Κύμα δίκαιης οργής

Η δολοφονία του αφροαμερικανού Τζoρτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολη της Μινεσότα ήταν η σπίθα που πυροδότησε μια έκρηξη. Ο Φλόιντ αποτελεί ένα ακόμη όνομα σε μια μακρά λίστα δολοφονημένων αφροαμερικανών στις ΗΠΑ. Όμως το όνομά του γράφτηκε on camera και με ένα γόνατο να του πατάει το λαιμό στην άσφαλτο.

Από εκείνη τη στιγμή ένα κύμα οργής έχει κατακλείσει τις ΗΠΑ. Συγκρουσιακές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις, καμένα αστυνομικά τμήματα, απώλεια του ελέγχου από την αστυνομία, συνδρομή της εθνοφρουράς, απαγόρευση κυκλοφορίας σε μια σειρά από πόλεις, είναι λίγα από όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες. Το σκηνικό θυμίζει μάλλον εικόνα από το μέλλον που ήρθε αρκετά γρήγορα. Πρωταγωνιστές όλοι οι ξεχασμένοι και εξουθενωμένοι από τον πιο ισχυρό καπιταλισμό του πλανήτη. Πίσω από το σύνθημα «I can’t breath» εκτός από το κίνημα των μαύρων συντάσσονται φτωχοί εργαζόμενοι, λατινοαμερικάνοι, μέλη της lgbtqi κοινότητας, άνθρωποι που καθημερινά βιώνουν τη βαρβαρότητα του φανταχτερού αμερικάνικου μοντέλου.

Τα δισεκατομμύρια του Ντόναλντ Τραμπ δείχνουν πολύ λίγα μπροστά στα εκατομμύρια καταπιεσμένων που βράζουν από οργή. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι διαμαρτυρίες θα έφταναν μέχρι το κατώφλι του Λευκού Οίκου, τη Λαφαγιέτ Σκουέρ. Ότι το σύνθημα «Black lives matter» θα δονούσε την καρέκλα του τόσο έντονα. Όμως είναι αφοπλιστική η ομοιότητα της αντίδρασης της καπιταλιστικής εξουσίας μπροστά στην αυθόρμητη οργή των από κάτω σε παγκόσμια κλίμακα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ αφού προειδοποίησε με τρομερή ειλικρίνεια ότι αν οι διαδηλωτές επιχειρούσαν να μπουκάρουν στο Λευκό Οίκο θα αντιμετώπιζαν «τα αγριότερα σκυλιά και τα απειλητικότερα όπλα που έχει δει ποτέ», στη συνέχεια στοχοποίησε όσους δίκαια διαμαρτύρονται και να μιλήσει για «πλιατσικολόγους και αναρχικούς», ενώ μιλούσε για «ανάγκη συμφιλίωσης» και για «διαβεβαίωση απόδοσης δικαιοσύνης». Τα έχουμε ακούσει πολλάκις και εδώ. Ακριβώς τα ίδια με ακριβώς την ίδια σειρά.

Όμως σε τέτοιες περιόδους εμφάνισης μαζικών και ριζοσπαστικών εκρήξεων αξίζει να εστιάσουμε στο πώς ξεγυμνώνεται ο σύγχρονος καπιταλισμός από κάθε επίφαση δημοκρατίας. Όταν οι ουρανοξύστες, τα talk shows και τα πάσης φύσεως υπερθεάματα αδυνατούν να εξασφαλίσουν συναίνεση, τη δουλειά αναλαμβάνει η επιβολή των όπλων. Η αστυνομία έχασε τον έλεγχο και επιστρατεύθηκε η ενισχυμένη εθνοφρουρά. Στο όνομα του Φλόιντ δολοφονούνται και άλλοι διαδηλωτές στους δρόμους. Ο Τραμπ από κοινού με κυβερνήτες πολιτειών απαγορεύει τις διαδηλώσεις σε μια σειρά από μεγάλες πόλεις. Η αμερικανική ηγεσία στοχοποιεί κάθε φωνή διαφωνίας και οι αστυνομικές αρχές συλλαμβάνουν δημοσιογράφους που απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Μετά από μια επικοινωνιακή εκστρατεία δυσφήμισης των εξεγερμένων, ο Τραμπ αντεπιτίθεται ανακοινώνοντας την πρόθεσή του να κατεβάσει τον στρατό στις αμερικανικές πόλεις για να «ανακτήσουμε τον έλεγχο των δρόμων». Αν αυτά γίνονταν λίγο πιο νότια, όλοι θα κραύγαζαν για δικτατορίες, αντιδημοκρατικά καθεστώτα και αυταρχισμούς. Στις ΗΠΑ όμως απλώς ξημέρωσε μια ακόμη ημέρα.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι μέσα στις φλόγες της εξέγερσης φαίνεται να αναπνέουν εκατομμύρια καταπιεσμένοι. Και αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη ότι κάθε άσχημος κόσμος όμορφα καίγεται. Αρκεί όμως πάντα να έχουμε βρει το τι θα χτίσουμε στις στάχτες του.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά