Κόκκινο Δίκτυο: Η διέξοδος είναι στη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική

1. Τούτη τη στιγμή, που τα απειλητικά σύννεφα πυκνώνουν πάνω από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει σημασία να θυμηθούμε πώς και γιατί νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο μακρύ πολιτικό αγώνα που κορυφώθηκε στις εκλογές της 25 Γενάρη. Η «υπόσχεσή» μας δεν ήταν η ανακοπή της ύφεσης γενικώς, αλλά η κατάργηση των μνημονίων και η -έστω σταδιακή- ανατροπή της λιτότητας. Με το ελάχιστο πρόγραμμα στη ΔΕΘ δεσμευτήκαμε ότι αυτά ήταν τα μέτρα «που μπορούμε - όχι που θέλουμε» και ότι αυτά θα τα υλοποιήσουμε ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Ήταν η συγκεκριμενοποίηση της στρατηγικής που κατά πλειοψηφία χαράξαμε μετά το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ: Μονομερής (δηλαδή με εσωτερικές πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης, με την υποστήριξη του λαού) ανατροπή των μνημονίων – διαπραγμάτευση με τους δανειστές μόνον της Δανειακής Σύμβασης, σε συγκεκριμένη κατεύθυνση (διαγραφή μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης και περίοδο «χάριτος», διεθνοποίηση της συζήτησης για το χρέος…). Αυτή ήταν η κύρια διαφοροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις πολιτικές «επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) ή «σταδιακής απαγκίστρωσης από τα μνημόνια» (ΔΗΜΑΡ) που ηττήθηκαν ή συντρίφτηκαν στις εκλογές.

2. Η προεκλογική υπόσχεση ότι αυτή η στρατηγική θα μπορούσε να υλοποιηθεί με τη συναίνεση των δανειστών και των ευρωπαϊκών «θεσμών», μας βύθισε σε μια επικίνδυνη παγίδα: τη διαρκή διαπραγμάτευση με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όπου σε κάθε φάση της εμείς υποχωρούμε, ενώ αυτοί παραμένουν ακλόνητοι ή και κλιμακώνουν τους εκβιασμούς.

Με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη υποχωρήσαμε δεχόμενοι ότι το χρέος θα αποπληρωθεί «στο ακέραιο και εγκαίρως» και ότι δεν θα υλοποιήσουμε «μονομερώς» το ελάχιστο πρόγραμμά μας, όπως περιγράφηκε στη ΔΕΘ. Παρόλα αυτά, όχι μόνο δεν πήραμε την ενίσχυση ρευστότητας, αλλά διαπιστώσαμε ότι ενισχύθηκαν οι δυσκολίες ακόμα και του εσωτερικού δανεισμού, από τις καταχρεωμένες στο Δημόσιο τράπεζες.

Η καθυστέρηση στη λήψη ριζοσπαστικών αποφάσεων οδήγησε στο λάθος να εξαντλήσουμε τους διαθέσιμους πόρους του Δημοσίου για αποπληρωμή «δόσεων» χρέους που, εκτός από ότι διατηρούσαν εν ζωή την αυταπάτη των διαπραγματεύσεων, δεν είχαν καμία άλλη ρεαλιστική προοπτική.

3. Σε αυτή τη φάση των παρατεταμένων διαπραγματεύσεων -όπου η «δημιουργική ασάφεια» δουλεύει υπέρ των δανειστών και η εξάντληση των διαθέσιμων πόρων μειώνει το χρόνο και την αντοχή της κυβέρνησης- επιχειρούμε να αμυνθούμε με τις «κόκκινες γραμμές».

Είναι κατώτερες του προγράμματος της ΔΕΘ, που ήταν πιο περιορισμένο από το πρόγραμμα του Συνεδρίου. Σε αυτήν την κατηφόρα δεν φαίνεται σημείο στήριξης.

Ακόμα και αν το σύνολο των «κόκκινων γραμμών» γινόταν αποδεκτό από τους δανειστές, θα είχαμε πετύχει μια προσωρινή ανακοπή της καταστροφής, αλλά μέσα στο έδαφος της υπερ-λιτότητας που έχουν δημιουργήσει τα μνημόνια 1 και 2. Σε αυτό το έδαφος, η κοινωνική και πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένη να υποχωρεί, προετοιμάζοντας τις συνθήκες σκληρότερης αντεπίθεσης των δανειστών.

