο το αί­τη­μα για απο­κα­τά­στα­ση της λη­στεί­ας σε βάρος των απο­θε­μα­τι­κών της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης, Γνω­ρί­ζου­με επί­σης ότι βα­σι­κή πηγή αύ­ξη­σης των πόρων του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος άμεσα και μα­κρο­πρό­θε­σμα, είναι η ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος, η επα­νεκ­κί­νη­ση της οι­κο­νο­μί­ας και η αύ­ξη­ση της απα­σχό­λη­σης, όπως και η κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ει­σφο­ρο­δια­φυ­γής

4.5. Στον τομέα της φο­ρο­λο­γί­ας, χρειά­ζε­ται βα­θειά τομή με βα­σι­κό κρι­τή­ριο την ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος του κε­φα­λαί­ου και την ανα­κού­φι­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των από τη φο­ρο­λε­η­λα­σία, πα­ράλ­λη­λα με την κα­τάρ­γη­ση όλων των προ­κλη­τι­κών  ρυθ­μί­σε­ων υπέρ του κε­φα­λαί­ου και των πο­λυ­ε­θνι­κών.

• Κα­το­χύ­ρω­ση αφο­ρο­λό­γη­του 12.000 ευρω Ενιαία προ­ο­δευ­τι­κή φο­ρο­λο­γι­κή κλί­μα­κα φυ­σι­κών προ­σώ­πων με τι­μα­ριθ­μο­ποί­η­ση και  γεν­ναία αύ­ξη­ση της φο­ρο­λο­γί­ας των με­γά­λων ει­σο­δη­μά­των.
• Αύ­ξη­ση της φο­ρο­λο­γί­ας των εται­ρι­κών κερ­δών
• Φο­ρο­λό­γη­ση των τρι­γω­νι­κών συ­ναλ­λα­γών με χώρες που έχουν προ­νο­μια­κό φο­ρο­λο­γι­κό κα­θε­στώς. Κα­τάρ­γη­ση των ει­δι­κών φο­ρο­λο­γι­κών κα­θε­στώ­των (ναυ­τι­λί­ας, τρα­πε­ζών, συμ­βά­σε­ων πα­ρα­χώ­ρη­σης, εκ­κλη­σί­ας, βου­λευ­τών, ΜΚΟ, κά), καθώς και των επεν­δυ­τι­κών κι­νή­τρων που δια­μορ­φώ­νουν συν­θή­κη ασυ­λί­ας για τις επι­χει­ρή­σεις.
• Μο­νο­ψή­φιοι ως και μη­δε­νι­κοί συ­ντε­λε­στές Φ.Π.Α. σε αγαθά και υπη­ρε­σί­ες λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης,  και στα φάρ­μα­κα. Κλι­μα­κω­τοί συ­ντε­λε­στές για τα είδη πο­λυ­τε­λεί­ας.
• Άμεση κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ και θέ­σπι­ση φόρου με­γά­λης ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας με πα­ράλ­λη­λη απαλ­λα­γή/προ­στα­σία των ιδιο­κτη­τών χα­μη­λού ει­σο­δή­μα­τος. Υπο­λο­γι­σμός όλων των φόρων και τελών με βάση τις πραγ­μα­τι­κές εμπο­ρι­κές αξίες.
• Ει­δι­κές ρυθ­μί­σεις για τη φο­ρο­ε­λά­φρυν­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των (100 δό­σεις, δια­γρα­φή οφει­λών, χρο­νι­κή επι­μή­κυν­ση).

Κα­τάρ­γη­ση ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης της ΓΓΔΕ καμιά εκ­χώ­ρη­ση ελεγ­κτι­κού έργου στον ιδιω­τι­κό τομέα.

Στάση πλη­ρω­μών-Δια­γρα­φή του χρέ­ους τώρα!

4.6. Το δη­μό­σιο χρέος της χώρας απο­τε­λεί βα­σι­κό μοχλό για την εφαρ­μο­γή των Μνη­μο­νί­ων και των αντι­λαϊ­κών πο­λι­τι­κών. Διο­γκω­μέ­νο από το 120% του ΑΕΠ το 2010 στο 190% του ΑΕΠ, δεν μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τη­θεί παρά μόνο με τί­μη­μα την κα­τα­στρο­φή των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων. Είναι ένα χρέος μη βιώ­σι­μο που πρέ­πει να δια­γρα­φεί. Η διαιώ­νι­ση του οδη­γεί την χώρα σε πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λι­τό­τη­τα, φο­ρο­λε­η­λα­σία και φτω­χο­ποί­η­ση, σε συρ­ρί­κνω­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των, σε ανα­στο­λή της δη­μο­κρα­τί­ας και σε κα­τά­λυ­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Το χρέος αυτό δεν προ­κλή­θη­κε από την δήθεν διό­γκω­ση των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, αλλά από τα υψηλά επι­τό­κια δα­νει­σμού, τις υψη­λές στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες, τη διά­σω­ση των ιδιω­τι­κών τρα­πε­ζών, τις δα­πά­νες για τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες του 2004,  την ανι­σόρ­ρο­πη οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη της ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε, τους μη­χα­νι­σμούς των Μνη­μο­νί­ων και τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι άνερ­γοι και τα λαϊκά στρώ­μα­τα δεν φέ­ρουν ευ­θύ­νη γι’ αυτό το χρέος δεν έχουν κα­νέ­να λόγο να το πλη­ρώ­σουν   Η διεκ­δί­κη­ση δια­γρα­φής του χρέ­ους πάνω από όλα θα στη­ρι­χτεί στην κυ­ρί­αρ­χη από­φα­ση του ελ­λη­νι­κού λαού να απαλ­λα­γεί από τη λι­τό­τη­τα και από την ανερ­γία αλλά μπο­ρεί και να επι­κα­λε­στεί

• την πα­ρα­βί­α­ση συ­νταγ­μα­τι­κών δια­τά­ξε­ων, όπως των άρ­θρων 36§2 και ιδίως 1 και του 26 του Συ­ντάγ­μα­τος που απα­γο­ρεύ­ουν την δέ­σμευ­ση δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας που έχει δια­τε­θεί προς εξυ­πη­ρέ­τη­ση δη­μο­σί­ων σκο­πών και συ­νε­πώς κα­θι­στούν άκυρη τη συ­νο­μο­λό­γη­ση ρη­τρών για την εφαρ­μο­γή αντί­θε­των δια­τά­ξε­ων αλ­λο­δα­πών δι­καί­ων 
• τις αρχές του διε­θνούς δι­καί­ου, ιδίως δε την αρχή της κα­τά­στα­σης ανά­γκης που απο­τρέ­πει την συ­νέ­χι­ση της εξυ­πη­ρέ­τη­σης δα­νεί­ων όταν δια­κυ­βεύ­ε­ται η οι­κο­νο­μι­κή επι­βί­ω­ση ενός κρά­τους και η αδυ­να­μία του να εκ­πλη­ρώ­σει τις στοι­χειώ­δεις υπο­χρε­ώ­σεις του προς τους πο­λί­τες, όπως και τις έν­νοιες του «πα­ρά­νο­μου», «απε­χθούς» και «επο­νεί­δι­στου» χρέ­ους, καθώς -εν γνώ­σει των δα­νει­στών- οι δα­νεια­κές συμ­βά­σεις υπο­γρά­φη­καν χωρίς τη σύμ­φω­νη γνώμη του λαού, τα δε ποσά των δα­νεί­ων δεν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν για την κα­λυ­ψη των ανα­γκών του λαού,
• την από­φα­ση της Γε­νι­κής Συ­νέ­λευ­σης του ΟΗΕ (Σε­πτέμ­βρης ’15), ότι η ανα­διάρ­θρω­ση χρέ­ους πα­ρα­μέ­νει κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα κάθε χώρας. Η πα­γκό­σμια ιστο­ρία έχει γνω­ρί­σει πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις στά­σης πλη­ρω­μών και δια­γρα­φής χρεών με πιο πρό­σφα­τες τον Ιση­με­ρι­νό το 2008, την Αρ­γε­ντι­νή το 2003-2005, την Γερ­μα­νία το 1953 κ.α.

 Στενά συν­δε­δε­μέ­νο με τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, είναι η διεκ­δί­κη­ση των γερ­μα­νι­κών επα­νορ­θώ­σε­ων και του κα­το­χι­κού δα­νεί­ου, αί­τη­μα με πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή και ηθική διά­στα­ση, που για δε­κα­ε­τί­ες πα­ρα­μέ­νει ανοι­κτό, με ευ­θύ­νες των με­τα­πο­λε­μι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, με την επί­μο­νη άρ­νη­ση της γερ­μα­νι­κής πλευ­ράς να το συ­ζη­τή­σει, κατά πα­ρά­βα­ση των αρχών του διε­θνούς δι­καί­ου  και με την άρ­νη­ση όλων των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων να επι­τρέ­ψουν την εκτέ­λε­ση αμε­τά­κλη­των δι­κα­στι­κών απο­φά­σε­ων.

Εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών, «Σει­σά­χθεια» σε ιδιω­τι­κά χρέη

4.7. Η πρό­σφα­τη ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των με­γά­λων τρα­πε­ζών ήταν ένα πρω­το­φα­νές οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό σκάν­δα­λο, που εκτός από τις με­γά­λες πο­λι­τι­κές, ενέ­χει και ποι­νι­κές ευ­θύ­νες. Οι τρά­πε­ζες πα­ρα­δό­θη­καν αντί «πι­να­κί­ου φακής»  στους χρε­ω­κο­πη­με­νους με­γα­λο­τρα­πε­ζι­τες που τωρα συ­νερ­γα­ζο­νται με ξένα funds, ενώ το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο έχασε πάνω από 40 δις, τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία 2 δις και 300.000 μι­κρο­μέ­το­χοι είχαν «εξα­έ­ρω­ση» με­το­χών (απο­τα­μιεύ­σε­ων). Ταυ­τό­χρο­να άνοι­ξε και επί­ση­μα ο δρό­μος της λε­η­λα­σί­ας της μι­κρο­με­σαί­ας ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας με πλει­στη­ρια­σμούς ακόμα και πρώ­της κα­τοι­κί­ας, με το ρυθ­μι­στι­κό πλαί­σιο των «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων». Το με­γά­λο σκάν­δα­λο των ανα­κε­φα­λαιο­ποι­ή­σε­ων θα διε­ρευ­νη­θεί, θα απο­δο­θούν ευ­θύ­νες, θα διο­ρι­στούν επί­τρο­ποι στις τρά­πε­ζες και θα εθνι­κο­ποι­η­θούν χωρίς να κα­τα­βλη­θεί απο­ζη­μί­ω­ση σ’αυ­τούς που απο­μεί­ω­σαν την πε­ριου­σία του δη­μο­σί­ου.

Προ­ϋ­πό­θε­ση για τη ρήξη με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές  είναι η δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία, ο κοι­νω­νι­κός και ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος των τρα­πε­ζών, μαζί και της Τρά­πε­ζας Ελ­λά­δος. Η ΤτΕ πρέ­πει να λει­τουρ­γεί ως «Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα Ελ­λά­δος», ως δη­μό­σιος φο­ρέ­ας που έχει το «εκ­δο­τι­κό προ­νό­μιο» εκτύ­πω­σης και διά­θε­σης εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, ως «δα­νει­στής τε­λευ­ταί­ας κα­τα­φυ­γής» του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου, ως βα­σι­κός φο­ρέ­ας επε­ξερ­γα­σί­ας με την επο­πτεία της κυ­βέρ­νη­σης της νο­μι­σμα­τι­κής, συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κής και πι­στω­τι­κής πο­λι­τι­κής (ύψος επι­το­κί­ων, πι­στω­τι­κή επέ­κτα­ση, χρη­μα­το­δό­τη­ση κλά­δων) και της εξα­σφά­λι­σης ρευ­στό­τη­τας στις τρά­πε­ζες για χρη­μα­το­δό­τη­ση της οι­κο­νο­μί­ας.  Με την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, την εφαρ­μο­γή κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, οι κα­τα­θέ­σεις των πο­λι­τών είναι δια­σφα­λι­σμέ­νες καθώς και η χρη­μα­το­δό­τη­ση δη­μό­σιων πα­ρα­γω­γι­κών δρα­στη­ριο­τή­των στα πλαί­σια του γε­νι­κό­τε­ρου σχε­δί­ου πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού της οι­κο­νο­μί­ας. Επί­σης, θα διευ­κο­λυν­θεί η ανα­γκαία πα­ρο­χή ρευ­στό­τη­τας και ενί­σχυ­σης στις δη­μό­σιες και εθνι­κο­ποι­η­μέ­νες βιο­μη­χα­νί­ες σε αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­να και συ­νε­ται­ρι­στι­κά εγ­χει­ρή­μα­τα αλλά και στις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις, όπως και σε ένα δη­μό­σιο σύ­στη­μα στε­γα­στι­κής πί­στης. Η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών θα αλ­λά­ξει τους όρους ρύθ­μι­σης των «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων» σε νοι­κο­κυ­ριά, επι­χει­ρή­σεις, αγρό­τες και ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες, με πλήρη δια­σφά­λι­ση της πρώ­της κα­τοι­κί­ας, με την εφαρ­μο­γή κρι­τη­ρί­ων μα­κρο­πρό­θε­σμης εξό­φλη­σης, συμ­βα­τής με τις δυ­να­τό­τη­τες και ανά­γκες των οφει­λε­τών,  αλλά και με λο­γι­κή «σει­σά­χθειας» για τα δά­νεια που για λό­γους εξα­σφά­λι­σης αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης είναι αδύ­να­το να εξυ­πη­ρε­τη­θούν.

Έξο­δος από την ευ­ρω­ζώ­νη, με­τά­βα­ση στο εθνι­κό νό­μι­σμα 

4.8 Η πικρή πείρα της Κύ­πρου και της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ΑΝΕΛ, έδει­ξαν ότι οποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση απο­πει­ρα­θεί να δώσει στοι­χειώ­δη ανάσα στον λαό με μέτρα που θί­γουν το με­γά­λο κε­φά­λαιο (από μόνη της, η στάση πλη­ρω­μών είναι κή­ρυ­ξη οι­κο­νο­μι­κού πο­λέ­μου στο διε­θνές χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο) θα υπο­στεί τον πιο ωμό εκ­βια­σμό, με μοχλό την πι­στω­τι­κή ασφυ­ξία των τρα­πε­ζών. Αυτή η πικρή πείρα έδει­ξε με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο ότι ρι­ζο­σπα­στι­κή αλ­λα­γή εντός ευ­ρω­ζώ­νης  είναι αδύ­να­τη. Επι­βάλ­λε­ται, επο­μέ­νως, η άμεση και μο­νο­με­ρής έξο­δος από την ευ­ρω­ζώ­νη. Το ευρώ δεν είναι νό­μι­σμα, αλλά «κα­θε­στώς» που συ­γκε­φα­λαιώ­νει τον αυ­ταρ­χι­κό και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο χα­ρα­κτή­ρα της «Ενω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης», είναι ένα μη­χα­νι­σμός διαρ­κούς επι­βο­λής αντι­λαϊ­κών πε­ριο­ρι­στι­κών πο­λι­τι­κών και εμπέ­δω­σης των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων των αστι­κών τά­ξε­ων. Η απο­δέ­σμευ­ση από το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο της ΟΝΕ θα δώσει τη δυ­να­τό­τη­τα δη­μο­κρα­τι­κής ανά­κτη­σης του ελέγ­χου της δη­μο­σιο­νο­μι­κής, νο­μι­σμα­τι­κής και ει­σο­δη­μα­τι­κής πο­λι­τι­κής. Θα διευ­κο­λύ­νει την άρση της λι­τό­τη­τας, χωρίς πα­ρά­λο­γους πε­ριο­ρι­σμούς στην έκ­δο­ση χρή­μα­τος, όπως αυ­τούς που επι­βάλ­λει σή­με­ρα η ΕΚΤ, καθώς και την εφαρ­μο­γή μέ­τρων φο­ρο­λο­γι­κής δι­καιο­σύ­νης και ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος υπέρ των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των. Θα επι­τρέ­ψει να αντι­στρα­φεί η δια­δι­κα­σία απο­ψί­λω­σης της πα­ρα­γω­γι­κής βάσης. Θα διευ­κο­λύ­νει ένα σχέ­διο με­γά­λων δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων και τη δη­μιουρ­γία νέων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Θα προ­στα­τεύ­σει τον πα­ρα­γω­γι­κό ιστό και τη γε­ωρ­γία από τις αθρό­ες ει­σα­γω­γές και θα ενι­σχύ­σει τις εξα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες. Συ­νε­πώς, μια κυ­βέρ­νη­ση πραγ­μα­τι­κά φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου από την κρίση, θα πρέ­πει εξαρ­χής να προ­χω­ρή­σει σε αυτή την ανα­γκαία τομή. Αυτό απαι­τεί πο­λι­τι­κή βού­λη­ση, συ­γκε­κρι­μέ­νη ορ­γα­νω­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία, ενερ­γή λαϊκή υπο­στή­ρι­ξη, καθώς και ένα στι­βα­ρό, παλ­λαϊ­κό και δη­μο­κρα­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νο κί­νη­μα.

