Μάης 1968 - Μάρτης 2023!

Η απάντηση είναι ότι σίγουρα μοιάζει επί της ουσίας, επειδή ο Μάρτης 2023 βλέπει τους “από κάτω” να αμφισβητούν πια έμπρακτα, μαζικά και με όλο και πιο έντονα ριζοσπαστικό τρόπο όχι μόνο τη διακυβέρνηση αλλά και την εξουσία των “από πάνω”, ακριβώς όπως το είχε κάνει και ο -θρυλικός πια- Μάης του 1968. Όμως, πέρα από αυτή την -εξαιρετικά ουσιαστική ομοιότητα- οι διαφορές τους είναι πολλές και κυρίως, όχι άμοιρες πολύ σημαντικών συνεπειών με πρακτικές επιπτώσεις.

1. Συγκεκριμένα, μια πρώτη διαφορά είναι ότι το Μάρτη του 2023 δεν είναι μόνο ή κυρίως το Παρίσι, αλλά ολάκερη η Γαλλία των πόλεων, των κωμοπόλεων ή ακόμα και των χωριών και της υπαίθρου που έχει ξεσηκωθεί και διαδηλώνει την αντικαθεστωτική οργή της με κάθε δυνατό τρόπο! Μάλιστα, την διαδηλωνει ακόμα πιο μαζικά και ακόμα πιο έντονα από ό,τι στο Παρίσι...

2. Η δεύτερη διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί το Μάη 68, το συνδικαλιστικό, και γενικότερα το εργατικό κίνημα, μάχεται τώρα ενωμένο όσο ποτέ άλλοτε στα τελευταία 40-45 χρόνια. Και δεν πρόκειται μόνο για την αρραγή ενότητα όλων των οκτώ συνδικαλιστικών Συνοσπονδιών, από τις πιο ριζοσπαστικές μέχρι τις πιο μετριοπαθείς. Αυτή η ενότητα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς αφορά και τους μη συνδικαλισμένους εργαζόμενους και εργαζόμενες, που έχει γίνει πια παράδοση να μετέχουν ισότιμα με τους συνδικαλισμένους στη λήψη αποφάσεων (όπως στη συνέχιση των απεργιών τους) μέσα από τη συμμετοχή τους στις καθημερινές γενικές συνελεύσεις των απεργών στους χώρους δουλειάς τους.

3. Η τρίτη διαφορά συνίσταται στο γεγονός ότι, εντελώς αντίθετα από ό,τι συνέβαινε το Μάη του 68, σήμερα εντυπωσιάζει η συνεργασία και ενότητα των εργαζομένων με τη μαθητική και φοιτητική νεολαία! Ενώ το Μάη 68, οι φοιτητικές πορείες προς τα μεγάλα εργατικά προπύργια (π.χ. της αυτοκινητοβιομηχανίας) εύρισκαν μόνιμα όχι μόνο κλειστές πόρτες αλλά ακόμα και βίαιες αντιδράσεις από μέρους της διαβόητης περιφρούρησης της CGT, σήμερα οι ίδιες φοιτητικές και μαθητικές πορείες αλληλεγγύης όχι μόνο γίνονται δεκτές με χειροκροτήματα, αγκαλιές και φιλιά, αλλά και επιδιώκεται από τα συνδικάτα η ενίσχυση των μπλόκων και απεργιακών φρουρών (διυλιστήρια, αποκομιδή σκουπιδιών, ντεπό μεταφορικών μέσων, κλπ) από τη νεολαία και τις οργανώσεις της! Τρανή απόδειξη αυτής της τόσο σημαντικής εξέλιξης, είναι ότι αυτές ακριβώς οι οργανώσεις και συνδικάτα των φοιτητών και των μαθητών, μετέχουν ενεργά στο Διασυνδικαλιστικό και στις εργασίες του!...

