Κύπρος: Ο Νεοφύτου, η ΤΙΝΑ και τα καθήκοντα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς

Στη συ­ζή­τη­ση που προη­γή­θη­κε της ψη­φο­φο­ρί­ας το ρόλο του βα­σι­κού υπε­ρα­σπι­στή των συμ­φε­ρό­ντων της ευ­ρύ­τε­ρης δε­ξιάς και των κα­πι­τα­λι­στών (ντό­πιων και ξένων) ανέ­λα­βε ο ηγέ­της του ΔΗΣΥ Αβέ­ρωφ Νε­ο­φύ­του. Έχει ση­μα­σία να εξε­τά­σου­με το λόγο που έβγα­λε στη βουλή τη μέρα της ψή­φι­σης του νο­μο­σχε­δί­ου για τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις για έναν και μόνο λόγο. Γιατί, ως γνή­σιος εκ­πρό­σω­πος του κε­φα­λαί­ου, συ­μπυ­κνώ­νει την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία όλων αυτών που έχουν βάλει στόχο να «σώ­σουν» την Κύπρο εξα­θλιώ­νο­ντας το λαό της… κάτι σαν τα «έξυ­πνα» όπλα, που δο­λο­φο­νούν μα­ζι­κά αφή­νο­ντας τα κτί­ρια ανέ­πα­φα.

Ο Νε­ο­φύ­του, λοι­πόν, δή­λω­σε τα εξής: «Η κα­τά­στα­ση της οι­κο­νο­μί­ας επι­βάλ­λει όπως όλοι μας, πάνω από ιδε­ο­λο­γί­ες, το­πο­θε­τή­σου­με το εθνι­κό συμ­φέ­ρον… Αυτό, εξάλ­λου, έκαμε και ο Δη­μή­τρης Χρι­στό­φιας ενόσω ήταν Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας. Αν και δεν άφησε την αρι­στε­ρή του ιδε­ο­λο­γία, η οποία με­τα­ξύ άλλων λέει ότι δεν μπο­ρείς να κοι­νω­νι­κο­ποιείς τις ζη­μιές και να ιδιω­τι­κο­ποιείς το κέρ­δος, μας έφερε στη Βουλή το νο­μο­σχέ­διο με το οποίο κρα­τι­κο­ποι­ή­σα­με τη Λαϊκή Τρά­πε­ζα, δί­νο­ντάς της 1,8 δισ. Ο Δη­μή­τρης Χρι­στό­φιας ήταν επί­σης που από τις Βρυ­ξέλ­λες δή­λω­σε ότι ήταν έτοι­μος να συμ­φω­νή­σει με το Μνη­μό­νιο. Πώς ήταν δυ­να­τόν ένας αρι­στε­ρός ιδε­ο­λό­γος να καλεί την κα­τα­ρα­μέ­νη Τρόι­κα να έρθει να σώσει τη χώρα του; Και όμως ενήρ­γη­σε πραγ­μα­τι­στι­κά, γιατί αυτό επέ­βαλ­λαν οι πραγ­μα­τι­κό­τη­τες. Δεν χω­ρούν ιδε­ο­λο­γί­ες σή­με­ρα. Πρέ­πει να εί­μα­στε πραγ­μα­τι­στές, για να σώ­σου­με τον τόπο» (4/3 στην ολο­μέ­λεια της Βου­λής).

