«Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πως προχωράμε»

Μετά την εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τη με­γά­λη ικα­νο­ποί­η­ση για την απο­μά­κρυν­ση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά που, μαζί με τις άλλες μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, οδή­γη­σαν την κοι­νω­νία και τη χώρα σε κα­τα­στρο­φή, τα τε­ρά­στια συσ­σω­ρευ­μέ­να προ­βλή­μα­τα βρί­σκο­νται ανοι­χτά και πιε­στι­κά μπρο­στά μας.


Για πολ­λούς συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες έχουν τεθεί σο­βα­ρά ερω­τή­μα­τα όσον αφορά τη δομή αλλά, κυ­ρί­ως, τη σύν­θε­ση της νέας κυ­βέρ­νη­σης και τη συμ­μα­χία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ακρο­δε­ξιό κόμμα ΑΝΕΛ, που το­πο­θε­τή­θη­κε μεν στα­θε­ρά αντι­μνη­μο­νια­κά έχει, όμως, προ­βλη­μα­τι­κό πα­ρελ­θόν όχι μόνο ιστο­ρι­κά αλλά και στη διάρ­κεια της πρό­σφα­της τε­τρα­ε­τί­ας. Το ότι στην πο­λι­τι­κή ευ­ρω­παϊ­κή γε­ω­γρα­φία κόμ­μα­τα όπως οι ΑΝΕΛ κα­τα­γρά­φο­νται στο δε­ξιό­τα­το άκρο έχει ση­μα­σία και δεν μπο­ρεί να πα­ρα­κάμ­πτε­ται επει­δή τα κε­ντρο­δε­ξιά και κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά κόμ­μα­τα, εφαρ­μό­ζο­ντας άκρως νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, είναι οι κύ­ριοι υπαί­τιοι της ανό­δου της ακρο­δε­ξιάς. Ας θυ­μη­θού­με μόνο την ιστο­ρία της Ευ­ρώ­πης στο Με­σο­πό­λε­μο και τον Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο που ακο­λού­θη­σε. Οι συν­θή­κες σή­με­ρα είναι δια­φο­ρε­τι­κές και μπο­ρεί οι ΑΝΕΛ να είναι πο­λι­τι­κά ένα κόμμα «εξη­με­ρω­μέ­νο», πά­ντως οι το­πο­θε­τή­σεις του Υπουρ­γού Εθνι­κής Άμυ­νας Π. Καμ­μέ­νου από κοι­νού με τον Υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών Ν. Κο­τζιά σε θέ­μα­τα εξο­πλι­σμών και σχέ­σε­ων με τη Ρωσία, τις οποί­ες έσπευ­σαν να υπο­στη­ρί­ξουν πρό­σω­πα όπως ο Φα­ή­λος Κρα­νι­διώ­της, ο Νι­κή­τας Κα­κλα­μά­νης και το κόμμα της Χρυ­σής Αυγής από τον Κο­ρυ­δαλ­λό, δεν προ­οιω­νί­ζο­νται ανέ­φε­λες μέρες. Εξί­σου επι­κίν­δυ­νος είναι ο χει­ρι­σμός στο θέμα των Ιμίων, την ώρα μά­λι­στα που η Χρυσή Αυγή ορ­γα­νώ­νει πο­ρεία για την επέ­τειο. Θα πείτε και τι μπο­ρού­σε να γίνει; Απα­ντά­με : τί­πο­τε πολύ δια­φο­ρε­τι­κό σή­με­ρα, αλλά μια άλλη πο­ρεία δια­μόρ­φω­σης της φυ­σιο­γνω­μί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από την πρώτη εποχή δη­μιουρ­γί­ας του, θα είχε οδη­γή­σει σε δια­φο­ρε­τι­κά ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να. 





