Κινητικότητα και συσπείρωση από τα κάτω, ή πρωτοβουλίες από τα πάνω;

Η προφανής και αυτονόητη απάντηση είναι ότι αυτά… διαλεκτικά και νομοτελειακά  είναι αλληλένδετα. Το ένα προωθεί το άλλο κλπ.

Γενικά αυτά είναι σωστά.

Όμως…  

Αυτή η διαπίστωση δεν ακυρώνει την ανάγκη να αξιολογούμε και να κατανοούμε κάθε φορά ποιο είναι μπροστά και ποιο καθυστερεί και επομένως βαραίνει το άλλο.

Σήμερα, σε τούτη την ειδική, αλλιώτικη, κρίσιμη περίοδο, η ίδια η ζωή θέτει αμείλικτα και επιτακτικά το ίδιο ερώτημα. Και επιβάλλεται να αξιολογήσουμε και το ένα και το άλλο, ώστε να μην απαντήσουμε κοινότοπα.

Η μία άποψη λέει: «Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες -Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012 είναι αρνητικό για το λαό - Το κίνημα υποχώρησε (απόφαση ΚΕ ΚΚΕ) - Ο λαός, αν δεν αντισταθεί, ας μην διαμαρτύρεται (Αλέκα Παπαρήγα) - Ο λαός δεν καταλαβαίνει - Γιατί δεν ξεσηκώνεται; - Τι άλλο περιμένει; - Χρειάζεται να οργανώσουμε… νέες πρωτοβουλίες». Αυτή η άποψη είτε δεν βλέπει, είτε αποκρύπτει την ανάγκη να κριθεί ο ρόλος και η συνεισφορά των ηγεσιών με την ίδια απαιτητικότητα.

Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Η συνείδηση του κόσμου και η συμμετοχή του στον αγώνα  είναι στα ίδια επίπεδα όπως παλαιότερα;  Η κοινωνία είναι στάσιμη ιδεολογικά και πολιτικά;

Όχι βέβαια.

Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις, οι κινηματικές δράσεις και οπωσδήποτε η εκλογική συμπεριφορά, αποδεικνύουν ότι ο κόσμος έκανε προχωρήματα σε όλα τα επίπεδα, ανεξάρτητα από το ότι υπάρχει πάντα το καλύτερο.

Επειδή κατάλαβε τι του γίνεται, με ποιους πρέπει να πάει και ποιους να αφήσει.

Κατέκτησε ζητήματα ενημέρωσης, έσπασε το φόβο, κατανόησε πολύ πιο πολιτικά το παιγνίδι, κατάλαβε τον περιορισμένο ορίζοντα των εκλογών στην αστική δημοκρατία και «σπάει» όλο και πιο πολύ την ανεπαρκή και καταστροφική λογική της ανάθεσης της λήψης των αποφάσεων στους από πάνω. Αποδέχεται απολύτως την ανάγκη του αγώνα, άσχετα από το ότι δεν ξέρει πώς ακριβώς γίνεται αυτό, από το ότι δεν έχει καμία εμπειρία από αυτό και αναγκαστικά στέκεται ακόμα μια μεγάλη και κρίσιμη μάζα του αδρανής, περιμένοντας την κρίσιμη στιγμή, τη μεγάλη ώρα!

Επιγραμματικά:

Ο κόσμος προβληματίζεται, σκέφτεται, συζητά πολιτικά και αναζητά επειγόντως τη λύση.

Ελλείμματα έχει, αλλά αυτό σαν συνθήκη είναι πολύ πιο μπροστά από την εποχή του Γιούρο 2004, της Γιουροβίζιον και οπωσδήποτε από την εποχή του «άδικα τα μέτρα, αλλά αναγκαία» και του «όλοι φταίμε γι’ αυτή την κατάσταση».

Πρόθεση μου είναι να ψάξω και να διερευνήσω το άλλο άκρο. Τους «από πάνω» του κινήματος και της οργανωμένης πολιτικής δράσης. Των ηγεσιών, της ηγεσίας.

