Κριτική αποδόμηση του Σχεδίου Νόμου για την Οριοθέτηση, Διαχείριση και Προστασία Αιγιαλού και Παραλίας

Το σχέ­διο νόμου κα­ταρ­γεί την απρό­σκο­πτη κοι­νω­νι­κή πρό­σβα­ση στις πε­ριο­χές που ανα­φέ­ρε­ται και οι οποί­ες απο­τε­λούν δη­μό­σια κτήση, δη­λα­δή κοι­νό­χρη­στα αγαθά, προ­σβά­σι­μα σε όλους τους πο­λί­τες.Κα­ταρ­γεί, δη­λα­δή, ένα τρόπο κοι­νω­νι­κής συμ­βί­ω­σης/συλ­λο­γι­κής ανα­ψυ­χής, που έχει δια­μορ­φω­θεί σε βάθος χρό­νου και αφορά τα εκα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κων της χώρας.

Το σχέ­διο νόμου πα­ρα­δί­δει στο ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο προς εκ­με­τάλ­λευ­ση ένα φυ­σι­κό και πο­λι­τι­σμι­κό πόρο ανυ­πο­λό­γι­στης αξίας, καθώς αυτός φέρει ιδιαί­τε­ρα, μο­να­δι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις έχουν οδη­γή­σει στη θε­σμο­θέ­τη­ση πε­ριο­χών ως εξαι­ρε­τι­κού φυ­σι­κού κάλ­λους. Με την επι­τρε­πό­με­νη εντα­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση, οι πα­ρά­λιες, πα­ρα­λί­μνιες και πα­ρα­πο­τά­μιες ζώνες πρό­κει­ται ν’ αλ­λοιω­θούν ως προς το φυ­σι­κό τους ανά­γλυ­φο και να δο­μη­θούν, οδη­γώ­ντας σε απρό­σω­πα και κα­ταρ­ρέ­ο­ντα πρό­τυ­πα του­ρι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, μα­ζι­κού, all inclusive, του­ρι­σμού (Τυ­νη­σία, Ισπα­νία) και σε φού­σκα ακι­νή­των, δη­λα­δή σε πλη­θω­ρι­σμό εγκα­τα­στά­σε­ων δια­μο­νής και ανα­ψυ­χής.

Το σχέ­διο νόμου έχει συ­ντα­χθεί κατά πα­ρά­βα­ση των άρ­θρων 24 και 5 του Συ­ντάγ­μα­τος και των διε­θνών υπο­χρε­ώ­σε­ων της χώρας για την προ­στα­σία των ακτών και του το­πί­ου, όπως είναι η σύμ­βα­ση της Βαρ­κε­λώ­νης , η οποία ισχύ­ει ανε­ξαρ­τή­τως αν έχει κυ­ρω­θεί με νόμο, και απα­γο­ρεύ­ει τη δό­μη­ση εντός 100 μ. πα­ρά­λιας ζώνης.

Τί­θε­ται το ερώ­τη­μα : γιατί χρειά­ζε­ται ένας νέος νόμος, όταν ο ισχύ­ων 2971/2001 μπο­ρεί να προ­στα­τεύ­ει ορια­κά, με ορι­σμέ­νες ανα­γκαί­ες προ­σθή­κες, τον αι­για­λό και την πα­ρα­λία, εφ’ όσον βέ­βαια εφαρ­μό­ζε­ται. Όπως γνω­ρί­ζου­με, όμως, η οι­κο­δο­μι­κή αυ­θαι­ρε­σία, είναι εκτε­τα­μέ­νη και συ­νί­στα­ται σε ιδιω­τι­κά αυ­θαί­ρε­τα πάσης φύ­σε­ως και με­γέ­θους, σε κα­τά­λη­ψη από επι­χει­ρη­μα­τί­ες του­ρι­σμού και ανα­ψυ­χής κοι­νο­χρή­στων ακτών, σε ιδιω­τι­κές πε­ρι­φρά­ξεις πα­ρα­λιών, σε νυ­χτε­ρι­νά δια­σκε­δα­στή­ρια πάνω στο κύμα, σε ρύ­παν­ση υδά­τι­νων πόρων και κα­τα­στρο­φή οι­κο­συ­στη­μά­των, κ.λπ.

