Μαρία Μπόλαρη: Να επιμείνουμε στα ταξικά χαρακτηριστικά του προγράμματός μας

Συ­ζη­τά­με με την βου­λευ­τή της Α΄ Αθη­νών, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Μαρία Μπό­λα­ρη για τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, τα θέ­μα­τα που αφο­ρούν την ΕΕΚΕ Ερ­γα­σί­ας, και τα επό­με­να κα­θή­κο­ντα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πώς βλέ­πεις τις τε­λευ­ταί­ες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις; Ακού­γε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, ότι πάμε σε εκλο­γές…

Η όλη ει­κό­να είναι ει­κό­να επι­τά­χυν­σης των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Με­σο­λά­βη­σε το προη­γού­με­νο δί­μη­νο, οι δε­σμεύ­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη ΔΕΘ, οι κι­νή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης για δήθεν «έξοδο» από το μνη­μό­νιο, η όλη κα­τά­στα­ση στην Ευ­ρώ­πη, αλλά και όσα συμ­βαί­νουν στην Α. Με­σό­γειο και τη Μ. Ανα­το­λή. Για την τρόι­κα η Ελ­λά­δα πα­ρα­μέ­νει το με­γά­λο πει­ρα­μα­τό­ζωο. Η πο­λι­τι­κή της άγριας λι­τό­τη­τας και της ανα­τρο­πής κε­κτη­μέ­νων και δι­καιω­μά­των δεν πρό­κει­ται κατά τη γνώμη μου να χα­λα­ρώ­σει, αλλά θα εντα­θεί. Και αυτό, διότι και η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση αλλά και η κυ­ρί­αρ­χη τάξη στη χώρα μας αξιο­ποιούν το μνη­μό­νιο και όλους τους εφαρ­μο­στι­κούς νό­μους για να κα­τορ­θώ­σουν οι ίδιοι να βγουν από την κρίση, με όσον το δυ­να­τόν μι­κρό­τε­ρες απώ­λειες. Είναι το πε­ρι­βό­η­το ζή­τη­μα που βάζει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εδώ και πολύ καιρό, της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, που ση­μαί­νει και για εμάς ει­δι­κά κα­θή­κο­ντα. 

Τι εί­δους κα­θή­κο­ντα;

Αυτά ξε­κι­νούν από σή­με­ρα. Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου πρέ­πει να φύγει μια ώρα αρ­χύ­τε­ρα και αυτό δεν πρό­κει­ται να γίνει από μόνο του. Δεν θα φύ­γουν αν δεν τους ρί­ξου­με. Και αυτό είναι το πρώ­τι­στο κα­θή­κον του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Υπάρ­χει, για πα­ρά­δειγ­μα, μπρο­στά μας η πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία στις 27 Νο­εμ­βρί­ου. Ξέ­ρου­με ότι η απερ­γία, στις συν­θή­κες της κρί­σης, έχει γίνει δύ­σκο­λη υπό­θε­ση. Ξέ­ρου­με ότι κυ­κλο­φο­ρούν από­ψεις «ότι τί­πο­τα δεν βγαί­νει» ή ότι «είναι μια ντου­φε­κιά στον αέρα». Χρειά­ζε­ται τον επό­με­νο μήνα να δώ­σου­με όλες τις δυ­νά­μεις μας για την επι­τυ­χία της. Για αυτό θα απαι­τη­θεί μια ει­δι­κή πα­ρέμ­βα­ση από τη μεριά μας. Και ταυ­τό­χρο­να είναι μια ευ­και­ρία οι προ­γραμ­μα­τι­κές αιχ­μές που εκτέ­θη­καν στη ΔΕΘ, να συν­δυα­στούν με την ορ­γά­νω­ση της συλ­λο­γι­κής αντί­στα­σης. Ας την αντι­με­τω­πί­σου­με λοι­πόν ως μια με­γά­λη μάχη που θα επη­ρε­ά­σει και τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις.

Άρα, η εκτί­μη­σή σου είναι ότι δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει καμία εί­δους χα­λά­ρω­ση στο επί­πε­δο της οι­κο­νο­μί­ας;

Όχι, και αυτό είναι κα­θα­ρό και από τις το­πο­θε­τή­σεις των αξιω­μα­τού­χων της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και από τα όσα απαι­τεί η τρόι­κα εν όψει της επι­κεί­με­νης επί­σκε­ψής της. Πάμε σε ένα νέο Μνη­μό­νιο που δεν θα λέ­γε­ται εν­δε­χο­μέ­νως μνη­μό­νιο, αλλά έτσι και αλ­λιώς, σύμ­φω­να με το Σύμ­φω­νο Στα­θε­ρό­τη­τας, η Ελ­λά­δα θα είναι υπό αυ­στη­ρή επο­πτεία έως ότου το χρέος απο­πλη­ρω­θεί κατά 75%. Από που­θε­νά δεν προ­κύ­πτει ότι υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση χα­λά­ρω­σης. Τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ θέ­λο­ντας να στη­ρί­ξουν τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θούν να καλ­λιερ­γή­σουν ψευ­δαι­σθή­σεις. Ο κό­σμος, όμως, στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά του βιώ­νει τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η ει­κό­να που με­τα­φέ­ρε­ται από τις ορ­γα­νώ­σεις, τα στε­λέ­χη, τους συν­δι­κα­λι­στές μας είναι ότι ο κό­σμος δεν τρώει το πα­ρα­μύ­θι.

ΔΕΑ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Ως ΔΕΑ από το Α΄ Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρα­τή­σα­τε μια ιδιά­ζου­σα στάση καθώς επι­λέ­ξα­τε και την αυ­τό­νο­μη πο­ρεία και την ενερ­γή συμ­με­το­χή στην κοινή ορ­γά­νω­ση. Πώς αντι­με­τω­πί­ζε­τε σή­με­ρα το θέμα της επι­λο­γής αυτής;

Στο Συ­νέ­δριο και πριν από αυτό εμείς το­νί­ζα­με δύο βα­σι­κά πράγ­μα­τα. Η ύπαρ­ξη και η συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν στοί­χη­μα και πο­λι­τι­κό και ορ­γα­νω­τι­κό και της ΔΕΑ. Πι­στεύ­ου­με, και το υπε­ρα­σπι­στή­κα­με στις τότε δια­δι­κα­σί­ες, ότι η αυ­το­διά­λυ­ση των ορ­γα­νώ­σε­ων δεν έχει να προ­σφέ­ρει κάτι ου­σια­στι­κό. Πολ­λές φορές κάτι τέ­τοιο μπο­ρεί και να συ­σκο­τί­ζει την πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση και αντι­πα­ρά­θε­ση μέσα στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ταυ­τό­χρο­να, όμως, αυτό που εί­πα­με και κά­να­με ήταν να αφιε­ρώ­νου­με τις δυ­νά­μεις μας στην κοινή πα­ρέμ­βα­ση και στη λει­τουρ­γία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­νείς δεν μπο­ρεί να μας κα­τη­γο­ρή­σει ότι αρ­νη­θή­κα­με κα­θή­κο­ντα ή απεί­χα­με από την κοινή δου­λειά. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δια­φο­ρε­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, ρευ­μά­των και τά­σε­ων. Έχει με­γά­λη ση­μα­σία να δια­τη­ρείς τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά σου τα οποία έχουν να κά­νουν και με την ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή της κάθε ορ­γά­νω­σης, τις επι­λο­γές και τις εμ­φά­σεις της, στην πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­σης συ­νο­λι­κό­τε­ρα στο κί­νη­μα και στην αρι­στε­ρά. Δεν θε­ω­ρού­με ότι στη δράση, στην υπε­ρά­σπι­ση των θέ­σε­ων του, στη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στα­θή­κα­με εμπό­διο, αντί­θε­τα συμ­βάλ­λα­με όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο γι­νό­ταν.

Η πα­ρου­σία του Αλ. Τσί­πρα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη υπήρ­ξε τομή τόσο στον προ­γραμ­μα­τι­κό λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όσο και στο πώς τις υπο­δέ­χτη­κε η κοι­νω­νία. Ποια είναι τα επό­με­να βή­μα­τα για τη νίκη στο πι­θα­νό εν­δε­χό­με­νο εκλο­γών;

Κα­ταρ­χήν να ξε­χω­ρί­σου­με τα ση­μεία εκεί­να, τις δε­σμεύ­σεις, που έκα­ναν τη δια­φο­ρά. Και αυτά ήταν όσα είχαν σαφές τα­ξι­κό πρό­ση­μο. Η επα­να­φο­ρά του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 751 ευρώ, η επα­να­φο­ρά των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, του αφο­ρο­λό­γη­του στα 12.000 ευρώ, της 13ης σύ­ντα­ξης, η μεί­ω­ση της τιμής του πε­τρε­λαί­ου. Αυτά δη­λα­δή που προσ­διό­ρι­ζαν ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα κι­νη­θεί αντί­στρο­φα– αντί­θε­τα με την κυ­βέρ­νη­ση - θα υπε­ρα­σπι­στεί τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Αυτά του έδω­σαν τη δη­μο­κο­πι­κή δυ­να­μι­κή, αυτά λει­τούρ­γη­σαν σαν μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία που εν­θάρ­ρυ­νε τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, του έδωσε αυ­το­πε­ποί­θη­ση και άλλη διά­θε­ση να ασχο­λη­θεί με τα κοινά. Αυτές οι προ­γραμ­μα­τι­κές αιχ­μές, πρέ­πει να συν­δε­θούν με τα κε­ντρι­κά προ­γραμ­μα­τι­κά ζη­τή­μα­τα, δη­λα­δή της δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, της δη­μό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας και του κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου των τρα­πε­ζών και της επα­να-κα­τά­κτη­σης των επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί. Οι δε­σμεύ­σεις της ΔΕΘ (που από μόνες τους είχαν με­γά­λη αξία) συν­δέ­ο­νται με το συ­νο­λι­κό­τε­ρο πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δεν μπο­ρούν να εφαρ­μο­στούν χωρίς τις κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές επι­λο­γές.

