ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ στον ΣΥΡΙΖΑ: Για τη Ριζοσπαστική Αριστερά της ρήξης και της ανατροπής

Ύστε­ρα από 9 χρό­νια πο­ρεί­ας, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τευ­θύ­νε­ται προς το 1ο, ιδρυ­τι­κό του συ­νέ­δριο. Όσοι και όσες ήμα­σταν από την αρχή της δια­δρο­μής αλλά και όσοι/ες μπή­καν στις γραμ­μές του στην πο­ρεία των οι αυτών χρό­νων μέχρι σή­με­ρα γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι δεν ξε­κι­νά­με από το μηδέν, ότι οι ιδρυ­τι­κές αρχές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις γε­νι­κές τους γραμ­μές έχουν καθο­ριστεί στα 9 χρό­νια της κοι­νής μας δια­δρο­μής: ενό­τη­τα στη δράση όλης της Αρι­στε­ράς, πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα-συμ­φω­νία πάνω σε συγκε­κριμένο πο­λι­τι­κό σχέ­διο για μέλη, συ­νι­στώ­σες και ρεύ­μα­τα του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πο­λι­τι­κό σχέ­διο ρή­ξης και ανα­τρο­πής, προτεραιότη­τα στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και στην πα­ρέμ­βα­ση στην κοι­νω­νία, διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη με τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά της Ευ­ρώπης και του κό­σμου στον αγώ­να ενά­ντια στο νεοφιλελευθερι­σμό, τον πό­λε­μο και το ρα­τσι­σμό, για έναν «άλλο κόσμο που είναι εφι­κτός» ενά­ντια στην καπιταλι­στική και ιμπε­ρια­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα.

Ο ιδρυ­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας του συ­νεδρίου μας δεν ση­μαί­νει λοι­πόν ότι θα εγκα­τα­λεί­ψου­με αυτές τις ιδρυ­τι­κές μας αρχές για να υιοθε­τήσουμε κά­ποιες άλλες, αλλά ότι θα απο­σα­φη­νί­σου­με το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο και τον ιδε­ο­λο­γι­κό μας προ­σα­να­το­λι­σμό στις συνθή­κες της πάλης για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και ότι θα ολοκλη­ρώσουμε την ορ­γα­νω­τι­κή μορφή και το κα­τα­στα­τι­κό μας πλαί­σιο ως ενιαί­ος κομ­μα­τι­κός φο­ρέ­ας της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς της ρήξης.

Οι δυ­νά­μεις του Κόκ­κι­νου Δικτύ­ου (ΑΠΟ, ΔΕΑ, ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟ, ανέντα­χτοι/ες σε συ­νι­στώ­σες μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), μέλη και συ­νι­στώ­σες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την αρχή ή για μεγά­λο μέρος της δια­δρο­μής του, κα­ταθέτουμε συ­νο­πτι­κά τη δική μας συμ­βο­λή. Συμ­με­τέ­χο­ντας στην Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα και με δε­δο­μέ­νες τις προ­γραμ­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές θέ­σεις που κα­τέ­θε­σε στον προ­συ­νε­δρια­κό διά­λο­γο (κεί­με­νο συμ­βο­λής και 4 εναλλα­κτικές εκ­δο­χές), τις οποί­ες προ­συπογράφουμε, κα­τα­θέ­του­με τη δική μας προ­σέγ­γι­ση μέσα από 9 ερω­τή­μα­τα και απα­ντή­σεις πάνω στα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα που μας απα­σχο­λούν.

1. Ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων ή κα­τα­στρο­φι­κές αυ­τα­πά­τες για συ­ναί­νε­ση με την τρόι­κα και το σύ­στη­μα;

Τον Ιού­νιο η με­τω­πι­κή ρήξη με το σύ­στη­μα απο­φεύ­χθη­κε, καθώς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν νί­κη­σε στις εκλο­γές. Όμως, ο τρό­μος των «από πάνω», στην Ελ­λά­δα αλλά και διε­θνώς, ήταν τόσο με­γά­λος και οι επιθέ­σεις τους στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τόσο βί­αιες, ώστε έγινε κα­θα­ρό πως η κατάρ­γηση των μνη­μο­νί­ων θα αντιμε­τωπιστεί από τους εκ­προ­σώ­πους και τα στη­ρίγ­μα­τα του εγ­χώ­ριου και διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού σαν «casusbelli». Η πρό­σφα­τη εμπει­ρία της Κύ­πρου δεν επι­τρέ­πει πλέ­ον καμία αυ­τα­πά­τη: ο δρό­μος έξω και ενά­ντια στα μνη­μό­νια λιτότη­τας, δεν επι­τρέ­πει καμία συναίνε­ση με τους δα­νει­στές και αντίθε­τα οδη­γεί σε με­τω­πι­κή ρήξη μαζί τους.

Η προσ­δο­κία μιας συ­ναί­νε­σης με τους δα­νει­στές στο πλαί­σιο μιας νέας δα­νεια­κής σύμ­βα­σης, όπου η τρόι­κα θα χρη­μα­το­δο­τή­σει ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λιτό­τητας είναι μια αυ­το­κτο­νι­κή αυ­ταπάτη. «Εν­διά­με­σος» δρό­μος, με έναν «αξιο­πρε­πή συμ­βι­βα­σμό» με την τρόι­κα, που θα επι­τρέ­πει πο­λιτικές ανα­κού­φι­σης της εργατι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των και στα­δια­κής ανα­στροφής της λι­τό­τη­τας και των συ­νεπειών της, δεν υπάρ­χει. Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού είναι τόσο βα­θιά, ώστε το δί­λημ­μα είναι από­λυτο: είτε κα­τάρ­γη­ση των μνημο­νίων, σαν ιδρυ­τι­κή πράξη για την ανα­τρο­πή των πο­λι­τι­κών λιτότη­τας, που ανοί­γει μια δια­δι­κα­σία με­τω­πι­κής ρήξης με το σύ­στη­μα, είτε υπο­χώ­ρη­ση και τε­λι­κά υποτα­γή στις δια­θέ­σεις των δα­νει­στών, με «ανα­καί­νι­ση» των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας στο ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο που θέτει η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση.