Δεν θα στα­θού­με ιδιαί­τε­ρα στην επί­κλη­ση «του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος και της σω­τη­ρί­ας του τόπου». Είναι το συ­νη­θι­σμέ­νο κα­τα­φύ­γιο των αστών (και των φα­σι­στών) όταν προ­σπα­θούν να δι­καιο­λο­γή­σουν τα αδι­καιο­λό­γη­τα. Είναι, επί­σης, γνω­στό πως τα με­γα­λύ­τε­ρα εγκλή­μα­τα ενα­ντί­ον του λαού γί­νο­νται στο όνομα της πα­τρί­δας. Αυτό που έχει με­γα­λύ­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον είναι η από­πει­ρα του να μας πεί­σει πως -απέ­να­ντι στην επέ­λα­ση του κα­πι­τα­λι­σμού και στην εξα­θλί­ω­ση που προ­κα­λεί- δεν υπάρ­χει καμία εναλ­λα­κτι­κή. Προ­φα­νώς, ούτε εδώ ο κ. Νε­ο­φύ­του ανα­κα­λύ­πτει τον τροχό. Τα επι­χει­ρή­μα­τα του «ρε­α­λι­σμού», «του τέ­λους των ιδε­ο­λο­γιών» και της «έλ­λει­ψης εναλ­λα­κτι­κών» είναι τα όπλα που ανέ­κα­θεν χρη­σι­μο­ποιού­σαν οι κα­πι­τα­λι­στές για την επί­θε­ση τους ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη. Μά­λι­στα, οι αγ­γλο­σά­ξο­νες ομοϊ­δε­ά­τες του Νε­ο­φύ­του συ­μπυ­κνώ­νουν αυτή την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία στο σλό­γκαν ‘TINA -There Is No Alternative’ (1).

«Δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος» ισχυ­ρί­ζο­νται, λοι­πόν, οι κα­πι­τα­λι­στές και είναι ξε­κά­θα­ρο γιατί. Οι πο­λι­τι­κές τους είναι τόσο βί­αιες και απο­κρου­στι­κές, που μπο­ρεί να πε­ρά­σουν μόνο αν κα­τα­φέ­ρουν να μας πεί­σουν ότι θα μας βρει βι­βλι­κή κα­τα­στρο­φή σε πε­ρί­πτω­ση που δεν υπα­κού­σου­με. Αυτό που δεν ανα­φέ­ρουν, βέ­βαια, είναι ότι πρό­κει­ται για τις ίδιες πο­λι­τι­κές που μας έφε­ραν ως εδώ και ότι αυτοί που μας απει­λούν με εξο­ντω­τι­κά αντί­ποι­να -σε πε­ρί­πτω­ση που δεν πει­θαρ­χή­σου­με- είναι οι ίδιοι οι κα­πι­τα­λι­στές.

Η ΤΙΝΑ αλά κυ­πρια­κά

Ας ξα­να­γυ­ρί­σου­με, όμως, στον κ. Νε­ο­φύ­του και στους ντό­πιους υπέρ­μα­χους του κα­πι­τα­λι­σμού. Προ­κει­μέ­νου να κά­νουν το παλιό ιδε­ο­λο­γι­κό όπλο της «έλ­λει­ψης εναλ­λα­κτι­κών» πιο ισχυ­ρό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό, επι­χει­ρούν να το προ­σαρ­μό­σουν στην Κύπρο του σή­με­ρα. Έτσι εξη­γεί­ται «το σφά­ξι­μο με το γάντι» της ηγε­σί­ας του ΑΚΕΛ από το Νε­ο­φύ­του. Ας πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με την αλ­λη­λου­χία των επι­χει­ρη­μά­των της πα­λιάς κα­ρα­βά­νας της δε­ξιάς:

o Χρι­στό­φιας είναι αρι­στε­ρός ιδε­ο­λό­γος ηγέ­της, άρα απο­τε­λεί τον κα­λύ­τε­ρο εκ­φρα­στή της αρι­στε­ράς.
όταν είδε τα σκού­ρα, έκανε γαρ­γά­ρα την ιδε­ο­λο­γία του, έφερε το μνη­μό­νιο και κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σε τις ζη­μιές των τρα­πε­ζών
άρα οι αρι­στε­ρές ιδέες είναι λόγια του αέρα και δεν εφαρ­μό­ζο­νται. Ατρά­ντα­χτη από­δει­ξη για αυτό είναι η δια­κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια
άρα η αρι­στε­ρά πέ­θα­νε, μόνος ρε­α­λι­στι­κός δρό­μος είναι ο πα­λιός, καλός κα­πι­τα­λι­στι­κός μο­νό­δρο­μος της εκ­με­τάλ­λευ­σης, των μνη­μο­νί­ων, της ανερ­γί­ας και της εξα­θλί­ω­σης.