Δεν κά­νου­με πα­ρελ­θο­ντο­λο­γία. Αλλά, έστω εκ των υστέ­ρων, η συ­νεί­δη­ση των ταυ­το­τι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δια­μορ­φώ­θη­καν από την πρώτη εποχή της αθω­ό­τη­τας και των ελ­πί­δων, με τις συ­νι­στώ­σες και την κοινή εκλο­γι­κή κά­θο­δο του 2004, θα βοη­θή­σει σε ερ­μη­νεί­ες των ορίων και του χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής που ασκεί σή­με­ρα το κόμμα. Το με­γά­λο πρό­βλη­μα είναι ότι τα ερω­τή­μα­τα, οι δυ­σπι­στί­ες, οι δια­φω­νί­ες, ακόμα και οι συ­γκρού­σεις, οι οποί­ες εγεί­ρο­νταν στον κομ­μα­τι­κό βίο της 10ε­τί­ας, αντι­με­τω­πί­στη­καν ασύν­δε­τα με­τα­ξύ τους. Δη­μιουρ­γού­σαν τραύ­μα­τα και απο­στρα­τεύ­σεις, αλλά χά­νο­νταν στη λήθη μέχρι να εμ­φα­νι­στεί το επό­με­νο πρό­βλη­μα. Έτσι, τα μέλη εκεί­να του κόμ­μα­τος που με ει­λι­κρί­νεια θέ­τουν ζη­τή­μα­τα τα οποία άπτο­νται της δια­μόρ­φω­σης ενός μα­ζι­κού, δη­μο­κρα­τι­κού, αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος, μέ­νουν εγκλω­βι­σμέ­να στις εκά­στο­τε απο­ρί­ες τους, ενώ το κόμμα οι­κο­δο­μεί­ται ερή­μην αυτών και άλλων σο­βα­ρό­τα­των εν­στά­σε­ων. 

Σή­με­ρα, τί­θε­ται με κα­θυ­στέ­ρη­ση το ζή­τη­μα των σχέ­σε­ων κόμ­μα­τος-κρά­τους μέσα από ερω­τή­μα­τα συ­γκυ­ρια­κά, τα οποία άπτο­νται θε­με­λια­κών ταυ­το­τι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών των αρι­στε­ρών και κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των ιστο­ρι­κά, σε επο­χές που η θε­ω­ρία ήταν εξί­σου ση­μα­ντι­κή με το πο­λι­τι­κό σχέ­διο και η τα­ξι­κή πάλη, όπως θα έλεγε ο Αλ­του­σέρ, δια­περ­νού­σε τις θε­ω­ρί­ες.


Όμως, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ένα νε­ο­σύ­στα­το κόμμα το οποίο οι­κο­δο­μή­θη­κε με συ­γκε­κρι­μέ­νη ιδε­ο­λο­γι­κή/πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση και απέ­κτη­σε συ­γκε­κρι­μέ­νη μορφή και φυ­σιο­γνω­μία. Δεν είναι ένα μα­ζι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό, ανοι­χτό στην κοι­νω­νία και τις αντι­φά­σεις της κόμμα αλλά μια εσω­στρε­φής πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, που στα­δια­κά συρ­ρι­κνω­νό­ταν αριθ­μη­τι­κά, έκλει­νε κοι­νω­νι­κά, ενώ οι απο­φά­σεις λαμ­βά­νο­νταν σε κλει­στά «ηγε­τι­κά» επι­τε­λεία, ύστε­ρα από συμ­βι­βα­σμούς με­τα­ξύ τά­σε­ων και με εν­σω­μά­τω­ση των πρώην συ­νι­στω­σών στο πο­λι­τι­κό κέ­ντρο. 


Πρό­κει­ται για δια­δι­κα­σί­ες που ανα­φέ­ρο­νται σε ιστο­ρι­κούς ανα­χρο­νι­σμούς της αρι­στε­ράς αλλά κυ­ρί­ως ταυ­τί­ζο­νται με αυτές της συ­γκρό­τη­σης των σύγ­χρο­νων αστι­κών κομ­μά­των. Ορι­σμέ­να θε­με­λια­κά ερω­τή­μα­τα, τα οποία έθε­σαν οι κομ­μου­νι­στές θε­ω­ρη­τι­κοί στις δε­κα­ε­τί­ες 1960 - 1970, των πα­γκό­σμιων εξε­γέρ­σε­ων και επα­να­στά­σε­ων, αφο­ρούν στη σχέση των αρι­στε­ρών κομ­μά­των με το κρά­τος τόσο στην εποχή πριν την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας όσο και κατά τη με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δο μετά την ανά­λη­ψη της κυ­βέρ­νη­σης. Τα αστι­κά κόμ­μα­τα είναι μέρος των θε­σμών του κρά­τους και το δια­κύ­βευ­μα από τη σκο­πιά της αρι­στε­ράς είναι αν τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα αντι­γρά­φουν την υλι­κό­τη­τα (και κατά συ­νέ­πεια αργά ή γρή­γο­ρα την πο­λι­τι­κή) των αστι­κών κομ­μά­των ως κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών. Στη διάρ­κεια του συ­νε­δρί­ου ψη­φί­στη­κε στο κα­τα­στα­τι­κό του νε­ο­σύ­στα­του ενιαί­ου κόμ­μα­τος η διά­τα­ξη 27 «Σχέ­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το κρά­τος και την κυ­βέρ­νη­ση» 


1. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως μα­ζι­κό δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα της Αρι­στε­ράς, στη­ρί­ζε­ται στις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις και δεν εξαρ­τά την επι­βί­ω­σή του από κάθε εί­δους σχέση με τους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς.