2. Το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο: ρήξη και ανα­τρο­πή ή «Αλλα­γή»;

Ύστε­ρα από την ανά­δει­ξη του ΣΥ­ΡΙΖΑ σε αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στις εκλο­γές του Ιου­νί­ου του 2012, ο στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στεράς σή­με­ρα απο­τε­λεί εφι­κτό στόχο και συ­μπυ­κνώ­νει όλο το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο. Πα­ρα­πέ­μπει σε μια πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή που θα είναι η αρχή μόνο μιας διαδικασί­ας συ­γκρού­σε­ων και ανα­τρο­πών, πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών, με με­γάλους πρω­τα­γω­νι­στές την εργα­τική τάξη και τα κι­νή­μα­τα αντίστα­σης.

Είναι αυ­τα­πά­τη που θα πληρω­θεί πολύ ακρι­βά το να πιστέψου­με ότι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και η ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων θα έχουν τη μορφή μιας σύγ­χρο­νης «Αλ­λα­γής», που θα προετοιμα­στεί χτί­ζο­ντας «γέ­φυ­ρες» με το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα και κερ­δί­ζο­ντας τη συ­ναί­νε­ση ή την ανοχή ση­μα­ντι­κών κομ­μα­τιών του, ότι θα επι­τευ­χθεί με βα­σι­κό όπλο μια επι­κοι­νω­νια­κή-εκλο­γι­κή κα­μπά­νια διαρ­κεί­ας μέσα από τα ΜΜΕ, ότι ευ­νο­εί­ται από τα­κτι­κές κα­τευ­να­σμού των αντι­πά­λων μας, απο­φυ­γής της ιδε­ο­λο­γι­κής μάχης και απο­χής από «ορια­κούς» κοι­νωνικούς αγώ­νες, ότι θα πε­τύ­χει τους ανα­τρε­πτι­κούς της στό­χους χωρίς προ­ε­τοι­μα­σία, ορ­γά­νω­ση και «εκ­παί­δευ­ση» στους κοινω­νικούς αγώ­νες ώστε να γί­νου­με ικα­νοί για τις ανα­με­τρή­σεις και τις ανα­τρο­πές της «επό­με­νης μέ­ρας», ότι μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί με ερ­γα­λείο ένα κόμ­μα-εκλο­γι­κό και επι­κοι­νω­νια­κό μη­χα­νι­σμό χωρίς μα­χη­τι­κό­τη­τα και ικα­νό­τη­τα γείω­σης στην κοι­νω­νία και πρωταγωνι­στικής πα­ρέμ­βα­σης στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης.

Ο πο­λι­τι­κός δι­πο­λι­σμός ανά­με­σα στις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις και την Αρι­στε­ρά δεν είναι μειο­νέ­κτη­μα και πε­ριο­ρι­σμός, αλλά εκ­φρά­ζει τη βαθιά τα­ξι­κή πό­λω­ση στην κοινω­νία και απο­τε­λεί πλε­ο­νέ­κτη­μα για την Αρι­στε­ρά, αφού της δίνει την ιστο­ρι­κή δυ­να­τό­τη­τα να συν­δε­θεί και να εκ­φρά­σει πο­λι­τι­κά την ερ­γατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα. Αν αντί για μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή, κοι­νω­νι­κού και τα­ξι­κού «βά­θους», ακο­λου­θή­σου­με μια πο­λι­τι­κή πο­λι­τι­κής «διεύ­ρυν­σης» προς το «κέ­ντρο», θα χά­σου­με το αρι­στε­ρό, τα­ξι­κό - κοι­νω­νι­κό μας βάθος, θα χά­νου­με από τα αριστε­ρά χωρίς να κερ­δί­ζου­με από τα δε­ξιά και θα υπο­στού­με μια πο­λι­τι­κή «με­τάλ­λα­ξη» που θα ακυ­ρώ­σει τη φυ­σιο­γνω­μία μας ως κόμμα­τος της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς της ρήξης. Το 27% του Ιου­νί­ου δεν εκ­φρά­ζει την εξά­ντλη­ση της δυ­ναμικής του ρι­ζο­σπα­στι­σμού και του στό­χου της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, αλλά την πρώτη μεγά­λη επι­τυ­χία σε αυτή τη δια­δρο­μή! Πρέ­πει να εμ­βα­θύ­νου­με σ' αυτή την κα­τεύ­θυν­ση και όχι να αλλά­ξουμε προ­σα­να­το­λι­σμό προς το «κέ­ντρο». Και η από­φα­ση σε αυτό το ζή­τη­μα εξαρ­τά­ται από­λυ­τα από το αν επι­μέ­νου­με στην κατεύθυν­ση της ρήξης και της ανα­τρο­πής ή αλ­λά­ζου­με στρα­τη­γι­κό προσανα­τολισμό.

3. Πρό­γραμ­μα ρήξης χωρίς σο­σια­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα μέτρα και πάλη για τον κοι­νωνικό με­τα­σχη­μα­τι­σμό;

Η ιδέα ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στεράς θα κάνει αρι­στε­ρή πολιτι­κή αλλά χωρίς να πάρει σοσιαλι­στικού χα­ρα­κτή­ρα μέτρα ή ότι οι συ­γκρού­σεις της «επό­με­νης μέ­ρας» δεν θα αφο­ρούν την πάλη για τον κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό, είναι δυ­στυ­χώς αρ­κε­τά δια­δεδομένη στις γραμ­μές μας. Πρό­κειται ωστό­σο για μια επι­κίν­δυ­να λα­θε­μέ­νη ιδέα.