4.9. Με την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη, το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο θα ανα­λά­βει τον έλεγ­χο της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος, η διοί­κη­σή της θα αλ­λά­ξει και θα με­τα­τρα­πεί πλή­ρως σε ένα δη­μό­σιο ίδρυ­μα. Με την απο­δέ­σμευ­ση από την ΟΝΕ η Ελ­λά­δα θα ανα­κτή­σει θε­σμι­κά τη νο­μι­σμα­τι­κή κυ­ριαρ­χία και το νέο της εθνι­κό νό­μι­σμα θα κα­θιε­ρω­θεί ως το λει­τουρ­γι­κό μέσο συ­ναλ­λα­γών στη χώρα. Οι ανά­γκες της νο­μι­σμα­τι­κής κυ­κλο­φο­ρί­ας θα κα­λυ­φθούν από τις εθνι­κο­ποι­η­μέ­νες τρά­πε­ζες που θα πα­ρέ­χουν ρευ­στό­τη­τα στη­ρι­ζό­με­νες από την υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα. Θα εφαρ­μο­στεί ευ­έ­λι­κτη συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή  ώστε να προ­στα­τευ­τούν τα ει­σο­δή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και να στη­ρι­χτεί ο πα­ρα­γω­γι­κός ιστός. Προς την κα­τεύ­θυν­ση αυτή θα επι­βλη­θούν έλεγ­χοι στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων, θα ανα­προ­σα­να­το­λι­σθεί η δη­μό­σια χρη­μα­το­δό­τη­ση και θα ενι­σχυ­θεί η κα­τα­νά­λω­ση εγ­χώ­ριων προ­ϊ­ό­ντων.

Το γε­γο­νός, ότι τα τε­λευ­ταία δύο χρό­νια το ισο­ζύ­γιο τρε­χου­σών συ­ναλ­λα­γών είναι πλε­ο­να­σμα­τι­κό, ενώ το έλ­λειμ­μα του εμπο­ρι­κού ισο­ζυ­γί­ου βαί­νει μειού­με­νο και μά­λι­στα είναι υπο­δι­πλά­σιο ως πο­σο­στό του Α.Ε.Π, σε σχέση με το 2008, διευ­κο­λύ­νει, α) την προ­μή­θεια αγα­θών από το εξω­τε­ρι­κό ακόμα και σε εκεί­νους τους το­μείς που δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει βρα­χυ­πρό­θε­σμα ανά­πτυ­ξη της εσω­τε­ρι­κής πα­ρα­γω­γής (π.χ. μη­χα­νο­λο­γι­κός εξο­πλι­σμός, οχή­μα­τα, άλλα κε­φα­λαιου­χι­κά αγαθά) και β) την αντι­με­τώ­πι­ση πλη­θω­ρι­στι­κών πιέ­σε­ων. Αντί­θε­τα από τις κιν­δυ­νο­λο­γι­κές κραυ­γές, η έξο­δος από την ΟΝΕ , δεν οδη­γεί σε οι­κο­νο­μι­κό απο­μο­νω­τι­σμό, ούτε στην αδυ­να­μία προ­μή­θειας αγα­θών, ούτε κατ ανά­γκη, σε υπερ­πλη­θω­ρι­στι­κές πιέ­σεις στο νέο νό­μι­σμα, αφού η ισο­τι­μία του νο­μί­σμα­τος επι­κα­θο­ρί­ζε­ται σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση από την εξέ­λι­ξη του ισο­ζυ­γί­ου τρε­χου­σών συ­ναλ­λα­γών κάθε χώρας. Η διόρ­θω­ση της ισο­τι­μί­ας του νο­μί­σμα­τος θα ενι­σχύ­σει άλ­λω­στε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα τα πλε­ο­νά­σμα­τα στο ισο­ζύ­γιο τρε­χου­σών συ­ναλ­λα­γών και θα τεί­νει να εξι­σορ­ρο­πεί το εμπο­ρι­κό ισο­ζύ­γιο.

Αλ­λω­στε η Ελ­λά­δα παρά την κρίση και τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές κα­λύ­πτει αρ­κε­τές από τις βα­σι­κές ανά­γκες τρο­φί­μων από εγ­χώ­ριες πηγές, έχει ικα­νο­ποι­η­τι­κή εγ­χώ­ρια κά­λυ­ψη στην πα­ρα­γω­γή ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας, δια­θέ­τει  βιο­μη­χα­νία φαρ­μά­κων με εξα­γω­γι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και ισχυ­ρή βιο­μη­χα­νία δι­ύ­λι­σης προ­ϊ­ό­ντων πε­τρε­λαί­ου. Με μια ανε­ξάρ­τη­τη και πο­λυ­διά­στα­τη εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να εκ­με­ταλ­λευ­θεί τις πα­γκό­σμιες αντι­φά­σεις και να ανα­ζη­τή­σει εναλ­λα­κτι­κές πηγές καυ­σί­μων. Μπο­ρεί επί­σης να κα­λύ­πτει ανά­γκες στα καύ­σι­μα με την αγορά αργού πε­τρε­λαί­ου ένα­ντι δι­υ­λι­σμέ­νων προ­ϊ­ό­ντων.

Επο­μέ­νως, οι υπαρ­κτές δυ­σκο­λί­ες της πρώ­της πε­ριό­δου από την έξοδο από το ευρώ, μπο­ρούν να αντι­με­τω­πι­στούν, ιδίως εάν έχου­με έναν λαό αγω­νι­ζό­με­νο και κι­νη­το­ποιού­με­νο, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση είναι μι­κρό­τε­ρες από τα οφέλη που θα έχου­με από την ανά­κτη­ση του δη­μο­κρα­τι­κού ελέγ­χου όχι μόνο του νο­μί­σμα­τος, αλλά συ­νο­λι­κά της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής.

Ανυ­πα­κοή, σύ­γκρου­ση και ρήξη με την ΕΕ

4.10. Το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα που προ­τεί­νει η «Λαϊκή Ενό­τη­τα», συ­νι­στά άμεση διέ­ξο­δο από την κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή των μνη­μο­νί­ων που θα δώσει ανάσα στα λαϊκά στρώ­μα­τα και θα ανοί­ξει το δρόμο για βα­θύ­τε­ρες αλ­λα­γές με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό

Αυτή η με­γά­λη πο­ρεία ρή­ξε­ων και με­τα­σχη­μα­τι­σμών είναι προ­φα­νές ότι θα έχει πολ­λές δυ­σκο­λί­ες για να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί και να ολο­κλη­ρω­θεί μέσα στο ασφυ­κτι­κό πε­ρι­βάλ­λον της ση­με­ρι­νής, αντι­λαϊ­κής και αυ­ταρ­χι­κής Ε.Ε. Αντί­θε­τα, θα φέρει τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις και την κυ­βέρ­νη­σή τους σε σύ­γκρου­ση με τις πο­λι­τι­κές και τους αντι­δρα­στι­κούς θε­σμούς της.

Χωρίς να είναι δυ­να­τό να προ­δια­γρά­ψου­με από τώρα την πο­ρεία των μελ­λο­ντι­κών γε­γο­νό­των, ένα πρέ­πει να είναι κα­θα­ρό. Δεν θα πε­ρι­μέ­νου­με πα­θη­τι­κά να αλ­λά­ξουν σε προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση τα πράγ­μα­τα στην Ευ­ρώ­πη για να διεκ­δι­κή­σου­με μια ζωή με δι­καιο­σύ­νη και αξιο­πρέ­πεια. Οφεί­λου­με απέ­να­ντι στον εαυτό μας και στις γε­νιές που έρ­χο­νται, να προ­χω­ρή­σου­με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή ανα­τρο­πή στην Ελ­λά­δα, με την βε­βαιό­τη­τα ότι το πα­ρά­δειγ­μά μας θα εμπνεύ­σει τους λαούς της Ευ­ρώ­πης και ιδίως της πε­ρι­φέ­ρειας, δρο­μο­λο­γώ­ντας θε­τι­κές ανα­τρο­πές των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών και σε άλλες χώρες. Βλέ­που­με κατά συ­νέ­πεια τον αγώνα μας σαν τμήμα ενός ιστο­ρι­κού, απε­λευ­θε­ρω­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος που θα ξε­κι­νή­σει με μια πρώτη ανα­τρο­πή στη χώρα μας- ή και σε άλλες χώ­ρες- θα εδραιω­θεί και θα στα­θε­ρο­ποι­η­θεί σε ευ­ρω­παϊ­κή κλί­μα­κα, για να ολο­κλη­ρω­θεί και να νι­κή­σει, τε­λι­κά, σε πα­γκό­σμια.

Δεν μπο­ρού­με να γί­νου­με προ­φή­τες και να προ­ε­ξο­φλή­σου­με με ποιους ρυθ­μούς θα προ­χω­ρή­σει αυτή η δια­δι­κα­σία στην Ελ­λά­δα και στην υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη. Όταν όμως μια κυ­βέρ­νη­ση της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα βρε­θεί αντι­μέ­τω­πη με τον ωμό εκ­βια­σμό ολό­κλη­ρης της Ε.Ε.- κάτι που με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να είναι βέ­βαιο ότι θα συμ­βεί- τότε ασφα­λώς και δεν πρέ­πει να τα­λα­ντευ­τεί. Οφεί­λει να απευ­θυν­θεί στον ελ­λη­νι­κό λαό και να τον κα­λέ­σει να απο­φα­σί­σει με δη­μο­ψή­φι­σμα, την επι­μο­νή στην υλο­ποί­η­ση του ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος που έχει ο ίδιος επι­λέ­ξει, κι όχι την πα­ρα­μο­νή του σε μια Ε.Ε.- λάκκο των λε­ό­ντων, που απο­κλεί­ει οποια­δή­πο­τε προ­ο­πτι­κή προ­ο­δευ­τι­κής αλ­λα­γής. Όχι για να κλει­στεί στο κα­βού­κι της εθνι­κής απο­μό­νω­σης, αλλά για να γίνει κα­τα­λύ­της προ­ο­δευ­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, που θα φέ­ρουν πιο κοντά την προ­ο­πτι­κή μιας άλλης Ευ­ρώ­πης, της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της συ­νερ­γα­σί­ας ανε­ξάρ­τη­των και ισό­τι­μων εθνών, με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό.

Ακύ­ρω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, ανά­κτη­ση του κοι­νω­νι­κού πλού­του.

4.11. Οι βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες -παι­δεία, υγεία, ασφά­λι­ση, με­τα­φο­ρές, το νερό, η ενέρ­γεια και οι επι­κοι­νω­νί­ες- πρέ­πει είναι δη­μό­σια αγαθά, προ­σι­τά στον κα­θέ­να και όχι πεδία ιδιω­τι­κής κερ­δο­σκο­πί­ας. Το ΤΑΙ­ΠΕΔ και το νέο Τα­μείο Ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων θα κα­ταρ­γη­θούν αμέ­σως. Οι ΔΕΚΟ πρέ­πει να επα­νε­θνι­κο­ποι­η­θούν, όπως και πρέ­πει να εθνι­κο­ποι­η­θούν όλες οι επι­χει­ρή­σεις που αφο­ρούν τις στρα­τη­γι­κές υπο­δο­μές και τις βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές ανά­γκες (ενέρ­γεια, επι­κοι­νω­νί­ες, ύδρευ­ση, υπο­δο­μές, φυ­σι­κό αέριο, αε­ρο­με­τα­φο­ρές κ.λπ). Οι ΔΕΚΟ, με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, μπο­ρούν να προ­σφέ­ρουν βα­σι­κά κοι­νω­νι­κά αγαθά και υπη­ρε­σί­ες στα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα σε χα­μη­λές τιμές, να γί­νουν ου­σια­στι­κός μο­χλός πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, τε­χνο­λο­γι­κής ανά­πτυ­ξης, δη­μιουρ­γί­ας νέων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, αύ­ξη­σης δη­μο­σί­ων εσό­δων. Ο κοι­νω­νι­κός και ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος, η ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, η προ­σπά­θεια να έχουν λόγο οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η κοι­νω­νία και οι κα­τα­να­λω­τές και όχι οι κάθε εί­δους «μά­να­τζερ» είναι η ανα­γκαία συν­θή­κη να μπο­ρέ­σουν να παί­ξουν το ρόλο που τους ανα­λο­γεί μέσα σε μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη δια­δι­κα­σία πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού αλλά και ενός δη­μο­κρα­τι­κού κοι­νω­νι­κού σχε­δια­σμού προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Η απά­ντη­ση στο ψευ­το­δί­λημ­μα «κρα­τι­σμός» ή «ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις» είναι μία: κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία ΔΕΚΟ, επέ­κτα­ση τους σε στρα­τη­γι­κούς το­μείς,  ανα­πτυ­ξια­κή και ανα­δια­νε­μη­τι­κή λει­τουρ­γία, κοι­νω­νι­κός και ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος.

Η  ΛΑΕ καλεί  όλο  τον ελ­λη­νι­κό  λαό  να  συ­γκρο­τή­σει  ένα  πλατύ  μα­ζι­κό  και  αγω­νι­στι­κό κί­νη­μα  αντί­στα­σης  ώστε να μην πε­ρά­σει από  τη  Βουλή  η δη­μιουρ­γία  του  Υπερ­τα­μειου και  να  μην ξε­που­λη­θούν οι  δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις (με πρώτο τον  ΑΔΜΗΕ  και  τη ΔΕΗ) και  η  δη­μό­σια πε­ριου­σία

Για τον πα­ρα­γω­γι­κό και οι­κο­λο­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό.

4.12. Ο πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας πρέ­πει να εδρά­ζε­ται στην κι­νη­το­ποί­η­ση όλων των δια­θέ­σι­μων υλι­κών και αν­θρώ­πι­νων πόρων, στην προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, στην κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, στη δη­μο­κρα­τία και στο άνοιγ­μα μιας σύγ­χρο­νης σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Πρέ­πει να απα­ντά­ει στα απο­διαρ­θρω­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα που είχε η πρόσ­δε­ση στο ευρώ και στην ευ­ρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση. Πρέ­πει να αξιο­ποιεί τις πραγ­μα­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες και τα συ­γκρι­τι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα της οι­κο­νο­μί­ας, τη γνώση και εμπει­ρία των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Πρέ­πει να απο­σκο­πεί στην ανά­πτυ­ξη συ­γκε­κρι­μέ­νων κλά­δων με στόχο την κά­λυ­ψη βα­σι­κών ανα­γκών, τον πε­ριο­ρι­σμό των ει­σα­γω­γών, την πα­ρα­γω­γή προ­ϊ­ό­ντων  υψη­λής προ­στι­θέ­με­νης αξίας. Χρειά­ζε­ται να στη­ρί­ζε­ται στην ανα­γκαία πρω­το­βου­λία, αυ­τε­νέρ­γεια, δη­μιουρ­γι­κό­τη­τα των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ει­δι­κό­τε­ρα η προ­ώ­θη­ση του πα­ρα­γω­γι­κού και οι­κο­λο­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, απαι­τεί κατ’ αρχήν συ­νε­κτι­κό δη­μο­κρα­τι­κό σχέ­διο οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής ανά­πτυ­ξης με ου­σια­στι­κή συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζό­με­νων στην επε­ξερ­γα­σία και υλο­ποί­η­ση του, στην κι­νη­το­ποί­η­ση όλων των δια­θέ­σι­μων υλι­κών και αν­θρώ­πι­νων πόρων, στη βιω­σι­μό­τη­τα της ανα­πτυ­ξια­κής δια­δι­κα­σί­ας, στο νέο κα­τα­να­λω­τι­κό πρό­τυ­πο, στην προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, στην αξιο­ποί­η­ση των συ­γκρι­τι­κών πλε­ο­νε­κτη­μά­των και στην κα­τα­νο­μή των απο­τε­λε­σμά­των της ανά­πτυ­ξης σύμ­φω­να με την συμ­βο­λή του κα­θε­νός στην πα­ρα­γω­γή δια­δι­κα­σία. Θα ανα­βαθ­μί­ζει τη θέση της χώρας στο διε­θνή κα­τα­με­ρι­σμό ερ­γα­σί­ας και θα διευ­κο­λύ­νει ρι­ζο­σπα­στι­κούς με­τα­σχη­μα­τι­σμούς σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Αυτό περ­νά­ει και μέσα από τους ακό­λου­θους άξο­νες:

• Οι δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις, και οι δη­μό­σιες τρά­πε­ζες, το πρό­γραμ­μα δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων (ΠΔΕ) και οι υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο στρα­τη­γι­κές υπο­δο­μές πρέ­πει να απο­τε­λούν ατμο­μη­χα­νή της δια­δι­κα­σί­ας ανα­συ­γκρό­τη­σης και με­τα­σχη­μα­τι­σμού, με στόχο την κά­λυ­ψη των πραγ­μα­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Ανα­γκαία αφε­τη­ρία, όπως το­νί­σα­με, να στα­μα­τή­σουν όλες οι σε εξέ­λι­ξη ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και να επα­νε­θνι­κο­ποι­η­θούν οι ΔΕΚΟ που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν. Σε αυτό το πλαί­σιο χρειά­ζε­ται και εκ νέου δια­μόρ­φω­ση εθνι­κού αε­ρο­με­τα­φο­ρέα και δη­μό­σιου ακτο­πλοϊ­κού φορέα.
• Δε­δο­μέ­νης της ευ­θύ­νης που έχουν οι δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου για το στρε­βλό υπό­δειγ­μα ανά­πτυ­ξης που επι­κρά­τη­σε αλλά και της απο­διάρ­θρω­σης που έφε­ραν τα μνη­μό­νια είναι σαφές ότι χρεια­ζό­μα­στε κλα­δι­κή πο­λι­τι­κή με δη­μό­σιο χα­ρα­κτή­ρα. Χρειά­ζε­ται ιε­ράρ­χη­ση των κλά­δων και των προ­ϊ­ό­ντων που πρέ­πει να στη­ρι­χτούν, στο πλαί­σιο συ­νο­λι­κού σχε­δια­σμού, με κρι­τή­ρια τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και το σπά­σι­μο της εξάρ­τη­σης από ει­σα­γω­γές. Η κλα­δι­κή πο­λι­τι­κή δεν πρέ­πει να στη­ρι­χτεί στην κλα­σι­κή και απο­τυ­χη­μέ­νη μέ­θο­δο της πα­ρο­χής ενι­σχύ­σε­ων σε ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις. Απαι­τεί­ται ρήξη από την νο­ο­τρο­πία της προ­σέλ­κυ­σης επεν­δύ­σε­ων σε βάρος του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και των δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων.
• Πρω­τί­στως, η βιο­μη­χα­νι­κή πο­λι­τι­κή θα στη­ρι­χτεί στην δια­μόρ­φω­ση νέων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων καθώς και στην ενί­σχυ­ση αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νων και συ­νε­ται­ρι­στι­κών εγ­χει­ρη­μά­των. Χρειά­ζε­ται συ­γκε­κρι­μέ­νη κλα­δι­κή βιο­μη­χα­νι­κή πο­λι­τι­κή και σχε­δια­σμό της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής σε κρί­σι­μους κλά­δους όπως η ενέρ­γεια, η φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νία, τα ναυ­πη­γεία, οι με­τα­φο­ρές. Προς το σκοπό αυτό κε­ντρι­κό στόχο απο­τε­λεί η  ανα­συ­γκρό­τη­ση μιας ενιαί­ας δη­μό­σιας ΔΕΗ και η μεί­ω­ση του ενερ­γεια­κού κό­στους. Χρειά­ζε­ται να σχε­διά­σου­με την ανα­συ­γκρό­τη­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων κλά­δων όπως είναι η κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γία, η αγρο­το­δια­τρο­φι­κή βιο­μη­χα­νία, η χη­μι­κή βιο­μη­χα­νία. Χρειά­ζε­ται δη­μό­σια στή­ρι­ξη και ανά­πτυ­ξη κλά­δων υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας (μι­κροη­λε­κτρο­νι­κή κ.λπ.).  Η του­ρι­στι­κή ανά­πτυ­ξη πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στη μικρή και με­σαία κλί­μα­κα, στην απο­φυ­γή φα­ρα­ω­νι­κών επεν­δύ­σε­ων, στο σε­βα­σμό στο πε­ρι­βάλ­λον, στη συ­νέρ­γεια με τους ντό­πιους πα­ρα­γω­γούς, στην απο­φυ­γή της του­ρι­στι­κής μο­νο­καλ­λιέρ­γειας.
• Ο ερ­γα­τι­κός και λαϊ­κός έλεγ­χος και η λαϊκή πρω­το­βου­λία πρέ­πει να απο­τε­λεί βα­σι­κή πλευ­ρά του νέου οι­κο­νο­μι­κού μο­ντέ­λου. Αυτό αφορά την ενερ­γό συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο δη­μό­σιο τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, την πλα­τιά δη­μο­κρα­τι­κή συ­ζή­τη­ση μέσα στην κοι­νω­νία και στο κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων των βα­σι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, την εν­θάρ­ρυν­ση αυ­το­δια­χει­ρι­στι­κών εγ­χει­ρη­μά­των. Πρέ­πει νο­μο­θε­τι­κά να κα­το­χυ­ρω­θεί η δυ­να­τό­τη­τα να μπο­ρούν να ανα­λά­βουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι επι­χει­ρή­σεις που κλεί­νουν,  απαλ­λασ­σό­με­νοι από τα βάρη ή χρέη που τους φόρ­τω­σαν οι προη­γού­με­νοι ιδιο­κτή­τες, επι­τρέ­πο­ντας έτσι να τεθεί ξανά σε κί­νη­ση με­γά­λο μέρος του αργού πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού αλλά και να δη­μιουρ­γη­θούν θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. Η επέ­κτα­ση μορ­φών αυ­το­δια­χεί­ρι­σης και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, ο πει­ρα­μα­τι­σμός με συλ­λο­γι­κές μορ­φές ορ­γά­νω­σης της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας, η αμ­φι­σβή­τη­ση πα­ρα­δο­σια­κών ιε­ραρ­χιών, όλα αυτά θα επι­τρέ­ψουν το με­τα­σχη­μα­τι­σμό και των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων.
• Χρειά­ζε­ται στή­ρι­ξη των μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, στο βαθμό που δη­μιουρ­γούν θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, σέ­βο­νται την ερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία και το πε­ρι­βάλ­λον και ανα­πτύσ­σουν τη συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ τους, με πα­ρο­χή χα­μη­λό­το­κης χρη­μα­το­δό­τη­σης, υπο­στη­ρι­κτι­κών μη­χα­νι­σμών προ­βο­λής και προ­ώ­θη­σης εξα­γω­γών, απλο­ποί­η­ση δια­δι­κα­σιών αδειο­δό­τη­σης, έλεγ­χο αγο­ράς και κα­τα­πο­λέ­μη­ση ολι­γο­πω­λια­κών δομών κά. Πα­ράλ­λη­λα χρειά­ζε­ται ενί­σχυ­ση των συ­νε­ται­ρι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, αξιο­ποί­η­ση μορ­φών συ­νερ­γα­τι­κής τρα­πε­ζι­κής, ενί­σχυ­ση δι­κτύ­ων ανταλ­λα­γής και αλ­λη­λέγ­γυας οι­κο­νο­μί­ας.
• Η αγρο­τι­κή ανά­πτυ­ξη θα πρέ­πει να έχει κε­ντρι­κή αιχμή την απαλ­λα­γή από τους πε­ριο­ρι­σμούς στην πα­ρα­γω­γή που επι­βάλ­λει η ΚΑΠ και ο μη­χα­νι­σμός των ευ­ρω­παϊ­κών επι­δο­τή­σε­ων. Θα πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στην αξιο­ποί­η­ση εθνι­κών επι­δο­τή­σε­ων, στη στή­ρι­ξη των αγρο­τι­κών συ­νε­ται­ρι­σμών, με εγ­γυ­ή­σεις απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας και λο­γο­δο­σί­ας στην κοι­νω­νία, την προ­ώ­θη­ση καλ­λιερ­γειών ισχυ­ρής προ­στι­θέ­με­νης αξίας με έμ­φα­ση στην τυ­πο­ποί­η­ση και την προ­βο­λή των ιδιαί­τε­ρων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών των προ­ϊ­ό­ντων, στη βελ­τί­ω­ση καλ­λιερ­γη­τι­κών με­θό­δων και ει­σα­γω­γή νέων ποι­κι­λιών και την ανα­βί­ω­ση πα­λιό­τε­ρων, στη στή­ρι­ξη της βιο­λο­γι­κής γε­ωρ­γί­ας. Δη­μό­σια  μέτρα και πο­λι­τι­κές  για   μειω­ση  του κό­στους  πα­ρα­γω­γής, χα­μη­λό­το­κη χρη­μα­το­δό­τη­ση, κλα­δι­κές πο­λι­τι­κές  και εθνι­κή  πο­λι­τι­κή  για  τα  βα­σι­κά αγρο­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα, προ­στα­σία των προ­ϊ­ό­ντων ΠΟΠ και ΠΓΕ, κα­θε­το­ποί­η­ση της  πα­ρα­γω­γής , ελα­χι­στο­ποί­η­ση της  ψα­λί­δας των τιμων από το χω­ρά­φι  στον  κα­τα­να­λω­τή, ανά­πτυ­ξη  της  έρευ­νας και της  σπο­ρο­πα­ρα­γω­γής, απα­γό­ρευ­ση καλ­λιέρ­γειας και εμπο­ρί­ας με­ταλ­λαγ­μέ­νων. Αξιο­ποί­η­ση εμπει­ρί­ας κι­νη­μά­των  χωρίς με­σά­ζο­ντες για την άμεση πρό­σβα­ση των πα­ρα­γω­γών στους κα­τα­να­λω­τές. Χρειά­ζε­ται συ­νο­λι­κή αλ­λα­γή όχι απλώς των όρων αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής αλλά και συ­νο­λι­κά του αγρο­το­δια­τρο­φι­κού υπο­δείγ­μα­τος με έμ­φα­ση στην επο­χι­κό­τη­τα, στην το­πι­κό­τη­τα, στην ποιό­τη­τα και την προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος αλλά και της υγεί­ας.
• Τα Πα­νε­πι­στή­μια και τα ΤΕΙ, απαλ­λαγ­μέ­να από το βάρος των πο­λι­τι­κών της αγο­ραί­ας επι­χει­ρη­μα­τι­κής αντί­λη­ψης θα δια­δρα­μα­τί­σουν ενερ­γό ρόλο στην πα­ρα­γω­γή κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μης γνώ­σης και τε­χνο­λο­γί­ας, ώστε να παί­ξουν πρω­το­πό­ρο ρόλο σε ένα νέο πρό­τυ­πο ανά­πτυ­ξης που να στη­ρί­ζε­ται στις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και την προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Θα συ­νερ­γα­στούν με τις δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις και ορ­γα­νι­σμούς.
• Ο πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός απαι­τεί μια πο­λύ­πλευ­ρη ενερ­γεια­κή πο­λι­τι­κή, που να στη­ρί­ζε­ται σε μια πο­λυ­διά­στα­τη εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, αλλά και να αξιο­ποιεί τους ελ­λη­νι­κούς φυ­σι­κούς πό­ρους, πάντα σε σε­βα­σμό στο πε­ρι­βάλ­λον.
• Απαι­τεί επί­σης σχε­δια­σμέ­νη ανά­πτυ­ξη των με­τα­φο­ρών, ιδιαί­τε­ρα των μέσων στα­θε­ρής τρο­χιάς, των δη­μο­σί­ων έργων και κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών και αύ­ξη­ση των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο κα­λεί­ται να παί­ξει ο δη­μό­σιος το­μέ­ας της οι­κο­νο­μί­ας.

4.13. Οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές και η απο­θέ­ω­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους κα­τα­στρέ­φουν το πε­ρι­βάλ­λον, οδη­γούν στην κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή και απει­λούν την βιο­ποι­κι­λό­τη­τα. Εμείς διεκ­δι­κού­με:

• Κα­τάρ­γη­ση όλων των νο­μο­θε­τι­κών ρυθ­μί­σε­ων (που πολ­λα­πλα­σιά­στη­καν στα μνη­μο­νια­κά χρό­νια) που επι­τρέ­πουν σε κάθε λογής «επεν­δύ­σεις» να πα­ρεκ­κλί­νουν από την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή νο­μο­θε­σία, που επι­τρέ­πουν την κα­τα­στρο­φή δα­σι­κών εκτά­σε­ων, που πα­ρα­δί­δουν ελεύ­θε­ρους χώ­ρους σε επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.
• Βιώ­σι­μη ενερ­γεια­κή πο­λι­τι­κή που να στη­ρί­ζε­ται στη μεί­ω­ση της συ­νο­λι­κής ενερ­γεια­κής κα­τα­νά­λω­σης, τον πε­ριο­ρι­σμό της εξάρ­τη­σης από ορυ­κτά καύ­σι­μα, τον διε­θνή συ­ντο­νι­σμό ενά­ντια στη χρήση της πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας, την ανά­πτυ­ξη των Ανα­νε­ώ­σι­μων Πηγών Ενέρ­γειας, σε συ­νεν­νό­η­ση με τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες.
• Δια­μόρ­φω­ση πλαι­σί­ου για την με­ταλ­λευ­τι­κή εξο­ρυ­κτι­κή βιο­μη­χα­νία ενά­ντια στη λο­γι­κή της λε­η­λα­σί­ας και της πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής κα­τα­στρο­φής που κυ­ριαρ­χεί σή­με­ρα. Επεν­δύ­σεις τύπου «Σκου­ριών» πρέ­πει να κλεί­σουν και να αντι­με­τω­πι­στεί η κα­τα­στρο­φή που αφή­νουν.
• Ολο­κλη­ρω­μέ­νη πο­λι­τι­κή για τη δια­χεί­ρι­ση των απορ­ριμ­μά­των με κρι­τή­ριο όχι τα κέρδη των κάθε λογής ερ­γο­λά­βων αλλά την προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Κε­ντρι­κές αρχές πρέ­πει να είναι η απο­κέ­ντρω­ση, ο δη­μό­σιος σχε­δια­σμός και χρη­μα­το­δό­τη­ση και η δια­μόρ­φω­ση ολο­κλη­ρω­μέ­νων συ­στη­μά­των ανα­κύ­κλω­σης με έμ­φα­ση στη δια­λο­γή στην πηγή.
• Υπε­ρά­σπι­ση του νερού ως δη­μό­σιου συλ­λο­γι­κού αγα­θού ενά­ντια σε όλα τα σχέ­δια άμε­σης ή έμ­με­σης ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των υδά­τι­νων πόρων και των συ­στη­μά­των ύδρευ­σης / απο­χέ­τευ­σης.
• Προ­στα­σία της βιο­ποι­κι­λό­τη­τας και σε­βα­σμός συ­νο­λι­κά της έμ­βιας φύσης.

Κά­λυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών σε Παι­δεία, Υγεία, Πο­λι­τι­σμό:

4.14. Παι­δεία. Την πε­ρί­ο­δο των Μνη­μο­νί­ων, αλλά και νω­ρί­τε­ρα, ο χώρος της παι­δεί­ας βρέ­θη­κε στο στό­χα­στρο των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών και αντι­με­τω­πί­στη­κε ως μο­χλός κα­πι­τα­λι­στι­κών ανα­διαρ­θρώ­σε­ων. Το κύμα πε­ρι­κο­πών στην πε­ρί­ο­δο των μνη­μο­νί­ων οδή­γη­σε σε τε­ρά­στιες ελ­λεί­ψεις προ­σω­πι­κού, έκανε την παι­δεία ακόμη πιο τα­ξι­κή και επέ­τει­νε τη σχο­λι­κή διαρ­ροή. Οι ευ­ρω­παϊ­κές ντι­ρε­κτί­βες και η δια­βό­η­τη δια­δι­κα­σία της Μπο­λο­νια σή­μαι­ναν την προ­σαρ­μο­γή σε ένα μο­ντέ­λο επι­χει­ρη­μα­τι­κής ανώ­τα­της εκ­παί­δευ­σης με ελά­χι­στα έως μειω­μέ­να επαγ­γελ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. Η πρό­τα­ση μας στο­χεύ­ει στην πα­ρο­χή δη­μό­σιας, δω­ρε­άν και δη­μο­κρα­τι­κής εκ­παί­δευ­σης, χωρίς δια­κρί­σεις και απο­κλει­σμούς. Προ­ϋ­πό­θε­ση έχει τη δρα­στι­κή αύ­ξη­ση των κον­δυ­λί­ων στην εκ­παί­δευ­ση και έρευ­να με την επέν­δυ­ση σε αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό και υπο­δο­μές και την ενί­σχυ­ση των κοι­νω­νι­κά ασθε­νέ­στε­ρων στρω­μά­των. Στό­χος μας είναι η απο­τρο­πή της στε­γα­νο­ποί­η­σης της γνώ­σης και της κα­τά­τμη­σής της, δια­δι­κα­σία που στο Λύ­κειο απο­φεύ­γε­ται με ένα δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο πρό­σβα­σης στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση, ικανό να με­τα­τρέ­ψει το σχο­λείο σε χώρο ανά­πτυ­ξης σκέ­ψης και δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας.  Στό­χος μας είναι η καλ­λιέρ­γεια της σφαι­ρι­κής και σε βάθος γνώ­σης και όχι η από­κτη­ση ποι­κί­λων δε­ξιο­τή­των, κατά τη νέο-φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­ρί­αρ­χη άποψη, που απα­ξιώ­νο­νται ρα­γδαία ενώ ανα­στέλ­λουν τη δυ­να­τό­τη­τα σύν­θε­σης και εμ­βά­θυν­σης της γνώ­σης. Ένα εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα που στη­ρί­ζε­ται σε συλ­λο­γι­κές δη­μο­κρα­τι­κές λει­τουρ­γί­ες διοί­κη­σης και ελέγ­χου «από τα κάτω» και ταυ­τό­χρο­να δη­μιουρ­γεί ένα αν­θρώ­πι­νο και ελ­κυ­στι­κό πε­ρι­βάλ­λον μά­θη­σης επι­τρέ­πο­ντας την ανά­πτυ­ξη και άλλων πλευ­ρών της συλ­λο­γι­κής και ατο­μι­κής ζωής. Ανα­γκαία συν­θή­κη και προ­ϋ­πό­θε­ση δια όλα τα πα­ρα­πά­νω είναι ο δια­χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και Κρά­τους. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να διεκ­δι­κού­με:

• Σχο­λείο: Ενιαίο και 12ε­τές, δη­μό­σιο και δω­ρε­άν, με διετή δη­μό­σια προ­σχο­λι­κή αγωγή για κάθε παιδί και νέο/νέα χωρίς φυ­λε­τι­κές, εθνο­τι­κές και θρη­σκευ­τι­κές δια­κρί­σεις.  Προ­τε­ραιό­τη­τα της πο­λι­τεί­ας θα είναι η δη­μιουρ­γία και ενί­σχυ­ση υπο­στη­ρι­κτι­κών δομών με πρό­σθε­τη δι­δα­κτι­κή στή­ρι­ξη, ενι­σχυ­τι­κή δι­δα­σκα­λία, τά­ξεις υπο­δο­χής. Απα­ραί­τη­τη κρί­νε­ται η αλ­λα­γή των ανα­λυ­τι­κών προ­γραμ­μά­των με ενί­σχυ­ση των αν­θρω­πι­στι­κών σπου­δών και η με­τα­τρο­πή του σχο­λεί­ου από εξε­τα­στι­κό κέ­ντρο σε χώρο ελεύ­θε­ρης και πο­λύ­πλευ­ρης μά­θη­σης. 
• Πα­νε­πι­στή­μιο:  Στο­χεύ­ου­με σε μία Τρι­το­βάθ­μια Εκ­παί­δευ­ση με δη­μό­σιο χα­ρα­κτή­ρα εξα­σφα­λί­ζο­ντας τους ανα­γκαί­ους πό­ρους, απα­γο­ρεύ­ο­ντας τα δί­δα­κτρα σε με­τα­πτυ­χια­κό επί­πε­δο, την ίδρυ­ση ιδιω­τι­κών ΑΕΙ, ανα­σχε­τώ­ντας την πο­λύ­πλευ­ρη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του πα­νε­πι­στη­μί­ου εκ των ένδον και ενι­σχύ­ο­ντας τη φοι­τη­τι­κή μέ­ρι­μνα, μέτρα που θα ανα­στεί­λουν τους τα­ξι­κούς φραγ­μούς ενώ θα απε­λευ­θε­ρώ­σουν την πρό­σβα­ση παι­διών από λαϊκά στρώ­μα­τα και θα υπο­στη­ρί­ξουν τη φοί­τη­ση τους. Ταυ­το­χρό­νως θα ενι­σχύ­σου­με τη λο­γι­κή της θε­ρα­πεί­ας ολο­κλη­ρω­μέ­νων και εις βάθος επι­στη­μο­νι­κών αντι­κεί­με­νων στο προ­πτυ­χια­κό επί­πε­δο με ενιαία πτυ­χία που θα πα­ρέ­χουν ίσα δι­καιώ­μα­τα σε απο­φοί­τους των συ­να­φών προ­γραμ­μά­των σπου­δών. Η απο­τρο­πή  του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού τους σε εξει­δι­κεύ­σεις με αμ­φί­βο­λο πε­ριε­χό­με­νο που έχουν ει­σα­χθεί από αγο­ραί­ες λο­γι­κές με­τα­τρέ­πο­ντας τη γνώση σε δε­ξιό­τη­τα είναι το κομ­βι­κό στοι­χείο στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή. Προ­ϋ­πό­θε­ση για τα πα­ρα­πά­νω είναι η απο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας και των συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών συμ­με­το­χής σύ­μπα­σας της ακα­δη­μαϊ­κής κοι­νό­τη­τας στη διοί­κη­ση και στη δια­δι­κα­σία λήψης και ελέγ­χου των απο­φά­σε­ων.
• ’Ε­ρευ­να: Στό­χος είναι η δια­μόρ­φω­ση και η υλο­ποί­η­ση μιας εθνι­κής ερευ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής βα­σι­σμέ­νης στην ανά­πτυ­ξη της έρευ­νας και και­νο­το­μί­ας που θα πα­ρά­γε­ται από δη­μο­σία ερευ­νη­τι­κά ιν­στι­τού­τα και θα συμ­βάλ­λει στον πα­ρα­γω­γι­κό ανα­σχη­μα­τι­σμό της χώρας. Απαι­τεί­ται επο­μέ­νως ένα δη­μο­κρα­τι­κά σχε­δια­σμέ­νο πρό­γραμ­μα έρευ­νας με εγ­γυ­η­μέ­νη χρη­μα­το­δό­τη­ση που να αντα­πο­κρί­νε­ται στις κοι­νω­νι­κές και οι­κο­λο­γι­κές ανά­γκες. Θα έχει σκοπό την οι­κο­λο­γι­κά ορθή δια­χεί­ρι­ση και αξιο­ποί­η­ση των φυ­σι­κών πόρων, την ενί­σχυ­ση το­μέ­ων στους οποί­ους η χώρα έχει συ­γκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα ή θέ­λου­με να απο­κτή­σει, την υπο­στή­ρι­ξη του ερευ­νη­τι­κού αν­θρώ­πι­νου δυ­να­μι­κού και των υπο­δο­μών, καθώς και την πα­ρα­γω­γή νέας γνώ­σης. Προ­ϋ­πό­θε­ση είναι η ου­σια­στι­κή δια­βού­λευ­ση με τους εμπλε­κό­με­νους επι­στη­μο­νι­κούς, κοι­νω­νι­κούς και το­πι­κούς φο­ρείς.
• Πο­λι­τι­σμός: H πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη οι­κο­νο­μία έχει θέσει τους όρους κυ­ριαρ­χί­ας μίας μα­ζι­κής κουλ­τού­ρας  μέσω της διά­θε­σης του πο­λι­τι­στι­κού προ­ϊ­ό­ντος δυ­νη­τι­κά σε όλους τους κα­τα­να­λω­τές, που όμως δεν είναι δη­μό­σιο αγαθό αλλά αντι­κεί­με­νο προς πώ­λη­ση και δια­τί­θε­ται από πα­γκό­σμια δί­κτυα διά­χυ­σης και κα­τα­νά­λω­σης. Η αντί­στα­ση στην ομοιο­μορ­φία και ισο­πέ­δω­ση της βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νης μα­ζι­κής κουλ­τού­ρας δεν ση­μαί­νει βε­βαί­ως εθνι­κή ή πο­λι­τι­σμι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση εφό­σον το ζη­τού­με­νο είναι ο διαρ­κής και γό­νι­μος διά­λο­γος και ανα­σύν­θε­ση με τα διε­θνή ρεύ­μα­τα της τέ­χνης, τον καλ­λι­τε­χνι­κό προ­βλη­μα­τι­σμό και τις ποι­κί­λες μορ­φές τέ­χνης των άλλων λαών. Στό­χος είναι η ενί­σχυ­ση του πο­λι­τι­σμού ως δη­μο­σί­ου αγα­θού και η στή­ρι­ξη της σύγ­χρο­νης πο­λι­τι­στι­κής πα­ρα­γω­γής και πνευ­μα­τι­κής δη­μιουρ­γί­ας. Ο ρόλος του κρά­τους είναι η συ­γκρό­τη­ση θε­σμών και η πα­ρο­χή των ανα­γκαί­ων υλι­κών μέσων και υπο­δο­μών για την καλ­λι­τε­χνι­κή δη­μιουρ­γία χωρίς οποιαν­δή­πο­τε «από τα πάνω» πα­ρέμ­βα­ση σε αυτήν τη δια­δι­κα­σία. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει την εξα­σφά­λι­ση των ανα­γκαί­ων πόρων για την προ­στα­σία και ανά­δει­ξη της πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, την ενί­σχυ­ση της σύγ­χρο­νης πο­λι­τι­στι­κής δη­μιουρ­γί­ας, τη με­τα­τρο­πή του χώρου της εκ­παί­δευ­σης σε κύτ­τα­ρο καλ­λι­τε­χνι­κής παι­δεί­ας και δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας, τη δια­μόρ­φω­ση ενός ευ­ρύ­τα­του πο­λι­τι­στι­κού δι­κτύ­ου καλ­λι­τε­χνι­κών θε­σμών και δρα­στη­ριο­τή­των στην πε­ρι­φέ­ρεια και κυ­ρί­ως την ενί­σχυ­ση των καλ­λι­τε­χνι­κών ανα­ζη­τή­σε­ων των νέων που αγω­νί­ζο­νται να εκ­φρα­στούν σε συν­θή­κες πο­λύ­πλευ­ρης κρί­σης. 
• Αθλη­τι­σμός: Στή­ρι­ξη του μα­ζι­κού λαϊ­κού αθλη­τι­σμού, με έμ­φα­ση στον ερα­σι­τε­χνι­κό αθλη­τι­σμό, την πα­ρο­χή αθλη­τι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων στις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες, τη σύ­γκρου­ση με τα φαι­νό­με­να δια­φθο­ράς και δια­πλο­κής στον επαγ­γελ­μα­τι­κό αθλη­τι­σμό.

4.15. Υγεία. Στρα­τη­γι­κός μας στό­χος είναι η οι­κο­δό­μη­ση ενός ολο­κλη­ρω­μέ­νου δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας και πρό­νοιας με άμεση, δω­ρε­άν, κα­θο­λι­κή και ισό­τι­μη πρό­σβα­ση όλων των πο­λι­τών σε υπη­ρε­σί­ες υψη­λού επι­πέ­δου. Ένα σύγ­χρο­νο εθνι­κό σύ­στη­μα υγεί­ας, πρό­νοιας και κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας ση­μαί­νει:

• Δω­ρε­άν πρό­σβα­ση όλων των πο­λι­τών, των με­τα­να­στών και των προ­σφύ­γων στο δη­μό­σιο σύ­στη­μα υγεί­ας - κα­θο­λι­κή κά­λυ­ψη των βα­σι­κών ανα­γκών του συ­νό­λου του πλη­θυ­σμού μέσα από τις Δη­μό­σιες δομές υγεί­ας. Άμεση προ­μή­θεια όλου του εξο­πλι­σμού για να πραγ­μα­το­ποιεί­ται το σύ­νο­λο του ερ­γα­στη­ρια­κού και ια­τρι­κού έργου από το δη­μό­σιο σύ­στη­μα.

• Ολο­κλη­ρω­μέ­νο δη­μό­σιο σύ­στη­μα πρω­το­βάθ­μιας φρο­ντί­δας υγεί­ας, με ενη­μέ­ρω­ση, πρό­λη­ψη και προ­α­γω­γή της υγεί­ας, συν­δε­δε­μέ­νο με ανα­βαθ­μι­σμέ­νη δευ­τε­ρο­βάθ­μια και τρι­το­βάθ­μια πε­ρί­θαλ­ψη.
• Γεν­ναία αύ­ξη­ση των κρα­τι­κών δα­πα­νών για κά­λυ­ψη των ανα­γκών χρη­μα­το­δό­τη­σης των δομών υγεί­ας.
• Εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός του συ­στή­μα­τος, ανα­βαθ­μι­σμέ­νη συμ­με­το­χή των αι­ρε­τών εκ­προ­σώ­πων των ερ­γα­ζό­με­νων και των ασθε­νών.
• Υπα­γω­γή, σε δη­μό­σιο και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο των με­γά­λων ιδιω­τι­κών κλι­νι­κών και μαιευ­τη­ρί­ων και στα­δια­κή έντα­ξη, σε δεύ­τε­ρη φάση, των υπό­λοι­πων ιδιω­τι­κών φο­ρέ­ων.
• Ανά­πτυ­ξη Κρα­τι­κής Φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νί­ας και Εθνι­κής Φαρ­μα­κα­πο­θή­κης. Αλ­λα­γή του συ­στή­μα­τος προ­μη­θειών.

4.16. Πρό­νοια – ΑμεΑ. Η «Λαϊκή Ενό­τη­τα» θε­ω­ρεί επι­τα­κτι­κή ανά­γκη της λήψη άμε­σων μέ­τρων βελ­τί­ω­σης της θέσης τους με έκ­δο­ση κάρ­τας ανα­πη­ρί­ας εν είδη ταυ­τό­τη­τας, η οποία θα χρη­σι­μο­ποιεί­ται σε κάθε πε­ρί­πτω­ση που το άτομο με ανα­πη­ρία, κα­λεί­ται να ασκή­σει δι­καί­ω­μά του που απορ­ρέ­ει από τους νό­μους. Δια­σφά­λι­ση των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας των ΑμεΑ και των οι­κο­γε­νειών τους που ερ­γά­ζο­νται σε φο­ρείς του Δη­μο­σί­ου και ιδιω­τι­κού τομέα. Ορ­γά­νω­ση και λει­τουρ­γία δη­μό­σιων Κέ­ντρων Απο­κα­τά­στα­σης Ανα­πή­ρων και κέ­ντρων εκ­παί­δευ­σης κοι­νω­νι­κής υπο­στή­ρι­ξης και  κα­τάρ­τι­σης. Διευ­κό­λυν­ση προ­σβα­σι­μό­τη­τας σε δη­μό­σιους χώ­ρους και δω­ρε­άν με­τα­κί­νη­ση από τα δη­μό­σια μέσα μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς. Δω­ρε­άν χο­ρή­γη­ση του ανα­γκαί­ου τε­χνο­λο­γι­κού εξο­πλι­σμού, καθώς βι­βλί­ων και συγ­γραμ­μά­των, ανά­λο­γα με την μορφή της κάθε ανα­πη­ρί­ας  σε μα­θη­τές και φοι­τη­τές.

Για μια σύγ­χρο­νη πο­λι­τι­κή για τα δι­καιώ­μα­τα

4.17. Παρά τους σκλη­ρούς αγώ­νες και τις κα­τα­κτή­σεις του γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες για ισο­τη­τα αν­δρών-γυ­ναι­κών, τα τε­λευ­ταία χρό­νια θε­με­λιώ­δη δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών κα­τα­πα­τώ­νται. Πα­λεύ­ου­με για ίση συμ­με­το­χή στα κέ­ντρα λήψης των απο­φά­σε­ων, για ισό­τι­μη με­τα­χεί­ρι­ση και επαγ­γελ­μα­τι­κή εξέ­λι­ξη, για δια­σφά­λι­ση του δι­καιώ­μα­τος πρό­σβα­σης στη μόρ­φω­ση, στη μό­νι­μη ερ­γα­σία, στην ανα­βάθ­μι­ση των δομών κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας, στην κα­τα­δί­κη της εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, των δια­κρί­σε­ων, του ρα­τσι­σμού και του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού. Η ΛΑΕ πα­λεύ­ει ατα­λά­ντευ­τα ενά­ντια στο σε­ξι­σμό και στην ομο­φο­βια,  ενα­ντια στις δια­κρι­σεις σε βαρος των γυ­ναι­κών και των ομο­φυ­λο­φι­λων στη δη­μό­σια, ιδιω­τι­κή και καλ­λι­τε­χνι­κή σφαί­ρα. Απαι­τού­με άρση όλων των δια­κρί­σε­ων με βάση το φύλο και το σε­ξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, τη δυ­να­τό­τη­τα πο­λι­τι­κού γάμου για τα ζευ­γά­ρια ατό­μων του ιδίου φύλου.

4.18. Το προ­σφυ­γι­κό ζή­τη­μα έχει έρθει με εκρη­κτι­κό τρόπο στο προ­σκή­νιο. Η «Λαϊκή Ενό­τη­τα» εκ­φρά­ζει στα­θε­ρά την αλ­λη­λεγ­γύη της στους πο­λι­τι­κούς πρό­σφυ­γες και στους πρό­σφυ­γες πο­λέ­μου, καθώς και στους οι­κο­νο­μι­κούς με­τα­νά­στες. Είναι αντί­θε­τη σε κάθε ξε­νο­φο­βι­κή και ρα­τσι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση - με ακραία την πε­ρί­πτω­ση της φα­σι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής - που τεί­νει να με­τα­τρέ­ψει τον «κοι­νω­νι­κό πό­λε­μο» του κε­φα­λαί­ου, σε εθνο­τι­κό «εμ­φύ­λιο» πό­λε­μο, στο εσω­τε­ρι­κό του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των λαών. Αγω­νί­ζε­ται ενα­ντί­ον των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πο­λέ­μων και επεμ­βά­σε­ων που εντεί­νουν τις εμ­φύ­λιες δια­μά­χες και πα­ρο­ξύ­νουν το προ­σφυ­γι­κό και με­τα­να­στευ­τι­κό πρό­βλη­μα. Διεκ­δι­κεί την κα­τάρ­γη­ση του Δου­βλί­νου ΙΙΙ. Οι φρά­χτες, τα εθνι­κά λι­με­νι­κά σώ­μα­τα, η FRONTEX, ακόμα και η απει­λή του θα­νά­του, δεν απο­τε­λούν εμπό­διο για όσους αντι­με­τω­πί­ζουν άμεσα τον κίν­δυ­νο επι­βί­ω­σης ή ανα­ζη­τούν απελ­πι­σμέ­να μια κα­λύ­τε­ρη ζωή. Διεκ­δι­κού­με την πλήρη κα­το­χύ­ρω­ση των δι­καιω­μά­των των προ­σφύ­γων στο άσυλο και την κα­το­χύ­ρω­ση ασφα­λούς δια­δρό­μου για να φτά­νουν στις χώρες προ­ο­ρι­σμού τους. Απαι­τού­με ανοι­χτές μορ­φές φι­λο­ξε­νί­ας και όχι γκέτο ή κέ­ντρα κρά­τη­σης, εξα­σφά­λι­ση κα­τάλ­λη­λων υπη­ρε­σιών διερ­μη­νεί­ας και δω­ρε­άν νο­μι­κής πα­ρά­στα­σης σε κάθε στά­διο της δια­δι­κα­σί­ας πα­ρο­χής του. Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε το ρόλο των κι­νη­μα­τι­κών πρω­το­βου­λιών αλ­λη­λεγ­γύ­ης.  Αρ­νού­μα­στε τη λο­γι­κή των επα­να­προ­ω­θή­σε­ων και τις δο­λο­φο­νι­κές πο­λι­τι­κές της απο­τρο­πής. Αγω­νι­ζό­μα­στε ταυ­τό­χρο­να για να δοθεί ένας τέλος στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις στην πε­ριο­χή μας με προ­τε­ραιό­τη­τα την απε­μπλο­κή της Ελ­λά­δας από αυτές και ως πρώτο στόχο, την απο­χώ­ρη­ση του ΝΑΤΟ από το Αι­γαίο και την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Να στα­μα­τή­σει ο πό­λε­μος στη Συρία για να δοθεί η δυ­να­τό­τη­τα να επι­στρέ­ψουν οι πρό­σφυ­γες στις εστί­ες τους. Η ορι­στι­κή λύση του δρά­μα­τος των προ­σφύ­γων δεν μπο­ρεί παρά να προ­έλ­θει από την αντι­με­τώ­πι­ση του προ­βλή­μα­τος στη ρίζα του, μέσα από την πάλη ενά­ντια στη φτώ­χεια, τον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον πό­λε­μο.