2. Η συμ­με­το­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα υπα­κού­ει στις γε­νι­κές πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις που χα­ράσ­σουν τα κα­θο­δη­γη­τι­κά όρ­γα­να του κόμ­μα­τος.


3. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πε­ρί­πτω­ση που συμ­με­τά­σχει στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, δια­τη­ρεί σε κάθε πε­ρί­πτω­ση την ορ­γα­νω­τι­κή και πο­λι­τι­κή του αυ­το­νο­μία ένα­ντι της κυ­βέρ­νη­σης και του κρά­τους.

Τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που κα­τα­λαμ­βά­νουν οποιο­δή­πο­τε δη­μό­σιο αξί­ω­μα, αι­ρε­τό ή μη, πά­ντο­τε σε συ­νεν­νό­η­ση με τα αρ­μό­δια κομ­μα­τι­κά όρ­γα­να, οφεί­λουν να το ασκούν με τον τρόπο και το ήθος που αρ­μό­ζει στην Αρι­στε­ρά και με σε­βα­σμό στις πο­λι­τι­κές αρχές του κόμ­μα­τος. Με ευ­θύ­νη της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής συ­ντάσ­σε­ται ει­δι­κός κα­νο­νι­σμός δε­ο­ντο­λο­γί­ας για τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που κα­τέ­χουν πάσης φύ­σε­ως δη­μό­σια αξιώ­μα­τα.


Τα στε­λέ­χη που κα­τέ­χουν αμει­βό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή θέση ή αξί­ω­μα (μέλος Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου ή μέλος ΔΣ Δη­μό­σιου Ορ­γα­νι­σμού /Διε­θνούς Ορ­γα­νι­σμού ή Ανε­ξάρ­τη­της Αρχής/ΔΕΚΟ/ΝΠΔΔ/Γε­νι­κοί και Ει­δι­κοί Γραμ­μα­τείς Υπουρ­γεί­ων, Υφυ­πουρ­γοί), δεν μπο­ρεί να υπερ­βαί­νουν το 25% των μελών κάθε ορ­γά­νου του κόμ­μα­τος.


Στη ψή­φι­ση αυτού του άρ­θρου πρω­το­στά­τη­σαν μέλη που κα­τα­νό­η­σαν το υπερ­κεί­με­νο θε­ω­ρη­τι­κό/πο­λι­τι­κό δια­κύ­βευ­μα της απο­τρο­πής κρα­τι­κο­ποί­η­σης ενός αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος. Η διά­τα­ξη αυτή, μαζί με τη σχε­τι­κή διά­τα­ξη για τη δια­χεί­ρι­ση των πόρων που ο ελ­λη­νι­κός λαός πα­ρέ­χει στο κόμμα μέσω απευ­θεί­ας χρη­μα­το­δό­τη­σης, βου­λευ­τι­κών απο­ζη­μιώ­σε­ων και απο­σπά­σε­ων στε­λε­χών, απο­τέ­λε­σαν κά­ποιες από τις ανα­γκαί­ες θε­σμι­κές δι­κλεί­δες ασφα­λεί­ας ώστε το κόμμα να μην απο­τε­λέ­σει, ήδη πριν την ανά­λη­ψη της κυ­βέρ­νη­σης, μι­κρο­γρα­φία πε­λα­τεια­κού κρά­τους και να μην ακυ­ρώ­σει την αυ­το­νο­μία του από την κυ­βέρ­νη­ση μετά την ανά­λη­ψη κυ­βερ­νη­τι­κής ευ­θύ­νης. Οι δύο αυτοί κα­τα­στα­τι­κοί θε­σμοί δεν τη­ρή­θη­καν ποτέ ούτε πριν ούτε μετά την κυ­βερ­νη­τι­κή εντο­λή. Αντί­θε­τα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­μορ­φώ­θη­κε εκτός κα­τα­στα­τι­κών αρχών και αρι­στε­ρής δε­ο­ντο­λο­γί­ας σ’ ένα κλει­στό, αδια­φα­νές, συ­γκε­ντρω­τι­κό σύ­στη­μα γύρω από τον πρό­ε­δρο του κόμ­μα­τος, τους συ­νερ­γά­τες του και τα στε­λέ­χη που επι­λέ­γο­νταν ατο­μι­κά ή ως εκ­φρα­στές συγ­γε­νών τά­σε­ων με το εν εξε­λί­ξει πο­λι­τι­κό σχέ­διο.