Το δεύ­τε­ρο είναι ότι αυτά πρέ­πει να γί­νουν υπό­θε­ση του κό­σμου. Να ρί­ξου­με πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο βάρος στη συ­ζή­τη­ση σχε­τι­κά με το πώς μπο­ρού­με όλα τα πα­ρα­πά­νω να τα κά­νου­με πράξη, με τη συμ­με­το­χή του ίδιου του κό­σμου. Η εδώ κυ­ρί­αρ­χη τάξη και οι διε­θνείς σύμ­μα­χοί της δεν θα υπο­χω­ρή­σουν εύ­κο­λα. Θα έχου­με μάχες και συ­γκρού­σεις μπρο­στά μας και χρειά­ζε­ται να προ­ε­τοι­μα­στού­με για αυτές. Και εδώ νο­μί­ζω ότι η συ­ζή­τη­ση για το πότε θα γί­νουν εκλο­γές, ποιος αριθ­μός βου­λευ­τών θα συ­γκε­ντρω­θεί όσο και να έχει αξία, υπο­βαθ­μί­ζει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ανά­δει­ξη της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Που είναι η εκλα­ΐ­κευ­ση των ρι­ζο­σπα­στι­κών-προ­γραμ­μα­τι­κών μας δε­σμεύ­σε­ων, η ανα­σύ­ντα­ξη των ορ­γα­νώ­σε­ών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η συμ­βο­λή του στην ανα­σύ­ντα­ξη του κι­νή­μα­τος.

Η ανερ­γία το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα

Ποια μπο­ρεί να είναι τα πρώτα μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώστε να βελ­τιω­θεί η θέση του ερ­γα­ζό­με­νου;

Η αντι­με­τώ­πι­ση του ζη­τή­μα­τος της ανερ­γί­ας είναι πρώ­τι­στο. Μι­λά­με για ένα  τρο­μα­κτι­κό νού­με­ρο που αγ­γί­ζει το 1 εκ. 300 χι­λιά­δες, οι οποί­οι πέρα από τις συν­θή­κες στις οποί­ες ζουν οι ίδιοι, χρη­σι­μο­ποιού­νται από τις επι­χει­ρή­σεις ως ερ­γα­λείο για την αφαί­ρε­ση ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των. Τα μέτρα αντι­με­τώ­πι­σης προ­ϋ­πο­θέ­τουν την επα­να­φο­ρά του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου, γιατί έχει γίνει ερ­γο­δο­τι­κό. Με πρώτο βήμα την κα­τάρ­γη­ση της κι­νη­τι­κό­τη­τας-δια­θε­σι­μό­τη­τας και βε­βαί­ως την κα­τάρ­γη­ση όλων εκεί­νων των δια­τά­ξε­ων που έχουν κάνει για τους ερ­γο­δό­τες εξαι­ρε­τι­κά εύ­κο­λες και φτη­νές τις απο­λύ­σεις, με στόχο την απα­γό­ρευ­ση τους στις κερ­δο­φό­ρες επι­χει­ρή­σεις. Είναι ανα­γκαίο ένα γεν­ναίο πρό­γραμ­μα δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων που θα μπο­ρέ­σει να απορ­ρο­φή­σει ένα ση­μα­ντι­κό πο­σο­στό ανέρ­γων. Κάτι που θα απαι­τεί με­τα­φο­ρά πόρων, γιατί δεν μπο­ρού­με να πε­ρι­μέ­νου­με τους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης για να μειω­θεί η ανερ­γία. Επι­πλέ­ον, η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα πρέ­πει να υλο­ποι­ή­σει μέτρα που πραγ­μα­τι­κά θα ανα­κου­φί­ζουν τους άνερ­γους: η επα­να­φο­ρά στα 461 ευρώ του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας που θα κα­λύ­πτει όλους τους ανέρ­γους, η πα­ρά­τα­ση του του­λά­χι­στον για δύο χρό­νια ακόμα, η εξα­σφά­λι­ση δω­ρε­άν και πλή­ρους ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής πε­ρί­θαλ­ψης, η δω­ρε­άν με­τα­κί­νη­ση με τα ΜΜΜ, η επι­δό­τη­ση ενοι­κί­ου. Για να εί­μα­στε, όμως, ει­λι­κρι­νείς, τα επεί­γο­ντα θα είναι πολλά. Από την προ­στα­σία της υγεί­ας και της παι­δεί­ας, μέχρι την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση. Η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα ανα­δει­χθεί και θα αντέ­ξει εφό­σον μεί­νει προ­ση­λω­μέ­νη στο ότι προ­τε­ραιό­τη­τά της είναι οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, εφό­σον κάνει όλες εκεί­νες τις επι­λο­γές, που θα επι­τρέ­ψουν την ικα­νο­ποί­η­σή τους.