4.19. Όσον αφορά τους με­τα­νά­στες, απαι­τού­με την κα­τάρ­γη­ση των ρα­τσι­στι­κών δια­τά­ξε­ων που θε­σπί­ζουν δια­κρί­σεις και στε­ρούν το δι­καί­ω­μα πρό­σβα­σης στην υγεία, την παι­δεία και κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία σε όσους δεν έχουν έγ­γρα­φα.  Κα­το­χύ­ρω­ση εκ νέου δια­δι­κα­σί­ας νο­μι­μο­πο­ποί­η­σης – κα­νέ­νας με­τα­νά­στης χωρίς χαρ­τιά. Απο­σύν­δε­ση του δι­καιώ­μα­τος οι­κο­γε­νεια­κής επα­νέ­νω­σης από την από­δει­ξη ορι­σμέ­νου (και μά­λι­στα αυ­ξη­μέ­νου) ει­σο­δή­μα­τος. Να προ­βλε­φθεί η δυ­να­τό­τη­τα οι­κο­γε­νεια­κής συ­νέ­νω­σης των με­τα­να­στών με τον/τη σύ­ζυ­γο και τα τέκνα τους ή το μό­νι­μο σύ­ντρο­φο. Απα­γό­ρευ­ση της απέ­λα­σης και της διοι­κη­τι­κής κρά­τη­σης των ευά­λω­των ομά­δων. Δι­καί­ω­μα εκλέ­γειν και εκλέ­γε­σθαι σε αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές για τους επί μα­κρόν δια­μέ­νο­ντες. Θέ­σπι­ση πο­λι­το­γρά­φη­σης για όσους επί μα­κρόν δια­μέ­νο­ντες το επι­θυ­μούν. Θέ­σπι­ση απο­τε­λε­σμα­τι­κού πλαι­σί­ου εντο­πι­σμού και προ­στα­σί­ας των θυ­μά­των trafficking. Κα­τα­πο­λέ­μη­ση της «μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας» και προ­στα­σία των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των. Ίση αμοι­βή για ίση ερ­γα­σία.

«Συ­ντα­κτι­κή συ­νέ­λευ­ση» για τη δη­μο­κρα­τία του ερ­γα­ζό­με­νου λαού

4.20 Χρεια­ζό­μα­στε μια νέα, λαϊκή «με­τα­πο­λί­τευ­ση» που θα αλ­λά­ξει εκ θε­με­λί­ων το αυ­ταρ­χι­κό και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Απαι­τεί­ται μια δια­δι­κα­σία ρι­ζι­κού εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού και πο­λι­τι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού σε όλα τα επί­πε­δα, μια δια­δι­κα­σία που θα απα­ντά στον βαθιά τα­ξι­κό και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα που έχει πάρει σή­με­ρα το κρά­τος. Κομ­βι­κή πλευ­ρά αυτής της δια­δι­κα­σί­ας είναι για εμάς μια Συ­ντα­κτι­κή Συ­νέ­λευ­ση, που θα φέρει κρί­σι­μες και με­γά­λες ανα­τρο­πές μια νέα ποιό­τη­τα δη­μο­κρα­τί­ας, ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού ελέγ­χου σε όλα τα επί­πε­δα. Με εκτε­τα­μέ­νη κα­το­χύ­ρω­ση των δη­μό­σιων αγα­θών ενά­ντια στην ιδιω­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­σή τους και με διευ­κό­λυν­ση των εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων. Με έμ­φα­ση στην άμεση δη­μο­κρα­τία και τη λαϊκή νο­μο­θε­τι­κή πρω­το­βου­λία. Με θέ­σπι­ση μορ­φών ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού ελέγ­χου σε όλα τα επί­πε­δα. Με θε­σμι­κή κα­το­χύ­ρω­ση του αυ­τό­νο­μου ρόλου των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των στη δια­δι­κα­σία με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Με σπά­σι­μο των στε­γα­νών που δεν επι­τρέ­πουν το τον πραγ­μα­τι­κό δη­μο­κρα­τι­κό έλεγ­χο στη δι­καιο­σύ­νη, το στρα­τό και την αστυ­νο­μία. Με εκτε­τα­μέ­νη κα­το­χύ­ρω­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.

Άμεσα προ­τεί­νου­με: Κα­θιέ­ρω­ση της απλής και ανό­θευ­της ανα­λο­γι­κής ως πα­γί­ου συ­νταγ­μα­τι­κά εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος. Ενί­σχυ­ση της άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας με τη θε­σμο­θέ­τη­ση δυ­να­τό­τη­τας λαϊ­κής νο­μο­θε­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας, τόσο με συ­γκέ­ντρω­ση ενός αριθ­μού υπο­γρα­φών, όσο και την πραγ­μα­το­ποί­η­ση δη­μο­ψη­φι­σμά­των με πρό­τα­ση ορι­σμέ­νου αριθ­μού πο­λι­τών. Ανα­βάθ­μι­ση της Βου­λής σε βάρος των πρα­κτι­κών έκτα­κτης νο­μο­θέ­τη­σης της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας. Πε­ριο­ρι­σμός της βου­λευ­τι­κής ασυ­λί­ας μόνο στα αδι­κή­μα­τα συ­ναρ­τώ­με­να με την έκ­φρα­ση γνώ­μης και την άσκη­ση νο­μο­θε­τι­κού και ελεγ­κτι­κού έργου. Να στα­μα­τή­σει η ει­δι­κή προ­θε­σμία πα­ρα­γρα­φής για αδι­κή­μα­τα υπουρ­γών κατά την άσκη­ση των κα­θη­κό­ντων τους. Κα­τάρ­γη­ση βου­λευ­τι­κών προ­νο­μί­ων. Συ­νταγ­μα­τι­κή προ­στα­σία από ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις εκεί­νων των δη­μο­σί­ων επι­χει­ρή­σε­ων και φο­ρέ­ων που δια­χει­ρί­ζο­νται αγαθά κοι­νής ωφέ­λειας και υπη­ρε­σί­ες δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος. Χω­ρι­σμός εκ­κλη­σί­ας και κρά­τους και αξιο­ποί­η­ση της εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας προς όφε­λος της κοι­νω­νί­ας.

4.21. Ερ­γα­τι­κός και λαϊ­κός έλεγ­χος και συμ­με­το­χή: Ο ερ­γα­τι­κός και λαϊ­κός έλεγ­χος και η δη­μο­κρα­τι­κή συμ­με­το­χή οφεί­λουν να είναι ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο μιας δια­δι­κα­σί­ας με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Αυτό αφορά πρώτα από όλα τη συμ­με­το­χή ερ­γα­ζό­με­νων στη διοί­κη­ση των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και τον ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο στις ιδιω­τι­κές, καθώς την ενί­σχυ­ση των μορ­φών άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας. Ση­μαί­νει ακόμη: Συμ­με­το­χή εκ­πρό­σω­πων κοι­νω­νι­κών φο­ρέ­ων στη δια­δι­κα­σία κα­τάρ­τι­σης του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, τη θέ­σπι­ση δομών και δια­δι­κα­σιών κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου στις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες. Εφαρ­μο­γή του «συμ­με­το­χι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού» στους δή­μους και πε­ρι­φέ­ρειες, συμ­με­το­χι­κή αξιο­λό­γη­ση πα­ρε­χό­με­νων υπη­ρε­σιών. Κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος σε επι­χει­ρή­σεις και ορ­γα­νι­σμούς του Δη­μο­σί­ου, με τη συμ­με­το­χή εκ­προ­σώ­πων φο­ρέ­ων και κοι­νω­νι­κών ομά­δων που χρη­σι­μο­ποιούν τα αγαθά ή τις υπη­ρε­σί­ες τους, καθώς και εκ­προ­σώ­πων της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης και εκλεγ­μέ­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων από τις δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις. Κα­θιέ­ρω­ση ερ­γα­τι­κής συμ­με­το­χής και ελέγ­χου στις με­γά­λες ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις, με δι­καί­ω­μα πα­ρέμ­βα­σης στην πα­ρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία, ανα­γνώ­ρι­ση της συλ­λο­γι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης σε επί­πε­δο επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, δι­καί­ω­μα συ­να­πό­φα­σης σε θέ­μα­τα συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας, ενί­σχυ­ση αρ­μο­διο­τή­των των ερ­γα­ζό­με­νων σε πε­ρι­πτώ­σεις αφε­ρεγ­γυό­τη­τας και πτώ­χευ­σης επι­χει­ρή­σε­ων, σε ζη­τή­μα­τα ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων και από­πει­ρας μα­ζι­κής επι­βο­λής βλα­πτι­κών συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας από τις επι­χει­ρή­σεις.

4.22. Δη­μό­σια διοί­κη­ση: Απέ­να­ντι στη διά­λυ­ση της δη­μό­σιας διοί­κη­σης και την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση εμείς διεκ­δι­κού­με ένα ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο της διοί­κη­σης, έτσι ώστε να ασκεί τον ανα­γκαίο ρόλο δη­μό­σιου ελέγ­χου, δια­σφά­λι­σης του κοι­νω­νι­κού συμ­φέ­ρο­ντος και συμ­βο­λής στο σχε­δια­σμό μιας άλλης πο­λι­τι­κής. Για εμάς η δη­μό­σια διοί­κη­ση είναι κομ­βι­κή ακρι­βώς γιατί εκεί είναι που μπο­ρούν να ορι­στούν και να δια­σφα­λι­στούν τα δη­μό­σια αγαθά απέ­να­ντι στη λο­γι­κή της αγο­ράς. Αυτό απαι­τεί ρι­ζι­κές προ­ο­δευ­τι­κές αλ­λα­γές στην δομή ,ορ­γά­νω­ση και λει­τουρ­γία της δη­μό­σιας διοί­κη­σης, διο­ρι­σμούς του ανα­γκαί­ου προ­σω­πι­κού, αξιο­πρε­πή αμοι­βή των υπαλ­λή­λων, αξιο­ποί­η­ση της δικής τους πρω­το­βου­λί­ας γνώ­σης και εμπει­ρί­ας, κα­τάρ­γη­ση του αυ­ταρ­χι­κού πλαι­σί­ου που έφε­ραν οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές

Αυ­το­διοί­κη­ση: Πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ είναι ώριμη η κα­τάρ­γη­ση του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου του Καλ­λι­κρά­τη και η κα­τάρ­γη­ση των  μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων που συ­νε­πά­γο­νται οι­κο­νο­μι­κή ασφυ­ξία. Απαι­τεί­ται ακόμη η ρήξη με τη λο­γι­κή της αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τας, η αύ­ξη­ση της δη­μό­σιας χρη­μα­το­δό­τη­σης και μια νέα δη­μο­κρα­τία στο το­πι­κό επί­πε­δο που να εγ­γυά­ται αυ­ξη­μέ­νη δη­μο­κρα­τι­κή συμ­με­το­χή και να διευ­κο­λύ­νει την αυ­τό­νο­μη δράση των κι­νη­μά­των.

4.23. Δι­καιο­σύ­νη: Στοι­χείο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και των μνη­μο­νί­ων η συ­στη­μα­τι­κή πα­ρα­βί­α­ση θε­με­λιω­δών δι­καιω­μά­των και ελευ­θε­ριών, η έξαρ­ση του αυ­ταρ­χι­σμού και της κα­τα­στο­λής και η συ­νέ­χι­ση του προ­κλη­τι­κού κα­θε­στώ­τος ατι­μω­ρη­σί­ας των κυ­βερ­νώ­ντων. Η «Λαϊκή Ενό­τη­τα» θέτει ως πο­λι­τι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα το σε­βα­σμό και τη διεύ­ρυν­ση των θε­με­λιω­δών δι­καιω­μά­των των πο­λι­τών καθώς και τη λει­τουρ­γία της δι­καιο­σύ­νης προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Κα­θιέ­ρω­ση μορ­φών κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου στη Δι­καιο­σύ­νη, εκλο­γή της ηγε­σί­ας της και απο­τρο­πή των πα­ρεμ­βά­σε­ων της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας.. Απο­τε­λε­σμα­τι­κή προ­στα­σία του δι­καιώ­μα­τος των πο­λι­τών σε δι­κα­στι­κή προ­στα­σία και δυ­να­τό­τη­τα πρό­σβα­σης στη Δι­καιο­σύ­νη, ώστε η οι­κο­νο­μι­κή αδυ­να­μία να μην με­τα­τρέ­πε­ται σε δι­κο­νο­μι­κή ανι­σό­τη­τα. Κα­τάρ­γη­ση όλων των ει­δι­κών «αντι­τρο­μο­κρα­τι­κών» και κα­τα­σταλ­τι­κών πλαι­σί­ων που αναι­ρούν τις προ­στα­τευ­τι­κές νο­μι­κές και δι­κο­νο­μι­κές εγ­γυ­ή­σεις υπέρ των πο­λι­τών, εν­θαρ­ρύ­νουν την ωμή αστυ­νο­μι­κή βία, την δι­κα­στι­κή αυ­θαι­ρε­σία και την προ­λη­πτι­κή κα­τα­στο­λή. Απο­ποι­νι­κο­ποί­η­ση συ­μπε­ρι­φο­ρών που δεν ενέ­χουν ποι­νι­κή απα­ξία. Απα­γό­ρευ­ση στέ­ρη­σης της ελευ­θε­ρί­ας για μι­κρής κλί­μα­κας πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τα. Κα­τάρ­γη­ση του πε­ριο­ρι­σμού σε ει­δι­κό κα­τά­στη­μα κρά­τη­σης νέων και αντι­κα­τά­στα­ση της φυ­λά­κι­σης των ανη­λί­κων με την πα­ρα­κο­λού­θη­ση ει­δι­κών προ­γραμ­μά­των εκ­παί­δευ­σης, ερ­γα­σί­ας ή απε­ξάρ­τη­σης, σε ανοι­χτές δομές προ­στα­σί­ας, με δυ­να­τό­τη­τα φι­λο­ξε­νί­ας όσων παι­διών στε­ρού­νται στέ­γης και οι­κο­γέ­νειας. Ου­σια­στι­κή βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών δια­βί­ω­σης των κρα­του­μέ­νων, κα­τάρ­γη­ση των φυ­λα­κών τύπου Γ, επέ­κτα­ση εναλ­λα­κτι­κών κυ­ρώ­σε­ων και εναλ­λα­κτι­κών τρό­πων έκτι­σης ποι­νής. Κα­τάρ­γη­ση του άβα­του των φυ­λα­κών, πρό­σβα­ση και έλεγ­χος από ανε­ξάρ­τη­τες αρχές και κοι­νω­νι­κούς φο­ρείς. Κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νια­κού  Κώ­δι­κα Πο­λι­τι­κής Δι­κο­νο­μί­ας και των προ­κλη­τι­κών προ­νο­μί­ων των Τρα­πε­ζών που κα­θιε­ρώ­νει, ενί­σχυ­ση της θέσης και των δι­καιω­μά­των του οφει­λέ­τη, ιδίως ως προς τα ζη­τή­μα­τα κα­τα­σχέ­σε­ων και πλει­στη­ρια­σμών ακι­νή­των και κα­τάρ­γη­ση. Διεύ­ρυν­ση της δυ­να­τό­τη­τας άσκη­σης έν­δι­κων προ­σφυ­γών εκ μέ­ρους της κοι­νω­νί­ας και των πο­λι­τών, σε θέ­μα­τα που αφο­ρούν την δια­χεί­ρι­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και την προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

4.24. Μέσα Μα­ζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης: Η «Λαϊκή Ενό­τη­τα» θε­ω­ρεί ότι χρειά­ζο­νται ρι­ζο­σπα­στι­κές αλ­λα­γές στα μμε για την απο­κο­πή του ομ­φά­λιου λώρου με­τα­ξύ ενη­μέ­ρω­σης και οι­κο­νο­μι­κής εξου­σί­ας Θε­ω­ρεί ανα­γκαία τη συμ­με­το­χή των πο­λι­τών μέσω κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων στην επο­πτεία της δη­μό­σιας ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης. Ει­δι­κό­τε­ρα προ­τεί­νει: Αδειο­δό­τη­ση των ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κών σταθ­μών από μη­δε­νι­κή βάση Οι άδειες θα απο­κτώ­νται για πέντε χρό­νια και θα είναι ανα­κλη­τές από το ΕΣΡ. Πρό­βλε­ψη για την πα­ρο­χή αδειών τη­λε­ο­πτι­κών σταθ­μών εθνι­κής εμ­βέ­λειας και σε μη εμπο­ρι­κές επι­χει­ρή­σεις, όπως κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις και φο­ρείς.. Όσον αφορά τη λει­τουρ­γία της δη­μό­σιας ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης (ΕΡΤ), πρέ­πει να δια­σφα­λι­στεί η πλή­ρης αυ­το­νο­μία της δη­μό­σιας ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης τόσο ένα­ντι της κυ­βέρ­νη­σης και του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, όσο και ένα­ντι των ορ­γα­νω­μέ­νων ιδιω­τι­κών οι­κο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Στο πρό­γραμ­μα της να απο­τυ­πώ­νο­νται όλες οι πο­λι­τι­κές τά­σεις και ιδε­ο­λο­γι­κές προ­τι­μή­σεις, δια­σφα­λί­ζο­ντας πλου­ρα­λι­σμό από­ψε­ων και αμε­ρό­λη­πτη κά­λυ­ψη της επι­και­ρό­τη­τας. Η ΛΑΕ υπο­στη­ρι­ζει την ανα­πτυ­ξη συ­νε­ται­ρι­στι­κων εγ­χει­ρη­μα­των στον τυπο, την εντα­ξη των επι­χει­ρη­σε­ων ενη­με­ρω­σης του Δια­δι­κτυου στις ασφα­λι­στι­κες –συν­δι­κα­λι­στι­κες και δε­ο­ντο­λο­γι­κες υπο­χρε­ω­σεις των λοι­πων μμε, την ενι­σχυ­ση των ερ­γα­ζο­με­νων στα μμε και των σω­μα­τειων τους ως βα­σι­κο κοι­νω­νι­κο αντι­βα­ρο απε­να­ντι στους βα­ρω­νους του τυπου.