Την «επό­με­νη μέρα» μιας κυβέρ­νησης της Αρι­στε­ράς, που δεν θα συμ­βι­βα­στεί και θα προ­χω­ρή­σει ατα­λά­ντευ­τα στην υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός της, οι μι­ντιάρ­χες θα την υπο­νο­μεύ­σουν συστημα­τικά, οι κα­πι­τα­λι­στές θα διώ­ξουν τις κα­τα­θέ­σεις τους στο εξωτερι­κό, οι ερ­γο­δό­τες θα εκ­βιά­σουν με μα­ζι­κές απο­λύ­σεις και λοκ-άουτ, το διε­θνές σύ­στη­μα θα εκ­βιά­σει με δια­κο­πή της πα­ρο­χής ρευστό­τητας κ.λπ. κ.λπ. Για να επι­βιώ­σει και να μπο­ρέ­σει να υλο­ποι­ή­σει το πρό­γραμ­μά της, θα χρεια­στεί, σαν πράξη επι­βί­ω­σης, να πάρει μέτρα όπως έλεγ­χο στις ροές κεφαλαί­ου, φο­ρο­λό­γη­ση του πλού­του και των με­γά­λων ει­σο­δη­μά­των, κοι­νωνικοποίηση κρί­σι­μων το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας. Θα είναι μέτρα σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, που θα ανοί­γουν το δρόμο για τον κοινω­νικό με­τα­σχη­μα­τι­σμό.

Την «επό­με­νη μέρα» μιας κυ­βέρνησης της Αρι­στε­ράς, για να εξα­σφα­λί­σου­με δια­τρο­φι­κή επάρ­κεια, επάρ­κεια σε φάρ­μα­κα, επάρ­κεια σε ενέρ­γεια, φτη­νές υπηρε­σίες στον κόσμο, για να έχου­με άμε­σες και απο­τε­λε­σμα­τι­κές απα­ντήσεις σε εκ­βια­σμούς του εγχώ­ριου και διε­θνούς συ­στή­μα­τος, θα χρεια­στεί πρώτα απ' όλα για λό­γους επι­βί­ω­σης να θέ­σου­με υπό κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις και βασι­κούς το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας. Το πρό­γραμ­μά μας για επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση υπό ερ­γα­τι­κό και κοινωνι­κό έλεγ­χο των δη­μό­σιων επιχειρή­σεων που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ή είναι υπό ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, είτε δεν θα υλο­ποι­η­θεί ποτέ είτε θα πάρει ανα­πό­φευ­κτα τη μορφή αμφισβή­τησης του «ιερού» δι­καιώ­μα­τος στην ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία που θε­ωρούν ότι αυ­το­δί­καια έχουν οι κα­πι­τα­λι­στές ιδιο­κτή­τες τους. Η εθνι­κο­ποί­η­ση υπό κοι­νω­νι­κό και ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο δη­μό­σιων επιχει­ρήσεων, θε­με­λιω­δών αγα­θών και υπο­δο­μών θα ανοί­ξει μια διαδικα­σία κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με σο­σια­λι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο, αφού θα απο­σκο­πεί στο να απο­σπάσει από την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο των ιδιω­τών επιχειρημα­τιών και των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των του κε­φα­λαί­ου ένα με­γά­λο τομέα της πα­ρα­γω­γής και της κατανάλω­σης. Ένας τέ­τοιος με­γά­λος μετα­σχηματισμός δεν μπο­ρεί να μεί­νει στη μέση του δρό­μου: ο στό­χος δεν μπο­ρεί να είναι να «παγώ­σει» σε μια «ισορ­ρο­πία τρό­μου» με τον ιδιω­τι­κό τομέα της οικο­νομίας, γιατί το όραμά μας δεν είναι η «μικτή» κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία, αλλά να ολο­κλη­ρω­θεί στην κα­τεύ­θυν­ση της κοινωνικο­ποίησης των μέσων πα­ρα­γω­γής. Την «επό­με­νη μέρα» μιας κυβέρ­νησης της Αρι­στε­ράς δεν θα αρκεί να νο­μο­θε­τη­θεί η απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού στον ιδι­ωτικό τομέα και η απο­κα­τά­στα­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, καθώς οι ερ­γο­δό­τες θα δώ­σουν λυσσα­σμένη μάχη για να μην εφαρμό­σουν αυτά τα μέτρα, θα εκ­βιά­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση και τους εργαζόμε­νους με απο­λύ­σεις, «λου­κέ­τα» και με­τε­γκα­τά­στα­ση στο εξω­τε­ρι­κό κ.λπ. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που δεν σκο­πεύ­ει να συμ­βι­βα­στεί, θα ανα­γκα­στεί να πάρει μέτρα: να νο­μο­θε­τή­σει το πέ­ρα­σμα στην ερ­γατική αυ­το­δια­χεί­ρι­ση επιχειρή­σεων που κλεί­νουν ή απο­λύ­ουν μα­ζι­κά, να κα­ταρ­γή­σει την παρά­νομη και κα­τα­χρη­στι­κή απερ­γία και την επι­στρά­τευ­ση απερ­γών, να βα­θύ­νει τις αλ­λα­γές στις ερ­γασιακές σχέ­σεις σε βάρος των ερ­γο­δο­τών. Όλα αυτά θα πυροδο­τήσουν μια νέα έκρη­ξη του εργα­τικού κι­νή­μα­τος, θα επε­κτεί­νουν τα πει­ρά­μα­τα ερ­γα­τι­κής αυτοδι­αχείρισης, θα βά­λουν το ερώ­τη­μα «ποιος κυ­βερ­νά­ει την πα­ρα­γω­γή και ποιος απο­φα­σί­ζει, οι εργαζό­μενοι ή οι ερ­γο­δό­τες και οι μέτο­χοι;», με λίγα λόγια θα ανοί­ξουν το δρόμο για με­τα­σχη­μα­τι­σμούς σο­σια­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα.
Αν η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς (και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) δι­στά­σει να ακο­λουθήσει αυτό το δρόμο, θα οπι­σθοχωρήσει, θα συμ­βι­βα­στεί και τε­λι­κά θα ανα­τρα­πεί!

4. Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς χωρίς ερ­γα­τι­κό και κοινωνι­κό έλεγ­χο;

Όλοι συμ­φω­νού­με ότι η κυβερ­νητική εξου­σία δεν είναι παρά ένα με­τε­ρί­ζι για τη συ­νέ­χι­ση του αγώνα από κα­λύ­τε­ρες θέ­σεις, και ότι πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θεί για να συ­νε­χι­στεί ο αγώ­νας με στόχο την εξου­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ο «δρό­μος» για να το πε­τύ­χου­με αυτό είναι η επέ­κτα­ση του εργα­τικού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου στην πα­ρα­γω­γή και το κρά­τος.

Την «επό­με­νη μέρα» μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, ο κό­σμος θα ανα­θαρ­ρή­σει -και εμείς οφεί­λουμε να τον εν­θαρ­ρύ­νου­με με κάθε τρό­πο- και θα κι­νη­το­ποι­η­θεί για να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, στην εκ­παί­δευ­ση, στα μί­ντια και τον πο­λι­τι­σμό κ.λπ. Έχο­ντας να αντι­με­τω­πί­σει τους σκλη­ρούς θυ­λάκους της εξου­σί­ας των «από πάνω» (δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, ερ­γοδοτικοί μη­χα­νι­σμοί, μη­χα­νι­σμοί των κομ­μά­των του μνη­μο­νί­ου και του κε­φα­λαί­ου, δι­κα­στι­κοί μηχα­νισμοί), δεν θα έχει άλλο δρόμο παρά να δη­μιουρ­γή­σει τα δικά του όρ­γα­να πάλης και εξου­σί­ας ώστε να επε­κτα­θεί ο ερ­γα­τι­κός και κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος σε όλη την έκτα­ση της πα­ρα­γω­γής και του κρά­τους.
Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα πρέ­πει με το νο­μο­θε­τι­κό της έργο να διευ­κο­λύ­νει αυτή τη διαδι­κασία και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να πρωταγω­νιστήσει στους αγώ­νες και να υπο­στη­ρί­ξει ανε­πι­φύ­λα­κτα τη δη­μιουργία και επέ­κτα­ση ορ­γά­νων και μορ­φών ερ­γα­τι­κού και κοινω­νικού ελέγ­χου. Αν δεν το κά­νουν, θα ανα­γκα­στούν να οπισθοχω­ρήσουν και να συμ­βι­βα­στούν με τους μη­χα­νι­σμούς και το κρά­τος των εκ­με­ταλ­λευ­τών, με τε­λι­κή κα­τάληξη την ανα­τρο­πή της κυβέρ­νησης της Αρι­στε­ράς και την ήττα του κι­νή­μα­τος.

5. Ρήξη στην Ελ­λά­δα χωρίς ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα;