Είναι οι κινήσεις και πρωτοβουλίες των πολιτικών ηγεσιών της Αριστεράς επαρκείς και προχωρημένες, όπως απαιτεί η κρισιμότητα της περιόδου  και η οξύτητα της επίθεσης που δεχόμαστε, για να συμβαδίζουν, αν όχι να προηγούνται των διεργασιών και της κινητικότητας των «από κάτω»;

Πιστεύω πως όχι και αυτό πληγώνει, προβληματίζει και κυρίως ανησυχεί.

Δεν θα αναφερθώ στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Θα προσπαθήσω να επισημάνω σοβαρά ελλείμματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αυτό επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξέφρασε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο χώρο το ριζοσπαστισμό και τα ιδεολογικοπολιτικά προχωρήματα του κόσμου.

Επειδή μπορεί να μην είναι το καλύτερο σχήμα που θα θέλαμε, αλλά είναι ό,τι καλύτερο έχουμε.

Επειδή ο ίδιος ο κόσμος όχι μόνο στήριξε, αλλά καιυπέδειξε ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και στους πιο επιφυλακτικούς και δύσπιστους συντρόφους της ευρύτερης Αριστεράς  .

Επειδή ο κόσμος της όλης Αριστεράς είπε ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το 50% του ΚΚΕ, μαζί με το 75% της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του Ιούνη.

1. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει ήδη πάρει πρωτοβουλίες για να υποδεχτεί και να ενθαρρύνει  αυτό τον κόσμο, ώστε την κριτική του στήριξη να την κάνει ενεργή συμμετοχή, συνειδητή δράση και να συμβάλλει από την όποια θέση του στην παραπέρα εμπέδωση και αποδοχή, όχι ντε και καλά του σχήματος, αλλά της αντίληψης ΣΥΡΙΖΑ.

2. Δεν είχε συγκεκριμένη συνέχεια η απεύθυνση στην υπόλοιπη Αριστερά για συνεργασία και κατάκτηση του στόχου για «κυβέρνηση της Αριστεράς».

3. Η τωρινή αόριστη διακήρυξη για κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για παντός τύπου συνεργασίες, με Καμένο, ΠΑΣΟΚογενείς (όχι βέβαια τον ΠΑΣΟΚογενή λαό), αλλά επώνυμους  παράγοντες… γνώστες του «πώς κυβερνάν», απαιτεί αποσαφήνιση. Αυτό έχει ανάγκη μια μεγάλη και σημαντική μερίδα αριστερών ανθρώπων, ώστε να μην ταλαντεύεται και να στρατευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

4. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε ήδη να έχει πάρει πρωτοβουλίες, ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να απαλλαγεί, να απεγκλωβιστεί και να καθαιρέσει την εργατοπατερική φιλοκυβερνητική ηγεσία του που βρίσκεται ακόμα στην εποχή του Παπανδρεϊσμού, του Πολυζωγόπουλου και του Πρωτόπαπα, ώστε ο κόσμος να ξαναθεωρήσει τα συνδικάτα αξιόπιστα δικά του εργαλεία.

Μια ηγεσία των συνδικάτων που, προκλητικά ακόμα, προβάλει μέσα στα μούτρα των εργατών και των ανέργων την… έκκλησή της προς τις τρόικες  εξωτερικού και εσωτερικού: «πρέπει να καταλάβουν ότι ο λαός δεν αντέχει άλλο και τους καλούμε να αλλάξουν πολιτική» και άλλα τέτοια ανιστόρητα.

Έπρεπε να συνεχιστεί ακόμα πιο έντονα η επίθεση ενότητας στα «ταξικά συνδικάτα» και στον κόσμο του κινήματος που περιχαρακώνεται σε σεχταριστικές επιλογές.

5. Η καμπάνια εγγραφής μελών και δημιουργίας οργανώσεων βάσης (βάσης και όχι Τ.Ο.) δεν έχει το βάθος, την επιμονή και την επιτακτικότατα που επιβάλλει η συγκυρία. Ανοργάνωτα, αλλά ίσως και με σκοπιμότητες κινείται μια προσπάθεια στο περίπου.