4.25. Πά­τα­ξη δια­φθο­ράς και δια­πλο­κής: Το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και οι κρα­τι­κοί θε­σμοί, έχουν πολ­λα­πλώς στιγ­μα­τι­στεί από τα φαι­νό­με­να δια­φθο­ράς και δια­πλο­κής. Η αντι­με­τώ­πι­ση  της δια­φθο­ράς και της δια­πλο­κής θέτει ως προ­τε­ραιό­τη­τα: Τον εκτε­νή έλεγ­χο των πε­ρι­πτώ­σε­ων εντο­πι­σμού ή κα­ταγ­γε­λιών δια­φθο­ράς στη χρη­μα­το­δό­τη­ση πο­λι­τι­κών κομ­μά­των, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, στα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, δη­μό­σια έργα και προ­μή­θειες, στους φο­ρο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς, χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα, μέσα μα­ζι­κής ενη­μέ­ρω­σης, πα­ρά­νο­μη εξα­γω­γή κε­φα­λαί­ων κ.ά. Πα­ρα­πο­μπή στη δι­καιο­σύ­νη όλων όσων εμπλέ­κο­νται σε υπο­θέ­σεις οι­κο­νο­μι­κών σκαν­δά­λων και δια­φθο­ράς. Ανά­κτη­ση δη­μό­σιων πόρων που κα­τα­σπα­τα­λή­θη­καν στην εξυ­πη­ρέ­τη­ση άνο­μων συμ­φε­ρό­ντων και αξιο­ποί­η­ση τους για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση κοι­νω­νι­κών και πα­ρα­γω­γι­κών έργων..

4.26. Ρήξη με τα στε­γα­νά και τους μη­χα­νι­σμούς της κα­τα­στο­λής. Διά­λυ­ση των ει­δι­κών αστυ­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων που βα­σι­κό στόχο έχουν τον πε­ριο­ρι­σμό της συλ­λο­γι­κής δρά­σης και την κα­τα­στο­λή. Κα­τάρ­γη­ση της οπλο­φο­ρί­ας των αστυ­νο­μι­κών σε δια­δη­λώ­σεις. Απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της δομής, εκ­παί­δευ­σης και διάρ­θρω­σης της αστυ­νο­μί­ας και του λι­με­νι­κού. Ακύ­ρω­ση όλων των προ­γραμ­μά­των προ­μή­θειας στρα­τιω­τι­κού εξο­πλι­σμού (drones κ.λπ.) από την αστυ­νο­μία. Γεν­ναία κά­θαρ­ση της αστυ­νο­μί­ας από τους φα­σι­στι­κούς και τους νε­ο­να­ζι­στι­κούς θύ­λα­κες. Πραγ­μα­τι­κός δη­μο­κρα­τι­κός έλεγ­χος της δρά­σης και λει­τουρ­γί­ας τόσο των Σω­μά­των Ασφα­λεί­ας όσο και της ΕΥΠ. Πλή­ρης κα­το­χύ­ρω­ση των ερ­γα­σια­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα σώ­μα­τα ασφα­λεί­ας.

Για μια ανε­ξάρ­τη­τη εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή

4.27. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα αγω­νί­ζε­ται για την άμεση έξοδο της Ελ­λά­δας από το ΝΑΤΟ και την απο­μά­κρυν­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων από τη χώρα. Απορ­ρί­πτου­με κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά την εμπλο­κή του ΝΑΤΟ στο προ­σφυ­γι­κό, πράγ­μα που ση­μαί­νει, πέραν των άλλων, ενί­σχυ­ση της επι­διαι­τη­σί­ας στο Αι­γαίο.

 Θέ­λου­με οι ένο­πλες δυ­νά­μεις να έχουν ως απο­κλει­στι­κή αρ­μο­διό­τη­τα την προ­ά­σπι­ση της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας και όχι τη συμ­με­το­χή σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και απο­στο­λές εκτός συ­νό­ρων. Απαι­τού­με πε­ριο­ρι­σμό των αμυ­ντι­κών δα­πα­νών, ακύ­ρω­ση εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των, δια­φά­νεια στις προ­μή­θειες, αξιο­κρα­τία στην επι­λο­γή των στε­λε­χών, πλήρη κα­το­χύ­ρω­ση των πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των των στρα­τευ­μέ­νων ως έν­στο­λων πο­λι­τών.

Στη­ρί­ζου­με μια δί­καιη ει­ρη­νι­κη και βιώ­σι­μη λύση στο Κυ­πρια­κό, χωρίς δυ­νά­μεις κα­το­χής και ξένες βά­σεις,. Επι­διώ­κου­με μια πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης και φι­λί­ας με την Τουρ­κία και τις άλλες βαλ­κα­νι­κές χώρες, με σε­βα­σμό των υπαρ­χό­ντων συ­νό­ρων. Τασ­σό­μα­στε υπέρ της ει­ρη­νι­κής επί­λυ­σης των δι­με­ρών δια­φο­ρών στη βάση του διε­θνούς δι­καί­ου.   Ζη­τά­με να στα­μα­τή­σει άμεσα η απα­ρά­δε­κτη στρα­τιω­τι­κή συ­νερ­γα­σία της Ελ­λά­δας με το Ισ­ρα­ήλ και να ανα­γνω­ρι­στεί πλή­ρως το κρά­τος της Πα­λαι­στί­νης.

Η εφαρ­μο­γή ανε­ξάρ­τη­της, κυ­ρί­αρ­χης και φι­λει­ρη­νι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής δεν ση­μαί­νει απο­μό­νω­ση. Το αντί­θε­το. Μια ανε­ξάρ­τη­τη Ελ­λά­δα θα μπο­ρέ­σει να ανα­πτύ­ξει ισό­τι­μες σχέ­σεις αμοι­βαί­ου οφέ­λους με όλο τον κόσμο. Θα ακυ­ρώ­σου­με, όμως, συμ­φω­νί­ες ολέ­θριες για την ερ­γα­σία και το πε­ρι­βάλ­λον, όπως η δια­βό­η­τη ΤΤΙΡ, που βάζει τις πο­λυ­ε­θνι­κές πάνω από τα εθνι­κά κράτη.

Μια ανε­ξάρ­τη­τη εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή θα πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στη ρήξη με τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό και τους πε­ριο­ρι­σμούς που επέ­βα­λε, στην ανα­ζή­τη­ση δυ­να­τό­τη­τας συ­νερ­γα­σιών με βάση την αμοι­βαία ωφέ­λεια και την ισο­τι­μία, στην ανα­ζή­τη­ση ευ­νοϊ­κό­τε­ρων όρων προ­μή­θειας βα­σι­κών υλι­κών. Θα πρέ­πει ακόμη να προ­βάλ­λει την αλ­λη­λεγ­γύη σε όλους τους αγω­νι­ζό­με­νους λαούς και τα κι­νή­μα­τα, γνω­ρί­ζο­ντας καλά ότι σε ένα αντι­φα­τι­κό διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον, δεν πρέ­πει να υπο­τι­μά­με την «δι­πλω­μα­τία των κι­νη­μά­των» και το διε­θνι­σμό. Άλ­λω­στε, ξέ­ρου­με καλά ότι ο δρό­μος που προ­τεί­νου­με θα σή­μαι­νε ότι θα απο­τε­λού­σα­με όχι μόνο στόχο υπο­νό­μευ­σης από τις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου και του ιμπε­ρια­λι­σμού αλλά και πα­ρά­δειγ­μα και ση­μείο ανα­φο­ράς που άλλοι λαοί θα ακο­λου­θή­σουν αλ­λά­ζο­ντας συ­νο­λι­κά τους διε­θνείς συ­σχε­τι­σμούς.

4.29 Ο Ελ­λη­νι­σμός της δια­σπο­ράς είναι «μία άλλη Ελ­λά­δα» έξω από τα σύ­νο­ρα της χώρας. Πολ­λοί από τα 6,5 εκατ. Έλ­λη­νες της Δια­σπο­ράς βιώ­νουν δια­κρί­σεις ,ρα­τσι­σμό και ξε­νο­φο­βία ,κα­τα­στά­σεις  που αντι­με­τω­πί­ζουν όλοι οι οι­κο­νο­μι­κοί με­τα­νά­στες. Τα πράγ­μα­τα είναι ακόμα ποιο δύ­σκο­λα και σκλη­ρά για τους νέους με­τα­νά­στες της μνη­μο­νια­κής επο­χής.

  Μία σύγ­χρο­νη  αντί­λη­ψη πρέ­πει να ανα­φέ­ρε­ται στον Ελ­λη­νι­σμό της Δια­σπο­ράς  μέ όρους  διεκ­δί­κη­σης της βελ­τί­ω­σης της ζωής του στις χώρες υπο­δο­χής  τους και να επι­χει­ρεί να  τον εντάσ­σει στους μα­κρο­πρό­θε­σμους σχε­δια­σμούς δη­μο­κρα­τι­κής,κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­στι­κής  ανά­πτυ­ξης της χώρας μας.

Η Λαϊκή Ενό­τη­τα θα βρί­σκε­ται πάντα στο πλευ­ρό των Ελ­λή­νων της Δια­σπο­ράς , θα υπο­στη­ρί­ξει την επί­λυ­ση των ιδιαί­τε­ρων προ­βλη­μά­των τους στις χώρες υπο­δο­χής  και θα διευ­κο­λύ­νει την συμ­βο­λή τους στην προ­σπά­θεια του λαού μας για προ­ο­δευ­τι­κή έξοδο από την κρίση και τη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

4.30. Οι βα­σι­κές αυτές προ­γραμ­μα­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις δεν απο­τε­λούν για εμάς προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις ή «κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα». Ορί­ζουν τις διεκ­δι­κή­σεις ενός αγω­νι­ζό­με­νου λαού, τους στό­χους ενός με­γά­λου κι­νή­μα­τος, τις μάχες που κα­λού­μα­στε να δώ­σου­με. Τις κα­τα­θέ­του­με για συ­ζή­τη­ση, γνω­ρί­ζο­ντας καλά ότι όλες και όλοι μαζί μπο­ρού­με και πρέ­πει να σχε­διά­σου­με και να χα­ρά­ξου­με έναν νέο δρόμο. Το δρόμο που θα βγά­λει τη νε­ο­ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία από τα ση­με­ρι­νά αδιέ­ξο­δα που την έσπρω­ξαν οι αστι­κές δυ­νά­μεις και θα επι­τρέ­ψει οι πραγ­μα­τι­κές δη­μιουρ­γι­κές δυ­νά­μεις του τόπου, οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, της γνώ­σης και του πο­λι­τι­σμού να γρά­ψουν επι­τέ­λους τη δική τους ιστο­ρία, δι­καιώ­νο­ντας τους αγώ­νες των προη­γού­με­νων γε­νε­ών, δι­δά­σκο­ντας αγώνα και αξιο­πρέ­πεια, γρά­φο­ντας νέες σε­λί­δες δι­καιο­σύ­νης και χει­ρα­φέ­τη­σης.

Κε­φά­λαιο πέμ­πτο: ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΙ­ΚΟ ΜΕ­ΤΩ­ΠΟ ΦΙ­ΛΟ­ΛΑΪ­ΚΗΣ ΔΙΕ­ΞΟ­ΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

5.1. Η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων στη χώρα μας είναι μια στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου, ένα σχέ­διο για τη ρι­ζι­κή τρο­πο­ποί­η­ση του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης σε  βάρος των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας. Όμως η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων άνοι­ξε με­γά­λα ρήγ­μα­τα στις σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης και ανα­διέ­τα­ξε τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες. Οι πα­λιές συμ­μα­χί­ες της αστι­κής τάξης με τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα, πα­ρα­δο­σια­κά και νέα, δέ­χθη­καν τε­ρά­στιο πλήγ­μα με συ­νέ­πεια να κα­ταρ­ρεύ­σει το παλιό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα όπως είχε δο­μη­θεί στην διάρ­κεια της με­τα­πο­λί­τευ­σης. Οι τε­κτο­νι­κές αλ­λα­γές στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σουν, αφού τα μνη­μό­νια λει­τουρ­γούν ως επι­τα­χυ­ντές της απο­σύν­θε­σής του. Σή­με­ρα το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα βρί­σκε­ται σε φάση ανα­δια­μόρ­φω­σης,  καθώς η αστι­κή τάξη συ­γκρο­τεί νέες συμ­μα­χί­ες με τμή­μα­τα των με­σαί­ων στρω­μά­των που διε­σώ­θη­σαν από την κρίση ή προσ­δο­κούν την ανα­βάθ­μι­σή τους σε πι­θα­νή φάση ανά­καμ­ψης της χώρας. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, είναι σαφές ότι η μνη­μο­νια­κή συν­θή­κη δεν δια­μορ­φώ­νει μόνο όρους κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, αλλά και πο­λι­τι­κών ανα­τα­ρά­ξε­ων, που δια­περ­νούν το σύ­νο­λο του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού.

5.2. Το μέ­τω­πο του ΝΑΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα συ­νι­στά μια στα­θε­ρά για το αστι­κό σύ­στη­μα, συ­σπει­ρώ­νο­ντας τα αστι­κά στρώ­μα­τα και μέρος των με­σο­α­στι­κών στρω­μά­των. Πο­λι­τι­κά αυτό προ­σπα­θεί κα­τε­ξο­χήν να εκ­προ­σω­πή­σει η ΝΔ υπό τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, που κάνει ακόμη πιο επι­θε­τι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και μνη­μο­νια­κή στρο­φή. Το ίδιο επι­διώ­κουν διά­φο­ρα κόμ­μα­τα του  σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου «κέ­ντρου», ενώ σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση κι­νεί­ται και το μι­ντια­κό σύ­στη­μα, πα­ρου­σιά­ζο­ντας τη μνη­μο­νια­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ως τη μόνη θε­μι­τή και ανα­γκαία. Ωστό­σο, αυτό το μπλοκ συ­νε­χί­ζει να δυ­σκο­λεύ­ε­ται να σπά­σει μια βα­θύ­τε­ρη κα­χυ­πο­ψία ευ­ρύ­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των απέ­να­ντι στα κόμ­μα­τα που είναι υπεύ­θυ­να για την έντα­ξη στα μνη­μό­νια.

Από την πλευ­ρά του, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί εκλο­γι­κά να υπο­στη­ρί­χτη­κε από ση­μα­ντι­κή με­ρί­δα ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των, ως απο­τέ­λε­σμα και του εκ­βια­στι­κού τρό­που που έγι­ναν και οι εκλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου του 2015, όμως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η συ­ντη­ρη­τι­κή, και μνη­μο­νια­κή με­τα­τό­πι­σή του τον κα­τα­γρά­φει σαν ένα κόμμα σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­τεύ­θυν­σης  που προ­σπα­θεί να υπο­τά­ξει τα λαϊκά στρώ­μα­τα στην κυ­ρί­αρ­χη, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, αστι­κή στρα­τη­γι­κή. Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σπα­θεί  να προ­βάλ­λει ψευ­δε­πί­γρα­φα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα («σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση», «εκ­με­τάλ­λευ­ση αντι­θέ­σε­ων ΕΕ-ΔΝΤ»), που γρή­γο­ρα κα­τα­λή­γουν στον κά­λα­θο των αχρή­στων, όπως π.χ. το αλή­στου μνή­μης προ­ε­κλο­γι­κό «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα», καθώς και να χα­ρά­ξει νέες ψευ­δε­πί­γρα­φες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΝΔ και να δώσει την επί­φα­ση ενός δι­κομ­μα­τι­σμού-δι­πο­λι­σμού που δεν υπερ­βαί­νει το μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο. Η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει πάρει δια­ζύ­γιο από την Αρι­στε­ρά, δεν εκ­προ­σω­πεί τα λαϊκά στρώ­μα­τα με την πο­λι­τι­κή του, ακόμη και εάν τα εκ­βιά­ζει κρα­δαί­νο­ντας τον «μπα­μπού­λα» των κομ­μά­των του προη­γού­με­νου μνη­μο­νια­κού στρα­το­πέ­δου.

Από τη δική του μεριά το ΚΚΕ, πα­ρό­τι εξα­κο­λου­θεί να δια­τη­ρεί απή­χη­ση σε τμήμα των πλητ­τό­με­νων ερ­γα­τι­κών και μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, εντού­τοις εξα­κο­λου­θεί να μην μπο­ρεί να δια­τυ­πώ­σει όρους εναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης, που να μπο­ρεί σή­με­ρα να ανοί­ξει ρήγ­μα­τα για τη βελ­τί­ω­ση των θέ­σε­ων των λαϊ­κών τά­ξε­ων, πα­ρα­πέ­μπο­ντας τα όλα σε ένα μα­κρι­νό σο­σια­λι­στι­κό μέλ­λον. Αντί­στοι­χα, ο χώρος της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, παρά την αγω­νι­στι­κή στάση στα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα, υπο­κα­θι­στά την  πο­λι­τι­κή και προ­γραμ­μα­τι­κή δου­λειά με έναν γε­νι­κό­λο­γο αντι­κα­πι­τα­λι­σμό, ενώ υπο­τι­μά την ανά­γκη με­τω­πι­κών πρω­το­βου­λιών στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, πέραν του αμυ­ντι­κού κι­νη­μα­τι­σμού.

Όσο για την νε­ο­να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή, η ισχυ­ρή πα­ρου­σία της εξα­κο­λου­θεί να απο­τε­λεί όχι μόνο σύμ­πτω­μα της κρί­σης του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, όπως και της νο­μι­μο­ποί­η­σης από τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα της «ατζέ­ντας της ακρο­δε­ξιάς» (ρα­τσι­σμός, ξε­νο­φο­βία, αυ­ταρ­χι­σμός), αλλά και έν­δει­ξη των ελ­λειμ­μά­των στην πα­ρέμ­βα­ση των ρευ­μά­των της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι σε κρί­σι­μα τμή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων, που έκανε την ρα­τσι­στι­κή και φα­σί­ζου­σα ιδε­ο­λο­γία να φα­ντά­ζει «αντι­συ­στη­μι­κή».