Η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του κ. Νε­ο­φύ­του απο­τε­λεί μνη­μείο δια­στρέ­βλω­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Γί­νε­ται, όμως, επι­κίν­δυ­νη επει­δή ο έμπει­ρος πο­λι­τευ­τής ξέρει την τέχνη του να χρη­σι­μο­ποιεί μισές αλή­θειες προ­κει­μέ­νου να επι­βάλ­λει εντε­λώς αυ­θαί­ρε­τα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Είναι αλή­θεια πως -σε μια συ­γκυ­ρία πολύ κρί­σι­μη για την τάξη μας- η κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια δεν ήρθε σε ρήξη με τα συμ­φέ­ρο­ντα των ντό­πιων και των ξένων κα­πι­τα­λι­στών. Απο­δέ­χτη­κε τον «κα­πι­τα­λι­στι­κό ρε­α­λι­σμό», συμ­βι­βά­στη­κε και προ­σπά­θη­σε να κα­τευ­νά­σει την επι­θε­τι­κό­τη­τα των αστών με συ­νε­χείς υπο­χω­ρή­σεις. Η κα­τά­λη­ξη αυτών των επι­λο­γών είναι γνω­στή… τη ζούμε κα­θη­με­ρι­νά στο πετσί μας. Δό­θη­κε, έτσι, η δυ­να­τό­τη­τα στους υπε­ρα­σπι­στές του κα­πι­τα­λι­σμού -στους φα­να­τι­κούς της πιο απάν­θρω­πης ιδε­ο­λο­γί­ας- να μας επι­τί­θε­νται σε όλα τα μέ­τω­πα και, την ίδια στιγ­μή, να γα­βγί­ζουν πως «δεν χω­ρούν ιδε­ο­λο­γί­ες σή­με­ρα».

Γιατί όμως οι Κύ­πριοι αστοί μά­χο­νται να ξε­μπερ­δέ­ψουν μια και καλή με τους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες και την αρι­στε­ρά χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το βλα­κώ­δες επι­χεί­ρη­μα «ο Χρι­στό­φιας συμ­βι­βά­στη­κε-η αρι­στε­ρά ξό­φλη­σε-σκά­σε και κο­λύ­μπα»; Γιατί γνω­ρί­ζουν καλά ότι, προ­κει­μέ­νου να επι­βλη­θούν, πρέ­πει να τσα­κί­σουν ορι­στι­κά τις αντι­στά­σεις στην κοι­νω­νία και στους χώ­ρους δου­λειάς. Γιατί ο τε­λι­κός στό­χος τους δεν είναι ο Χρι­στό­φιας και η ηγε­σία του ΑΚΕΛ αλλά ολό­κλη­ρη η ερ­γα­τι­κή τάξη. Και έχουν πλήρη συ­ναί­σθη­ση ότι με αυτό τον εχθρό δεν θα ξε­μπερ­δέ­ψουν κα­θό­λου εύ­κο­λα. Η μα­χη­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των ερ­γα­τών της ΑΗΚ τις μέρες ψή­φι­σης του νο­μο­σχε­δί­ου (2) είναι ένα ελά­χι­στο δείγ­μα του θα­νά­σι­μου κιν­δύ­νου που αντι­με­τω­πί­ζουν όταν η ερ­γα­τι­κή τάξη διεκ­δι­κεί ορ­γα­νω­μέ­να.

Ταυ­τό­χρο­να, η αστι­κή τάξη για να δια­τη­ρή­σει την κυ­ριαρ­χία της χρειά­ζε­ται να μας νι­κή­σει και στο πεδίο των ιδεών. Γι’ αυτό έχουν φα­γω­θεί να ταυ­τί­σουν τις ιδέες και τη δράση της αρι­στε­ράς με τη δια­κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια. Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια ακο­λού­θη­σε τη στρα­τη­γι­κή της «αρι­στε­ρής» δια­χεί­ρι­σης του κα­πι­τα­λι­σμού με τε­λι­κό στόχο τον «εξαν­θρω­πι­σμό» του μέσα από με­ταρ­ρυθ­μί­σεις. Αυτή η στρα­τη­γι­κή οδη­γεί, αργά ή γρή­γο­ρα (και στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, πολύ γρή­γο­ρα) σε τα­πει­νω­τι­κό συμ­βι­βα­σμό και πλήρη εν­σω­μά­τω­ση. Αυτό έγινε και στην πε­ρί­πτω­ση της κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια και για αυτό χαί­ρο­νται οι Κύ­πριοι κα­πι­τα­λι­στές. Αυτό όμως που, σκό­πι­μα, τους «δια­φεύ­γει» είναι ότι υπάρ­χει και άλλος δρό­μος που δεν είναι αδιέ­ξο­δος…

Ο δρό­μος της ανα­τρο­πής

Απέ­να­ντι στη με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή στρα­τη­γι­κή υπάρ­χει η στρα­τη­γι­κή της ρήξης με τον κα­πι­τα­λι­σμό. O ίδιος ο Μαρξ δεν ορα­μα­τι­ζό­ταν τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, ούτε την αντι­κα­τά­στα­σή του από κά­ποιο άλλο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα που θα βα­σί­ζε­ται στην επι­βο­λή των συμ­φε­ρό­ντων των λίγων πάνω στους πολ­λούς. Στο κομ­μου­νι­στι­κό μα­νι­φέ­στο πε­ρι­γρά­φει την επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή με τα πα­ρα­κά­τω λόγια: «Όταν το προ­λε­τα­ριά­το στην πάλη του ενά­ντια στην αστι­κή τάξη συ­γκρο­τεί­ται ανα­γκα­στι­κά σε τάξη, όταν γί­νε­ται με μια επα­νά­στα­ση κυ­ρί­αρ­χη τάξη και σαν κυ­ρί­αρ­χη τάξη κα­ταρ­γεί βίαια τις πα­λιές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής, τότε μαζί μ” αυτές τις σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής κα­ταρ­γεί τους όρους ύπαρ­ξης της τα­ξι­κής αντί­θε­σης, τις τά­ξεις γε­νι­κά και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυ­ριαρ­χία σαν τάξη. Στη θέση της πα­λιάς αστι­κής κοι­νω­νί­ας με τις τά­ξεις και τις τα­ξι­κές της αντι­θέ­σεις έρ­χε­ται μια ένωση, όπου η ελεύ­θε­ρη ανά­πτυ­ξη του κα­θε­νός είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για την ελεύ­θε­ρη ανά­πτυ­ξη όλων» (3).

Έτσι, και τα εκα­τομ­μύ­ρια των αν­θρώ­πων που σε όλο τον κόσμο πά­λε­ψαν και πα­λεύ­ουν για τον κομ­μου­νι­σμό έδω­σαν και δί­νουν τη ζωή τους για μια κοι­νω­νία που θα κα­ταρ­γή­σει τις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις. Μια κοι­νω­νία που δεν τη αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε σαν άπια­στο όνει­ρο αλλά ως μια ανα­γκαιό­τη­τα που ξε­κι­νά­με να τη δη­μιουρ­γού­με από σή­με­ρα. Η γερ­μα­νί­δα επα­να­στά­τρια Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ πε­ρι­γρά­φει τον τρόπο ανα­δει­κνύ­ο­ντας τη δια­λε­κτι­κή σχέση ανά­με­σα στη με­ταρ­ρύθ­μι­ση και τη στρα­τη­γι­κή της επα­νά­στα­σης. Υπο­στη­ρί­ζει ότι η πάλη για τις με­ταρ­ρυθ­μί­σεις είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τη. Όχι για να αντι­κα­τα­στή­σει την πάλη για επα­νά­στα­ση αλλά για να την προ­ε­τοι­μά­σει: «με­τα­ξύ της κοι­νω­νι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης και της κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης υφί­στα­ται για την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία μια αδιά­σπα­στη συ­νάρ­τη­ση, δε­δο­μέ­νου ότι ο αγώ­νας για κοι­νω­νι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις είναι το μέσο, ενώ ο αγώ­νας για την κοι­νω­νι­κή ανα­τρο­πή είναι ο τε­λι­κός της σκο­πός…»