Προ­άγ­γε­λος κα­τα­στρο­φι­κών «επεν­δύ­σε­ων» μα­μούθ, στις οποί­ες η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση ομνύ­ει και τις προ­ω­θεί με το σχέ­διο νόμου και τις Στρα­τη­γι­κές Επεν­δύ­σεις μέσω ΤΑΙ­ΠΕΔ, υπήρ­ξαν οι ΠΟΤΑ (Πρό­τυ­πη Ορ­γα­νω­μέ­νη Του­ρι­στι­κή Ανά­πτυ­ξη) στην Πύλο και στα Ια­μα­τι­κά Λου­τρά Κυλ­λή­νης. Στην Πύλο ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν τε­ρά­στιες εκτά­σεις, δη­μιουρ­γή­θη­κε μια ισο­με­γέ­θης με την πόλη κλει­στή του­ρι­στι­κή πόλη και επλή­γη ο το­πι­κός του­ρι­σμός μι­κρής κλί­μα­κας , ο οποί­ος πρέ­πει, επί­σης, να ανα­πτύσ­σε­ται τη­ρώ­ντας όλους τους πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κούς και άλ­λους κα­νό­νες προ­στα­σί­ας.

Ο ισχύ­ων, λοι­πόν, νόμος τρο­πο­ποιεί­ται όχι για να κα­λυ­φθούν υπαρ­κτά κενά αλλά για να ει­σα­χθούν δυ­σμε­νέ­στε­ρες δια­τά­ξεις που επι­τρέ­πουν μα­ζι­κή κερ­δο­σκο­πι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση και απο­κλει­στι­κή εκ­μί­σθω­ση της δη­μό­σιας κτή­σης από επι­χει­ρή­σεις. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό των κι­νή­τρων προ­ώ­θη­σης του νο­μο­σχε­δί­ου ότι το ει­σά­γει ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, ενώ αυτό πραγ­μα­τεύ­ε­ται θέ­μα­τα που αφο­ρούν κατά κύριο λόγο το ΥΠΕΚΑ.

Οι πα­ρα­πά­νω γε­νι­κές δια­πι­στώ­σεις συ­γκε­κρι­με­νο­ποιού­νται στα αντί­στοι­χα άρθρα του σχε­δί­ου νόμου που εξε­τά­ζο­νται στη συ­νέ­χεια.

ΑΡΘΡΟ 2 «Κυ­ριό­τη­τα και προ­ο­ρι­σμός αι­για­λού, πα­ρα­λί­ας, πα­λαιού αι­για­λού, όχθης, πα­ρό­χθιας ζώνης και πα­λαιάς όχθης»

Με μι­κρές φρα­στι­κές αλ­λα­γές στις γε­νι­κές αρχές του ισχύ­ο­ντος νόμου αφαι­ρεί­ται η κατά προ­τε­ραιό­τη­τα προ­στα­σία των οι­κο­συ­στη­μά­των, που απο­τε­λεί βα­σι­κό στόχο της δη­μό­σιας δια­χεί­ρι­σης, με ελά­χι­στες, για πολύ ει­δι­κούς λό­γους, εξαι­ρέ­σεις.

Επί­σης, το άρθρο 2, εξαι­ρεί από τον ορι­σμό όχθε­ων και πα­ρό­χθιων ζωνών με­γά­λο αριθ­μό λι­μνών και πο­τα­μών της χώρας, μι­κρό­τε­ρης έκτα­σης και όχι μόνο. Στις εξαι­ρέ­σεις του άρ­θρου 2 ανα­φέ­ρο­νται πε­ρι­πτώ­σεις οι οποί­ες απορ­ρέ­ουν από σχε­τι­κή υπο­χρέ­ω­ση διε­θνών συμ­βά­σε­ων. Πρό­κει­ται για τις μνη­μο­νια­κές δε­σμεύ­σεις της χώρας.

ΑΡΘΡΟ 6 «Υπο­χρε­ω­τι­κή χά­ρα­ξη πα­ρα­λί­ας»

Είναι απα­ρά­μιλ­λη η σπου­δή με την οποία αντι­με­τω­πί­ζε­ται «η έκ­δο­ση άδειας για την εκτέ­λε­ση ερ­γα­σιών κα­τα­σκευ­ής λι­με­νι­κών, βιο­μη­χα­νι­κών και του­ρι­στι­κών ή ιδιω­τι­κών εν γένει έργων» ώστε, αν αυτή δεν έχει εκ­δο­θεί εντός 2 μηνών, να θε­ω­ρεί­ται αυ­το­δί­καια «η ύπαρ­ξη ζώνης πα­ρα­λί­ας πλά­τους 10μ.». Δε­δο­μέ­νης της ισχύ­ου­σας γρα­φειο­κρα­τί­ας και της υπο­βάθ­μι­σης ή ανυ­παρ­ξί­ας αρ­μό­διων υπη­ρε­σιών, η πα­ρα­λια­κή ζώνη θα πε­ριο­ρι­στεί σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις στα 10μ.