Η εμπει­ρία της Κύ­πρου μιας προ­σέφερε μια σκλη­ρή αλλά πολύτι­μη εμπει­ρία: έξο­δος από το ζουρ­λομανδύα των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας χωρίς με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη του κεφαλαί­ου και του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού δεν είναι εφι­κτή. Όταν ανα­πό­φευ­κτα αντι­με­τω­πί­σου­με το δί­λημ­μα που αντι­με­τώ­πι­σε η κυ­πρια­κή Αρι­στε­ρά και η κυπρια­κή ερ­γα­τι­κή τάξη «ή υπο­τάσ­σε­στε στα μνη­μό­νια ή στα­μα­τά­με την πα­ρο­χή ρευ­στό­τη­τας ή τη χρημα­τοδότηση», θα πρέ­πει να εί­μα­στε απο­φα­σι­σμέ­νοι αλλά και προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι να πάμε την αντιπα­ράθεση μέχρι το τέλος - αλ­λιώς, θα υπο­στού­με έναν τα­πει­νω­τι­κό συμ­βι­βα­σμό και τη συντριπτι­κή ήττα. Η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να υλο­ποι­ή­σου­με το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο και το πρό­γραμ­μά μας μέ­χρι το τέλος, ση­μαί­νει επί­σης απο­φασιστικότητα να ση­κώ­σου­με το βάρος της ανα­πό­φευ­κτης ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα. Ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να εντά­ξου­με σαν απο­φα­σι­στι­κή πα­ρά­με­τρο του προ­γράμ­μα­τός μας το εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από το ευρώ. Όχι με στόχο να αποκατα­στήσουμε την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού μέσα από το εθνι­κό νό­μι­σμα και μια πο­λιτική υπο­τι­μή­σε­ων, αλλά με στό­χο να υλο­ποι­ή­σου­με αποφασι­στικά το πρό­γραμ­μά μας ενά­ντια σε κάθε πο­λι­τι­κή υπο­τί­μη­σης της αξίας της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης και κα­τα­στρο­φής των ερ­γα­τι­κών δι­καιωμάτων και κα­τα­κτή­σε­ων, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ. Γι' αυτό και δεν χρεια­ζό­μα­στε ένα «ΡlanΒ», αλλά πο­λι­τι­κή βού­λη­ση και προ­ε­τοι­μα­σία για όλα τα ενδε­χόμενα ώστε να εξα­σφα­λί­σου­με την υλο­ποί­η­ση του ενός και μονα­δικού, αδια­πραγ­μά­τευ­του «ΡΙanΑ»: κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς για ακύ­ρω­ση μνη­μο­νί­ων και ανατρο­πή της λι­τό­τη­τας, σαν πρώτο βήμα στη δια­δι­κα­σία του σο­σια­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Η ανα­πό­φευ­κτη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα δεν θα είναι νι­κη­φό­ρα αν δεν πυ­ροδοτήσει μια ευ­ρύ­τε­ρη, μεσο­γειακή και ευ­ρω­παϊ­κή «άνοι­ξη των λαών» και αν πα­ράλ­λη­λα δεν γνω­ρί­σει την αλ­λη­λεγ­γύη των κι­νημάτων αντί­στα­σης και της Αρι­στεράς στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς. Όλα αυτά δεν θα συμ­βούν αυτό­ματα, αλλά πρέ­πει να προετοιμα­στούν από τώρα. Χρεια­ζό­μα­στε μια Αρι­στε­ρά τα­ξι­κή, διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή, χρειαζόμα­στε ένα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αυτά τα χαρα­κτηριστικά, που θα χτί­σει «γέ­φυ­ρες» με τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και τις λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις, από την «Αρα­βι­κή άνοι­ξη» μέχρι το OccupyWorldStreet, από την Τουρ­κία μέχρι τη Σου­η­δία, από την Αθήνα μέχρι τη Λι­σα­βό­να, τη Ρώμη, τη Βαρκε­λώνη και το Πα­ρί­σι, από τη Βουλ­γαρία και τη Ρου­μα­νία μέχρι τη Ρωσία, από τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρι­κή και την Άπω Ανα­τολή . Ένας τέ­τοιος διε­θνι­σμός δεν μπο­ρεί παρά να είναι τα­ξι­κός και να «απο­δει­κνύ­ε­ται» πρώτα απ' όλα στη δική μας χώρα: με την ανε­πι­φύ­λα­κτη υπε­ρά­σπι­ση των με­τα­να­στών, με την αμ­φι­σβή­τη­ση και πάλη ενά­ντια στο «δικό μας» εθνι­κι­σμό και σο­βι­νι­σμό, ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό. Η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη χτί­ζε­ται και δεν ξε­φυ­τρώ­νει αυ­τό­μα­τα, εί­ναι ένα «δώρο» που «προσφέρε­ται» για να «επι­στρα­φεί».

6. Πο­λι­τι­κή «ώρι­μου φρού­του» και μειω­μέ­νων προσ­δοκιών ή πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πής της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης;

Αν αυτή είναι η προ­ο­πτι­κή μας, αν τέ­τοιες επι­λο­γές και ρή­ξεις προ­ϋ­πο­θέ­τει και συ­νε­πά­γε­ται η υλο­ποίηση του πο­λι­τι­κού μας σχεδί­ου, αυτό κα­θο­ρί­ζει τον τρόπο που κά­νου­με πο­λι­τι­κή (από) σή­με­ρα. Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή ση­μαί­νει ότι δεν ακο­λου­θού­με πο­λι­τι­κή ώρι­μου φρού­του και ανα­μο­νής των επό­με­νων εκλο­γών, αλλά κα­λού­με σε πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή, ανα­λαμ­βά­νου­με πο­λι­τι­κές πρω­τοβουλίες και ορ­γα­νώ­νου­με-πρω­τα­γω­νι­στού­με στους αγώ­νες για την ανα­τρο­πή της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης.

Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή ση­μαί­νει ότι όχι μόνο υπο­στη­ρί­ζου­με χω­χω­ρίς επι­φυ­λά­ξεις και νου­θε­σί­ες για «σο­βα­ρό­τη­τα» τους «δύσκο­λους» κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες (μετρό, λι­με­νερ­γά­τες, ΟΛΜΕ κ.λπ.), αλλά ότι ορ­γα­νώ­νου­με κε­ντρι­κό κοινω­νικό και πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο αλληλεγ­γύης, με στόχο τη νίκη αυτών των αγώ­νων και την ανα­τρο­πή της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή ση­μαί­νει ότι δεν καλ­λιερ­γού­με μειω­μέ­νες προσ­δο­κί­ες στον κόσμο της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, αλλά αντί­θε­τα θε­ω­ρού­με τις ριζοσπα­στικές προσ­δο­κί­ες εντο­λή για ενί­σχυση της δέ­σμευ­σής μας στην υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας: κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου, ρήξη και ανα­τρο­πή. Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή ση­μαί­νει ότι το κέ­ντρο βά­ρους της δρά­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι η κοινοβου­λευτική δου­λειά και η επικοινω­νιακή τα­κτι­κή, αλλά ότι ενισχύ­ουμε τη μα­χη­τι­κή ικα­νό­τη­τα των ορ­γα­νώ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώστε να γειώ­νο­νται και να παρεμβαί­νουν απο­φα­σι­στι­κά στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και τους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, στην κα­τεύ­θυν­ση της ανα­τρο­πής της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρνησης «από τα αρι­στε­ρά και από τα κάτω».
Μόνο με αυτό τον τρόπο θα προ­ετοιμάσουμε και θα φέ­ρου­με πιο κοντά την «επό­με­νη μέρα» της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, μόνο με αυτόν τον τρόπο θα προετοι­μαστούμε και «εκ­παι­δευ­τού­με» για τις σκλη­ρές ανα­με­τρή­σεις που προ­ϋ­πο­θέ­τει και συ­νε­πά­γε­ται η υλο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού μας σχε­δίου.