5. 3.Η συν­θη­κο­λό­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα και η έντα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο μνη­μο­νια­κό στρα­τό­πε­δο όχι μόνο δεν αναι­ρεί, αλλά κάνει ακόμα πιο επι­τα­κτι­κή την ανά­γκη  για μια συ­στρά­τευ­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, των ανέρ­γων, της νε­ο­λαί­ας, των μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των της πόλης που κα­τα­στρέ­φο­νται από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, της μι­κρο­με­σαί­ας αγρο­τιάς, των στρω­μά­των της μι­σθω­τής δια­νό­η­σης, του επι­στη­μο­νι­κού δυ­να­μι­κού γύρω από ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο ρήξης.  Αυτό που απαι­τεί­ται σή­με­ρα είναι να ανα­τρέ­ψου­με τον αρ­νη­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης που δια­μορ­φώ­θη­κε μετά την ψή­φι­ση του μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα και τις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη. Πρώ­τι­στο κα­θή­κον της ΛΑΕ και όλων των αρι­στε­ρών και αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων είναι να απο­τρέ­ψουν να εμπε­δω­θεί στη συ­νεί­δη­ση των λαϊ­κών μαζών η μνη­μο­νια­κή κοι­νω­νία που επι­χει­ρούν να οι­κο­δο­μή­σουν. Ο με­γα­λύ­τε­ρος αγώ­νας είναι να μην πε­ρά­σει η απο­δο­χή, ο εθι­σμός, η εξα­το­μί­κευ­ση, η απο­δο­χή τε­τε­λε­σμέ­νων. Η μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση, η μό­νι­μη κα­τεύ­θυν­ση πο­λύ­πλευ­ρης μα­ζι­κής δρά­σης, συ­γκρό­τη­σης αντι­στά­σε­ων και οι­κο­δό­μη­σης κι­νη­μά­των, σε συν­δυα­σμό με την επί­μο­νη με­τω­πι­κή πρό­σκλη­ση και την πο­λι­τι­κή-προ­γαμ­μα­τι­κή πρό­τα­ση, είναι σε θέση να βγά­λει ξανά στο προ­σκή­νιο μια κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή ικανή να ανα­τρέ­ψει το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς.

Ένας αξιό­πι­στος με­τω­πι­κός πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας, που προ­σφεύ­γει κυ­ρί­ως στο λαό για να συ­γκρο­τή­σει τις αντι­στά­σεις του, που έχει πο­λι­τι­κό σχέ­διο και πρό­τα­ση, που δεί­χνει έναν άλλο πραγ­μα­τι­κά εναλ­λα­κτι­κό δρόμο, που οδη­γεί σε απο­τε­λε­σμα­τι­κές αγω­νι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και όχι σε άστο­χες ενέρ­γειες και άθλιες συν­θη­κο­λο­γή­σεις, απο­τε­λεί την ικανή συν­θή­κη για να ξε­πε­ρα­στούν τα εμπό­δια που συ­ντεί­νουν στην ύπαρ­ξη του κλί­μα­τος της απο­γο­ή­τευ­σης, απο­κάρ­διω­σης, πα­ραί­τη­σης με­γά­λου μέ­ρους αγω­νι­στών και αντι­μνη­μο­νια­κών κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που θέ­λουν μια ρι­ζο­σπα­στι­κή διέ­ξο­δο από τον φαύλο κύκλο της εξα­θλί­ω­σης του ευρώ και της υπο­τέ­λειας. Εκεί στρα­τεύ­ε­ται σή­με­ρα η ΛΑΕ.  Αυτό το σκοπό υπη­ρε­τεί ο ανα­γκαί­ος στό­χος όχι απλώς να συ­σπει­ρω­θούν κά­ποιες αρι­στε­ρές και αντι­μνη­μο­νια­κές αλλά να επα­νι­δρυ­θεί κυ­ριο­λε­κτι­κά η Αρι­στε­ρά ως δύ­να­μη πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού και πο­λι­τι­στι­κής ανα­γέν­νη­σης και να απο­τε­λέ­σει την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ρα­χο­κο­κα­λιά μιας νι­κη­φό­ρας ανα­μέ­τρη­σης με τα μνη­μό­νια, τη φυ­λα­κή του ευρώ, το βρα­χνά του χρέ­ους, τε­λι­κά με τον ίδιο τον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον κα­πι­τα­λι­σμό.

5.5. Η ρι­ζο­σπα­στι­κή ανα­τρο­πή στη χώρα μας θα είναι μια με­γά­λη προ­σπά­θεια, η οποία πρέ­πει να πάρει χα­ρα­κτή­ρα πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κού  κύ­μα­τος για να μπο­ρέ­σει να πε­τύ­χει και να σα­ρώ­σει   τα με­γά­λα εμπό­δια που θα τε­θούν μπρο­στά της. Το σύ­στη­μα, παρά την κρίση του, έχει τε­ρά­στια δύ­να­μη  απο­τρο­πής και αφο­μοί­ω­σης και απαι­τεί­ται  η κα­τά­κτη­ση της ηγε­μο­νί­ας  των ιδεών, των προ­τά­σε­ων, των πρα­κτι­κών και των υπο­κει­μέ­νων της ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­τρο­πής. Πρέ­πει να δη­μιουρ­γη­θεί μέσα στην κοι­νω­νία ένα κλίμα  του ανα­πό­φευ­κτου όσον αφορά με­γά­λες  προ­ο­δευ­τι­κές δο­μι­κές  αλ­λα­γές, που πρέ­πει άμεσα να δρο­μο­λο­γη­θούν  και οι οποί­ες  θα συ­γκρο­τούν  ένα  με­γά­λο πο­τά­μι που δεν γυ­ρί­ζει πίσω. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει μια με­γά­λης εμ­βέ­λειας ιδε­ο­λο­γι­κή, πο­λι­τι­κή, ορ­γα­νω­τι­κή και κι­νη­μα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση, που δεν θα έχει προη­γού­με­νο στην ιστο­ρία της χώρας σε ει­ρη­νι­κή πε­ρί­ο­δο και η οποία θα κα­τα­κτιέ­ται σε μια δια­δι­κα­σία κί­νη­σης. Η μα­χό­με­νη Αρι­στε­ρά μπρο­στά σε αυτή την προ­σπά­θεια πρέ­πει να επα­να­ο­ριο­θε­τή­σει ορι­σμέ­να κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα τα­κτι­κής και στρα­τη­γι­κής.

Η ΛΑΕ διεκ­δι­κεί μέσα από την πο­λι­τι­κή της δράση και τις πρω­το­βου­λί­ες της να ανα­τρα­πεί η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, κάτι που προ­ϋ­πο­θέ­τει την απο­μά­κρυν­ση και της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης και συ­νο­λι­κά του μνη­μο­νια­κού μπλοκ. Ανε­ξάρ­τη­τα από το γε­γο­νός  ότι σή­με­ρα δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ως άμεσα ρε­α­λι­στι­κή η δυ­να­τό­τη­τα για  προ­ώ­θη­ση εναλ­λα­κτι­κής λύσης και στο κυ­βερ­νη­τι­κό επί­πε­δο, η τα­χεία απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της κυ­βέρ­νη­σης, η με­γά­λη ρευ­στό­τη­τα και τα αδιέ­ξο­δα όλου του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, δη­μιουρ­γούν μια δυ­να­μι­κή ανα­τρο­πών, την οποία πρέ­πει να επι­τα­χύ­νου­με με μα­ζι­κούς  κι­νη­μα­τι­κούς και πο­λι­τι­κούς όρους.

5.6. Η κα­τά­κτη­ση της κυ­βέρ­νη­σης απαι­τεί έναν αγώνα συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης και με­γά­λες λαι­κές  συ­γκρού­σεις πάνω στους δί­δυ­μους ενιαί­ους πο­λι­τι­κούς στό­χους: α) της ήττας και απο­μά­κρυν­σης της κυ­βέρ­νη­σης και του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος και β) της ανα­γκαί­ας σύ­γκρου­σης και εξό­δου  από τα πλαί­σια και το σύ­στη­μα της ευ­ρω­ζώ­νης με κα­τεύ­θυν­ση οι­κο­δό­μη­σης μιας νέας Ελ­λά­δας σε μια άλλη Ευ­ρώ­πη. Η κα­τά­κτη­ση της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας από το μέ­τω­πο των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων είναι η εκ των ων ουκ άνευ προ­ϋ­πό­θε­ση για την ρι­ζο­σπα­στι­κή ανα­τρο­πή στη χώρα, αλλά η πραγ­μά­τω­ση αυτής της εξου­σί­ας δεν θα είναι ένα μο­νό­πρα­κτο έργο. Η κα­τά­κτη­ση της κυ­βέρ­νη­σης είναι μόνο ένας κρί­κος σε αυτή τη δια­δι­κα­σία και, βέ­βαια, απο­τε­λεί επι­δί­ω­ξή μας, η οποία, όμως, δεν συ­νι­στά  ερ­γο­λα­βι­κή ανά­θε­ση, αλλά εντο­λή με­γά­λων συ­γκρού­σε­ων, που δεν θα γί­νουν στο όνομα των λαϊ­κών στρω­μά­των, αλλά από τις ίδιες τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις. Συ­νε­πώς, το πρώτο ζή­τη­μα που πρέ­πει να προ­βλε­φθεί και να κα­το­χυ­ρω­θεί είναι οι θε­σμοί λαϊ­κής εξου­σί­ας που μαζί με τους αντι­προ­σω­πευ­τι­κούς θε­σμούς πρέ­πει να δια­μορ­φώ­νουν την κί­νη­ση των πραγ­μά­των και να απο­δο­μούν τον υπάρ­χο­ντα κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Η δη­μο­κρα­τία και η λαϊκή συμ­με­το­χή πρέ­πει να αν­θί­σουν στη χώρα μας.

Η δια­δι­κα­σία αυτή δεν ξε­κι­νά από τη στιγ­μή της ανά­λη­ψης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας, αλλά ξε­κι­νά από τώρα με ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, με άτυ­πες μορ­φές  λαϊ­κής πα­ρέμ­βα­σης, με τη δια­μόρ­φω­ση συ­σπει­ρώ­σε­ων πάνω στα με­γά­λα αι­τή­μα­τα, με τη δη­μιουρ­γία συ­νερ­γα­τι­κών και αυ­το­δια­χει­ρι­στι­κών πα­ρα­γω­γι­κών υπο­δειγ­μά­των, με λαϊ­κές μορ­φές αλ­λη­λεγ­γύ­ης, με τη συ­σπεί­ρω­ση του λαού σε ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αλ­λα­γή στη χώρα.

5.7. Η ΛΑΕ φι­λο­δο­ξεί να παί­ξει το ρόλο ενός πο­λι­τι­κού με­τώ­που που συ­νι­στά  όχι απλά το πιο πρω­το­πό­ρο κομ­μά­τι, αλλά και  τον «πυ­ρο­κρο­τη­τή»  και τον εκ­φρα­στή μιας νέας μα­ζι­κής, εξε­γερ­τι­κής προ­σπά­θειας. Η στρα­τη­γι­κή στό­χευ­ση της ΛΑΕ είναι να τρα­βή­ξει ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας έξω από την επιρ­ροή του νέου δι­πο­λι­σμού, να δη­μιουρ­γή­σει έναν ανα­τρε­πτι­κό πόλο που θα συ­γκρο­τεί μια νέα συμ­μα­χία του λαού  πάνω σε ένα πρό­γραμ­μα εναλ­λα­κτι­κής εξου­σί­ας και με­τά­βα­σης σε μια νέα φάση κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, στενά συν­δε­δε­μέ­νη με τον ορί­ζο­ντα του σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού.

Οι κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις  που μπο­ρούν να φέ­ρουν σε πέρας αυτή την τε­ρά­στια προ­σπά­θεια είναι  κυ­ρί­ως  η ερ­γα­τι­κή τάξη και συ­νο­λι­κά οι ερ­γα­ζό­με­νοι,  αλλά επί­σης οι φτω­χοί και με­σαί­οι αγρό­τες, τα μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα της πόλης που επλή­γη­σαν  από τα μνη­μό­νια, τα τμή­μα­τα της δια­νό­η­σης που πο­λώ­νο­νται προς την πλευ­ρά της ερ­γα­σί­ας και η νε­ο­λαία. Ανα­πό­τρε­πτα  τα αι­τή­μα­τά τους συ­γκρού­ο­νται με τα μνη­μό­νια και τις λη­στρι­κές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές που εκ­πο­ρεύ­ο­νται από την ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ και ο βαθ­μός κα­τα­νό­η­σης αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας με την δική μας συμ­βο­λή θα ενι­σχύ­ε­ται διαρ­κώς. Το μεί­ζον ζή­τη­μα  για τη ΛΑΕ είναι να κα­τα­νο­ή­σουν ότι ΝΑΙ, υπάρ­χει δια­φο­ρε­τι­κό, ρε­α­λι­στι­κό σχέ­διο και ότι υπάρ­χουν οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις να χει­ρι­στούν την έξοδο από την κρίση με όρους ρήξης με τα μνη­μό­νια και ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­τρο­πής. Χρειά­ζε­ται λοι­πόν να χτι­στεί ένα  με­γά­λο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο, μέ­τω­πο ρι­ζο­σπα­στι­κής, φι­λο­λαϊ­κής διε­ξό­δου στη βάση των αξό­νων του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος για κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων,της λι­τό­τη­τας και της επι­τρο­πεί­ας, στάση πλη­ρω­μών-δια­γρα­φή του χρέ­ους, εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων και πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, εξό­δου από την ΟΝΕ και σύ­γκρου­σης με την ΕΕ. Ενα τέ­τοιο μέ­τω­πο ρήξης, ανα­τρο­πής και ελ­πί­δας, μέ­τω­πο δη­μο­κρα­τι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό, πα­τριω­τι­κό και διε­θνι­στι­κό συ­νά­μα, μπο­ρεί  να βγά­λει την Ελ­λά­δα  από την κρίση και να δώσει στο λαϊκό κί­νη­μα την συ­νευ­θύ­νη σε αυτή την ανα­τρε­πτι­κή πο­ρεία. Προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση η ΛΑΕ θα ανα­λά­βει όλες τις ανα­γκαί­ες πρω­το­βου­λί­ες.

5.8. Το μέ­τω­πο αυτό, στο οποίο πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο διεκ­δι­κού­με να παί­ξει η ΛΑΕ, απαι­τεί τη συ­σπεί­ρω­ση σύ­μπα­σας της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς, η οποία θα είναι ο πυ­ρή­νας και η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη. Και πρέ­πει να ανα­λά­βουν την ευ­θύ­νη που τους ανα­λο­γεί αυτές οι δυ­νά­μεις και τα ρεύ­μα­τα, είτε μι­λά­με για το ΚΚΕ είτε για την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Την ίδια στιγ­μή μόνο μια τέ­τοια με­τω­πι­κή λο­γι­κή και κα­τεύ­θυν­ση μπο­ρεί να δώσει και διέ­ξο­δο στην ανα­ζή­τη­ση του ανέ­ντα­χτου κό­σμου της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς  Ωστό­σο, η έκτα­ση της οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής κρί­σης  θέτει την ανά­γκη συ­μπό­ρευ­σης  και με αντι­μνη­μο­νια­κές-δη­μο­κρα­τι­κές-πα­τριω­τι­κές  δυ­νά­μεις  και ανέ­ντα­χτους αγω­νι­στές που από κοι­νω­νι­κή άποψη αντι­κει­με­νι­κά εντάσ­σο­νται στην Αρι­στε­ρά και επι­θυ­μούν να αγω­νι­στούν ενά­ντια στα μνη­μό­νια  και στο κα­θε­στώς υπο­τέ­λειας, χωρίς κατ’ ανά­γκη να συμ­φω­νούν στο σύ­νο­λο του προ­γραμ­μα­τι­κού  μας πλαι­σί­ου.

Αυτή η ανα­γκαία πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία για την ανα­τρο­πή είναι ανά­γκη να χτί­ζε­ται και από τα πάνω και από τα κάτω  και ιδίως να χτί­ζε­ται στους χώ­ρους των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων. Η ιδέα  του φό­ρουμ δια­λό­γου  και κοι­νής δρά­σης  στο οποίο θα εμπλέ­κο­νται αυτές οι δυ­νά­μεις, μπο­ρεί να απο­δει­χτεί μια χρή­σι­μη μορφή την οποία πρέ­πει να προ­ω­θή­σου­με. Ταυ­τό­χρο­να, πρέ­πει να τρο­φο­δο­τεί­ται από κοι­νές κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και με­τω­πι­κές πρα­κτι­κές σε όλα τα επί­πε­δα.  Η ΛΑΕ δεν πρέ­πει να φο­βη­θεί το πλατύ άνοιγ­μα  και την κοινή δράση πάνω στα προ­βλή­μα­τα και κυ­ρί­ως πρέ­πει να απευ­θυν­θεί άμεσα στην κοι­νω­νία, στον κόσμο της δου­λειάς, της ανερ­γί­ας, της επι­σφά­λειας και των προ­λε­τα­ριο­ποιού­με­νων με­σαί­ων στρω­μά­των. Αυτή είναι η κύρια δε­ξα­με­νή αγω­νι­στών του με­τώ­που.