Η Ρόζα ξε­κα­θα­ρί­ζει, ακόμη, πως «… όποιος κη­ρύσ­σε­ται υπέρ της κοι­νω­νι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης σε αντι­κα­τά­στα­ση και σε αντί­θε­ση με την κα­τά­λη­ψη της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης, δεν δια­λέ­γει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έναν πιο ήρεμο, πιο ασφα­λή και πιο βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά έναν δια­φο­ρε­τι­κό σκοπό και συ­γκε­κρι­μέ­να, όχι τη δη­μιουρ­γία ενός νέου κοι­νω­νι­κού κα­θε­στώ­τος, αλλά απλού­στα­τα επου­σιώ­δεις με­τα­βο­λές στο παλιό» (4). Τι σχέση έχουν, όμως, όλα αυτά με την κα­τά­στα­ση που ζούμε σή­με­ρα στην Κύπρο;

Οι προ­κλή­σεις για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά στην Κύπρο

Η κα­τά­στα­ση που έχει δη­μιουρ­γη­θεί είναι εν­δει­κτι­κή του τι συμ­βαί­νει όταν η αρι­στε­ρά δεν πα­λεύ­ει κα­θη­με­ρι­νά για να ορ­γα­νώ­σει μι­κρούς και με­γά­λους αγώ­νες έχο­ντας ως στρα­τη­γι­κό στόχο την αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας. Αυτό που συμ­βαί­νει είναι ότι αφή­νε­ται το πεδίο ελεύ­θε­ρο στον εχθρό. Και είναι πλέον φα­νε­ρό ότι οι κα­πι­τα­λι­στές και το πο­λι­τι­κό τους προ­σω­πι­κό επι­χει­ρούν να μας επι­βάλ­λουν μια εφιαλ­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Με πο­λιορ­κη­τι­κό κριό το μνη­μό­νιο πα­σχί­ζουν να γκρε­μί­σουν δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­κτή­σεις που κερ­δή­θη­καν με αίμα. Δυ­στυ­χώς, τη στιγ­μή που μας έχουν κη­ρύ­ξει ανε­λέ­η­το πό­λε­μο, η θε­σμι­κή αρι­στε­ρά αλλά και οι ηγε­σί­ες των συ­ντε­χνιών ση­κώ­νουν λευκή ση­μαία. Η ηγε­σία του ΑΚΕΛ δεν προ­σφέ­ρει καμία εναλ­λα­κτι­κή προ­ο­πτι­κή ου­σια­στι­κής ρήξης με το κα­πι­τα­λι­στι­κό πλαί­σιο προ­κα­λώ­ντας, έτσι, την απο­γο­ή­τευ­ση στον κόσμο. Από την άλλη πλευ­ρά και οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες βρέ­θη­καν πολύ πίσω από τις ανά­γκες του κό­σμου της δου­λειάς. Πιο πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα ήταν η στάση τους κατά τη διάρ­κεια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων των ερ­γα­ζο­μέ­νων στους ημι­κρα­τι­κούς. Ενώ οι τε­λευ­ταί­οι έδω­σαν ένα μα­χη­τι­κό απερ­για­κό αγώνα, τα ηγε­τι­κά στε­λέ­χη κι­νή­θη­καν σε μια λο­γι­κή εκτό­νω­σης των αντι­δρά­σε­ων και όχι κλι­μά­κω­σης των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων.