ΑΡΘΡΑ 10,11,12 ΚΑΙ 13 ΤΟΥ ΤΡΙ­ΤΟΥ ΚΕ­ΦΑ­ΛΑΙΟΥ

Εδώ πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται τα επι­κίν­δυ­να επί­μα­χα ση­μεία - στό­χοι της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής

ΑΡΘΡΟ 10 «Γε­νι­κές ρυθ­μί­σεις για τις πα­ρα­χω­ρή­σεις»

Στο άρθρο 10 «επι­τρέ­πε­ται η πα­ρα­χώ­ρη­ση της χρή­σης αι­για­λού, κοι­νό­χρη­στης πα­ρα­λί­ας, όχθης, κοι­νό­χρη­στης πα­ρό­χθιας ζώνης, πυθ­μέ­να και υδά­τι­νου τμή­μα­τος θά­λασ­σας και πο­τα­μού με σκοπό την οι­κο­νο­μι­κή τους αξιο­ποί­η­ση και την εκτέ­λε­ση έργων, σύμ­φω­να με τις ει­δι­κό­τε­ρες δια­τά­ξεις των άρ­θρων 11,12,13. Η πρό­σβα­ση του κοι­νού στις πα­ρα­χω­ρού­με­νες εκτά­σεις δεν είναι δε­δο­μέ­νη αλλά πα­ρέ­χε­ται κα­τό­πιν στάθ­μι­σης συμ­φε­ρό­ντων». Αδια­νό­η­το είναι, πα­ρό­τι πε­ριέ­χε­ται στο σχέ­διο νόμου, το ότι στις πα­ρα­χω­ρού­με­νες εκτά­σεις μπο­ρεί να πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται «κη­ρυγ­μέ­νοι αρ­χαιο­λο­γι­κοί χώροι, μνη­μεία, ιστο­ρι­κοί τόποι ή προ­στα­τευό­με­νες πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά πε­ριο­χές, τοπία ιδιαί­τε­ρου φυ­σι­κού κάλ­λους ή ευ­πα­θή οι­κο­συ­στή­μα­τα, με σύμ­φω­νη γνώμη των κατά πε­ρί­πτω­ση αρ­μό­διων υπουρ­γεί­ων».

Πρό­κει­ται για την ιδιω­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση των κατ’ εξο­χήν μη δυ­νά­με­νων ν’ αξιο­ποι­η­θούν, λόγω της εξαι­ρε­τι­κής τους ση­μα­σί­ας, οι­κο­συ­στη­μά­των, πο­λι­τι­στι­κών και φυ­σι­κών μνη­μεί­ων, τα οποία σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα θα κα­τα­στρα­φούν λόγω της ευ­πά­θειας του χα­ρα­κτή­ρα τους και φυ­σι­κά δεν θα ανα­γεν­νη­θούν από τις στά­χτες τους.

ΑΡΘΡΟ 11 «Πα­ρα­χώ­ρη­ση απλής χρή­σης αι­για­λού και πα­ρα­λί­ας»