Σή­με­ρα η υπό­θε­ση της φι­λο­λαϊ­κής εξό­δου από την κρίση θα κρι­θεί από το πώς θα ανα­με­τρη­θού­με με τα ερω­τή­μα­τα που μπαί­νουν μπρο­στά μας:

- Από το πώς θα συ­νει­σφέ­ρου­με στην ανα­συ­γκρό­τη­ση της λαϊ­κής αγω­νι­στι­κό­τη­τας και αυ­το­πε­ποί­θη­σης: τα­ξι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και αγω­νι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, μα­χη­τι­κή επι­στρο­φή του κι­νή­μα­τος της νε­ο­λαί­ας, αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες και πάλη ενά­ντια στον πό­λε­μο, τον ιμπε­ρια­λι­σμό και την κυ­βερ­νη­τι­κή αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή, νέες μορ­φές ενό­τη­τας του αγω­νι­ζό­με­νου λαού στο το­πι­κό επί­πε­δο, ανά­δει­ξη ορό­ση­μων αντι­κυ­βερ­νη­τι­κού - αντι­μνη­μο­νια­κού αγώνα

- Από τη συμ­βο­λή μας στην επε­ξερ­γα­σία ενός εφι­κτού και ανα­γκαί­ου «άλλου δρό­μου» για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, ένα πρό­γραμ­μα δη­μο­κρα­τί­ας, αξιο­πρέ­πειας και πα­ρα­γω­γι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού

- Από το εάν στην πράξη και όχι στα λόγια θα βά­λου­με πλάτη στην επα­νί­δρυ­ση της Αρι­στε­ράς ως δύ­να­μης αντί­στα­σης και ανα­τρο­πής απέ­να­ντι στη ση­με­ρι­νή συ­κο­φά­ντη­σή της από την ταύ­τι­ση με τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και τη συν­θη­κο­λό­γη­ση.

5.9. Ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μο ζή­τη­μα για την ΛΑΕ και το εγ­χεί­ρη­μά μας είναι η κα­τά­στα­ση του μα­ζι­κού και κύρια του ερ­γα­τι­κού, συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Η κυ­ριαρ­χία του κυ­βερ­νη­τι­κού, ερ­γο­δο­τι­κού και κομ­μα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, η γρα­φειο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία τους, έχουν απο­στε­ώ­σει τη συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και πνί­γουν θε­τι­κές δρά­σεις που με δυ­σκο­λί­ες ανα­πτύσ­σο­νται από τα κάτω. Οι συ­νέ­πειες της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, η ανερ­γία, η επι­σφά­λεια, ο φόβος της από­λυ­σης, λει­τουρ­γούν αντι­φα­τι­κά, τρο­φο­δο­τώ­ντας από τη μια μεριά τον ρι­ζο­σπα­στι­σμό, αλλά και αι­σθή­μα­τα ανα­σφά­λειας, που εμπο­δί­ζουν την ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων. Η έλ­λει­ψη μα­ζι­κό­τη­τας και ιδίως ο χα­μη­λός βαθ­μός ορ­γά­νω­σης των επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νων, των με­τα­να­στών και της νε­ο­λαί­ας, απαι­τούν άμεση αντι­με­τώ­πι­ση και πρέ­πει να δια­μορ­φω­θούν αντί­στοι­χες αγω­νι­στι­κές συ­σπει­ρώ­σεις μέσα στα συν­δι­κά­τα.

Οι πλειο­ψη­φί­ες των ηγε­σιών έχουν απα­ξιω­θεί από την ίδια τους τη στάση και έχουν απω­λέ­σει την εμπι­στο­σύ­νη των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Συ­νι­στούν εμπό­διο για το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και απαι­τεί­ται η δράση για την δη­μο­κρα­τι­κή αντι­κα­τά­στα­σή τους με ρι­ζι­κή αλ­λα­γή του συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων με ενω­τι­κές προ­σπά­θειες όσων πι­στεύ­ουν στο τα­ξι­κό διεκ­δι­κη­τι­κό κί­νη­μα, στην αγω­νι­στι­κή ενό­τη­τα δρά­σης, στο χτύ­πη­μα των εκ­φυ­λι­στι­κών φαι­νο­μέ­νων  σε όλη την κλί­μα­κα των συν­δι­κά­των.

Το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα χρειά­ζε­ται ρι­ζι­κή ανα­διορ­γά­νω­ση και μα­χη­τι­κό ανα­προ­σα­να­το­λι­σμό με έμ­φα­ση στο δυ­νά­μω­μα του ρόλου των πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων και στην ανα­βάθ­μι­ση της ενερ­γη­τι­κής συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις απο­φά­σεις και στη δράση. Αυτή η προ­σπά­θεια πρέ­πει να γί­νε­ται πα­ράλ­λη­λα με την ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων. Ταυ­το­χρό­νως είναι ανά­γκη να δη­μιουρ­γη­θεί ένα κέ­ντρο συ­ντο­νι­σμού και αγώνα ώστε να εξα­σφα­λί­ζε­ται σή­με­ρα η αγω­νι­στι­κή δράση χωρίς να υπο­νο­μεύ­ε­ται η αρχή της ορ­γα­νω­τι­κής ενό­τη­τας του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Μια πραγ­μα­τι­κά πλα­τειά μορφή συ­ντο­νι­σμού πρω­το­βάθ­μιων και δευ­τε­ρο­βάθ­μιων ορ­γα­νώ­σε­ων είναι επεί­γον να σχη­μα­τι­στεί και να συ­ντο­νί­σει τους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες, να αντι­με­τω­πί­σει τη συμ­βι­βα­στι­κή και ητ­το­πα­θή τα­κτι­κή της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, ενώ μια απο­κε­ντρω­μέ­νη δρα­στη­ριό­τη­τα στις γει­το­νιές και σε χώ­ρους ερ­γα­σί­ας με επι­τρο­πές αγώνα μπο­ρεί να στη­ρί­ζει ένα με­γά­λο δί­κτυο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Η συ­σπεί­ρω­ση αυτή  και οι δρά­σεις από τα κάτω, θα κρι­θούν κυ­ρί­ως στην ικα­νό­τη­τα κα­τά­κτη­σης  της αγω­νι­στι­κής  συ­σπεί­ρω­σης ευ­ρύ­τε­ρων μαζών ερ­γα­ζο­μέ­νων και όχι από εν­δο­α­ρι­στε­ρές δια­μά­χες για την κα­θα­ρό­τη­τα των πλαι­σί­ων που απω­θούν τους ερ­γα­ζό­με­νους. Η προ­ώ­θη­ση της ενό­τη­τας δρά­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και η ηγε­μο­νία της στο ευ­ρύ­τε­ρο μέ­τω­πο των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που αντι­πα­λεύ­ουν τα Μνη­μό­νια και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, είναι κρί­σι­μο ζή­τη­μα για την προ­ώ­θη­ση του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος αντι­μνη­μο­νια­κής ανα­τρο­πής και σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής.

Σε­βό­με­νοι την αυ­το­νο­μία των κι­νη­μά­των, συμ­βάλ­λου­με με όλες μας τις δυ­νά­μεις σε κι­νή­μα­τα πο­λι­τών για τα λαϊκά προ­βλή­μα­τα, τα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­σί­ων αγα­θών. Συμ­βάλ­λου­με απο­φα­σι­στι­κά σε κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, υπε­ρά­σπι­σης των με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων, στο αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα. Η συ­νει­σφο­ρά  όλων αυτών των πρω­το­βου­λιών και κι­νη­μά­των είναι ση­μα­ντι­κή στην προ­σπά­θεια χει­ρα­φέ­τη­σης της κοι­νω­νί­ας, προ­ο­πτι­κά δε - ιδίως σε στιγ­μές απο­φα­σι­στι­κής κλι­μά­κω­σης των τα­ξι­κών αγώ­νων - και στο χτί­σι­μο μιας προ­ο­δευ­τι­κής  άτυ­πης «εξου­σί­ας» των από κάτω,  η οποία μπο­ρεί να συμ­βά­λει στην ρι­ζο­σπα­στι­κή αλ­λα­γή στη χώρα μας.

5.10. Ενα με­γά­λο πο­λι­τι­κό ρεύμα ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­τρο­πής πρέ­πει να έχει ενι­σχυ­μέ­νες δρά­σεις μέσα στην το­πι­κή και πε­ρι­φε­ρεια­κή αυ­το­διοί­κη­ση, η οποία απο­τε­λεί ση­μα­ντι­κό πεδίο πάλης για τις λαϊ­κές ανά­γκες, απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές του Κε­φα­λαί­ου, του κε­ντρι­κού κρά­τους και της Ε.Ε. Συ­γκρουό­μα­στε με τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και με όσους τις  υπο­στη­ρί­ζουν και τις εφαρ­μό­ζουν στην αυ­το­διοί­κη­ση κάθε βαθ­μού. Αγω­νι­ζό­μα­στε για να απο­δε­σμευ­θούν οι δήμοι από τα δεσμά της κυ­βερ­νη­τι­κής και κρα­τι­κής εξου­σί­ας, του Καλ­λι­κρά­τη και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες-μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές που τους στε­γνώ­νουν και τους με­τα­τρέ­πουν σε γρα­νά­ζια αντι­λαϊ­κών πο­λι­τι­κών. Για τη ρήξη με τη λο­γι­κή της απλής δια­χεί­ρι­σης της κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής, την ανυ­πα­κοή στις μνη­μο­νια­κές κα­τευ­θύν­σεις, την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των επι­χει­ρη­μα­τιών. Για τη μέ­γι­στη δυ­να­τή συμ­με­το­χή των πο­λι­τών  και των κι­νη­μά­των στην δια­χεί­ρι­ση των υπο­θέ­σε­ων που τους αφο­ρούν

5.11. Κομ­βι­κό ζή­τη­μα για την επι­τυ­χία του εγ­χει­ρή­μα­τος της ανα­τρο­πής και της ρι­ζο­σπα­στι­κής αλ­λα­γής με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό είναι η δη­μιουρ­γία ενός με­γά­λου μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος της νέας γε­νιάς, η οποία πρέ­πει να ει­σβά­λει στο κοι­νω­νι­κό πεδίο και στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό και να δη­μιουρ­γή­σει νέους όρους πάλης. Το νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα στον τόπο μας έχει γρά­ψει ιστο­ρία, με­γά­λες και νι­κη­φό­ρες μάχες. Σή­με­ρα που η νε­ο­λαία αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως η χα­μέ­νη γενιά, ως ανα­λώ­σι­μο υλικό, σή­με­ρα που ανα­πτύσ­σε­ται κλίμα απο­γο­ή­τευ­σης και μα­ζι­κής φυγής νέων στο εξω­τε­ρι­κό είναι ανά­γκη να υπάρ­ξει  δυ­να­μι­κή επι­στρο­φή στο προ­σκή­νιο των αγώ­νων της νε­ο­λαί­ας. Αυτό περ­νά­ει μέσα από τον αγώνα για ένα μα­χη­τι­κό και  αντι­μνη­μο­νια­κό φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα, που θα πα­λεύ­ει μαζί με το λαικό κί­νη­μα, καθώς και μέσα από το ξε­δί­πλω­μα και τη δο­κι­μα­σία  νέων μορ­φών ορ­γά­νω­σης της νε­ο­λαί­ας της επι­σφά­λειας, μέσα από την ανά­πτυ­ξη μορ­φών συ­σπεί­ρω­σης της νε­ο­λαί­ας στο το­πι­κό επί­πε­δο. .

5.12. Η υπό­θε­ση της ανα­τρο­πής  και της ρι­ζο­σπα­στι­κής αλ­λα­γής δεν είναι ένα έργο που κλεί­νε­ται στα εθνι­κά σύ­νο­ρα. Ανε­ξάρ­τη­τα από τη δε­δο­μέ­νη θέση μας  για την έξοδο από το ΕΥΡΩ, τη σύ­γκρου­ση  και ρήξη και με την ΕΕ, η προ­σπά­θειά μας ανα­ζη­τά συμ­μα­χί­ες σε όλο τον κόσμο και πρω­τί­στως στην Ευ­ρώ­πη, τα Βαλ­κά­νια και τη Με­σό­γειο, στα κι­νή­μα­τα και στις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, σε κάθε ομάδα που αμ­φι­σβη­τεί  την κυ­ριαρ­χία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, του ιμπε­ρια­λι­σμού και του κα­πι­τα­λι­σμού.

Η ΛΑΕ πα­ρα­κο­λου­θεί με εν­δια­φέ­ρον τους αγώ­νες αντί­στα­σης στη λι­τό­τη­τα και στον αυ­ταρ­χι­σμό, τις προ­σπά­θειες συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, τις τά­σεις αμ­φι­σβή­τη­σης της ευ­ρω­ζώ­νης, της ΕΕ  και των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών τους, που ανα­πτύσ­σο­νται  σε άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες  και επι­θυ­μεί να ανα­πτύ­ξει συ­να­γω­νι­στι­κή σχέση με όσους και όσες αγω­νί­ζο­νται κατά αυτών των πο­λι­τι­κών, έστω και αν δεν συμ­φω­νούν από­λυ­τα μαζί μας. Επι­θυ­μεί, επί­σης και ερ­γά­ζε­ται για  να πε­ρά­σει το ανα­τρε­πτι­κό μας μή­νυ­μα σε όλη την Ευ­ρώ­πη. γνω­ρί­ζο­ντας ότι οι με­γά­λες ανα­τρο­πές δεν αρ­κεί- για να ολο­κλη­ρω­θούν επι­τυ­χώς - να εκτυ­λίσ­σο­νται σε μια μόνη χώρα, αλλά σε ευ­ρύ­τε­ρα γε­ω­γρα­φι­κά πλαί­σια, χωρίς αυτό να ση­μαί­νει ανα­μο­νή συγ­χρο­νι­σμού που οδη­γεί σε κα­θυ­στέ­ρη­ση εξε­λί­ξε­ων εκεί που ωρι­μά­ζουν πιο γρή­γο­ρα οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις ανα­τρο­πών. Η ΛΑΕ  ανα­πτύσ­σει σχέ­σεις  φι­λί­ας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης με άλλες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις στην Ευ­ρώ­πη, στη Με­σό­γειο, στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, στον Αρα­βι­κό κόσμο, πα­ντού όπου υπάρ­χουν δυ­νά­μεις αρι­στε­ρές, ρι­ζο­σπα­στι­κές, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές, προ­ο­δευ­τι­κές και ερ­γά­ζε­ται για τον ευ­ρύ­τε­ρο συ­ντο­νι­σμό κατά του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, ανε­ξάρ­τη­τα αν δεν εντάσ­σο­νται στο ίδιο ιδε­ο­λο­γι­κό ρεύμα.

ΕΠΙ­ΛΟ­ΓΟΣ

Η ΛΑΕ  συ­γκρο­τεί­ται ως με­τω­πι­κός πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας της ρι­ζο­σπα­στι­κής  αντι­μνη­μο­νια­κής αρι­στε­ράς. Ανοί­γει τις πόρ­τες της στη νε­ο­λαία, στους αγω­νι­στές των κι­νη­μά­των. Απευ­θύ­νει κά­λε­σμα να συ­σπει­ρω­θούν σε μια εντε­λώς ανα­γκαία αγω­νι­στι­κή προ­σπά­θεια να υψώ­σου­με τη χώρα και το λαό μας έξω από το τέλμα και την υπο­τέ­λεια, τη σκλη­ρή τα­ξι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση, την κα­ταρ­ρά­κω­ση της εθνι­κής και λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Κα­νείς δεν μπο­ρεί να αντι­στα­θεί σε ένα λαό απο­φα­σι­σμέ­νο να αγω­νι­στεί.

Γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά την απο­γο­ή­τευ­ση και την ψυ­χο­λο­γία ήττας στην οποία βρί­σκε­ται με­γά­λος αριθ­μός αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών της Αρι­στε­ράς από την τραυ­μα­τι­κή διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Γνω­ρί­ζου­με ότι ένα τμήμα του λαού  έχει πε­ριο­ρί­σει τις προσ­δο­κί­ες του, ορί­ζει την πο­λι­τι­κή του συ­μπε­ρι­φο­ρά με κρι­τή­ριο την επι­δί­ω­ξη απο­φυ­γής του χει­ρό­τε­ρου, κάτω από το φόβο που του έχει εν­στα­λά­ξει το ίδιο το σύ­στη­μα εξου­σί­ας. Όλους αυ­τούς τους πο­λί­τες θα τους πεί­σου­με ότι αξί­ζει να δώ­σουν μια δεύ­τε­ρη ευ­και­ρία στό όραμα και στον αδι­καί­ω­το αγώνα τους.

Η πα­ρα­κα­τα­θή­κη του ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα δεν έχει χαθεί. Βρί­σκε­ται στους ση­με­ρι­νούς αγώ­νες των αγρο­τών, των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των επαγ­γελ­μα­τιών. Στην ορ­γι­σμέ­νη σιωπή εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων πο­λι­τών. Στην τσα­κι­σμέ­νη ελ­πί­δα πολ­λών αν­θρώ­πων από τον κόσμο της δου­λειάς  που όμως δια­τη­ρεί­ται ως σπίθα έτοι­μη να δώσει νέα έντα­ση στη φωτιά του αγώνα. Ακόμη και στην ανοχή που δί­νουν αρ­κε­τοί πο­λί­τες στο όνομα μη ύπαρ­ξης εναλ­λα­κτι­κής λύσης, ανοχή που γρή­γο­ρα πρέ­πει να με­τα­σχη­μα­τί­σου­με σε διά­θε­ση για αγώνα, ώστε να ανα­στρέ­ψου­με την λο­γι­κή του τί­πο­τε δεν γί­νε­ται ή των πε­ριο­ρι­σμέ­νων προσ­δο­κιών.

 Η ζωή δεν στα­μα­τά και γί­νε­ται ολο­έ­να και πιο απαι­τη­τι­κή ιδιαί­τε­ρα σε αν­θρώ­πους που έχουν συμ­βά­λει απο­φα­σι­στι­κά στο πα­ρελ­θόν στην ανά­τα­ση του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς και τους καίει αυτή η υπό­θε­ση.

Πρέ­πει να κα­τα­κτή­σου­με το μέλ­λον από αυ­τούς που μας το κλέ­βουν.

Χρειά­ζε­ται επει­γό­ντως να στα­θού­με στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων και της με­γά­λης ανά­γκης η χώρα μας να γυ­ρί­σει ορι­στι­κά σε­λί­δα.

 Εκ­φρά­ζου­με το ιστο­ρι­κά ανα­γκαίο.

 Έχου­με χρέος να πε­τύ­χου­με.

ΜΑΪΟΣ 2016