Αυτή η υπο­χω­ρη­τι­κή στάση δη­μιουρ­γεί σο­βα­ρό πρό­βλη­μα στην ορ­γά­νω­ση της τάξης μας αφού τα αφε­ντι­κά μέσα από τις απο­λύ­σεις και τις απει­λές έχουν κα­τα­φέ­ρει να πλή­ξουν ισχυ­ρές συ­ντε­χνί­ες του ιδιω­τι­κού τομέα (π.χ. οι­κο­δο­μή) ενώ με τις επα­πει­λού­με­νες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις επι­χει­ρούν να δια­λύ­σουν τις συ­ντε­χνί­ες των ερ­γα­ζό­με­νων του δη­μο­σί­ου. Την ίδια στιγ­μή, η μεί­ω­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης και η αδυ­να­μία των ερ­γα­τι­κών συ­ντε­χνιών να εντά­ξουν νέα μέλη από χώ­ρους δου­λειάς-κά­τερ­γα (με­τα­νά­στες, με­ρι­κώς «απα­σχο­λού­με­νους», ανα­σφά­λι­στους, ερ­γα­ζό­με­νους-ερ­γα­ζό­με­νες χωρίς σύμ­βα­ση) κά­νουν τα πράγ­μα­τα ακόμα πιο δύ­σκο­λα. Απέ­να­ντι στην κα­τά­στα­ση που πάει να δια­μορ­φω­θεί είναι επι­τα­κτι­κή ανά­γκη η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά να αντι­πα­ρα­τά­ξει ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο δρά­σης σε δύο κα­τευ­θύν­σεις.

Κα­ταρ­χήν, χρειά­ζε­ται να ορ­γα­νώ­σου­με συ­στη­μα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση για να στη­ρί­ξου­με τους μι­κρό­τε­ρους ή με­γα­λύ­τε­ρους απερ­για­κούς αγώ­νες που συ­νε­χί­ζουν να ξε­σπά­νε σε χώ­ρους δου­λειάς (δη­μο­σιο­ποί­η­ση με πα­νό-προ­κη­ρύ­ξεις-εκ­δη­λώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης, δη­μιουρ­γία απερ­για­κού τα­μεί­ου, συμ­με­το­χή στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις). Η μικρή μας εμπει­ρία μέχρι τώρα στο Γρα­νά­ζι μας έχει δεί­ξει ότι μέσα από αυτή τη δράση μπο­ρούν να προ­κύ­ψουν θε­α­μα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Χρειά­ζε­ται, ακόμη, να ορ­γα­νω­θού­με στις συ­ντε­χνί­ες όπου υπάρ­χουν και να πα­λέ­ψου­με για τη δη­μιουρ­γία νέων σω­μα­τεί­ων όπου δεν υπάρ­χει συ­ντε­χνία με στόχο την άσκη­ση αφό­ρη­της πί­ε­σης στις ηγε­σί­ες αλλά και την ανά­δει­ξη νέων, μά­χι­μων συν­δι­κα­λι­στών & συν­δι­κα­λι­στριών. Αν­θρώ­πων που να είναι πρό­θυ­μοι να ορ­γα­νώ­σουν τον αγώνα ενά­ντια στις απο­λύ­σεις, στις πε­ρι­κο­πές μι­σθών και στις ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας που προ­σπα­θούν να επι­βάλ­λουν τα αφε­ντι­κά με εκ­βια­σμούς και με την τα­κτι­κή του «διαί­ρει και βα­σί­λευε» (5). Μόνο έτσι οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με τη δύ­να­μη που έχου­με στα χέρια μας. Θα αντι­λη­φθού­με δη­λα­δή ότι εί­μα­στε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τα γρα­νά­ζια της μη­χα­νής, η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη του συ­στή­μα­τος άρα μπο­ρού­με και να το αλ­λά­ξου­με άμα το θε­λή­σου­με.

Ταυ­τό­χρο­να, είναι υπό­θε­ση των συ­ντρο­φισ­σών και των συ­ντρό­φων της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, είναι υπό­θε­ση όλων μας, να ξα­να­φέ­ρου­με το όραμα της κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας στο προ­σκή­νιο. Γιατί η δη­μιουρ­γία μιας κοι­νω­νί­ας που δεν θα υπάρ­χει εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο δεν είναι ου­το­πία. Είναι η πραγ­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή στον πα­ρα­λο­γι­σμό που ζούμε.