Κόκκινο Δίκτυο: Η διέξοδος είναι στη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική

1. Τούτη τη στιγ­μή, που τα απει­λη­τι­κά σύν­νε­φα πυ­κνώ­νουν πάνω από την κυ­βέρ­νη­ση και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχει ση­μα­σία να θυ­μη­θού­με πώς και γιατί νί­κη­σε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο μακρύ πο­λι­τι­κό αγώνα που κο­ρυ­φώ­θη­κε στις εκλο­γές της 25 Γε­νά­ρη. Η «υπό­σχε­σή» μας δεν ήταν η ανα­κο­πή της ύφε­σης γε­νι­κώς, αλλά η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και η -έστω στα­δια­κή- ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Με το ελά­χι­στο πρό­γραμ­μα στη ΔΕΘ δε­σμευ­τή­κα­με ότι αυτά ήταν τα μέτρα «που μπο­ρού­με - όχι που θέ­λου­με» και ότι αυτά θα τα υλο­ποι­ή­σου­με ανε­ξάρ­τη­τα από τη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές. Ήταν η συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής που κατά πλειο­ψη­φία χα­ρά­ξα­με μετά το 1ο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: Μο­νο­με­ρής (δη­λα­δή με εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης, με την υπο­στή­ρι­ξη του λαού) ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων – δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές μόνον της Δα­νεια­κής Σύμ­βα­σης, σε συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τεύ­θυν­ση (δια­γρα­φή με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, απο­πλη­ρω­μή του υπό­λοι­που με ρήτρα ανά­πτυ­ξης και πε­ρί­ο­δο «χά­ρι­τος», διε­θνο­ποί­η­ση της συ­ζή­τη­σης για το χρέος…). Αυτή ήταν η κύρια δια­φο­ρο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τις πο­λι­τι­κές «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης των μνη­μο­νί­ων» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) ή «στα­δια­κής απα­γκί­στρω­σης από τα μνη­μό­νια» (ΔΗΜΑΡ) που ητ­τή­θη­καν ή συ­ντρί­φτη­καν στις εκλο­γές.

2. Η προ­ε­κλο­γι­κή υπό­σχε­ση ότι αυτή η στρα­τη­γι­κή θα μπο­ρού­σε να υλο­ποι­η­θεί με τη συ­ναί­νε­ση των δα­νει­στών και των ευ­ρω­παϊ­κών «θε­σμών», μας βύ­θι­σε σε μια επι­κίν­δυ­νη πα­γί­δα: τη διαρ­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όπου σε κάθε φάση της εμείς υπο­χω­ρού­με, ενώ αυτοί πα­ρα­μέ­νουν ακλό­νη­τοι ή και κλι­μα­κώ­νουν τους εκ­βια­σμούς.

Με τη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη υπο­χω­ρή­σα­με δε­χό­με­νοι ότι το χρέος θα απο­πλη­ρω­θεί «στο ακέ­ραιο και εγκαί­ρως» και ότι δεν θα υλο­ποι­ή­σου­με «μο­νο­με­ρώς» το ελά­χι­στο πρό­γραμ­μά μας, όπως πε­ρι­γρά­φη­κε στη ΔΕΘ. Πα­ρό­λα αυτά, όχι μόνο δεν πή­ρα­με την ενί­σχυ­ση ρευ­στό­τη­τας, αλλά δια­πι­στώ­σα­με ότι ενι­σχύ­θη­καν οι δυ­σκο­λί­ες ακόμα και του εσω­τε­ρι­κού δα­νει­σμού, από τις κα­τα­χρε­ω­μέ­νες στο Δη­μό­σιο τρά­πε­ζες.

Η κα­θυ­στέ­ρη­ση στη λήψη ρι­ζο­σπα­στι­κών απο­φά­σε­ων οδή­γη­σε στο λάθος να εξα­ντλή­σου­με τους δια­θέ­σι­μους πό­ρους του Δη­μο­σί­ου για απο­πλη­ρω­μή «δό­σε­ων» χρέ­ους που, εκτός από ότι δια­τη­ρού­σαν εν ζωή την αυ­τα­πά­τη των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, δεν είχαν καμία άλλη ρε­α­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

3. Σε αυτή τη φάση των πα­ρα­τε­τα­μέ­νων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων -όπου η «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια» δου­λεύ­ει υπέρ των δα­νει­στών και η εξά­ντλη­ση των δια­θέ­σι­μων πόρων μειώ­νει το χρόνο και την αντο­χή της κυ­βέρ­νη­σης- επι­χει­ρού­με να αμυν­θού­με με τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές».

Είναι κα­τώ­τε­ρες του προ­γράμ­μα­τος της ΔΕΘ, που ήταν πιο πε­ριο­ρι­σμέ­νο από το πρό­γραμ­μα του Συ­νε­δρί­ου. Σε αυτήν την κα­τη­φό­ρα δεν φαί­νε­ται ση­μείο στή­ρι­ξης.

Ακόμα και αν το σύ­νο­λο των «κόκ­κι­νων γραμ­μών» γι­νό­ταν απο­δε­κτό από τους δα­νει­στές, θα εί­χα­με πε­τύ­χει μια προ­σω­ρι­νή ανα­κο­πή της κα­τα­στρο­φής, αλλά μέσα στο έδα­φος της υπερ-λι­τό­τη­τας που έχουν δη­μιουρ­γή­σει τα μνη­μό­νια 1 και 2. Σε αυτό το έδα­φος, η κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή επιρ­ροή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να υπο­χω­ρεί, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας τις συν­θή­κες σκλη­ρό­τε­ρης αντε­πί­θε­σης των δα­νει­στών.