Η άμυνα μέσω των «κόκκινων γραμμών» είναι μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων, σε πολιτική που δεν έχει προοπτική νίκης για εμάς και τον κόσμο μας.

Πολύ περισσότερο, όταν διαπιστώνεται ότι οι «κόκκινες γραμμές» υποχρεωτικά ελαστικοποιούνται, μέσα στη διαδικασία και την εσωτερική λογική των διαπραγματεύσεων. Θυμίζουμε το μέγα θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, που αποτελούν εμβληματική σημαία του νεοφιλελευθερισμού. Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις ενάντια στις οποίες ο κόσμος μας πάλεψε και θα αισθανθεί συντριμμένος αν αυτές προχωρήσουν (ΟΛΠ, αεροδρόμια, Ελληνικό, Σκουριές κ.ο.κ.). Για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και επίσης για την αντοχή της κυβέρνησης υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις που αν προχωρήσουν (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) ή αν δεν αναστραφούν (ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, διόδια κ.λπ.), δεν θα υπάρχει πλέον καμιά δυνατότητα να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα θέματα όπως η ανεργία και το ασφαλιστικό.

Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να θυμίσουμε το ζήτημα των φόρων: η μείωση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και το αφορολόγητο των 12 χιλιάδων ευρώ, υπήρξαν κεντρικά σημεία των δεσμεύσεών μας.

4. Η επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, η αναζήτηση «πάση θυσία συμφωνίας» με τους δανειστές, συνδέεται άμεσα με την προοπτική πολιτικών εξελίξεων, που θα αμφισβητούν ή θα ανατρέπουν το αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου.

Το ζήτημα της κυβερνητικής «διεύρυνσης» προς το νεοφιλελεύθερο Ποτάμι έχει ήδη τεθεί από τους «εταίρους», ενώ έχουν αρχίσει να δουλεύουν τα σενάρια μιας α λα Παπαδήμος κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Στο ολισθηρό έδαφος των διαπραγματεύσεων είναι αναπόφευκτη η πίεση για κεντροαριστερή μετάλλαξη ή ακόμα και για ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

5. Για λόγους, λοιπόν, υπεράσπισης του κόσμου μας, για λόγους υπεράσπισης της προοπτικής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αναγκαία η έξοδος από το καθοδικό σπιράλ των διαπραγματεύσεων, η επιλογή της ρήξης με τους δανειστές. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της επιλογής είναι:

α. Η στάση πληρωμών στις δόσεις των τοκοχρεολυσίων, ως πρώτο βήμα για την πολιτική διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και διεκδίκησης όσων αποφάσισε το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

β. Η επιβολή μέτρων κατά των «ελευθεριών» δραπέτευσης των κεφαλαίων και η υλοποίηση της συνεδριακής απόφασης για τις τράπεζες.

γ. Η βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και του μεγάλου συσσωρευμένου πλούτου, όπως και η επανάκτηση των μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, υπό δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό – κοινωνικό έλεγχο, με στόχο την άμεση στήριξη προγραμμάτων αντιλιτότητας και αύξησης της απασχόλησης.

δ. Η υποστήριξη αυτής της πολιτικής με κάθε αναγκαίο κυβερνητικό, διπλωματικό, νομισματικό μέσο.

ε. Η συστηματική προσπάθεια της κινητοποίησης των εργαζομένων και του λαού στο εσωτερικό της χώρας, σε συνδυασμό με τη διεθνιστική έκκληση στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά στην Ευρώπη, για να στηριχθεί μια τέτοια ριζοσπαστική-αριστερή πολιτική ανατροπής της λιτότητας.

στ. Η άμεση εγκατάλειψη των «ανοιγμάτων» προς ομάδες ή και πρόσωπα του παλιού φθαρμένου καθεστώτος και ο σταθερός προσανατολισμός σε συμμαχία μετώπου όλης της Αριστεράς.

6. Για την υλοποίηση όλων των παραπάνω, προϋπόθεση είναι η ανασυγκρότηση του κόμματος, η συλλογική και αποφασιστική λειτουργία των οργάνων του, η εμπέδωση της εσωκομματικής δημοκρατίας ως προϋπόθεση για την πολιτική αποτελεσματικότητα, μπροστά σε μια μάχη που παίρνει χαρακτηριστικά ζωής ή θανάτου.

Κόκκινο Δίκτυο μελών του ΣΥΡΙΖΑ