Απάντηση εδώ και τώρα στην αστυνομοκρατία και την καταστολή
Η ωμή αστυνομική βία με εντολή κυβέρνησης και Φορτσάκη απέναντι σε φοιτητές και φοιτήτριες που αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους είναι η καλύτερη και αμεσότερη απόδειξη για το ότι οι «από πάνω» και το σύστημά τους είναι πολύ στριμωγμένοι. Η ανοχή στην υποβάθμιση και την υποτίμηση των ζωών μας φαίνεται πως βρήκε ταβάνι και συνήθως μετά το ταβάνι υπάρχει ο ουρανός.
Από την αρχή της χρονιάς η κατάσταση στα πανεπιστήμια μυρίζει μπαρούτι. Ο νέος πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θ. Φορτσάκης, έκανε σαφείς τις προθέσεις του, υιοθετώντας την πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης για τη νεοφιλελεύθερη ολοκλήρωση του πανεπιστημίου. Οι διαγραφές φοιτητών, οι εργολαβίες στα πανεπιστήμια, η ιδιωτική φύλαξη (security), ο αποκλεισμός των φοιτητών από τα κέντρα λήψεως των αποφάσεων και οι απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων, είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που αποφάσισε να υλοποιήσει ο νέος πρύτανης με την ανάληψη των καθηκόντων του.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι στο πρόσωπό του η κυβέρνηση βρήκε τον καλύτερο συνομιλητή για την προώθηση και υλοποίηση των πιο αντιδραστικών δεξιών μεταρρυθμίσεων που έχει γνωρίσει ποτέ το δημόσιο πανεπιστήμιο. Όμως τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Φορτσάκης γνωρίζουν ότι για να «εκσυγχρονίσουν» τα ΑΕΙ θα πρέπει να περάσουν το σκόπελο της φοιτητικής Αριστεράς και να τσακίσουν το φοιτητικό κίνημα. Η εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη» είναι γι’ αυτούς η καλύτερη συνταγή επιτυχίας. Από την έναρξη του φετινού ακαδημαϊκού έτους υπήρξαν αλλεπάλληλες εκκλήσεις στην αστυνομία, αστυνομικός αποκλεισμός της πρυτανείας, κλείδωμα των εργαζομένων σε αυτήν και ρητή στήριξη της κυβέρνησης σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες.
Αυταρχισμός
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας. Πάγια πρακτική του Φορτσάκη από όταν ήταν ακόμη πρόεδρος του τμήματος Νομικής και όχι πρύτανης του ΕΚΠΑ ήταν το λοκάουτ της σχολής κατά τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου με την αιτιολόγηση ότι η Νομική θα μετατρεπόταν σε «κέντρο ανομίας». Η σχολή, δηλαδή, μετατρεπόταν σε τσιφλίκι ενός ανθρώπου που όποτε ήθελε την άνοιγε και την έκλεινε. Με γνώση αυτής της αυταρχικής πρακτικής, ο ΦΣ Νομικής πήρε απόφαση στη ΓΣ της προηγούμενης Τρίτης για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή 14/11 προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η σχολή θα παρέμενε ανοιχτή στους φοιτητές και θα πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο Φορτσάκης, όμως, σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο αυταρχισμού και αστυνομολαγνείας, αποφάσισε ήδη από την Τετάρτη το βράδυ να κάνει λοκάουτ στη Νομική και στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ. Δεν περιορίστηκε, όμως, στα κατεβασμένα ρολά και στις κλειδωμένες πόρτες των πανεπιστημιακών κτιρίων. Κάλεσε τα ΜΑΤ να «προστατεύσουν» τα κτίρια. Δεκάδες διμοιρίες, κλούβες και δελτάδες είχαν περικυκλώσει τα δύο πανεπιστημιακά κτίρια του κέντρου θυμίζοντας άλλες εποχές.
Η αντίδραση των φοιτητών ήταν άμεση. Την Πέμπτη 13/11 στις 8 το πρωί, μέλη του ΦΣ Νομικής άρχισαν να συγκεντρώνονται στην είσοδο της σχολής. Πριν καν μαζευτούν πενήντα άτομα, τα ΜΑΤ πήραν εντολή να τους διαλύσουν και το έκαναν απωθώντας τους με ξύλο, βρισιές και φυσουνιές προς την Ακαδημίας.
Η απάντηση στον αυταρχισμό και την κρατική βία έπρεπε να είναι μαζική και δυναμική. Την ίδια μέρα οι ΦΣ κάλεσαν σε πορεία διαμαρτυρίας στα Προπύλαια. Μια αρκετά μεγάλη μάζα 5-6 χιλιάδων φοιτητών διαδήλωσε στο κέντρο ενάντια στην κυβερνητική, πρυτανική και αστυνομική αυθαιρεσία. Η πορεία πέρασε μπροστά από την αστυνομοκρατούμενη Νομική και είχε ως τελικό προορισμό το Πολυτεχνείο, ώστε να πραγματοποιηθεί συντονιστικό των ΦΣ. Με άνωθεν εντολή η πόρτα του Πολυτεχνείου ήταν κλειδωμένη. Για άλλη μια φορά ένας πανεπιστημιακός χώρος αντιμετωπιζόταν ως ιδιοκτησία ενός εντολέα και όχι ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος που ανήκει στους φοιτητές και τους εργαζόμενους. Οι φοιτητές αυθόρμητα αποφάσισαν να σπάσουν την τρομοκρατία και κατάφεραν να ανοίξουν την είσοδο. Άρχισαν να μπαίνουν μαζικά στο Πολυτεχνείο και εκείνη τη στιγμή η αστυνομία επιτέθηκε προβαίνοντας σε πρωτοφανείς σκηνές βίας, ρίχνοντας δακρυγόνα, κρότου λάμψης και πολύ ξύλο.
Απάντηση
Το γεγονός ότι παρά τις απαγορεύσεις, τα λουκέτα και την αστυνομοκρατία οι φοιτητές βγήκαν στο δρόμο, διαδήλωσαν και κατάφεραν να σπάσουν το φόβο, είναι ένα πολύ καλό πρώτο βήμα για την ολοκλήρωση μιας συνολικότερης προσπάθειας. Της προσπάθειας που βάζει φρένο στην ανοχή, τη συγκατάβαση και την απάθεια και δίνει τη θέση της στη μαχητικότητα, την ενότητα και την ανατροπή. Η κινηματική απάντηση στη βία των «από πάνω» είναι ο συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στο Νοέμβρη του 1973 με το Νοέμβρη του 2014, δείχνοντας με τον πιο έμπρακτο τρόπο πως οι εξεγέρσεις δεν έχουν χάσει το νόημά τους. Ο κόσμος μάχεται, διεκδικεί και θέλει να διώξει αυτούς που τον εξαθλιώνουν, τον καταπιέζουν και τον καταστέλλουν. Για πρώτη φορά ύστερα από αρκετά χρόνια η Αριστερά, έχοντας ως βασικό όχημα τον ΣΥΡΙΖΑ, αναπτύσσει μια τεράστια κοινωνική δυναμική που με τις κατάλληλες πολιτικές πρωτοβουλίες μπορεί να χτυπήσει πολλαπλά το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι αναγκαίο με τη στήριξη των αριστερών πολιτικών δυνάμεων στις σχολές να υπάρξει ένας ευρύτερος συντονισμός και να χτιστεί ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα που σε σύνδεση με τους εργαζομένους θα βγει στους δρόμους και θα θέσει επί τάπητος το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και των κολαούζων της. Σε αυτό η Αριστερά δεν πρέπει να κάνει ούτε βήμα πίσω.