6. Ο ΠΑΣΟΚογενής χώρος συντονίζεται και οργανώνεται από παλιούς, αλλά και πρόσφατους πασόκους, με πολιτικό στόχο και φιλοδοξία όχι να σιγουρέψουν  και να εμβαθύνουν την αριστερή στροφή και προσέγγιση του ΠΑΣΟΚογενούς  κόσμου, αλλά να γίνουν αυτοί η πλειοψηφική συνιστώσα στο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε, σε μια προοπτική βιαστικής και θολής ενοποίησής του, να παίξουν κυρίαρχο και καθοριστικό ρόλο στη φυσιογνωμία του.

7. Σε αυτή τη δράση δεν ασκείται καμία κριτική, κανένας έλεγχος και κανένα μάτι δεν βλέπει. Ορισμένοι μάλιστα επιχειρούν να ξεστομίσουν κριτική στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ από καθαρά σοσιαλδημοκρατικές θέσεις.

8. Επιπλέον, ασκούνται σοβαρές, και πολλές φορές με μη πολιτικό τρόπο, πιέσεις  διάσπαρτων ακόμα στελεχών του ΣΥΝ προς αριστερές συνιστώσες και συντρόφους, ώστε να μην παίζουν και ασκούν τον διακριτό τους λόγο, δράση και αντίληψη. Πότε λέγοντας «γιατί πουλάτε την εφημερίδα σας», πότε «γιατί έχετε τις σημαίες σας», «γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής σας έχει δικό του πανό»  κλπ.

Ποια μπορεί να είναι η συνέχεια και πάλη για την Αριστερά  και τον κόσμο μας;

Κατά την άποψή μου δεν κρίθηκε η πορεία του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ.

Δίπλα στη μεγάλη χαρά και ελπίδα του κόσμου  μας για την άνοδο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα στην ικανοποίησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο μικροσκόπιο του παγκόσμιου αριστερού επαναστατικού κινήματος, ακριβώς εκεί και μαζί βρίσκεται η καλοπροαίρετη ανησυχία αυτού του ίδιου κόσμου για το πώς και το αν θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο αλλαγής της ζωής του, ή θα ενσωματωθεί και θα μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατία, όπως χαιρέκακα και ανιστόρητα «προβλέπουν» οι Κασσάνδρες του Περισσού και όχι μόνο.

Κρίθηκε όμως  το σημαντικότερο, το κυρίαρχο και κεντρικό φυσιογνωμικό  στοιχείο από την αρχή του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ:

Η αντίληψη ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ενότητα, η σύνθεση, η κοινή δράση και η πλατιά συνεργασία της Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα. Της Αριστεράς με το όνομά της: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στο δια ταύτα και για να «τρέξουν» τα πράγματα:

· Να εντείνουμε την κινητικότητα από τα κάτω, όχι για να «ξυπνήσουμε» τη βάση, αλλά για να «ξεκουνήσουμε» τους επάνω να πάρουν τις συντονιστικές, ενωτικές πρωτοβουλίες που τους αναλογούν και να εκφράζουν ακριβώς τη θέληση, τη διάθεση και τις προσδοκίες της βάσης.

· Μαζικά εγγραφή στο ΣΥΡΙΖΑ.

· Πλατιά ανάπτυξη ανειρήνευτης και ανοιχτής ιδεολογικής  πάλης, που βεβαίως θα συνθέτει, θα αποφασίζει και θα υλοποιεί αποφάσεις.

Οι «απέξω» σύντροφοι και οργανώσεις καλώς επισημαίνουν και καλοπροαίρετα οι περισσότεροι κρούουν καμπανάκια. Αλλά πρέπει, κατανοώντας ότι η εποχή του «κοσκινίσματος» πέρασε και είμαστε στην εποχή του «ζυμώματος», να συμβάλουν ενεργά και από μέσα. Γιατί είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι στη μεγάλη διελκυστίνδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ολιγωρία είναι η ζημιά που απεύχονται και οι ίδιοι.

*από ΣΥΡΙΖΑ Παραλίας Πατρών