Στο άρθρο 11 επι­τρέ­πε­ται χωρίς κα­νέ­να πε­ριο­ρι­σμό χα­ρα­κτή­ρα και με­γέ­θους η πα­ρα­χώ­ρη­ση της απλής χρή­σης αι­για­λού και κοι­νό­χρη­στης πα­ρα­λί­ας «για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση λουο­μέ­νων ή την ανα­ψυ­χή του κοι­νού», όπως και η πα­ρα­χώ­ρη­ση «τμη­μά­των αι­για­λού και κοι­νό­χρη­στης πα­ρα­λί­ας σε πρό­σω­πα που εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται όμο­ρες ξε­νο­δο­χεια­κές επι­χει­ρή­σεις, κα­τα­σκη­νώ­σεις (κά­μπινγκ) και κα­τα­στή­μα­τα υγειο­νο­μι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος». Με τις πα­ρα­χω­ρή­σεις αυτές μπο­ρεί να ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί πλή­ρως η πα­ρα­λία και η ελεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση του κοι­νού σ’ αυτή ν’ απα­γο­ρευ­τεί. Δεν πρό­κει­ται, όμως, μόνο γι’ αυτή την επί­πτω­ση. Ορι­σμέ­νοι θε­ω­ρούν ήπιες και ανα­στρέ­ψι­μες χρή­σεις τα τρα­πε­ζο­κα­θί­σμα­τα, τις ξύ­λι­νες κα­τα­σκευ­ές, τις ομπρέ­λες, τα υπαί­θρια ανα­ψυ­κτή­ρια, κ.λπ. Αυτό δεν είναι σωστό, γιατί όλη αυτή η συσ­σώ­ρευ­ση αστι­κών χρή­σε­ων στο φυ­σι­κό τοπίο δια­τα­ράσ­σει τα ευ­πα­θή οι­κο­συ­στή­μα­τα και οπωσ­δή­πο­τε εγκα­θι­στά ένα τε­χνη­τό στη θέση του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Τα πα­ρα­πά­νω ισχύ­ουν ομοί­ως για την προ­βλε­πό­με­νη στο άρθρο 13 πα­ρα­χώ­ρη­ση «θα­λάσ­σιου ή λι­μναί­ου χώρου χωρίς πα­ρέμ­βα­ση στον αι­για­λό ή την όχθη, για την το­πο­θέ­τη­ση α) πλω­τών εξε­δρών εμ­βα­δού μέχρι 150 τ.μ., β) θα­λάσ­σιων ή λι­μναί­ων πάρ­κων ανα­ψυ­χής έως και 1500 τ.μ. για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση πο­λι­τι­στι­κών σκο­πών ή ψυ­χα­γω­γί­ας των λουό­με­νων ή άλλων σκο­πών που προ­βλέ­πο­νταν από ει­δι­κές δια­τά­ξεις».

Όταν πη­γαί­νου­με στη φύση δεν χρειά­ζε­ται να κα­τα­να­λώ­νου­με άσχε­τες με το πε­ρι­βάλ­λον και προ­σφε­ρό­με­νες με οι­κο­νο­μι­κό αντί­κτυ­πο υπη­ρε­σί­ες. Τα παι­διά για πα­ρά­δειγ­μα παί­ζουν στη θά­λασ­σα, δεν έχουν ανά­γκη νε­ρο­τσου­λή­θρες ή ντίσ­νεϊ­λαντ πάνω στα κύ­μα­τα. Εγκα­τα­στά­σεις όπως οι προ­βλε­πό­με­νες πα­ρα­πά­νω πλήτ­τουν βά­ναυ­σα την από­λαυ­ση και την αι­σθη­τι­κή του το­πί­ου, δη­μιουρ­γώ­ντας ανά­λο­γα προ­βλή­μα­τα με αυτά που δη­μιουρ­γούν οι λε­γό­με­νες ήπιες κα­τα­σκευ­ές.

ΑΡΘΡΟ 12 «Πα­ρα­χώ­ρη­ση χρή­σης για την εκτέ­λε­ση έργων»

Με το άρθρο 12 «πα­ρα­χω­ρεί­ται η χρήση αι­για­λού, πα­ρα­κεί­με­νης στον αι­για­λό ζώνης θά­λασ­σας ή λι­μνο­θά­λασ­σας πλά­τους μέχρι 500 μ., όχθης, πα­ρό­χθιας ζώνης και υδά­τι­νου στοι­χεί­ου πο­τα­μών ή λι­μνών που ανα­φέ­ρει το άρθρο 2, σε φο­ρείς του δη­μο­σί­ου και ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις» για πάσης φύ­σε­ως σκο­πούς είτε τέ­λε­σης έργων είτε για την εφαρ­μο­γή άλλων επι­χει­ρη­μα­τι­κών σχε­δί­ων. Είναι σί­γου­ρο ότι, ιδιαί­τε­ρα σε του­ρι­στι­κές πε­ριο­χές, δεν θα υπάρ­ξει ελεύ­θε­ρη πα­ρα­λία αλλά εν σειρά ιδιω­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις πάνω στο κύμα.

