Η τελευταία 24ωρη γενική απεργία των μεγάλων συνδικάτων στην προ-κρίσης εποχή στην Ισπανία, έγινε τον Ιούνιο του 2002. Τοτε ήταν οι μειώσεις στα επιδόματα ανεργίας από την κυβέρνηση Αθνάρ που έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο. Η προτελευταία ήταν το 1994.
Την περασμένη Κυριακή, μαζικές διαδηλώσεις σε 57 πόλεις της χώρας διακήρυξαν για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες, την αντίθεση των εργαζομένων στις περικοπές της κυβέρνησης. Τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα, UGT και CCOO, προσπαθώντας να ανταποκριθούν στην ολοένα αυξανόμενη πίεση απο τα κάτω, αναγκάστηκαν να δηλώσουν οτι προγραμματίζεται γενική απεργία για τις 14 Νοεμβρίου, εκτός και αν η κυβέρνηση καλέσει το λαό σε δημοψήφισμα για να αποφασιστεί η συνέχιση η όχι της πολιτικής λιτότητας. Η νέα αυτή γενική απεργία θα είναι η τρίτη σε διάστημα 2 περίπου χρόνων.
Και ενώ ο Ραχόι και οι υπουργοί του προσπαθούν σε κάθε τόνο να διαψεύσουν το ενδεχόμενο προσφυγής σε μηχανισμούς στήριξης -δηλαδή υπογραφή μνημονίου- τα εκατομμύρια των εργαζομένων, φοιτητών ή συνταξιούχων φτάνουν στα όριά τους. Σχεδόν κάθε Παρασκευή, η κυβέρνηση δηλώνει νέα σκληρά μέτρα λιτότητας χωρίς να αφήνει κανέναν τομέα απείραχτο και φυσικά αθετώντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Αύξηση ΦΠΑ, συμμετοχή στα φάρμακα, περικοπές στη δημόσια παιδεία, μειώσεις ή καταργήσεις επιδομάτων στο δημόσιο, αυξήσεις ωραρίων και αμέτρητα δώρα στους εργοδότες σε κάθε εργατική “μεταρύθμιση”.
Η απάντηση σε όλα αυτά έρχεται απο δύο φαινομενικά ασύνδετες κατευθύνσεις. Απο τη μία η “Κοινωνική Σύνοδος” (Cumbre Social) που αποτελείται απο τα συνδικάτα UGT-CCOO, μια σειρά μικρότερων συνδικάτων (CSI-F, USO) και δεκάδες οργανώσεις εγαζομένων. Η “Σύνοδος” με σύνθημα “Θέλουν να κατεδαφίσουν τη χώρα – Πρέπει να το εμποδίσουμε” ήταν αυτή που την περασμένη Κυριακή κινητοποίησε πάνω απο 70.000 διαδηλωτές στη Μαδρίτη και εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα. Από την άλλη τα κοινωνικά κινήματα που έχουν τις ρίζες τους στις περσινές κινητοποιήσεις των Indignados, χρησιμοποιούν πιο ριζοσπαστικά αιτήματα και πρακτικές. Την περασμένη Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη οργάνωσαν την περικύκλωση του κοινοβουλίου που κατέληξε στην άγρια καταστολή απο τα ντόπια ΜΑΤ.
Σε αυτό το κλίμα γενικευμένης οργής, με μόλις το 3,1% των πολιτών να θεωρεί καλή την πολιτική κατάσταση, και με περισσότερους απο 4,7 εκατομμύρια ανέργους, η κυβέρνηση δημοσιέυσε επίσης την περασμένη εβδομάδα τον προϋπολογισμό του επόμενου χρόνου, με ακόμα περισσότερη λιτότητα. Πρόσφατα επίσης δημοσιεύθηκε η έρευνα πάνω στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, σύμφωνα με την οποία οι “μολυσμένες” τράπεζες χρειάζονται και θα πάρουν περί τα 54 δισ. ευρώ απο την ΕΚΤ για να καλύψουν τις ζημιές απο τα “τοξικά” -στεγαστικά κυρίως- δάνεια που καταχρέωσαν τα νοικοκυριά την προηγούμενη δεκαετία.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή, το κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς δε φαίνεται να ακολουθεί με τον ίδιο ρυθμό τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, όπως θα περίμενε κανείς. Όμως τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα στην Ισπανία δίνουν δυναμικό παρόν στους δρόμους και η οργάνωση του λαού για πιο αποτελεσματικές μάχες είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Όσο το μέλλον προβλέπεται σκληρό και αβέβαιο για τους εργαζόμενους, τόσο η κλιμάκωση της αντίστασης θα μεγαλώνει. Στις 14 Νοέμβρη, στη νέα γενική απεργία που προτείνεται να γίνει Πανευρωπαϊκη ημέρα δράσης, θα ξαναμετρηθούμε και σίγουρα θα μας βρουν πιο έτοιμους και πιο αποφασισμένους.