Το κόμμα πέ­ρα­σε μια πε­ρί­ο­δο εσω­τε­ρι­κών συ­γκρού­σε­ων με επί­δι­κο την κυ­ριαρ­χία των προ­σώ­πων και των τά­σε­ων που στή­ρι­ξαν το συ­γκε­κρι­μέ­νο πο­λι­τι­κό σχέ­διο. Τα εν­διά­με­σα όρ­γα­να και η Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή απο­τέ­λε­σαν ένα είδος ομο­σπον­δί­ας επι­μέ­ρους συ­νι­στω­σών και ισορ­ρο­πί­ας προ­σω­πι­κών στρα­τη­γι­κών, ενώ οι απο­φά­σεις επι­βάλ­λο­νταν στα­δια­κά - και πά­ντως όχι αναί­μα­κτα. Το κόμμα κα­τη­γο­ρή­θη­κε από μέρος της ηγε­σί­ας, όταν υπήρ­χαν αντι­δρά­σεις σε πρό­σω­πα και επι­λο­γές, ως κλει­στό και εσω­στρε­φές. Αυτό ισχύ­ει εν μέρει. Γιατί όμως ; Γιατί οι διευ­ρύν­σεις δεν αφο­ρού­σαν δια­κε­κρι­μέ­να μέλη της κοι­νω­νί­ας των πο­λι­τών, άτομα που συ­νει­σέ­φε­ραν σε αγώ­νες ή στην ταυ­τό­τη­τα των το­πι­κών κοι­νω­νιών, ανε­ξαρ­τή­τως προη­γού­με­νης πο­λι­τι­κής έντα­ξης. Ήταν πρό­σω­πα του πα­λαιού, φθαρ­μέ­νου και συχνά δια­πλε­κό­με­νου, πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου.


Τα σύγ­χρο­να αστι­κά κόμ­μα­τα έχουν απω­λέ­σει τον ιστο­ρι­κό ρόλο τους. Δεν εκ­προ­σω­πούν κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, τα οποία δια­χει­ρί­ζε­ται η εκτε­λε­στι­κή εξου­σία, δεν είναι φο­ρείς πα­ρα­γω­γής ιδε­ο­λο­γί­ας, η οποία ανα­τί­θε­ται στον κύριο ιδε­ο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό του κρά­τους - τα ΜΜΕ. Τα κόμ­μα­τα είναι αρ­χη­γι­κά, συ­ντί­θε­νται από πε­ριο­ρι­σμέ­να αριθ­μη­τι­κά επι­τε­λεία και τε­χνο­κρά­τες. Το κύριο όρ­γα­νο του κόμ­μα­τος είναι η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα, η οποία απο­κτά τον κε­ντρι­κό αν όχι τον απο­κλει­στι­κό ρόλο αντι­προ­σώ­πευ­σης του κόμ­μα­τος. Η θέση των βου­λευ­τών, πα­ρό­τι δεν απο­φα­σί­ζουν αυτοί αλλά τα κε­ντρι­κά επι­τε­λεία, είναι ση­μα­ντι­κή και επαρ­κώς αμει­βό­με­νη. Έτσι ανα­κύ­πτουν προ­σω­πι­κές στρα­τη­γι­κές και χρη­σι­μο­ποιού­νται αθέ­μι­τα μέσα ατο­μι­κής προ­βο­λής και ψη­φο­θη­ρί­ας σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις. 