ΑΡΘΡΟ 13   «Ει­δι­κές πε­ρι­πτώ­σεις πα­ρα­χώ­ρη­σης»

Στο άρθρο 13 επι­τρέ­πε­ται η πα­ρα­χώ­ρη­ση της χρή­σης «νη­σί­δων, υφά­λων, σκο­πέ­λων και αβα­θών θα­λάσ­σιων εκτά­σε­ων και του συ­νε­χό­με­νου αι­για­λού και της πα­ρα­λί­ας για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση σκο­πών γε­ωρ­γι­κών, κτη­νο­τρο­φι­κών, αλιευ­τι­κών, ναυ­τα­θλη­τι­κών, του­ρι­στι­κών και εν γένει επι­χει­ρη­μα­τι­κών». Είναι προ­φα­νές ότι τα πα­ρα­πά­νω, πλην ορι­σμέ­νων πα­ρα­γω­γι­κών δρα­στη­ριο­τή­των του πρω­το­γε­νούς τομέα που δεν αντι­τί­θε­νται στην ισορ­ρο­πία των οι­κο­συ­στη­μά­των, θα δια­τα­ρά­ξουν τα οι­κο­συ­στή­μα­τα και μπο­ρεί να έχουν αλυ­σι­δω­τές επι­πτώ­σεις στην ανα­πα­ρα­γω­γή της ιχθυο­πα­νί­δας, στη δια­μο­νή ζώων και που­λιών, στη βιο­ποι­κι­λό­τη­τα και εν γένει την ανα­πα­ρα­γω­γή φυ­σι­κών πόρων.

Στο άρθρο 13 επι­τρέ­πε­ται, επί­σης, «η επι­χω­μά­τω­ση θα­λάσ­σιου χώρου για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση επι­χει­ρή­σε­ων που ασκούν σε όμορη με τον αι­για­λό έκτα­ση επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα του­ρι­στι­κών μο­νά­δων, η οποία έχει εντα­χθεί στο θε­σμι­κό πλαί­σιο των στρα­τη­γι­κών επεν­δύ­σε­ων» (πε­ριο­χές που πα­ρα­χω­ρού­νται από το ΤΑΙ­ΠΕΔ ή εντάσ­σο­νται στο fast truck). Για κάθε ξε­νο­δο­χεια­κή κλίνη, η θά­λασ­σα μπα­ζώ­νε­ται 5 τ.μ. Αυτό φαί­νε­ται να φω­το­γρα­φί­ζει το Ελ­λη­νι­κό και άλλες γνω­στές πε­ρι­πτώ­σεις.

ΑΡΘΡΟ 15 «Νο­μι­μο­ποί­η­ση αυ­θαί­ρε­των κα­τα­σκευών»

«Έργα που κα­τα­σκευά­στη­καν πριν την έναρ­ξη ισχύ­ος του νόμου στον αι­για­λό(!), την πα­ρα­λία, ή τη θά­λασ­σα, την όχθη, την πα­ρό­χθια ζώνη και το υδά­τι­νο στοι­χείο πο­τα­μών και λι­μνών που ανα­φέ­ρο­νται στο άρθρο 2 μπο­ρούν να νο­μι­μο­ποι­η­θούν».

Αν συ­σχε­τί­σου­με την πα­ρα­πά­νω διά­τα­ξη με τις πε­ρι­πτώ­σεις των αλ­λε­πάλ­λη­λων κατά και­ρούς νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ων γε­νε­ών αυ­θαί­ρε­των κα­τα­σκευών, είναι η πρώτη φορά που δεν εξαι­ρού­νται οι κα­τα­σκευ­ές τις οποί­ες ορί­ζει το σχέ­διο νόμου. Μια φορά στο πα­ρελ­θόν υπήρ­ξαν κατ’ εξαί­ρε­ση νο­μι­μο­ποι­ή­σεις κτι­σμά­των ει­δι­κά του ΕΟΤ, που είχαν κα­τα­σκευα­στεί, όμως, εντός μιας ορι­σμέ­νης χρο­νι­κής πε­ριό­δου. Ο στό­χος είναι ει­σπρα­κτι­κός, αν και ελ­λο­χεύ­ει ο κίν­δυ­νος δι­κα­στι­κής προ­σβο­λής της νο­μι­μο­ποί­η­σης. Επο­μέ­νως, οι αυ­θαι­ρε­τού­ντες μι­κροϊ­διο­κτή­τες δεν είναι σί­γου­ρο ότι θα σπεύ­σουν, μετά και τις πρό­σφα­τες εμπει­ρί­ες, να νο­μι­μο­ποι­ή­σουν τα αυ­θαί­ρε­τά τους. Σί­γου­ρα όμως οι αυ­θαί­ρε­τοι επι­χει­ρη­μα­τί­ες με τις πα­ρά­νο­μες εγκα­τα­στά­σεις ξε­νο­δο­χεί­ων, κέ­ντρων ανα­ψυ­χής κ.λπ. θα επι­βρα­βευ­τούν και το πι­θα­νό­τε­ρο θα συ­νε­χί­σουν με νέες αυ­θαι­ρε­σί­ες.