4. Η τέταρτη διαφορά έχει να κάνει με την σημερινή τεράστια διεύρυνση των διεκδικητικών και πολιτισμικών οριζόντων του συνδικαλιστικού και κατ’επέκταση του εργατικού κινήματος. Ενώ το Μάη του 1968, τα συνδικάτα και ειδικά η τότε κυρίαρχη CGT, απέρριπταν κάθε φεμινιστική και περιβαλλοντική “ευαισθησία”, που εξάλλου δεν δίσταζαν να χαρακτηρίσουν “αστική”, σήμερα είναι απλώς αδιανόητο για τα γαλλική συνδικάτα, και ακόμα περισσότερο για την CGT, να απόσχουν από τους φεμινιστικούς και περιβαλλοντικούς προβληματισμούς και κινητοποιήσεις! Ενδεικτικό αυτής της εξέλιξης είναι το γεγονός ότι σε μερικές βδομάδες, το προσεχές συνέδριο της CGT θα εκλέξει πιθανότατα, για πρώτη φορά, μια γυναίκα επικεφαλής της Συνομοσπονδίας,η οποία μάλιστα δηλώνει φεμινίστρια και οικοφεμινίστρια!...

5. Η πέμπτη διαφορά αφορά τις γενικότερες πολιτικές και πολιτισμικές αναφορές τόσο του συνδικαλιστικού κινήματος, όσο και των ίδιων των κινητοποιημένων εργαζομένων στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συνέβαινε το Μάη του 68, τώρα κανένα χάος δεν χωρίζει τις εργατικές -συνδικαλιστικές και άλλες- πρωτοπορίες από τις νεολαιίστικες καθώς όλες τους μοιράζονται παρόμοιες αν όχι ίδιες αντιαυταρχικές, αμεσοδημοκρατικές, αντιγραφειοκρατικές και αντισταλινικές, φεμινιστικές και περιβαλλοντικές αναφορές και αξίες, Μια από τις συνέπειες αυτής της πολλά υποσχόμενης εξέλιξης είναι ότι, σε αντίθεση πάλι με ό,τι συνέβαινε το Μάη του 68, συνυπάρχουν και συνεργάζονται χωρίς πρόβλημα στις κινητοποιήσεις, αλλά και πέρα από αυτές, η αριστερά όλων των αποχρώσεων με την άκρα αριστερά όλων των αποχρώσεων, ακόμα και με μερίδα των αναρχικών!Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι οι δυο πιο ταξικές και ριζοσπαστικές εργατικές Συνομοσπονδίες, η CGT και η Solidaires, πρωτοστατούν στο κίνημα υποστήριξης της “ένοπλης και μη αντίστασης του ουκρανικού λαού”, καθώς και σε εκείνο της έμπρακτης αλληλεγγύης με τους διωκόμενους και φυλακισμένους συνδικαλιστές της Λευκορωσίας και με το αντιπολεμικό και φεμινιστικό κίνημα στη Ρωσία!

6. Μια έκτη διαφορά παραπέμπει στην πιο καυτή επικαιρότητα, σε εκείνη της τεράστιας λαϊκής κινητοποίησης για την υπεράσπιση του πλέον πολύτιμου κοινού αγαθού που είναι το νερό, που συγκλόνισε τη Γαλλία το σαββατοκύριακο 25-27 Μαρτίου: 25.000-30.000 αγρότες, οικολόγοι, οικοσοσιαλιστές, συνδικαλιστές και αριστεροί διαδηλωτές, στη μέση του κάμπου και του πουθενά, συγκρούστηκαν βίαια με 3.600 πάνοπλους άνδρες των γαλλικών ΜΑΤ και άλλων “ειδικών δυνάμεων”, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να εμποδίσουν την κατασκευή “μεγα-δεξαμενών” (mega-bassines) στις οποίες αποθηκεύεται το νερό που αντλούν -ή μάλλον κλέβουν- από τα υπόγεια ύδατα οι μεγαλοκτηματίες και η αγροβιομηχανία, στερώντας το από τους υπόλοιπους αγρότες και τον πληθυσμό την ώρα μάλιστα που η Γαλλία πλήττεται από την χειρότερη ξηρασία της ιστορίας της!