Μ’ άλλα λόγια, τα κόμ­μα­τα δεν έχουν σο­βα­ρό ρόλο στη σύγ­χρο­νη τη­λε­ο­πτι­κή δη­μο­κρα­τία, όπου η κοινή γνώμη δεν δια­μορ­φώ­νε­ται μέσα από εν­συ­νεί­δη­τη συμ­με­το­χή στην πο­λι­τι­κή και αντί­λη­ψη των κοι­νω­νι­κών συ­γκρού­σε­ων αλλά μέσω δη­μο­σκο­πή­σε­ων. Πρό­κει­ται για ισχυ­ρές με­ταλ­λα­γές, οι οποί­ες αντι­στοι­χούν στην εποχή κυ­ριαρ­χί­ας του πα­γκό­σμιου κε­φα­λαί­ου και των πο­λυ­ε­θνι­κών, ενώ μέρος της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας εκ­χω­ρεί­ται σε ανε­ξέ­λεγ­κτους, υπε­ρε­θνι­κούς θε­σμούς, συρ­ρι­κνώ­νο­ντας κατά συ­νέ­πεια τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία. Οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες, όπου δια­τη­ρού­νται, απο­κτούν ολι­γαρ­χι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά με την κα­τάρ­γη­ση όλων των εν­διά­με­σων του κοι­νο­βου­λί­ου δη­μο­κρα­τι­κών θε­σμών και την απο­στα­σιο­ποί­η­ση του λαού από τις εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες.


Τού­των δε­δο­μέ­νων το να θέτει κα­νείς από και­ρού εις και­ρόν θέ­μα­τα δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας του κόμ­μα­τος και σή­με­ρα θέ­μα­τα απώ­λειας της αυ­το­νο­μί­ας του ένα­ντι του κρά­τους, δη­λα­δή θέ­μα­τα δια­χω­ρι­σμού κυ­βέρ­νη­σης/κόμ­μα­τος, απο­τε­λεί μεν μια υπεν­θύ­μι­ση δε­ο­ντο­λο­γί­ας και αρχών χωρίς, όμως, κα­νέ­να απο­λύ­τως πρα­κτι­κό αντί­κρι­σμα. Δυ­στυ­χώς, οι προ­τά­σεις και οι υπο­δεί­ξεις, οι αντιρ­ρή­σεις/αντι­δρά­σεις των ανη­συ­χού­ντων μελών πέ­φτουν στο κενό γιατί δεν υπάρ­χει καμ­μία δια­δι­κα­σία επιρ­ρο­ής τους στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή. Ο κίν­δυ­νος να αρ­χί­σου­με να επι­ση­μαί­νου­με θέ­μα­τα για την τιμή των όπλων και ο κίν­δυ­νος να εκλαμ­βά­νε­ται μια πολύ σο­βα­ρή αντί­θε­ση ως γκρί­νια στο κατά τα άλλα επι­τυ­χη­μέ­νο σχέ­διο κα­τά­κτη­σης της κυ­βέρ­νη­σης, είναι κίν­δυ­νοι απο­λύ­τως υπαρ­κτοί.


Βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που κα­θο­ρί­στη­κε από πρά­ξεις και πα­ρα­λεί­ψεις, με τον απο­κλει­σμό ενός ση­μα­ντι­κού δυ­να­μι­κού του κόμ­μα­τος αλλά και της κοι­νω­νί­ας. Η κοι­νω­νία είναι έξω από το παι­χνί­δι σε μια ιστο­ρι­κή συ­γκυ­ρία που μόνο οι ενερ­γές και συ­γκρο­τη­μέ­νες λαϊ­κές δυ­νά­μεις θα μπο­ρού­σαν να παί­ξουν θε­τι­κό ρόλο στη σύ­γκρου­ση με πα­νί­σχυ­ρους αντί­πα­λους εκτός Ελ­λά­δας και μέσα στη χώρα μας. «Κι όμως πρέ­πει να λο­γα­ριά­σου­με κατά πως προ­χω­ρά­με». Όχι ως ομά­δες πί­ε­σης - λόμπυ - στα κυ­βερ­νη­τι­κά υπουρ­γεία, αλλά ως αρι­στε­ροί πο­λί­τες, εντός και εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ανα­λαμ­βά­νουν το με­ρί­διο ευ­θύ­νης το οποίο τους ανα­λο­γεί απέ­να­ντι στο λαό και τη χώρα. Ούτε ο ρόλος της κα­ταγ­γε­λί­ας, ούτε ο ρόλος των επι­ση­μάν­σε­ων σε ώτα μη ακουό­ντων, ούτε καν η δια­μαρ­τυ­ρία χωρίς εναλ­λα­κτι­κή αντί­λη­ψη, μπο­ρούν να συ­γκρο­τή­σουν μια αρι­στε­ρή ερ­μη­νεία των δε­δο­μέ­νων και αντί­στοι­χες πρω­το­βου­λί­ες δρά­σης στη ση­με­ρι­νή εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη, πε­ρί­πλο­κη και ταυ­τό­χρο­να θε­τι­κά αντι­φα­τι­κή συ­γκυ­ρία.