Λίτσα Σωτηροπούλου: In memoriam

Δέκα χρό­νια, λοι­πόν, όχι εύ­κο­λα, χωρίς την πα­ρου­σία της.

Ποια ήταν, όμως, η Λίτσα που έχω προ­σω­πι­κά βιώ­σει και αι­σθά­νο­μαι την ανά­γκη να μοι­ρα­στώ μαζί σας;

Γεν­νή­θη­κε στην Κε­ρα­σιά της ορει­νής Τρι­χω­νί­δας Αι­τω­λο­α­καρ­να­νί­ας, στις 24-12-1963, και ήταν το πρώτο παιδί μιας πο­λυ­με­λούς και πο­λύ­τε­κνης αγρο­τι­κής οι­κο­γέ­νειας. Από παιδί, ακόμη, συμ­με­τεί­χε ου­σια­στι­κά σε αγρο­τι­κές ερ­γα­σί­ες, κυ­ρί­ως στα καπνά, βοη­θώ­ντας ενερ­γά την οι­κο­γέ­νειά της, πρώτα στο χωριό και κα­τό­πιν στο Αγρί­νιο, όπου και με­τα­κό­μι­σαν. Νέα ακόμη εντά­χθη­κε στην ΠΑΣΠ (Πα­νελ­λή­νια Αγω­νι­στι­κή Σπου­δα­στι­κή Πα­ρά­τα­ξη) και στη σπου­δά­ζου­σα νε­ο­λαία ΠΑΣΟΚ Με­σο­λογ­γί­ου, όπου φοί­τη­σε στη Σχολή Διοί­κη­σης Οι­κο­νο­μί­ας (Τμήμα Λο­γι­στι­κής) του αντί­στοι­χου ΤΕΙ, ενώ πα­ράλ­λη­λα ερ­γα­ζό­ταν. Τον Φε­βρουά­ριο του 1986 δια­γρά­φτη­κε από τη σπου­δά­ζου­σα του ΠΑΣΟΚ, μαζί με πολ­λούς άλ­λους οι οποί­οι αντι­τά­χθη­καν στα μέτρα λι­τό­τη­τας της κυ­βέρ­νη­σης, εκεί­νη την εποχή, και έφτια­ξαν άλλη φοι­τη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη, τη ΣΑΣΠ (Σο­σια­λι­στι­κή Αγω­νι­στι­κή Σπου­δα­στι­κή Πα­ρά­τα­ξη). Την ίδια πε­ρί­ο­δο, από το 1984 έως το 1992, συμ­με­τεί­χε στο Ξε­κί­νη­μα και από το 1992 μέχρι το 1994 στη Σο­σια­λι­στι­κή Έκ­φρα­ση. Στο Με­σο­λόγ­γι, διε­τέ­λε­σε μέλος του Γρα­φεί­ου Τομέα του πυ­ρή­να του Ξε­κι­νή­μα­τος (1984-87) και αμέ­σως μετά ήρθε στην Αθήνα.Το τε­λευ­ταίο χρο­νι­κό διά­στη­μα, πριν πε­θά­νει, υπο­στή­ρι­ζε πο­λι­τι­κά την ορ­γά­νω­ση Κόκ­κι­νο και από πολύ νωρίς συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Τρα­πε­ζών, καθώς υπήρ­ξε μέλος του συ­ντο­νι­στι­κού του ορ­γά­νου. Ιδε­ο­λο­γι­κά ήταν προ­σκεί­με­νη στον τρο­τσκι­στι­κό χώρο.

Από το 1987 έως το 1991 δού­λε­ψε ως ερ­γά­τρια πα­ρα­γω­γής στην «προ­βλη­μα­τι­κή» κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γία ΒΕΛΚΑ, όπου και δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε συν­δι­κα­λι­στι­κά, από την οποία απο­λύ­θη­κε, μόλις έκλει­σε η επι­χεί­ρη­ση. Ως μέλος του σω­μα­τεί­ου συμ­με­τεί­χε σε όλους τους αγώ­νες των λε­γό­με­νων «προ­βλη­μα­τι­κών» επι­χει­ρή­σε­ων, μέσα από τους οποί­ους οι ερ­γα­ζό­με­νοι προ­σπα­θού­σαν να κρα­τή­σουν τα ερ­γο­στά­σια ανοι­κτά, απέ­να­ντι στις επι­θέ­σεις των κρα­τού­ντων οι οποί­οι ήθε­λαν να τα κλεί­σουν ή να τα που­λή­σουν, όπως τε­λι­κά έγινε. Μετά την από­λυ­σή της από τη ΒΕΛΚΑ, για τριά­μι­σι χρό­νια, πε­ρί­που, ήταν άνερ­γη ή πε­ρι­πτω­σια­κά ερ­γα­ζό­με­νη, επι­σφα­λής, όπως λέμε σή­με­ρα.