Ποιο είναι όμως το μεγάλο δίδαγμα αυτής της τωρινής ιστορικής οικολογικής κινητοποίησης, που θα εκτιμηθεί σίγουρα καλύτερα στο εφιαλτικό -πολύ προσεχές- μέλλον που μας επιφυλάσσει η επελαύνουσα κλιματική καταστροφή; Περισσότερο κι από την άγρια καταστολή που κάνει να παλεύουν τώρα για τη ζωή τους τρεις από τους δεκάδες τραυματίες διαδηλωτές, το μεγάλο γεγονός και δίδαγμα είναι ότι είδαμε να διαδηλώνουν, να ματώνουν και να παλεύουν ενάντια στις δυνάμεις καταστολής που υπερασπίζονταν τους καπιταλιστές κλέφτες του νερού, οι αγρότες της ριζοσπαστικής Confédération Paysanne (Αγροτικής Συνομοσπονδίας) μαζί με τους Πράσινους, με τους συνδικαλιστές της CGT και των SUD, με τους αριστερούς των Insoumis (Ανυπότακτοι), με τους ακροαριστερούς του NPA και με τους αναρχικούς της CNT! Αν μη τι άλλο, εκεί καταμεσής του κάμπου του Πουατού, είδαμε αυτή τη θρυλική οραματική “συμμαχία εργατών-αγροτών” να γίνεται επιτέλους πράξη!...

7. Η έβδομη και τελευταία διαφορά συνίσταται στο καθόλου αμελητέο γεγονός ότι ενώ το Μάη του 68 οι Γάλλοι εργαζόμενοι κατέβηκαν στη μεγαλύτερη γενική απεργία διαρκείας όλων των εποχών (8,5 εκατομμύρια απεργοί), τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, η γενική απεργία μέχρι την τελική νίκη παραμένει το μεγάλο ζητούμενο της σημερινής γαλλικής εργατικής και λαϊκής έκρηξης! Όμως, τα μηνύματα που έρχονται από τη βάση των συνδικάτων και κυρίως, από όλους τους εργαζόμενους και εργαζόμενες, δείχνουν ότι η άμεση κήρυξη της Γενικής Ανανεούμενης Απεργίας (Grève Générale Réconductible) αρχίζει να γίνεται λαϊκή απαίτηση. Ταυτόχρονα, το μεγάλο γεγονός των κινητοποιήσεων των τελευταίων ημερών που είναι η εισβολή στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο της νεολαίας που διαδηλώνει μαζικά (500.000 νέοι διαδήλωσαν στις 23 Μάρτη σε όλη τη Γαλλία!), μάχεται ριζοσπαστικά και μπλοκάρει εκατοντάδες σχολεία και σχολές σε όλη τη χώρα, κάνει τώρα πραγματικότητα τους χειρότερους φόβους του Μακρόν και του κατεστημένου, δίνοντας παράλληλα μια τεράστια ώθηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Με άλλα λόγια, τώρα δένει η κοινωνική μαγιονέζα που μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στη μετεξέλιξη του Μάρτη 2023 στην καλύτερη και νικηφόρα παραλλαγή του Μάη 68, που τόσο έχουμε όλοι και όλες μας ανάγκη!…(2)

Σημειώσεις

1. Βλέπε τα 4 προηγούμενα άρθρα μας για το ίδιο θέμα:

https://www.contra-xreos.gr/arthra/3074-gallia-i-istoriki-antepithesi-toy-ergatikoy-kinimatos

https://www.contra-xreos.gr/arthra/3058-gallia-pros-mia-oinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon 

https://www.contra-xreos.gr/arthra/3062-gallia-ekkatommyria-diadilotes-etoimoi-na-klimakosoyn-tis-apergies 

https://www.contra-xreos.gr/arthra/3072-gallia-meres-paroksysmoy-mias-istorikis-taksikis-sygkrousis

2. Για μια κάποια γεύση από τα γεγονότα που συνόδευσαν τη μεγαλειώδη (800.000 διαδηλωτές) διαδήλωση της 23ης Μαρτίου στο Παρίσι, βλέπε το βίντεο :

https://www.youtube.com/watch?v=JO0AO_UwELs