7. Ποιο κόμμα για ποιο σκο­πό; Τι τύπου «ενιαίο» κόμ­μα;

Για να υπο­στη­ρί­ξου­με και να υλο­ποιήσουμε ένα τέ­τοιο πο­λι­τι­κό σχέ­διο, χρεια­ζό­μα­στε το «αντί­στοιχο» κόμμα: Που θα πα­τά­ει γερά σε ζω­ντα­νές και μα­χη­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις στις γει­το­νιές και στους τό­πους δου­λειάς, που θα ανε­βά­ζει το επί­πε­δο των κοινω­νικών και πο­λι­τι­κών του παρεμ­βάσεων, που θα ορ­γα­νώ­νει την ενό­τη­τα στη δράση, που θα εμβα­θύνει σε ρι­ζο­σπα­στι­κή - αντι­συ­στη­μι­κή κα­τεύ­θυν­ση το πρόγραμ­μα και το πο­λι­τι­κό του σχέ­διο, που θα ενι­σχύ­σει τις δε­σμεύ­σεις του προς τον κόσμο και με τον κόσμο. Έναν κομ­μα­τι­κό φορέα «σφι­χτό» στην έν­νοια του μέ­λους και στη συμ­με­το­χή των μελών στις εσω­τερικές δια­δι­κα­σί­ες και τις εξω­στρεφείς πα­ρεμ­βά­σεις, στην κοι­νω­νι­κή γεί­ω­ση και πα­ρέμ­βα­ση, στις πο­λι­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις, στις κι­νη­μα­τι­κές επι­δό­σεις και στη μα­χη­τι­κό­τη­τα, κι όχι δυ­σα­νε­κτι­κό στις τά­σεις και «απα­γο­ρευ­τι­κό» στις συ­νι­στώ­σες! Διότι τόσο οι τά­σεις όσο και οι συ­νι­στώ­σες έχει απο­δει­χτεί ότι συ­νέ­βα­λαν τα μέγι­στα στην ενί­σχυ­ση αυτών ακρι­βώς των μα­χη­τι­κών και ρι­ζο­σπα­στι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Όλα αυτά προ­φα­νώς ανοί­γουν ξε­κάθαρα τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα τη στρα­τη­γι­κής. Ταυ­τό­χρο­να όμως έχου­με όλοι συμ­φω­νή­σει ότι οι δυ­νά­μεις που συ­γκρο­τούν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρούν να έχουν στρατηγι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό (το σοσιαλι­σμό) αλλά όχι κοινή στρα­τη­γι­κή. Διότι κοινή στρα­τη­γι­κή ση­μαί­νει κοινή απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα πώς θα αλ­λά­ξου­με την κοι­νω­νία, δη­λαδή απά­ντη­ση στο στρα­τη­γι­κό δί­λημ­μα «με­ταρ­ρύθ­μι­ση ή επανά­σταση» - η θέ­λη­ση να αλ­λά­ξου­με την κοι­νω­νία είναι κοι­νός «προσα­νατολισμός» και όχι κοινή στρα­τηγική! Αυτή η αντί­φα­ση δεν θα λυθεί με εκ­βια­στι­κά ορ­γα­νω­τι­κά σχή­μα­τα και κα­τα­στα­τι­κές ρυθμί­σεις, αλλά μόνο με τον εξής τρό­πο: επι­μο­νή στη συ­ζή­τη­ση για το πο­λι­τι­κό σχέ­διο και το πρό­γραμ­μα ώστε να απο­τε­λούν τη βάση της πο­λι­τι­κής μας συμ­φω­νί­ας, με ταυ­τόχρονο άνοιγ­μα της συ­ζή­τη­σης για τα στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα, αλλά με πλήρη συ­νεί­δη­ση ότι σε αυτό το επί­πε­δο δεν μπο­ρεί να εκβια­στεί καμία συμ­φω­νία!

Με αυτά τα δε­δο­μέ­να, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να είναι κόμμα ιδε­ο­λο­γι­κής-στρα­τη­γι­κής ενό­τη­τας αλλά κόμμα πο­λι­τι­κής ενό­τη­τας με σο­βα­ρές δια­φω­νί­ες για το πο­λιτικό σχέ­διο και το πρό­γραμ­μα. Την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα  αυτή  δεν μπο­ρού­με να την υπερ­βού­με εκ­βια­στι­κά ούτε στο όνομα της «ανα­σύν­θε­σης» (που δεν μπο­ρεί να επι­βάλ­λε­ται με δια­τάγ­μα­τα) ούτε στο όνομα του «κόμ­μα­τος των μελών» (που ανά­λο­γα με τον ιδε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κό του χαρακτή­ρα μπο­ρεί να πάρει πολ­λές και δι­αφορετικές μορ­φές). Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να επιβλη­θεί βίαια ένας τύπος ενιαί­ου κόμ­ματος που δεν αντι­στοι­χεί καν σε κόμμα στρα­τη­γι­κής ενό­τη­τας