ΑΡΘΡΟ 19 «Κα­θο­ρι­σμός της ζώνης λι­μέ­να»

Αν και κατ’ αρχήν «η χερ­σαία ζώνη κατ’ αρχήν δεν επι­τρέ­πε­ται να επε­κτεί­νε­ται πέρα από την πλη­σιέ­στε­ρη ρυ­μο­το­μι­κή γραμ­μή του εγκε­κρι­μέ­νου σχε­δί­ου πόλης», αμέ­σως μετά θε­σπί­ζο­νται εξαι­ρέ­σεις με «σύμ­φω­νη γνώμη του ΥΠΕΚΑ». Η διά­τα­ξη αυτή δεν είναι απο­δε­κτή ιδίως για τα νησιά και τους πα­ρα­δο­σια­κούς οι­κι­σμούς. Επί­σης, επι­τρέ­πε­ται «η πε­ρί­φρα­ξη ολό­κλη­ρης ή μέ­ρους της οριο­θε­τη­μέ­νης χερ­σαί­ας ζώνης λι­μέ­να». Η διά­τα­ξη αυτή είναι, επί­σης, απα­ρά­δε­κτη γιατί αίρει τον κοι­νό­χρη­στο χα­ρα­κτή­ρα του λι­μέ­να.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑ­ΖΙ­ΚΟ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ ΑΠΟ­ΣΥΡ­ΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕ­ΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ

Τού­των δε­δο­μέ­νων, το σχέ­διο νόμου «για την οριο­θέ­τη­ση, δια­χεί­ρι­ση και προ­στα­σία αι­για­λού και πα­ρα­λί­ας» είναι απα­ρά­δε­κτο και πρέ­πει ν’ απο­συρ­θεί.

Ευ­τυ­χώς έχουν ευαι­σθη­το­ποι­η­θεί πολ­λές δε­κά­δες πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές, κοι­νω­νι­κές, επι­στη­μο­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις και χι­λιά­δες ενερ­γοί πο­λί­τες σε όλη την Ελ­λά­δα, που συ­ντο­νί­ζο­νται στο Δί­κτυο «ΠΑ­ΡΑ­ΛΙΕΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ». Το Δί­κτυο γε­νι­κά και ει­δι­κό­τε­ρα η ορ­γα­νω­τι­κή επι­τρο­πή δια­χέ­ουν τη γνώση και την κρι­τι­κή πα­νελ­λα­δι­κά, στη­ρί­ζουν το­πι­κές εκ­δη­λώ­σεις, πα­ρά­γουν έντυ­πο υλικό για δια­νο­μή, πα­ρεμ­βαί­νουν στα Μέσα Μα­ζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης, κι­νη­το­ποιούν τους πο­λί­τες άλλων ευ­ρω­παϊ­κών χωρών.

Ση­μα­ντι­κό μέσον πί­ε­σης απο­τε­λεί η συ­γκέ­ντρω­ση υπο­γρα­φών που γί­νε­ται μέσα από τις πλατ­φόρ­μες avaaz.​org, change.org, Facebook. Ήδη οι υπο­γρά­φο­ντες πλη­σιά­ζουν τις 200.000 και ο στό­χος είναι μισό εκα­τομ­μύ­ριο. Ο Υπέρ-Μα­ρα­θώ­νιος «240 χι­λιό­με­τρα για τον Αι­για­λό», που θα διε­ξα­χθεί από τις 8 ως τις 12 Ιου­λί­ου και συ­ντο­νί­ζε­ται από το ρα­διό­φω­νο 105,5 Στο Κόκ­κι­νο, προ­γραμ­μα­τί­ζε­ται ήδη.

Στην ιστο­σε­λί­δα του Δι­κτύ­ου θα αναρ­τώ­νται όλα τα στοι­χεία και οι εκ­δη­λώ­σεις ώστε να ενι­σχύ­ο­νται οι κατά τό­πους ορ­γα­νω­τές από πε­ρισ­σό­τε­ρο κόσμο. Οι φο­ρείς που προ­στί­θε­νται στην αρ­χι­κή λίστα μπο­ρεί να υπο­γρά­φουν το κοινό ψή­φι­σμα των ήδη πε­ρί­που 100 φο­ρέ­ων και να το δια­κι­νούν σε άλ­λους.