"Λαμπεντούζα": μια κραυγή απόγνωσης για την Ευρώπη της φτώχειας και του ρατσισμού

Ένας ιταλός ψαράς ψαρεύει νεκρά όνειρα και άψυχα κορμιά προσφύγων στα ανοιχτά του νησιού Λαμπεντούζα. Μία φτωχή φοιτήτρια προσπαθεί να επιβιώσει στο ξενοφοβικό κλίμα της Αγγλίας με μοναδικό της όπλο τον κυνισμό.

Το έργο του Άντερς Λουστγκάρτεν σκηνοθετεί  ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το ψυχρό και μινιμαλιστικό σκηνικό  δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Οι εξαιρετικές  ερμηνείες  καθηλώνουν το κοινό και το αναγκάζουν να έρθει αντιμέτωπο με τη γυμνή πραγματικότητα από το πρώτο κιόλας λεπτό. Οι αριθμοί των νεκρών στη Λαμπεντούζα και οι χιλιοπαιγμένες στατιστικές της φτώχειας και της ανεργίας, ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή, αποκτούν πρόσωπο, προσωπικές ιστορίες και προβλήματα και εγείρουν φόβους, ελπίδες, σκέψεις και ερωτηματικά.

Οι διαδοχικοί μονόλογοι των χαρακτήρων μεταφέρουν τον θεατή τη μια στιγμή στο νησί, όπου ξεκινά το όνειρο των μεταναστών, και την άλλη στο πυρήνα της Ευρώπης, όπου αυτό πραγματώνεται και είναι σκληρό. Στην Ευρώπη του 2016, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να μεταναστεύσουν αλλά πνίγονται στη θάλασσα. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αισθάνονται σαν μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Το μόνο που τελικά μαλακώνει τις καρδιές των φτωχών είναι η αλληλεγγύη.  

Ο ρεαλισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποδώσει κανείς το σήμερα στο σήμερα. Διότι την ώρα που ανάβουν τα φώτα της σκηνής, άνθρωποι ζυγίζουν την εξαθλίωση της φτώχειας και του πολέμου με τους κίνδυνους της θάλασσας και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Σύμφωνα με τη Frontex, oι περσινές αναχωρήσεις σκαφών από την Αίγυπτο στην Ιταλία ξεπέρασαν τις χίλιες. Το 2016 ήταν η πιο φονική χρονιά στη Μεσόγειο με 3.212 νεκρούς. Την ίδια στιγμή στη Μόρια της Λέσβου άνθρωποι και σκηνές θάβονται στο χιόνι. Ευτυχώς όμως που, όπως αναφέρει ο Βάσκος ακτιβιστής Mikel Zuloaga, η ιστορία γράφεται και από τις δυο πλευρές: «από τη μία αυτοί με πολέμους και εκτοπισμούς και από την άλλη εμείς με αλληλεγγύη, συμπόνια και τρυφερότητα μεταξύ των λαών».