Η άμυνα μέσω των «κόκ­κι­νων γραμ­μών» είναι με­τα­τό­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε πο­λι­τι­κή επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης των μνη­μο­νί­ων, σε πο­λι­τι­κή που δεν έχει προ­ο­πτι­κή νίκης για εμάς και τον κόσμο μας.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, όταν δια­πι­στώ­νε­ται ότι οι «κόκ­κι­νες γραμ­μές» υπο­χρε­ω­τι­κά ελα­στι­κο­ποιού­νται, μέσα στη δια­δι­κα­σία και την εσω­τε­ρι­κή λο­γι­κή των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Θυ­μί­ζου­με το μέγα θέμα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, που απο­τε­λούν εμ­βλη­μα­τι­κή ση­μαία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπάρ­χουν ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις ενά­ντια στις οποί­ες ο κό­σμος μας πά­λε­ψε και θα αι­σθαν­θεί συ­ντριμ­μέ­νος αν αυτές προ­χω­ρή­σουν (ΟΛΠ, αε­ρο­δρό­μια, Ελ­λη­νι­κό, Σκου­ριές κ.ο.κ.). Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και επί­σης για την αντο­χή της κυ­βέρ­νη­σης υπάρ­χουν ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις που αν προ­χω­ρή­σουν (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) ή αν δεν ανα­στρα­φούν (ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, διό­δια κ.λπ.), δεν θα υπάρ­χει πλέον καμιά δυ­να­τό­τη­τα να αντι­με­τω­πι­στούν τα με­γά­λα θέ­μα­τα όπως η ανερ­γία και το ασφα­λι­στι­κό.

Αντί­στοι­χα θα μπο­ρού­σα­με να θυ­μί­σου­με το ζή­τη­μα των φόρων: η μεί­ω­ση του ΦΠΑ στα είδη πλα­τιάς λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης, η κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ και το αφο­ρο­λό­γη­το των 12 χι­λιά­δων ευρώ, υπήρ­ξαν κε­ντρι­κά ση­μεία των δε­σμεύ­σε­ών μας.

4. Η επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση των μνη­μο­νί­ων, η ανα­ζή­τη­ση «πάση θυσία συμ­φω­νί­ας» με τους δα­νει­στές, συν­δέ­ε­ται άμεσα με την προ­ο­πτι­κή πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, που θα αμ­φι­σβη­τούν ή θα ανα­τρέ­πουν το απο­τέ­λε­σμα της 25ης Ια­νουα­ρί­ου.

Το ζή­τη­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής «διεύ­ρυν­σης» προς το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο Πο­τά­μι έχει ήδη τεθεί από τους «εταί­ρους», ενώ έχουν αρ­χί­σει να δου­λεύ­ουν τα σε­νά­ρια μιας α λα Πα­πα­δή­μος κυ­βέρ­νη­σης Εθνι­κής Ενό­τη­τας. Στο ολι­σθη­ρό έδα­φος των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων είναι ανα­πό­φευ­κτη η πίεση για κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή με­τάλ­λα­ξη ή ακόμα και για ανα­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

5. Για λό­γους, λοι­πόν, υπε­ρά­σπι­σης του κό­σμου μας, για λό­γους υπε­ρά­σπι­σης της προ­ο­πτι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι ανα­γκαία η έξο­δος από το κα­θο­δι­κό σπι­ράλ των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, η επι­λο­γή της ρήξης με τους δα­νει­στές. Βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά αυτής της επι­λο­γής είναι:

α. Η στάση πλη­ρω­μών στις δό­σεις των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων, ως πρώτο βήμα για την πο­λι­τι­κή δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους και διεκ­δί­κη­σης όσων απο­φά­σι­σε το 1ο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

β. Η επι­βο­λή μέ­τρων κατά των «ελευ­θε­ριών» δρα­πέ­τευ­σης των κε­φα­λαί­ων και η υλο­ποί­η­ση της συ­νε­δρια­κής από­φα­σης για τις τρά­πε­ζες.

γ. Η βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και του με­γά­λου συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του, όπως και η επα­νά­κτη­ση των με­γά­λων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και ορ­γα­νι­σμών, υπό δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και ερ­γα­τι­κό – κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, με στόχο την άμεση στή­ρι­ξη προ­γραμ­μά­των αντι­λι­τό­τη­τας και αύ­ξη­σης της απα­σχό­λη­σης.

δ. Η υπο­στή­ρι­ξη αυτής της πο­λι­τι­κής με κάθε ανα­γκαίο κυ­βερ­νη­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό, νο­μι­σμα­τι­κό μέσο.

ε. Η συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια της κι­νη­το­ποί­η­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και του λαού στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, σε συν­δυα­σμό με τη διε­θνι­στι­κή έκ­κλη­ση στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη, για να στη­ρι­χθεί μια τέ­τοια ρι­ζο­σπα­στι­κή-αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας.

στ. Η άμεση εγκα­τά­λει­ψη των «ανοιγ­μά­των» προς ομά­δες ή και πρό­σω­πα του πα­λιού φθαρ­μέ­νου κα­θε­στώ­τος και ο στα­θε­ρός προ­σα­να­το­λι­σμός σε συμ­μα­χία με­τώ­που όλης της Αρι­στε­ράς.

6. Για την υλο­ποί­η­ση όλων των πα­ρα­πά­νω, προ­ϋ­πό­θε­ση είναι η ανα­συ­γκρό­τη­ση του κόμ­μα­τος, η συλ­λο­γι­κή και απο­φα­σι­στι­κή λει­τουρ­γία των ορ­γά­νων του, η εμπέ­δω­ση της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την πο­λι­τι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, μπρο­στά σε μια μάχη που παίρ­νει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ζωής ή θα­νά­του.

Κόκ­κι­νο Δί­κτυο μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