Από το 1997 ερ­γα­ζό­ταν στην Εμπο­ρι­κή Τρά­πε­ζα. Συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στο συν­δι­κα­λι­σμό, δεν έλει­ψε από καμία απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και δρα­στη­ριο­ποι­ή­θη­κε στην αρι­στε­ρή συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρά­τα­ξη της Ενιαί­ας Αγω­νι­στι­κής Συ­σπεί­ρω­σης (ΕΑΣ), και μέσα από τις γραμ­μές της εκλέ­χθη­κε μέλος στο διοι­κη­τι­κό συμ­βού­λιο του σω­μα­τεί­ου ερ­γα­ζο­μέ­νων την πε­ρί­ο­δο 2008-2010. Σκια­γρα­φώ­ντας την προ­σω­πι­κό­τη­τα της Λί­τσας, μια φίλη και συ­να­δέλ­φισ­σά της, η Φιλιώ Γκα­βα­λι­ζού­δη, σε κά­ποιο άλλο βιο­γρα­φι­κό ση­μεί­ω­μα, σε λίγες, αδρές γραμ­μές νο­μί­ζω ότι τα είπε όλα: «Στα­θε­ρή, σί­γου­ρη, ψύ­χραι­μη. Ποτέ δεν με­τά­νιω­σες για τα εύ­κο­λα που άφη­σες χρό­νια πριν. Ποτέ δεν γύ­ρι­σες το βλέμ­μα πίσω, συν­δι­κα­λί­στρια από τα παλιά, να ’χεις και συ δια­συν­δέ­σεις και ανέ­σεις, τις ‘‘σα­ρά­ντα­’’ προ­α­γω­γές από το φίλο που σε χτυ­πά­ει στην πλάτη, την ήσυχη συ­νεί­δη­ση με το Armani στην κω­λό­τσε­πη, την επε­τεια­κή πο­ρεία μια φορά το χρόνο εναλ­λάξ κι ύστε­ρα δι­καιω­μέ­νος ύπνος το­βρά­δυ».Τα ίδια, πε­ρί­που, είχε πει και ο Λε­ω­νί­δας Κα­ρύ­γιαν­νης: «Κάθε εποχή γεννά τους αν­θρώ­πους της. Έτσι λοι­πόν η Λίτσα, άν­θρω­πος μιας άλλης επο­χής, με τον αγώνα της, με τη στάση της κρά­τη­σε τις μι­κρές εστί­ες των ιδα­νι­κών της σε μια δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο που το κί­νη­μα είχε υπο­χω­ρή­σει και προ­ε­τοί­μα­σε τον δρόμο για να βρει δι­καί­ω­ση ο αγώ­νας της, όχι στο απώ­τε­ρο αλλά στο άμεσο μέλ­λον».

Η Λίτσα, όσο μπό­ρε­σε, δι­καί­ω­σε μια ζωή γε­μά­τη αλλά και δύ­σκο­λη. Δεν υπήρ­ξε ποτέ το πρώτο βιολί, και αυτό από επι­λο­γή. Ήταν πάντα το δεύ­τε­ρο, όμως, εκεί­νο που με στα­θε­ρό τρόπο κρατά το τέμπο και ενι­σχύ­ει το πρώτο, όταν αυτό πάει να φαλ­τσά­ρει. Είναι από τους/τις αφα­νείς ήρωες/-ίδες της ιστο­ρί­ας. Ερ­γά­στη­κε σκλη­ρά, από παιδί ακόμη. Δεν φο­βή­θη­κε ποτέ τη δου­λειά. Στά­θη­κε και έδωσε τη μάχη τής ζωής. Και πα­ρό­τι ως χα­ρα­κτή­ρας ήταν εσω­στρε­φής, δεν υπήρ­ξε ποτέ αντι­κοι­νω­νι­κή. Απε­να­ντί­ας, είχε πολύ ανε­πτυγ­μέ­νο το αί­σθη­μα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αγω­νί­στη­κε, δη­μιούρ­γη­σε, πρό­σφε­ρε, διά­βα­σε, έδωσε χαρά και δύ­να­μη, ήταν εξαι­ρε­τι­κή μάνα, χό­ρευε πολύ ωραία, ενώ χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν για τη φι­λο­ξε­νία της αλλά και το τα­λέ­ντο της στη μα­γει­ρι­κή. Υπήρ­ξε ένας ευαί­σθη­τος και δρα­στή­ριος, πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά, άν­θρω­πος, απί­θα­να εύ­στρο­φος, λι­γο­μί­λη­τος, τρο­με­ρά δί­καιος, με ακλό­νη­τες ηθι­κές αξίες, και με ένα ωραίο πλατύ χα­μό­γε­λο και μα­κριά χυτά μαύρα μαλ­λιά. Αλλά η τύχη το ’φερε, έτσι, ώστε να μην μπο­ρέ­σει να ολο­κλη­ρώ­σει το βι­βλίο της ζωής της. Πα­ρό­τι πέ­θα­νε πολύ νέα, εντού­τοις, όπως λέει ο Κα­βά­φης, στο ποί­η­μά του, «Το πρώτο σκαλί»: «Εδώ που έφθα­σες λίγο δεν είναι/τόσο που έκα­μες, με­γά­λη δόξα».

mama.​jpg