Λίγες μόνο μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας του Φλεβάρη με τους «θεσμούς» (την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, που παλαιότερα ονομάζονταν τρόικα) και η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με τις πρώτες δυσκολίες που δημιουργεί η εφαρμογή της.

Αρ­χί­ζο­ντας με το 1,4 δισ. ευρώ του ομο­λό­γου του ΔΝΤ που λήγει στις αρχές του μήνα, πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θούν περί τα 7 δισ. ευρώ για να κα­λυ­φθεί το «χρη­μα­το­δο­τι­κό κενό» του Μάρτη. Η κυ­βέρ­νη­ση υπο­χρε­ώ­νε­ται να «σκου­πί­σει» κάθε ίχνος δια­θέ­σι­μων πόρων στα δη­μό­σια τα­μεία, δη­μιουρ­γώ­ντας όμως σο­βα­ρές εκ­κρε­μό­τη­τες, π.χ. στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία και στα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία. Και επει­δή αυτά δεν φτά­νουν, εμ­φα­νί­ζε­ται μια ροπή προς τη (μνη­μο­νια­κή) πε­πα­τη­μέ­νη: εν­δε­χό­με­νο με­σο­σταθ­μι­στι­κής αύ­ξη­σης συ­ντε­λε­στών ΦΠΑ (με συ­νέ­πεια αύ­ξη­ση στη φο­ρο­λό­γη­ση της λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης) ή ακόμα και κά­ποιου εί­δους «έκτα­κτη ει­σφο­ρά» (όπως άφησε ανοι­χτό ο του «λιτού βίου» κ. Βα­ρου­φά­κης...).

Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αφε­θεί να βυ­θι­στεί σε αυτή την πο­λι­τι­κή, οι πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες θα είναι άμε­σες: ρωγμή στη σχέση με την κοι­νω­νι­κή βάση που τον ώθησε στη νίκη της 25ης Γε­νά­ρη, διά­ψευ­ση των ελ­πί­δων και προσ­δο­κιών διε­θνώς, με συ­νέ­πεια το «μού­δια­σμα» των πο­λύ­τι­μων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Ευ­ρώ­πη. Σε αυτό το έδα­φος οι ητ­τη­μέ­νοι των εκλο­γών του Γε­νά­ρη θα δι­καιού­νται να ελ­πί­ζουν για ευ­και­ρί­ες πο­λι­τι­κής αντε­πί­θε­σης. Όπως τα σε­νά­ρια «εθνι­κής ενό­τη­τας» που ήδη σαλ­πί­ζει ο Σταύ­ρος Θε­ο­δω­ρά­κης, δη­λώ­νο­ντας έτοι­μος να συ­νερ­γα­στεί με την κυ­βέρ­νη­ση –αλλά όχι... με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο «άλλος δρό­μος» είναι να προ­χω­ρή­σει η κυ­βέρ­νη­ση τολ­μη­ρά στα μέτρα που υπαι­νίσ­σο­νται τα πρώτα νο­μο­σχέ­δια (αν­θρω­πι­στι­κή κρίση, ΕΡΤ, κόκ­κι­να δά­νεια κ.ο.κ.), προ­σεγ­γί­ζο­ντας πιο γρή­γο­ρα τις δε­σμεύ­σεις της ΔΕΘ. Την αλή­θεια για τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­θέ­σεις σε αυτό το κρί­σι­μο πρό­βλη­μα θα την πει ο χει­ρι­σμός του κα­τώ­τα­του μι­σθού. Η επα­να­φο­ρά της ΕΓΣΣΕ που όριζε τα 751 ως ελά­χι­στο νό­μι­μο μισθό για 8ωρη ημε­ρή­σια ερ­γα­σία δεν είναι δυ­να­τόν να πα­ρα­πεμ­φθεί στις κα­λέν­δες (στο πο­λι­τι­κά μα­κρι­νό β’ εξά­μη­νο του 2016 ή και στο α’ εξά­μη­νο του 2017). 

Προ­χω­ρώ­ντας άμεσα στις δε­σμεύ­σεις της ΔΕΘ, τη­ρώ­ντας το πρω­θυ­πουρ­γι­κό «σκε­φτό­μα­στε να πρω­το­τυ­πή­σου­με», η κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει γύρω της την πλα­τιά ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή πλειο­ψη­φία. Και στη­ριγ­μέ­νη στη δύ­να­μη αυτή, να επι­διώ­ξει συ­στη­μα­τι­κά την απει­θαρ­χία στη συμ­φω­νία που της επέ­βα­λαν οι δα­νει­στές με το πι­στό­λι της χρε­ο­κο­πί­ας στον κρό­τα­φο. Επι­διώ­κο­ντας να ακυ­ρώ­σει τη συμ­φω­νία στην πράξη ή, σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, να είναι έτοι­μη τον Ιούνη να βγει από τον κορσέ του συμ­βι­βα­σμού με τους δα­νει­στές. 

Το εναλ­λα­κτι­κό σε­νά­ριο είναι θα­να­τη­φό­ρο: η υπο­χρέ­ω­ση εξυ­πη­ρέ­τη­σης του χρέ­ους μαζί με την υπο­χρέ­ω­ση «ισο­σκε­λι­σμέ­νης» πλη­ρω­μής συ­ντά­ξε­ων, μι­σθών και κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, είναι εφι­κτή μόνο ως δρα­κό­ντεια λι­τό­τη­τα. Και τότε οι επι­λο­γές θα πε­ριο­ρι­στούν με­τα­ξύ φθο­ράς, εν­σω­μά­τω­σης ή ανα­τρο­πής από τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις που κα­ρα­δο­κούν. 

Αυτή η πο­λι­τι­κή είναι η μο­να­δι­κή διέ­ξο­δος για την κυ­βέρ­νη­ση και είναι υπο­χρε­ω­τι­κή επι­λο­γή στο κόμ­μα-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αν η ηγε­σία του δεν θέλει να απο­λέ­σει σε ελά­χι­στους μήνες τη δύ­να­μη που συ­γκέ­ντρω­σε σε μια δε­κα­ε­τία αγώ­νων και ελ­πί­δων. 

Ετικέτες