(στην πα­ρά­δο­ση της Αρι­στε­ράς, οι τά­σεις ήταν κα­το­χυ­ρω­μέ­νες και στα κόμ­μα­τα στρα­τη­γι­κής ενότη­τας - εξαι­ρου­μέ­νων μόνο των στα­λινικών κομ­μά­των). Αν λοι­πόν δεν μπο­ρεί να εκβια­στεί η στρα­τη­γι­κή συμ­φω­νία, τότε δεν μπο­ρεί να εκ­βια­στεί η «αυτο­διάλυση» των συ­νι­στω­σών που συ­γκρο­τού­νται πάνω σε στρατη­γικές απα­ντή­σεις! Και αν -λόγω των υπαρ­κτών και νό­μι­μων στρα­τηγικών δια­φο­ρών- θα αναπαρά­γονται ανα­πό­φευ­κτα σο­βα­ρές δι­αφωνίες στο πο­λι­τι­κό σχέ­διο και το πρό­γραμ­μα, τότε δεν μπο­ρεί να υπο­νο­μευ­τεί η συ­γκρό­τη­ση και λει­τουρ­γία των τά­σε­ων μέσα στο κόμμα! Από εδώ προ­κύ­πτει η ανά­γκη ενός τύπου «ενιαί­ου» φορέα πο­λυ­τα­σι­κού (με πλήρη δικαιώ­ματα συ­γκρό­τη­σης, λει­τουρ­γί­ας και εκ­προ­σώ­πη­σης στα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να των τά­σε­ων) αλλά και με κα­το­χυ­ρω­μέ­νο το δι­καί­ω­μα στη διπλή έντα­ξη για όσους θέ­λουν να κά­νουν χρήση αυτού του δικαι­ώματος στο όνομα της συγκρότη­σης συ­νι­στω­σών πάνω σε στρα­τηγικές απα­ντή­σεις (που, κατά κοινή πα­ρα­δο­χή, δεν μπο­ρεί να είναι κοι­νές για τον «όλο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ»).

8. Ιδέες χωρίς «μηχανι­σμούς» και μη­χα­νι­σμοί χω­ρίς ιδέες;

Η κα­τάρ­γη­ση της λί­στας αλλά και η «αυ­το­διά­λυ­ση» των συνιστω­σών υπο­στη­ρί­ζο­νται με επιχειρή­ματα προ­πα­γαν­δι­στι­κού χαρακτή­ρα: οι τά­σεις και οι συ­νι­στώ­σες είναι «κόμ­μα­τα μέσα στο κόμμα», «μη­χα­νι­σμοί», πε­ριο­ρί­ζουν την «ισο­τι­μία» των μελών, αντιστρα­τεύονται το «κόμμα των μελών». Σε όλα αυτά απα­ντά­με συγκεκρι­μένα:

• Για την Αρι­στε­ρά δεν υπάρ­χουν ιδέες χωρίς «μη­χα­νι­σμούς», δη­λα­δή χωρίς ορ­γα­νω­μέ­νες συλ­λο­γι­κό­τη­τες, που τις υποστηρί­ζουν και μά­χο­νται για να γί­νουν υλική δύ­να­μη. Οι εξα­το­μι­κευ­μέ­νοι φο­ρείς ιδεών είναι αστι­κός και όχι αρι­στε­ρός τρό­πος σκέ­ψης. Ιδέες και τά­σεις χωρίς συλ­λο­γι­κό «μη­χανισμό» να τις υπε­ρα­σπί­ζο­νται και να τους δί­νουν υλική δύ­να­μη δεν υπάρ­χουν! Η προ­πα­γάν­δα ενά­ντια στους «μη­χα­νι­σμούς» και η απαί­τη­ση να εξα­το­μι­κευ­τούν οι φο­ρείς των ιδεών, πο­λι­τι­κών σχε­δίων κ.λπ. μέσα στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δη­λαδή η απαί­τη­ση για ιδέες χωρίς «μη­χα­νι­σμούς», στην πραγματι­κότητα θα οδη­γή­σει σε ένα καθε­στώς «μη­χα­νι­σμών χωρίς ιδέες», δη­λα­δή σε σκλη­ρούς άτυ­πους μη­χανισμούς, προ­σω­πι­κούς ή συλ­λογικούς, που θα μά­χο­νται χωρίς ιδέες για τη νομή και την κατανο­μή της εξου­σί­ας μέσα στο κόμμα και για τον έλεγ­χο της πο­λι­τι­κής του κα­τεύ­θυν­σης. Για να αποφευ­χθεί αυτός ακρι­βώς ο κίν­δυ­νος, οι δη­μο­κρα­τι­κές πα­ρα­δό­σεις στην Αρι­στε­ρά υιο­θε­τούν τη θέ­σμι­ση των τά­σε­ων με δη­μό­σια δέσμευ­ση για τις ιδέες που τις συγκρο­τούν και με κα­τα­στα­τι­κή ρύθ­μι­ση των συλ­λο­γι­κών του λει­τουρ­γιών, δι­καιω­μά­των και υπο­χρε­ώ­σε­ων. Έχο­ντας απορ­ρί­ψει την πα­ρά­δο­ση τόσο του στα­λι­νι­σμού όσο και της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας (και μά­λι­στα της εκ­φυ­λι­στι­κής ύστε­ρης περιό­δου της), δεν μπο­ρού­με να καταρ­γήσουμε αυτές τις δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις!

• Η ου­σια­στι­κή ισο­τι­μία των μελών στη­ρί­ζε­ται: στην ισο­τι­μία όσον αφορά το εκλέ­γειν και εκλέ­γεσθαι στα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να σε όλα τα επί­πε­δα, στην κα­τα­στα­τι­κή αρχή «ένα μέλος - μία ψήφος», στην πραγ­μα­τι­κή συμ­με­το­χή στη ζωή και τη δράση των οργανώσε­ων ώστε να εξα­σφα­λί­ζε­ται στοι­χειω­δώς η ισο­τι­μία στην προσφο­ρά, στη σαφή διά­κρι­ση ανά­με­σα στα μέλη και τους «φί­λους» ή ψη­φοφόρους του κόμ­μα­τος, στην ισορ­ρό­πη­ση δι­καιω­μά­των και υπο­χρε­ώ­σε­ων για τα μέλη, στην κα­τάρ­γη­ση ή στον πε­ριο­ρι­σμό στο ελά­χι­στο των αρι­στίν­δην εκπρο­σωπήσεων και όλων των «προνο­μίων» σε οποια­δή­πο­τε πλευ­ρά, στην κα­τάρ­γη­ση των βέτο και των ει­δι­κών πλειο­ψη­φιών ώσςτε να μην επι­τρέ­πε­ται σε κα­νέ­ναν να μπλο­κά­ρει τις απο­φά­σεις, στη λει­τουργία των συλ­λο­γι­κών ορ­γά­νων με τρόπο που δεν θα επι­τρέ­πουν αυ­θαί­ρε­τη πα­ρα­ποί­η­ση ή άρ­νη­ση εφαρ­μο­γής των συλ­λο­γι­κών απο­φάσεων, στην εφαρ­μο­γή κα­νό­νων και τη θέ­σπι­ση μέ­τρων που θα απο­δυ­να­μώ­νουν τη συ­γκρό­τη­ση άτυ­πων γρα­φειο­κρα­τιών ή προ­σω­πι­κών μη­χα­νι­σμών ανά­δει­ξης και ισχύ­ος, στην εφαρ­μο­γή κανό­νων και τη θέ­σπι­ση μέ­τρων που δεν θα επι­τρέ­πουν την ανά­δει­ξη στε­λε­χών μέσα από τα αστι­κά μί­ντια κ.λπ. Κα­το­χυ­ρώ­νο­ντας όλα αυτά στο επερ­χό­με­νο συ­νέ­δριό μας, υπη­ρε­τού­με πραγ­μα­τι­κά και όχι προ­πα­γαν­δι­στι­κά το «κόμμα των μελών». Αν όμως, αντί να συ­ζη­τή­σου­με όλα αυτά τα ουσιαστι­κά, όλη η συ­ζή­τη­ση εστιά­σει με το ζόρι στην κα­τάρ­γη­ση των λι­στών εκλο­γής και στη βίαιη «αυτοδιά­λυση» των συ­νι­στω­σών, τότε δεν θα υπη­ρε­τή­σου­με το «κόμμα των μελών», αλλά το κόμμα των άτυ­πων - προ­σω­πι­κών μη­χα­νι­σμών με κρυ­φές ατζέ­ντες ιδεών...

9. Ποιος είναι ο κίν­δυ­νος;

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, δεν πρέ­πει να πι­στέ­ψου­με τον Σα­μα­ρά και τα πα­πα­γα­λά­κια του συστήμα­τος που ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «δεν μπο­ρεί να κυ­βερ­νή­σει» επει­δή τάχα έχει πολ­λές συ­νι­στώ­σες και τά­σεις. Ξέ­ρου­με τι εν­νο­ούν: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να κυ­βερ­νή­σει όπως κυ­βερ­νούν τα κόμ­μα­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης - πράγ­μα­τι, αυτού του τύπου η «διακυβέρνη­ση» απαι­τεί αρ­χη­γι­κά κόμ­μα­τα, που δια­σπώ­νται και δια­γρά­φουν, που δεν έχουν εσω­τε­ρι­κή ζωή για­τί δεν (θέ­λουν να) έχουν σχέ­σεις με τα κι­νή­μα­τα και την κοι­νω­νία, που είναι φτιαγ­μέ­να για να με­τα­φέ­ρουν τις πιέ­σεις του συστήμα­τος πάνω στην κοι­νω­νία και τα κι­νή­μα­τα και να «απο­στει­ρώ­νουν» τις πιέ­σεις της κοι­νω­νί­ας και των κι­νη­μά­των προς την εξου­σία. Είναι βέ­βαιο ότι κα­νέ­να μέλος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από την κο­ρυ­φή ως τη βάση, δεν θέλει ένα τέ­τοιο «ενι­αίο» κόμμα. Αντί­θε­τα, θέ­λου­με να δια­ψεύ­σου­με τις επι­θυ­μί­ες του συ­στή­μα­τος να γί­νου­με ένα τέ­τοιο κόμμα. Στο ιδρυ­τι­κό μας συ­νέδριο πρέ­πει να πά­ρου­με απο­φάσεις (πο­λι­τι­κές, κα­τα­στα­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές) που θα μας θω­ρα­κί­ζουν από αυτόν τον (μόνο πραγ­μα­τι­κό) κίν­δυ­νο, δη­λα­δή τον κίν­δυ­νο σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η υποχώρη­ση της ζω­ντά­νιας, μα­χη­τι­κό­τη­τας και κι­νη­μα­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης των ορ­γα­νώ­σε­ών μας, τα δείγ­μα­τα αυ­το­νό­μη­σης της ηγε­σί­ας από τις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις, το «στρογ­γύ­λε­μα» του προ­γράμ­μα­τος, οι προ­σω­πι­κές πο­λι­τι­κές και η ανά­δειξη στε­λε­χών μέσω προσωπι­κών σχέ­σε­ων με τα μί­ντια, το δι­ευρυνόμενο χάσμα ανά­με­σα στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή των απο­φά­σε­ων των συλ­λο­γι­κών ορ­γά­νων και στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή που εκφωνεί­ται από τον πρό­ε­δρο και κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος - να ποιοι είναι οι πραγ­μα­τι­κοί κίν­δυ­νοι που πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σου­με! Για ένα τέ­τοιο πο­λυ­τα­σι­κό και πλου­ρα­λι­στι­κό κόμμα των μελών, της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς της ρήξης και της ανα­τρο­πής, θα δώ­σουμε όλες μας τις δυ­νά­μεις μέ­χρι το συ­νέ­δριο, στο συ­νέ­δριο και μετά απ' αυτό!

Δείτε εδώ το κεί­με­νο σε μορφή pdf (μπο­ρεί­τε επί­σης να το κα­τε­βά­σε­τε στον υπο­λο­γι­στή σας, από την επι­λο­γή "share" και μετά "download").